Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑΣ στο “Consortium in Amato” – ο Π.Ε. Δημητριάδης γράφει και τραγουδάει για όσα θυμάται και ζει, και κυρίως για ό,τι αγαπάει

Δεύτερος δίσκος (CD) για τα Παιδιά της Παλαιότητας από την Κέρκυρα. Π.Ε. Δημητριάδης φωνή, όργανο, θόρυβοι, Μάριο Πλασκασοβίτης κιθάρες, πιάνο, σύνθια, μπάσο, Χριστίνα Παπαλίτσα τσέλο, Αριστοτέλης Κροκίδης ντραμς, Θοδωρής Άνθης κιθάρα, Νούμερο Μπλε μπάσο, συν κάτι… Παραπαίδια (έτσι αυτοαποκαλούνται) σε κιθάρες, μαντολίνα, σαξόφωνα, ακορντεόν κ.λπ. Ένας δεύτερος δίσκος, που στέκεται εξ ίσου ψηλά με τα «12 Τραγούδια από τις Κατακόμβες» και που ξαναδείχνει κάτι που φαίνεται να λησμονιέται, ή που μας ξεφεύγει μες στα χρόνια…
Πως αν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, εδώ στον τόπο που πλανιέσαι, κάτι που να μαρκάρει όλα όσα σκέφτεσαι και βιώνεις, τότε θα το πεις στη γλώσσα των γονιών σου. Καλές οι άλλες γλώσσες, και ό,τι μαθαίνει ο καθείς κέρδος είναι, αλλά επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε με το τραγούδι, με το ελληνικό τραγούδι, το αποτύπωμα της ζωής μας – αυτής που ζούμε, καθώς και της άλλης, που, αν και μεταμφιέζεται διαρκώς σε χθες, στέκεται μπροστά μας κάθε τόσο.
Ο Π.Ε. Δημητριάδης στο “Consortium in Amato” [ραδΥο Κορέα/ Λ39/ Ανούσια Ένταση, 2015] γράφει γι’ αυτές ακριβώς τις ζωές, τις δικές του ζωές –σημερινές και χθεσινές– με γλυκό πόνο και αυταπάρνηση, και κυρίως με αγάπη.
Τα λόγια του είναι εμποτισμένα από τις θετικές αξίες του λελογισμένου χώρου, τις οποίες μετατρέπει, πάντα μέσα από μια τολμηρή στιχουργική (όχι μόνο σε σχέση με το τι θέλει να πει, αλλά και με το πώς θα το πει), σε εύφλεκτο υλικό ΚΑΙ για τον άνθρωπο της μεγαλούπολης.

15 σχόλια:

  1. Zinon:

    προσπαθησα να ακουσω Παιδια της Παλαιοτητας αλλα ο τραγουδιστης νομιζω οτι τα χαλαει ολα,ειναι πολυ κακος, εκτος αν τρολλαρει, δεν μπορει να τραγουδαει τοσο χαλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι η «σωστή» φωνή το σημαντικότερο στα άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας και των Κόρε.Ύδρο. Απορώ πώς και δεν το έχεις αντιληφθεί τόσα χρόνια…

      Διαγραφή
    2. Zinon

      αμα σου πω οτι ειλικρινα δε με ενδιεφερε τοσα χρονια

      Διαγραφή
  2. Μια χαρά είναι τα Παιδιά...
    Αν τα ελληνικά συγροτήματα εκφραζόντουσαν απο καρδιάς, πηγαία και αυθόρμητα και όχι προσπαθόντας να ακούγονται όπως τα αγγλικά η τα αμερικάνικα τότε θα ήταν πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα. Ξαφνικά όλοι γίναν "σοβαροί" στονεράδες και ποστροκάδες (η εύκολη λύση). Βαρεθήκαμε! Νυστάξαμε!

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το δυνατό τους σημείο είναι ο στίχος και το αδύνατο η μελωδία που ακούγεται μονότονα επαναλαμβανόμενη θυμίζοντας λίγο πολύ τα περισσότερα προηγούμενα τραγούδια τους από την εποχή των Κόρε Ύδρο. Μπορεί βέβαια να πει κανείς ότι έτσι είναι το στυλ τους και σε όποιον αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει μιαν αλήθεια σ’ αυτό, αλλά εμένα, πραγματικά, δεν μ’ ενοχλεί το επαναλαμβανόμενο. Ίσα-ίσα, στην περίπτωσή τους, το θεωρώ και «μαγκιά»…
      Αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα στο άλμπουμ –και δεν το σημείωσα στο κείμενο– θα ήταν… ακόμη περισσότερο Κέρκυρα. Τουλάχιστον τόσο όσο στο προηγούμενο LP τους. Και τούτο δεν το λέω από… προσωπική τοπικιστική διάθεση (επειδή με συνδέουν πολλά με την Κέρκυρα). Το ίδιο θα έλεγα και για ένα γκρουπ από την Καλαμάτα ή την Ξάνθη.

      Διαγραφή
  4. Βαγγελιώ το Χασάπικο:

    Τι σημαίνει η πούτσα στο εξώφυλλο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από το booklet:

      «Παράσταση εξωφύλλου από τοιχογραφία της Πομπηίας, όπως αντλήθηκε από το βιβλίο του Λ.Μ. Τρομάρα “Κάτουλλος: ένας ποιητής για όλες τις εποχές”».

      Ελπίζω να σε κάλυψα…

      Διαγραφή
    2. Το πέος δεν θα ήταν καλύτερα;

      Διαγραφή
  5. Kαλησπερα και καλη χρονια.

    θα θελα να πω κατι σε σχεση με τα αρνητικα σχολια για την φωνη και τη μουσικη.
    Ενημερωνω πως δεν ειμαι οπαδος, φαν , ουτε καν γνωστης της μουσικης των κορε υδρο κ ΠτΠ, ωστοσο απο τα λιγα μου ακουσματα εχω θετικη γνωμη.
    Ο λογος που σχολιαζω-απαντω ειναι πως θεωρω αντικειμενικο, ας το πουμε, προβλημα, τον τροπο αξιολογησης ενος εργου.

    Πρωτα απο ολα , θεωρω δεδομενο πως προτασεις οπως "η φωνη του τα χαλαει ολα" και "η επαναλαμβανομενη μελωδια ειναι αδυναμια" αποτελουν προσωπικες γνωμες και οχι κριτικη.
    Και γι'αυτο θα πρεπει (το εννοω το πρεπει) να διατυπωνονται ως τετοιες και οχι σαν αντικειμενικες αληθειες.
    Εξαλλου, "η χροια και το υφος της φωνης (ας περιλαβουμε και την 'ορθοτητα')" , καθως και "η επαναληψη ή το μονοτονο μιας μελωδιας" αποτελουν στοιχεια -δεδομενα ενος μουσικου εργου.
    Δεν ειναι απο μονα τους αρνητικα ή θετικα.
    Με λιγα λογια, λοιπον, το να δηλωνεις το γεγονος δεν ειναι κριτικη.Ειναι ακριβως το αντιθετο.
    Βιασυνη και 'ευκολια' .

    Εξηγουμαι περισσοτερο.
    η προταση : "δεν μου αρεσει γιατι εχει επαναλαμβανομενη μελωδια." ειναι διαφορετικη απο την προταση : "δεν ειναι ωραιο γιατι εχει επαναλαμβανομεη μελωδια."
    (ομοιως και για την φωνη. ακομα και αν προηγειται η σημειωση "προσπαθησα να το ακουσω.." , η οποια δεν ακυρωνει την γενικολογη αναφορα)

    Για να μην γινει προσωπικο , το λεω με ολη την ειλικρινεια, σχολιαζω χωρις εμπαθεια και επειδη το θεωρω ενδιαφερον θεμα.
    Τα σχολια τα χρησιμοποιω σαν αφορμες-παραδειγματα-εφαρμογες.

    Να πω και κατι για την ουσια της κουβεντας.
    Στα δικα μου αυτια, η φωνη ,αν και την θεωρω α. αδυναμη ,β. χωρις ογκο(γινομαι κατανοητος?) και γ. με χροια ιδιατερη και καπως λεπτη , στα αυτια μου ειναι αυτη που ταιριαζει. Αν πρεπει να το εξηγησω θα λεγα πως ταιριαζει στο προσωπικο υφος του συνολικου εργου ,το οποιο ομως καταφερνει ,περα απο την προσωπικη καταθεση,να απευθυνεται.
    δεν ειναι προσωπικο με την εννοια πως μιλαει για το ιδιο , αλλα ειναι προσωπικο με τον χαρακτηρα του ατομικου που αφορα το συνολο.
    Απευθυνεται δεν μυξοκλαιει.
    Νομιζω πως σε αυτο το πλαισιο η φωνη κολλαει.
    ειναι μια φωνη καποιου που σου μιλαει.
    δεν δινει την εντυπωση καποιου που κανει περφορμανς. ετσι καταργειται η αποσταση μεταξυ εργου και ακροατη (στη συγκεκρμενη περιπτωση) , χωρις να γινεται ενοχλητικη η επαφη καθως δεν ειναι εγωκεντρικα προσωπικη.
    Το ιδιο πανω-κατω και για τα χαρακτηριστικα της μελωδιας και του ρυθμου και γενικοτερα της ολης δομης της συνθεσης.
    ακολουθει νομιζω με επιτυχια αυτη την αντιληψη.

    θεωρω πως ειναι παρομοιο με αυτο που εγραψε ο Φ.Τ. πως απο το ειδικο βρισκεις τον δρομο για το γενικο.(αν το καταλαβα καλα)
    θα λεγα πως βασικη προυποθεση σε αυτο ειναι να βρισκουμε στο δικο μας (=ειδικο) το αλλο (=γενικο), να βρισκουμε αξια περα απο τον εαυτο μας.

    Δ.Φ.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ok Δ.Φ., για μένα δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα.

      (Απαντώ στο δεύτερο σχόλιό σου, που μου ζήτησες να μην δημοσιευθεί)

      Διαγραφή
    2. >Πρωτα απο ολα , θεωρω δεδομενο πως προτασεις οπως "η φωνη του τα χαλαει ολα" και "η επαναλαμβανομενη μελωδια ειναι αδυναμια" αποτελουν προσωπικες γνωμες και οχι κριτικη.
      Και γι'αυτο θα πρεπει (το εννοω το πρεπει) να διατυπωνονται ως τετοιες και οχι σαν αντικειμενικες αληθειες.

      Και ποιός είπε ότι η κριτική αφορά μόνο ή κυρίως "αντικειμενικές αλήθειες";

      Και τι είναι "αντικειμενικό" στην τέχνη άλλωστε με αυτή την έννοια; Αν τραγουδάει μισό ημιτόνιο φάλτσα στο τάδε σημείο; Αυτό είναι προφανές διαισθητικά ακόμα και στους άμουσους και πάντως δεν χρειάζεται κριτικός για να το μεταφέρει.

      Ο ρόλος του κριτικού είναι να μεταφέρει την προσωπική του γνώμη για ένα έργο. Και αν είναι καλός κριτικός, η προσωπική του γνώμη θα πιάνει κάτι από το χαρακτήρα του έργου και θα αφορά και άλλους.

      Προσωπικά η φωνή με απωθεί. Και όχι επειδή τη θεωρώ κακή σε σχέση με "κανονικούς" τραγουδιστές (ούτε ο Μπακιρτζής, ούτε ο Ντύλαν, ούτε ο Κοέν, κλπ με πειράζουν), αλλά επειδή ότι θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με το υλικό.

      Διαγραφή
    3. 1/2

      Οταν εγραψα το 'αντικειμενικες' και μετα την 'κριτικη' , σκεφτηκα πως ειναι πιθανο καποιος να παρασυρθει σε ασχετες αντιδρασεις , οπως :

      ' Και ποιός είπε ότι η κριτική αφορά μόνο ή κυρίως "αντικειμενικές αλήθειες"; '

      Σκεφτηκα να αλλαξω τη διατυπωση, αλλα αμεσως μετα σκεφτηκα 'γιατι;'..
      αυτος που διαστρεβλωνει θα διαστρεβλωσει.ετσι ή αλλιως.

      εξηγουμαι ,αλλη μια φορα :

      ειπα πως αποτελουν προσωπικες γνωμες και γι αυτο δεν πρεπει να διατυπωνονται ως αντικειμενικες αληθειες.(τελεία)(χωρις παυλα)
      δηλαδη;
      Δηλαδη , οπως το τονιζω και στη συνεχεια με παραδειγμα ( ' η προταση : "δεν μου αρεσει γιατι εχει επαναλαμβανομενη μελωδια." ειναι διαφορετικη απο την προταση : "δεν ειναι ωραιο γιατι εχει επαναλαμβανομεη μελωδια." ') , το να πω τι μου αρεσει ειναι διαφορετικο απο το να πω τι ειναι ωραιο.
      Το πρωτο ειναι προσωπικη γνωμη (Μου αρεσει) , το δευτερο ειναι αντικειμενικη αληθεια (Ειναι ωραιο).
      (και για να μην υπαρξει παρεξηγηση εννοω διατυπωνεται ως αντικειμενικη αληθεια.

      Μετα απο αυτες τις περιττες (νομιζω) διευκρινισεις τι φαινεται τελικα πως ειπα ;
      Οταν καποιος διατυπωνει μια προσωπικη αποψη ως αντικειμενικη αληθεια τοτε αυτο δεν ειναι κριτικη αλλα βιασυνη και ευκολια.
      (και επιπλεον να πω πως πολλες φορες ειναι και εκφραση εμπαθειας)

      Δεν ειπα πως η κριτικη δεν περιεχει την προσωπικη γνωμη αυτου που κρινει, ουτε πως υπαρχει μια αντικειμενικη αληθεια για το τι ειναι ωραιο(αυτη η κουβεντα περι αντικειμενικου και υποκειμενικου ειναι -προσωπικη μου αποψη- πολυ κουραστικη)

      Αυτο δεν σημαινει ομως πως το να κρινεις το εργο καποιου ειναι μια τσαπατσουλικη δουλεια που με ευκολια διεκπεραιωνεις, του στυλ 'μου αρεσει' ή 'ειναι χαλια' ή 'αυτες οι κιθαρες χαλαν ολο το κομματι'...
      Δεν χρειαζεται καποιος να χει ασχοληθει με τη συνθεση και γενικοτερα με την καλλιτεχνικη δημιουργια (ή οποιαδηποτε δημιουργια) για να καταλαβει πως το εργο καποιου ειναι απορροια προσπαθειας και σκεψης και φαντασιας και μελετης και δοκιμων και επαναληψεων και αγχους και κουρασης και απογοητευσης και προσδοκιας και και και...
      Οταν λοιπον καποιος κρινει το εργο καποιου , λεω πως πρεπει(αυτο το πρεπει εννοω και στο πρωτο μου σχολιο) πρεπει να το σεβαστει ανεξαρτητως αν του αρεσει ή οχι.Και να το σεβαστει εννοω να μην το ξεπεταξει.Να αφιερωσει σκεψη και λιγο περισσοτερο χρονο απο αυτον που χρειαστηκε για να σχηματισει την πρωτη του εντυπωση.
      Βαριεμαι(και το εννοω με μικρο θυμο και μεγαλη ενοχληση) να εξηγω κατι τετοιο.Βαριεμαι (με ομοιο συναισθημα) να ακουω ή να διαβαζω ανθρωπους να πετανε τα λογια σαν να ταν σκουπιδια
      ..μιλας για κατι που ο αλλος εφτιαξε.
      Το να λες ακομα και δηθεν αστειευομενος πως δεν μπορει να ναι τοσο χαλια ο τραγουδιστης (το οποιο να σημειωσω πως ειναι ολοτελα διαφορετικο απο το: "Προσωπικά η φωνή με απωθεί.Και όχι επειδή τη θεωρώ κακή...αλλά επειδή θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με το υλικό."),ο οποιος τραγουδιστης αν δεν κανω λαθος ειναι και ο στιχουργος και συνθετης(αν δεν ισχυει δεν παιζει ρολο, αν ναι τοτε απλως δινει επιπλεον βαρυτητα),το να λες λοιπον κατι τετοιο, απλως καταργει με απιστευτη ευκολια καθε επιλογη και αποφαση που πηρε ο δημιουργος.

      (συνεχιζεται..)

      Δ.Φ.

      Διαγραφή
    4. 2/2
      (..συνεχεια)

      Λεω λοιπον οτι η διαφορα που βρισκω μεταξυ γουστου(γνωμης) και κριτικης ειναι πως η κριτικη μελεταει το εργο, αφιερωνει χρονο, προσπαθει να κατανοησει τις εντυπωσεις και οχι να αφεθει σε αυτες, και τελος παντων να διευκρινισει το εργο.

      Με λιγα λογια, να πω πως προφανως υπαρχει αντικειμενικη κριτικη και ειναι αυτη , που αν και περιεχει -αναποφευκτα- την προσωπικη αποψη ωστοσο αυτη - η προσωπικη αποψη- δεν οριζει το υφος και τη διαθεση της κριτικης.

      επισης διαφωνω με το οτι ο ρολος του κριτικου ειναι να λεει την προσωπικη του γνωμη κι οτι ειναι καλος οταν πιανει κατι απο τον χαρακτηρα του εργου.
      Προφανως ο κριτικος κρινει ,αρα λεει και γνωμη και εξ ορισμου προσωπικη γνωμη.
      ωστοσο ο ρολος του δεν ειναι να λεει τη γνωμη του. Ο ρολος του ειναι να αξιολογει και να αναλυει το εργο.Αυτο προυποθετει μια γνωση και μια ικανοτητα αναλυσης(οχι απαραιτητως λογικης).
      Και αυτο ειναι κατι που τον ξεχωριζει και τον κανει αντικειμενικο.
      Το γουστο ειναι υποκειμενικο , η κριτικη ωστοσο οχι.

      (ειπα πολλα και λιγο βιαστικα , μπορει να χρειαστουν διευκρινισεις)

      Δ.Φ.

      Διαγραφή