JUN MIYAKE ώριμος ιαπωνικός μοντερνισμός

Ξεχωριστή περίπτωση ο Ιάπωνας Jun Miyake (Kyoto, 1958). «Μορφή» στην πατρίδα του από τις αρχές των eighties, ο σημαντικός αυτός συνθέτης θα γίνει γνωστός στην Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία, όταν θ’ αρχίσει να τυπώνονται στη Γερμανία κάποιες δουλειές του, που θα τον φέρουν στην πορεία στ’ αυτιά όλου του κόσμου. Αναφέρομαι βασικά στο ακρογωνιαίο άλμπουμ του “Stolen from Strangers” [yellowbird, 2008] –θυμάμαι ακόμη τους ύμνους, που είχαν γραφτεί στο Jazz & Τζαζ– και βεβαίως στις ποικίλες και τόσο διαφορετικές… εξωιαπωνικές συνεργασίες του (Pina Bausch, Wim Wenders, Robert Wilson, Oliver Stone, Hal Willner, Arto Lindsay, Vinicius Cantuaria, Bulgarian Voices, David Byrne, Grace Jones, Gavin Friday, Ron Carter, Michael Brecker κ.ά. – τα ονόματα από την Wikipedia), που κατέστησαν το έργο του συνώνυμο μ’ εκείνο του απωανατολίτικου μοντερνισμού. Ας θυμηθούμε, ανάμεσα σε άλλα, το soundtrack “Pina” (2011) της φερώνυμης, βραβευμένης ταινίας του Wenders, μέσω του οποίου το όνομα τού Miyake απογειώθηκε.

Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του ιάπωνα συνθέτη είναι περυσινό (για Σεπτέμβριο του 2014 κάνει λόγο το discogs), έχει τίτλο “Lost Memory Theatre - act-2” [yellowbird/ A&N] και αποτελεί τη συνέχεια του “Lost Memory Theatre - act-1”, που είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά (2013). Βασικά, εκείνο που έχουμε στο συγκεκριμένο CD είναι έναν εντελώς ιδιόμορφο συνδυασμό ετερόκλητων (αλλά ενοποιημένων μέσα από την οπτική του Miyake) αναφορών, που δύναται να δημιουργήσουν κατά τον συνθέτη ένα «παιγνίδι» ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.

Σαν… ηχοποιημένη ταινία ακούγεται και αυτή η δουλειά του Jun Miyake – όχι δηλαδή σαν ένα απλό soundtrack, που προϋποθέτει το φιλμ προκειμένου να φανεί ολοκληρωμένο. Το “Lost Memory Theatre - act-2” δεν έχει ανάγκη την εικόνα, εννοώ, προκειμένου να δημιουργήσει μιαν οπτική εξέλιξη – ακόμη και στην περίπτωση εκείνη που αναζητηθούν ομοιότητες, στο γενικότερο ηχητικό concept, με τις δουλειές του Αngelo Βadalamenti για τις ταινίες του David Lynch (ακόμη και αν αντιληφθούμε την Lisa Papineau σαν μιαν αντικαταστάτρια της Julee Cruise). Στην περίπτωση του Jun Miyake το γενικότερο ηχητικό/αισθητικό πλάνο δεν παύει να είναι διαφορετικό, όσο και αυτοδύναμο, δημιουργώντας συνεχή ηχητικά στρώματα «αναταραχής» και «ηρεμίας», ομογενοποιώντας σ’ ένα σώμα στοιχεία της σύγχρονης electronica (με επιστημονική χρήση samples), σκοπών της Εγγύς και της Άπω Ανατολής, με τζαζ σπαράγματα, ψευδο-κλασικισμούς και ποπ περασμένα μεγαλεία (“Que sera sera”).

Μίαν εναλλασσόμενη διαδρομή από ένα ιμπρεσιονιστικό προς ένα εξπρεσιονιστικό ηχητικό τοπίο και τούμπαλιν είναι το “Lost Memory Theatre - act-2”, ένα έργο διαβρωτικό με γοητεία ιδιαίτερη, που ανακαλύπτεται συν τω χρόνω.