οι TERRAPIN αναδύθηκαν από τους No Man’s Land και τώρα έχουν έτοιμο το πρώτο LP τους

Οι Terrapin είναι ένα σχήμα που ξεπήδησε –δεν θα ήταν λάθος να το πούμε– μέσα από τους γνωστούς μας No Man’s Land, καθότι και ο Βασίλης Αθανασιάδης φωνή, κιθάρες, Korg Monotron και ο Γιώργος Παπαγεωργιάδης μπάσο και ο Γιώργος Τζίβας ντραμς, κρουστά έχουν υπάρξει μέλη τους. Βεβαίως, οι Terrapin είναι ένα διαφορετικό σχήμα από τους No Man’s Land, και για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει και νόημα αυτή η παράλληλη μορφή τους. Τέμνονται κάπου οι μουσικές των Terrapin και των No Man’s Land; Θα μπορούσε να είναι ένα θέμα αυτό και προσωπικώς θ’ απαντούσα… όχι. Χωρίς να απουσιάζουν κι εδώ κάποια (λίγα) ροκ-ψυχεδελικά στοιχεία, που είναι ανιχνεύσιμα από δεκαετίες και κατά κόρον στους No Man’s Land, στην περίπτωση των Terrapin το ύφος είναι περισσότερο μπαλαντικό/ακουστικό – κι αυτό είναι μια βασική διαφορά.

Τα τραγούδια, από την άλλη, έτσι όπως παρατάσσονται στο “Sanctuary” [G.O.D. Records, 2017], είναι απλά στη βάση τους και μιλάνε όχι για… καθημερινά πράγματα. Οι στίχοι, δηλαδή, μοιάζει να έχουν προσαρμοστεί σε πιο ονειρικές και τοποθετημένες κοντά στη φύση καταστάσεις. Υπάρχει μιαν απλότητα, περαιτέρω, στα νοήματα, είτε αυτά διαπνέονται από μια νοσταλγική αύρα είτε αφορούν σε θέματα σχέσεων. Υπάρχει και η αναζήτηση ακόμη… τόπων, στιγμών, επαφών, που να μπορεί να σε συνδέσουν με ορισμένες αξίες της ζωής (ξεχασμένες ή παραμελημένες). Όλα αυτά απαιτούν ενδεχομένως, κι έτσι συμβαίνει, μιαν ανάλογη ενοργάνωση, η οποία, στην περίπτωση του “Sanctuary”, δεν εξαντλείται στα τρία κύρια όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς). Το λέμε, γιατί σχεδόν σε κάθε τραγούδι ένα άλλο όργανο θα έρθει να προστεθεί, προσφέροντας το δικό του ηχόχρωμα. Ένα μαντολίνο (Γιώργος Γουμενάκης), ένα σιτάρ (Bill Hunchback), μια φυσαρμόνικα (Παύλος Καραπιπέρης), ένα τσέλο (Σταύρος Παργινός), λίγα αλλά ουσιώδη πλήκτρα (Robert Sin). Και κάπως έτσι κυλάει η πρώτη πλευρά του άλμπουμ, που έχει να προσφέρει τις δικές της συγκινήσεις. Κι από ’δω ας ξεχωρίσω την americana τού “Dancing mice”, που δεν έχει guest, και κυλάει με την άνεση εκείνου που ξέρει τι ζητάει από ένα τραγούδι τεσσάρων λεπτών, και ακόμη το κλείσιμο με το “Fog rolling out”, ένα από τα πιο «βυθισμένα» tracks του LP (με τα… ψυχεδελικά πλήκτρα του Robert Sin να θολώνουν τα vibes).

Όμως και στη δεύτερη πλευρά οι Terrapin έχουν σκορπίσει μερικά πολύ ωραία τραγούδια, όπως το “Summer elegy”, που ακούγεται κάπως dawg λόγω μαντολίνου (ωραία η μελωδία, όπως και η γενικότερη ενοργάνωση) και με τα πλήκτρα να «γεμίζουν», και ακόμη το “Strange places” (track με ωραία κιθάρα, breaks από Korg, κρουστά κ.λπ. – επίσης από τα ωραιότερα του άλμπουμ) ή το “Sunflower Street” (που είναι ελαφρώς r&b, με κατάλληλα πλήκτρα, φυσαρμόνικα κ.λπ. – εξαιρετικό τραγούδι!).

Γενικά, θα έγραφα για ένα άκρως ενδιαφέρον άλμπουμ, που έχει μια πολύ καλή πρώτη πλευρά και μιαν ακόμη καλύτερη δεύτερη.

Επαφή: www.godrecords.blogspot.gr