1/5/2025
Άκουσα πρόσφατα ξανά και από επίσημα χείλη τον μύθο που λέει ότι τα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου ηχογραφήθηκαν μυστικά και παράνομα, κάτω από τη μύτη της δοτής κυβέρνησης Μαρκεζίνη τις παραμονές του Πολυτεχνείου. Το έχω γράψει πολλές φορές, και για πρώτη φορά το 2014 (δεν ξέρω αν το είχε γράψει κάποιος άλλος πριν από μένα), πως τα «18 Λιανοτράγουδα...» είχαν ηχογραφηθεί εντελώς νόμιμα, μετά από άδεια που είχε δώσει στις 15 Νοεμβρίου 1973 ο υφυπουργός του Μαρκεζίνη Σπύρος Ζουρνατζής. Τα στούντιο της Κολούμπια, θέλω να πω, δεν άνοιγαν, για να μπεις μέσα να ηχογραφήσεις, χωρίς την άδεια από τη λογοκρισία. Πρώτα σου έδιναν την άδεια και μετά έμπαινε μπροστά η παραγωγή. Κι ενώ οι επαΐοντες το ξέρουν αυτό, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν...
Άκουσα πρόσφατα ξανά και από επίσημα χείλη τον μύθο που λέει ότι τα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου ηχογραφήθηκαν μυστικά και παράνομα, κάτω από τη μύτη της δοτής κυβέρνησης Μαρκεζίνη τις παραμονές του Πολυτεχνείου. Το έχω γράψει πολλές φορές, και για πρώτη φορά το 2014 (δεν ξέρω αν το είχε γράψει κάποιος άλλος πριν από μένα), πως τα «18 Λιανοτράγουδα...» είχαν ηχογραφηθεί εντελώς νόμιμα, μετά από άδεια που είχε δώσει στις 15 Νοεμβρίου 1973 ο υφυπουργός του Μαρκεζίνη Σπύρος Ζουρνατζής. Τα στούντιο της Κολούμπια, θέλω να πω, δεν άνοιγαν, για να μπεις μέσα να ηχογραφήσεις, χωρίς την άδεια από τη λογοκρισία. Πρώτα σου έδιναν την άδεια και μετά έμπαινε μπροστά η παραγωγή. Κι ενώ οι επαΐοντες το ξέρουν αυτό, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν...
30/4/2025
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στον Λεξ για να πει τη γνώμη του. Αυτά που λέει, τα κομμάτια του εννοώ, είναι προσβάσιμα σε όλους και ο καθένας μπορεί να πει κάτι. Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Εδώ λένε όλοι τι έγινε με την πυρόσφαιρα και δεν θα πούνε για τον Λεξ;
Περιττό να πω πως οι άνθρωποι έλεγαν ελεύθερα τη γνώμη τους για τους Μπητλς το ’60 (στην Ελλάδα εννοώ). Που τέλος πάντων ήταν και μια... ξένη πληγή. Και μίλαγαν οι πάντες. Νέοι, γέροι, νοικοκυρές, νοικοκυραίοι, καθηγητές πανεπιστημίου, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, ιεροκήρυκες, χριστιανοί, μαοϊκοί, λαμπράκηδες, φασίστες ακόμη και παπάδες. Δεν μίλαγαν μόνο οι πιτσιρικάδες. Και μάλιστα πολλές φορές διάβαζες εύστοχες παρατηρήσεις από κει που δεν το περίμενες. Από κάργα συντηρητικούς ας πούμε, που μέσα σε πέντε ασυναρτησίες που μπορεί να σου πέταγαν, σου έριχναν κι ένα «τρελό». Ένα σωστό εννοώ.
Είχα βάλει παλιότερα εδώ πέρα ένα φοβερό κομμάτι που είχε γράψει κάποιος άσχετος αντιστράτηγος για τους Μπητλς – που ήταν δέκα κλάσεις πάνω, όμως, απ’ όσα έγραφαν οι ψαγμένοι και-καλά μουσικογράφοι της εποχής (δες στα σχόλια). Γι’ αυτό... ήρεμα.
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στον Λεξ για να πει τη γνώμη του. Αυτά που λέει, τα κομμάτια του εννοώ, είναι προσβάσιμα σε όλους και ο καθένας μπορεί να πει κάτι. Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Εδώ λένε όλοι τι έγινε με την πυρόσφαιρα και δεν θα πούνε για τον Λεξ;
Περιττό να πω πως οι άνθρωποι έλεγαν ελεύθερα τη γνώμη τους για τους Μπητλς το ’60 (στην Ελλάδα εννοώ). Που τέλος πάντων ήταν και μια... ξένη πληγή. Και μίλαγαν οι πάντες. Νέοι, γέροι, νοικοκυρές, νοικοκυραίοι, καθηγητές πανεπιστημίου, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, ιεροκήρυκες, χριστιανοί, μαοϊκοί, λαμπράκηδες, φασίστες ακόμη και παπάδες. Δεν μίλαγαν μόνο οι πιτσιρικάδες. Και μάλιστα πολλές φορές διάβαζες εύστοχες παρατηρήσεις από κει που δεν το περίμενες. Από κάργα συντηρητικούς ας πούμε, που μέσα σε πέντε ασυναρτησίες που μπορεί να σου πέταγαν, σου έριχναν κι ένα «τρελό». Ένα σωστό εννοώ.
Είχα βάλει παλιότερα εδώ πέρα ένα φοβερό κομμάτι που είχε γράψει κάποιος άσχετος αντιστράτηγος για τους Μπητλς – που ήταν δέκα κλάσεις πάνω, όμως, απ’ όσα έγραφαν οι ψαγμένοι και-καλά μουσικογράφοι της εποχής (δες στα σχόλια). Γι’ αυτό... ήρεμα.
30/4/2025
Ρεμπέτικα στο μέγαρο. Ή όπως λέμε προκλασική μουσική στο κουτούκι του γιαβρή.
Ρεμπέτικα στο μέγαρο. Ή όπως λέμε προκλασική μουσική στο κουτούκι του γιαβρή.
30/4/2025
Αυτό που είπε η Λένα Πλάτωνος... ότι λείπει η πνευματικότητα από την τραγουδοποιία του Λεξ... το βρίσκω πολύ σωστό. Το να μιλάς στον άλλον με τη γλώσσα που καταλαβαίνει δεν συνιστά τέχνη. Ούτε το να εντοπίζεις προβλήματα συνιστά τέχνη.
Τα προβλήματα τα ξέρουν καλύτερα αυτοί που τα αντιμετωπίζουν, και καμία τέχνη δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα – επιβίωσης ή όποιο άλλο. Δεν είναι αυτός ο στόχος της τέχνης. Η τέχνη προτείνει νέα επίπεδα ανάγνωσης, όταν ο καλλιτέχνης έχει τον τρόπο, το ταλέντο και τη δύναμη να εξυψώνει τούς «από κάτω». Να τους ανεβάζει ένα επίπεδο.
Αλλιώς καταντά «συστημική» η Τέχνη, υπό την έννοια ότι μπορεί να εκτονώνει τις πιέσεις με έναν τρόπο γλειψιματικό, χαϊδεύοντας τον καταπιεσμένο. Είναι λεπτά τα σημεία και λίγοι μπορούν να τα αντιληφθούν επακριβώς, αποφεύγοντας τις λούμπες και τις παγίδες.
Εμένα από τους ράπερ και τους τράπερ, που δεν τους αντιμετωπίζω ως τραγουδοποιούς φυσικά, με ενοχλεί πιο πολύ αυτό. Η αντιπνευματικότητα. Οι φτηνές ρίμες. Ας είναι κοινωνικά ok. Ας εκφράζουν το «σωστό». Άμα το εκφράζουν μ’ έναν καφενειακό τρόπο δεν μου λένε κάτι. Εντάξει, ο Μυτακίδης είχε και καλά λόγια ανάμεσα, και πάντα μπορεί να βρεις κάτι που να ξεφεύγει από τον κανόνα, αλλά είναι πολύ λίγα αυτά. Ελάχιστα. Έτσι νομίζω.
Τέλος πάντων οι νέοι άνθρωποι, μέχρι τα 25-30, γιατί ο Λέξ είναι 40άρης πια και δεν λογίζεται για νέος, πάντα είχαν τη διάθεση να μιλήσουν για τα ζόρια τους και για τα ζόρια των άλλων – και πολλοί το έκαναν με απόλυτη ειλικρίνεια μέσα στα χρόνια, κάνοντας στ’ αλήθεια τέχνη, όπως έκανε ο 22χρονος Σαββόπουλος π.χ. στο «Φορτηγό».
Αλλά υπήρχαν κι άλλοι, ποιητές ας πούμε, που έγραψαν φοβερά πράγματα, που δεν προβλήθηκαν όπως θα τους άξιζε και που αν τα ήξεραν οι χιπχοπάδες και τα ραπάριζαν σήμερα, λέμε τώρα, θα αποδεικνυόταν αμέσως το γιατί τα δικά τους στιχάκια θα ήταν για τα σκουπίδια...
Προσέξτε αυτόν τον έλληνα ποιητή –δεν θα σας πω ποιος είναι– τι είχε γράψει στην αρχή των σίξτις, όταν ήταν νεότατος. Πώς πιάνει το να ζεις στη μεγάλη πόλη, που σε εκδικείται απ’ όλες τις πλευρές, και πώς κάνει αστική ποίηση, επηρεασμένος από πού άραγε; Από τους αμερικανούς μπιτ; Είναι ένα ελληνικό «Ουρλιαχτό» αυτό, θέλω να πω, όπως οφείλει να ’ναι κάθε στίχος ενός νέου ανθρώπου...
------------------------
Αυτή την παράξενη πόλη των καυσαερίων
και των πυρηνικών δοκιμών
μίσησα.
Κουράστηκα κόκκο με κόκκο να στοιβάζω
τα εμπορεύματα της αυταπάτης μου
αηδιασμένος•
φτύνοντας αγκομαχούσα
ώσπου κάποιο πρωί, ανοίγοντας δρόμο
ανάμεσα από τα φλίπερ και τα χαρτονομίσματα
έφυγα
μαζί με τις πληγές της ανταρσίας μου.
Αυτό που είπε η Λένα Πλάτωνος... ότι λείπει η πνευματικότητα από την τραγουδοποιία του Λεξ... το βρίσκω πολύ σωστό. Το να μιλάς στον άλλον με τη γλώσσα που καταλαβαίνει δεν συνιστά τέχνη. Ούτε το να εντοπίζεις προβλήματα συνιστά τέχνη.
Τα προβλήματα τα ξέρουν καλύτερα αυτοί που τα αντιμετωπίζουν, και καμία τέχνη δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα – επιβίωσης ή όποιο άλλο. Δεν είναι αυτός ο στόχος της τέχνης. Η τέχνη προτείνει νέα επίπεδα ανάγνωσης, όταν ο καλλιτέχνης έχει τον τρόπο, το ταλέντο και τη δύναμη να εξυψώνει τούς «από κάτω». Να τους ανεβάζει ένα επίπεδο.
Αλλιώς καταντά «συστημική» η Τέχνη, υπό την έννοια ότι μπορεί να εκτονώνει τις πιέσεις με έναν τρόπο γλειψιματικό, χαϊδεύοντας τον καταπιεσμένο. Είναι λεπτά τα σημεία και λίγοι μπορούν να τα αντιληφθούν επακριβώς, αποφεύγοντας τις λούμπες και τις παγίδες.
Εμένα από τους ράπερ και τους τράπερ, που δεν τους αντιμετωπίζω ως τραγουδοποιούς φυσικά, με ενοχλεί πιο πολύ αυτό. Η αντιπνευματικότητα. Οι φτηνές ρίμες. Ας είναι κοινωνικά ok. Ας εκφράζουν το «σωστό». Άμα το εκφράζουν μ’ έναν καφενειακό τρόπο δεν μου λένε κάτι. Εντάξει, ο Μυτακίδης είχε και καλά λόγια ανάμεσα, και πάντα μπορεί να βρεις κάτι που να ξεφεύγει από τον κανόνα, αλλά είναι πολύ λίγα αυτά. Ελάχιστα. Έτσι νομίζω.
Τέλος πάντων οι νέοι άνθρωποι, μέχρι τα 25-30, γιατί ο Λέξ είναι 40άρης πια και δεν λογίζεται για νέος, πάντα είχαν τη διάθεση να μιλήσουν για τα ζόρια τους και για τα ζόρια των άλλων – και πολλοί το έκαναν με απόλυτη ειλικρίνεια μέσα στα χρόνια, κάνοντας στ’ αλήθεια τέχνη, όπως έκανε ο 22χρονος Σαββόπουλος π.χ. στο «Φορτηγό».
Αλλά υπήρχαν κι άλλοι, ποιητές ας πούμε, που έγραψαν φοβερά πράγματα, που δεν προβλήθηκαν όπως θα τους άξιζε και που αν τα ήξεραν οι χιπχοπάδες και τα ραπάριζαν σήμερα, λέμε τώρα, θα αποδεικνυόταν αμέσως το γιατί τα δικά τους στιχάκια θα ήταν για τα σκουπίδια...
Προσέξτε αυτόν τον έλληνα ποιητή –δεν θα σας πω ποιος είναι– τι είχε γράψει στην αρχή των σίξτις, όταν ήταν νεότατος. Πώς πιάνει το να ζεις στη μεγάλη πόλη, που σε εκδικείται απ’ όλες τις πλευρές, και πώς κάνει αστική ποίηση, επηρεασμένος από πού άραγε; Από τους αμερικανούς μπιτ; Είναι ένα ελληνικό «Ουρλιαχτό» αυτό, θέλω να πω, όπως οφείλει να ’ναι κάθε στίχος ενός νέου ανθρώπου...
------------------------
Αυτή την παράξενη πόλη των καυσαερίων
και των πυρηνικών δοκιμών
μίσησα.
Κουράστηκα κόκκο με κόκκο να στοιβάζω
τα εμπορεύματα της αυταπάτης μου
αηδιασμένος•
φτύνοντας αγκομαχούσα
ώσπου κάποιο πρωί, ανοίγοντας δρόμο
ανάμεσα από τα φλίπερ και τα χαρτονομίσματα
έφυγα
μαζί με τις πληγές της ανταρσίας μου.
Πήρα μαζί μου τους τραγικούς υπηρέτες
τους φονικούς διαλόγους
–ατέλειωτοι διάλογοι–
τον κούκο
σιωπηλό μάρτυρα
των απελπισμένων χρόνων
κι επήγα από τη καυστική οδό της σωτηρίας
κυνηγημένος από τα γαυγίσματα των σκύλων
και τους γκάνγκστερς.
Αρματωμένος χτυπήθηκα με τα μεσημέρια
κάτω απ’ τα κτίρια
τα λιακωτά και τις αποβάθρες
όπου γυναίκες κυκλοφορούσαν
σέρνοντας ριπίδια τη μνήμη τους
τα μαλλιά τους
τις μύτες τους
στηριγμένες σε μπράτσα ζιγκολό
που έτρωγαν τη μήτρα τους.
Άσπονδος εχθρός του μίσους μου η πολιτεία
με κυνηγούσε πάνω απ’ την ομίχλη
μεγαλόπρεπο τέρας με τρίχωμα άσπρο.
Θα ’λεγα πως πριν απ’ τον ήλιο γεννήθηκα
πήγα να πω
πως πριν από την άνοιξη μίλησα
ω καταδίκη, φύσημα κρύο
φέρετρο των γυμνών μελών μου
ξεγελάστηκα.
Άκουσα σάμπως, πάνω στην ξύλινη
σκαλωσιά
που οδηγεί στο φεγγάρι,
να κλαίει
σκαλωμένη αρκούδα της θλίψης μου
το παιδί το ωραίο.
Είχα μαντέψει πως το μυαλό μου ήταν άρρωστο
Κουβάλαγα μαζί μου ένα σώμα
γεμάτο σωληνώσεις, βίδες και καλώδια
ένα σύνολο πυρηνικών εξαρτημάτων
που ανάμεσά τους πετούσαν
πληγωμένοι αητοί από φθόριο.
Βραχυκυκλώματα ύπνου
πολύπλοκα, μεγάλα, λυρικά!
Κι όλο έφευγα ακούγοντας τις γιγάντιες εκρήξεις
του κόσμου στο παιδικό μου στήθος.
Έβλεπα το πλήθος ν’ αδειάζεται από τις υπόγειες διαβάσεις
και να ξεπλένεται με φορμόλη
στις σκάφες των νεκροτομείων.
Κατέβαινα στις πλατείες και κοιτούσα
σαν χαμένος
άκουγα τις μυστικές συνεννοήσεις
έβλεπα κοριτσίστικα χαμόγελα
να γίνονται εκτρώσεις στα κρεβάτια των επιτηδείων:
στρατηγών υπουργών υπαλλήλων και καλλιτεχνών•
επέμενα φωνάζοντας μπροστά σ’ ένα άγριο πλήθος.
Είχα τόση αποτυχία όση ένας ρομαντικός ποιητής
απαγγέλλοντας σ’ ένα μπορντέλο.
Κυματιστή σημαία η μνήμη μου πουλί προφητικό
ταξίδευε.
Κάθισα στοχαστής σ’ ένα κοπάδι
από χρυσά φύλλα
ανάσαινα δέκα μέρες την ομορφιά των αστεριών
έγινα ένα με τη σιωπή του βυθού
έγινα κήρυκας των εκκλησιών.
Πήρα την ακοή στις άκρες των ονύχων
κι αρώματα νυχτών σε γιορτινές ημέρες.
Ω πόσο έρωτα δεν ντύθηκα!
Και τώρα καρφωμένος εδώ
πλεγμένος σε τριφασικά ξέφτια ερεθισμών
στο χείλος του κόσμου
με στόμα πικρό από τη δυσπιστία
περιμένω.
Ως πότε πια θα περιφέρομαι
γύρω απ’ αυτή την πόλη
ροκανίζοντας τους ήχους και τα τραγούδια;
Ως πότε θα καπνίζουν
τ’ απανθρακωμένα πτώματα;
Ως πότε η θάλασσα θα ξεπλένει
τις σάπιες σάλπιγγες των γυναικών;
Ανήμπορος κόλακας
απελπισμένος πίθηκος σε κεντρική βιτρίνα
σου δείχνω τη γλώσσα μου
Πολιτεία
που με γέννησες.
30/4/2025
Ο μεγάλος αιγυπτιώτης συνθέτης Andre Ryder στον ελληνικό και τον αιγυπτιακό κινηματογράφο. Μόνο στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024].
29/4/2025
Το να φτιάχνεις μουσικές λίστες δεν ήταν, παλιά, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έγινε εύκολο μετά το μέσο του ’90, και σταδιακά με την ανάπτυξη του ίντερνετ. Τώρα οι λίστες κυριαρχούν και κάπου έχουν χάσει τη σημασία τους, αφού λίστες μπορεί να κάνει εύκολα ο καθένας.
Για να έκανες παλιά λίστες θα έπρεπε να ήσουν βαθύς γνώστης ενός είδους, να είχες μελετήσει βιβλία, ιστορίες και δισκογραφίες, και φυσικά να είχες φάει άπειρες ώρες σε αληθινά ακούσματα – με δίσκους βινυλίου, εννοώ, να στρίβουν στα πλατώ. Εγώ επιμένω σ’ αυτό, γιατί η ευκολία με την οποία ακούς σήμερα μουσική, σκοτώνει και διαλύει τη σχέση ανάμεσα στον ακροατή και τον ήχο.
Δεν ξέρω αν πριν από τον Γιώργο Χαρωνίτη είχε κάνει ποτέ κανείς στην Ελλάδα μια λίστα με τα 100 μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ. Μπορεί... αν και δεν έχω κάτι στο νου μου αυτή τη στιγμή...
Η λίστα όμως του Γιώργου στο Αθηνόραμα, τον Νοέμβριο του
1991, έχει κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει. Έχει μια φυσική συνέχεια, από όνομα
σε όνομα, δίνοντας μια ευρύτητα σ’ αυτό που αποκαλούμε τζαζ – κάτι που δεν ήταν
αναμενόμενο για το 1991. Δεν ήταν αναμενόμενο θέλω να πω σε μια λίστα με τα 100
μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ να έχεις μέσα Soft Machine, Frank Zappa, Okay
Temiz, Alexander von Schlippenbach, Jim Pepper, Stephan Micus, Ran Blake,
Vyacheslav Ganelin, Keith Tippett, Mike Westbrook, Σάκη Παπαδημητρίου κ.λπ.
Υπήρχαν στεγανά ακόμη τότε. Και όσοι άκουγαν τζαζ, ας το πούμε, επαγγελματικά, θεωρούσαν τους Βρετανούς «δεύτερα ονόματα». Για να μην πω για τους Τούρκους, ή τους Έλληνες...
Ο Γιώργος είχε την πρόνοια 34 χρόνια πριν να κάνει αυτή τη διαδρομή από τις ρίζες στο τότε τώρα, αδιαφορώντας για τις περιχαρακώσεις, που είχε ήδη επιβάλλει ο χώρος. Και δεν λάθεψε. Το λέω, γιατί τα επόμενα χρόνια, και τις επόμενες δεκαετίες, πολλές θα ήταν οι λίστες που θα αδιαφορούσαν για τις κλασικές θεωρήσεις (ονόματα και δίσκους) σπέρνοντας ανάμεσα και τις «εκπλήξεις». Αυτό που κάναμε, εννοώ κατά κόρον στο Jazz & Τζαζ πια, όταν είχαμε φτιάξει εκείνες τις φοβερές εκατοντάδες, στο τέλος των 90s, με τα καλύτερα άλμπουμ του 20ου αιώνα, στην τζαζ, το blues, και συνολικά στη μουσική.
Και θυμάμαι και τότε τον Γιώργο, πόσο άνετος ήταν απέναντι στην «έκπληξη», όταν θα πρότεινα να μπει στην τελευταία 100άδα το άλμπουμ των Ιταλών Museo Rosenbach, που δεν τους ήξερε τότε «κανένας» ή το «Les Jerks Électroniques De La Messe Pour Le Temps...» των Pierre Henry και Michel Colombier.
Ποτέ δεν έφερνε αντίρρηση ο Γιώργος και ήταν πάντα ανοικτός στο διαφορετικό, στο απρόσμενο, στο προσωπικό, στο έξω από την πεπατημένη – γιατί το έκανε κι αυτός από το ξεκίνημά του ήδη, στα κείμενά του στον Ήχο, πριν το στείλει στο άπειρο στην τελευταία και πιο δημιουργική φάση τού Jazz & Τζαζ, όταν έγραφε εντελώς απελευθερωμένα, μόνο για πράγματα που τον έκαιγαν.
Το να φτιάχνεις μουσικές λίστες δεν ήταν, παλιά, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έγινε εύκολο μετά το μέσο του ’90, και σταδιακά με την ανάπτυξη του ίντερνετ. Τώρα οι λίστες κυριαρχούν και κάπου έχουν χάσει τη σημασία τους, αφού λίστες μπορεί να κάνει εύκολα ο καθένας.
Για να έκανες παλιά λίστες θα έπρεπε να ήσουν βαθύς γνώστης ενός είδους, να είχες μελετήσει βιβλία, ιστορίες και δισκογραφίες, και φυσικά να είχες φάει άπειρες ώρες σε αληθινά ακούσματα – με δίσκους βινυλίου, εννοώ, να στρίβουν στα πλατώ. Εγώ επιμένω σ’ αυτό, γιατί η ευκολία με την οποία ακούς σήμερα μουσική, σκοτώνει και διαλύει τη σχέση ανάμεσα στον ακροατή και τον ήχο.
Δεν ξέρω αν πριν από τον Γιώργο Χαρωνίτη είχε κάνει ποτέ κανείς στην Ελλάδα μια λίστα με τα 100 μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ. Μπορεί... αν και δεν έχω κάτι στο νου μου αυτή τη στιγμή...
Υπήρχαν στεγανά ακόμη τότε. Και όσοι άκουγαν τζαζ, ας το πούμε, επαγγελματικά, θεωρούσαν τους Βρετανούς «δεύτερα ονόματα». Για να μην πω για τους Τούρκους, ή τους Έλληνες...
Ο Γιώργος είχε την πρόνοια 34 χρόνια πριν να κάνει αυτή τη διαδρομή από τις ρίζες στο τότε τώρα, αδιαφορώντας για τις περιχαρακώσεις, που είχε ήδη επιβάλλει ο χώρος. Και δεν λάθεψε. Το λέω, γιατί τα επόμενα χρόνια, και τις επόμενες δεκαετίες, πολλές θα ήταν οι λίστες που θα αδιαφορούσαν για τις κλασικές θεωρήσεις (ονόματα και δίσκους) σπέρνοντας ανάμεσα και τις «εκπλήξεις». Αυτό που κάναμε, εννοώ κατά κόρον στο Jazz & Τζαζ πια, όταν είχαμε φτιάξει εκείνες τις φοβερές εκατοντάδες, στο τέλος των 90s, με τα καλύτερα άλμπουμ του 20ου αιώνα, στην τζαζ, το blues, και συνολικά στη μουσική.
Και θυμάμαι και τότε τον Γιώργο, πόσο άνετος ήταν απέναντι στην «έκπληξη», όταν θα πρότεινα να μπει στην τελευταία 100άδα το άλμπουμ των Ιταλών Museo Rosenbach, που δεν τους ήξερε τότε «κανένας» ή το «Les Jerks Électroniques De La Messe Pour Le Temps...» των Pierre Henry και Michel Colombier.
Ποτέ δεν έφερνε αντίρρηση ο Γιώργος και ήταν πάντα ανοικτός στο διαφορετικό, στο απρόσμενο, στο προσωπικό, στο έξω από την πεπατημένη – γιατί το έκανε κι αυτός από το ξεκίνημά του ήδη, στα κείμενά του στον Ήχο, πριν το στείλει στο άπειρο στην τελευταία και πιο δημιουργική φάση τού Jazz & Τζαζ, όταν έγραφε εντελώς απελευθερωμένα, μόνο για πράγματα που τον έκαιγαν.
28/4/2025
Δίνω... όσο-όσο γι’ αυτό το τρυκάκι. Και αυτοί που το πετάξανε δεν μπορεί να είναι φοιτητές ρε φίλε. Το «29 κατασκευαστές πλυντηρίων» είναι δικό μας τσιτάτο, οπότε αν έχει φθάσει στους σημερινούς 20χρονους σημαίνει πως κάτι αφήνει παρακαταθήκη και η δική μας γενιά...
[προσωπικά σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ τους γελοίους όρους
μπούμερς, μιλένιαλς και άλλες τέτοιες αμερικανιές – προτιμώ αυτά που
καταλαβαίνω καλύτερα, δηλαδή γενιά του 1-1-4, γενιά του Πολυτεχνείου, γενιά της
Αλλαγής, γενιά των μνημονίων κ.ο.κ.]
Δίνω... όσο-όσο γι’ αυτό το τρυκάκι. Και αυτοί που το πετάξανε δεν μπορεί να είναι φοιτητές ρε φίλε. Το «29 κατασκευαστές πλυντηρίων» είναι δικό μας τσιτάτο, οπότε αν έχει φθάσει στους σημερινούς 20χρονους σημαίνει πως κάτι αφήνει παρακαταθήκη και η δική μας γενιά...
28/4/2025
"Τ' Απόκρυφα Μιας Μοναχής" (1982) του Δημήτρη Αρβανίτη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]
"Τ' Απόκρυφα Μιας Μοναχής" (1982) του Δημήτρη Αρβανίτη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]
28/4/2025
>>Γιώργος Νταλάρας: Ήμουν πάντα φανατικός του ρεμπέτικου τραγουδιού αλλά εναντίον του ρεμπέτικου τρόπου ζωής<<
Οι ρεμπέτες έζησαν σε μια δύσκολη εποχή, χοντρικά από 80 έως 100 χρόνια πριν. Δεν επέλεξαν τη ζωή τους. Ήταν η μόνη ζωή που μπορούσαν να κάνουν. Αυτή τους δόθηκε.
Φτωχοί, άφραγκοι, μεροκαματιάρηδες, πολλές φορές με δουλειές του ποδαριού. Ζούσαν σε φτωχόσπιτα ή σε χαμοκέλες. Έπεσαν μέσα σε πολέμους, σε πείνες και σε εμφυλίους. Και τραγούδησαν τη ζωή τους, με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν υποκρίθηκαν ποτέ.
Πάλι καλά που ορισμένοι πέρασαν τα 60 χρόνια τους, φθάνοντας μέχρι τις πιο πρόσφατες δεκαετίες. Δεν έζησε λίγα χρόνια ο Μάρκος ή ο Τσιτσάνης, αφού έφθασαν κοντά στα 70. Και ορισμένοι τα ξεπέρασαν κιόλας. Όπως ο Μπαγιαντέρας και ο Γενίτσαρης, που έφυγαν πέρα και από τα 80.
Γιατί σημασία έχει να ζεις πάνω απ’ όλα. Και άμα ζεις όπως αναγκάστηκαν να ζήσουν εκείνοι, φθάνοντας στα 80 τους, είναι σαν να έζησαν 160 – άρα... πάμπλουτοι.
Το να είναι κάποιος φανατικός του ρεμπέτικου δεν λέει απολύτως τίποτα – ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Το να είναι όμως ενάντια του "ρεμπέτικου τρόπου ζωής" κάτι λέει αυτό... και να μην το προχωρήσω άλλο.
>>Γιώργος Νταλάρας: Ήμουν πάντα φανατικός του ρεμπέτικου τραγουδιού αλλά εναντίον του ρεμπέτικου τρόπου ζωής<<
Οι ρεμπέτες έζησαν σε μια δύσκολη εποχή, χοντρικά από 80 έως 100 χρόνια πριν. Δεν επέλεξαν τη ζωή τους. Ήταν η μόνη ζωή που μπορούσαν να κάνουν. Αυτή τους δόθηκε.
Φτωχοί, άφραγκοι, μεροκαματιάρηδες, πολλές φορές με δουλειές του ποδαριού. Ζούσαν σε φτωχόσπιτα ή σε χαμοκέλες. Έπεσαν μέσα σε πολέμους, σε πείνες και σε εμφυλίους. Και τραγούδησαν τη ζωή τους, με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν υποκρίθηκαν ποτέ.
Πάλι καλά που ορισμένοι πέρασαν τα 60 χρόνια τους, φθάνοντας μέχρι τις πιο πρόσφατες δεκαετίες. Δεν έζησε λίγα χρόνια ο Μάρκος ή ο Τσιτσάνης, αφού έφθασαν κοντά στα 70. Και ορισμένοι τα ξεπέρασαν κιόλας. Όπως ο Μπαγιαντέρας και ο Γενίτσαρης, που έφυγαν πέρα και από τα 80.
Γιατί σημασία έχει να ζεις πάνω απ’ όλα. Και άμα ζεις όπως αναγκάστηκαν να ζήσουν εκείνοι, φθάνοντας στα 80 τους, είναι σαν να έζησαν 160 – άρα... πάμπλουτοι.
Το να είναι κάποιος φανατικός του ρεμπέτικου δεν λέει απολύτως τίποτα – ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Το να είναι όμως ενάντια του "ρεμπέτικου τρόπου ζωής" κάτι λέει αυτό... και να μην το προχωρήσω άλλο.
Σχόλια από το fb στο ποστ ">>Γιώργος Νταλάρας: Ήμουν πάντα φανατικός του ρεμπέτικου τραγουδιού αλλά εναντίον του ρεμπέτικου τρόπου ζωής<<"...
ΑπάντησηΔιαγραφήDiamond Pr
Daddy issues τα λένε στο χωριό μου.
Nikolas Fotakis
αυτό ακριβώς
Evi Mvrn
Νομιζω οτι ειναι απο αυτους που δικαιουνται να ομιλουν
Stavros Tsavo Sianos
Αν μαζέψουμε τις ατυχείς δηλώσεις του γράφουμε βιβλίο,επειδή δικαιούται να ομιλεί.
Evi Mvrn
εννοω οτι εχει ζησει απο πρωτο χερι την ρεμπετικη ζωη. Για αλλα δεν ξερω.
Stavros Tsavo Sianos
Λόγω του πατρός,σωστά. Νόμιζα πως το είπες λόγω της "αναβίωσης ".Να με συγχωρείς.
Lefteris Athanasopoulos
Μην ξεχνάμε ότι ο Νταλάρας έχει και τραύματα από τον πατέρα του που ήταν ρεμπέτης
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
...Φτωχόπαιδο σε μιά μάνα που έπλενε πιάτα στο "Στελλάκης" . Κι αυτός ήθελε να γίνει ...ποπ μουσικός. Ήρθε όμως και τον αγκάλιασε ο Σαμουήλ Μάτσας, ο εταιριάρχης - ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ και Υιός, κι έτσι "ανέβηκε κοινωνική τάξη".
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΟΛΟΣΩΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣΣΣΣ!!!!
Σταύρος Καρτσωνάκης
να πούμε το αυτονόητο; αν δεν ζούσαν με τον ρεμπέτικο τρόπο ζωής δεν θα έγραφαν βέβαια αυτά που έγραψαν, μια τέτοια δήλωση δείχνει τουλάχιστο άγνοια βασικών κοινωνικοπολιτικών αρχών, δεν ξέρω σε τι πλαίσιο έγινε αλλά είναι στην καλύτερη περίπτωση ατυχής
Κώστας Μπακ
είστε πάντα τόσο εύστοχος
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΑΥΡΟΟΟΟ ΜΟΥ....!!!
Vasilis Papadatos
Ατυχής έκφραση από την αρχή έως το τέλος.
Nikos Zozos
Προφανώς εννοεί τον τρόπο ζωής των ρεμπετών (μουσικών όπως ο πατέρας του) όπως θα έλεγε κανείς για τον τρόπο ζωής μιας ροκ μπάντας πχ
Sebastian Komianos
Το ρεμπέτικο τραγούδι για ποιών τη ζωή είναι, των οπερατικών;
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΟΡΘΟΥΝΝΝΝ....!!!!
Ιωάννα Κλ.
Θα διαφωνήσω πλήρως αγαπητέ Φώντα.... Και βέβαια υπήρχε "ρεμπέτικος τρόπος ζωής"! Που είναι συνήθειες και λόγοι αντικοινωνικοί για τα χρηστά δεδομένα και ήθη, μη συμβατοί, παράδοξοι και περιθωριακοί τρόποι, αξίες και παράγοντες ζήσης... Κι ο Τσιτσάνης -και βέβαια- δεν εντάσσεται σε αυτή την ομάδα!!! Κι είμαι σίγουρη πως ο Γιώργος Νταλάρας αυτούς υπονοεί κι όχι το επιδερμικό πως ρεμπέτης είναι όποιος παίζει τρίχορδο,έγραψε τραγούδια και λέει κάπου-κάπου και κανα χασικλίδικο....
Φώντας Τρούσας
Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφωνείς? Είπα εγώ ότι δεν υπήρχε ρεμπέτικος τρόπος ζωής? Aν και εγώ θα το διατύπωνα κάπως αλλιώς... ο τρόπος που ζούσαν οι ρεμπέτες. Δεν μου αρέσει το "ρεμπέτικος τρόπος ζωής", όπως δεν μου αρέσει και το "ροκ τρόπος ζωής". Και ο Τσιτσάνης δεν πέρασε εύκολα στην αρχή. Επειδή έζησε και μετά το '50, γράφοντας επιτυχίες πρόλαβε και είδε κάποιες απολαβές στη ζωή του. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως.
Ιωάννα Κλ.
Όχι μόνο ο τρόπος που ζούσαν, αλλά και πώς συμπεριφέρονταν και πώς σκέφτονταν, και πώς ΔΕΝ σκεφτονταν και .... και.... και... Ο Νταλάρας -και πολλοί άλλοι, έως και η μεταπολεμική Αριστερά, όπως ξέρεις, δεν αποδέχονται τον "τρόπο" παρά μόνο το δημιούργημά του! Για συγκεκριμένες συνθήκες, για συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως πχ ο Εμφύλιος ή η απουσία οικογένειας -με όλα τα επακόλουθα για τον αναφερόμενο στην ανάρτηση- είναι κατανοητό και απόλυτα σεβαστό!
Φώντας Τρούσας
.Η Αριστερά έχει αλλάξει άποψη για το ρεμπέτικο εδώ και 50 χρόνια. Δεν είμαστε στο 1947, όταν σφάζονταν στον Ριζοσπάστη ο Ξένος με τον Ανωγειανάκη. Και το να διαχωρίζεις το τραγούδι από τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που το παρήγαγαν (όχι εσύ Ιωάννα - γενικά το λέω) είναι παντελώς λάθος.
Ιωάννα Κλ.
ΔιαγραφήΕίναι μεγάλη συζήτηση! Και θα είναι ες αεί! Τι εστί ρεμπέτικο...
Και για να υπογραμμίσω και τη δικιά μου ρεμπέτικη άποψη και στάση: γιαυτό δεν παρακολουθώ ούτε τον Νταλάρα, ούτε το ΧΨ νεορεμπετοπαίχτη στα Μέγαρα και στις "σκηνές", γιατί κατ'ουσίαν δεν τους αρέσει το ρεμπέτικο!!! Δεν υπάρχει ρεμπέτικο χωρίς το πλαίσιό του!!! Δεν μπορείς να ακούς ρεμπέτικα και να μην χορεύεις, να μην πίνεις, να μην καπνίζεις! Αδιαπραγμάτευτη θέση μου!
Φώντας Τρούσας
E μα...
Sebastian Komianos
«Είμαι φανατικός της φωνής του Νταλάρα αλλά εναντίον του τρόπου ζωής του Νταλάρα.»
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
Τα ρεμπέτικα τα γέννησε η "κατώτερη τάξη".
Όποιος, έστω τα αισθάνθηκε στο πετσί του, ζώντας ...από κοντά,
το άκουγε σαν κάτι δικό του.
Ένιωθε τους παλμούς του μηνύματος.
Μετά ήρθε το ραδιόφωνο, οι πόλεμοι,
ο αγώνας "για καλύτερη ζωή" ...το "ελαφρό τραγούδι" κι ο κινηματογράφος... Αλλαγή...
Η τιβί και ΤΕΛΟΣ.
Ψυχρή επανάληψη και μίμηση για μεροκάματο.-
Akis Perdikis
Κάπως έτσι γράφτηκε το "Νάυλον Ντέφια & Ψόφια Κέφια", το 1982 που έπαιζα με τους Σπυριδούλα. Ήμασταν σχεδόν όλοι από το συγκρότημα ένα βράδυ, συν κάποιοι φίλοι. Κάποιος είχε γενέθλια - δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε, αλλά αφήσαμε τα Πατήσια και τα Εξάρχεια και καταλήξαμε στο "Κουασιμόδο" - κυριλέ Κολωνακιώτικο εστιατόριο όπου έπαιζε μια ρεμπέτικη κομπανία από την Πάτρα.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς ζούσαν οι ρεμπέτες, σίγουρα όμως όχι με ακριβά σερβίτσια κι ασημένια μαχαιροπήρουνα. Εννοείται ότι μας πέταξαν έξω. Φεύγοντας, ένας από το γκρουπ κατούρησε σε μια τεράστια γλάστρα που υπήρχε στην υποδοχή. Λίγες μέρες αργότερα είχαν γραφτεί οι στίχοι...
"Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
Να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
https://youtu.be/U27R7AXY29M?si=ai8vDpbwHg2uc-lj
Nailon Defia Ke Psofia Kefia
Makis Kontizas
Δεν τίθεται θέμα επιλογής γιατί εκλείπουν οι συγκυρίες για να είσαι ρεμπέτης.Για αυτό μου ήταν πάντα αντιαισθητικό που λέει τον Παπακωνσταντίνου ρόκα μου και αυτός του λέει ρεμπέτη μου.Εμένα πριν τόσα χρόνια μπορεί να μου φαινότανε του ξεραματού αλλά ως reviewer ωφειλω να πω ότι ο Νταλάρας είναι Ρεμπέτης.Ειναι ο γιος του φημισμένου Ρεμπέτη Λούκα Νταράλα.Ο Γιώργος Κοντογιάννης προς τιμήν του μου είπε μόλις τώρα κοντά το 2004 ότι εμείς ο Παπάζ τα παιδιά από την Πάτρα οι οπισθοδρομικοί είμαστε αναβιωτές του ρενπέτικου ενώ ο Νταλάρας είναι συνεχιστής όπως ο Κακούργος από την Δαύλεια που σίγουρα ούτε αυτόν θα γουστάρει ο Γιώργος.
Φώντας Τρούσας
Όπως είπε και η Ιωάννα πιο πάνω "Είναι μεγάλη συζήτηση! Και θα είναι ες αεί! Τι εστί ρεμπέτικο...". Από κει ξεκινάνε πολλές παρεξηγήσεις.
Giorgos Ftakas
Φώντα, νομίζω ότι ο Νταλάρας πρέπει να είχε θέματα και με τη ρεμπέτικη,μποέμ, ζωή του πατέρα του. Ο οποίος ,αν δεν κάνω λαθος, από ο,τι έχω διαβάσει και εγώ σε κάποια αφιερώματα,τους είχε οικογενειακώς εγκαταλείψει κάποτε για μεγάλο διάστημα και διαβιουσε κάπου στην Ευρώπη. Νομίζω ότι αυτά τον είχαν πειράξει τον νεαρό Νταλάρα.
George Floudas
αν έχει οιδιποδιακά με το μπαμπά του
καλύτερα να πάει να τα λύσει σε κάποιο ντιβάνι.
Δε γδύνεις μια μουσική από τις συνθήκες που τη γέννησαν.
Δεν υπάρχει τέχνη εν κενώ.
Kwstas Agas
Διαγραφή"Φτωχοί, άφραγκοι, μεροκαματιάρηδες, πολλές φορές με δουλειές του ποδαριού. Ζούσαν σε φτωχόσπιτα ή σε χαμοκέλες. Έπεσαν μέσα σε πολέμους, σε πείνες και σε εμφυλίους. Και τραγούδησαν τη ζωή τους, με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν υποκρίθηκαν ποτέ" = μπράβο Φώντα, συμφωνώ απολύτως μαζί σου, αυτό ακριβώς είναι ο ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ !!! Κι αν κάποιοι από αυτούς έμπλεξαν με το "περιθώριο", ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι συνθήκες ζωής είναι πολύ κοντά στο "περιθώριο" !! Αν και ... εκτός από τον στιχουργό Νίκο Μάθεση, που σε κάποιον καυγά στον τεκέ είχε βγάλει την κουμπούρα και σκότωσε έναν άλλον μάγκα, δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλος ρεμπέτης που να ήταν μπλεγμένος με ΧΟΝΤΡΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ !!! Απεναντίας : για όλους αυτούς του λεγόμενου "ρεμπέτικου συναφιού" όλοι όσοι τους γνώρισαν από κοντά είχαν να λένε πόσο ευγενείς ήτανε !! Ναι, περιθωριακοί, ναι, θαμώνες των τεκέδων, ναι, κάνανε παρέες με μάγκες που για το τίποτα τραβούσαν μαχαίρι, αλλά ... την ευγένεια τους ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΝΕ ΑΤΟΦΙΑ και, ακόμη περισσότερο, την ξεδιπλώσανε με κάθε ειλικρίνεια στα τραγούδια τους: και ο Μάρκος, και ο Απόστολος Χατζηχρήστος, και Βαγγέλης Παπάζογλου, και ο Παπαϊωάννου, και ο αδικοχαμένος Δελιάς, και ο Μπαγιαντέρας, και ο Κερομύτης ...
Constantine Lignos
Δεν συμπαθώ τον Νταλάρα, αλλά εδώ μιλάει πολύ σωστά. Άλλωστε ξέρει γιατί μιλάει. Τα έχει ζήσει από κοντά.
Kwstas Agas
"φθάνοντας στα 80 τους, είναι σαν να έζησαν 160 – άρα... πάμπλουτοι" = και πάνω σε αυτό που γράφεις ... βλέπω τις φωτογραφίες του Μάρκου Βαμβακάρη από τα τελευταία χρόνια της ζωής του [1971/1972, όπως πχ εκείνη την ιστορική φωτογραφία που είναι σε κάποιο νοσοκομείο και τον βαστά από δίπλα ο Ξαρχάκος] και ... νομίζεις ότι βλέπεις έναν άνθρωπο όχι 67 ετών αλλά ... 97 ετών !!! Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις τι πίκρες και βάσανα πέρασε σε όλη του τη ζωή για να φτάσει να δείχνει τόσο γερασμένος ... Στον "ρεμπέτικο τρόπο" ζωής αυτών των ανθρώπων, όποιος κι αν ήταν, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ....
Βασίλης Καμπούρης
Ναι ...με... άλλη ζωή θα έγραφαν Too shy shy hush hush i do i βέβαια... Όχι "μάγκα μου το μαχαίρι σου για να το κουσουμαρεις πρέπει να έχεις στην ψυχή φιγουρατζη καρδιά για να το βγάλεις "
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.....!!!!!
Evagoras Karageorgis
Αν οι ρεμπέτες δεν έκαναν τη ζωή που έκαναν (είτε την επέλεξαν, είτε αυτή τους δόθηκε) έγραψαν τραγούδια τα οποία έδωσαν βάση, υπόβαθρο, εκτόπισμα, χρήμα και ουσία στην ζωή του κάθε Νταλάρα. Σίγουρα ο άνθρωπος πέρασε δύσκολα και ξέρουμε γιατί, αλλά δεν χρειαζόταν να υπερτονίσει την προσωπική του κόντρα με τη ρεμπέτικη ζωή, όποια και να ήταν αυτή, γιατί αυτή τον έκανε το αστέρι που είναι.
Constantin Sidiras
Έχει καταντήσει κουραστικό κ δείχνει έλλειψη νοημοσύνης, να μη μπορεί κάποιος να αντιληφθεί - ερμηνεύσει, τα γεγονότα τοποθετημένα στον εκάστοτε κοινωνικό - ιστορικό χωροχρόνο με τα τότε δεδομένα, όχι από την ασφάλεια των πολυτελειών της εποχής μας. Έτσι ο βυζαντινός Κωνσταντίνος ήταν σφαγέας, ενώ πρακτικά ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του, ο Στάλιν ήταν χείριστος δικτάτορας, ενώ ας πούμε θα μπορούμε να καλεί για διαβούλευση εν μέσω 2ου παγκοσμίου όλες τις ράτσες που συγκροτούσαν την ΕΣΣΔ κλπ. Μικροαπατεωνες κ τυχοδιώκτες για την επιβίωση, ήταν θεμιτό να είναι κάποιοι από τους ρεμπέτες. Ο Μπάτης δεν κυκλοφορούσε ως Ζωρζ Μπάτε κ έκανε τον οδοντίατρο λέγεται κ τους έδινε ούζο να κάνουν κεφάλι για αναισθησία κ τους έβγαζε υπαίθρια τα δόντια με μια τανάλια! Κ μετά τον κυνηγούσαν όταν το ψυλλιάζονταν!
Thanasis Besinis
Μπήκα για για να διαβάσω σχόλιο «Δεν μας χεζεις ρε Νταλαρα;» αλλά δεν το έχει γράψει κανείς
Nikos Mitrogiannopoulos
Διαγραφήήλθε η ώρα να πω κάτι που δεν περίμενα ότι θα το έλεγα ποτέ: ο Νταλάρας έχει απόλυτα δίκιο, καθώς μέσα σε δύο γραμμές περιγράφει όλη την καλλιτεχνική του διαδρομή. Φόρμα άνευ περιεχομένου. Γιατί όταν δηλώνεις φανατικός του ρεμπέτικου αλλά και εναντίον της ρεμπέτικης ζωής, τότε τι τραγουδάς; Νότες, διέσεις και παύσεις; τι τα τα, τα τα τι; Όσο για τους συνεχιστές του ρεμπέτικου, ο καθένας βάζει τον πήχυ όπου τον βολεύει. Η άποψή μου εδώ και χρόνια είναι πως αν ψάχνει κανείς συνεχιστές θα τους βρει κάτω απ' την Ομόνοια και στα πάλαι ποτέ σκυλάδικα της Θηβών. Ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις που είναι ιδιαίτερες: ο Φλωρινιώτης έχει πει εξαιρετικά τα ρεμπέτικα, η Καίτη Πετράκη, ο Γιώργος Τότης, η Μίνα Μαριανού, ο Νίκος Καμπόλης, ο Λεονάρδος Μπουρνέλης βεβαίως βεβαίως, ο Μπίλλης, ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, ο Θόδωρος Κάτσαρης που συνεχίζει το ρεμπέτικο μέσα από μια προσωπική διαδρομή. Και άλλοι, και άλλοι, και άλλοι. Γενικώς αυτές οι διακρίσεις μου φαίνεται ότι έγιναν περισσότερο προκειμένου να αποκλείσουν κάποιους παρά για να αναδείξουν όσους άξιζαν. Σας ζάλισα. Αφιερωμένο.
https://www.youtube.com/watch?v=OHeZx0u7xY4
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΤΣΑΡΗΣ - ΣΤΗ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΖΩΗ.
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
Απόλυτα συμφωνώ.
Κάτσαρης: Άριστος τραγουδιστής, ασύγκριτος. Χάθηκε νέος.
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΒΡΕ ΝΙΚΟΛΑΑΑ,ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!!!!
Lampros Papalexis
Γενικότερα μέγας καταστροφέας
Μπρες Γιώργος
Όπου γλίτσα κ Νταλάρας
Giorgos Bouboukas
Αυτός μεγάλη φωνή κλπ, ως εκεί. Οι ασυναρτησίες που 'χει ξεστομίσει είναι περισσότερες απ' τα φραγκοδίφραγκα που 'χει μπαζώσει.
Stelios Apostolopoulos
https://youtu.be/fCAwZQkz-jo?si=aBhe28mfqxdixaCA
Τζίμης Πανούσης - Το Φτηνό Ζεϊμπέκικο Για Τον Γιώργο - Official Audio Release
Mietzsche Determinismus
Μια χαρά ερμηνευτής είναι.
Manthos Triantafillos
Δεν νομίζω ότι έχω διαφωνήσει ποτέ ούτε θεωρώ πιθανό να έχω αντίθετη γνώμη με κάτι που γράφετε και χωρίς να σχολιάσω γελοιοδως περί νταντι ίσιους όπως κάνει κάποιος άλλος συνομιλητής λες και αναφέρεται στον 20ο αιώνα θα πω μόνο ότι μιση αναδημοσίευση του Πετρόπουλου να έχει διαβάσει κανείς καταλαβαίνει ότι το σχόλιο σας είναι τουλάχιστον ατυχές.
Φώντας Τρούσας
Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όσα γράφεις
Manthos Triantafillos
κανένα θέμα. Λέω ότι εκτιμώ τη γνώμη σας γιατί είστε αυθεντία στα μουσικά αλλά εν προκειμένω είναι τουλάχιστον ατυχές το σχόλιο αν κάποιος έχει στοιχειωδώς εικόνα του ρεμπέτικου τρόπου ζωής. Το σχόλιο του Νταλάρα όχι γιατί κατ ανάγκη ήταν γιος ρεμπέτη έχει μεγάλες δόσεις αλήθειας για τον κώδικα αυτόν τον ανθρώπων και η άποψη που έχετε είναι μάλλον αφελώς ρομαντική.
Φώντας Τρούσας
Ρε φίλε δεν έχουν καμία σημασία οι απόψεις οι δικές μου, ούτε είμαι ούτε το παίζω αυθεντία, αλλά το γεγονός πως κάποιος διαχωρίζει το ρεμπέτικο από τον τρόπο ζωής των ρεμπετών. Κάτι αδιανόητο, καθότι αυτά είναι ένα. Τι μας ανακατεύεις τώρα Πετρόπουλους και τέτοια. Τα ίδια θα έλεγε και ο Πετρόπουλος.
Konstantinos Kottis
Το ρεμπέτικο ως χασισι και ως ζωή τύπου Λουκά Νταράλα ειναι για το ανάθεμα. Ανάλογες δηλώσεις είχε κάνει και ο Καζαντζίδης. Καλά τα θεωρητικά για το ρεμπέτικο, αλλά αυτουνού ο ίδιος ο πατέρας ήταν ρεμπέτης και μάλιστα με όλο το πακέτο. Κανενός απο εμάς δεν ήταν για να ξέρουμε ιδίοις ομμασι την γλύκα. Και όχι ο Νταλάρας δεν είναι μια φωνή, ο νο 1 τραγουδιστής εδώ και δεκαετίες είναι, πρώτος σε ρεπερτόριο, όνομα στο εξωτερικό, εξαιρετικός μουσικός, και πρώτος σε πωλήσεις στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Stathis Nikokavouras
λουκας νταραλας λεγονταν ...
Konstantinos Kottis
Αυτόματη διόρθωση έκανε το κινητό, αλλά δεν είναι αυτό η ουσία.
Louis Kontoulis
ΔιαγραφήΚι εμένα μαρέσει η ρέγκε μουσική αλλά όχι ο τρόπος ζωής της χα χα χα Το να είσαι επιφανειακός και να μην εμβαθύνεις σε καταστάσεις δε σε καθιστά και άσχετο απλά είσαι κοντά με τις δικές σου φαντασιώσεις!
Kirki Kiskira
Σωστα
Jimi Sokratis
Πέρα από το ποστάρισμα και την συζήτηση εγώ νομίζω ότι ο Νταλάρας έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας λόγω του ότι δεν έλαβε τυπική παιδεία και εκπαίδευση. Αυτό πιθανόν να ήταν και κινητήριος δύναμη για να προχωρήσει, να γίνει μεγάλος και σπουδαίος καλύπτοντας τις αδυναμίες του.
Takis Akkos
Και εγώ ρεμπετοφαν είμαι Γιώργο μου αλλά δεν κάνω έτσι..
Ferris Costas
Επί πλέον, ας μην ξαχνάμε πως στους "ρεμπέτες" κατατάσσονται και πολλοί αστοί ή μικροαστοί, όχι μόνο από τη Μικρά Ασία. Περιστέρης, Τούντας, Παπάζογλου, Μοντανάρης, κ.λ. κ.λ. Για να μην πω ακόμα και τον Κώστα Γιαννίδη.
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
και ο Χατζηχρήστος.
Ferris Costas
Και όχι μόνο.
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Ο Νταλάρας πάντως ασχέτως αν συμφωνούμε ή αν διαφωνούμε,που εγώ διαφωνώ σε αρκετά μαζί του , εξακολουθεί στα μουσικά του "γεράματα" να σηκώνει μεγάλη συζήτηση γύρω από το όνομα του.Αυτό διαπιστώνω και μετά από αυτό το ποστ και τα σχόλια.
Patritsopoulos Nikos
βρε μηπως τελικα αλλη ειναι η αιτια της μακροζωιας?
Σχόλια από το fb στο ποστ "Δίνω... όσο-όσο γι’ αυτό το τρυκάκι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAlexis Tambouras
Τρούσας : ως συνήθως αξεπέραστος σχολιασμός...
Harry Gordon
Αρδην ρηξη. Ολοι 40+
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
Δικολάβος στην Αχαγιά ο πατέρας του (άκουγα από παλαιούς). Περιουσία.
* Τότε άρχισε ο ερχομός των τσιγγάνων στην Πόλη.
Καθηγητής στη Γαλλία ο αδελφός (αγαπητός)
Σπουδασμένος στη Γαλλία
ο Γιώργος (;.. για λεπτομέρειες
βλέπε στο βιογραφικό του).
* Υψηλού επιπέδου η φήμη του Γ. ...περί τα ιδεολογικά.
Nikolaos Kotsovos
Μ ολο το θάρρος τον χειμώνα που τον πετυχα live σε μια συζήτηση δεν ήτανε και πολύ στα πάνω του .Να είχε υγεία πάνω απ' όλα
Dion Afou
Μητσοκαραμπελιάς.
(Έχω κάτι δεκαετιών τεύχη της Ρηξης...)
Nobo StillIllopoulos
«[προσωπικά σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ τους γελοίους όρους μπούμερς, μιλένιαλς και άλλες τέτοιες αμερικανιές – προτιμώ αυτά που καταλαβαίνω καλύτερα, δηλαδή γενιά του 1-1-4, γενιά του Πολυτεχνείου, γενιά της Αλλαγής, γενιά των μνημονίων κ.ο.κ.]»
Επιτέλους κάποιος το είπε!!! Προσθέτω και τη γενιά του 91 (γενιά Τεμπονέρα).
Spyros Diastimikos
Ολέ!
Σχόλια από το fb στο ποστ "Το να φτιάχνεις μουσικές λίστες δεν ήταν, παλιά, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Γιαννόπουλος
Υπήρχε μια προνομιακή σύνδεση του ελληνικού κοινού με την αγγλική και τη γερμανική σκηνή της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, όπως και παλιότερα μια αγάπη για τον ζάππα, όπως και αργότερα με μονάδες σαν το trio ganelin, ή τον ran blake -και ακόμα αργότερα π.χ. με τον nick cave- που μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε πρόσωπα και συγκυρίες.
Φώντας Τρούσας
Ναι, και ο Χαρωνίτης την εξέφραζε από τον Ήχο ήδη - εν αντιθέσει με τον Γιαννουλόπουλο ας πούμε.
Nickos Ventouras
Ούτε αναμενόμενο ήταν να είναι στους 100 αυτά τα ονόματα, ούτε δόκιμο. Μάλλον ιδιοσυγκρασιακό ― που είναι σεβαστό, αλλά δεν είναι προσπάθεια για "τα 100 μεγαλύτερα" γενικά.
Φώντας Τρούσας
Η λίστα ήταν προσωπική, γι' αυτό έχει αξία. Δεν την έβγαλε το rolling stone.
Nikolas Fotakis
Μα δεν υπάρχουν "τα 100 μεγαλύτερα" γενικά -- όλες οι λίστες αυθαίρετες είναι, δεν υπάρχει κάποιο καθολικό αντικειμενικό κριτήριο αξιολόγησης της μουσικής (ή οποιασδήποτε τέχνης) και ο ΓΧ ως (εκ των πραγμάτων) μεταμοντέρνος γραφιάς, καταδείκνυε την αυθαιρεσία της λίστας ως αξιολογικού εργαλείου μέσα από τις επιλογές της δικής του λίστας.
Φώντας Τρούσας
Και κατ΄ αρχάς δεν υπάρχουν 100 μεγαλύτερα, αυτό το έγραψα εγώ. 100 Διαμάντια της Jazz λέει το εξώφυλλο,. αλλά δεν είναι δίσκοι είναι πρόσωπα. Οι δίσκοι είναι πολύ περισσότεροι. Εγώ συμφωνώ με τον Χαρωνίτη ότι τα 100 μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ είναι αυτά πάνω-κάτω. Κι εγώ θα τον έβαζα τον Παπαδημητρίου, σαν Έλληνας. Αν ήμουνα Περουβιανός, θα έβαζα έναν Περουβιανό.
Nickos Ventouras
Αυθαίρετες ως ένα βαθμό. Αλλά όταν γράφουμε "οι 100 μεγαλύτεροι της τζαζ" προσπαθούμε να πετύχουμε όση αντικειμενικότητα μπορούμε, ώστε η λίστα να έχει ένα νόημα με το συγκεκριμένο τίτλο ― και ας είναι εντέλει αδύνατη η 100% ακρίβεια. Αλλιώς θα βάζαμε και Palestrina και Aphex Twin και ότι άλλο μας αρέσει στους 100 μεγαλύτερους της τζαζ με την ίδια δικαιολογία!
> καταδείκνυε την αυθαιρεσία της λίστας ως αξιολογικού εργαλείου μέσα από τις επιλογές της δικής του λίστας
Ε, ο καλύτερος τρόπος για αυτό είναι να ...μην δίνεις λίστες!
Dimitrios Papachrysanthou
Τζαζ: Οδηγός δίσκων, Κώστα Γιαννουλοπουλος, Εκδόσεις Απόπειρα 1981.
Diogenis Daskalou
Και ο jazz fm του Κώστα
Dimitrios Papachrysanthou
Αρκετά αργότερα από το 1981.
Το βιβλίο επανεκδόθηκε με προσθήκη δισκογραφίας το 1991 στις εκδόσεις Λιβανη.
Σκοπός ήταν να επανεκδίδεται κάθε 10 χρόνια. Δυστυχώς δεν πρόλαβε το 2001.
Φώντας Τρούσας
Πρώτη έκδοση 1983, δεύτερη 1990
Dimitrios Papachrysanthou
πάντα μου αρέσει η ακρίβειά σου. Γι’ αυτό και για πολλά άλλα σε διαβάζω χρόνια τώρα.
Anastasios Babatzias
οι λιστες του τζαζ και τζαζ ηταν εξαιρετικες. Οχι μονο οι μεγαλες αλλα και αυτες που φτιαχνατε καθε χρονο για τους δισκους της χρονιας.
Ferris Costas
Σίγουρα δεν υπάρχουν "100 καλύτερα" έτσι γενικά και απόλυτα, θα μπορούσαν όμως να υπάρχουν κατηγορίες που προσδιορίζουν σχεδόν αντικειμενικά τα καλύτερα του είδους. Όπως π.χ. "Τα 100 πλέον επιδραστικά", ή "Τα 100 πλέον υποβαθμισμένα (Underrated)" ή "Τα 100 πλέον εμπορικά" κ.ά.π.
Kyriakos Koutsogiannopoulos
Μπράβο ρε Φώντα, ωραίο κείμενο.
Youli Martini
Το ένθετο αυτό κυκλοφόρησε με το Αθηνόραμα, ένα περιοδικό οδηγός πόλης με μεγάλη κυκλοφορία τότε, και απευθυνόταν όχι μόνον στους μυημένους αλλά και και σε όσους διψούσαν να προσεγγίσουν την τζαζ ή δεν είχαν ιδέα τι ήταν. Απλό και καλαίσθητο, με υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ήταν ο σπόρος που λίγο αργότερα θα δημιουργούσε το Jazz &τζαζ.
Άγις Θεοδωρίδης
Είχε κάνει ο Κώστας Γιαννουλόπουλος.
Nikolas Fotakis
Φώντα, μπορείς να ανεβάσεις την λίστα; Να σκανάρεις τις σελίδες, ενδεχομένως; Όχι απαραίτητα εδώ μέσα, στο Δισκορυχείον πχ.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Αυτό που είπε η Λένα Πλάτωνος... ότι λείπει η πνευματικότητα από την τραγουδοποιία του Λεξ... το βρίσκω πολύ σωστό"...
ΑπάντησηΔιαγραφήKaterina Konstantinou
Δυνατό κείμενο και ποίημα
Λαφτατζής Χρήστος
συμφωνώ με το κείμενο αλλά νομίζω πως υπήρχαν ελληνικά χιπ-χοπ συγκροτήματα που είχαν κάποια πνευματικότητα (ίσως όχι καθ' ολοκληρίαν βέβαια)
Maria Pappa
προσωπικά έχω βαρεθεί τις αναλύσεις για ένα μουσικό είδος που δεν ακούει κανείς στην ουσία αλλά όλοι παραδόξως έχουν άποψη - και δεν το λέω για σένα Φώντα στην προκειμένη περίπτωση
Sebastian Komianos
Το "δεν ακούει κανείς" είναι από τα πιο άστοχα σχόλια, για οποιοδήποτε είδος μουσικής κι αν μιλάμε.
Maria Pappa
δεν νομίζω ότι έχεις καταλάβει ακριβώς το σχόλιο αλλά δεν πειράζει
Sebastian Komianos
Το εν λόγω σημείο του σχολίου λέω άστοχο, όχι το σύνολο.
Maria Pappa
ειρωνικά το λέω βρε συ
Harry Gordon
Ειναι οι καιροι χωρις πνευματικοτητα
Πάνος Καραίσκος
Πόσο δίκιο έχεις!!!!
Theodore Zefkilis
Την ίδια κουβέντα είχαμε με ένα φίλο και λέγαμε ότι ο μουσικός που φλερτάρει με την τέχνη είναι αυτός που σου παρουσιάζει μια εκδοχή της μουσικής του αφήνοντας με έναν δικό του τρόπο τις άλλες πάνω σου.
Aris Karampeazis
Υπάρχει και το ζήτημα βέβαια κατά πόσο τα είπε η Πλατωνος ή οι διάφοροι αντ’ αυτής των τελευταίων ετών. Της πιστώνεται βέβαια, αλλά ας το έχουμε υπόψη μας
Lily Chanoumi
Έτσι ακριβώς!
Stratis Agelos
Ετσι ακριβώς.
Maria Andronikou
As you say!
Katja Zeki
Το στήνεις τόσο ωραία το κείμενο που σου το δίνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, κάποιος. Δλδ έχεις ή δεν έχεις δίκιο, έχεις δίκιο τελικά... το ποίημα μάλιστα, αριστουργημα. Ναι, γιατί όχι ισάξιο του ουρλιαχτού!
Labis Labis
Ας με πληροφορήσει κάποιος, παρακαλώ.
Τι είναι το Λεξ. Πρώτη φορά το ακούω.
Ευθύμιος Ραγκούσης
βαλε λεξ στο γκουγκλ κε λαμπη
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
ένας που γεμίζει γήπεδα!κι εγώ προσωπικά δε γνωρίζω έστω ένα κομμάτι του
Patritsopoulos Nikos
Διαγραφήενας της μοδος
Labis Labis
Μουσικός-τραγουδιστής να υποθέσω.
Μάλλον εγώ είμαι αλλού.
Panagias Tsep
ξέρετε ποια είναι η Χρυσούλα Διαβάτη;
Αλέξανδρος Αλεξανδρής
Ναι ναι της ραπ ή Τραπ,κάτι τέτοιο πάντως
Amira Pulcheria Frani
Το ποίημα υπέροχο, γραμμένο από έναν αυθεντικό και ταλαντούχο, αν και απελπισμένο. Σκέφτομαι όμως για τον Λεξ, ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι πνευματικότητα. Για ένα επίπεδο σκέψης και ζωής μπορεί τα λόγια του να είναι πνευματικά, αφυπνιστικά, κάποιοι να τον χρειάζονται. Προσωπικά δεν μπορώ να τον ακούσω για πολύ γιατί με ψυχοπλακώνει. Και επίσης ανήκω σε πιο παλιά γενιά, αυτή που άκουγε Άσιμο και Τρύπες.
Nicolas Sevastakis •
Εξοχη σκέψη
Χρήστος Πριτσαπίδουλας
Έχεις δίκιο...
Michael Kolesidis
Με αναζήτηση στίχους από το ποίημα δε βγαίνει κανένα αποτέλεσμα. Ποιανού είναι και πως το βρήκατε;
Michael Varnas
Η Στέρεο Νόβα είχαν αυτή τη πνευματικότητα
Ελσα Καραγιαννη
και εγώ αυτούς σκέφτηκα.
Kwstas Agas
κατά τη γνώμη μου, ΚΑΙ ο Μητακίδης των Active Member εκεί στο Πέραμα ....
Michael Varnas
Όπως τα λέει ο Φώντας κατά τη γνώμη μου
Nikolas Loukopoulos
Καταπληκτικό ποίημα, θα τολμήσω όμως να πω πως η προσέγγιση της κας Λένας ίσως είναι κάπως επιφανειακή. Και εξηγούμαι. Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να ταυτιστώ με ραπ καλλιτέχνες, πόσο μάλλον όταν προβάλλεται αυτό το "ματσό", η αντρίλα και το "εγώ σε γαμάω, είμαι καλύτερος". Και σαν άκουσμα, η ραπ σε πολλές εκφάνσεις της, αν όχι τις περισσότερες, εμπεριέχει αυτό που σήμερα ορίζεται ως τοξική αρρενωπότητα, συνεπώς το αποφεύγω. Ο Λεξ ωστόσο, δε θέλει να μπει σε αυτη την κατηγορια ιδεολογικά (αφου εκφράζει το λαουτζίκο και όχι τους rap gagsters), ωστόσο η ίδια η υφή της μουσικής που κάνει έχει αναπόφευκτα -λόγω βάσης- την καγκουρίλα σαν βασικό χαρακτηριστικό. Δεν είμαι κριτικός, ούτε γνώστης της σκηνής, ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο Λεξ το γεγονός πως με τη μουσική εκφράζει αυτό που η κα Λένα αποκαλεί "λούμπεν" κοινό, δηλαδή τον καθημερινό άνθρωπο, και μάλιστα με τρόπο ιδιεταίρως επιτυχημένο, έστω κι ααν δεν εμπεριέχει πολλές πτυχές ακρόασης. Κάπου εδώ βλέπω -κάπως- να συγκρούεται χωρίς λόγο το γούστο με την πνευματικότητα. Πόσο απαραίτητη είναι άραγε η πνευματικότητα στη μουσική; Δεν εξαρτάται από το εκάστοτε πλαίσιο; Πρέπει να είναι οπωσδήποτε υψηλή τέχνη ό,τι ακούμε και τη βρίσκουμε; Περισσότερο για ελιτισμό μου κάνει, παρά για απτή ανωτερότητα. Κοινώς, πολλές λέξεις για να πει κάποιος απλά "δε μου αρέσει ο Λεξ". Και ξαναλέω, ούτε εμένα μου αρέσει, οφείλω όμως να αναγνωρίσω την προσφορά του στην σκηνή που υπηρετεί, ανεξαρτήτως αν η "φάση του" έγινε μόδα τελικά και την ακούει και η κουτσή Μαρία.
Antonis Admachinas
ΔιαγραφήΜια χαρα πνευματικοι ειναι οι στιχοι του λεξ ισως απλα καποιοι δεν θελουν να τους καταλαβουν
Anastasopoulos Spitali
Αυτός ο αχταρμας από διαφορετικούς συγγραφεις, διαφορετικών ιστορικών περιόδων και μέ ψευτοεισαγωγη "δεν θα σάς πω ποιος τό έγραψε το 1963" ,δεν καταλαβαίνω πού τό πάει..Εξυπνακισμος ??
Vicky Michopoulou
Όπως εξάλλου δεν συνιστά 'δημοσιογραφία' η ειρωνεία προς το πρόσωπο της κ.Λ.Πλάτωνος για το συγκεκριμένο σχόλιο. Και δεν εννοώ εσάς κύριε Τρούσα.
Nikos Barpakis
o ρεαλισμός δε συνιστά χαμηλότερης 'ποιοτητας' τέχνη.
Μια νοικοκυρά μπορεί να τηγανίζει μπαρμπούνια και να είναι Αρτιο όλο.
Το θέμα είναι ίσως οτι ο ΛΕΞ πραγματεύεται εικόνες αδιέξοδες και έχει ένα λυρικό τρόπο που επιστρέφει στο πραγματικό και το πεζό, χωρίς στοχασμό αλλά με (αυτο)αναφορές πολύ ωμές. Δεν πουλάει ελπίδα ούτε υπερρεαλισμό, τι να κάνουμε.
Αν ήταν στο 60 μπορεί να ήταν ο Guthrie της Ελλάδας- ξέρω είναι ακυρη η σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων.
Θα έκανα ένα σχόλιο για ελάσσονα παραδείγματος χάριν ποιοτητα γραφής στη σύνθεση και την τραγουδοποιία σε αντιστρόφως ανάλογη σχέση με τη γεωμετρική φήμη που έχει αποκτήσει, αν έπρεπε να βρω κάτι. Αλλά είναι ο ορισμός του ραπ, το beat εξυπηρετεί τα λόγια. Τετοιο ήχο πχ βγαζανε στη Γαλλία το 96, αν μπορεί να πει κανείς για το αντικειμενικό τεχνικό επίπεδο παραγωγής στην Ελλάδα που αργεί.
Κι αυτό όμως αποδεικνύει οτι α) νοηματοδοτείται αλλιώς η Μουσική στους καιρούς μας απο το ίδιο το κοινό που β) θα ταυτίζεται πάντα απρόβλεπτα και αυθόρμητα με το πιο παράδοξο πόνημα.
Η Λένα Πλάτωνος δεν ξέρω γιατί το σχολίασε τώρα, έτσι, με αυτό τον τρόπο κι εκεί όπου το έκανε σε αυτό το έντυπο.
Μπας και μας έχει μπει στο μάτι ασυναίσθητα όλων των παλιών, οτι στην εποχή που ζούμε μπορεί να κάνει κάποιος τόσο μεγάλα νούμερα με μιμιδιακό hype από 'τη βάση' , ενώ παλιότερα ήταν όλα πιο γραμμικά κι εξαρτώμενα απο τις μεγάλες δισκογραφικές και το σύστημα ΜΜΕ ??
Αυτό δεν αφορά όμως μόνο τον όποιο ΛΕΞ, στο χωριό μου λενε if you have to hate, hate the game not the player.
Andreas Mitrelis
τι κάθεσαι και ασχολείσαι
Νίκος Μιχαλάκης
Μπράβο ρε Φώντα !!!
Jimi Sokratis
Αν Λεξ ήταν στην Ελλάδα του εξήντα δε θα ήταν ο Γούντι Γκάθρι αλλά θα ήταν σε έκεινη τη συλλογή για σκύλους και θα φώναζε ''πάλι ντόρτια ήφερα''. Το ότι είναι στην εποχή μας τον έχει κάνει λίγο βελτιωμένο μοντέλο σε αυτό.
Nikos Barpakis
να απαντήσω στο σχόλιο ή μπα καλύτερα
Jimi Sokratis
Αν έχετε αμφιβολίες αφήστε το καλύτερα.
Nikos Barpakis
δεν πρόκειται περι σιγουριάς, οι αλήτες έχουν και μια ευγένεια κάπου
Jimi Sokratis
Δε καταλαβαίνω, δε βγάζει νόημα.
Nikos Barpakis
ΔιαγραφήΜου απαντήσατε, peace out
Jimi Sokratis
Συνεχίζω να μη καταλαβαίνω πάντως. Να γίνετε αναλυτικότερος για να μη κάνω υποθέσεις.
Nikos Barpakis
εγώ καταλαβα οτι εσείς ξέρατε και εγώ είχα αμφιβολία.
Απο ευγένεια ρώτησα γιατί σε αλλουνού τοίχο θα γαβγίζουμε αν το πάμε κόντρα.
Εν ολίγοις, μιας και έχετε την διάθεση για συζήτηση:
-Δεν είναι δίκαιο να πουμε σκυλά τον ΛΕΞ. Εχουμε πολλά σκουπίδια επί δεκαετίες τώρα ανεχτεί για να κάνουμε τέτοιο τσουβάλιασμα.. Δεν το δεχομαι!
- Οι ρεμπέτες, αυτοί οι θρύλοι του ντουνια, για πεζά κι ασχολίαστα πράγματα δε μιλούσανε? Τι άγιο είχαν και τους έχουμε ακόμα θεους. Κάτι είπανε στην ψυχή, μάλλον, υποθέτω γώ τωρα..
- Ο Woody Guthrie μιλούσε για τη χώρα του, ενάντια στο φασισμό και πάντα με σκωπτικό ή παράδοξο τρόπο για την Αγάπη. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο άκυρη η σύνδεση που έκανα?
Είδα που κάνατε σχολιασμό σε δικό μου point, αλλά με ξεχωριστό comment για αυτό και ασχολήθηκα.
Jimi Sokratis
Έκανα σε ξεχωριστό point γιατί θα σβήσω το σχόλιο μου κάποια στιγμή μιας και δε με ενδιαφέρει να βρίσκεται για πάντα κάπου όπως επίσης δεν έχει σκοπό να χαλάσει τυγχόν ροή συζήτησης στο δικός σχόλιο. Ο Τρούσας ξέρει.
Το αν έχετε αμφιβολία πήγαινε στην ερώτηση για το αν θέλετε να απαντήσετε ή όχι. Δική σας υπόθεση είναι. Αν έχετε αμφιβολία στο αν θα απαντήσετε ή όχι αφήστε το. Για αυτό και το ξεχωριστό point και όχι στην απάντηση σας. Ήμαρτον.
Τα υπόλοιπα με την δική σας απαξία και σε στυλ Λεξ θα σας έλεγα καμιά βαριά κουβέντα αλλά θα το αφήσω. Η πείρα δείχνει ότι η επαφή των ανθρώπων με τον ....ρεαλισμό τους κάνει να .... κλοτσάνε.
Η υπερβολή περί Γκάθρι φυσιολογικά απαντήθηκε με μια ακόμα υπερβολή. Αυτονόητα πράγματα.
Vassilis Serafimakis
: "Οι ρεμπέτες, αυτοί οι θρύλοι του ντουνια, για πεζά κι ασχολίαστα πράγματα δε μιλούσανε? Τι άγιο είχαν και τους έχουμε ακόμα θεους. Κάτι είπανε στην ψυχή, μάλλον, υποθέτω γώ τωρα."
Βεβαίως και βγήκε *κάτι* από τούς ρεμπέτες και το ρεμπέτικο. Ο στίχος τού ρεμπέτικου αφορά (τολμώ να μιλήσω γιά κάτι σπουδαίο) και προσωπικά και κοινωνικά πεδία, συχνά αξεχώριστα, έστω και εμμέσως. Δεν προείνει λύσεις σε κάποια προβλήματα ο ρεμπέτης, ο οποίος εξ άλλου, *κατά κανόνα*, δεν είναι ιδιαίτερα "ενσυνείδητα κοινωνικό άτομο".
Τώρα ποιά ακριβώς είναι η "πνευματικότητα" την οποία δεν διακρίνει η (σπουδαία) Λένα Πλάτωνος στο έργο τού Λεξ δεν γνωρίζω. Αυτά που γράφει στην ανάρτηση ο Τρούσας ερμηνεύουν την κριτική τής Πλάτωνος ως αφορούσα το επίπεδο τού λόγου, πχ με τη "φτηνή ρίμα", και την "αντιπνευματικότητα" που υποθέτω βγαίνει από την απαξίωση που εκφράζει το είδος (όχι αδικαιολόγητα ως κριτική μιάς γενιάς προς τις προηγούμενες) προς τα "άχρηστα" "κατορθώματα" τών προηγουμένων τα οποία επέφεραν τη κοινωνία μέσα στην οποία η σημερινή αυτή γενιά ζεί.
Μέχρις εδώ θα (μπορώ να) μιλήσω. Κι επειδή έχω ζήσει την (σχεδόν καθολική!) απαξίωση τής γενιάς μου τών boomers από την προηγούμενη (και πολλά βασανισμένη ποικιλλοτρόπως) γενιά, αρνούμαι ν'απαξιώσω οποιονδήποτε καλλιτέχνη ταρακουνάει με τέτοιο τρόπο τόσο κόσμο όπως πχ ο Λεξ. Kι αν είναι ένας HA Schult ή ένας Basquiat τού λόγου;
Nikos Barpakis
αρχικά δεν το έπιασα αυτό με το ξεχωριστό σχόλιο , αλλά σε δεύτερη σκέψη είναι διακριτικό και διακριτό. Αλίμονο, δε χρειάζεται να σβήσουμε κάτι.
Εγώ ανταποκρίθηκα με τα σημεία που σκεφτόμουν, δεν ξέρω αν έχω δίκιο αλλά ένιωσα οτι έχω λόγο κι έγραψα. Ουτε Λεξ, ούτε βαριές κουβέντες - ίσως το μέσο εδώ βγάζει ένα άλλο νόημα. Δεν είχα σκοπό τη διαφωνία.
Ευχαριστώ
Γιάννης Μωραϊτης
ΔιαγραφήΣυμφωνώ με το κείμενο
Το ποίημα άθλιο, τουλάχιστον
Panagiotis Koun
Ακριβως
Spyros Kotortsis
Πάντως σε ότι αφορά την πνευματικότητα και συνεπώς τον πνευματικό άνθρωπο, η κ. Πλάτωνος μάλλον δεν θυμάται τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: https://www.facebook.com/share/v/16JKWowzzp/
Γεώργιος Ζγούρας
* Περί ορέξεως...παστουρμαδόπιττα! Για μένα είναι το λεγόμενο '' χάσμα γενεών ''. Οι προ - παππούδες μας άκουγαν ρεμπέτικο ή βαλς, γκρινιάζαν που τα παιδιά τους άκουγαν λαϊκό ή ροκ εν ρολ, τών οποίων τα τέκνα τους άκουγαν κάτι άλλο και τα οποία δισέγγονα ακούν Σακίρα, Χατ Τρικ, Λεξ, Κέιτι Πέρι, Μπλάντι Χωκ και πάει λέγοντας! Οι νέοι δεν έχουν άποψη από Κυλιόμενες λίθους και Σκαθάρια αλλά προτιμούν Χάσμα και Ψόφιους Κοριούς, Σνικ, Λάιτ και ίσως λίγη Αριάνα με Αντέλ!
*...και σύμφωνώ με τον κύριο Χατζιδάκι!
- Τι θα πει πνευματικός άνθρωπος;
<< Δεν δέχομαι τον χαρακτηρισμό του Πνευματικού ανθρώπου...με ενδιαφέρει το να είμαι Άνθρωπος πρώτα απ' όλα... Πνευματικός άνθρωπος είναι κάθε άνθρωπος που είναι σωστός άνθρωπος...>>
Γιούλα Γιαννάκη
Με όλο τον σεβασμό: ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ VS ΛΕΞ ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ
Σωστό το σχόλιο της πολύ μεγάλης Λένας Πλάτωνος (σπουδαία, την θαυμάζω και την αγαπώ, πετάει όμως και μερικές κοτσάνες, έχει "κάθε δικαίωμα") για την απουσία πνευματικότας στα τραγούδια του ΛΕΞ.
Για ποιά πνευματικότητα μιλάμε σε μία εποχή, που οι άνθρωποι φυτοζωούν, ψυχοραγούν και δεν μπορούν καν να επιβιώσουν;
Η πνευματικότητα αποτελεί κατάσταση πολυτελείας για όσους έχουν ελεύθερο χρόνο και χώρο στο μυαλό τους για πνευματικές αναζητήσεις.
Έχουμε καταλάβει παιδιά, πως ζει ο μέσος άνθρωπος;(!) Έχουμε καταλάβει; (!)
Υπάρχει γενικότερα πνευματικότητα στα τραγούδια που γράφονται σήμερα;
Και αν ναι, ποιά είναι αυτά τα τραγούδια;
Οι κουτοπόνηροι έμποροι "συνθέτες" και "στιχουργοί" τα προβλήματα ( προσωπικά, κοινωνικά) εμπορεύονταν πάντα. Απλώς το αμπαλάζ ήταν πιο μελωδικό.
Ε λοιπόν ούτε χώρος για μελωδίες υπάρχει πια.
Και η μελωδία "πολυτέλεια" αποτελεί στις μέρες μας και αυτό ας μας προβληματίσει.
Έχουν πνευματικότητα τα τραγούδια που λέει η Μποφίλιου, η οποία έχει πάρει "εργολαβία" το θέμα "Χωρισμός" ; (!)Σωστή είναι προς τα κοινωνικά ζητήματα η κοπέλα, αλλά πολύ κλάψα.
Ή οι σκυλάδες της Ιεράς Οδού- άλλοι εργολάβοι του "χωρισμού"..
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο ΛΕΞ αντιπροσωπεύει το λαϊκό τραγούδι στην εξέλιξή του.
Χωρίς μελωδικό αμπαλάζ. Νέτο σκέτο. Με συνθηματικό τρόπο στιχουργικής γραφής.
Άμεσος.
"Aktion Direkt ".
Και εν πάση περιπτώσει ας αφήσουμε τους νέους ανθρώπους να κρίνουν, τι τους αντιπροσωπεύει, γιατί οι 32 plus είμαστε ήδη συμβιβασμένοι και παραδομένοι στο "εγώ θέλω να περνάω καλά": ψόφιοι δηλαδή.
Πρώτα οι νέοι.
Και μόνον οι νέοι.
Τα παιδιά να κρίνουν.
Με οποιοδήποτε τίμημα.
Και ας..."φαλτσάρουμε ".
Vassilis Serafimakis
"Τα προβλήματα τα ξέρουν καλύτερα αυτοί που τα αντιμετωπίζουν, και καμία τέχνη δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα – επιβίωσης ή όποιο άλλο. Δεν είναι αυτός ο στόχος της τέχνης."
Ας το βάλουνε αυτό ως επίγραμμα έξω από τις σχολές τού αντικειμένου - κάτι σαν Δαντική προειδοποίηση.
Thanos Trianda
ΔιαγραφήΝομίζω ότι η ραπ του Λεξ, αλλά και γενικότερα η Ελληνική σκηνή της και όχι μόνο, δεν ενδιαφέρεται για την πνευματικότητα στο στίχο, ούτε να απευθυνθεί σε κόσμο έξω από την hip hop κουλτούρα (Ή υπο-κουλτούρα, όπως θέλετε). Το ότι κατάφερε ο Λεξ να "πιάσει" κι άλλου είδους κοινό κάπου πρέπει να οφείλεται. Τελικά, δίκιο έχει η αγαπημένη Λένα, αλλά μάλλον δεν είναι αυτή μια κριτική που αφορά τον Λεξ. Κι ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος δεν έχει πνευματικότητα. Και;
Αλλά ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Λεξ: «Εγώ δεν θέλω να είμαι ποιητής. Η ποίηση νιώθω ότι φέρει ένα πνευματικό παίδεμα παραπάνω από έναν χιπ-χοπ στίχο. Ναι, ο στίχος είναι δυνατός, ναι, ο στίχος έχει να πει, αλλά στο ραπ έχει μεγάλη σημασία η ερμηνεία, το πάτημα. Είναι πολλές οι παράμετροι. Το ραπ για μένα δεν είναι ιδεολογία, είναι ένα μέσο, όπως η συγγραφή. Δεν παύω, βέβαια, να τηρώ συγκεκριμένους αισθητικούς κώδικες, δεν θα τους καταπατήσω. (…) Δεν το σπάω συνειδητά το ραπ. Δεν είμαι μπίτνικ ποιητής, είμαι ράπερ και μου αρέσει. Πώς όμως να πεις τι είναι το ραπ; Αν είναι αλητεία σε εισαγωγικά ή χωρίς; Το χιπ-χοπ, επαναλαμβάνω, είναι μέσο. Και δεν το βάζω σε κουτιά, δεν θα πω αυτό είναι ραπ και το άλλο όχι. Είναι ένα μέσο και το χρησιμοποιεί ο καθένας όπως θέλει. Βιβλίο είναι του Χένρι Μίλερ, βιβλίο είναι και της Λίτσας Πατέρα. Όταν, λοιπόν, κατάλαβα τη δύναμη του μέσου, αποφάσισα να κάνω σόλο. Ήταν και ο Dof Twogee που έφτιαχνε τη μουσική, δέσαμε. Το χιπ-χοπ πρέπει να είναι και songwriting. Πρέπει το ρεφρέν να το καταλαβαίνω, το synth να το νιώθω, να έχει τη δομή του».
Ελσα Καραγιαννη
Συμφωνώ απόλυτα.
ειδικά για το κομμάτι της τέχνης που οφείλει να μας εξυψώνει, να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος όχι να λύνει προβλήματα. Και σωστά τοποθετήθηκε η Πλάτωνος που τουλάχιστον τη σέβονται, οπότε και θα ακουστεί ο προβληματισμός.
Zois Chalkiopoulos
Αγαπαω την Πλατωνος μέχρι - αντε - και τους κυκλους. Και αυτο το λεω οπου σταθω και οπου βρεθω. Για ολα τα μετα ομως απλα νιωθω θλιψη. Οπως επισης για το αν η ιδια εκανε δηλωσεις για τον Λεξ. Προφανώς το ιδιο ισχυει και για την τωρα μουσικη. Οποιος καταλαβε καταλαβε. Τωρα οσον αφορα τον Λεξ, hold your horses που λεμε και στο χωριο μου. Αφηστε τον ανθρωπο, πραγματικά. Τα νουμερα μιλανε απο μονα τους.
Sofia Slaftsaki
Πειτε μας ποιανου ειναι λοιπον
Valadis Terzopoulos
Εγώ για να καταλάβω. Το λαϊκό τραγούδι το σκυλαδικο η τέλος πάντων αυτά τα οποία μεγαλώσαμε και που γράφεις πολλές φορές, στερούνται η δεν στερούνται πνευματικότητας; Τα τραγούδια της Κατερίνας Στανίση που όπως είχα διαβάσει πριν καιρό ήθελε η Πλάτωνος να συνεργαστεί στερούνται η όχι; Και τελικά την χρειάζεται ο κόσμος πάντα την πνευματικότητα; Η θέλει και απλές κουβέντες που απλά να μιλούν στην ψυχή του;
Chrysoula Kechagioglou
Το σημείο που γράφετε για τους ράπερ μου φαίνεται ισοπεδωτικό, στο σημείο με τους ράπερ, αλλά βρίσκω συνταρακτικό το ποίημα...
Yannis Petratos
Μια χαρά είναι ο ΛΕΞ προχωράτε παρακάτω αν δεν σας αρέσει
Γιώργος Βόντζος
Δεν συμφωνώ καθόλου σέβομαι ότι γράφεται ιδίως από ανθρώπους με τέτοιες γνώσεις αλλά συγνώμη το ροκ από μόνο του είναι επαναστατικό το ίδιο κ η ραπ κ γενικά η μουσική που υπηρετεί την ανάγκη να αλλάξει αυτός ο βρώμικος κόσμος είτε ήταν ο Μάης του 68 είτε ήταν η μεταπολιτευση το 74 στην Ελλάδα είτε είναι ο Λεξ που αν δεν υπήρχε έπρεπε να εφευρεθεί για να εκφράσει ότι έχει στη ψυχή του ο σκεπτόμενος νέος της εποχής μας. Είμαι 58 κ πιστέψτε με είναι δύσκολο να ακούσω αυτή τη μουσική των 18χρονων αλλά αν ήμουν τώρα 18χρονος θα ένοιωθα τυχερός που ζω έναν Λεξ! Εμείς οι αρκετά μεγάλοι ας μη ξεχνάμε ότι δεν αναλύονται όλα ακαδημαϊκά κ ότι ροκ μεταλ ραπ κλπ αλλιώς σου μιλάνε στην εφηβεία κ αλλιώς τώρα...
Fofi Katsouda
Ο χοντρός στο ξεκίνημα του και οι Στερεό Νόβα διέθεταν πνευματικότητα
Σχόλια από το fb στο ποστ "Ρεμπέτικα στο μέγαρο. Ή όπως λέμε προκλασική μουσική στο κουτούκι του γιαβρή."...
ΑπάντησηΔιαγραφήMichalis Papadakis
Ω ναι
Ιωάννα Κλ.
... Πέσανε τα πιανοφόρτε
στο κουτούκι τού Γιαβρή
κι εσύ ήσουνα σε κόρτε
με ντιζέζα Αριστερή (...μα από φωνή @ουνί!...)
George Floudas
Είναι αυτό που ανέβασες για το Νταλάρα.
Η απέκδυση από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο ενός έργου
που το οδηγεί κατευθείαν στη μουσειακή λείανση.
Στην εξαφάνιση κάθε γωνίας, κάθε ενοχλητικού στοιχείου, κάθε μη καθώς πρέπει παραμέτρου.
Εννοώ ότι προτιμάω το έργο ντυμένο με την εποχή του
και με το διάλογο του καλλιτέχνη μαζί της ζωντανό
ακόμα κι αν αυτο βρωμίζει την καλλιτεχνική του αξία.
Περίπτωση Σελίν ας πούμε.
Akhenaton Saqqara
ή The Residents στον Kiss FM.
Yanis Bitsakis
Ψυχρός χώρος. Ποτέ δεν ευχαριστήθηκα συναυλία εκεί, ούτε καν τη λεγόμενη "κλασική"
Ναταλία Ρασούλη
Να σου πω την αλήθεια, κι εμείς που κάναμε του Μανώλη τα τραγούδια εκεί το μετάνιωσα.
Νόμισα ότι με έλουσαν με ένα κουβά χλωρίνη.
Χάλια.
Και δεν ειναι για μικροφωνικές ο χώρος ούτε για τέτοια τραγούδια.
Εκτός αν τα τραγουδάνε κάτοικοι της Φιλοθέης.
Αντιθέτως, γιατί έχω παίξει πολλές φορές στο Μέγαρο με τη συμφωνική ορχήστρα νέων, θέλει μουσική χωρίς μικρόφωνο που απλώνει αρμονικά.
Όργανα και φωνές γυμνά από μηχανήματα.
Να σοναρει ωραία.
Τεχνικά μιλώντας.
Τώρα, ουσιαστικά μιλώντας, τα ρεμπέτικα στο Μέγαρο είναι ακριβώς σαν την δήλωση του Νταλάρα. Εκτός τόπου και χρόνου.
Constantine Lignos
Πότε πάλι γίνεται αυτό;
Dimitris Kiranastasis
Έπαιξε και ο Ρους στο Μέγαρο. Άλλωστε το Ρεμπέτικο διδάσκεται στα Πανεπιστήμια εδώ και χρόνια ...
Σχόλια από το fb στο ποστ "Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στον Λεξ για να πει τη γνώμη του"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Τρούσας
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0XqYQAuULCniQfNaRCZgTBGKnVdQCNn5X9bU7bMnRxSrATU4o2T8Hx8J9dvgPKjM2l&id=100014406333349&locale=el_GR
Kwstas Agas
Τουλάχιστον για τους Μπητλς 65 χρόνια μετά την ίδρυσή τους και 55 χρόνια μετά τη διάλυσή τους "νέοι, γέροι, νοικοκυρές, νοικοκυραίοι, καθηγητές πανεπιστημίου, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, ιεροκήρυκες' κλπ κλπ ΑΚΟΜΗ μιλάνε και εκφέρουν γνώμες [σύμφωνες, αντίθετες, ασυνάρτητες, ουσιώδεις, ανούσιες κλπ κλπ, όλων των ειδών]!! Ενώ για τον ΛΕΞ ... Μετά από 30 χρόνια, ας πούμε, θα λέει κανείς τη γνώμη του γι' αυτόν ???
Yannis Almpanoudis
πιθανότατα ναι
Παναγιωτης Πανταζιδης
Ο αντιστράτηγος πρέπει να άκουσε μετά βοηθημάτων της φύσης τη μισή δισκογραφία των Μπιτλς.(Ωραίος)..
Eleni Founti
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δημιουργήθηκε θέμα με τις δηλώσεις της Πλάτωνος (με τις οποίες δεν συμφωνώ, μολονότι ειδικά τα περί πνευματικότητας, εφόσον τα ερμηνεύσω από τη σκοπιά της υπερβατικότητας την οποία η Πλάτωνος έχει υπηρετήσει καταπληκτικά στη δική της τραγουδοποιία, τα καταλαβαίνω). Δεν έκανε κάποια αθέμιτη επί προσωπικού επίθεση στον ΛΕΞ η Πλάτωνος. Στο μουσικό κομμάτι τον έκρινε. Πού είναι το πρόβλημα σε αυτό άραγε; Επίσης πότε φτάσαμε στο σημείο που δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για τον ΛΕΞ λες και είναι κάποια δύστροπη τέχνη που χρειάζεται Ωδεία και πτυχία; Εν τω μεταξύ οι μισοί από όσους λένε "μη μιλάτε για το ραπ" είχαν μεταμορφωθεί σε λοιμωξιολόγους και σε διοικητές νοσοκομείων επί covid.
Sebastian Komianos
Ποιά τέχνη χρειάζεται πτυχίο;
Eleni Founti
Θα μας το απαντήσουν οι έχοντες σπουδές πάνω στο ραπ αυτό.
Sebastian Komianos
Εσείς γράψατε ότι δεν είναι δύστροπη τέχνη που χρειάζεται ωδεία και πτυχία, άρα θα ήταν χρήσιμο για τη συζήτηση να μας απαντήσετε η ίδια.
Eleni Founti
Τι να απαντήσω; Ειρωνικό σχόλιο ήταν.
Sebastian Komianos
Η γνώμη της κυρίας Πλάτωνος για τα θέματα της πανδημίας ποιά να ήταν άραγε;
Yiannis Iliakis
που βρίσκονται οι δηλώσεις της Πλάτωνος;
Samy Alexandridis
Που είναι οι παλιές καλές εποχές; Σήμερα 4 αντιστράτηγοι πίνουν daturex αλλά δεν φτάνουνε ποτέ στον... Λεξ
George Gourvelos
Η ταπεινή μου άποψη επί του θέματος είναι πως αφού ο Λεξ δεν είναι, ουτε άλλωστε δηλώνει, ποιητής δεν θα έπρεπε να αντιπαραθέτουμε την στιχοποιία του με ποιήματα. Είναι ανόμοια πράγματα και η σύγκριση αδικεί και τον Λεξ, αδικεί και τους ποιητές.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Άκουσα πρόσφατα ξανά και από επίσημα χείλη τον μύθο που λέει ότι τα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου ηχογραφήθηκαν μυστικά και παράνομα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAnastassios Anastassiou
Είσαι τροχιοδρομημενος επι της ορθής και ποιοτικής πορείας της συγγραφής!
George Floudas
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγάλη ανάγκη για μύθους.
Markos Mygiakis
Καλό μήνα. Ενδιαφέρον ντοκουμέντο. Είναι η έκδοση με Νταλάρα και Βίσση;
Θοδωρής Μπαλούρδος
Φώντας Τρουσας!!!!