Δεν μπορώ να ξέρω τι είδους καπρίτσιο είναι αυτό (σίγουρα
όχι παιδικό), το να ηχογραφεί ένα CD
για… μεγάλους ένα επτάχρονο αγόρι. Γιατί επτά ετών ήταν πρόπερσι, το 2012, ο
Φινλανδός Eeliks:En, ή Eelis Mikael Salminen, όταν έγραψε το “Suutre Teiter” [Fonal, 2012]. Τώρα θα μου πείτε… γιατί να ηχογράφησε (το 23λεπτο άλμπουμ του)
για τους μεγάλους και όχι, ας πούμε, για τους φίλους του; Δεν ξέρω. Τι να σας πω...
Σίγουρα, το να σκαρώνει μουσική ένα παιδί δεν διαφέρει –δεν
θα πρέπει να διαφέρει– από την συμμετοχή του σ’ ένα παιγνίδι, μα ακόμη και τότε
δεν θα πρέπει να παρασυρθούμε, ώστε να αναγνωρίσουμε στο δικό του καλώς
εννοούμενο πριμιτίβ μία συνεπή καλλιτεχνική δημιουργία. Το παιδί δεν υποδύεται
κανένα ρόλο, δεν υποκρίνεται κάτι άλλο πέραν του εαυτού του – και αυτό είναι το
πλέον βασικό «μειονέκτημα» στην προσπάθειά του να δημιουργήσει «τέχνη». Γιατί
εκείνο που ονομάζουμε «τέχνη» είναι, βασικά, η «τέχνη» των άλλων μέσα από τα
δικά μας μάτια. Είναι η κοινωνική συνείδηση που κουβαλά κάθε μικρό ή μεγάλο
έργο, που μπορεί να μας έχει, ακούσια ή εκούσια, επηρεάσει, και που
μετατρέπεται σε κάτι προσωπικό, δίνοντας διέξοδο στις «αναφορές» μας. Κι ένα
7χρονο παιδί, με κοινωνική συνείδηση πλημμελή (ή, μάλλον, με την κοινωνική
συνείδηση της ηλικίας του), το μόνο που μπορεί να παράξει είναι ένα εφήμερο
παιγνίδι. Έργα μεγαλίστικα από παιδιά δεν έχουν νόημα, απεναντίας έργα…
μικρούτσικα για παιδιά από μεγάλους έχουν και παραέχουν (όταν… και άμα…).
Όσο κι αν έχω, λοιπόν, την καλή διάθεση ν’ ακούσω τι ήχους έφτιαξε ένας μικρός με το iPhone τού μπαμπά του –ένας μικρός που, όπως διαβάζω, ακούει Beatles, AC/DC, Beastie Boys, Robin (15χρονος επιτυχημένος φινλανδός τραγουδιστής), Kiss, Rolling Stones και Prodigy (σαν πολλά δεν μας τα λένε οι Φινλανδοί;)– προσωπικώς θα προτιμήσω τις εγγραφές του Bruce Haack, με τον ελληνοαμερικανό πιτσιρίκο Tony Spiridakis στο “The Way-Out Record for Children” (1968) ή και τις ανάλογες του Raymond Scott, που είναι και… παιδικο-ηλεκτρονικές και κρατούν το ενδιαφέρον μου άνευ πιέσεως.
Όσο κι αν έχω, λοιπόν, την καλή διάθεση ν’ ακούσω τι ήχους έφτιαξε ένας μικρός με το iPhone τού μπαμπά του –ένας μικρός που, όπως διαβάζω, ακούει Beatles, AC/DC, Beastie Boys, Robin (15χρονος επιτυχημένος φινλανδός τραγουδιστής), Kiss, Rolling Stones και Prodigy (σαν πολλά δεν μας τα λένε οι Φινλανδοί;)– προσωπικώς θα προτιμήσω τις εγγραφές του Bruce Haack, με τον ελληνοαμερικανό πιτσιρίκο Tony Spiridakis στο “The Way-Out Record for Children” (1968) ή και τις ανάλογες του Raymond Scott, που είναι και… παιδικο-ηλεκτρονικές και κρατούν το ενδιαφέρον μου άνευ πιέσεως.
Επαφή: www.fonal.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου