MOA BONES απέραντη... ελλληνο-americana

Να την η έκπληξη! Το δεύτερο άλμπουμ του Moa Bones (Δημήτρης Αρώνης), το “Spun”, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την Inner Ear σε 180άρι βινύλιο.

Τη θυμάμαι την περίπτωσή τού Moa Bones από το προηγούμενο CD του, το “Aquarelles” [Restless Wind, 2011], για το οποίο είχα σημειώσει μεταξύ άλλων πως… «άλλοτε παραπέμπει στις folk days των sixties και άλλοτε σε πιο σύγχρονα, πάντα folk, ιδιώματα, γειτνιάζοντας ακόμη και με την ακουστική americana» και πως σε κάθε περίπτωση είναι… «ενδιαφέρουσα η περίπτωσή του».

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Αρώνης επιμένει στο ίδιο «σκηνικό» –κάτι, που σημαίνει πως εκείνο το πρώτο δισκάκι δεν ήταν ξεκάρφωτο ή κάτι σαν καπρίτσιο– βαθαίνοντας την τραγουδοποιία και τις αναφορές του, και επικεντρώνοντας ακόμη περισσότερο το στυλ του στην ουσία της αμερικανικής μπαλάντας. Και τούτο όχι αντιγράφοντας, αλλά προσαρμόζοντας τούς  αμερικανικούς «ανοιχτούς ορίζοντες» και τους «μακριούς δρόμους» στην ελληνική πραγματικότητα – μιας και ο Moa Bones μπορεί να δανείζεται τις υπερατλαντικές ποικίλες ακουστικές φόρμες, αλλά δεν γράφει σαν Αμερικάνος. Τα δικές τους ιδέες, απόψεις, εμπειρίες και αναμνήσεις καταγράφει και όχι κάποιου τρίτου.

ένα από τα ωραιότερα ελληνικά εξώφυλλα του τελευταίου καιρού

Ο Moa Bones μπορεί να γουστάρει τον Dylan (δεν είναι ο μόνος εννοείται), τον JJ Cale υποθέτω, ή και κάποιους αγνώστους τραγουδοποιούς του λεγόμενου loner folk, όμως εκείνο που έχει σημασία είναι πως δεν διασκευάζει, έτσι ή αλλιώς, αλλά γράφει δικά του πρωτότυπα τραγούδια. Και είναι όντως πρωτότυπα τα τραγούδια – και όχι μόνον επειδή είναι δικά του. Θέλω να πω πως είναι εμπνευσμένα, μελετημένα και ενοργανωμένα, κάθε φορά, μ’ εκείνον τον τρόπο, που θα τα αναδείξει, που θα τα καταστήσει «κομψοτεχνήματα». Και αναφέρομαι, από την πρώτη πλευρά, στα “The journey”, “Take it all away” και από τη δεύτερη στα “Come on” και “Once upon a time”, δίχως να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα.

Οι επιρροές του Moa Bones δεν αφορούν, βεβαίως, μόνο το folk, αλλά κάθε… αμερικανικό folk, παλαιότερο ή πιο σύγχρονο. Από το rural blues και την country μπαλάντα, μέχρι τη psych εκδοχή και την έσχατη americana εννοώ – και με τις πολύ επεξεργασμένες ενοργανώσεις και τα στούντιο-κόλπα να βοηθούν αποφασιστικά στην ολοκλήρωση και το φινίρισμα των ασμάτων.

Ελάχιστοι Έλληνες έχουν προτείνει τέτοιου τύπου και τόσο ουσιαστικά «αμερικανικά» άλμπουμ στο παρελθόν, κι ένας απ’ αυτούς είναι σίγουρα ο Moa Bones.

Επαφή: www.inner-ear.gr