ARYSITHIAN BLADE ένα ελληνικό power metal γκρουπ

Καινούριο «μεταλλικό» επικό σχήμα, που έχει τον τρόπο να σε συνεπαίρνει από την αρχή. Λέμε για τους (Έλληνες) Arysithian Blade, που αποτελούνται βασικά από τους Chris Papadakis φωνή (από τους Afterimage), Giannis Aktypis κιθάρες, προγραμματισμός (από τους Protean Shield) και Petros Vasiliadis μπάσο (επίσης από τους Protean Shield). Όποιοι μας παρακολουθούν στενά και θυμούνται τι είχαμε γράψει για τους Afterimage πριν από τρία χρόνια (όταν είχαμε παρουσιάσει τα άλμπουμ τους “II: Beyond Horizons Infinite” και “Traveler in Crystal Visions”) σίγουρα θα προσανατολιστούν καλύτερα κι εδώ, σε σχέση με τους Arysithian Blade και το “Iriath” [Steel Gallery Records, 2024/2025] – μα και με τον Chris Papadakis, και με τον τρόπο που αποδίδει τα τραγούδια (παλιά και καινούρια) με αυτά τα τόσο εκφραστικά high-pitched vocals.

Να ξεκινήσουμε λοιπόν από τις συνθέσεις των Arysithian Blade, οι περισσότερες εκ των οποίων ανήκουν στους Aktypis / Papadakis και οι οποίες σε κερδίζουν από την αρχή. Είναι οκτώ στον αριθμό, είναι απολύτως «δεμένες» μεταξύ τους, και οπωσδήποτε έχουν τοποθετηθεί στη σωστή σειρά, ώστε να υπηρετούν και την στιχουργική προβληματική του δίσκου, αλλά και την μουσική.
Υπάρχει λοιπόν μία άκρως επαγγελματική δουλειά εδώ, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες ανάλογες του εξωτερικού. Τα κομμάτια του “Iriath” έχουν φοβερή ένταση, και υπόγεια και μπροστινή, κυλάνε με απόλυτη άνεση, πρόκειται δηλαδή για γερές συνθέσεις, προσφέροντας ασύστολα επικά vibes, πάθος και συγκίνηση. Όταν ένα «μεταλλικό» γκρουπ επιτυγχάνει σε αυτά, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που είναι. Ανυπέρβλητο. Και το λέω τούτο, υπό την έννοια πως τα τραγούδια των Arysithian Blade σε κάνουν να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο ανάλογο έχεις ακούσει έως αυτή τη στιγμή, διεκδικώντας τη μέγιστη της συγκέντρωσής σου. Και είναι τότε, όταν αντιλαμβάνεσαι το «όλον πακέτο», που δεν έχει μόνο καταπληκτικές φωνές και συνθέσεις, αλλά και απολύτως ταιριαστά λόγια (από τον Papadakis), καθώς τούτα συμπεριλαμβάνουν όλον αυτόν τον ηρωικό-φανταστικό-φιλοσοφικό στοχασμό των γκρουπ του είδους, διαρθρωμένο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για τα παιξίματα να μην πω τώρα τίποτα, γιατί είναι και αυτά έτσι αναπτυγμένα, ώστε να σε κατακυριεύουν με το που «σκάνε», ενώ και η παραγωγή κινείται επίσης στα αναμενόμενα υψηλά επίπεδα γι’ αυτού του είδους τις δουλειές.
Φοβερό power, progressive, epic metal άλμπουμ, που αποκλείεται να μην κεραυνοβολήσει τους λάτρεις του είδους.
Επαφή: https://arysithianblade.bandcamp.com/album/iriath

THE GLORIA EFFECT αθηναϊκό progressive

Οι Gloria Effect είναι ένα αθηναϊκό ροκ συγκρότημα, που κυκλοφόρησε το πρώτο αυτό άλμπουμ του, με τον ίδιο τίτλο, πριν από δυο χρόνια, σε ψηφιακή μορφή κατ’ αρχάς, ενώ τώρα, το “The Gloria Effect” [Private Pressing, 2023/2025], τυπώνεται και σ’ ένα πολύ περιποιημένο βινύλιο, που θα κυκλοφορήσει εμπορικά οσονούπω. Το λέω «περιποιημένο», γιατί έχει εντυπωσιακό εξώφυλλο και ακόμη inner sleeve με τυπωμένους στίχους και πληροφορίες.

Το γκρουπ αυτό κινείται στο ευρύτερο progressive περιβάλλον, με τη γυναικεία φωνή να το χαρακτηρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη. Ποια είναι η σύνθεση των Gloria Effect; Σημειώστε: Maria Kouroupi aka Marâkey φωνή, Menelaos Petousis aka “menepet” ρυθμικές, slide, lead κιθάρες και Spiros “Peel” Paraskevaidis μπάσο, ενώ την ομάδα συμπληρώνουν οι Christos “playback” Katselis ντραμς, Vaggelis Paraskevaidis βιμπράφωνο, glockenspiel και Michalis Vrettas βιολί. Το “The Gloria Effect” επίσης δεν διαθέτει πλήκτρα, και είναι, και αυτό, ένα ακόμη χαρακτηριστικό του – εννοώντας πως το περισσότερο «παιγνίδι» γίνεται με τις κιθάρες και τη φωνή.
Η φωνή, σαν ηχόχρωμα πρώτα-πρώτα, έχει μια ιδιαιτερότητα. Ορισμένες φορές μοιάζει με αντρική, ανακαλώντας κάτι από Jon Anderson (Yes) και David Surkamp (Pavlov’s Dog), ενώ κάποιες άλλες φορές η Kouroupi φέρνει στη μνήμη μου την Jill Saward των Fusion Orchestra. Σε κάθε περίπτωση και το ηχόχρωμα της φωνής της Kouroupi, μα και ο τρόπος που τραγουδάει και ερμηνεύει αποτελεί ένα από τα «σήματα» των Gloria Effect.
Από ’κει και πέρα είναι οι κιθάρες του Menelaos Petousis που απλώνονται σε κλασικές prog και hard διαδρομές, δίχως να καταχρώνται σολιστικών επιδείξεων, εμμένοντας σε «κοντές» φράσεις, riffs και ωραία ρυθμικά παιξίματα. Φυσικά δίπλα στη φωνή και τις κιθάρες «στέκεται» σωστά και το ρυθμικό τμήμα, που είναι μάλλον λιτό, αλλά σε κάθε περίπτωση επαρκές.
Συνθετικά εγώ βλέπω τα πιο πολλά ζητήματα, υπό την έννοια πως οι Gloria Effect πρέπει να ψαχθούν ακόμη περισσότερο, σ’ αυτό τον τομέα, δίνοντας στα κομμάτια τους μεγαλύτερη ευφράδεια και πλαστικότητα. Οι στίχοι είναι επίσης ικανοποιητικοί (αν και το “King Charles” δεν δένει με τα υπόλοιπα), ενώ σαν ολοκληρωμένα tracks θα ξεχώριζα πιο πολύ, ορισμένα από τη δεύτερη πλευρά, σαν τα “Sea madness” και “Voyager”.
Καλή η προσπάθεια. Μπορούν και καλύτερα, όμως, οι Gloria Effect.
Επαφή: https://thegloriaeffect.bandcamp.com/album/the-gloria-effect

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 643

29/5/2025
>>Την Αννίτα Κουτσουβέλλη ή και Κουτσουβέλη την γνωρίζουν λίγοι. H Κουτσουβέλη υπήρξε μαθήτρια του Lee Strasberg στην Αμερική (Actors Studio), έγραψε ποίημα για τον Martin Luther King, όπως και για τις δολοφονίες των τεσσάρων φοιτητών από την Εθνοφυλακή του Ohio, στο πανεπιστήμιο του Kent, στις 4 Μαΐου 1970, κατ’ αναλογία με τους Crosby, Stills, Nash & Young και το τραγούδι τους «Ohio» – και γενικώς είχε πάντα καλές προθέσεις με ό,τι και να καταπιανόταν. Με τις προθέσεις, όμως, θα έμενε στο μοναδικό δισκάκι της, από το 1971, με τα τραγούδια «Η χλόη περιμένει / Τυλιγμένοι στο χάος» [Minerva].<<
[από το «Ραντεβού στο Κύτταρο», Όγδοο, 2024]

Δεν τα έχω γράψει όλα για την Αννίτα Κουτσουβέλη...

29/5/2025
«Οι Εκβιασταί» (1972) και «Οι Απάνθρωποι» (1973) του Παύλου Φιλίππου, «Μεταμορφώσεις» (1973) του Γιάννη Κοκκόλη και ακόμη τα «Έγκλημα στο Καβούρι» (1974) και “The Devil’s Men” (1976) του Κώστα Καραγιάννη. Ο μοναδικός ηθοποιός Δημήτρης Μπισλάνης στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

28/5/2025
Στα φιλοκυβερνητικά πρωτοσέλιδα και τα κανάλια για μια βδομάδα τώρα παίζει ο πατρινιός που σκοτώθηκε από το μάρμαρο που του έπεσε στο κεφάλι και το κοριτσάκι, που πέρασε μέσα από την τζαμαρία. Παρακαλάνε να έχουν αστυνομικό δελτίο κάθε μέρα, για να κρύβουν τα θέματα που καίνε κάτω από το χαλί. Αν κοιτάξεις εφημερίδες πριν από 50 χρόνια τέτοια γεγονότα, θλιβερά οπωσδήποτε, αξιολογούνταν, και σωστά, ως μονόστηλα. Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, ελληνοτουρκικά, Τέμπη, ακρίβεια, στεγαστική κρίση, Παλαιστίνη, γερμανικός επανεξοπλισμός κ.λπ. παίζουν δέκατη είδηση - αν παίζουν. Νομίζουν πως ο κόσμος είναι ηλίθιος, αλλά δεν θα τους βγει.

28/5/2025
>>TikTok καμπάνια για το άγαλμα του Παντελίδη στο Σύνταγμα<<

Δίνω κι εγώ από το υστέρημά μου για την ιδέα. Ο τελευταίος μεγάλος λαϊκός τραγουδοποιός από το ’70 και μετά. Κοινούσης στα 70s, Κυριαζής στα 80s-90s και Παντελίδης στα 10s. Τα κάνανε όλα (γράφανε μουσικές, λόγια, τραγουδούσαν) και... συνέφεραν.

27/5/2025
Εν τω μεταξύ ρε φίλε ο θείος μαστ, οι καρατζαφέρηδες, ο πετρίδης και αμέτρητοι άλλοι έφτυσαν αίμα, μέσα στις δεκαετίες, για να μας διδάξουν τα… ψυχροπολεμικά ακούσματα και να μας τοποθετήσουν, ηχητικά, στη σωστή πλευρά της ιστορίας, κι εσείς τώρα τα γράφετε όλα αυτά στα παλαιά σας τα υποδήματα και την πέφτετε στους τριτοκοσμικούς ; Να σας δω να υποστηρίζετε και κόμμα μπάαθ, σαντάμ, άσαντ, καντάφι και κίνημα αδεσμεύτων (χωρών εννοώ) και τι στον κόσμο!
Και μια ερώτηση. Ο Πετρίδης έχει παίξει ποτέ στο ράδιο anadolu rock

27/5/2025
Βλέπω Νεφέλη Φασούλη σε στυλ Baris Manco, Edip Akbayram, Cem Karaca ή και Gaye Su Akyol. Anadolu rock δηλαδή.
Κάτι πιάνει τ’ αυτί τους από δω κι από κει και αμέσως υποδύονται τις αντίστοιχες περσόνες, υιοθετούν τους ήχους τους, τις φορεσιές τους κ.λπ. χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική και βαθύτερη επαφή με τα πράγματα – μ’ αυτά που, προς στιγμήν, τους αρέσουν. Υπάρχει θέλω να πω μια ευκαιριακή αντιμετώπιση των καταστάσεων, τελείως απ’ έξω-απ’ έξω, που στοχεύει σ’ έναν εκ πρώτης εντυπωσιασμό, χωρίς κανένα βάθος. Σήμερα είσαι εδώ, αύριο κάπου αλλού.
Κοιτάτε κάτι. Επειδή όλα είναι στο φως πια, και δεν υπάρχει τίποτα κρυφό, αυτό σας γεμίζει με ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες, ώστε να πείσετε γι’ αυτά που κάνετε. Οι ξένες μουσικές και οι ξένες καταστάσεις δεν είναι για κορφολόγημα. Δόξα τω θεώ έχουμε δικά μας πράγματα για ν’ ασχοληθούμε. Έντεχνα, λαϊκά, παραδοσιακά, «της νύχτας», ρεμπέτικα, ελαφρά, ελαφρολαϊκά, νεοκυματικά, ακόμη και ποπ και ροκ – που είναι κι αυτά παράδοσή μας πια, μετά από 60 χρόνια. Αφήστε τους Τούρκους, τους Αιθίοπες και τους Καμποτζιανούς ήσυχους.

27/5/2025
"Μεταμορφώσεις" (1973) του Γιάννη Κοκκόλη και "Ο Βάλτος" (1973) του Ντίνου Δημόπουλου. Η Ρίτα Μπενσουσάν στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

26/5/2025
Σε πρόσφατο κείμενο για το Σαββόπουλο που ανέβηκε στην Athens Voice μέτρησα τουλάχιστον 6 φωτογραφίες, που είναι ίδιες μ’ εκείνες που έχω σκανάρει εγώ για σαββοπουλικά κείμενά μου στο LiFO. gr. 

Ανάμεσα και αυτή η πολύ σπάνια που βλέπετε και που προέρχεται από την αφίσα που συνόδευε τα πρώτα αντίτυπα από τα «10 Χρόνια Κομμάτια». Εννοείται πως η φωτογραφία αυτή, πριν την σκανάρω εγώ, δεν υπήρχε στο δίκτυο, όπως και διάφορες άλλες (εκείνες από το Φαντάζιο ας πούμε), αλλά ok... Ξέρω ότι έχω ξεστραβώσει πολλούς, που γράφουν για το Σαββόπουλο, αλλά να το ξέρουν κι εκείνοι ότι το ξέρω.

26/5/2025
>>Κόλαφος ο Γιώργος Νταλάρας για τα μπουζούκια: «Τι προσφέρουν στον πολιτισμό;<<
Και τι σημαίνει... πολιτισμός ρε φίλε; (γέλιο) Για ακούστε εδώ τι τραγουδούσαν οι 2002 πριν από 50 χρόνια...
>>Βιτρίνες λουσμένες στο φως / Φιγούρες, εικόνες θυμίζουν ανθρώπους / που επάνω τους άφησε τα ίχνη του ο πολιτισμός<<
Εκπολιτιστείτε ρε... (γέλιο)
https://www.youtube.com/watch?v=-_RAueL4xEY

24/5/2025
Εν τω μεταξύ δεν ξέρω ποιοι ενδιαφέρονται για ’κείνους που... με το ζόρι θέλουν να προσφέρουν στο μπολιτισμό. Απεναντίας ξέρω πολλούς που ενδιαφέρονται για όσους προσφέρουν αληθινά έχοντας, ταυτοχρόνως, άγνοια της αποστολής τους.

24/5/2025
«Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου».

Είμαι σίγουρος πως τον Πάριο τον κόλλησε ο Τζιμάκος για να του βγει ο δεκαπεντασύλλαβος. Με Πάριο ποτέ δεν είχαμε θέμα...

24/5/2025
"Martha" (1967) του Erik Balling με την Ελένη Ανουσάκη ως βασική πρωταγωνίστρια, και με τους Φράνσις Κάραμποτ στην ομάδα παραγωγής και Βαγγέλη Πιτσιλαδή στη μουσική. Η ταινία ήταν γυρισμένη στην Ελλάδα την άνοιξη-καλοκαίρι του '67. "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

23/5/2025
Τον έφαγε τον Λιβανέζο-Αρμένιο Manuel (δεύτερος) με το αζναβουρ-ικό "Ο πόλεμος τελείωσε" (αμ δε...), η Δενάρδου (πρώτη), με το "Πού να'ναι ο ίσκιος σου Θεέ". Ζωντανή ηχογράφηση από την Β Ολυμπιάδα Τραγουδιού, του 1969, στο Καλλιμάρμαρο. Έτσι ακούγεται...
https://www.youtube.com/watch?v=jV6cIFfjA8s

22/5/2025
Έχω γράψει εκατοντάδες ιστορικά κείμενα για τραγουδιστές και συγκροτήματα τους ελληνικού ροκ (άσε τα άλλα είδη). Κάμποσοι, από τους καλλιτέχνες μου έχουν πει καλά λόγια (ή έχουν φθάσει καλά λόγια στ' αυτιά μου τέλος πάντων), ενώ λίγοι θα έκαναν αυτό το κάτι παραπάνω, που σε κάνει να νοιώθεις κάπως. Που σε λυγίζει. Να πάνε στο ταχυδρομείο, εννοώ, και να στείλουν κάτι - έτσι σαν ευχαριστώ.
Όταν είχα γράψει παλιότερα για το "Vol.3" των 2002 GR, ο Ηλίας Ασβεστόπουλος είχε ενδιαφερθεί να μάθει τη διεύθυνσή μου, στέλνοντάς μου, έτσι επειδή είχε γουστάρει όλα εκείνα που είχα γράψει, ένα αντίτυπο της επανέκδοσης του LP του "Ο Σιδερένιος Άνθρωπος".
Θα έρθει η σειρά μου να ξανα-ανταποδώσω, όταν θα γράψω ειδικό κείμενο για τον "Σιδερένιο Άνθρωπο" - απλά περιμένω να συμπληρωθούν ακριβώς τα 50 χρόνια από την έκδοση αυτού του πολύ καλού δίσκου του ελληνικού ροκ. Το χρωστάω και στον Ηλία, μα και σε όλες και όλους εσάς, που γουστάρετε αυτά τα άρθρα...
https://www.youtube.com/watch?v=eUE9HQmwuQ8

ΑΕΝΑΩΣ ΠΟΙΕΙΝ έργα ελλήνων συνθετών αφιερωμένα στον Θωμά Ταμβάκο

Πρόκειται για ένα 2CD (2025), συμπαραγωγής των εταιρειών Irida Music και Subways Music, με έργα ελλήνων συνθετών αφιερωμένα στον Θωμά Ταμβάκο (όπως διαβάζουμε και στο εξώφυλλο). Για το ποιος είναι ο Θωμάς Ταμβάκος δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, για τους φίλους του δισκορυχείου, καθότι όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν την ενασχόλησή του με την ελληνική λόγια μουσική και τους συνθέτες της, είτε ως μουσικογράφος είτε πολύ περισσότερο ως ερευνητής. Φίλος και συνεργάτης από την εποχή του περιοδικού «Jazz & Τζαζ», ο Θ. Ταμβάκος ήταν, είναι και παραμένει ένα καθόλα σεβαστό πρόσωπο του χώρου – έναν σεβασμό, που τον έχει κερδίσει επαξίως, δεκαετίες τώρα, μέσα από το κατατεθειμένο έργο του. (Ανάμεσα και οι εργο-βιογραφικοί τόμοι, που έχει συγγράψει και επιμεληθεί, τα τελευταία χρόνια, για τους Μανώλη Καλομοίρη, Δημήτρη Δραγατάκη, Νίκο Σκαλκώτα και Σπυρίδωνα-Φιλίσκο Σαμάρα). Δημιουργός-κάτοχος του Αρχείου Ελλήνων Μουσουργών Θωμά Ταμβάκου (ΑΕΜΘΤ), ο Θ. Ταμβάκος έχει κατορθώσει μέσα σε αυτά τα 45 χρόνια ύπαρξης του αρχείου να εντοπίσει και να τεκμηριώσει 6.012 ονόματα ελλήνων μουσικών δημιουργών (της λόγιας μουσικής), με απολύτως προσωπικό κόπο και ιδίοις αναλώμασι. Έτσι, το να αναδειχθεί σε επίτιμο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, το 2003, και το να βραβευθεί από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ., το 2017, είναι τα ελάχιστα επίσημα «ευχαριστώ», που θα μπορούσε να του αποδοθούν σε όλη αυτή τη 45χρονη πορεία, τόσο του ιδίου, όσο και του αρχείου του.

Όμως ένα άλλου είδους «ευχαριστώ», που συμπίπτει και με τα 70α γενέθλια του διακεκριμένου ερευνητή, είναι και το παρόν 2CD, με τα 27 έργα 26 Ελλήνων και Κυπρίων συνθετών, της περιόδου 2000-2024, τα οποία είτε αφιερώθηκαν σ’ εκείνον είτε ανατέθηκαν από το ΑΕΜΘΤ στους διαφόρους μουσουργούς. Τα ονόματά τους; Ας τα αναφέρουμε και προς χάριν της πληροφόρησης.
Θόδωρος Αντωνίου, Παναγιώτης Θεοδοσίου, Άννα Μουζάκη, Χρήστος Σαμαράς, Άλκης Μπαλτάς, Σπύρος Μάζης, Μιχάλης Ανδρονίκου, Κώστας Μπραβάκης, Σπύρος Δεληγιαννόπουλος, Σωτήρης Δεσπότης, Δημήτρης Δραγατάκης, Κωνσταντίνος Κουκιάς, Ντίνος Κωνσταντινίδης, Μιχάλης Τραυλός, Κωνσταντίνος Φλεριανός, Ιάκωβος Κονιτόπουλος, Άρης Καραστάθης, Νίκος Χαριζάνος, Σωτηρία Αδάμ, Τάνια Σικελιανού, Αιμιλία Βαΐτση, Γιάννης Γαλίτης, Νίκος Κατσούλης, Γιώργος Κοντραφούρης, Άλκης Παπαδόπουλος και Απόστολος Ντάρλας.
Όπως διαβάζουμε στα σχετικά πληροφοριακά δελτία τρία απ’ αυτά τα έργα έχουν ήδη δισκογραφηθεί, δέκα οκτώ ηχογραφήθηκαν σε στούντιο, ενώ πέντε ηχογραφήθηκαν επιτόπου σε συναυλίες. Περαιτέρω, σε πέντε έργα χρησιμοποιείται προηχογραφημένο υλικό και ηλεκτρονικοί ήχοι, ενώ ένα έργο είναι αμιγώς jazz. Ακόμη, την ερμηνεία των έργων υπογράφουν 41 μουσικοί, μία ορχήστρα δωματίου και τρεις από τους συνθέτες – με όλο το σετ να αφιερώνεται σε τέσσερις «απόντες» δημιουργούς, τους Δημήτρη Δραγατάκη, Ντίνο Κωνσταντινίδη, Θόδωρο Αντωνίου, Κώστα Μπραβάκη και ακόμη στις μνήμες της πιανίστριας Βίκυς Στυλιανού, όπως και της Ζαφειρίας Συνεφοπούλου, στην οποία ανήκει το εικαστικό του εξωφύλλου «για τη δόξα της ελληνικής λόγιας μουσικής» (2012).
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία έκδοση, που, πέραν της τιμής που αποδίδει στον Θωμά Ταμβάκο, αποτελεί και μία πολύ καλή συγκεντρωτική καταγραφή πολλών και ενδιαφερουσών τάσεων της σύγχρονης ελληνικής λόγιας μουσικής, πιστοποιώντας το υψηλό επίπεδο τόσο των συνθετών όσο και των εκτελεστών.
Επαφή: https://subways.gr/, https://iridamusic.eu/

BILLY HART QUARTET το πιο πρόσφατο άλμπουμ του μεγάλου τζαζ ντράμερ

Ο μεγάλος, και σε αξία και στα χρόνια, ντράμερ Billy Hart (γενν. 1940) έχει παλαιά και πολυποίκιλη παρουσία στην ECM, η οποία έχει τη βάση της στη δεκαετία του ’70. Στη γερμανική εταιρεία ο Hart εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, στο θρυλικό LP του Bennie Maupin “The Jewel in the Lotus” το 1974, πέρασε από ποικίλους δίσκους του Charles Lloyd εκεί, ενώ το 2012 θα έκανε και το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του στην εταιρεία του Manfred Eicher, το “All Our Reasons”, για να ακολουθήσουν το “One is the Other” το 2014, το “Find the Way” με Aaron Parks & Ben Street το 2017, πριν φθάσουμε στο παρόν “Just” [ECM Records / ΑΝ Music, 2025] – ένα CD, που αθροίζει την προσφορά του διακεκριμένου ντράμερ και συνθέτη στην ετικέτα.

Στο παρόν session, που ηχογραφήθηκε κάπου στην Νέα Υόρκη, το 2021, παρακολουθούμε τον Billy Hart μαζί με τους συνοδοιπόρους του Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Ethan Iverson πιάνο και Ben Street κοντραμπάσο, σε μια σειρά συνθέσεων, δέκα στον αριθμό, που ανήκουν στα τρία από τα τέσσερα μέλη του γκρουπ (πιο συγκεκριμένα τρεις είναι γραμμένες από τον Hart, τέσσερις από τον Iverson και τρεις από τον Turner).
Ο ήχος εδώ, πιάνει φυσικά και... υπερατλαντικές στροφές, με το blues ενίοτε να κυριαρχεί (άκου το 7λεπτο “South Hampton”, μία από τις ωραιότερες συνθέσεις του δίσκου, που ανήκει στον Iverson), με το ρυθμικό τμήμα να στηρίζει άψογα το βάθρο, πάνω στο οποίο θα πατήσουν οι μελωδίες και οι αυτοσχεδιασμοί των δύο lead οργάνων, του τενόρου και του πιάνου, και με το άκουσμα να εμφανίζει μια πληθωρικότητα, κρατώντας σε τσιτωμένο (ως ακροατή) σε όλη την εξέλιξή του.
Τα πράγματα, εδώ, είναι οπωσδήποτε μελετημένα, με τους αυτοσχεδιασμούς να είναι συγκεκριμένοι, σύντομοι και πλήρεις, παίρνοντας αφορμή από τις γερές μελωδίες (ακούμε το 7λεπτο “Billy’s waltz” του Turner), με τα κομμάτια να αποπνέουν τη μαεστρία και τη σιγουριά σπουδαίων τεχνιτών της jazz, που συλλαμβάνονται εδώ σε μεγάλη φόρμα.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΕΜΠΟΝΟΣ το νέο CD του είναι κλεισμένο σε μεταλλικό περίβλημα

Πρόκειται για ένα custom μεταλλικού περιβλήματος CD (κυκλοφορεί σε 100 αντίτυπα), που αφορά την τελευταία δισκογραφική εμφάνιση του πειραματιστή Σωτήρη Δεμπόνου (Sotiris Debonos). Το άλμπουμ αποκαλείται “Grainular” [Puzzlemusik, 2025] και αποτελεί την 6η προσωπική κυκλοφορία του Δεμπόνου, μετά από τα «Ουράκας» (2000), “Far West-Tribal Dances” (2007), “Film Musik” (2008), “Blue Nevus” (2013) και «Άλυτη» (2020). Εορτάζεται, έτσι, και μια 25ετή (προσωπική) παρουσία του Δεμπόνου στο χώρο, που κατά βάση δεν ξεκινά το 2000, μα το 1997 με το 10ιντσο «Του Χάρου τα Δόντια», που συνυπογραφόταν και από τον Αντώνη Λιβιεράτο. Τέλος πάντων αυτά είναι από λίγο έως πολύ γνωστά, έχοντας τη σημασία που έχουν, όμως εκείνο που τώρα έχει νόημα είναι το “Grainular”, ένα ακόμη ηλεκτρονικό-πειραματικό CD του Δεμπόνου, που δείχνει, αν θέλετε, και τα νέα ηχογραφικά ενδιαφέροντά του.

Όπως διαβάζουμε στο ένθετο του δίσκου: «Στο Grainular πηγή ήχου είναι μία ηλεκτροκλασική κιθάρα, που οδηγεί τρία granular delays. Σε ορισμένα tracks χρησιμοποιήθηκε και το DIN in noise software synth. Οι πολυκάναλες ηχογραφήσεις –σε περιβάλλον linux (AV linux)– είναι solo αυτοσχεδιασμός, με αρχικό σκοπό τον υπολογιστικό προγραμματισμό της λουπομηχανής Mobius ως εργαλείο ασύμμετρου κατακερματισμού του χρόνου, σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης».
Αυτά όλα τα ανέφερα, επειδή είναι μάλλον αδύνατον, για κάποιον που ακούει τον δίσκο, να τα περιγράψει επακριβώς – κάτι, που, οπωσδήποτε, δεν έχει τη μέγιστη σημασία για τον... μέσο ακροατή. Θέλω να πω πως το μεγαλύτερο νόημα δεν έχουν τα «όργανα», που χρησιμοποιείς, αλλά το τι παράγεις με αυτά... και εδώ, ο Δεμπόνος, αποδεικνύει για μιαν ακόμη φορά, πως ξέρει να χειρίζεται, κατ’ αρχάς, το μέτρο.
Δεν έχουμε, δηλαδή, στην περίπτωση του “Grainular” ένα αυτοαναφορικό πείραμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, που να ξεκινάει από το μείον άπειρο και να καταλήγει στο συν άπειρο, αλλά κάτι σεμνό μέσα στον πειραματισμό του, που ελκύει από την αρχή το ενδιαφέρον του ακροατή.
Τα κομμάτια στο άλμπουμ είναι έξι, και είναι βασικά πέντε και έξι λεπτών το κάθε ένα. Αυτή η, ας την πούμε, συμμετρία βοηθά τον ακροατή να προσανατολιστεί με ευκολία στα καθέκαστα, χωρίς να χάνεται σε... ουρανομήκεις electro-αυτοσχεδιασμούς, με συνεχείς ανακυκλωμένες λούπες, noises, εφφέ και τα ρέστα.
Εννοώ πως ο Δεμπόνος έχει ελέγξει όλα όσα ηχογραφεί, δημιουργώντας ένα λίγο πάνω από την μισή ώρα έργο, που δεν «κλωτσάει» τον ακροατή, δίνοντάς του, ταυτοχρόνως, το περιθώριο, να «χωνέψει» ό,τι ακούει – καθώς μπορεί άνετα να αντιληφθεί όλα τα ηχητικά πλέγματα και να ταυτιστεί μαζί τους.
Μία πολύ καλή περίπτωση, λοιπόν, πειραματικού electro, που δεν εκβιάζει τίποτα, έχοντας απλή, ενδιαφέρουσα και απρόσκοπτη ροή.
Επαφή: www.puzzlemusik.com

βιβλία για τη μουσική: Scorpions, Στέλιος Καζαντζίδης-Πάνος Γεραμάνης, ροκ εγκυκλοπαίδειες και αβανγκάρντ – είναι τα βιβλία των Χάρη Συμβουλίδη, Νίκου Δρόσου, Γιώργου Μπιλικά και η ιστορία των ECM New Series

Τα μουσικά βιβλία, όπως το έχουμε τονίσει κι άλλες φορές στο παρελθόν, αποτελούν την πιο καλή συντροφιά του μουσικόφιλου – πριν ή μετά από τις ακροάσεις. Πάνε «πακέτο», δηλαδή, με τα βινύλια, τα CD ή τα ψηφιακά αρχεία, δημιουργώντας νέες βάσεις απόλαυσης του ήχου και αποτελώντας χάρτες για νέες ανεξερεύνητες διαδρομές. Μερικά τέτοια βιβλία σας παρουσιάζουμε στη συνέχεια...

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/biblia-gia-ti-moysiki-scorpions-stelios-kazantzidis-panos-geramanis-rok

ANOUAR BRAHEM το νέο άλμπουμ του στην ECM

Ήταν 1991, όταν ο τυνήσιος ουτίστας Anouar Brahem θα κυκλοφορούσε, για πρώτη φορά, ένα άλμπουμ του στην ECM (AN Music), το “Barzakh”. Και θα ήταν ένας άλλος πολύ σημαντικός δίσκος του από τα 90s, το “Thimar” του 1997, όταν ο master οργανοπαίκτης θα συνεργαζόταν με τον κοντραμπασίστα Dave Holland – έναν μουσικό, που θα τον συναντούσαμε, έκτοτε, ακόμη κάποιες φορές δίπλα στον Τυνήσιο. Να θυμίσουμε τα άλμπουμ “Vague” του 2003 και “Blue Maqams” του 2017.

Και κάπως έτσι από το 2017 ερχόμαστε στο 2025, και στο “After the Last Sky”, το πιο καινούριο CD του Anouar Brahem για την ECM, το οποίο περιλαμβάνει δέκα δικές του συνθέσεις και μία των Brahem / Holland. Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος στο Λουγκάνο, τον Μάιο του ’24 και εκτός των Brahem και Holland συμμετέχουν στο session η τσελίστρια Anja Lechner και ο πιανίστας Django Bates. H Lechner δεν είχε δισκογραφήσει ξανά με τον Brahem, αλλά είναι γνώστρια του ρεπερτορίου του, καθώς έχει συμπεριλάβει συνθέσεις του και σε live και σε άλμπουμ, ενώ ο Bates ήταν ο πιανίστας και στο “Blue Maqams”.
Θα μπορούσε κάποιος να γράψει για ένα είδος σούπερ γκρουπ που παρουσιάζεται εδώ, και δεν θα ήταν τούτο κάτι έξω από την πραγματικότητα. Οι τέσσερις μουσικοί είναι σαν να παίζουν χρόνια μαζί (ισχύει για κάποιους, όπως είπαμε) με την Lechner να εντάσσεται δίχως πρόβλημα στο σχήμα, επεκτείνοντας τις βαθιές μελωδίες τού Τυνήσιου προς την κατεύθυνση μιας... oriental chamber music.
Την απολαμβάνεις, θέλω να πω, την Γερμανίδα σε συνθέσεις σαν την “In the shade of your eyes” ή σαν την φερώνυμη με τον τίτλο του δίσκου, τόσο σε ρόλο lead όσο και στο background. [Ο τίτλος “After the last sky” προέρχεται από έναν στίχο του παλαιστίνιου ποιητή και συγγραφέα Mahmoud Darwish (1941-2008), ο οποίος ρωτά σ’ ένα ποίημά του «πού πρέπει να πετάξουν τα πουλιά, μετά τον τελευταίο ουρανό;»].
Σε κάθε περίπτωση το “After the Last Sky” διαθέτει έναν ελεγειακό, έναν μελαγχολικό χαρακτήρα, τουλάχιστον στη μεγαλύτερη διάρκειά του, που σίγουρα δεν είναι άμοιρος όλων εκείνων που συμβαίνουν στην Γάζα και που ασυζητητί ευαισθητοποιούν τον Brahem προκειμένου να συνθέσει μερικά αριστουργηματικά κομμάτια, σαν τα “The eternal olive tree”, “Dancing under the meteorites”, “Never forget” κ.λπ.
Βαθιά συναισθηματικός δίσκος, με τους τέσσερις μουσικούς να παραμένουν προσηλωμένοι στο όραμά τους καθ’ όλη τη διάρκειά του.

MICHEL FERNANDEZ QUINTET ζωντανά στο Hot Club de Lyon

Ο γάλλος σαξοφωνίστας (σοπράνο, τενόρο), συνθέτης και τζαζίστας Michel Fernandez δεν είναι... χθεσινός. Κατ’ αρχάς είναι 65άρης, ενώ η παρουσία του στη σκηνή αριθμεί, όπως είναι κατανοητό, πολλές δεκαετίες. Στο blog έχουμε γράψει άλλη μία φορά για άλμπουμ του Fernandez –για το “Global Warning” του 2022–, ενώ τώρα θα το επιχειρήσουμε ξανά, παίρνοντας αφορμή από το παρόν “Live au Hot Club de Lyon” [Atypeek Music / Hot Club de Lyon, 2025], που αποτελεί την πλέον πρόσφατη δουλειά του.

Στη Λυών είναι εγκατεστημένος ο Fernandez και το να εμφανισθεί στο Hot Club της πόλης του είναι, όπως και να το κάνουμε, αναμενόμενο, όπως αναμενόμενο είναι και το ρεπερτόριό του – με επιλογές από παλαιότερα άλμπουμ του καθώς και με νέες συνθέσεις.
Αν εξαιρέσεις το εισαγωγικό-παραδοσιακό “La forêt de Bougarabou” και το “Xongly” του Pierre Dorge, όλα τα υπόλοιπα tracks (έξι στον αριθμό) είναι συνθέσεις του Fernandez και των συναδέλφων του, του κοντραμπασίστα François Gallix και του ντράμερ Nicolas Serret – με το σχήμα να το συναποτελούν οι Julien Chignier άλτο, βαρύτονο σαξόφωνα και Benoît Thévenot πιάνο.
Έχουμε λοιπόν ένα κουιντέτο, που ηχογραφείται ζωντανά τον Οκτώβριο του ’24 στο Hot Club de Lyon, κινούμενο σε πολυποίκιλες διαδρομές (groovy, soul jazz, ethnic jazz, spiritual jazz, afro jazz) δημιουργώντας ένα μωσαϊκό ήχων, που, οπωσδήποτε, συγκινούν το ακροατήριο, το οποίο αλληλεπιδρά με ζωηρό και καταφανώς θετικό τρόπο.
Επαφή: www.atypeekmusic.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 642

22/5/2025 

Για τη νύχτα με το τρίκυκλο, σαν σήμερα το '63...
-------------------
Η αγκίδα

Το βράδυ που σκότωσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
«Τι έγινε;» ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.

Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.

[Nτίνος Χριστιανόπουλος] 

22/5/2025

"Αδιέξοδος" (1970) του Όμηρου Ευστρατιάδη, με την Μπέττυ Αρβανίτη και τον Udo Kier στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

21/5/2025
حبيبي
بالسلام بالسلام حطيت ورود الحب ادّامك
بالسلام بالسلام مسحت بحور الدم علشانك
سيب الغضب
سيب الالم
سيب السلاح
سيب السلاح وتعال
تعال نعيش
تعال نعيش يا حبيبي
ويكون غطانا سلام
عايزاك تغني يا عيني
ويكون غناك بالسلام
سمع العالم يا قلبي وقول
سيبوا الغضب
سيبوا الالم
سيبوا السلاح
وتعالوا نعيش
تعالوا نعيش في سلام

Δηλαδή
habibi bialsalam bialsalam hatayat wurud alhubi addamk bialsalam bialsalam musihat bihur aldam ealshank sib alghadab sib alalam syb alsilah sib alsilah wataeal taeal naeish taeal naeish ya habibi wayakun ghatana salam eayzak tughaniy ya eayni wayakun ghinak bialsalam samie alealam ya qalbi waqawl sybwa alghadab sybwa alalam sybu alsilah wataealawa naeish taealawa naeish fi salam

Δηλαδή

αγαπητέ μου
ειρήνη, ειρήνη
έβαλα τα τριαντάφυλλα της αγάπης μπροστά σου
ειρήνη, ειρήνη
σκούπισα τις θάλασσες του αίματος για σένα
άφησε το θυμό
άσε τον πόνο
άφησε το όπλο
άσε κάτω το όπλο σου κι έλα εδώ
έλα, ας ζήσουμε
έλα, ας ζήσουμε, αγαπητέ μου
και η ειρήνη ας είναι πάνω μας
θέλω να τραγουδήσεις, αγαπητέ μου
είθε ο πλούτος σου να είναι εν ειρήνη
άκου τον κόσμο, καρδιά μου, και πες
άσε το θυμό
άσε τον πόνο
άσε τα όπλα
έλα, ας ζήσουμε
ας ζήσουμε ειρηνικά

(Ιούλης, Αύγουστος, Μαύρος Σεπτέμβρης / Area) 

https://www.youtube.com/watch?v=P3ets17v8mQ

21/5/2025
Μπορεί στην αρχή της δεκαετίας του ’70 να υπήρχε χούντα στην Ελλάδα, αλλά τα περιοδικά δεν κώλωναν να δημοσιεύουν τέτοιες φωτογραφίες. Η Λεϊλά Χαλέντ είναι η κυρία που βλέπετε, η ηγερία της παλαιστινιακής αντίστασης εκείνα τα χρόνια και «μανούλα» στις αεροπειρατείες (προσέξτε και το δαχτυλίδι με τη σφαίρα). 

Μέχρι και ο Julian Cope με τους Teardrop Explodes είχε γράψει τραγουδάρα για χάρη της (άκου στα σχόλια), ενώ το 2016 σε μια επίσκεψή της στην Ελλάδα είχε φωτογραφηθεί και με τον Μανώλη Γλέζο (δες στα σχόλια).

20/5/2025
Πρωτοπόροι και στο ραπάρισμα. Τεράστιοι May Blitz... (1971). Εντάξει το δεύτερο μισό είναι σόλο ντραμς, αλλά το έβαλα για το πρώτο μισό...
https://www.youtube.com/watch?v=sblp7EvqPxM

20/5/2025
Ευχαριστώ την ΕΡΤ για την... γκρίζα διαφήμιση (γέλιο) του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη. Δύο μείνανε. Πηγαίνετε πάρτε τα...

[φυσικά και βλέπω Σώτη –γι’ αυτό και το τσίμπησα– όπως βλέπω και δεκάδες άλλα]

19/5/2025
Α ρε Φώσκολε, τι έχεις ακούσει κι εσύ ρε μαύρε... Μία από τις καλύτερες σκηνές του. Και τι κρίμα... δεν ζει κανείς πια. Ούτε η Τζένη, ούτε η Νόνικα, ούτε η Χρονοπούλου, ούτε ο Καζάκος, ούτε ο Γαλανός...
https://www.youtube.com/watch?v=OwNnfaSqMwU

19/5/2025
Πανικός, Τσιώλης '69. Μάλλον η καλύτερη παρουσία του Γαλανού στο σινεμά. Θα τον θυμόμαστε...
[πρόσφατα είχα γράψει και για το Ερωτισμός και Πάθος, δες στα σχόλια]

19/5/2025
Κώστας Σφήκας "Μοντέλο" (1974), στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

18/5/2025
Και η Γκιζέλα Ντάλι με την παράδοση ήτανε, αλλά δεν είχανε βγει ούτε ο Παπαληγούρας, ούτε ο Αβέρωφ-Τοσίτσας για να κάνουνε σπέκουλα, σαν κάτι σημερινά πολιτικά γαϊδούρια...

18/5/2025
Και κάτι ακόμη για τη σχέση με την παράδοση. Είναι σωστό το να ξέρεις, να μελετάς και να επηρεάζεσαι από την παράδοσή σου, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να βρίσκεις τρόπους να την αναιρείς. Να εντοπίζεις δηλαδή τα κρίσιμα σημεία, που όταν τα ξεπερνάς τότε η παράδοση γίνεται τροχοπέδη, ανασταλτικός παράγοντας, φορμόλη και συντήρηση.
Στο ελληνικό τραγούδι αυτό το πράγμα το έκανε σαφές ο ευφυής Σαββόπουλος το 1972 με τη «Μαύρη Θάλασσα», πράττοντας το ανεπανάληπτο – να πατάει ναι μεν πάνω στο θρακιώτικο «Δω στα λιανοχορταρούδια», αλλά ταυτοχρόνως να τραγουδά λόγια κόντρα στην παράδοση!
«Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια / σάβανα και χώματα στη μούρη της τη ψόφια / η φωνή της αντηχεί σαν τουμπανιασμένο πτώμα / μέσα στο δικό μου στόμα». Και πιο κάτω: «Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης / μα φταίει και ο ίδιος του ο λαός, γιατί είναι μαραζιάρης».
Δηλαδή, εντάξει με την παράδοση, αλλά η φωνή της αντηχεί πια σαν «τουμπανιασμένο πτώμα». Φταίνε τα τραγούδια της γι’ αυτό, αλλά φταίει και ο λυράρης (δηλαδή η πολιτική εξουσία), όπως φταίει και ο ίδιος ο λαός, γιατί είναι μεμψίμοιρος και κλαψιάρης.
Ο Σαββόπουλος μπορεί να είχε αγαπήσει την παράδοση («όπου σ’ αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος»), αλλά εκείνη δείχνει, πλέον, μικρή απέναντί του, μίζερη και φοβισμένη. Η πηγή είναι «θολή και μολυσμένη», και κλειστή («μαύρη θάλασσα κλειστή»), τη στιγμή όπου ο ίδιος θέλει να χαρίσει την ψυχή του, σε όποιον περισσότερο την θέλει («και ψυχή μου χαρισμένη σ’ όποιον πιο πολύ σε θέλει»).
Αυτά τα μπρος-πίσω, αυτή η σχέση αγάπης-μίσους με την παράδοση είναι που πάει τα πράγματα μπροστά, που ανοίγει ξέφωτα...

18/5/2025
>>Η Κλαυδία απέδειξε, κερδίζοντας κοινό και επιτροπές, ότι η καλή μουσική και η ελληνική παράδοση έχουν τη δύναμη να ενώνουν τους λαούς, χωρίς εκπτώσεις, εύκολους εντυπωσιασμούς και κλισέ.<<
Mητσοτάκουλα, άμα μείνεις άνεργος σε προσλαμβάνω στο δισκορυχείον να γράφεις reviews... Γιατί αυτά που λες για την Κλαυδία δεν τα είπες πέρσι για τη Σάττι? Κι εκείνης το τραγούδι γεμάτο παράδοση ήταν, αλλά τώρα με τον Τράμπα βρήκες έδαφος για να ξαναπουλήσεις ψευτο-πατριωτισμό και εθνικίλα στα πρόβατα...

18/5/2025
Κάτι ψιλοπιάνω κι από γιουροβίζιον στο άλλο δωμάτιο, αλλά προτιμώ τις ασήκωτες ψυχεδέλειες...
https://www.youtube.com/watch?v=8FUL3R3dYKg

16/5/2025
Ιούλης 1972. Οι Shocking Blue έρχονται να εμφανισθούν στην 5η Ολυμπιάδα Τραγουδιού. Θα αποθεωθούν στο φισκαρισμένο Καλλιμάρμαρο, αλλά θα βολτάρουν και στην Ακρόπολη για τη διαφημιστική ταινία τους. Τρομερή Mariska Veres... Και όλο το σκηνικό φυσικά...
https://www.youtube.com/watch?v=fPiVssSUGKc