MO’HORIZONS banana soundsystem

Για τους Mo’Horizons γνώριζα πως ήταν οι παραγωγοί, μουσικοί και DJs Ralf Droesemeyer και Mark “Foh” Wetzler από το Ανόβερο. Τώρα, τον δεύτερο, δεν τον βλέπω πουθενά… Από το πρώτο τους άλμπουμ ήδη, το “Come Touch the Sun” (1999) – από το οποίο βγήκαν τα 12ιντσα, το “Yes baby yes” και το “Foto viva” –, οι Γερμανοί κεντράρισαν τις επιρροές τους, παρουσιάζοντας ένα δικό τους κράμα από soulful sixties και βεβαίως funky seventies, ερχόμενοι κατ’ ευθείαν, και με φόρα, στο χορευτικό τώρα. Το γεγονός ότι από την αρχή έσκυψαν πάνω τους ονομαστοί σύγχρονοι remixers (Nicola Conte, Swag, Bobby Hughes, Only Child, Fort Knox Five και διάφοροι άλλοι), διαμορφώνοντας κατά το δοκούν το δικό τους έργο, δείχνει απλώς το βάρος τους μέσα στο DJ-circuit και από ’κει στις σύγχρονες πίστες. Αποτέλεσμα; Κάμποσες δεκάδες ντανσο-συλλογές περιέχουν δικά τους θέματα. Μοντέρνες τεχνικές παραγωγές, αλλά και ταλαντούχοι οργανοπαίκτες μαζί τους στη σκηνή, όπου απαιτείται να εμφανισθούν live, βοήθησαν στην ανάπτυξη του προσωπικού τους στυλ· μία ομογενοποίηση ηχητικών κινημάτων, τα οποία χρωμάτιζαν με τις δικές τους πινελιές. Nu-jazz, soul, afro, latin, funk, downbeat, dub, trip-hop ή big-beat, άπαντα ανέδειξαν στη διαδρομή την ικανότητα των Mo’Horizons να ξεπερνούν τα όρια, υπερπηδώντας ποικίλα αισθητικά αναχώματα.
Με το Remember Tomorrow το 2001 πέρασαν στις μουσικές τους ακόμη περισσότερα brazilian και latin στοιχεία, που τους μετέτρεψαν αμέσως σε live δεδομένο. Το τρίτο τους άλμπουμ The New Bohemian Freedom ήταν ένα ακόμη βήμα παραπέρα, όπως και η συλλογή Some More Horizons (2005) εξάλλου, στην οποία πείραξαν άγνωστα, κυρίως, κομμάτια από το pop, rock, folk ή jazz παρελθόν (Gilberto Gil, Howard Tate, Miriam Makeba, Donald Byrd, Pekka Streng - ω!, Caterina Valente, Wilson Simonal…). Το 2006 με το StereoDeluxe 150 αποχαιρετούν την εταιρία, μέσω της οποίας έκαναν όνομα – την Stereo Deluxe – προσφέροντας ένα ακόμη ζωντανό άλμπουμ. Με καινούριο δικό τους label από τα τέλη του 2006 (Agogo Records), οι Mo’Horizons δεν ασχολούνται, πια, μόνο με τα δικά τους projects (“Sunshine Today”), αλλά και με τα καινούρια ονόματα του χώρου, στα οποία πιστεύουν και επενδύουν (The Juju Orchestra, Una Mas Trio). Κάπως έτσι, δηλαδή, εξηγούνται και οι… απουσίες τους τα τελευταία χρόνια.
Το “And the Banana Soundsystem” [Agogo, 2011] είναι, κατά βάση, ό,τι πιο ολοκληρωμένο δικό τους από την εποχή τού “Sunshine Today” (2007). Βασικά, πρόκειται για ένα 56λεπτο άλμπουμ που διευθετείται από μιαν ομάδα οργανοπαικτών (υπερβαίνουν την 15άδα – εννοείται πως δεν εμφανίζονται σε κάθε κομμάτι όλοι μαζί) και στο οποίο στριμώχνονται όλες οι επιμέρους αναφορές του γκρουπ· ή μάλλον του Ralf Droesemeyer (έχει γράψει μαζί με άλλους όλα τα κομμάτια, πλην του “Kiss” του Prince, κάνοντας, συγχρόνως, το programming). Έτσι λοιπόν, το Banana Soundsystem δε φαίνεται καθόλου ξένο με τις τυπικές, δηλαδή χορευτικότατες, latin ρούμπες (“Banana no mas”), τα funky ή smooth τζαζικά (“Back to Melbourne”, “Make it real”), τα φλαμενκικά (“Around ya”), τις μποσανόβες (“Cowboy bossa”), ακόμη και τα διάφορα εθνο-κεντρικά (“Jungle affair”), έως και βαλκανικά (“Koito pie bira”). Πρόκειται, απλώς, για τον ορισμό εκείνου που αποκαλείται πολυσυλλεκτικότητα (συμμετέχοντες μουσικοί, ηχητικές αναφορές).