Οι Ηλέκτρα είναι ένα καινούριο αθηναϊκό ροκ συγκρότημα, που
έκανε πέρυσι (2024) την εμφάνισή του στη δισκογραφία μέσω του LP του «Δώμα». Λέμε για ένα άλμπουμ,
ανεξάρτητης παραγωγής, που διαθέτει εννέα τραγούδια (πέντε και τέσσερα ανά
πλευρά), κλεισμένο σ’ έναν ωραίο, από εικαστικής πλευράς, φάκελο, που διαθέτει
και obi. Όλα τα tracks ανήκουν συνθετικώς και
στιχουργικώς στον Βασίλη Ζερβακάκη, που παίζει επίσης κιθάρες, μπάσο και
τραγουδά, ενώ δίπλα του βρίσκονται μονίμως οι Χρήστος Βαγιόπουλος ντραμς και
Χρήστος Λαΐνάς κιθάρα, φωνή, κρουστά, πλήκτρα, με τους Κώστα Βλάχα κιθάρα και
Νίκο Παπαδημητρίου μπάσο (αμφότεροι από τους Μέντα) να συνοδεύουν ανά
περιστάσεις.
Το rock των Ηλέκτρα είναι... εύηχο και προσεγμένο. Θέλει να είναι και κάπως pop εννοώ, με ντελικάτα layers, σεμνές κιθάρες και ωραία ροή, που να μπορεί να κινητοποιεί και να θέλγει. Υπάρχει κυρίως η διάθεση εννοώ για κάτι ωραίο και ουσιαστικό συνάμα, που να έχει χάρη, οπωσδήποτε, αν και στη πράξη... σκοντάφτει κάπως. Βασικά οι φωνές είναι το πιο αδύναμο στοιχείο του δίσκου, ενώ και στον συνθετικό τομέα θα χρειαζόταν περισσότερη δύναμη και συνοχή, ώστε το «πράγμα» να σε πιάνει και να σε γραπώνει.
Ο Ζερβακάκης, που καταγίνεται και με τον στίχο, θέλει να ετοιμάσει κάτι, που να διαθέτει απλές, αλλά ουσιαστικές κοινωνικές αναφορές, και ως στόχος αυτό ακριβώς το περιβάλλον είναι το σωστό, όμως κι εκεί χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια, για να προτείνεις, τελικώς, κάτι που θα μείνει.
Σίγουρα οι Ηλέκτρα είναι ένα «ζωντανό» συγκρότημα, που μπορεί να βελτιωθεί σε όλα τα επιμέρους ζητήματα –μια χαρά μουσικοί είναι εξάλλου οι άνθρωποι, με τους περισσότερους, αν όχι όλους, να έχουν και ουσιαστικό παρελθόν–, γιατί οι δυνατότητες υπάρχουν. Αυτές, τέλος πάντων, που φανερώνονται στα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου τους, που είναι τα «Άσκοπα», «Άλλη ζωή» και «Φυσάς καπνό».
Επαφή: https://electrabandelectra.bandcamp.com/album/-
Το rock των Ηλέκτρα είναι... εύηχο και προσεγμένο. Θέλει να είναι και κάπως pop εννοώ, με ντελικάτα layers, σεμνές κιθάρες και ωραία ροή, που να μπορεί να κινητοποιεί και να θέλγει. Υπάρχει κυρίως η διάθεση εννοώ για κάτι ωραίο και ουσιαστικό συνάμα, που να έχει χάρη, οπωσδήποτε, αν και στη πράξη... σκοντάφτει κάπως. Βασικά οι φωνές είναι το πιο αδύναμο στοιχείο του δίσκου, ενώ και στον συνθετικό τομέα θα χρειαζόταν περισσότερη δύναμη και συνοχή, ώστε το «πράγμα» να σε πιάνει και να σε γραπώνει.
Ο Ζερβακάκης, που καταγίνεται και με τον στίχο, θέλει να ετοιμάσει κάτι, που να διαθέτει απλές, αλλά ουσιαστικές κοινωνικές αναφορές, και ως στόχος αυτό ακριβώς το περιβάλλον είναι το σωστό, όμως κι εκεί χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια, για να προτείνεις, τελικώς, κάτι που θα μείνει.
Σίγουρα οι Ηλέκτρα είναι ένα «ζωντανό» συγκρότημα, που μπορεί να βελτιωθεί σε όλα τα επιμέρους ζητήματα –μια χαρά μουσικοί είναι εξάλλου οι άνθρωποι, με τους περισσότερους, αν όχι όλους, να έχουν και ουσιαστικό παρελθόν–, γιατί οι δυνατότητες υπάρχουν. Αυτές, τέλος πάντων, που φανερώνονται στα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου τους, που είναι τα «Άσκοπα», «Άλλη ζωή» και «Φυσάς καπνό».
Επαφή: https://electrabandelectra.bandcamp.com/album/-
Υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφή