jazz promo services

Δύο ουσιαστικά CD από μία εταιρεία διανομής, την Jazz Promo Services, που έχει την έδρα της στην Warwick της Νέας Υόρκης και η οποία υποστηρίζει με πάθος την ανεξάρτητη jazz παραγωγή.

LENNY SENDERSKY, TONY ROMANO: Desert Flower [LeTo Records, 2013]

Ο Lenny Sendersky είναι ένας ρώσος αλτίστας/ σοπρανίστας από την Πόλη του Αγίου Πέτρου. Το 2010 ζούσε στην Κοπενχάγκη, εμφανιζόμενος συχνά στο τοπικό Christiania Jazz Club. Εκεί, κάποια στιγμή, θα συναντηθεί με τον αμερικανό κιθαρίστα Tony Romano και βλέποντας, οι δυο μουσικοί, πως «κολλάνε» αποφάσισαν να κινηθούν μαζί. Ξεκίνησαν με live στην Ρωσία, για να βρεθούν κάποια στιγμή στην Νέα Υόρκη, αποφασίζοντας αυτή την συνεργασία τους να την αποτυπώσουν και στην δισκογραφία. Και όντως. Τον περασμένο Μάιο μπαίνουν σ’ ένα στούντιο του New Jersey, κι έχοντας δίπλα τους το απαραίτητο rhythm section (Steve LaSpina μπάσο, Matt Kane ντραμς), αλλά και αναγνωρισμένους guests (Randy Brecker τρομπέτα, Joe Locke βιμπράφωνο, Cleve Douglass φωνή), οι Sendersky και Romano ξεκινούν να καταγράψουν οκτώ δικές τους συνθέσεις, συμπληρώνοντας το ρεπερτόριό τους με δύο covers (“My fathers island” του Duke Ellington, “Nature boy” του Eden Ahbez). Με ορίζοντα ενίοτε «ελαφρύ», αλλά πολύ σοβαρό και με ολοφάνερη αγάπη για την βραζιλιάνικη jazz ή bossa-jazz, οι Sendersky και Romano «ζωγραφίζουν» με τα σαξόφωνα και τις κιθάρες τους σε κομμάτια όπως τα “Chet”, “Horizons” και “Fruit tea” – δημιουργώντας, συγχρόνως, ωραίες χαλαρωτικές καταστάσεις (με την βοήθεια των deep vibes) σε tracks όπως το “Promise”, που ανακαλούν απαιτητικές μορφές exotica. Δεν είναι δηλαδή συμπτωματική η διασκευή τους στο “Nature boy” (τραγουδά ο Cleve Douglass, με φωνή που παραπέμπει σε παλαιούς ερμηνευτές τύπου Paul Robeson και Leon Bibb). Το έσχατο κομμάτι, που έχει τίτλο “Tango” και είναι σύνθεση του Romano, είναι μία μπαλάντα φισκαρισμένη στα… ερωτικά vibes, κάπως σαν φόρος τιμής, το λέω εγώ δηλαδή, στον Gato Barbieri. Απλό, ουσιαστικό άλμπουμ, που πιάνει την ουσία, δίχως φανφάρες και εντυπωσιασμούς.
Επαφή: www.tonyromanomusic.com, www.lennysendersky.com

ROBERT PRESTER: Dogtown [Commonwealth Ave. Productions, 2013]

Το ευφάνταστο comic εξώφυλλο του τετάρτου CD του πιανίστα Robert Prester έρχεται να υπογραμμίσει ένα ανάλογο μουσικό ευφάνταστο, το οποίο δύναται να αποτυπωθεί με τη φράση… bop και latin jazz εις σάρκαν μία. Έχοντας στη διάθεσή του ευρύτατη μπάντα (Nicky Orta μπάσο, Ettienne Fuentes Jr. ντραμς, Jack Ciano ντραμς, Dave Schanzer ντραμς, κρουστά, Terezinha Valois φωνητικά, Jonathan Sigel τρομπέτα, φλούγκελχορν, Robert Prester πιάνο, σύνθια) τα μέλη της οποίας εμφανίζονται… κατά τόπους, και αναλόγως με τις εκφραστικές ανάγκες, ο Prester, εμπιστευόμενος το δικό του συνθετικό ταλέντο (η μοναδική version αφορά σε μία… συμπιεσμένη μορφή του “Giant steps” του John Coltrane) πράττει, εδώ, ό,τι περνάει από το χέρι του στην προσπάθεια να προβάλλει την δουλειά του· συνθέτει, ερμηνεύει, ενορχηστρώνει, παράγει. Το (συνολικό) αποτέλεσμα όχι απλώς δικαιώνει τις προσπάθειές του, αλλά (και) υπογραμμίζει ταυτοχρόνως την ξεχωριστή περίπτωσή του. Με σπουδές κλασικού πιάνου που ξεκινούν από την πολύ μικρή ηλικία του, με δισκογραφική παρουσία που μας γυρίζει πίσω στο 1988 και στο “Trillium” [Island], με συνεργασίες με διακεκριμένους οργανοπαίκτες (Branford Marsalis, Randy Brecker κ.ά.) και με συνεχή live σε κάθε γωνιά του κόσμου (Καναδάς, Νότια Ευρώπη, Εμιράτα, Ταϊλάνδη, Μεξικό, Χαβάη, Καραϊβική…), ο Prester είναι το… είδος εκείνο του jazz-διασκεδαστή, που ολοκληρώνεται μέσα από την επικοινωνία με τον κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι συνθέσεις του δεν «κρύβονται». Πλήρως οργανωμένες, με γνώση των κανόνων της jazz παράδοσης και με προφανή (για να μην και… πρωτοφανή) ρυθμική (χορευτική) διάσταση, διαθέτουν όλα εκείνα τα επιμέρους χαρακτηριστικά, που τις κάνουν ελκυστικές από τα πρώτα μέτρα τους. Για παράδειγμα το “Noches de Sevilla”, ένα flamenco-jazz κομψοτέχνημα (με άψογα φωνητικά από την Terezinha Valois), που μας οδηγεί στις καλύτερες ημέρες της spanish-jazz (Tete Montoliu, Pedro Iturralde και τα ρέστα) ή του “My Spanish Heart” (1976) του Chick Corea, και βεβαίως το “The prophecy”, ένας ωραιότατος συνδυασμός latin και romance, με θελκτική πιανιστική συνοδεία. Η ουσία είναι πως όσο και να ψάξεις δεν πρόκειται πουθενά να εντοπίσεις αδιάφορη στιγμή στο άλμπουμ του Robert Prester, αφού ακόμη και οι μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις τού “Dogtown”, όπως το σχεδόν δεκάλεπτο “Realm of possibility”, δεν χάνουν ποτέ το μέτρο την ευφράδειά τους· ιδίως όταν ο Prester ανακαλεί στο παίξιμό του (και) τον... κλασικό εαυτό του.

Επαφή: www.robertprester.com