Φώντα, καλησπέρα. Έχω ξαναδεί την φωτογραφία του Σπανουδάκη με τον Donovan σε κάποιο ελληνικό περιοδικό της δεκαετίας του '80. Το περιοδικό είχε όνομα ελληνικό αλλά γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες. Νομίζω πως λεγόταν Phaenomenon ή Phenomenon. Δυστυχώς, είναι σε κάποιο κιβώτιο με άλλα περιοδικά και δεν είναι εύκολο να το βρω τώρα.
Γεια σου Γιώργο. Το θυμάμαι το Phenomenon εκεί γύρω στο ’83. Παλαιά είχα ένα-δυο τεύχη – όχι, πάντως, αυτό για τον Σπανουδάκη.
Το θέμα είναι πότε είναι τραβηγμένη η φωτογραφία (1967 ή ’69; – στο site ο Σπανουδάκης δεν το ξεκαθαρίζει), που (στην Αθήνα, το Λονδίνο ή κάπου αλλού;), αλλά και με ποιαν αφορμή βρέθηκαν, ποιοι άλλοι έπαιζαν στο σχήμα… τέτοια πράγματα… Αν το βρεις το τεύχος και λέει κάτι σχετικό μάς το μεταφέρεις…
>>«Κι ακόμα είναι», λέει ο Σπανουδάκης. «Δηλαδή, το να λες Ελληνικό ροκ, είναι σαν να λες Αγγλικό ρεμπέτικο. Το ροκ είναι αγγλοσαξονικό»<<
Πάντως ο Σπανουδάκης είπε ροκ με ελληνικό στίχο και το έκανε καλά. Μιλάω για τον «Τρελλό» (Σταμάτης-Αλέξης και οι Whites), που είναι καλό τραγούδι… με πολύ μέτρια όμως έως και χάλια φωνητικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει ρεμπέτικο στα αγγλικά –αν υπάρχει και είναι καλό να το πούμε!– αλλά ροκ στα ελληνικά υπάρχει και είναι μια χαρά!!
>>Κάποιο από εκείνα τα βράδια εμφανίστηκε ο Donovan, ο εγγλέζος Bob Dylan, όπως τον αποκαλούσαν. Η φωτογραφία που τραβήχτηκε τον δείχνει στην σκηνή να παίζει με τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Ο τελευταίος λέει, «αργά το βράδυ, στο υπόγειο της 'Αθηναίας' έρχονταν -τότε- και οι Socrates και κάναμε jam session. Μάλλον μαζί τους είχε έρθει ο Donovan, δεν ξέρω πώς, κι έπαιξε μαζί μας, περίπου το '67-'68».<<
Socrates τότε δεν υπήρχαν, υπήρχαν Persons και ό,τι άλλο. Οι σύνδεσμοι του Donovan με την Ελλάδα ήταν ο Magic Alex (Αλέξης Μάρδας) και οι Δοξιάδηδες.
>>«Κάτι έγινε με τον Λουκά, δεν θυμάμαι, κι έρχονται όλοι μαζί και μου ανακοινώνουν ότι δεν είμαι καλός μπασίστας, και ότι θα πάρουν άλλον, τον Χάρη Χαλκίτη, πράγματι πολύ καλό, και με έδιωξαν, λέγοντάς μου όμως, ότι θα παίζουν τα δικά μου τραγούδια»<<
Ενδιαφέρουσα η διήγηση για τους Eros.
>>Έπαιζε (o Βαγγέλης Παπαθανασίου) λοιπόν, μία μελωδία από τον δίσκο μου (το “Beautiful Lies”), που νόμιζα πως δεν είχε ακούσει. Έπαιζε την καλύτερη μελωδία του δίσκου και την έπαιζε με ό,τι τρόπο μπορείς να φανταστείς. Την έπαιζε, με κοίταζε και μου έκλεινε το μάτι. Δηλαδή έκανε tribute στο δίσκο μου κρυφά, αλλά ουσιαστικά, γιατί αυτή η μελωδία ήταν πράγματι η μόνη που άξιζε».<<
Το “Beautiful Lies” και το “Looking Back” είναι οι καλύτεροι δίσκοι με τραγούδια του Σταμάτη Σπανουδάκη. Εγώ αυτούς γουστάρω. Δεν γουστάρω Αρβανιτάκες και Πάριους.
Απο μικρός την άκουγα αυτη την χαζή θεωρία, ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, από κάτι μεγαλύτερους και ωρυόμουν "οι Τρύπες δηλαδή τι είναι;". Ακόμα δεν έχω καταλάβει το σκεπτικό αυτής της άποψης.
Αλέξανδρος
Υ.Γ. Για αγγλικό ρεμπέτικο δεν ξέρω αλλά έχω ακούσει ότι υπάρχει ιταλικό και μάλιστα καλό.
Το σκεπτικό της άποψης είναι ότι… όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Δηλαδή θα αγνοήσουμε τις τόσες και τόσες επιτυχημένες προσπάθειες ελληνόφωνου ροκ, επειδή κάποιοι θες από ιδεοληψία, θες από ανικανότητα, θες από βαρεμάρα, δεν έστρωσαν κάτω τον κώλο τους να το παλέψουν και να τους βγει όπως πρέπει;
Tο σκεπτικό της άποψης είναι ότι όσο καλές και να είναι, παραμένουν "αγγλοσαξωνικής" φόρμας και λογικής, απλά φτιαγμένες από Έλληνες και τραγουδισμένες στα ελληνικά.
Για να είναι ροκ και όχι "ελληνικό τραγούδι" γενικά, σημαίνει ότι έχει δανειστεί τη φόρμα του ροκ, ύφος, ενορχήστρωση, κλπ, και όλα αυτά είναι πρώτα και κύρια αγγλοσαξωνική υπόθεση.
Οι Τρύπες είναι ένα συγκρότημα που παίζουν ένα αγγλοσαξωνικό μουσικό είδος με ελληνικό στίχο.
Δεν παίζουν κάτι ανύπαρκτο που λέγεται "ελληνικό ροκ" με την έννοια ελληνικής εκδοχής του ροκ (που έχει δηλαδή στοιχεία ελληνικότητας που ξεπερνούν τη ροκ καταγωγη), αλλά μόνο με την έννοια ελληνικής παραγωγής.
Ασχέτως ποιότητας.
Για να το πω αλλιώς, υπάρχει ελληνικό και γαλλικό κρασί, αλλά δεν υπάρχει ελληνικό και γαλλικό κρουασάν. Υπάρχει όμως π.χ. γαλλικό κρουασάν φτιαγμένο από Έλληνες στην Ελλάδα.
Μην μας μπερδεύεις τώρα με τα κρουασάν και τις σπανακόπιτες…
Ελληνόφωνο ροκ είναι εκείνο που δανείζεται τις (ξένες) φόρμες του ροκ και πάνω σ’ αυτές επιχειρεί να προσαρμόσει ελληνικά λόγια. Πολλές φορές όμως προσαρμόζει στις φόρμες και ελληνικά μουσικά στοιχεία (δημοτικά κ.λπ.) κι έτσι το ελληνόφωνο γίνεται ακόμη πιο πολύ ελληνικό. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά για μένα. Το να κάνεις ώριμο ελληνικό ροκ δηλαδή, που να είναι όσο το δυνατόν ελληνικότερο. Τότε ξεχωρίζεις αληθινά. Γιατί το άλλο το κάνουν και οι Αγγλοαμερικάνοι και… συνήθως (δηλαδή πάντα) καλύτερα από ’μας.
Δηλαδή οι Εν Πλω που έχουν ελληνικά στοιχεία είναι ελληνικο ροκ ενω οι Τρύπες όχι; Εγω όταν λεω ελληνικό ροκ τα βάζω όλα μεσα. Και Τρύπες και Last Drive, για να μη σου πω και Ζωρζ Πιλαλί.
Μη λέμε για να λέμε. Εγώ δεν είπα ότι οι Τρύπες, οι Last Drive ή ο Πιλαλί δεν είναι ελληνικό ροκ. Άλλο είπα… Είπα ότι η «μεγαλύτερη μαγκιά» είναι να καταφέρεις να κάνεις ροκ με άξιο ελληνικό λόγο, συνδυάζοντας και ελληνικά στοιχεία στις μουσικές σου. Και όλο αυτό το πράγμα να στέκει γερά. Αυτό είπα.
Για να εξηγούμεθα, εσύ και εγώ μπορούμε να λέμε "ελληνικό ροκ" και το ελληνόφωνο ροκ και ό,τι άλλο θέλουμε.
Απλά όταν κάποιος λέει ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, πρέπει να μπορούμε να καταλάβουμε και πως το εννοεί. Προφανώς δεν εννοεί ότι οι Τρύπες και οι Poll δεν υπήρξαν ποτέ. Ούτε είναι αναγκαστικά βλαξ.
Εννοεί κάτι σαν τη διάκριση "ελληνικό ροκ" (που θα ήταν ένα ντόπιο είδος) και "ελληνόφωνο ροκ" (που θα ήταν ένα ξένο είδος, τραγουδισμένο στα ελληνικά).
Με αυτή την άποψη, ναι, οι Εν Πλώ είναι περισσότερο "ελληνικό ροκ" από τους Τρύπες, που είναι περισσότερο ελληνόφωνο ροκ. Και η Μαύρη Θάλασσα είναι πιο ελληνικό ροκ από την Ξεσσαλονίκη. Αλλά παρόλα τα σποραδικά πειράματα, ελληνικό ροκ ως είδος δεν αναπτύχθηκε ποτέ πλήρως, με συνέχεια, δικούς του κώδικες κλπ.
Αλλιώς και ο Αγγελάκας θα πήγαινε προς αυτό, αντί να ψάχνεται με τους μπαγλαμάδες απλώς την περασμένη δεκαετία.
Μα και αυτή την παραδοχή να κάνουμε, πάλι είναι λάθος να λέει κάποιος ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ εφόσον περάσαν οι Εν Πλω, ο Σαββόπουλος ο Γκαϊφύλιας και τόσοι άλλοι που την ψάξανε προς αυτή την κατευθυνση.
Τι πάει να πει όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια; Εννοείς ότι ο Σπανουδάκης δεν έστρωσε κάτω τον κώλο του να το παλέψει για να του βγει όπως πρέπει;
Το διάβασα το κείμενο. Και βρήκα άστοχο το συγκεκριμένο σχόλιο σου. Δεν βλέπω που κολλάει με το κείμενο και με παραπέμπεις εκεί; Εκτός και αν κάτι δε κατάλαβα καλά. Γι'αυτό και ρώτησα. Γιατί το πηγαίνεις στη κόντρα εσύ όμως;
Α, και είναι η huffingtonpost, όχι το huffingtonpost.
Ας ξαναπώ τα προφανή για τους κακοπροαίρετους, ή για όσους αληθινά δεν καταλαβαίνουν ή για τους πιο νέους που δεν έχουν σκεφτεί ακόμη κάποια πράγματα και θέλουν να μάθουν.
Διαβάζουμε λοιπόν στο huffingtonpost:
>>Οι The U.L.S., λοιπόν, με την σύνθεση των Σπανουδάκη, Κύρη, Αμπατζόπουλου και Werder διασκεύαζαν τραγούδια με εγγλέζικο στίχο, αφού τότε ήτο αδιανόητο να τραγουδούν ροκ με ελληνικό. «Κι ακόμα είναι», λέει ο Σπανουδάκης. «Δηλαδή, το να λες Ελληνικό ροκ, είναι σαν να λες Αγγλικό ρεμπέτικο. Το ροκ είναι αγγλοσαξονικό», συμπληρώνει.<<
O Σταμάτης Σπανουδάκης φαίνεται να υποστηρίζει πως «κι ακόμα είναι» αδιανόητο να τραγουδάς ροκ με ελληνικό στίχο.
Αυτό το θεωρώ εντελώς ανιστόρητο, από τη στιγμή κατά την οποίαν έχουν υπάρξει τόσα σοβαρά δείγματα ελληνικού ροκ με ελληνικό στίχο, ήδη από τα sixties – όλοι τα ξέρουμε. Ακόμη και ο Σπανουδάκης τραγούδησε το ’69 ροκ με ελληνικό στίχο – ένα καλό τραγούδι (τον «Τρελλό» με τους Whites), που αν είχε προσεχθεί περισσότερο στις φωνές και τα φωνητικά θα ήταν πολύ πρώτο.
Και υποστηρίζω, στην πορεία, πως όσοι τα λένε αυτά εκκινούν είτε από ιδεοληπτικούς λόγους, είτε επειδή ήταν ατάλαντοι να το κάνουν (σίγουρα τέτοιος δεν ήταν ο Σπανουδάκης), είτε επειδή δεν στρώθηκαν από νωρίς να το παλέψουν, ώστε να τους βγει. Να βρουν τις φόρμες, τους τρόπους εννοώ, όπως τις βρήκαν άλλοι (Σαββόπουλος, Ρωμανός, Τουρνάς, Πελόμα, ο φίλος τού Σπανουδάκη ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος κ.ά.), να ταιριάξουν δηλαδή σοβαρά ελληνικά λόγια με το ροκ.
Εκτιμώ πολύ τον Σταμάτη Σπανουδάκη ως συνθέτη και μελωδό. Και με τους U.L.S. (που τους ακούσαμε πρόσφατα και είναι εξαιρετικοί) και με τους Whites ακόμη, αλλά κυρίως με τα δύο αγγλόφωνα LP του στα early seventies απέδειξε πόσο μετράει ως τραγουδοποιός. Μου αρέσει επίσης και η υπόλοιπη περίοδός του στον Γιαννίκο (τα χριστιανικά LP, τα πρώτα soundtracks). Τα υπόλοιπα, μετά το «Κύριε των Δυνάμεων» ας πούμε, τα γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια του με τους γνωστούς τραγουδιστές, ή τα πιο πρόσφατα ορχηστρικά του δεν είναι του γούστου μου, παρότι και σ’ αυτά βρίσκεις το ταλέντο του να συνθέτει πάντα ωραίες μελωδίες.
Εντάξει όλα τώρα; Ή μήπως ακόμη υπάρχουν απορίες σε σχέση μ' αυτά που έγραψα;
Πριν πω οτιδήποτε, θα σημειώσω ότι είμαι υπέρμαχος της ύπαρξης του Ελληνικού ροκ, καθώς και του οποιασδήπτε εθνικότητας ροκ, αλλά και των παραλλαγών του και των συνδυασμών του.
Έχοντας πει αυτό, νομίζω ότι θα μπορούσε άνετα να υπάρχει Βρετανικό, αλλά και άλλης εθνικότητας ρεμπέτικο το οποίο, αν ήταν μουσικά προσεγμένο, θα τύγχανε αρκετής αποδοχής από το μη "κολλημένο" ελληνικό κοινό. Η μουσική έχει μεν ρίζες, τις οποίες καλό είναι να γνωρίζουμε, αλλά μετά μεγαλώνει, μεγεθύνεται και εμπλουτιζεται με ποικίλους τρόπους.
Πιστεύω ήταν μια άστοχη δήλωση του Σπανουδάκη (νέος ήταν στο κάτω κάτω), επηρεασμένη ίσως από τα εθνικιστικά στερεότυπα της εποχής, στην οποία δεν υπάρχει λόγος να δώσουε μεγαλύτερη βαρύτητα.
Μικρό "edit" στο ποστ μου (καθώς δεν είχα διαβάσει το άρθρο του λινκ)... μπορεί να την έκανε προσφάτως τη δήλωση ο Σπανουδάκης (νόμιζα ότι ήταν παλιότερη), αλλά παραμένει άστοχη και χωρίς βαρύτητα ΚΤΤΜΑ Ικατά την ταπεινή μου άποψη).
Φώντα, καλησπέρα. Έχω ξαναδεί την φωτογραφία του Σπανουδάκη με τον Donovan σε κάποιο ελληνικό περιοδικό της δεκαετίας του '80. Το περιοδικό είχε όνομα ελληνικό αλλά γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες. Νομίζω πως λεγόταν Phaenomenon ή Phenomenon. Δυστυχώς, είναι σε κάποιο κιβώτιο με άλλα περιοδικά και δεν είναι εύκολο να το βρω τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Γιώργο. Το θυμάμαι το Phenomenon εκεί γύρω στο ’83. Παλαιά είχα ένα-δυο τεύχη – όχι, πάντως, αυτό για τον Σπανουδάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι πότε είναι τραβηγμένη η φωτογραφία (1967 ή ’69; – στο site ο Σπανουδάκης δεν το ξεκαθαρίζει), που (στην Αθήνα, το Λονδίνο ή κάπου αλλού;), αλλά και με ποιαν αφορμή βρέθηκαν, ποιοι άλλοι έπαιζαν στο σχήμα… τέτοια πράγματα… Αν το βρεις το τεύχος και λέει κάτι σχετικό μάς το μεταφέρεις…
Καλησμέρα Φώντα. Έπεσα πάνω σε αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.huffingtonpost.gr/kerrykarali/the-uls-_b_9476616.html?utm_hp_ref=greece
Μερικά σχόλια…
Διαγραφή>>«Κι ακόμα είναι», λέει ο Σπανουδάκης. «Δηλαδή, το να λες Ελληνικό ροκ, είναι σαν να λες Αγγλικό ρεμπέτικο. Το ροκ είναι αγγλοσαξονικό»<<
Πάντως ο Σπανουδάκης είπε ροκ με ελληνικό στίχο και το έκανε καλά. Μιλάω για τον «Τρελλό» (Σταμάτης-Αλέξης και οι Whites), που είναι καλό τραγούδι… με πολύ μέτρια όμως έως και χάλια φωνητικά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ρεμπέτικο στα αγγλικά –αν υπάρχει και είναι καλό να το πούμε!– αλλά ροκ στα ελληνικά υπάρχει και είναι μια χαρά!!
>>Κάποιο από εκείνα τα βράδια εμφανίστηκε ο Donovan, ο εγγλέζος Bob Dylan, όπως τον αποκαλούσαν. Η φωτογραφία που τραβήχτηκε τον δείχνει στην σκηνή να παίζει με τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Ο τελευταίος λέει, «αργά το βράδυ, στο υπόγειο της 'Αθηναίας' έρχονταν -τότε- και οι Socrates και κάναμε jam session. Μάλλον μαζί τους είχε έρθει ο Donovan, δεν ξέρω πώς, κι έπαιξε μαζί μας, περίπου το '67-'68».<<
Socrates τότε δεν υπήρχαν, υπήρχαν Persons και ό,τι άλλο. Οι σύνδεσμοι του Donovan με την Ελλάδα ήταν ο Magic Alex (Αλέξης Μάρδας) και οι Δοξιάδηδες.
>>«Κάτι έγινε με τον Λουκά, δεν θυμάμαι, κι έρχονται όλοι μαζί και μου ανακοινώνουν ότι δεν είμαι καλός μπασίστας, και ότι θα πάρουν άλλον, τον Χάρη Χαλκίτη, πράγματι πολύ καλό, και με έδιωξαν, λέγοντάς μου όμως, ότι θα παίζουν τα δικά μου τραγούδια»<<
Ενδιαφέρουσα η διήγηση για τους Eros.
>>Έπαιζε (o Βαγγέλης Παπαθανασίου) λοιπόν, μία μελωδία από τον δίσκο μου (το “Beautiful Lies”), που νόμιζα πως δεν είχε ακούσει. Έπαιζε την καλύτερη μελωδία του δίσκου και την έπαιζε με ό,τι τρόπο μπορείς να φανταστείς. Την έπαιζε, με κοίταζε και μου έκλεινε το μάτι. Δηλαδή έκανε tribute στο δίσκο μου κρυφά, αλλά ουσιαστικά, γιατί αυτή η μελωδία ήταν πράγματι η μόνη που άξιζε».<<
Το “Beautiful Lies” και το “Looking Back” είναι οι καλύτεροι δίσκοι με τραγούδια του Σταμάτη Σπανουδάκη. Εγώ αυτούς γουστάρω. Δεν γουστάρω Αρβανιτάκες και Πάριους.
Απο μικρός την άκουγα αυτη την χαζή θεωρία, ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, από κάτι μεγαλύτερους και ωρυόμουν "οι Τρύπες δηλαδή τι είναι;". Ακόμα δεν έχω καταλάβει το σκεπτικό αυτής της άποψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Υ.Γ.
Για αγγλικό ρεμπέτικο δεν ξέρω αλλά έχω ακούσει ότι υπάρχει ιταλικό και μάλιστα καλό.
Το σκεπτικό της άποψης είναι ότι… όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
ΔιαγραφήΔηλαδή θα αγνοήσουμε τις τόσες και τόσες επιτυχημένες προσπάθειες ελληνόφωνου ροκ, επειδή κάποιοι θες από ιδεοληψία, θες από ανικανότητα, θες από βαρεμάρα, δεν έστρωσαν κάτω τον κώλο τους να το παλέψουν και να τους βγει όπως πρέπει;
Tο σκεπτικό της άποψης είναι ότι όσο καλές και να είναι, παραμένουν "αγγλοσαξωνικής" φόρμας και λογικής, απλά φτιαγμένες από Έλληνες και τραγουδισμένες στα ελληνικά.
ΔιαγραφήΓια να είναι ροκ και όχι "ελληνικό τραγούδι" γενικά, σημαίνει ότι έχει δανειστεί τη φόρμα του ροκ, ύφος, ενορχήστρωση, κλπ, και όλα αυτά είναι πρώτα και κύρια αγγλοσαξωνική υπόθεση.
Οι Τρύπες είναι ένα συγκρότημα που παίζουν ένα αγγλοσαξωνικό μουσικό είδος με ελληνικό στίχο.
Δεν παίζουν κάτι ανύπαρκτο που λέγεται "ελληνικό ροκ" με την έννοια ελληνικής εκδοχής του ροκ (που έχει δηλαδή στοιχεία ελληνικότητας που ξεπερνούν τη ροκ καταγωγη), αλλά μόνο με την έννοια ελληνικής παραγωγής.
Ασχέτως ποιότητας.
Για να το πω αλλιώς, υπάρχει ελληνικό και γαλλικό κρασί, αλλά δεν υπάρχει ελληνικό και γαλλικό κρουασάν. Υπάρχει όμως π.χ. γαλλικό κρουασάν φτιαγμένο από Έλληνες στην Ελλάδα.
Μην μας μπερδεύεις τώρα με τα κρουασάν και τις σπανακόπιτες…
ΔιαγραφήΕλληνόφωνο ροκ είναι εκείνο που δανείζεται τις (ξένες) φόρμες του ροκ και πάνω σ’ αυτές επιχειρεί να προσαρμόσει ελληνικά λόγια. Πολλές φορές όμως προσαρμόζει στις φόρμες και ελληνικά μουσικά στοιχεία (δημοτικά κ.λπ.) κι έτσι το ελληνόφωνο γίνεται ακόμη πιο πολύ ελληνικό.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά για μένα. Το να κάνεις ώριμο ελληνικό ροκ δηλαδή, που να είναι όσο το δυνατόν ελληνικότερο. Τότε ξεχωρίζεις αληθινά. Γιατί το άλλο το κάνουν και οι Αγγλοαμερικάνοι και… συνήθως (δηλαδή πάντα) καλύτερα από ’μας.
Δηλαδή οι Εν Πλω που έχουν ελληνικά στοιχεία είναι ελληνικο ροκ ενω οι Τρύπες όχι; Εγω όταν λεω ελληνικό ροκ τα βάζω όλα μεσα. Και Τρύπες και Last Drive, για να μη σου πω και Ζωρζ Πιλαλί.
ΔιαγραφήΑλέξανδρος
Μη λέμε για να λέμε.
ΔιαγραφήΕγώ δεν είπα ότι οι Τρύπες, οι Last Drive ή ο Πιλαλί δεν είναι ελληνικό ροκ. Άλλο είπα… Είπα ότι η «μεγαλύτερη μαγκιά» είναι να καταφέρεις να κάνεις ροκ με άξιο ελληνικό λόγο, συνδυάζοντας και ελληνικά στοιχεία στις μουσικές σου. Και όλο αυτό το πράγμα να στέκει γερά. Αυτό είπα.
Για τον ανώνυμο πήγαινε η απάντηση.
ΔιαγραφήA, ok. Μπερδευόμαστε με τους ανώνυμους...
ΔιαγραφήΓια να εξηγούμεθα, εσύ και εγώ μπορούμε να λέμε "ελληνικό ροκ" και το ελληνόφωνο ροκ και ό,τι άλλο θέλουμε.
ΔιαγραφήΑπλά όταν κάποιος λέει ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, πρέπει να μπορούμε να καταλάβουμε και πως το εννοεί. Προφανώς δεν εννοεί ότι οι Τρύπες και οι Poll δεν υπήρξαν ποτέ. Ούτε είναι αναγκαστικά βλαξ.
Εννοεί κάτι σαν τη διάκριση "ελληνικό ροκ" (που θα ήταν ένα ντόπιο είδος) και "ελληνόφωνο ροκ" (που θα ήταν ένα ξένο είδος, τραγουδισμένο στα ελληνικά).
Με αυτή την άποψη, ναι, οι Εν Πλώ είναι περισσότερο "ελληνικό ροκ" από τους Τρύπες, που είναι περισσότερο ελληνόφωνο ροκ. Και η Μαύρη Θάλασσα είναι πιο ελληνικό ροκ από την Ξεσσαλονίκη. Αλλά παρόλα τα σποραδικά πειράματα, ελληνικό ροκ ως είδος δεν αναπτύχθηκε ποτέ πλήρως, με συνέχεια, δικούς του κώδικες κλπ.
Αλλιώς και ο Αγγελάκας θα πήγαινε προς αυτό, αντί να ψάχνεται με τους μπαγλαμάδες απλώς την περασμένη δεκαετία.
Αν. Αλκοολικός
Μα και αυτή την παραδοχή να κάνουμε, πάλι είναι λάθος να λέει κάποιος ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ εφόσον περάσαν οι Εν Πλω, ο Σαββόπουλος ο Γκαϊφύλιας και τόσοι άλλοι που την ψάξανε προς αυτή την κατευθυνση.
ΔιαγραφήΓεια μας!
Αλέξανδρος
Τι πάει να πει όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια; Εννοείς ότι ο Σπανουδάκης δεν έστρωσε κάτω τον κώλο του να το παλέψει για να του βγει όπως πρέπει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί να ρωτάς γι’ αυτά που λέω εγώ θα ήταν ωφελιμότερο να πεις τη γνώμη σου για όσα διάβασες στο κείμενο τού huffingtonpost.
ΔιαγραφήΤο διάβασα το κείμενο. Και βρήκα άστοχο το συγκεκριμένο σχόλιο σου. Δεν βλέπω που κολλάει με το κείμενο και με παραπέμπεις εκεί; Εκτός και αν κάτι δε κατάλαβα καλά. Γι'αυτό και ρώτησα. Γιατί το πηγαίνεις στη κόντρα εσύ όμως;
ΔιαγραφήΑ, και είναι η huffingtonpost, όχι το huffingtonpost.
Καλό σου βράδυ
Α.Μ.
>>Εκτός και αν κάτι δε κατάλαβα καλά.<<
ΔιαγραφήΣίγουρα κάτι δεν κατάλαβες καλά, γιατί είσαι χαζός.
>>Α, και είναι η huffingtonpost, όχι το huffingtonpost.<<
Εμένα μου αρέσει να λέω… ΤΟ site huffingtonpost.
Καλή σου μέρα
Φ.Τ.
Ας ξαναπώ τα προφανή για τους κακοπροαίρετους, ή για όσους αληθινά δεν καταλαβαίνουν ή για τους πιο νέους που δεν έχουν σκεφτεί ακόμη κάποια πράγματα και θέλουν να μάθουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζουμε λοιπόν στο huffingtonpost:
>>Οι The U.L.S., λοιπόν, με την σύνθεση των Σπανουδάκη, Κύρη, Αμπατζόπουλου και Werder διασκεύαζαν τραγούδια με εγγλέζικο στίχο, αφού τότε ήτο αδιανόητο να τραγουδούν ροκ με ελληνικό.
«Κι ακόμα είναι», λέει ο Σπανουδάκης. «Δηλαδή, το να λες Ελληνικό ροκ, είναι σαν να λες Αγγλικό ρεμπέτικο. Το ροκ είναι αγγλοσαξονικό», συμπληρώνει.<<
O Σταμάτης Σπανουδάκης φαίνεται να υποστηρίζει πως «κι ακόμα είναι» αδιανόητο να τραγουδάς ροκ με ελληνικό στίχο.
Αυτό το θεωρώ εντελώς ανιστόρητο, από τη στιγμή κατά την οποίαν έχουν υπάρξει τόσα σοβαρά δείγματα ελληνικού ροκ με ελληνικό στίχο, ήδη από τα sixties – όλοι τα ξέρουμε. Ακόμη και ο Σπανουδάκης τραγούδησε το ’69 ροκ με ελληνικό στίχο – ένα καλό τραγούδι (τον «Τρελλό» με τους Whites), που αν είχε προσεχθεί περισσότερο στις φωνές και τα φωνητικά θα ήταν πολύ πρώτο.
Και υποστηρίζω, στην πορεία, πως όσοι τα λένε αυτά εκκινούν είτε από ιδεοληπτικούς λόγους, είτε επειδή ήταν ατάλαντοι να το κάνουν (σίγουρα τέτοιος δεν ήταν ο Σπανουδάκης), είτε επειδή δεν στρώθηκαν από νωρίς να το παλέψουν, ώστε να τους βγει. Να βρουν τις φόρμες, τους τρόπους εννοώ, όπως τις βρήκαν άλλοι (Σαββόπουλος, Ρωμανός, Τουρνάς, Πελόμα, ο φίλος τού Σπανουδάκη ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος κ.ά.), να ταιριάξουν δηλαδή σοβαρά ελληνικά λόγια με το ροκ.
Εκτιμώ πολύ τον Σταμάτη Σπανουδάκη ως συνθέτη και μελωδό. Και με τους U.L.S. (που τους ακούσαμε πρόσφατα και είναι εξαιρετικοί) και με τους Whites ακόμη, αλλά κυρίως με τα δύο αγγλόφωνα LP του στα early seventies απέδειξε πόσο μετράει ως τραγουδοποιός. Μου αρέσει επίσης και η υπόλοιπη περίοδός του στον Γιαννίκο (τα χριστιανικά LP, τα πρώτα soundtracks). Τα υπόλοιπα, μετά το «Κύριε των Δυνάμεων» ας πούμε, τα γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια του με τους γνωστούς τραγουδιστές, ή τα πιο πρόσφατα ορχηστρικά του δεν είναι του γούστου μου, παρότι και σ’ αυτά βρίσκεις το ταλέντο του να συνθέτει πάντα ωραίες μελωδίες.
Εντάξει όλα τώρα; Ή μήπως ακόμη υπάρχουν απορίες σε σχέση μ' αυτά που έγραψα;
Πριν πω οτιδήποτε, θα σημειώσω ότι είμαι υπέρμαχος της ύπαρξης του Ελληνικού ροκ, καθώς και του οποιασδήπτε εθνικότητας ροκ, αλλά και των παραλλαγών του και των συνδυασμών του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχοντας πει αυτό, νομίζω ότι θα μπορούσε άνετα να υπάρχει Βρετανικό, αλλά και άλλης εθνικότητας ρεμπέτικο το οποίο, αν ήταν μουσικά προσεγμένο, θα τύγχανε αρκετής αποδοχής από το μη "κολλημένο" ελληνικό κοινό. Η μουσική έχει μεν ρίζες, τις οποίες καλό είναι να γνωρίζουμε, αλλά μετά μεγαλώνει, μεγεθύνεται και εμπλουτιζεται με ποικίλους τρόπους.
Πιστεύω ήταν μια άστοχη δήλωση του Σπανουδάκη (νέος ήταν στο κάτω κάτω), επηρεασμένη ίσως από τα εθνικιστικά στερεότυπα της εποχής, στην οποία δεν υπάρχει λόγος να δώσουε μεγαλύτερη βαρύτητα.
Αυτά τα ολίγα...
Λάμπρος
Μικρό "edit" στο ποστ μου (καθώς δεν είχα διαβάσει το άρθρο του λινκ)... μπορεί να την έκανε προσφάτως τη δήλωση ο Σπανουδάκης (νόμιζα ότι ήταν παλιότερη), αλλά παραμένει άστοχη και χωρίς βαρύτητα ΚΤΤΜΑ Ικατά την ταπεινή μου άποψη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάμπρος
Με τόση φαβορίτα που έχει ο Σπανουδάκης θα έλεγα...1969 με 1971 - (και όντως στην Αθήνα, τον είχε φέρει ο Μάτζικ Άλεξ)
ΑπάντησηΔιαγραφή