MANTICORE’S BREATH death breath

Ήταν Απρίλιος του 2010 όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Manticore’s Breath – η συνέχεια των πάλαι ποτέ Will-o-the Wisp, να υπενθυμίσω – ένα 10ιντσο που έπαιζε στις 33 και 1/3 στροφές, και που μετατόπιζε των ήχο του πρωθύστερου συγκροτήματος σε περισσότερο heavy, dark, αλλά πάντα prog καταστάσεις. Τον Ιούλιο του 2010 δημοσιεύτηκε μάλιστα και η σχετική κριτική (http://is.gd/XidQtI), η οποία τελείωνε ως εξής: «Οι Manticore’s Breath αναπνέουν ολοκληρωτικώς χωμένοι στο βυθό του rock underground, προσδοκώντας, και καλώς, ευρύτερη (υπόγεια) αναγνώριση. Το δισκάκι αυτό είναι ο προπομπός». Και να λοιπόν, ενάμισι χρόνο μετά, το αθηναϊκό συγκρότημα (Τάκης Μπαρμπαγάλας κιθάρες, Άγγελος Γερακίτης φωνή, Κώστας Παγώνας μπάσο, Κώστας Κωστόπουλος ντραμς) να επανέρχεται μ’ ένα ολοκληρωμένο πλέον άλμπουμ, που έχει τίτλο “Death Breath” [Missing Vinyl, 2011], περιλαμβάνοντας τρία tracks ανά πλευρά και… κιλά εικαστικού διακόσμου. Γιατί, να το πω, η έκδοση που αφορά σε βινύλιο 600 αντιτύπων, είναι κλεισμένη μέσα σε βαρύ hardback εξώφυλλο (κάπως σαν δερματόδετο λεύκωμα), δίνοντας και αυτό από τη μεριά του άλλη διάσταση στο εγχείρημα...Οι Manticore’s Breath αγαπούν το κλασικό progressive rock· εκείνο δηλαδή των early seventies. To progressive rock των Caravan και των Cressida αγαπούσαν εξάλλου και ως Will-o-the Wisp, απλώς, τώρα, τα ενδιαφέροντα του συγκροτήματος έχουν γίνει περισσότερο σκοτεινά, μετατοπισμένα προς το βαρύ βρετανικό (ή και γερμανικό) στυλ των early seventies (ας πούμε τους πρώιμους Uriah Heep και Black Sabbath, τους Still Life ή τους Lucifer’s Friend και τους Jane), με τις κιθάρες να καραδοκούν, και με τα… guest όργανα (φλάουτο και πλήκτρα) να προσθέτουν σε ηχοχρώματα. Στιχουργικώς, υπάρχει επίσης μία μετατόπιση όσον αφορά στα θέματα, αφού τούτα κινούνται πιο πολύ προς μεταφυσικά ζητήματα (και τους σχετικούς προβληματισμούς που ξεπηδούν από αυτά), την ώρα κατά την οποίαν οι συνθέσεις, οι ερμηνείες, ο ήχος εν γένει, είναι ό,τι υπερτερεί των πάντων.
Στο εναρκτήριο “Your truth is a dead god” ας πούμε διαφαίνονται, με τη μία, άπασες οι αρετές του συγκροτήματος. Δεμένος ήχος, βαρύ έως βαρέων βαρών rhythm section, τεταμένο τραγούδισμα, τείχη κιθαριστικά, τα οποία διαπερνά μόνο το όργανο (Άκης Παππάς)· που δίνει βεβαίως την άλλη διάσταση στο κομμάτι. Στο ορχηστρικό “Personal demon” που ακολουθεί το βάρος είναι πλέον ασήκωτο – μέχρι τουλάχιστον το πρώτο μελωδικό break της κιθάρας – ενώ το κλείσιμο, με την παράλληλη συνομιλία κιθάρας-οργάνου, είναι κλασικό στη σύλληψή του. Τα vibes δεν αλλάζουν, εννοείται, και στο “Fields of Youth”, που κλείνει την πλευρά και που χαρακτηρίζεται από το επικό rhythm section με το κρουστό ποδοβολητό, τα μεταλλικά φωνητικά του Γερακίτη, κι ένα ακόμη διαπεραστικό σόλο του Μπαρμπαγάλα στην ηλεκτρική.
B side και… “I became a shadow”. Bluesy η εισαγωγή, με το σχετικό κιθαριστικό… ταξίμι, πριν μπουν τα φωνητικά, μετατοπίζοντας το κομμάτι σε πιο προοδευτικές διαστάσεις. Το “Astral lament” είναι ένα σύντομο στο χρόνο ορχηστρικό, κιθαριστικό intermezzo, kraut-folk ταξιδευτισμού (το φλάουτο της Αμαλίας Κουντούρη επιτείνει την αίσθηση) με το closing track “Manticore” να συνοψίζει το συνθετικό προφίλ των Manticore’s Breath· πρόκειται για μία άτυπη σουίτα, με εναλλαγές στα tempi και με μελωδικό κιθαριστικό σόλο, που με πήγε πίσω στους Khan του Steve Hillage και στο δικό τους closing track “Hollow stone…”. Γεμάτος δίσκος.
Επαφή: http://is.gd/O3tB6t Τo Μάρτιο του 2004 είχαμε συναντηθεί με τον Τάκη Μπαρμπαγάλα κι είχαμε συζητήσει για διάφορα (μουσικά) θέματα. Του είχα προτείνει μάλιστα, ανάμεσα σε άλλα, να μου σχολιάσει και μερικά κομμάτια, τα οποία είχα επιλέξει, γνωστοποιώντας από την αρχή το περί τίνος επρόκειτο. Είχε προκύψει η ακόλουθη κουβέντα, που εξακολουθεί να έχει νόημα:
1. “Answer to life”, από το πρώτο άλμπουμ των Φινλανδών Blues Section [Love, 1967]

Φ.Τ. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γκρουπ του φινλανδικού rock στη δεκαετία του ’60 με τον κιθαρίστα Hasse Walli στη σύνθεσή τους (αργότερα στους Piirpauke) και τον αλτίστα Eero Koivistoinen. Πώς σου φάνηκε;
T.M. Πολύ ωραίο τραγούδι. Μου θυμίζει αμερικάνικο συγκρότημα της εποχής, π.χ. κάτι από τον Ήχο της Βοστώνης, ίσως λίγο πιο γλαφυρούς Beacon Street Union. Έχει υπέροχη ψυχεδελική-ποπ γραμμή, αν και το πραγματικό προσόν του είναι τα φωνητικά. Πολύ καλός ο τραγουδιστής.
Φ.Τ. Πρόκειται για τον Jim Pembroke, ο οποίος αργότερα βρέθηκε στους Wigmam. Συμφωνώ μαζί σου. Φωνή που μένει, αλλά και τι τραγουδάει ε; “I go with the gang called the Vegetable Men/ I like to kick cops whenever I can/ They say that I weren’t too bright at my school/ But if I can beat cops I can be no fool/ Breaking their bones, I’m chucking ’round stones/ I’m spreading ’round fear and hate/ I don’t want nothing more than my beer”.
2. “Love song with flute” από το πρώτο άλμπουμ των Βρετανών Caravan [Verve, 1968]

Τ.Μ. Οι Caravan είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Οι τρεις πρώτοι δίσκοι τους είναι τοπ. Φοβερά παιξίματα. Δεν είναι τόσο η τεχνική, όσο το ότι παίζουν απλά, δείχνοντας συνθετική ωριμότητα. Βγάζουν μια παράξενη μελαγχολία, που δεν την είχαν άλλα γκρουπ του Canterbury, ούτε οι Soft Machine. Στο συγκεκριμένο τραγούδι το φλάουτο κάνει τη διαφορά.
Φ.Τ. Είναι ο Jimmy Hastings, αδελφός του Pye Hastings, που έπαιζε, κιθάρα, μπάσο και τραγουδούσε.
3. “Fire” από το άλμπουμ “The Elements” [Milestone, 1974] του τενορίστα Joe Henderson
Τ.Μ. Καταπληκτικό κομμάτι. Έχει ψυχεδελική χροιά και μου θύμισε Miles Davis εποχής “Bitches Brew”, αν και είναι πιο φευγάτο. Το σαξόφωνο είναι τελείως space, ενώ το rhythm section δεν πιάνεται.
Φ.Τ. Στο μπάσο είναι ο Charlie Haden και στα ντραμς ο Leon Chancler. Η bass line είναι ισχυρότατη. Είναι απίστευτο πώς παίζει έτσι ο άνθρωπος σε όρθιο μπάσο. Αλλά και οι αρπισμοί της Alice Coltrane προσθέτουν στο κομμάτι… fairy vibes.
Τ.Μ. Φοβερό, φοβερό. Παρότι έχει μεγάλη διάρκεια (σ.σ. ξεπερνά τα 11 λεπτά) όχι απλώς δε σε κουράζει, αλλά πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έτσι είναι όλος ο δίσκος;
Φ.Τ. Έτσι και καλύτερος!
Τ.Μ. Θα είναι η επόμενη αγορά μου!
4. “Gamen” από το άλμπουμ “Vedergallningen” [MNW, 1999] των Σουηδών Garmarna

Τ.Μ. Δεν είμαι πολύ φίλος της ethnic και αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα με δυσπιστία. Αν κι εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό.
Φ.Τ. Ναι, όντως. Υπάρχει η σουηδική πόλκα από τη μια μεριά, αλλά από την άλλη υπάρχει και έντονη ροκ διάθεση.
Τ.Μ. Μου έκανε εντύπωση το μέρος της κιθάρας. Έτσι όπως εξελισσόταν το κομμάτι δεν το περίμενα. Πολύ ζωντανό τραγούδι με πανίσχυρο μπιτ.