5/6/2017
Είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ για τα
blues, επηρεάζοντας και τους γραφιάδες του ροκ. Δεν το λέω εγώ αυτό (παρότι έχω
διαβάσει κάμποσα blues βιβλία κι αυτό, οπωσδήποτε, το ξεχωρίζω), αλλά ο Robert
Christgau.
Ο Charles Keil, που έγραψε το URBAN BLUES είχε παντρευτεί Ελληνίδα, την Αγγελική Βέλλου-Κάιλ (που είχε επιμεληθεί την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη), και είχε ζήσει στα σίξτις στην Ελλάδα. Το βιβλίο βγήκε το 1966, από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Σικάγου και το εξώφυλλο που βλέπετε είναι της έκτης έκδοσης από το 1970, που ξεκινά και αυτή (η έκδοση) με ελληνικά λόγια(!) από το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού (1962) του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Keil δεν ενδιαφερόταν φυσικά μόνο για τα blues, ενδιαφερόταν και για το ρεμπέτικο και για την αφρικανική μουσική (είχε βρεθεί στη Νιγηρία το 1965, μελετώντας τους... Guys, που κάπνιζαν χόρτο και άκουγαν, θα προσέθετα εγώ, Sir Victor Uwaifo, Fela Ransome-Kuti και Koola Lobitos), όπως ενδιαφερόταν και για τους βαλκανικούς ήχους, αλλά και για την πόλκα και τον τρόπο που διαδόθηκε εκείνη στις λευκές λαϊκές τάξεις στην Αμερική.
Και κάτι σχετικό, αλλά μπορεί και άσχετο. Στους Juniors, το φθινόπωρο του ’66 έπαιζε κιθάρα κάποιος Richard Keil. Να ήταν κανας αδερφός του; Ας το ψάξουν αυτοί που μπορούν…
4/6/2017
Αυτό που είπε ο Καζάκος, για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό και πως σωστότερο θα είναι να μείνουν εδώ και να παλέψουν για το καλύτερο δεν το βρίσκω ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ. Και το λέω αυτό ανεξάρτητα από το τι σημαίνει «Καζάκος» κ.λπ. (δεν υπερασπίζομαι δηλαδή το πρόσωπο). Και εξηγούμαι εν συντομία.
Οι μετανάστες, που έφευγαν το ’60, πήγαιναν να δουλέψουν στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές. Δεν πήγαιναν να δουλέψουν γιατροί ή μηχανικοί. Το κράτος σ’ εκείνους τους παλιούς μετανάστες δεν είχε επενδύσει σχεδόν τίποτα, αντιθέτως με τους σημερινούς στους οποίους έχει επενδύσει πάρα πολλά. Διαβάζω πως ΚΑΘΕ πτυχίο της Ιατρικής Αθηνών στοιχίζει στον έλληνα φορολογούμενο 90.000 ευρώ! Το ποσό είναι μεγάλο και σαν απόλυτος αριθμός και βεβαίως ακόμη μεγαλύτερο ως άθροισμα όλων των πτυχίων. Εδώ κάτι πρέπει να γίνει… Και ρωτάω ευθέως.
Πού είναι οι σημερινοί φοιτητικοί αγώνες; Πού είναι τα ανάλογα του 15% για την παιδεία, του 1-1-4, του Πολυτεχνείου, του 815 κ.λπ.; Οι φοιτητές μας ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. Νέμονται τα χιλιάδες ευρώ ενός κατατρεγμένου λαού και την πιο κρίσιμη στιγμή, αντί να πρωτοστατήσουν σε τολμηρές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις (για τα δικά τους και τα γενικότερα λαϊκά συμφέροντα), εκείνοι προτιμούν, με το που θα γίνουν πτυχιούχοι, να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο και να την κάνουν για χώρες, οι οποίες μας πατάνε (και) στο σβέρκο. Γιατί πρέπει να το δούμε και αυτό.
Κάπου δεν κολλάει το πράγμα…
4/6/2017
‘Είχα πολύ ψηλά την Αφροδίτη Μάνου κι έχασα πάσα ιδέα’… λέει κάποιος.
Δεν ξέρω… αλλά δεν μ’ αρέσει να τρέφω αυταπάτες. Στην ηλικία που είμαι το μόνο που μπορώ να κάνω με μια κάποια σιγουριά είναι το ξεσκαρτάρισμα.
Για μένα η Αφροδίτη Μάνου μετράει βασικά για τη συμμετοχή της στο «Διόνυσε Καλοκαίρι μας» (1972) του Ξαρχάκου (εκεί όπου λέει το «Ήταν τα λόγια σου φωτιά») και για το άλμπουμ «Απόπειρα» (1981) σε μουσικές Νίκου Καλλίτση και λόγια Γιάννη Κοντού και Αντώνη Κολυβά (που είναι εξαιρετικό).
Όλα τα υπόλοιπα δικά της τα βλέπω από… κατώτερα έως πολύ κατώτερα.
3/6/2017
FRESH AIR
Οι Quicksilver Messenger Service, ζωντανοί στο Winterland Ballroom του Σαν Φρανσίσκο την 28η Δεκεμβρίου 1975. Το τραγούδι (“Fresh air”) είναι ένα από τα καλύτερά τους κι εδώ το αποδίδουν με… ιερή μανία οι Dino Valenti φωνή, κιθάρα (RIP), John Cipollina κιθάρα (RIP), Gary Duncan κιθάρα, Skip Olsen μπάσο, Michael Lewis πλήκτρα και Greg Elmore ντραμς. Οι κιθάρες είναι αχτύπητες (αρχικά ο Duncan και μετά ο Cipollina), ενώ και τα πλήκτρα σε στέλνουν. Μεγάλες στιγμές του ροκ! Ανατριχιάζεις…
2/6/2017
Ο Charles Keil, που έγραψε το URBAN BLUES είχε παντρευτεί Ελληνίδα, την Αγγελική Βέλλου-Κάιλ (που είχε επιμεληθεί την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη), και είχε ζήσει στα σίξτις στην Ελλάδα. Το βιβλίο βγήκε το 1966, από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Σικάγου και το εξώφυλλο που βλέπετε είναι της έκτης έκδοσης από το 1970, που ξεκινά και αυτή (η έκδοση) με ελληνικά λόγια(!) από το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού (1962) του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Keil δεν ενδιαφερόταν φυσικά μόνο για τα blues, ενδιαφερόταν και για το ρεμπέτικο και για την αφρικανική μουσική (είχε βρεθεί στη Νιγηρία το 1965, μελετώντας τους... Guys, που κάπνιζαν χόρτο και άκουγαν, θα προσέθετα εγώ, Sir Victor Uwaifo, Fela Ransome-Kuti και Koola Lobitos), όπως ενδιαφερόταν και για τους βαλκανικούς ήχους, αλλά και για την πόλκα και τον τρόπο που διαδόθηκε εκείνη στις λευκές λαϊκές τάξεις στην Αμερική.
Και κάτι σχετικό, αλλά μπορεί και άσχετο. Στους Juniors, το φθινόπωρο του ’66 έπαιζε κιθάρα κάποιος Richard Keil. Να ήταν κανας αδερφός του; Ας το ψάξουν αυτοί που μπορούν…
Αυτό που είπε ο Καζάκος, για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό και πως σωστότερο θα είναι να μείνουν εδώ και να παλέψουν για το καλύτερο δεν το βρίσκω ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ. Και το λέω αυτό ανεξάρτητα από το τι σημαίνει «Καζάκος» κ.λπ. (δεν υπερασπίζομαι δηλαδή το πρόσωπο). Και εξηγούμαι εν συντομία.
Οι μετανάστες, που έφευγαν το ’60, πήγαιναν να δουλέψουν στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές. Δεν πήγαιναν να δουλέψουν γιατροί ή μηχανικοί. Το κράτος σ’ εκείνους τους παλιούς μετανάστες δεν είχε επενδύσει σχεδόν τίποτα, αντιθέτως με τους σημερινούς στους οποίους έχει επενδύσει πάρα πολλά. Διαβάζω πως ΚΑΘΕ πτυχίο της Ιατρικής Αθηνών στοιχίζει στον έλληνα φορολογούμενο 90.000 ευρώ! Το ποσό είναι μεγάλο και σαν απόλυτος αριθμός και βεβαίως ακόμη μεγαλύτερο ως άθροισμα όλων των πτυχίων. Εδώ κάτι πρέπει να γίνει… Και ρωτάω ευθέως.
Πού είναι οι σημερινοί φοιτητικοί αγώνες; Πού είναι τα ανάλογα του 15% για την παιδεία, του 1-1-4, του Πολυτεχνείου, του 815 κ.λπ.; Οι φοιτητές μας ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. Νέμονται τα χιλιάδες ευρώ ενός κατατρεγμένου λαού και την πιο κρίσιμη στιγμή, αντί να πρωτοστατήσουν σε τολμηρές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις (για τα δικά τους και τα γενικότερα λαϊκά συμφέροντα), εκείνοι προτιμούν, με το που θα γίνουν πτυχιούχοι, να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο και να την κάνουν για χώρες, οι οποίες μας πατάνε (και) στο σβέρκο. Γιατί πρέπει να το δούμε και αυτό.
Κάπου δεν κολλάει το πράγμα…
4/6/2017
‘Είχα πολύ ψηλά την Αφροδίτη Μάνου κι έχασα πάσα ιδέα’… λέει κάποιος.
Δεν ξέρω… αλλά δεν μ’ αρέσει να τρέφω αυταπάτες. Στην ηλικία που είμαι το μόνο που μπορώ να κάνω με μια κάποια σιγουριά είναι το ξεσκαρτάρισμα.
Για μένα η Αφροδίτη Μάνου μετράει βασικά για τη συμμετοχή της στο «Διόνυσε Καλοκαίρι μας» (1972) του Ξαρχάκου (εκεί όπου λέει το «Ήταν τα λόγια σου φωτιά») και για το άλμπουμ «Απόπειρα» (1981) σε μουσικές Νίκου Καλλίτση και λόγια Γιάννη Κοντού και Αντώνη Κολυβά (που είναι εξαιρετικό).
Όλα τα υπόλοιπα δικά της τα βλέπω από… κατώτερα έως πολύ κατώτερα.
3/6/2017
FRESH AIR
Οι Quicksilver Messenger Service, ζωντανοί στο Winterland Ballroom του Σαν Φρανσίσκο την 28η Δεκεμβρίου 1975. Το τραγούδι (“Fresh air”) είναι ένα από τα καλύτερά τους κι εδώ το αποδίδουν με… ιερή μανία οι Dino Valenti φωνή, κιθάρα (RIP), John Cipollina κιθάρα (RIP), Gary Duncan κιθάρα, Skip Olsen μπάσο, Michael Lewis πλήκτρα και Greg Elmore ντραμς. Οι κιθάρες είναι αχτύπητες (αρχικά ο Duncan και μετά ο Cipollina), ενώ και τα πλήκτρα σε στέλνουν. Μεγάλες στιγμές του ροκ! Ανατριχιάζεις…
2/6/2017
Ωραία διαφήμιση, όχι τρίχες.
Στην κορυφή του ποτηριού όλα τα καλά μαγαζιά της Αθήνας πριν 50 χρόνια ακριβώς
(1967).
Μέσα στη λευκή κι ακριβοθώρητη ομορφιά του χιονιού, της σημερινής μέρας, τι πιο απογειωτικό, από τους ήχους των αγαπημένων Quicksilver Messenger Service, που έβαλα να ακούσω, με έναυσμα το σχόλιο σου! Όντως, το Fresh air και το Pride of man, σε κάνουν να ανατριχιάζεις, να νοιώθεις άτρωτος και παντοτινά νέος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένθετο στο δίσκο το εισιτήριο από τη συναυλία Nick Gravenites, John Cipollina στο Ρόδον, στις 21 Απριλίου 1989, με αυτόγραφο στην πίσω όψη του John Cipollina, που το κάνει πιο ανεκτίμητο, αφού ένα μήνα μετά, δυστυχώς μας άφησε...