THE STORYVILLE RAGTIMERS jazz της Νέας Ορλεάνης από ένα ελληνικό συγκρότημα

Μετά από το προπέρσινο “Live in Almagesti” (2023), για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog, ένα νέο LP ή μάλλον mini-LP των Storyville Ragtimers στρίβει τώρα στο πλατό. Αποκαλείται “High Society” [Private Pressing, 2024] και περιλαμβάνει έξι κομμάτια (όλα είναι διασκευές) παλαιάς jazz, προερχομένης από την πρώτη 30ετία του 20ου αιώνα, όταν η μεγάλη μαύρη μουσική, ανέπτυσσε τη γραμματική και συντακτικό της, εξελισσόμενη σε πλήρη τέχνη – συνθέσεις, με άλλα λόγια, των Porter Steele, Joe “King” Oliver, Lew Pollack-Ray Gilbert, Louis Armstrong και W.C. Handy. Τέσσερα ορχηστρικά λοιπόν (“High society rag”, “Dippermouth blues”, “That’s-a-plenty”, “Potato head blues”) και δύο τραγούδια (“Dr. Jazz”, “Make me a pallet on your floor”), τα οποία αποδίδουν εδώ οι Γιάννης Καραγιαννάκης τρομπέτα, Κωστής Βαζούρας σοπράνο σαξόφωνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπόνι, Βασίλης Τζαβάρας πιάνο, φωνή, Μελέτης Πόγκας κιθάρα, μπάντζο, Μάνος Λούτας κοντραμπάσο και Theo Christo ντραμς. Αυτά είναι τα βασικά που πρέπει να ειπωθούν για το “High Society”, πριν περάσουμε σε ορισμένα εξ ίσου βασικά ή και βασικότερα ακόμη.

Κατ’ αρχάς ένα ερώτημα, που θα μπορούσε να τεθεί, σε σχέση με την παρούσα κυκλοφορία, θα είχε να κάνει με το... τι σημαίνει το να παίζει, σήμερα, ένα ελληνικό συγκρότημα, μια μουσική εκατό ή και εκατόν είκοσι ετών παλιά. Δεν νομίζω πως είναι δύσκολη η απάντηση. Η jazz, εκτός των άλλων, είναι πια και μια «κλασική μουσική» για τον 20ο αιώνα και ως τέτοια δεν θα παύσει να ερμηνεύεται παντού στον κόσμο, όπως συμβαίνει εξάλλου με τη μεσαιωνική μουσική, το μπαρόκ, την «κλασική» κ.λπ. Αν είναι δυνατόν να σταματήσει να αποδίδονται οι Bach και Beethoven, από έλληνες ή μη μουσικούς, επειδή έχουν περάσει κάτι αιώνες από τότε που ζούσαν και δημιουργούσαν.
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι το... κάτω από τι συνθήκες θα μπορούσε να αποδοθεί, σήμερα, η jazz της Νέας Ορλεάνης. Επ’ αυτού υπάρχουν δύο τουλάχιστον απαντήσεις. Άλλοι θα πουν πως μια τέτοια αναδίφηση στο ηχητικό χθες, δεν θα πρέπει να ακυρώνει τις σημερινές τεχνικές ηχογράφησης, τις δυνατότητες που σου δίνει η σύγχρονη τεχνολογία με άλλα λόγια, ώστε να παρουσιάσεις τις μουσικές που αγαπάς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τι σημαίνει, όμως, «καλύτερος»;
Και εδώ ερχόμαστε στην δεύτερη απάντηση, που είναι αυτή που πρεσβεύουν οι Storyville Ragtimers. Τη συγκεκριμένη μουσική, λοιπόν, δεν μπορείς να την βγάλεις έξω από τον χώρο και τον χρόνο, που γεννήθηκε, έζησε κι αναπτύχθηκε, και άρα θα πρέπει να μπορείς να αναπαραστήσεις το σκηνικό του Storyville ας πούμε –με κείμενα, με γραφιστικά της εποχής, μα και με «πρωτόγονους» τρόπους εγγραφής– ώστε η μουσική αυτή να «ανασάνει», ξανά, στο περιβάλλον της. Υπάρχει, λοιπόν, και η εν λόγω άποψη, και είναι αυτή που γίνεται, τελικά, πράξη στο “High Society” – και γραφιστικά, και κειμενικά, και τεχνικο-ηχογραφικά. Έτσι, και όπως σημειώνουν και οι ίδιοι οι Storyville Ragtimers... όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν ένα-ένα “ζωντανά”, με όλους τους μουσικούς σ’ ένα δωμάτιο, χωρίς ξεχωριστά χωρίσματα, χωρίς προσωπικά μικρόφωνα κι ενισχυτές, παίζοντας ζωντανά, μ’ ένα μόνο μικρόφωνο στη μέση της αίθουσας και αποτυπώνοντας με αυτό τον τρόπο τη μοναδική “ζωντανή” αίσθηση τούτης της παλαιάς jazz.
Και περαιτέρω; Ό,τι γράφτηκε... γράφτηκε, χωρίς μεταγενέστερες στουντιακές διορθώσεις, εφφέ, επιμέλειες και τα λοιπά. Άρα ό,τι ακούμε στο “High Society” είναι εκείνο που παρήχθη σε χρόνο πρώτο, με τους επτά μουσικούς να παίζουν, σαν να είναι σε κάποια κέντρο του... Storyville – εκατό χρόνια πριν. Αυτή την αίσθηση, περιττό να το πω, στην δίνει 100% η εγγραφή.
Κατά τα λοιπά τι να πεις για τους Storyville Ragtimers, μουσικούς «άσσους» στα όργανά τους, με πολλά χιλιόμετρα παιξιμάτων, σε ποικίλες τζαζ διαδρομές, οι οποίοι εδώ δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να αποτυπώνουν το κέφι τους και την αγάπη τους για την βάση της jazz, τη μουσική της Νέας Ορλεάνης.
Επαφή: https://thestoryvilleragtimers.bandcamp.com/album/high-society