η ΖΩΗ και η ΝΙΚΗ…

Εξώφυλλο στο ισπανικό περιοδικό Destino, την 2/10/1965, η Νίκη Καμπά (αριστερά) και η Ζωή Κουρούκλη να κρατούν το βραβείο τους για την πρώτη θέση που κατέλαβε το «Μην λες τίποτα» των Ανδρέα Οικονόμου - Φραντζέσκας Ιακωβίδου στο έβδομο Festival de la Cancion Mediterranea, στη Βαρκελώνη. Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν, μάλιστα, το ένα από τα τρία που είχε στείλει η Ελλάδα σ’ εκείνο το διαγωνισμό (η Ισπανία είχε στείλει 8, η Ιταλία 5…). Τα άλλα δύο ήταν το «Μείνε» (Κώστας Ξενάκης - Πυθαγόρας), που απέδωσαν αι Κλειώ Δενάρδου και Νίκη Καμπά (κατέλαβε την 8η θέση) και το «Αν μπορούσα ξανά» (Ανδρέας Αλεξανδράτος), που ερμήνευσαν αι Ζωή Κουρούκλη και Κλειώ Δενάρδου (δεν μπήκε στην τελική δεκάδα). Και τα τρία τραγούδια όμως μπήκαν στα σχετικά 45άρια που έκοψαν η Belter [51.586], για την Κουρούκλη και η Philips [436 365 PE], για την Καμπά.Ρίχνοντας μια ματιά στη φωτογραφία του πίνακα των τελικών αποτελεσμάτων, που δημοσιεύτηκε στο Destino, παρατηρώ πως το ελληνικό τραγούδι, το «Μην λες τίποτα», πήρε τις ίδιες ψήφους (14) με το ιταλικό, το “Si chiama Maria” (Pino Donaggio), που είπαν οι Pino Donaggio και Tony Dallara. Τα τραγούδια ισοψήφισαν δηλαδή, αλλά όπως γράφει και το Destino: «Μετά την ισοψηφία, η διοργάνωση ήταν αναγκαίο να προβεί σε νέα τηλεφωνική σύνδεση με την κριτική επιτροπή, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την οριστική νίκη του ελληνικού τραγουδιού».
Τα καλλιτεχνικά νειάτα του ’60 λοιπόν, που έβγαζαν ασπροπρόσωπη τη χώρα διεθνώς δίχως τη γλίτσα της τηλεόρασης, δίχως μεγαλόσχημους χορηγούς και βαθυστόχαστα «καλλιτεχνικά» κουτσομπολιά και, κυρίως, δίχως την αίσθηση από τις συμμετέχουσες (στην περίπτωσή μας) ότι έπρατταν κάτι περισσότερο από το καθήκον τους· να υπερασπιστούν, εν προκειμένω, ένα καλό τραγούδι σ’ ένα ευγενές περιβάλλον με δυνατό συναγωνισμό (Pino Donnagio,Tony Dallara, Fred Bongusto, Iva Zannichi, Georgie Dann, οι ίβηρες αστέρες). Και το κατάφεραν. Και βγήκαν νικήτριες και οι δύο, αφού και οι δύο το τραγούδησαν, όπως συνηθιζόταν τότε σε πολλά φεστιβάλ (ακόμη και στο της Θεσσαλονίκης). Η Ζωή και η Νίκη, που αποφάσισαν κάποια στιγμή να διακόψουν την προβεβλημένη σχέση τους με το τραγούδι, να αποσυρθούν ούτως ειπείν, κρατώντας μόνον τις αναμνήσεις. Γιατί, τι είναι η καλλιτεχνία; Ούτε συλλογική σύμβαση είναι, ούτε συντεχνία. Ούτε προσωπικό τράβηγμα, ούτε ματαιοδοξία. Ένα φλας είναι. Μια στιγμή. Δύο χέρια σηκωμένα σε μια νίκη. Όπως κι η αληθινή ζωή…
(Έκλεισα με μερικά ηθικοπλαστικά, μέρα που ’ναι, καθότι διάβασα τη Φωνή του Κυρίου πρωί-πρωί κι επηρεάστηκα…)

Ταλαιπωρήθηκα λίγο για να βρω το βίντεο, επειδή ο Ισπανός που το ανέβασε (μπράβο του) μετέτρεψε την Zoi Kurukli σε… Koi Korukli. Άντε, μην του τα ψάλλω χριστουγεννιάτικα…