Η Bipolia
είναι μια νέα ελληνίδα τραγουδοποιός, που τώρα εμφανίζεται στην επίσημη δισκογραφία
– με το ντεμπούτο άλμπουμ της να αποκαλείται “There, I Said It” [Veego Records, 2024], περιέχοντας
εννέα tracks, με πέντε και
τέσσερα ανά πλευρά, γραμμένα όλα από την ίδια. Και εννοούμε με αυτό πως η Bipolia συνθέτει, γράφει
στίχους, τραγουδά και παίζει όλα τα όργανα μόνη της (μόνο σ’ ένα κομμάτι
υπάρχει μια guest
ντράμερ), προσαρμοσμένα σ’ ένα εμφανώς lo-fi και «σπιτικό» σκηνικό.
Τα τραγούδια της Bipolia, που θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις γενικά rock, ή indie, ή pop-rock, με πιο εμφανείς επιρροές στα συγκροτήματα των 00s (δίχως να απουσιάζουν οι 80s ή
και οι 60s ακόμη
αναφορές), είναι αρκετά καλά. Θέλω να πω πως η Bipolia δεν είναι τυχαία, και το γεγονός
πως ασχολείται μόνη της με όλο το «πακέτο» τής δίνει κι άλλα credits.
Το βασικό χαρακτηριστικό της τραγουδοποιίας της είναι πως τα κομμάτια της δεν μοιάζουν το ένα με το άλλο, και πως κάθε ένα εξ αυτών έχει κάτι που το ξεχωρίζει από το προηγούμενο και το επόμενό του. Θέλεις οι σεμνές μελωδίες της, που κυλάνε πίσω, θέλεις τα σόλι στις κιθάρες, θέλεις τα γεμίσματα από τα keyboards, θέλεις οι ερμηνείες της, που πιάνουν μια γκάμα από κανονικό τραγούδι έως ελαφρύ ραπάρισμα / spoken word, τέλος πάντων κάθε φορά είναι κάτι, που κάνει το εκάστοτε τραγούδι της ξεχωριστό. Αυτή η ποικιλία στα μουσικά χαρακτηριστικά φαίνεται πως δεν πηγαίνει παράλληλα με τη στιχουργική της, που είναι κάπως... εξοντωτική και αυτοαναφορική. Σίγουρα στο κέντρο αυτής της στιχουργικής βρίσκεται ο εαυτός της, και μάλιστα μ’ έναν τρόπο ερμητικό, αλλά αυτό δεν είναι σώνει και καλά ενοχλητικό. Το λέω γιατί το σύνολο είναι εκείνο που μετράει, κάθε φορά, κάνοντας τραγούδια σαν το “The floor”, το “Elvis” (που έχει μια αύρα country-rock γύρω του) ή το “Destroy my life” (όλα στην πρώτη πλευρά) να τ’ ακούς και να τα ξανακούς.
Όμως και στην Side B υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν, έχοντας πάντα αρχή, μέση και τέλος και μια προσωπική ιστορία να διηγηθούν, όπως είναι το “Phantasmal union” ή το έσχατο “The man that lives inside me” – tracks, που δείχνουν την προσωπικότητα της Bipolia.
Ένα αρκετά υποσχόμενο ντεμπούτο λοιπόν, από μια τραγουδοποιό που ξέρει να ροκάρει, και που αξίζει να συνεχίσει να το κάνει.
Επαφή: https://veegorecords.com/product/bipolia-there-i-said-it/
Το βασικό χαρακτηριστικό της τραγουδοποιίας της είναι πως τα κομμάτια της δεν μοιάζουν το ένα με το άλλο, και πως κάθε ένα εξ αυτών έχει κάτι που το ξεχωρίζει από το προηγούμενο και το επόμενό του. Θέλεις οι σεμνές μελωδίες της, που κυλάνε πίσω, θέλεις τα σόλι στις κιθάρες, θέλεις τα γεμίσματα από τα keyboards, θέλεις οι ερμηνείες της, που πιάνουν μια γκάμα από κανονικό τραγούδι έως ελαφρύ ραπάρισμα / spoken word, τέλος πάντων κάθε φορά είναι κάτι, που κάνει το εκάστοτε τραγούδι της ξεχωριστό. Αυτή η ποικιλία στα μουσικά χαρακτηριστικά φαίνεται πως δεν πηγαίνει παράλληλα με τη στιχουργική της, που είναι κάπως... εξοντωτική και αυτοαναφορική. Σίγουρα στο κέντρο αυτής της στιχουργικής βρίσκεται ο εαυτός της, και μάλιστα μ’ έναν τρόπο ερμητικό, αλλά αυτό δεν είναι σώνει και καλά ενοχλητικό. Το λέω γιατί το σύνολο είναι εκείνο που μετράει, κάθε φορά, κάνοντας τραγούδια σαν το “The floor”, το “Elvis” (που έχει μια αύρα country-rock γύρω του) ή το “Destroy my life” (όλα στην πρώτη πλευρά) να τ’ ακούς και να τα ξανακούς.
Όμως και στην Side B υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν, έχοντας πάντα αρχή, μέση και τέλος και μια προσωπική ιστορία να διηγηθούν, όπως είναι το “Phantasmal union” ή το έσχατο “The man that lives inside me” – tracks, που δείχνουν την προσωπικότητα της Bipolia.
Ένα αρκετά υποσχόμενο ντεμπούτο λοιπόν, από μια τραγουδοποιό που ξέρει να ροκάρει, και που αξίζει να συνεχίσει να το κάνει.
Επαφή: https://veegorecords.com/product/bipolia-there-i-said-it/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου