ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΩΝΑΣΗ γάμος

Μια «ξεχασμένη» ανάρτηση από τα… άγουρα χρόνια του δισκορυχείου (όταν ήταν μόλις τεσσάρων μηνών). Την θυμήθηκα σε μια συζήτηση με φίλους, κι επειδή υπήρξε μια σχετική έκπληξη (για το συγκεκριμένο δισκογραφικό γεγονός εννοώ, το οποίον αγνοούσαν) την επαναφέρω για να την διαβάσουν όλοι…

Όσο και αν εμφανιζόμαστε σκληροί και αδιάφοροι (εμείς, τα παιδιά του λαού…), φτύνοντας τα καμώματα του jet-set, την πλαστική ζωή, τις μηχανορραφίες, τα συμφέροντα που καθοδηγούν τις σχέσεις, τον οχετό των παρατρεχάμενων, βεβαίως τους παπαράτσι (και κυρίως εκείνους που τους πληρώνουν), πάντα θα υπάρχει ένα όριο, μια γραμμή, πέραν της οποίας, όλα θα εξανθρωπίζονται, όλα θα σμικρύνονται στο μέγεθος του πραγματικού, όλα θα λησμονούνται μπροστά στο τέλος. Όλα; Σχεδόν όλα…
Ακούγοντας το άλμπουμ των Supercharge “Live at Maxim’s at Tina Onassis Wedding” [GER. Memo Music, 1985], ηχογραφημένο στη γαμήλια δεξίωση της Χριστίνας Ωνάση και του Thierry Roussel, τον Μάρτιο του ’84, και κυρίως βλέποντας τις φωτογραφίες του Herry Dempster στο εξώφυλλο (το φιλί στο back cover, το κόψιμο της τούρτας, το γλέντι) αρχίζει κανείς να νοιώθει λιγάκι άβολα. Δεν είναι μόνον η γνωστή θλιβερή κατάληξη, που σκεπάζει με σάβανο τα πάντα, είναι κυρίως η αίσθηση που αποκομίζεις καθώς βλέπεις (και ακούς) τα «είδωλα» να ενσωματώνονται στην πληκτική αναπαράσταση της ζωής – σ’ εκείνη δηλαδή την οποίαν υποτίθεται ότι εξουσιάζουν. Ουδέν αναληθέστερον τούτου.

Από ποιον λοιπόν να έπεσε η ιδέα, ώστε οι Supercharge, ένα από τα καλά british r&b συγκροτήματα της δεύτερης εποχής (σχηματίστηκαν στο Λίβερπουλ περί το ’73-’74), να καλύψουν μουσικώς το περιώνυμο πάρτυ, το οποίο θα δινόταν στο παρισινό Maxim’s; Δεν γνωρίζω. Φαίνεται όμως πως οι τύποι, εκεί κάπου στα early eighties (όταν τους είχε «απελευθερώσει» η Virgin), είχαν εξελιχθεί προς μια μπάντα «καλοπληρωμένης διασκέδασης», εμφανιζόμενοι σε όλους τους τόπους συνάντησης της high society (ένας τέτοιος ήταν το Maxim’s), προσφέροντας υπηρεσίες σε διάφορους «τζιτζιφιόγκους» και «παραλήδες» της περιόδου. Έπαιξαν για χάρη του διάσημου γερμανού γυναικά (και άλλα τινά) Gunter Sachs στο St. Moritz, συναναστράφηκαν με τον τουρκο-σαουδάραβα dealer «οπλαρχηγό» και φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου Adnan Khashoggi, για να τους δώσουν τελικώς την ευκαιρία η Ωνάση και ο Roussel, να αποτυπώσουν στο βινύλιο τον… δημιουργικό τους οίστρο.

Θυμάμαι τους Supercharge στην Αθήνα (πρέπει να ήταν 1999), σ’ ένα πάρτυ για… φτωχούς, και κυρίως θυμάμαι τη θηριώδη φιγούρα του Albie Donnelly, του σαξοφωνίστα που ηγείται του γκρουπ τα… τελευταία 40 χρόνια. Διασκεδαστές, οπωσδήποτε, οι βρετανοί μουσικοί ήξεραν (και ξέρουν) να αναπαράγουν μερικά από τα καλύτερα jump-blues και r&b της ιστορίας, φτιάχνοντας κέφι και ατμόσφαιρα. Το ίδιο πάνω-κάτω ρεπερτόριο είχαν κατά νου και για το γάμο. Κομμάτια των Eddie “Cleanhead” Vinson, Jerry LaCroix, Fats Domino, Booker T. Jones και ακόμη το “Caldonia”, το “Shake, rattle and roll” και κυρίως τον country ύμνο “You are my sunshine” του Jimmie Davis, τον οποίον οι φίλοι μας τον έκαναν σαν τα… r&b μούτρα τους – με το όλο στυλ να παραπέμπει στις ανάλογες dance ομάδες των sixties, και κυρίως στους Zoot Money’s Big Roll Band.

Στο κλου της βραδιάς ο Donnelly (ο καράφλας με το μούσι), και όχι η Χριστίνα, θ’ ανεβεί στο τραπέζι κάνοντάς τα όλα λίμπα…