ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ έργα και ημέρες μιας μεγάλης μορφής του ελληνικού θεάτρου

Λίγοι άνθρωποι του ελληνικού θεάτρου τις τελευταίες δεκαετίες μ’ έχουν συνεγείρει όσο ο πρόωρα χαμένος Δημήτρης Ποταμίτης. Ήμουν από τους τυχερούς (έτσι θεωρώ τον εαυτό μου) που τον είδαν στη σκηνή στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και παρότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, ακόμη θυμάμαι, εντονότατα, τις εμφανίσεις του, πάντα στο Θέατρο Έρευνας στου Ζωγράφου, στο Έκβους ή στον Έλληνα Βάτραχο.

Μέσα στα χρόνια πέφτω συχνά πάνω στο όνομα τού Δημήτρη Ποταμίτη. Συνήθως όταν φτάνει στα χέρια μου κάποιο βιβλίο του (ποιητικό ή άλλο) ή κάποιο παλιό περιοδικό, στο οποίο υπάρχουν δικά του λόγια, συνεντεύξεις του κ.λπ. Γενικά, θα έλεγα πως ο Ποταμίτης αποτελεί μια «σταθερά» στα ψαξίματά μου, αφού πάντα μ’ ενδιέφερε και μ’ ενδιαφέρει οτιδήποτε σχετίζεται με την περίπτωσή του.

Με τους θεατρικούς ηθοποιούς (αναφέρομαι σ’ εκείνους τους λίγους που αρνήθηκαν, από θέση, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση), και ιδίως μ’ αυτούς που έφυγαν από τη ζωή πριν την καθολική ανάπτυξη του ίντερνετ συμβαίνει το εξής λυπηρό. Το μεγαλύτερο κομμάτι τού έργου τους είναι παντελώς χαμένο. Εννοώ, φυσικά, τις θρυλικές θεατρικές παραστάσεις τους που δεν κινηματογραφήθηκαν / βιντεοσκοπήθηκαν και που, πλέον, μόνον μέσα από έντυπες πηγές και από ξεθωριασμένες αναμνήσεις μπορεί κάποιος να τις προσεγγίσει.

Με τον Ποταμίτη συμβαίνει κατά κόρον αυτό, καθώς το ταλέντο του ο ίδιος επέλεξε να το δείξει στο θέατρο κατά πρώτον (και όχι στο σινεμά ή την TV) και βεβαίως στη συγγραφή (βασικά στην ποίηση).

Σ’ αυτή την αναφορά, εδώ, δεν θα δώσουμε ένα πλήρες προφίλ τής μεγάλης σε μέγεθος και αξία πορείας του Δημήτρη Ποταμίτη (η λέξη «καριέρα» δεν του άρεσε), αφού κάτι τέτοιο είναι εντελώς δύσκολο στο πλαίσιο ενός κειμένου. Θα επιχειρήσουμε όμως να μεγεθύνουμε σε μερικά στοιχεία της προσφοράς του, που ούτε πολύ γνωστά είναι (κάποιες φορές) και που έχουν και σημερινό ενδιαφέρον.

Λίγα βιογραφικά για αρχή…

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/book_articles/148387