ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΡΑΣ blues, rock και λαϊκά

Για τον κιθαρίστα του blues, του rock και του λαϊκού Παναγιώτη Δάρα (Panagiotis Daras) από το Μαρτίνο της Φθιώτιδας έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog – σχετικές και με το συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε, τους Small Blues Trap, μα και προσωπικές του. Ο Δάρας έχει τώρα ένα νέο προσωπικό CD, που αποκαλείται “3” [Private Pressing, 2024] και που συνοψίζει, θα έλεγα, πολλές από τις μουσικές αγάπες του. Εν πολλοίς, λέμε για εκείνες που προαναφέρθηκαν.

Το άλμπουμ του Δάρα περιστρέφεται γύρω από τον αριθμό 3. Οι συνθέσεις του στηρίζονται βασικά σε τρία ακόρντα, ενώ, και σε σχέση με την διάρκειά τους είναι όλες τρίλεπτες (άλλες λίγο πιο πάνω από τα τρία λεπτά και άλλες λίγο πιο κάτω). Αν το ψάξεις μπορεί να βρεις και άλλες σχέσεις του 3 εδώ – ας πούμε όλα τα κομμάτια του CD είναι εννέα, που είναι πολλαπλάσιο του τρία, ενώ και οι σημαντικότερες επιρροές του Δάρα (blues, rock, λαϊκό) είναι και αυτές τρεις.
Κλεισμένο, λοιπόν, σ’ ένα απλό, αλλά ωραία σχεδιασμένο digipak, το CD του Δάρα χαρακτηρίζεται από αυτά ακριβώς – την συνθετική απλότητα, και βεβαίως από το ωραίο αίσθημα που αφήνει η ακρόασή του.
Ηχογραφημένο, όσο πιο απλά γίνεται, και βεβαίως σπιτικά, το “3”, στηρίζεται πρωτίστως σε μια ιαπωνική Fender Stratocaster, μερικά πεντάλια, έναν ενισχυτή, μικρόφωνο κι ένα Tascam multitrack recorder. Μέσα απ’ αυτά ο Δάρας επιτυγχάνει να βγάλει τον εαυτό του. Δηλαδή όλα εκείνα που του αρέσει να παίζει, μ’ έναν τρόπο φυσικό, δίχως να θέλει να αποδείξει τίποτα. Ούτε στον ίδιο φυσικά, ούτε σε κανέναν άλλον.
Περαιτέρω ο Δάρας τιμά εδώ όχι μόνο στυλ, μα και κιθαρίστες, που τον έχουν επηρεάσει ή και τραγουδοποιούς ακόμη. Μπορεί να μην αναφέρει ονόματα στις liner notes του δίσκου του, αλλά εγώ θα έγραφα για Eric Clapton και Stevie Ray Vaughan, ενώ ακόμη και Tony Joe White ή και Mark Knopfler ακούω στο “3”, για να μην μιλήσω και για τους Gibson-άδες βασιλείς του blues (B.B., Albert και Freddy King), τον Peter Green κ.ά. Συνθέσεις απλές στη σύλληψη και στην υλοποίησή τους, που έχουν όμως το χάρισμα, έτσι όπως τις ακούς, τη μία μετά την άλλη, να φτιάχνουν ένα πλήρες κι ευχάριστο άλμπουμ.
Κι αν με ρωτάτε, που είναι σε όλα αυτά το λαϊκό, εγώ το ακούω στο “Wild turkey” ας πούμε (που μου φέρνει στη μνήμη κάποιο τραγούδι του Νικολόπουλου, «Το πιο παράξενο τραγούδι», σε στίχους Ρασούλη, που είχε πει παλιά ο Τερζής).
Νομίζω πως είπα ό,τι είχα να πω για το “3”.
Επαφή: https://panagiotisdaras.bandcamp.com/album/3