15/6/2017
ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΙΛΗ ΜΑΣ...
>>Σημείωσε (o Ντέισελμπλουμ) ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022, ενώ για την περίοδο 2023-2060 έκανε λόγο για την ανάγκη επίτευξη πλεονασμάτων ίσων ή άνω του 2%<<
Βγαίνω στο μπαλκόνι… Ψάχνω να βρω κατά πού να φτύσω...
15/6/2017
Ο Τσίπρας έχει βάλει γραβάτα προ πολλού, από τον Ιούνιο του ’15 και του πάει… μια χαρά – απλώς τού αρέσει να κορδακίζεται, πουλώντας παπατζιλίκι.
Κακώς, βέβαια, δεν είχε βάλει από νωρίτερα. Θα ’χε γλιτώσει ο κόσμος από πολλά. Από πάρα πολλά…
15/6/2017
ΜΑΝΟΣ-ΜΙΚΗΣ
Ορισμένες φορές σκέφτομαι πόσο αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις εννοώ, έχουν καθορίσει τα μουσικά μου γούστα και γενικότερα τον τρόπο που σκέφτομαι γύρω από τη μουσική.
Στα σέβεντις κι ενόσω δεν είχα ξεπεράσει τα 15, ήμουν θεοδωρακικός. Τα τραγούδια τού Μίκη γέμιζαν τα σπίτια μας λόγω Μεταπολίτευσης και αν ακόμη δεν πολυνοιώθαμε τι ακριβώς σήμαινε το «είμαστε δυο είμαστε τρεις» φτερούγιζε η ψυχή μας.
Στα χρόνια του ’80 και κυρίως στα φοιτητικά χρόνια ήμουν χατζιδακικός. Κάτι οι αλλοπρόσαλλες παρεμβάσεις του Μίκη στην πολιτικοκοινωνική ζωή, κάτι η αυστηρή παρουσία του Χατζιδάκι, όχι με τα τραγούδια του μα με τον Σείριο, το Τέταρτο κ.λπ., κάτι οι επιθέσεις της Αυριανής προς το πρόσωπό του με είχαν οδηγήσει να ανακαλύψω σταδιακά και το τρανό του έργο από τα σίξτις κυρίως (τη «Μυθολογία», τους «Όρνιθες», το «Ματωμένος Γάμος/ Παραμύθι χωρίς Όνομα», τον «Καπετάν Μιχάλη», τα soundtracks κ.λπ.).
Χατζιδακικός ήμουν και σ’ ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ’90. Ήταν ακόμη νωπός ο θάνατός του κι έτσι δεν είχαν αρχίσει να τον ραίνουν με φληναφήματα οι αποκαμωμένοι φανς.
Όταν όμως το κακό άρχισε να παίρνει διαστάσεις ολέθρου μετά το 2000, καθώς άρχισαν να σκάνε από παντού τα σμάρια των ανόητων χατζιδακικολογούντων (ok, υπάρχουν και κάποιοι, κάποια κείμενα που προσεγγίζουν το έργο του με τρόπο και σκέψη κριτική και όχι με τις αγιαστούρες), τότε, λοιπόν, έστριψα ξανά κι έγινα πάλι θεοδωρακικός, καθότι ο Μίκης ήταν/είναι ζωντανός και ήταν τέλος πάντων, ένας ακόμη «άλλος πόλος» που πήγαινε κόντρα στην ανοησία (με κάποια από τα λόγια του βασικά).
Εσχάτως ξαναστρίβω προς τα… δεξιά και αυτοαποκαλούμαι εκ νέου χατζιδακικός. Να ζήσει χίλια χρόνια ο Θεοδωράκης, αλλά θέλω πια και λίγο την ησυχία μου…
14/6/2017
Κι ένα σκανάρισμα που περίσσεψε από το άρθρο για τον Δημήτρη Ποταμίτη. Το πιο πιθανό είναι να μην το έχετε ξαναδεί… Γι' αυτό το βάζω...
ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΙΛΗ ΜΑΣ...
>>Σημείωσε (o Ντέισελμπλουμ) ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022, ενώ για την περίοδο 2023-2060 έκανε λόγο για την ανάγκη επίτευξη πλεονασμάτων ίσων ή άνω του 2%<<
Βγαίνω στο μπαλκόνι… Ψάχνω να βρω κατά πού να φτύσω...
15/6/2017
Ο Τσίπρας έχει βάλει γραβάτα προ πολλού, από τον Ιούνιο του ’15 και του πάει… μια χαρά – απλώς τού αρέσει να κορδακίζεται, πουλώντας παπατζιλίκι.
Κακώς, βέβαια, δεν είχε βάλει από νωρίτερα. Θα ’χε γλιτώσει ο κόσμος από πολλά. Από πάρα πολλά…
15/6/2017
ΜΑΝΟΣ-ΜΙΚΗΣ
Ορισμένες φορές σκέφτομαι πόσο αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις εννοώ, έχουν καθορίσει τα μουσικά μου γούστα και γενικότερα τον τρόπο που σκέφτομαι γύρω από τη μουσική.
Στα σέβεντις κι ενόσω δεν είχα ξεπεράσει τα 15, ήμουν θεοδωρακικός. Τα τραγούδια τού Μίκη γέμιζαν τα σπίτια μας λόγω Μεταπολίτευσης και αν ακόμη δεν πολυνοιώθαμε τι ακριβώς σήμαινε το «είμαστε δυο είμαστε τρεις» φτερούγιζε η ψυχή μας.
Στα χρόνια του ’80 και κυρίως στα φοιτητικά χρόνια ήμουν χατζιδακικός. Κάτι οι αλλοπρόσαλλες παρεμβάσεις του Μίκη στην πολιτικοκοινωνική ζωή, κάτι η αυστηρή παρουσία του Χατζιδάκι, όχι με τα τραγούδια του μα με τον Σείριο, το Τέταρτο κ.λπ., κάτι οι επιθέσεις της Αυριανής προς το πρόσωπό του με είχαν οδηγήσει να ανακαλύψω σταδιακά και το τρανό του έργο από τα σίξτις κυρίως (τη «Μυθολογία», τους «Όρνιθες», το «Ματωμένος Γάμος/ Παραμύθι χωρίς Όνομα», τον «Καπετάν Μιχάλη», τα soundtracks κ.λπ.).
Χατζιδακικός ήμουν και σ’ ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ’90. Ήταν ακόμη νωπός ο θάνατός του κι έτσι δεν είχαν αρχίσει να τον ραίνουν με φληναφήματα οι αποκαμωμένοι φανς.
Όταν όμως το κακό άρχισε να παίρνει διαστάσεις ολέθρου μετά το 2000, καθώς άρχισαν να σκάνε από παντού τα σμάρια των ανόητων χατζιδακικολογούντων (ok, υπάρχουν και κάποιοι, κάποια κείμενα που προσεγγίζουν το έργο του με τρόπο και σκέψη κριτική και όχι με τις αγιαστούρες), τότε, λοιπόν, έστριψα ξανά κι έγινα πάλι θεοδωρακικός, καθότι ο Μίκης ήταν/είναι ζωντανός και ήταν τέλος πάντων, ένας ακόμη «άλλος πόλος» που πήγαινε κόντρα στην ανοησία (με κάποια από τα λόγια του βασικά).
Εσχάτως ξαναστρίβω προς τα… δεξιά και αυτοαποκαλούμαι εκ νέου χατζιδακικός. Να ζήσει χίλια χρόνια ο Θεοδωράκης, αλλά θέλω πια και λίγο την ησυχία μου…
14/6/2017
Κι ένα σκανάρισμα που περίσσεψε από το άρθρο για τον Δημήτρη Ποταμίτη. Το πιο πιθανό είναι να μην το έχετε ξαναδεί… Γι' αυτό το βάζω...
Κούρος (Λεωνίδας Χρηστάκης) 1973…
14/6/2017
Οδός DEMETRIO STRATOS χθες στο Μιλάνο. Συμπληρώθηκαν 38
χρόνια από την αποφράδα μέρα...
13/6/2017
Ήμουν φαν του Μαργαρίτη μέχρι το 2000. Όταν, όμως, ξεκίνησε
να μπλέκει με τον Μανίκα και με το ροκ («Δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει…» κ.λπ.)
άρχισα σιγά-σιγά να τον βαριέμαι και σήμερα δεν τον μπορώ σχεδόν καθόλου (ως
τραγουδιστή πάντα εννοώ). Να πω λοιπόν εδώ πως ο Μαγκάρετ έκανε τρανή καριέρα,
επειδή σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό, το 1980, ο 35χρονος τότε Κώστας Κόλλιας – η
μεγαλύτερη λαϊκή φωνή που έβγαλαν τα σέβεντις. Ο Μαγκάρετ πήρε τα πατήματα τού
Κόλλια και κυρίως πήρε τα τραγούδια που ετοίμαζε για τον Κόλλια ο Σούκας, και
δεν πρόλαβε να του τα δώσει. Είμαι δε σίγουρος πως αν ζούσε ο Κόλλιας ο
Μαργαρίτης θα βολόδερνε ακόμη κάπου ανάμεσα σε… βήτα και γάμα εθνική.
13/6/2017
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ – ΡΑΜΦΟΣ
>>Μπορούν οι Ελληνίδες και Έλληνες να ξαναονειρευθούν; - Ένα νέο εθνικό
αίτημα 200 χρόνια μετά<<
Πάρε και κατάλαβε…
Ράμφος: O Χατζιδάκις…
Βενιζέλος: Ο Μεγάλος Ανατολικός
Ράμφος: Ο Μεγάλος Ερωτικός
Βενιζέλος: Ο Μεγάλος Ερωτικός και Ανατολικός…
12/6/2017
Πέθανε η Καίτη Παπανίκα.
Ως ηθοποιός μού άρεσε στις «Αμφιβολίες» (1964) του Γρηγόρη Γρηγορίου με τον
Κούρκουλο, την Βιβέτα Τσιούνη, τον Πάρι Αλεξάντερ, τον Βρασιβανόπουλο κ.ά. Δεν νομίζω πως της πήγαιναν οι κωμωδίες/κομεντί και μάλλον χαραμίστηκε (στο
σινεμά). Στο θέατρο δεν την είχα δει ποτέ. Ωραία γυναίκα!
11/6/2017
Τέτοιοι δεν θα μας χαλάγανε...
Από την "Αντικουλτούρα 1" [Ερμείας, 1972]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου