δύο άλμπουμ του MATTHIAS PETZOLD

Γεννημένος το 1964 στην πόλη Brühl της Ρηνανίας, ο Matthias Petzold είναι ένας από του σαξοφωνίστες που ξεχωρίζουν στην σύγχρονη ευρωπαϊκή σκηνή. Πέρυσι ο γερμανός μουσικός κυκλοφόρησε δύο jazz προσανατολισμού CD (αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους), για τα οποία θα γράψω τώρα λίγα λόγια…

Οι Hochhäuser (Ουρανοξύστες… Scyscrapers δηλαδή) είναι ένα κουαρτέτο (Andi Reisner κιθάρες, Nils Imhorst μπάσο, Tobi Lessnow ντραμς, Matthias Petzold σαξόφωνα, κασετόφωνο), που επιχειρεί μέσω του “Wellen” [Indigo-Records 1008CD, 2013] να καταγράψει έναν καθόλα ιδιαίτερο groovy ήχο, που ναι μεν να «πατάει» στα διδάγματα του παρελθόντος, αλλά από την άλλη να εμφανίζει και γνήσια στοιχεία «πρωτοπορίας». Έτσι, ενώ οι περισσότερες συνθέσεις κινούνται σ’ ένα jazz-funk στυλ, με ωραίες συνομιλίες σαξοφώνων και κιθάρας, ξαφνικά «σκάει» το “Donauwellen (Blau in grün)”, που σε μεταφέρει αυτοστιγμεί κάπου αλλού. Το κομμάτι είναι βασικά ηλεκτρονικό και παρότι διαρκεί γύρω στα 9 λεπτά, εντούτοις αυτό μοιάζει σαν εισαγωγή σε κάτι… ροκοειδέστερον, που ποτέ δεν θα ’ρθει (σαν intro σε κομμάτι των mid-70s Pink Floyd – κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Space κρουστά (κάπως σαν vibes) και ηλεκτρονικό background εντελώς «ταξιδευτικής» αισθητικής. Το κομμάτι αυτό, που ανοίγει το… Part II του “Wellen”, μοιάζει κάπως και σαν αφορμή, προκειμένου το κουαρτέτο του Matthias Petzold να μετακινηθεί σε ακόμη πιο απαιτητικούς fusion δρόμους, βασικά με το track “Capoeira”, αλλά και με την πιο μεστή παρουσία του κιθαρίστα Reisner που δεν παραλείπει, σε μια-δυο περιπτώσεις, να τα «χώσει». Γενικώς, το “Wellen” είναι ένα πολύ ευχάριστο, με ωραίες συνθέσεις άλμπουμ, που φανερώνει… διάβασμα και ταλέντο· γιατί, το να δοκιμάζεις σ’ ένα τζαζ ύφος, που έχει φάει τα ψωμιά του, με τοιούτα αποτελέσματα, σημαίνει πως κάτι τρέχει…

Το δεύτερο CD του Matthias Petzold έχει τίτλο “Mirrors” [Indigo-Records 1009CD, 2013] και αποτελεί, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, μία εντελώς διαφορετική περίπτωση. Ή σχεδόν διαφορετική, για να είμαι πιο ακριβής. Εδώ, ο γερμανός μουσικός συνεργάζεται με πολυμελή ορχήστρα (φλάουτα, όμποε, κλαρινέτα, bassoon, άλτο, τενόρο, πρώτα και δεύτερα βιολιά, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο), ξεχωριστό κουαρτέτο σαξοφώνων (Andreas Hilner σοπράνο, Elmar Frey άλτο, Matthias Petzold τενόρο, Frank Riedel βαρύτονο) και περαιτέρω με μια… τυπική τζαζ μπάντα αποτελούμενη από τρομπετίστα (Christian Winninghoff), σαξοφωνίστες (Claudius Valk, David Stahl), πιανίστα (Stephan Becker), μπασίστα (Stefan Rey) και ντράμερ (Thomas Esch). Φυσικά, όλα αυτά τα σύνολα δεν παίζουν μαζί –φερ’ ειπείν το κουαρτέτο σαξοφώνων ακούγεται μόνο στη σύνθεση “Sonnet to the dark lady”–, αλλά από την άλλη υπάρχει ένας τζαζ-συμφωνικός ήχος που χαρακτηρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη το CD.

Ο Petzold (ως Γερμανός να πούμε) έχει σοβαρές μουσικές σπουδές. Μαθαίνει τσέλο κατά πρώτον και εν συνεχεία σαξόφωνο, σπουδάζοντας στο Musikhochschule της Κολωνίας στο διάστημα 1984-1990 με καθηγητή τον Heiner Wilberny (πρώτος αλτίστας της WDR-Big Band). Έτσι, και εκ παραδόσεως δηλαδή, ο συμφωνισμός είναι κάτι που τον απασχολεί από την εποχή των σπουδαστικών χρόνων του. Συμφωνική τζαζ λοιπόν –και όχι big band jazz– από έναν μουσικό, που γνωρίζει να μεταχειρίζεται τους διαφόρους «όγκους» (εγχόρδους και πνευστούς βασικά), που έχει δει σινεμά ενδεχομένως μελετώντας τα κλασικά «χολυγουντιανά» σάουντρακ, έχοντας, συγχρόνως, και μέσω της ενασχόλησής του με ποικίλες τζαζ μορφές, την ικανότητα να συνδέει (δίχως να φαίνονται οι… ραφές) τα ποικίλα ηχοχρώματα. Ενδεικτικό της αντίληψης (ή ακόμη και της κλάσης θα έλεγα) του Γερμανού είναι το κομμάτι “Oberon (Waldsommernachtsleuchten)”, που κάπως πρέπει να σχετίζεται με το A Midsummer Night’s Dream του William Shakespeare, εκεί όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός συναρπαστικού ηχητικού ταξιδιού δια μέσου των αιώνων (παλαιά μουσική, συμφωνισμός, jazz και latin στοιχεία συμπλέκονται σ’ ένα μοναδικής ομορφιάς κράμα). Άλλο πράγμα.

Επαφή: www.petzold-jazz.de