ASTRAL KOMPAKT: Goldader [Tonzonen Records,
2024]
Για τους Astral Kompakt, από την Κολωνία, δεν θα βρεις πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο. Προφανώς το γερμανικό συγκρότημα, που μάλλον είναι τρίο, θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, αφήνοντας τη δουλειά του να μιλήσει αντί για ’κείνο.
Το “Goldader”,
που είναι το πρώτο άλμπουμ των Astral Kompakt,
είναι ένα ορχηστρικό κατ’ αρχάς LP
(και digital), που
κινείται σε σκληρές και stoner περιοχές. Το ότι πρόκειται για instro δεν το λες και εντελώς σύνηθες,
με τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς να κινητοποιούνται και να ανακατεύονται
σε ποικίλους συνδυασμούς – κάτι που δείχνει, οπωσδήποτε, την άνεση των Γερμανών
να αναζωογονούν τα παλαιά hard περιβάλλοντα.
Εντάξει, οι Sabbath-ικές επιρροές βρίσκονται κι εδώ στην ημερησία διάταξη, όπως συμβαίνει, εξάλλου, με κάθε γκρουπ του stoner, που θέλει να σέβεται και τον εαυτό του και την ιστορία – όμως υπάρχουν και άλλα γνωρίσματα στο “Goldader”, που του προσδίδουν μια δική του ταυτότητα. Λέμε βασικά για το progressive σε hard ή λιγότερο hard όψεις, όπως το ακούς σε κομμάτια σαν τα “Batavische träne I” και “II, που ανακαλούν, κατά τόπους, κάτι από τη μεγάλη περίπτωση των May Blitz ας πούμε.
Μια αρκετά καλή περίπτωση, λοιπόν, για κάθε φίλο των εν λόγω μουσικών.
Επαφή: www.tonzonen.de
MOONYA: Faces [Atypeek Music, 2024]
Η Moonya είναι μια γαλλίδα τραγουδοποιός, που έχει ήδη κυκλοφορήσει κάποια EPs, αλλά μόλις τώρα έχει κάτι ολοκληρωμένο, δικό της, να προτείνει. Λέμε για το CD (και digital) “Faces”, που περιλαμβάνει δέκα δικά της τραγούδια – εκεί όπου η γαλλίδα χειρίζεται περαιτέρω σχεδόν όλα τα όργανα (βασικά πλήκτρα, κιθάρες και ηλεκτρονικά). Μόνον ένας ντράμερ, ο Mathieu Pigné, εμφανίζεται αραιά και πού να την βοηθά σε λίγα tracks.
Η τραγουδοποιία της Moonya είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι συνθέσεις της, τα τραγούδια της, έχουν κάπου ένα 80s άρωμα, στηρίζονται στις καλές μελωδίες, στη ρυθμική ποικιλία και βασικά στην υιοθέτηση διαφόρων επιμέρους στοιχείων, που τα κάνουν αληθινά ξεχωριστά. Βοηθούν προς αυτό όχι μόνον οι γαλλικοί / αγγλικοί στίχοι, που αφήνουν πίσω τους μια ποιητικότητα, κάπως ρομαντική, κάπως μελαγχολική, αλλά και το μουσικό τους μέρος, που μπορεί να οδεύει άλλοτε προς την μπαλάντα και άλλοτε προς το electro (pop ή rock), με προφανή σπουδαία αποτελέσματα.
Όλο το άλμπουμ έχει ένα χρώμα, μια συνέπεια και μια συνέχεια, και κομμάτια σαν τα “Pensées” και “La face du jour” δεν γίνεται να μην τα ακούς και να μην τα ξανακούς, καθώς η Moonya αριστεύει σε κάθε επίπεδο.
Επαφή: www.atypeekmusic.com/moonya
superFLORENCEjam: 60 Big Ones [Bird’s Robe
Records, 2024]
Αν και δεν υφίστανται πλέον οι superFLORENCEjam από το Σίδνεϋ εξακολουθούν να κυκλοφορούν δίσκοι τους.
Στο blog έχουμε ήδη γράψει για το φερώνυμο mini-album τους από το 2009, όπως και για το CD τους “We Always Knew It Would Come To This” από το 2011, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα πως το ύφος των Αυστραλών γειτνιάζει με... το pop-rock-psychedelic, με πολλά ύστερα «μπητλικά» στοιχεία και με ουκ ολίγες χρονικά μεταγενέστερες νύξεις, ακόμη και glam ή και punk α λα Clash (δεν υπάρχει, δηλαδή, η «φτηνή» αναπαραγωγή των late sixties ηχοχρωμάτων) και με τα τύπου Robert Plant φωνητικά του Adam Krawczyk να προσθέτουν, επίσης, σε τούτο την γενικότερη ιδιορρυθμία, που χαρακτηρίζει τους superFLORENCEjam σαν σχήμα.
Το “60 Big Ones” είναι ένα επίσης mini-album των superFLORENCEjam, με έξι κομμάτια, τα οποία ήταν ηχογραφημένα το 2012 και που έρχονται τώρα στην επιφάνεια μέσω του Alex Wilson, μέλος των συμπατριωτών τους sleepmakeswaves.
Με σταθερά μέλη τους Adam Krawczyk φωνή, κιθάρες, Laurence Rosier Staines φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, Mike Solo ντραμς και Alex Tulett μπάσο, οι superFLORENCEjam προσφέρουν ένα ακόμη ηχογράφημα γεμάτο με... μουσικοφιλικές αναφορές – όπως μαρτυρούν, για παράδειγμα, το έσχατο «ζεπελινικό» “Want it now” ή το “European vacation”, που αποτείνει φόρο τιμής στο “You really got me” των Kinks.
Όλα τα τραγούδια είναι καλά, όλα ρέουν αβίαστα και το μόνο για το οποίο, εν τέλει, αναρωτιέσαι έχει να κάνει με το τι πήγε στραβά στην πορεία του αυστραλέζικου γκρουπ, που το ανάγκασε, σχετικά νωρίς, να διακόψει τη δραστηριότητά του.
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
Για τους Astral Kompakt, από την Κολωνία, δεν θα βρεις πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο. Προφανώς το γερμανικό συγκρότημα, που μάλλον είναι τρίο, θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, αφήνοντας τη δουλειά του να μιλήσει αντί για ’κείνο.
Εντάξει, οι Sabbath-ικές επιρροές βρίσκονται κι εδώ στην ημερησία διάταξη, όπως συμβαίνει, εξάλλου, με κάθε γκρουπ του stoner, που θέλει να σέβεται και τον εαυτό του και την ιστορία – όμως υπάρχουν και άλλα γνωρίσματα στο “Goldader”, που του προσδίδουν μια δική του ταυτότητα. Λέμε βασικά για το progressive σε hard ή λιγότερο hard όψεις, όπως το ακούς σε κομμάτια σαν τα “Batavische träne I” και “II, που ανακαλούν, κατά τόπους, κάτι από τη μεγάλη περίπτωση των May Blitz ας πούμε.
Μια αρκετά καλή περίπτωση, λοιπόν, για κάθε φίλο των εν λόγω μουσικών.
Επαφή: www.tonzonen.de
Η Moonya είναι μια γαλλίδα τραγουδοποιός, που έχει ήδη κυκλοφορήσει κάποια EPs, αλλά μόλις τώρα έχει κάτι ολοκληρωμένο, δικό της, να προτείνει. Λέμε για το CD (και digital) “Faces”, που περιλαμβάνει δέκα δικά της τραγούδια – εκεί όπου η γαλλίδα χειρίζεται περαιτέρω σχεδόν όλα τα όργανα (βασικά πλήκτρα, κιθάρες και ηλεκτρονικά). Μόνον ένας ντράμερ, ο Mathieu Pigné, εμφανίζεται αραιά και πού να την βοηθά σε λίγα tracks.
Η τραγουδοποιία της Moonya είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι συνθέσεις της, τα τραγούδια της, έχουν κάπου ένα 80s άρωμα, στηρίζονται στις καλές μελωδίες, στη ρυθμική ποικιλία και βασικά στην υιοθέτηση διαφόρων επιμέρους στοιχείων, που τα κάνουν αληθινά ξεχωριστά. Βοηθούν προς αυτό όχι μόνον οι γαλλικοί / αγγλικοί στίχοι, που αφήνουν πίσω τους μια ποιητικότητα, κάπως ρομαντική, κάπως μελαγχολική, αλλά και το μουσικό τους μέρος, που μπορεί να οδεύει άλλοτε προς την μπαλάντα και άλλοτε προς το electro (pop ή rock), με προφανή σπουδαία αποτελέσματα.
Όλο το άλμπουμ έχει ένα χρώμα, μια συνέπεια και μια συνέχεια, και κομμάτια σαν τα “Pensées” και “La face du jour” δεν γίνεται να μην τα ακούς και να μην τα ξανακούς, καθώς η Moonya αριστεύει σε κάθε επίπεδο.
Επαφή: www.atypeekmusic.com/moonya
Αν και δεν υφίστανται πλέον οι superFLORENCEjam από το Σίδνεϋ εξακολουθούν να κυκλοφορούν δίσκοι τους.
Στο blog έχουμε ήδη γράψει για το φερώνυμο mini-album τους από το 2009, όπως και για το CD τους “We Always Knew It Would Come To This” από το 2011, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα πως το ύφος των Αυστραλών γειτνιάζει με... το pop-rock-psychedelic, με πολλά ύστερα «μπητλικά» στοιχεία και με ουκ ολίγες χρονικά μεταγενέστερες νύξεις, ακόμη και glam ή και punk α λα Clash (δεν υπάρχει, δηλαδή, η «φτηνή» αναπαραγωγή των late sixties ηχοχρωμάτων) και με τα τύπου Robert Plant φωνητικά του Adam Krawczyk να προσθέτουν, επίσης, σε τούτο την γενικότερη ιδιορρυθμία, που χαρακτηρίζει τους superFLORENCEjam σαν σχήμα.
Το “60 Big Ones” είναι ένα επίσης mini-album των superFLORENCEjam, με έξι κομμάτια, τα οποία ήταν ηχογραφημένα το 2012 και που έρχονται τώρα στην επιφάνεια μέσω του Alex Wilson, μέλος των συμπατριωτών τους sleepmakeswaves.
Με σταθερά μέλη τους Adam Krawczyk φωνή, κιθάρες, Laurence Rosier Staines φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, Mike Solo ντραμς και Alex Tulett μπάσο, οι superFLORENCEjam προσφέρουν ένα ακόμη ηχογράφημα γεμάτο με... μουσικοφιλικές αναφορές – όπως μαρτυρούν, για παράδειγμα, το έσχατο «ζεπελινικό» “Want it now” ή το “European vacation”, που αποτείνει φόρο τιμής στο “You really got me” των Kinks.
Όλα τα τραγούδια είναι καλά, όλα ρέουν αβίαστα και το μόνο για το οποίο, εν τέλει, αναρωτιέσαι έχει να κάνει με το τι πήγε στραβά στην πορεία του αυστραλέζικου γκρουπ, που το ανάγκασε, σχετικά νωρίς, να διακόψει τη δραστηριότητά του.
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου