ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΑΚΗΣ το παιδί με τα τραγούδια

Ο Αντώνης Ανδρικάκης –γεννημένος στον Πειραιά, το 1956– αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση στιχουργού στο ελληνικό τραγούδι, αν και δεν είναι μόνον αυτό. Το λέω, γιατί ο Ανδρικάκης έχει ασχοληθεί, επίσης, με τη μουσική δημοσιογραφία, καθώς έγραφε στον «Ήχο» πολύ παλιά (πριν από 50 χρόνια σχεδόν), με το ραδιόφωνο (προσωπικά άκουγα τις εκπομπές του στο Δεύτερο Πρόγραμμα στα 80s), με τη συγγραφή κειμένων για θεατρικές επιθεωρήσεις και άλλα τινά. Πολυπράγμων και πολυγραφότατος, ο Ανδρικάκης έχει «ντύσει» με στίχους του μερικά από τα πιο γνωστά, και πιο επιτυχημένα ελληνικά τραγούδια από το ’80 και μετά – και όλα αυτά, τέλος πάντων, έχουμε την ευκαιρία, τώρα, να τα θυμηθούμε μέσω του βιβλίου του «Το Παιδί με τα Τραγούδια» (2024), που κυκλοφόρησε εσχάτως από το Όγδοο. Φυσικά, δεν θυμόμαστε μόνον, αλλά μαθαίνουμε κιόλας, καθώς η διαδρομή του συγγραφέα καταγράφεται, σε αρκετές δεκαετίες, με πολλές επιμέρους λεπτομέρειες.

Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, με τον Ανδρικάκη να εξιστορεί, σε πρώτο πρόσωπο, ολάκερη τη ζωή του, μέσα από 65(!) διαφορετικά κεφάλαια, που καταλαμβάνουν τις πρώτες 213 σελίδες του βιβλίου του. Από πρακτικής πλευράς τούτο σημαίνει πως κάθε κεφάλαιο εξαντλείται σε τρεις και κάτι σελίδες, κατά μέσο όρο.
Άρα το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και γοργά, με τις (πολλές) παραγράφους τού κάθε κεφαλαίου να χωρίζονται με κενά, και με τις πάμπολλες φωτογραφίες (έγχρωμες και ασπρόμαυρες) να δίνουν, και αυτές, έναν άλλο τόνο στην έκδοση. Θα έλεγα, μάλιστα, πως και μόνον από τις φωτογραφίες και τις λεζάντες τους θα μπορούσες να πληροφορηθείς, σε ικανοποιητικό βαθμό, τη διαδρομή (στη ζωή, το ραδιόφωνο και το τραγούδι) του Αντώνη Ανδρικάκη από τα χρόνια του ’60 έως τις μέρες μας.
Τα «επεισόδια» στο βιβλίο είναι πάρα πολλά, και οπωσδήποτε αρκετά εξ αυτών σχετίζονται με τις τραγουδιστικές επιτυχίες του στιχουργού, και τις ιστορίες πίσω απ’ αυτές. Να θυμίσουμε μερικές;
«Μίλα μου απλά» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1982), «Έχεις ένα τρόπο» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1982), «Κουράστηκα να υποκρίνομαι» (Αντώνης Βαρδής, Μανώλης Λιδάκης, 1984), «Ήσυχα κι ωραία» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1984), «Έφυγες νωρίς» (Σταμάτης Σπανουδάκης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, 1986), «Θα εκραγώ» (Αντώνης Βαρδής, 1988), «Εξ επαφής» (Νίκος Ιγνατιάδης, Δήμητρα Γαλάνη, 1988), «Δεν θα με ξεχάσεις» (Αντώνης Βαρδής, 1990), «Στο ίδιο έργο θεατές» (Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 1991), «Με βάρκα την Ελλάδα» (Χρήστος Νικολόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, 1996), «Άμα δεις τα παιδιά (πες ένα γεια)» (Αντώνης Βαρδής, Γιάννης Βαρδής, 1998) κ.λπ. Αντιλαμβάνεστε φρονώ.
Το βιβλίο του Αντώνη Ανδρικάκη θα ολοκληρωθεί με το «Μέρος 2», στο οποίο καταγράφονται οι στίχοι των τραγουδιών του και, τέλος, με το «Μέρος 3», που έχει τίτλο «Λένε για μένα...» και στο οποίο άνθρωποι του χώρου μιλάνε για τον στιχουργό, το έργο του και τις δραστηριότητές του. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Σχεδόν πενήντα χρόνια στα περιοδικά, στο ραδιόφωνο, στα τραγούδια, στα θέατρα. Φωτογραφίες από μοναδικές στιγμές, σημειώσεις γλυκιάς και ανίκητης νοσταλγίας, στιγμές έντασης και συγκίνησης από τα στούντιο και τις αίθουσες σύνταξης. Πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες, στις ηχογραφήσεις τραγουδιών, στις σκηνές των θεάτρων και τον ήχο της γραφομηχανής. Ανεπανάληπτα στιγμιότυπα, αποκαλυπτικό παρασκήνιο και οριακές καταστάσεις, στον κόσμο των ΜΜΕ, του τραγουδιού, του θεάτρου. Ο Αντώνης Ανδρικάκης ξεκινάει από την δεκαετία του ’70 και, μέσα από τις περιπέτειες ενός μεγάλου και συναρπαστικού ταξιδιού, φτάνει στο, τόσο διαφορετικό, σήμερα. Γράφει για ανθρώπους της τέχνης και των ΜΜΕ που γνώρισε και για τις εμπειρίες που έζησε σε αυτή την ιλιγγιώδη διαδρομή. Από τον Σκάι μέχρι την ΕΡΤ, από το Βέμπο μέχρι το Δελφινάριο, και από το studio Sierra μέχρι τα home studio της εποχής μας. Γράφει για τις συνεργασίες-σταθμούς με σπουδαίους δημιουργούς, ερμηνευτές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για τις χιλιάδες ώρες “πτήσης” στα ραδιοφωνικά στούντιο και τα απίστευτα περιστατικά των ζωντανών προγραμμάτων. Για τα συγκινητικά και τα ευτράπελα. Από τις θυελλώδεις δημοσιογραφικές συσκέψεις στα ΜΜΕ, μέχρι τη μοναξιά της συγγραφής ενός στίχου. Κι από την αγωνία της πρόβας του θεάτρου, μέχρι τη χαρά της ολοκλήρωσης ενός τραγουδιού. Όλα αυτά, σ’ αυτό το “άλμπουμ” τρυφερών αναμνήσεων».
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1