SHEILA JORDAN μια μεγάλη τραγουδίστρια της τζαζ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες – ήταν 97 ετών, είχε συνεργαστεί με θρύλους σαν τον Charlie Parker, ενώ είχε επισκεφθεί πολλές φορές και την Ελλάδα

Πριν από λίγες μέρες, στις 11 Αυγούστου, έφυγε από τη ζωή στα 97 χρόνια της η φημισμένη τραγουδίστρια της τζαζ Sheila Jordan. Η Jordan είχε γεννηθεί στο Ντιτρόιτ το 1928 και είχε καταφέρει να τραγουδά, σε σκηνές και πάλκα, μέχρι τα βαθιά γεράματά της, όταν ήταν πλέον πάνω από 90 ετών.
Το ξεκίνημα της καριέρας τής Jordan, που είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, χάνεται στη δεκαετία του ’40, όταν άρχισε να εμφανίζεται μικρή ακόμη, κάτω από τα 20, σε τζαζ κλαμπ της γενέτειράς της. Και ήταν τότε, όταν θα γνώριζε τον θρύλο της τζαζ και του bebop Charlie “Bird” Parker, σε μια παρουσία του στο Ντιτρόιτ. Βασικά η Sheila, μαζί με τους φίλους της Skeeter Spight και Leroi Mitchell έγραφαν στίχους πάνω σε μουσικές του Parker, κάνοντας, ως τρίο Spight, Mitch and Jean, επιτυχία στο τοπικό κύκλωμα (Sheila Jeannette ήταν τότε το ονοματεπώνυμο της Jordan κι έτσι θα προέκυπτε το Jean). Από κει, λοιπόν, τους σύστησαν στον Bird, ο οποίος κάλεσε το τρίο να ανεβεί στη σκηνή και να εμφανισθεί μαζί του. Ήταν ένα απίστευτο βάπτισμα του πυρός για την άγνωστη ακόμη τότε τραγουδίστρια, το οποίο θα το θυμόταν, έκτοτε, σε όλη της τη ζωή.
Βασικά, γιατί η νεαρή Sheila θα γινόταν μία μεγάλη fan του Bird, ακολουθώντας τον, κατά μίαν έννοια, στη Νέα Υόρκη. Φίλη του θρύλου σαξοφωνίστα, και ακόμη, μαθήτρια των Lennie Tristano και Charles Mingus, η Sheila θα γνωριστεί με τον πιανίστα του συγκροτήματος του Charlie Parker, τον Duke Jordan, με τον οποίον θα παντρευτεί το 1952 – πριν χωρίσουν δέκα χρόνια αργότερα. Παρά ταύτα η δεκαετία του ’50 θα περάσει μάλλον απαρατήρητη γι’ αυτή τη μεγάλη τραγουδίστρια, καθώς θα πέσει πάνω στα «ιερά τέρατα» του τζαζ τραγουδιού, την Billie Holiday, την Ella Fitzgerald και την Sarah Vaughan, με αποτέλεσμα να μείνει κάπως πίσω. Ουσιαστικά η πορεία της Sheila Jordan στα στούντιο ξεκινά το 1960.

Πριν από λίγα χρόνια, το 2021, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ της Jordan, που είχε τίτλο “Comes Love / Lost Session 1960” [CAPRI]. Πρόκειται για έντεκα ανέκδοτες ηχογραφήσεις της από ένα σέσιον της 10ης Ιουνίου 1960, που είχε λάβει χώρα στα Olmsted Sound Studios της Νέας Υόρκης. Το σέσιον εκείνο βρέθηκε δεν ξέρω σε ποια ακριβώς μορφή (κατά πάσα πιθανότητα σε promo βινύλιο) σε μια δισκοθήκη στην Νέα Υόρκη, από τους εμπόρους Jeremy Sloan και Hadley Kenslow (της SloLow Records, από την Αλμπουκέρκη του New Mexico), που πουλάνε δίσκους στο eBay και το discogs, και σ’ αυτή τη μορφή δόθηκε στον παραγωγό Thomas Burns, ο οποίος, τελικώς, το πρότεινε για να γίνει CD. Είναι η εποχή (1960-61), όταν η Sheila Jordan θα κάνει την πρώτη επίσημη εμφάνισή της στη δισκογραφία, στο άλμπουμ του βρετανού κοντραμπασίστα Peter Ind “Looking Out” [Wave].
Τέλος πάντων εκείνο το ανέκδοτο άλμπουμ από το 1960 υπήρξε/είναι καταπληκτικό – και δείχνει, μόνο του αυτό, ποια ήταν η Jordan τη συγκεκριμένη εποχή, και ενδεχομένως, που θα κατέληγε αν συνέχιζε με την ίδια φόρα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μόνο στάνταρντ, δηλαδή κλασικά τραγούδια των James Shelton, Duke Ellington, Billie Holiday-Arthur Herzog, Harold Arlen-Truman Capote, Philippe Gérard-Johnny Mercer, Oscar Hammerstein-Ben Oakland, Lorenz Hart-Richard Rogers, George & Ira Gershwin κ.ά. Τραγούδια που έχουν δισκογραφηθεί και ερμηνευτεί άπειρες φορές, από γυναίκες και άντρες, και που πάντα θα βρίσκουν «κενό χώρο», σε κάθε εποχή, ώστε να τον καλύψουν.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/sheila-jordan-mia-megali-tragoydistria-tis-tzaz-poy-pethane-prin-apo-liges-meres

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 662

23/8/2025
Τι συνέβαινε με το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Δεν ήταν νησί», επί δικτατορίας; Πώς ένα τραγούδι, που είχε ακουστεί για πρώτη φορά στον «Καπετάν-Μιχάλη» το 1966, μερικά χρόνια αργότερα, το 1971-73, θα μετατρεπόταν σε κάτι σαν άτυπο «ύμνο» για το καθεστώς, τραγουδισμένο από ελαφρούς, ποπ και ελαφρολαϊκούς ερμηνευτές, όταν ορισμένοι, στη μεταπολίτευση πια, θα έκαναν την αντιστροφή και θα θεωρούσαν το τραγούδι «αντιστασιακό»; Τι γνώμη είχε ο Χατζιδάκις για όλα αυτά και ποια ήταν η αλήθεια τελικά;

Όλες οι λεπτομέρειες στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

21/8/2025
Τι τραγούδι ρε φίλε!
Θάνος Μικρούτσικος - Μπέρτολτ Μπρεχτ (μτφ. Μάριος Πλωρίτης) - Μαρία Δημητριάδη

Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;
Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή;
Όχι, δεν το ’κανα από πείνα
Όχι, δεν το ’κανα από μάνητα σφαγής
Μόνο και μόνο επειδή ήμουν δούλος και με διάταξαν
ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω

Και τώρα πρέπει να με κυνηγήσουνε 

Και τώρα πρέπει να με σφάξουνε

Και θα κείτομαι κάτω απ’ τη γη, που έχω ρημάξει
χαλαστής που κανείς δεν πονάει για το χαμό του
Στεναγμός ανακούφισης θ’ αναδεύει πάνω απ’ τον τάφο μου

https://www.youtube.com/watch?v=fgGPtMZIkRw&list=RDfgGPtMZIkRw&start_radio=1

21/8/2025
Στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις μια αναλυτική προσέγγιση για την δήθεν επαναστατική ταινία "Φράουλες και Αίμα" (1970), για την οποία είχαν γράψει θετικές κριτικές μέχρι και ακροδεξιές εφημερίδες.
[το βιβλίο του Τζέιμς Κούνεν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, το 1973]

20/8/2025
>>Ένα βιβλίο αναφοράς για το ροκ και τις κοινωνικοπολιτικές του διαστάσεις κατά την ελληνική (και όχι μόνο), δεκαετία του '60, του συγγραφέα του «Ραντεβού στο Κύτταρο», Φώντα Τρούσα, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όγδοο. Ένας τόμος 500 σελίδων, προϊόν εξαντλητικής έρευνας 25 ετών.<<

https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/to-neo-vivlio-tou-fonta-troysa-kykloforei-apo-tis-ekdoseis-ogdoo

19/8/2025
Ευτύχης Μπιτσάκης (1927-19/8/2025). 

Ένας επί της ουσίας και όχι μόνο στον τίτλο φυσικός φιλόσοφος, που μπορούσε να μιλάει ταυτόχρονα και για μαθηματικά και για φιλοσοφία, πάντα μέσα σ' ένα ουμανιστικό πλαίσιο. [ευσύνοπτο, φοιτητικό, ανάγνωσμα από το 1984]

AGNAR ASPAAS QUINTET δεκαετίες στη σκηνή, πρώτο άλμπουμ

Ο νορβηγός κοντραμπασίστας Agnar Aspaas έχει πολλές δεκαετίες στην τζαζ σκηνή της πατρίδας του –ίσως κοντά τέσσερις–, αλλά δεν είχε, έως σήμερα, την ευκαιρία να κάνει ένα δικό του άλμπουμ. Sideman, βασικά, ο Aspaas βρέθηκε να παίζει με πολλούς και διαφόρους, πριν βρεθεί να συνεργάζεται, για το άλμπουμ του “November Song” [Losen Records, 2025], με τον πιανίστα Magne Arnesen, τον τρομπετίστα Magnus Aannestad Oseth, τον τενόρο σαξοφωνίστα Erlend Vangen Kongtorp και τον ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide. Ένα κουιντέτο, λοιπόν, καλείται να φέρει εις πέρας μια σειρά συνθέσεων του Aspaas (έντεκα στον αριθμό), που φανερώνουν την άψογη και συστηματική γνώση της ιστορίας της jazz – από τον πρώτο τη τάξει κατ’ αρχάς.

Συνθέσεις, φαινομενικώς απλές και οριοθετημένες, αλλά στην πράξη ουσιαστικές και κατά τόπους συναρπαστικές, που δείχνουν και το ταλέντο του Aspaas, μα και το γενικότερο επίπεδο όλων των μουσικών (οι πιο πολλοί ανήκουν στη νεότερη σκηνή), που έχουν τον τρόπο να κάνουν εκείνο που μοιάζει κάπως... ανώδυνο, να ακούγεται με ενδιαφέρον.
Τα περισσότερα από τα tracks του δίσκου διαθέτουν προγραμματικούς τίτλους, όπως ας πούμε το “The sideman” (ο Aspaas αναφέρεται στον εαυτό του προφανώς), ένα track που λειτουργεί μέσα στην bop παράδοση, με τους τρεις βασικούς σολίστες να αποδεικνύονται άξιοι τόσο στο ομαδικό παιγνίδι, όσο και στα «γεμίσματα», που μοιάζουν με μικρά σόλι. Το “Thai song 1” από την άλλη είναι ένα ελεγειακό κομμάτι, το οποίο έγραψε ο Aspaas όταν παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με τις κακοποιήσεις νεαρών κοριτσιών στην Ταϋλάνδη, ενώ υπάρχουν και τέσσερα tracks (τα “Little K”, “T & T”, “Jo-Johnnie-June” και “Sunny Boys”), τα οποία, όπως διαβάζουμε στο σημείωμα του gatefold, αναφέρονται στα εγγόνια του.
Μοιάζει, το ξαναλέω, κάπως απλό και «οικογενειακό» το “November Song”, του κοντραμπασίστα και συνθέτη Agnar Aspaas, αλλά στην πράξη είναι ένα πολύ καλά μελετημένο τζαζ άλμπουμ, με πολλές επιρροές από την ιστορία της τζαζ, άψογες και λειτουργικές, και κυρίως καθ’ όλα αφομοιωμένες.
Επαφή: www.losenrecords.no

SMOOTH ELEVATOR το σχήμα του κιθαρίστα Will Bernard

Οι Smooth Elevator είναι ένα σχετικά καινούριο τρίο, το οποίο αποτελούν οι Will Bernard κιθάρες (πολύ καλός και γνωστός μουσικός, τόσο από την προσωπική δισκογραφία του, όσο και από τις συνεργασίες του με τους Jai Uttal, John Medeski, Peter Apfelbaum κ.ά.), Danilo Gallo μπάσο και Gioele Pagliaccia ντραμς, κρουστά. 

Λέμε λοιπόν για το “Moving Target” (2025), ένα CD του ιταλικού βραχίονα της Losen, το οποίο είναι ηχογραφημένο ζωντανά, τον Νοέμβριο του ’24, σ’ ένα στούντιο της πόλης Riva del Garda (βόρεια και κεντρικά είναι αυτή) και που φέρνει κοντά τρεις άξιους μουσικούς, με μεγάλη διάθεση για ηλεκτρική περιπέτεια. Κάτι που είναι μάλλον προφανές, αν αναλογιστούμε την πορεία του Bernard στα μουσικά πράγματα και βεβαίως αυτό καθ’ αυτό το σχήμα κιθάρα-μπάσο-ντραμς.
Όλα τα κομμάτια του “Moving Target” είναι πρωτότυπα, και τα δεκατρία, αποτελώντας συνθέσεις των μουσικών του τρίο. Έχουν δε διάρκειες ποικίλες, που κυμαίνονται από 2:32 έως 8:26, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο προκειμένου οι τρεις οργανοπαίκτες να περιδιαβούν κυρίως rock και fusion μονοπάτια, προτείνοντας ποικίλες, αλλά ηλεκτρικές πάντα, διαδρομές.
Φυσικά και η jazz δεν είναι απούσα στο CD, κυρίως όταν χαμηλώνουν οι τόνοι, με τις μελωδίες να αποτελούν την πρώτη ύλη (όπως συμβαίνει, ας πούμε, στο “P.M. gone” ή στα πιο πειραματικά-περιπετειώδη “Civico 0-In fondo alla strada” και “Healthy is good”). Βεβαίως και τα περισσότερο rock tracks, σαν το “Miguel’s panda”, με την πιο ψυχεδελική αφήγηση, ή σαν το “Urban modesty” με την πιο prog ανάπτυξη, έχουν τη θέση τους στο “Moving Target” – ένα άλμπουμ, που, σε κάθε περίπτωση, κρατάει το ενδιαφέρον σου καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Επαφή: www.losenrecords.no

MIGUEL ZENÓN QUARTET live στο Village Vanguard

Για τον πορτορικανό άλτο σαξοφωνίστα Miguel Zenón γράφουμε σε σταθερή βάση στο blog. Και γράφουμε λόγια θερμά, καθότι όλοι οι δίσκοι του είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον, όπως λέμε. Άλμπουμ σαν τα “Golden City” (2024), “El Arte del Bolero, Vol. 2” (2023) (με τον πιανίστα Luis Perdomo), “Música de las Américas” (2022), “Sonero: The Music of Ismael Rivera” (2019) και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν προτάσεις κλάσης, ενός μουσικού και συνθέτη, που πατάει γερά στο χθες της jazz και της latin-jazz παράδοσης, δίνοντας ασυναγώνιστη αξία στους ίδιους ήχους σήμερα.

Στο πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Vanguardia Subterránea” [miel MUSIC, 2025], o Miguel Zenón καταγράφεται ζωντανός στο Village Vanguard της Νέας Υόρκης (rec. 20-21 Σεπτεμβρίου του 2024), έχοντας δίπλα του μουσικούς της ίδιας κλάσης μ’ εκείνον, σαν τους Luis Perdomo πιάνο, Hans Glawischnig μπάσο και Henry Cole ντραμς και βεβαίως μια σειρά συνθέσεων, έξι δικές του και δύο versions, οι οποίες δρουν καθηλωτικά – και για όσους είχαν βρεθεί εκείνες τις βραδιές στο Village Vanguard και για μας, που ακούμε το “Vanguardia Subterránea” από το CD-player.
Οι ακαταπόνητες salsa “El día de mi suerte” (1973) των Willie Colón / Héctor Pérez από τον κατάλογο της Fania και “Perdóname” (1990) του Jorge Luis Piloto (με τον Gilberto Santa Rosa στην πρώτη εκτέλεση) μπορεί να δίνουν το στίγμα, όμως την ίδια ώρα είναι και οι συνθέσεις του Zenón, που ακούγονται πυρετώδεις και ηφαιστειακές προσδίδοντας στο “Vanguardia Subterránea” έναν εκρηκτικό χαρακτήρα.
Βοηθάει και το live οπωσδήποτε, και βεβαίως η ενεργή συμμετοχή του κόσμου, όμως είναι και τα κομμάτια του Zenón σαν το “Vita” (με το φοβερό σόλο μπάσο του Glawischnig) ή σαν το “Dale la vuelta” (μ’ ένα ακόμη φλογερό σόλο από τον πιανίστα Perdomo), που οριοθετούν, όσο γίνεται, αυτό το σετ, το οποίο δεν χάνει ούτε για δευτερόλεπτα την επαφή του με το εκστατικό και ταυτόχρονα με το γήινο.
Ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ σύγχρονης πυρετικής jazz, από έναν μουσικό (και την παρέα του), που δεν σταματά να μας εκπλήσσει.
Επαφή: www.miguelzenon.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 661

19/8/2025
Ο τραγουδοποιός, δημοσιογράφος κ.λπ. Γιάννης Πετρίτσης είναι ένα πρόσωπο, που με απασχολεί σε διάφορα υποκεφάλαια του νέου βιβλίου μου.
Η δράση του ήταν πολυποίκιλη: έπαιρνε συνεντεύξεις (από τον Σαββόπουλο, πριν βγει ο «Μπάλλος»), έκανε επιτόπιο ρεπορτάζ στα Μάταλα, ανέβαζε ροκ μιούζικαλ (“Hair”, “Jesus Christ Superstar”), οργάνωνε συναυλίες, έγραφε τραγούδια με δυνατό κοινωνικό περιεχόμενο...
Ποτέ, καμία διάστασή του, δεν εκτιμήθηκε όσο και όπως θα έπρεπε. Εδώ, όμως, στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις πολλά, δηλαδή για όλα τα προηγούμενα και για άλλα ακόμη.

[η φωτό είναι σπάνια, δημοσιεύεται για πρώτη φορά και είναι από το ανέβασμα του “Hair” στο κλαμπ Piper, Φιλελλήνων και Νικοδήμου, τον Μάιο του 1970. Το “by ID”, που βλέπετε στη φωτό, σημαίνει “by IDOLS”, προφανώς γιατί εκείνη την εποχή έπαιζαν και οι Idols στο κλαμπ. Ο Πετρίτσης είναι αυτός με το μικρόφωνο]

18/8/2025
The interpreter / Where is he now / Will he burn like the devil / Will he leave Moscow
The interpreter / Does he still steal / Will he fill up your shoe / Like no other cannot do
The interpreter / Out of the land of the free / Will he hand you his car / Will he hand you his keys
The interpreter / Where is he now / Will he wordless shine like the devil / Will he leave Moscow
The interpreter / United Nations / Realizations of minds / Peace I mind
The interpreter / Where is he now / Transparency / Invisibly in the sky
The interpreter / Where is he now / The war is over / When it hasn't even begun
The interpreter / Where is he now / Would he burn as the devil / Would he leave Moscow

18/8/2025
Ο Τάσος Φαληρέας (1940-2000) πρωταγωνιστεί με τις απόψεις του σε διάφορες σελίδες του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. 

Μάλιστα, σε κάποιο σημείο (στη σελ. 280) αναφέρω κι έναν δικό του ορισμό, γύρω από το τι είναι ροκ, που αποτελεί για μένα μία ευφυή προσέγγιση στο θέμα. Μόνο από ανθρώπους που σκέφτονται και μελετάνε μπορείς ν' ακούσεις τέτοια λόγια (to the point), και όχι κοινοτοπίες. Και με τον Φαληρέα συνέβαιναν και τα δύο - και σκεφτόταν και μελετούσε.

16/8/2025
Βλέπω να πηγαίνουμε για ΝΑΤΟ εσωτερικού και ΝΑΤΟ εξωτερικού και μετά για ΝΑΤΟικό Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. 

16/8/2025
Βασικά τον Τραμπ το μόνο που τον ενδιαφέρει, σε σχέση με το «ουκρανικό», είναι να διαφυλάξει την υστεροφημία του. Να μην χρεωθεί μια ήττα, σ’ έναν πόλεμο που τον ξεκίνησε άλλος, που ο ίδιος δεν τον ήθελε, και που βρέθηκε προ τετελεσμένων γεγονότων. Δεν τον νοιάζει ούτε η Ρωσία, ούτε η Ουκρανία, ούτε καν το ΝΑΤΟ, και εννοείται ούτε η Ευρώπη.
Είναι προφανές πως όποιοι οδήγησαν την κατάσταση σ’ αυτό που συμβαίνει τρία χρόνια τώρα στην Ουκρανία θα πρέπει, κανονικά, από τούδε και στο εξής, να κρύβονται.
Ο Ζελένσκι θα παραδώσει 20% μικρότερη χώρα απ’ αυτή που παρέλαβε –πράγμα που σημαίνει με απλά λόγια... εσχάτη προδοσία–, ενώ οι Ευρωπαίοι θα μείνουν με τη ρετσινιά του ηττημένου. Και βασικά με τη ρετσινιά του μ@λάκα, που πίστεψαν, πως –λόγω σάξιονς?, λόγω ΝΑΤΟ?, λόγω Μπάιντεν και Καμάλα?– θα μπορούσε να υποτάξουν τη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου.
Φυσικά, ο μόνος κερδισμένος απ’ αυτή την ιστορία θα είναι ο Ρώσος, που θα κατακτήσει εδάφη, που θα δέσει τα «δυτικά» νώτα του, έχοντας παράλληλα τρίξει τα δόντια του - δηλώνοντας, εννοώ, με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι... είναι εδώ.
Η δε κοντόφθαλμη και εντελώς πανηγυρτζίδικη αντίληψη της Δύσης (των «Δημοκρατικών», της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) θα διδάσκεται, στο μέλλον, στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου, ως πράξη πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας.
(Το κακό, όσον αφορά εμάς -και εδώ δεν χωράνε πανηγύρια- είναι πως ταυτιστήκαμε, όσο δεν πάει άλλο, με τους αυτοκτονούντες, καθώς η χώρα ήδη υποφέρει, λόγω του πολέμου, και θα υποφέρει περισσότερο και στο μέλλον, όσο οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις στις Βρυξέλλες δεν αλλάζουν).

16/8/2025
Ο «Μπενερτζή» ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας. Το τραγούδι ακουγόταν στις μπουάτ της Πλάκας, επί δικτατορίας, αλλά δεν μπορούσε να γίνει δίσκος, γιατί ελάχιστα τραγούδια του Γκαϊφύλλια θα περνούσαν από τη λογοκρισία εκείνη την εποχή. Φυσικά, το τραγούδι χρωστούσε πολλά στο βιβλίο του τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, από το οποίο ήταν εμπνευσμένο (και που είχε τυπωθεί το 1971).

Την ιστορία του «Μπενερτζή» και το πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα, θα τα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί.

15/8/2025
Πρόεδρε βάστα κόντρα με τον κοντοστούπη μεθύστακα, πρέπει να νικήσει κι ο Μητσοτάκης απόψε... (Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου).
https://www.youtube.com/watch?v=tLzNX-IZ9HE&list=RDtLzNX-IZ9HE&start_radio=1

ROGER GLENN δεύτερος δίσκος μετά από 49 χρόνια – και τι δίσκος!

Είναι και αυτό ένα από τα απίστευτα handicap στην ιστορία της δισκογραφίας. Για τον φλαουτίστα και αλτίστα Roger Glenn λέμε, που έκανε το 1976 έναν πρώτο σπουδαίο δίσκο, το jazz-funk “Reachin’” στην Fantasy, που τώρα κοστίζει πάνω από 100 δολάρια στο discogs, και που 49 χρόνια αργότερα, το 2025, κάνει ένα δεύτερο προσωπικό CD, το “My Latin Heart”, στην γνωστή μας Patois Records.

Ο Glenn δεν είναι τυχαία περίπτωση. Είναι γιος του Tyree Glenn, που έπαιζε τρομπόνι και βιμπράφωνο δίπλα στους Cab Calloway, Duke Ellington και Louis Armstrong, μεγαλώνοντας στην Νέα Υόρκη, σ’ ένα απολύτως τζαζ περιβάλλον. Φυσική συνέπεια, λοιπόν, τα πάλκα να γίνουν σπίτι του και να βρεθεί να παίζει στην πορεία με πολύ μεγάλα ονόματα σαν εκείνα των Cal Tjader, Herbie Mann, Mary Lou Williams, Mongo Santamaria, Dizzy Gillespie, Donald Byrd κ.λπ.
Είχε όλα τα εχέγγυα, εννοούμε, ο Roger Glenn να επανέλθει, έστω και μετά από μισό αιώνα, μ’ ένα δικό του άλμπουμ και αυτό πράττει με το “My Latin Heart”, ένα αξιαγάπητο latin jazz CD, που περιλαμβάνει οκτώ δικές του συνθέσεις. Ποιοι ακούγονται, όμως, σ’ αυτή τη μαγική εγγραφή; Κρατείστε ονόματα:
Roger Glenn βιμπράφωνο, φλάουτο, άλτο σαξόφωνο, μαρίμπα, φωνή, David K. Mathews πιάνο, Ray Obiedo κιθάρα, David Belove μπάσο, Paul Van Wageningen ντραμς, Derek Rolando κόνγκας, John Santos φωνή, κρουστά σ’ ένα track και Michael Spiro φωνή, κρουστά σε δύο tracks.
Όπως προείπαμε όλα τα tracks είναι συνθέσεις του Glenn και αυτές είναι... μία και μία. Καταπληκτικά γενικώς και ειδικώς, κομμάτια φλογερά μα και πνευματικά ταυτοχρόνως, που έχουν τον τρόπο, την τέχνη, τη δύναμη να συναρπάζουν και να παρακινούν τον ακροατή – καθώς αυτός δεν γίνεται να μην «χτυπιέται» ακόμη και από την καρέκλα του. Η χορευτική διάσταση των συνθέσεων του Glenn είναι λοιπόν προφανής, αλλά προφανή (και ανεπανάληπτα) είναι ακόμη τα παιξίματα των μουσικών, οι ρυθμικές ακροβασίες, οι ταξιδιάρικες μελωδίες, η ζεστασιά και η ουσία της παραγωγής – κάθε μέτρο, κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο, τέλος πάντων, τούτου του εκπληκτικού άλμπουμ, που μπαίνει άπαξ στο player, για να βγει από ’κει μετά από ώρες (ή μέρες).
Επαφή: www.rogerglennjazz.com

ROSITA SERRANO / ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ: ένα αυτοκινητικό ατύχημα, που τάραξε την Αθήνα το καλοκαίρι του 1951 – οι καλλιτέχνιδες, με την παρέα τους, επέστρεφαν από δεξίωση στην έπαυλη του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστρί

Η Χιλιανή Rosita Serrano (1912-1997) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες φωνές του ελαφρού τραγουδιού του 20ου αιώνα. Βασικά η κορύφωση της καριέρας της σημειώθηκε επί ναζιστικής Γερμανίας στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’30 και στα πρώτα του ’40, όταν έκανε τις τρανές επιτυχίες της με πρώτη όλων την “La paloma” (το τραγούδι που σφράγισε τη διαδρομή της). Πώς είχε βρεθεί, τότε, στη Γερμανία η Serrano; O πατέρας της ήταν διπλωμάτης και η μητέρα της τραγουδίστρια της όπερας, μεταβαίνοντας εκεί μετά από την Πορτογαλία και την Γαλλία.
Η Serrano ήταν σοπράνο κολορατούρα, κι ενώ θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι και στην όπερα, εκείνη προτίμησε το ελαφρό θέατρο, τον κινηματογράφο, τη νύχτα, τα καμπαρέ και τα υπόλοιπα κέντρα διασκέδασης, ρίχνοντας βάρος στο λαϊκό ρεπερτόριο της εποχής (μπορούσε να τραγουδήσει φολκ τραγούδια, φλαμένκο, λάτιν, τάνγκο, ρούμπες, ποπ αμερικάνικα, τζαζ και λάτιν τζαζ κ.λπ.). Είχε ευρεία γκάμα ρεπερτορίου, πέρα από τεράστια φωνή, κομψή και ελκυστική παρουσία, δίνοντας επίσης μεγάλη βαρύτητα στην γκαρνταρόμπα της. Λογικό. Το επέβαλλαν οι απαιτήσεις των σώου της.
Το 1943 κι ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στη Σουηδία η Serrano θα τραγουδήσει σε μια παράσταση υπέρ κάποιων εβραίων προσφύγων (έτσι λέει η wiki), για να κατηγορηθεί, στην πορεία, από το ναζιστικό καθεστώς, ως κατάσκοπος, με αποτέλεσμα να μην επιστρέψει στη Γερμανία – γυρνώντας, πίσω, στην πατρίδα της τη Χιλή. Όταν ηττήθηκαν οι Ναζί και τελείωσε ο πόλεμος, η Serrano θα επέστρεφε ξανά στην Ευρώπη, για να συνεχίσει προφανώς την καριέρα της, από ’κει που την είχε αφήσει, αλλά το κλίμα είχε αλλάξει για ’κείνη. Στην κεντρική Ευρώπη είχαν συνδέσει τη φωνή της με τη ναζιστική εποχή, οπότε τα πρότερα μεγαλεία δεν υπήρχε περίπτωση να αναστηθούν. Θα έπρεπε να κοιτάξει να βρει αλλού δουλειά, σε άλλες χώρες, με κάπως πιο... θολή μνήμη. Μία τέτοια ήταν η Τουρκία, ας πούμε. Μία άλλη ήταν η Ελλάδα.

Η Rosita Serrano το 1946 έρχεται στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, για να εμφανισθεί στο καμπαρέ Argentina στην οδό Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα (πρεμιέρα: ημέρα Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου του ’46). Αυτού του τύπου τα κέντρα, τότε, στην Αθήνα δεν τα είχαν όποιοι κι όποιοι. Είμαστε λίγο μετά από τη λήξη του πολέμου, ουσιαστικά στη χώρα υπάρχει Εμφύλιος, αλλά η νύχτα είναι πάντα νύχτα και έτοιμη να σβήσει το ύποπτο παρελθόν πολλών. Μέσα σ’ αυτό το καθημαγμένο μετα-κατοχικό σκηνικό η Serrano ξαναβαπτίζεται, γίνεται talk of the town, όπως θα το λέγαμε σήμερα –τουλάχιστον εκείνης της Αθήνας που γλεντούσε και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετά απ’ αυτήν–, με τις εμφανίσεις της στην Argentina, υπό την τζαζ ορχήστρα του Μπάμπη Μπερκέτη, να χαλάνε κόσμο.
Και κάπως έτσι η χιλιανή σταρ δεν θα αργήσει να γίνει κομμάτι (και) της εθνικοφρόνου δράσεως και προπαγάνδας της περιόδου, τραγουδώντας, φερ’ ειπείν, πότε για τους «Ακρίτες μας» και πότε για την Ελληνική Μέριμνα – ένα σωματείο, που, ανάμεσα σε άλλα, μάζευε λεφτά για να τα δώσει στους χωροφύλακες, που... αγωνίζονταν στην ύπαιθρο κατά των κομμουνιστών (συναυλία τής Serrano στο Παλλάς, την Κυριακή 24 Νοεμβρίου του ’46 στις 11 το πρωί). 

Και ήταν στο ίδιο εθνικόφρον πλαίσιο, όταν η Serrano θα συνυπάρξει με την Σοφία Βέμπο – που είχε επιστρέψει, και αυτή, στην Ελλάδα από την Αίγυπτο με το αντιτορπιλικό Κρήτη, το Φλεβάρη του ’46, για να χριστεί αμέσως ως η επίσημη τραγουδίστρια της εθνικής αφήγησης (έτσι όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί μετά από τα Δεκεμβριανά).
Οι καιροί ήταν δύσκολοι και η «τραγουδίστρια της νίκης» (έτσι την είχε αποκαλέσει ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης, μετά από την απελευθέρωση) έπρεπε να πιάσει αμέσως δουλειά. Μία από εκείνες τις δράσεις της, λοιπόν, ήταν και η «μεγάλη καλλιτεχνική γιορτή» της 19ης Ιανουαρίου 1947, στο Ρεξ, την οποία είχε υπό την... υψηλήν προστασία της η διάδοχος πριγκίπισσα (ποια ακριβώς ήταν αυτή θα σας γελάσω) και που στόχευε στη βοήθεια των ορφανών παιδιών, των πεσόντων υπέρ πατρίδος (προφανώς στους εθνικούς αγώνες). Τη γιορτή είχαν οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων και επιτροπή που τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνοαμερικανικής Δράσεως. Εκεί είχε εμφανισθεί και η Rosita Serrano.
Εκείνη τη σεζόν, του 1946-47, θα την βγάλει η Serrano κυρίως στην Ελλάδα, μετά θα φύγει για... άλλες πολιτείες (θα φθάσει μέχρι και στις ΗΠΑ, το 1950, για εμφανίσεις στο περιώνυμο, τηλεοπτικό, The Ed Sullivan Show), χωρίς πάντως να μπορέσει να στεριώσει κάπου. Οπότε; Οπότε η Ελλάδα, που ήταν πάντα μια πολύ καλή επιλογή για ’κείνη, θα μπει και πάλι στα σχέδιά της. Πότε έρχεται ξανά η Serrano στη χώρα μας; Τον Ιούλιο του 1951, για εμφανίσεις στη Fantasia της Φωκίωνος Νέγρη. Και είναι τότε όταν θα συμβεί το περιστατικό, το οποίο περιγράφει και ο τίτλος του άρθρου.
Πριν από λίγο καιρό ψάχνοντας κάποιο θέμα για τον «βασιλιά της τζαζ» συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Σπάρτακο (1914-2001) έπεσα σε μία συνέντευξή του, από το 1996, την οποία είχε δώσει στον αείμνηστο Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, για το περιοδικό «Δίφωνο». Σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Σπάρτακος μιλούσε για πολλά, για τη γνωριμία του με την Ρένα Βλαχοπούλου, για τις κοινές περιοδείες τους στο εξωτερικό και βασικά στην Αμερική, και ανάμεσα σε άλλα διάφορα και για την Rosita Serrano. Διαβάστε τι είχε πει:
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/rozita-serano-sofia-bempo-ena-aytokinitiko-atyhima-poy-taraxe-tin-athina-kalokairi