τα ΧΕΙΛΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ μελοποιούν Μίλτο Σαχτούρη

Στα βαθιά βουτάει με το άλμπουμ «Δαιμονολόγιο, 16 ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη» [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2013] το συγκρότημα Χείλια Λουλούδια (Ηρακλής Ιωσηφίδης φωνή, κιθάρες, κοντραμπάσο, Κωστής Λιολιόπουλος κιθάρες, Βασίλης Αβδελάς πιάνο, συνθεσάιζερ, Νίκος Νικολαΐδης μπάσο, Δημήτρης Αφείδης τύμπανα – βρήκα μία line-up στο δίκτυο, καθότι πουθενά στο CD δεν αναφέρεται κάτι). Και λέω «στα βαθιά», επειδή η ποίηση του Σαχτούρη δεν είναι εύκολο να μελοποιηθεί. Εξάλλου κάτι τέτοιο, με αυταπόδεικτη επιτυχία, έχει συμβεί ελάχιστες φορές στο παρελθόν στην ελληνική δισκογραφία («Ο στρατιώτης ποιητής» του Γιάννη Σπανού είναι ένα καλό παράδειγμα, μα ακόμη και οι λίγοι στίχοι, που είχαν μελοποιήσει κάποτε οι Εν Πλω… «είχα έρωτες είχα μάχες και παραφύλαξα στις γωνιές»). Και αναφέρομαι σε μελοποιήσεις, δεν αναφέρομαι στον τρόπο που διαχειρίζεται τον λόγο του ποιητή π.χ. ο Μιχάλης Σιγανίδης (που είναι «κάτι άλλο», διαφορετικό και εντελώς σημαντικό). Δεν θα υποδείξω, εγώ, στα συγκροτήματα με ποιους ποιητές πρέπει να ασχοληθούν (αν πρέπει…), θα επαναλάβω όμως κάτι το οποίον έγραψα λίγες ημέρες πριν. Χρήσιμο είναι οι νέοι μουσικοί να μας συστήσουν νεότερους ποιητές (της δικής τους γενιάς ή της γενιάς των γονιών τους έστω) και να μην παραμένουν κολλημένοι στα «κλασικά» ονόματα. Δηλαδή… όχι συνεχώς τα ίδια και τα ίδια.

Στην περίπτωση, τώρα, του γκρουπ Χείλια Λουλούδια παρατηρείται το εξής παράδοξο. Ενώ οι μουσικές είναι μια χαρά, ένα είδος rock με πολλά μελωδικά στοιχεία, με ωραίες ιδέες (θυμηθείτε κάπως τα Διάφανα Κρίνα), το συνολικό αποτέλεσμα δεν δένει. Και δεν δένει γιατί από την μια μεριά οι ερμηνείες είναι ανεπαρκείς (ο τραγουδιστής δεν πείθει όσο και όπως θα έπρεπε), ενώ και οι στίχοι του Σαχτούρη δεν «κολλάνε» με τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα. Πολύ παράξενο αυτό. Και πολύ άδικο θα έλεγα. Αν αυτές οι μουσικές επένδυαν άλλους στίχους, ας τους αποκαλέσω λιγότερο απαιτητικούς, το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό (και σίγουρα προς το καλύτερο). Ακούω, για παράδειγμα, τον «Τρελό λαγό» (ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Σαχτούρη, που μελοποιείται από το 1970). Τι ωραία εισαγωγή, με το όργανο να «ζωγραφίζει» και το rhythm section να στηρίζει άψογα τη μελωδία! Όμως μόλις μπαίνει η φωνή, ακούγοντάς την να… τραγουδο-απαγγέλει τους συγκεκριμένους στίχους νοιώθεις κάπως… ξενερώνεις βρε αδελφέ. Παρά ταύτα στο «Δαιμονολόγιο» υπάρχουν κομμάτια/ποιήματα, που στέκονται καλύτερα από άλλα. Όπως «Οι γενναίοι» π.χ., που προσεγγίζουν ένα πρωτόλειο ραπάρισμα (με το ρυθμικό τμήμα να κρατάει όλο το κομμάτι).

Θα δώσω μία συμβουλή στο συγκρότημα – αν μου το επιτρέπει δηλαδή. Προσπαθήστε να βρείτε στίχους (να γράψετε δικούς σας ή να μελοποιήσετε ήδη υπάρχοντες) που να ταιριάζουν και να δένουν με τις μουσικές σας. Είναι άδικο γι’ αυτές να μην αποδίδουν όσο αξίζουν.

Επαφή: www.xeilialouloudia.gr