μια ιστορία του κλασικού anadolu rock – του ροκ της Τουρκίας – οι σπουδαιότεροι καλλιτέχνες, τα καλύτερα τραγούδια και οι σημαντικότεροι δίσκοι

Πρόσφατα άκουσα την Νεφέλη Φασούλη να τραγουδά anadolu rock στο στυλ της Gaye Su Akyol. Ήταν τέσσερα τραγούδια –λέω για το ψηφιακό EP της “Wyrd”, που βγήκε τον Απρίλιο– μεταξύ των οποίων και το κλασικό λαϊκό «Θα τα κάψω τα (ρημάδια τα) λεφτά μου» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, που είχε πει ο Μάνος Παπαδάκης το 1967. Είναι ωραίο να έρχονται παλιά ελληνικά τραγούδια ξανά στο προσκήνιο, αλλά εγώ πλέον προτιμώ οι διασκευές να κινούνται κοντά στα αυθεντικά πρότυπα, δίχως να εκμεταλλεύονται νέες μόδες, ντεμέκ ανανεώσεις ή περιστασιακές εμμονές. Φαίνεται, όμως, πως αυτό είναι πιο δύσκολο τελικά, αφού το «πείραγμα», στα παλιά τραγούδια, τείνει να γίνει καθεστώς.
Πάντως δεν είναι μόνο η Φασούλη που έσκυψε εσχάτως σ’ αυτό το ροκ στυλ, που αφορά την Τουρκία των mid-sixties / mid-seventies, καθώς anadolu rock ακούμε στο πρώτο άλμπουμ των Dury Dava από το 2019, ενώ πολύ ενδιαφέρουσες αποτυπώσεις υπάρχουν και στα άλμπουμ των κυπριακών συγκροτημάτων Buzz’ Ayaz (στο περσινό LP τους στη γερμανική Glitterbeat) και Monsieur Doumani (στο “Pissourin” του 2021), ενδεχομένως και αλλού. Μας πάει, σαν χώρα, ο ήχος του anadolu rock –δεν υπάρχει αμφιβολία– και το γεγονός ότι δεν έχουμε κατρακυλήσει, ακόμη, σε μία ανέξοδη υιοθέτησή του, μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί... ευτύχημα.
Υπάρχουν στο ίντερνετ διάφορα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία σε σχέση με το τι ήταν και πώς ακριβώς προέκυψε το anadolu rock, αλλά εδώ θέλω να γράψω και για το πώς το ανακάλυψα, εγώ, κάποτε στα 90s. Έχει και αυτό ενδιαφέρον...
Εκείνο που πρέπει να πω από την αρχή (και το έχω ξαναγράψει εδώ στο LiFO.gr) είναι πως ήδη από την εποχή του λαϊκού καλλιτέχνη Αντώνη Λορέντζου (ετεροθαλής αδελφός του Γιάννη Φλωρινιώτη) και του άλμπουμ του «Πω! Πω! Φωτιές» [Panivar / Victory, 1980] είχαμε ακούσει τραγούδια, μεταφερμένα στα ελληνικά, από το ρεπερτόριο του Barış Mançο (1943-1999), μιας από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του anadolu rock.
Ακόμη πιο πίσω στο χρόνο, το 1972, είχε έρθει για να διαγωνιστεί στην 5η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, στο Παναθηναϊκό Στάδιο (7-9 Ιουλίου), ο Özdemir Erdoğan (γενν. 1940) με το τραγούδι του “Gurbet” (Ξενιτιά), που θα απέδιδε η σύζυγός του Ayşen Erdoğan. Το τραγούδι υπήρξε μεγάλη επιτυχία στην Τουρκία και οπωσδήποτε σχετίζεται με το anadolu rock ιδίωμα. Να μην ξεχνάμε πως ο Erdoğan είχε κάνει επίσης τρανή επιτυχία, στην Τουρκία, το 1969, το «Έφυγε, έφυγε» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα (που είχε πρωτοπεί ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1966), ως “Duyduk duymadιk demeyin”. Υπάρχουν λοιπόν κάποιες συνδέσεις από το χθες, μεταξύ μουσικής Ελλάδας και Ανατολίας, αλλά βασικά, εδώ (στην από ’δω μεριά του Αιγαίου εννοώ) δεν είχαμε πάρει τίποτα χαμπάρι έως και το 1998.

Σε τελείως προσωπικό επίπεδο θυμάμαι πως στα 90s εύρισκα στο Μοναστηράκι τούρκικα LP και singles, τα οποία και αγόραζα, αλλά τα άκουγα κάπως σαν... εξωτικά και βεβαίως αποσπασματικά. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι ρόλο παίζανε στη γείτονα, αν ήταν επιτυχίες, αν ανήκαν στο «underground» κύκλωμα κ.λπ. Δεν έγραφε κανείς, θέλω να πω γι’ αυτά τα πράγματα, τότε, στα μουσικά περιοδικά ή οπουδήποτε αλλού.
Αν λοιπόν στο γιουσουρούμ θα εντόπιζα και Barış Mançο (τουλάχιστον τρία LP του από τα late 70s-early 80s, για τα οποία τώρα «σκίζονται» οι συλλέκτες), και Alpay από τα σίξτις, και Ferdi Özbeğen, και μάλιστα 45άρι του από το Altın Mikrofon του 1965 (θα πω στη συνέχεια τι ήταν αυτό), και Selda, ένα ελληνικό(!) δισκάκι της σε ετικέτα Marionetta από το 1972 και άλλα διάφορα, στην πράξη όλα αυτά ήταν... σταγόνες στον ωκεανό – τυχαίες, για μένα, ηχογραφήσεις, που δεν μπορούσες να τις εντάξεις κάπου, σε κάτι ευρύτερο. Τούρκικοι δίσκοι, ok, κι εκεί κάπου τελείωνε το πανηγύρι. Σημειώνω λοιπόν το αληθινό... δισκορυχείο, που ήταν κάποτε το Μοναστηράκι –όταν μπορούσες να βρεις όλα αυτά, κι ακόμη περισσότερα, σε τιμές αστείες και σχεδόν τζάμπα– για να πάω παρακάτω.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/mia-istoria-toy-klasikoy-anadolu-rock-toy-rok-tis-toyrkias

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 653

19/7/2025
H μεγάλη αμαρτία της ελληνικής ποπ και του ροκ ήταν η συμπόρευσή τους με τη δεξιά και την ακροδεξιά, στη δεκαετία του ’60 βασικά, και στην αρχή του ’70 – τουλάχιστον μέχρι το 1970-71.
Αυτό δεν θέλουν να το ομολογήσουν οι περισσότεροι, παρότι εγώ το έχω αντιληφθεί και από παρέες, εδώ και δεκαετίες, μα και εδώ στο fb, όταν θα διαπίστωνα (πολύ πριν μπω με προσωπικό λογαριασμό) πως διάφορα μέλη συγκροτημάτων εξακολουθούσαν, δεκαετίες αργότερα, να εκφράζουν συντηρητικές και εθνικιστικές θέσεις (έως και χρυσαυγίτικες).
Με αυτά τα δύσκολα και επικίνδυνα θέματα καταπιάνεται το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] και αυτά τα έντυπα, που βλέπετε εδώ, είναι απολύτως ενδεικτικά τού τι θέλω να πω.

Είναι οι «Λόγοι» του φασίστα συνταγματάρχη Λαδά, που κυνήγαγε υποτίθεται την ψυχεδέλεια, αλλά έδινε το παρόν σε παραστάσεις γιεγιέδικων συγκροτημάτων, που οργάνωνε η χουντική ΕΦΕΕ, είναι η «Αντικομουνιστική Ελλάς» στην οποία έγραφε ο Θανάσης Τσόγκας, εκδότης των «Μοντέρνων Ρυθμών» και πλείστων άλλων ποπ και ροκ περιοδικών, είναι η αντικομμουνιστική «Σοβιετολογία» του Γεωργαλά (του... κυβερνητικού εκπρόσωπου της δικτατορίας, που παρεμβαίνει ουσιαστικά, προκειμένου να συνεχιστεί η προβολή της ταινίας «Γούντστοκ» τον Δεκέμβριο του ’70) και είναι το ιστορικό τεύχος #80 των «Μοντέρνων Ρυθμών», το πρώτο τεύχος του περιοδικού, μετά από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, στο οποίο καταγράφεται σαφώς η εθνικόφρονα και φιλοχουντική ιδεολογία του.
Λοιπόν, αν δεν γράψεις γι’ αυτά (και για άλλα διάφορα, που θα τα βρεις αναλυτικά στο βιβλίο) δεν λες απολύτως τίποτα για την ιστορία της ποπ και του ροκ στην Ελλάδα.

19/7/2025
Υπάρχει ολοφάνερη τρομοκρατία σε σχέση με τη ζέστη, και δη σε βαθμό κακουργήματος.
Ο πίνακας αυτός είναι σημερινός και δείχνει θερμοκρασίες σήμερα στις 3 το μεσημέρι. Έχει Αθήνα 34, Λάρισα 33, Ηράκλειο 31, Κέρκυρα 30 κτλ. –όλα μια χαρά για την καρδιά του καλοκαιριού–, αλλά έχει παντού, και σε διάφορες αποχρώσεις, το χρώμα της φωτιάς(!), αντί να έχει πράσινα και γαλάζια. Είναι αυτό που κυριαρχεί. Εκείνο που πιάνει το μάτι σου, εκείνο που λέει «καιγόμαστε».

Το σημειώνω, γιατί θα πρέπει να βάλεις τα γυαλιά σου, και να κάνεις «ζουμ», για να δεις το 28άρι της Πάτρας ή το 24άρι της Αμοργού. Θλίψη μόνο, και οργή λιγάκι. Γιατί δεν πρέπει να οργιζόμαστε, επειδή είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι...

19/7/2025
Μέσα σε 2 βδομάδες κυκλοφορίας το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] βρίσκεται στην ΠΡΩΤΗ θέση «δημοτικότητας» στα μουσικά βιβλία, το τελευταίο δίμηνο, στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία, ενώ σε όλα τα βιβλία Τέχνης είναι στη ΔΕΥΤΕΡΗ θέση, πίσω από το βιβλίο του Ανδρόνικου Τζιβλέρη «Ξαναγράφοντας» - πρέπει να είναι ο τύπος, που ανεβάζει βίντεο στο YouTube σχετικά με τις παλιές ελληνικές ταινίες. Δύσκολα θα τον «φάμε» αυτόν, αλλά θα το παλέψουμε... (γέλιο). Σας ευχαριστώ πολύ.

18/7/2025
Συναυλίες διάσημων ξένων συγκροτημάτων γίνονταν και στην Ελλάδα του 1973. Το ότι είχαν έρθει, ας πούμε, οι Σκωτσέζοι Middle of the Road, που είχαν Νο 1 στο βρετανικό chart και τρία top-10 τραγούδια τους συνολικά σ’ αυτό (το 1971-72) δεν ήταν μικρό πράμα.
Όμως οι ασυνάρτητοι έλληνες διοργανωτές, αντί να τους τιμήσουν ως βασικούς headliners, ρίχνοντάς τους ως σαπόρτ και κανένα ελληνικό ποπ-φωνητικό σχήμα, σαν τους Νοστράδαμος ας πούμε, προτίμησαν να τους τακιμιάσουν με τους «μεταλλάδες», τότε, Socrates. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει μεγάλο μπάχαλο στη συναυλία, καθώς συνέβησαν τραγελαφικά πράματα. Πολύ κρίμα...
Εν πάση περιπτώσει, για τα συγκεκριμένα γεγονότα, γράφω λεπτομερώς στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], καθότι όλα αυτά αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του ροκ στην Ελλάδα – η οποία, γενικώς, αποσιωπάται. Όχι, όμως, τώρα...

[Και κάτι ακόμη. Πρέπει να ήταν πέρυσι τέτοια εποχή, Ιούλιος, όταν περνώντας από τον Ζαχαρία στο Μοναστηράκι είπα να κοιτάξω λίγο τις προσφορές, μπας και εύρισκα τίποτα καλό και παραπεταμένο. Και να σου μπροστά μου, με 2 ευρώ, το δεύτερο LP των Middle of the Road, το “Acceleration”, στη γερμανική RCA, με πολύ ωραίο gatefold εξώφυλλο και μέσα καινούριο (Mint όπως λέμε). Το άκουσα και τότε, όταν έφθασα σπίτι, αλλά το άκουσα ξανά και τώρα, πριν γράψω αυτό το ποστ. Μια χαρά ευχάριστος pop-rock και soft rock δίσκος, με μερικές πολύ ωραίες μελωδίες ανάμεσα, τις οποίες απόλαυσα ξανά (άκου στα σχόλια)... κι ας πάνε να κουρεύονται οι Green Day και ο Morrissey].

18/7/2025
Οι Socrates Drank the Conium πρωταγωνιστούν σε διάφορα υποκεφάλαια του «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. Και στη φάση της heavy τετράδας τους (1973), με Σπάθα, Τουρκογιώργη, Δουκάκη, Τρανταλίδη...

17/7/2025

Παράβας, Εξαρχάκος, "επιχείρηση ψαλίδι", Περιστέρι, ο καράφλας Παττακός και άλλα διάφορα για... τρίχες, μόνο στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ 30 χρόνια / παράλληλη δισκογραφία

Ο Μίλτος ή Μιλτιάδης Πασχαλίδης είναι ένας τραγουδιστής με μεγάλο γκελ, διαχρονικά, στον κόσμο. Σε όλες τις δεκαετίες, εννοώ, της παρουσίας του στα μουσικά μας πράγματα αποτελούσε πάντα μια αγαπημένη επιλογή για ένα μεγάλο τμήμα του μουσικόφιλου κοινού – ξεκινώντας από ’κείνους που μεγάλωσαν με αυτή τη δεύτερη μορφή του «έντεχνου» της δεκαετίας του ’90 (του «έντεχνου» των singers-songwriters εννοώ) και φθάνοντας αισίως στα παιδιά τους. Τραγουδιστής και τραγουδοποιός δύο γενιών, δηλαδή, ο Πασχαλίδης έχει μία εκτεταμένη δισκογραφία, που, σ’ ένα βαθμό της, είναι κάπως... χαοτική. Και εννοώ μ’ αυτό πως υπάρχει πολύ ηχογραφημένο δικό του υλικό, τοποθετημένο σε δίσκους άλλων, με αποτέλεσμα να μην έχεις εύκολα στο νου σου το εύρος αυτής της παρουσίας του. Τώρα, όμως, με το 2LP (και CD) «30 Χρόνια / Παράλληλη Δισκογραφία» [Όγδοο Music Group, 2025] μπαίνει μία τάξη και σ’ αυτό το κεφάλαιο, καθότι 25... σπαρμένα και περιφερόμενα τραγούδια με ερμηνείες του Πασχαλίδη συγκεντρώνονται, για να αποτελέσουν την ύλη μιας συγκεκριμένης δισκογραφικής πρότασης, που συμπίπτει κιόλας με τα 30χρονα της προσωπικής δισκογραφίας του καλλιτέχνη – με τα 30χρονα από την έκδοση του πρώτου δίσκου του «Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος» [Harvest, 1995].

Τα τραγούδια αυτά είναι επιλεγμένα από όλες αυτές τις δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1991 και καταλήγοντας στο 2024. «Ο παλιός σκοπός» από το παρθενικό LP των Χαΐνηδων (του 1991), των οποίων ο Πασχαλίδης ήταν βασικό μέλος, είναι η αρχή, για να περάσουμε τραγούδι με τραγούδι σε όλα τα επόμενα κεφάλαια, που είναι πάμπολλα (όσα και τα 25 τραγούδια προφανώς) καλύπτοντας μία μεγάλη, χρονικά, εποχή.
Μία γενική παρατήρηση έχω να κάνω. Η φωνή του Πασχαλίδη στην αρχή μπορεί να είναι ωραία, αλλά ταυτοχρόνως ακούγεται «άγουρη», και με κάπως συγκρατημένες ερμηνείες, όμως, σταδιακά, αυτή θα αρχίσει να αποκτά όλο και μεγαλύτερη σιγουριά, για να φθάσει σ’ ένα ερμηνευτικό peak, σε μια κορυφή, στην τελευταία χοντρικά 15ετία. Είναι η φυσική εξέλιξη, αυτή, μιας φωνής, που δεν κατέστη εξ αρχής... ερμηνευτικά κεντρική. Εννοώ, πως μέσα στις δεκαετίες φάνηκε πως ο Πασχαλίδης άξιζε να επενδύσει στη φωνή του περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Και το έκανε, και καλώς έπραξε.
Το πόσο δυνατός ερμηνευτής είναι ο Πασχαλίδης φαίνεται από διάφορα τραγούδια αυτού του διπλού LP κι ένα από τα πρώτα είναι το A6 «Μα εσύ γελάς σαν πρώτα» του Γιώργου Σταυριανού (από έναν δίσκο του 2012). Τo τραγούδι είναι καταπληκτικό, το είχε πρωτοπεί ο Νίκος Γράψας το 1990, αλλά η μεταγενέστερη ερμηνεία του Πασχαλίδη είναι ανώτερη. Όμως και ο Β1 «Χειμωνανθός» (Γιώργος Καζαντζής-Ελένη Φωτάκη), που είχε πρωτοπεί ο Γιάννης Χαρούλης το 2006 στο στόμα του Πασχαλίδη (από ένα digital single του 2019) αποκτά άλλες διαστάσεις. Ωραία τραγούδια από την Side B είναι επίσης το Β4 «Αγκαλιές και ψέματα» του Πάνου Βλάχου (από ένα δίσκο του 2018), όπως και το Β6 «Το τραγούδι απ’ την αρχή» (Πάνος Μαλαχίας-Χαράλαμπος Χατζηνάκης) (από ένα δίσκο του 2022), με τον Πασχαλίδη να καταγράφεται στην ερμηνευτική ωριμότητά του.
Επιλογές «έκπληξη», όμως, αποτυπώνονται και στον δεύτερο δίσκο (του double LP) και τέτοιες είναι (από την τρίτη πλευρά κατ’ αρχάς) η ροκ «Παράσταση θα δώσω» (Νικόλας Κουμπιός-Μάνος Ελευθερίου) από ένα δίσκο-αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου (από το 2008), το φοβερό «Εμπιστευτικόν» (Νότης Μαυρουδής-Άλκης Χριστοφέλλης) από ένα CD του 2011, που είχε πρωτοπεί ο Γιάννης Σαμσιάρης το 1984 (ερμηνεία αναφοράς, εδώ, από τον Πασχαλίδη) και βεβαίως το πλέον πρόσφατο (2024) «Μη φοβάσαι σε θυμάμαι» (Χρήστος Νικολόπουλος-Νίκος Αναγνωστάκης), ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισαν από τα «Απρόοπτα Κύκλος Β».
Στην τέταρτη πλευρά του άλμπουμ, τώρα, έχουμε ανάμεσα σε άλλα το neo-folk «Όνειρα» του Θοδωρή Κοτονιά (από ένα ψηφιακό single του 2020), με τον Πασχαλίδη να αποδίδει με αίσθημα και δύναμη και ακόμη το πολύ καλό «Του Άη-Γιαννιού» (Δημήτρης Καρράς-Παύλος Σιδηρόπουλος), με ερμηνεία στεντόρεια και ταυτοχρόνως δραματική, με το double LP να κλείνει με το συγκινητικό “Spleen” (Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος), από το δεύτερο «Εμπάργκο» του 2021. Θάνος Μικρούτσικος, Χρήστος Θηβαίος και Μίλτος Πασχαλίδης σε συμφωνία φάσης, σ’ ένα τραγούδι που θα μείνει.
Επικεντρώθηκα σε κάποια από τα τραγούδια του άλμπουμ του Μίλτου Πασχαλίδη «30 Χρόνια / Παράλληλη Δισκογραφία», τα οποία μου άρεσαν περισσότερο. Όμως όλος ο δίσκος εμφανίζει μια ενότητα, την οποία βοηθά και το εμπεριστατωμένο track list, έτσι όπως αναπτύσσεται αυτό από πλευρά σε πλευρά και επί του οποίου, σίγουρα, θα είχε λόγο ο τιμώμενος ερμηνευτής. Δεν επέμεινα σε άλλα τραγούδι του δίσκου, όπως τα «Ένα τρεχαντηράκι» με τους Νεάρχου Παράπλους, «Κομοτηνή» του Θανάση Γκαϊφύλλια, «Μάσκες» του Βαγγέλη Γερμανού, «Πρώτη Μαΐου» του Μάνου Λοΐζου, «Ο θούριος του Ρήγα» του Χρήστου Λεοντή κ.λπ., όχι γιατί είναι υποδεέστερα, αλλά γιατί είναι πιο γνωστά από τις διάφορες εκτελέσεις τους.
Πολύ κατατοπιστικές οι σημειώσεις του ίδιου του Μίλτου Πασχαλίδη, για κάθε ένα από τα 25 τραγούδια, στο μέσα μέρος του gatefold.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1/30_Xronia_Miltos_Pasxalidis_Parallili_Diskografia

VESLEMES εκδρομή

Τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε κάτι τέτοιους απροσάρμοστους τραγουδιστικούς δίσκους, σαν την «Εκδρομή» [Veego Records, 2025] του Γιάννη Βεσλεμέ (Veslemes), έβγαζε η ESP-Disk’ στα late sixties. Όσους καλλιτέχνες απέρριπταν τα πιο μεγάλα labels, γιατί ήταν «κάπως», τους τύπωνε η ESP-Disk’, τις πιο πολλές φορές επενδύοντας ελάχιστα – αν δεν βάζανε και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ή και «καλλιτέχνες» (όπως το πάρει ο καθείς) από την τσέπη τους. Λέω για κάτι Bruce Mackay, για κάτι Levitts, για κάτι Mij, για κάτι Ed Askew κ.λπ. Εντάξει, όλα αυτά τα ονόματα, σήμερα, μπορεί από κάποιους να θεωρούνται «μυθικά» (και θεωρούνται, από «κάποιους»), αλλά σε πρώτο χρόνο δεν έκαναν και σπουδαία πράματα. Ποιος ξέρει λοιπόν... Μπορεί μετά από δεκαετίες δίσκοι σαν την «Εκδρομή» του Βεσλεμέ να πουλιούνται εκατοντάδες ευρώ και να γράφονται «ύμνοι»... Τώρα όμως;

Υπάρχουν τραγούδια όλων των προηγούμενων Αμερικανών (και πάντως όχι ολάκεροι οι δίσκοι τους), που αγγίζουν κι εμένα, σε κάποιο βαθμό, κάτι που συμβαίνει και με την «Εκδρομή», αλλά δεν παύει να χαρακτηρίζω αυτού του τύπου την τραγουδοποιία «απροσάρμοστη». Και δεν το λέω αυτό για να «θάψω» σώνει και καλά, τα συγκεκριμένα LP της ESP-Disk’ (ή το LP του Βεσλεμέ), μα για να τα κατατάξω κάπου πέρα από το φυσιολογικό και το αναμενόμενο.
Ο Βεσλεμές σου δίνει την εντύπωση, θέλω να πω, πως δεν μπορεί να συνθέσει ούτε ένα φυσιολογικό τραγούδι, καθώς αυτά που γράφει είναι τελείως ιδιότυπα και περίεργα. Παρά ταύτα θα πω πως η «Εκδρομή» του, ειδικά στην πρώτη πλευρά της, έχει κάτι. Δηλαδή, δεν πρέπει να απογοητευτείς με την πρώτη. Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου να ρίξει τον δίσκο δυο και τρεις φορές στο πλατώ... και κάπως έτσι, ακούγοντάς τον με μια κάποια προσοχή, θα αντιληφθείς (νομίζω δηλαδή) πως κάτι υπάρχει εκεί. Κάτι που, όσο απροσάρμοστο και αν ακούγεται, δεν μοιάζει, τελικά, τυχαίο.
Είπα και πριν, σε σχέση με την ESP-Disk’, για τις «αναλογίες». Το υπενθυμίζω, καθότι η «Εκδρομή» σαν ήχος, παραγωγή κτλ. δεν έχει ουδεμία σχέση με τα sixties. Πιο πολύ eighties είναι οι αναφορές του Βεσλεμέ – κάτι που το αποδεικνύει η εντελώς απρόσμενη διασκευή του «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» (των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου) – αλλά και ο ήχος τραγουδιών σαν τα «Δεν πικάρουνε στα κόκκινα», «Με τη καρδιά στο χέρι» κ.λπ., που φέρνουν στη μνήμη Shriekback. Ακόμη και η εισαγωγή με το «Δεν έχω νταλκά γιατί δεν έχω καρδιά» ανακαλεί Γιώργο Μακρή (έναν τραγουδοποιό που έδωσε βαθύ σήμα στα eighties).
Βελτιωμένο, γενικώς, ακούω και τον στιχουργό Βεσλεμέ εδώ, κάτι που οπωσδήποτε προσδίδει κι άλλα credits στην «Εκδρομή».
Υπάρχουν, όμως, κι άλλες αναφορές στον δίσκο, εξωμουσικές, που σχετίζονται με την άλλη μεγάλη αγάπη του Βεσλέμε, που είναι βεβαίως ο κινηματογράφος. Ακούμε, λοιπόν, το τραγούδι «Οι βοσκοί» ως έναν φόρο τιμής στην ταινία με τον ίδιο τίτλο του Νίκου Παπατάκη από το 1967, ενώ για το τραγούδι «Λούτσιο Φούλτσι» δεν χρειάζεται να πούμε πολλά (σε σχέση με το θέμα, για το οποίο μιλά). Από την πρώτη πλευρά ξεχωρίζω βασικά το Α5 «Παίξε λοιπόν τα εύθυμα», που το θεωρώ πολύ καλό – αν και όχι τόσο «έξω» από το γενικότερο κλίμα του LP. Το ίδιο, δε, θα έγραφα και για το B2 «Πήγασος», που επίσης μου άρεσε, αφού κι αυτό ξεχωρίζει προτείνοντας τη δική του «τρέλα». Καλό είναι και το τραγούδι που λέει ο The Boy («Εκατό εσπερινοί»), ενώ το κλείσιμο με την περισσότερο ακουστική «Εκδρομή» είναι η πιο... ESP-Disk’ στιγμή του δίσκου.
Θέλω να το πω. Τον είχα πάρει... στραβά τον Βεσλεμέ (σαν καλλιτέχνη εννοώ – δεν τον ξέρω αλλιώς τον άνθρωπο), εδώ όμως με πείθει ότι δεν είναι τυχαίος. Μπορεί να θέλω κάτι... ιδιαιτερότερο ακόμη, από ’κείνον, για να τον αποκαλέσω σπουδαίο και sui generis (που σίγουρα είναι τέτοιος), αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα – όχι δικό του.
Επαφή: https://veslemes.bandcamp.com/album/i-ekdromi

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ το “Between” είναι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της

Η Καλλιόπη Μητροπούλου (Kalliopi Mitropoulou), τραγουδοποιός, τραγουδίστρια, βιολίστρια κ.λπ., μέχρι σήμερα μας ήταν γνωστή ως μέλος των Echo Tides (είναι παρούσα στο LP τους «Στον Δρόμο που Φύτρωναν Φράουλες» της Veego, από το 2024) ή μέσω δίσκων άλλων, καθώς την ακούμε σε άλμπουμ του Kostas Vlahas (το “Wavevcrushers” στην Same Difference Music, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό), του Tsolimon (το “Akida” στην Inner Ear, από το 2024), του LOGOUT (το “Instrumentals” στην Sound in Silence, από το 2022) κ.λπ.

Ήρθε η ώρα λοιπόν, ως φαίνεται, να παρουσιαστεί η Μητροπούλου και μ’ ένα προσωπικό άλμπουμ της, το “Between” [Submersion, 2025], που περιλαμβάνει έντεκα συνθέσεις, δικές της και του Νίκου Βελιώτη – βασικά δέκα ιδιαίτερα αγγλόφωνα τραγούδια των δυο τους κι ένα ορχηστρικό, τα οποία ακούγονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Το “Between»” έχει loner-folk αφήγηση, καθώς περιέχει μπαλάντες βασικά, ενοργανωμένες για λίγα όργανα, αφού σ’ αυτό ακούμε μόνο harpsichord / clavichord (Alex Mastichiadis), άρπα (Athanasia Manou), ντραμς (Tom Lee) και γαλλικό κόρνο (Rania Stamatelou). Επίσης σ’ ένα τραγούδι η Antigoni Seferli έχει γράψει στίχους, τραγουδά και παίζει βιολοντσέλο. Έγχορδα, γενικώς, πιάνει τ’ αυτί σου και αλλού στον δίσκο (όπως στο “Set alarm for 2”) και λογικό είναι αυτό, αφού τα βασικά όργανα των Μητροπούλου-Βελιώτη είναι τα βιολιά, οι βιόλες και τα βιολοντσέλα.
Με αυτή την, ας την πούμε, λιτή συνοδεία τα τραγούδια του “Between” αποκτούν αμέσως άλλο χρώμα – και πάντως όχι pop, μα ούτε και avant-garde. Εντάξει, υπάρχουν «αβανγκάρντιες» στον δίσκο, αλλά αυτές είναι μετρημένες και συμμαζεμένες – και τέλος πάντων δεν τον χαρακτηρίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη. Αν εξαιρέσεις, θέλω να πω, αυτό το πολύ καλό (με hints από την Άπω Ανατολή) “Set alarm for 2”, το “Between”, εξελίσσεται φυσιολογικά και χωρίς ακρότητες, για τον μέσο ακροατή.
Προς τούτο βοηθούν κατ’ αρχάς οι στίχοι στην αγγλική, που έχουν προσωδία, και μαζί σαφήνεια (καθώς αναφέρονται σε προσωπικές, συναισθηματικές καταστάσεις των γραφόντων ή της γραφούσης), φυσικά το τραγούδισμα (η Μητροπούλου διαθέτει αρκετά καλή φωνή, που συνδυάζει αισθαντικό τραγούδισμα, με «όγκο» και δυναμική εκφορά) και βεβαίως τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά, σαν συνθέσεις, όπως τα “King of sorrows”, “Ghosted II” κ.λπ. που προσδίδουν στο “Between” ένα συνεχές και σταθερά υποβλητικό χρώμα.
Προσωπικώς δεν βρήκα ούτε μία αδιάφορη στιγμή στο άλμπουμ της Καλλιόπης Μητροπούλου –ένα άλμπουμ πολύ συγκεκριμένης και ελκυστικής αφήγησης, που έχει τον τρόπο να σε κατακτά  από την αρχή–, ενώ σημειώνω, τέλος, την παραγωγή, ηχογράφηση και μείξη του Νίκου Βελιώτη, το mastering του Coti K, όπως και τον περιποιημένο φάκελο (με το 4σέλιδο insert, με τους στίχους και τις πληροφορίες).
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/between

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 652

17/7/2025
Ένα από τα πρόσωπα, που με απασχολούν έντονα στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] είναι η αείμνηστη ποιήτρια και μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη (η φωτό εδώ είναι του Πάνου Μιχαήλ/LiFO).
Για την Μαστοράκη έχω γράψει πολλές φορές μέσα στα χρόνια, ενώ είχα την τύχη και τη χαρά να τη γνωρίσω και από κοντά, και να συζητήσουμε πολλές φορές – ανάμεσα σε άλλα και για τα θέματα που εξετάζονται στο βιβλίο.

Στο οποίο βιβλίο αναφέρομαι διεξοδικά στη σχέση της με το ποπ-ροκ, μα και με τα παράπλευρα ζητήματα που με απασχολούν σ’ αυτό (τη σχέση της με τους beat ποιητές ας πούμε).
Είναι μια περίοδος δράσης της Τζένης Μαστοράκη (από το 1963 έως το 1974) η οποία, για πρώτη φορά, αντιμετωπίζεται έτσι αναλυτικά και κριτικά.

16/7/2025
«Επεισόδιο Mister L.S.Dylan»

Ο Πάνος Σαββόπουλος στο «Ροκ, Ελληνικό, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

16/7/2025
Γύρω από την προβολή της ταινίας “Woodstock” του Michael Wadleigh, στην Αθήνα του τέλους του 1970 έχουν γραφτεί τα πιο άκυρα πράγματα κι έχουν δημοσιευθεί οι πιο απίστευτες παρανοήσεις.
Στο μεγαλύτερο υποκεφάλαιο του νέου βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] ξεδιαλύνω το γεγονός της προβολής της ταινίας στην Αθήνα του 1970-71, βλέποντας το θέμα σφαιρικά και απ’ όλες τις μεριές. Με παράθεση καινούριων στοιχείων, με παράλληλο διάβασμα πολλών πηγών της εποχής και με μια σειρά συμπερασμάτων, που στέκονται απέναντι από τις διάφορες φαντασιώσεις που κυκλοφορούν (σε βιβλία και στο δίκτυο).

[στη φωτό ο Michael Wadleigh, με τη σύζυγό του, στο Rodeo, τον Δεκέμβρη του 1970, όταν είχε πάει για ν’ ακούσει τον Διονύση Σαββόπουλο με τα Μπουρμπούλια του]

15/7/2025
Iσάξιος με τον πρώτο διδάξαντα, και με αυτά τα ανεπανάληπτα τσακίσματα στη φωνή, που κρύβουν τη μεγάλη βυζαντινή-δημοτική παιδεία του, στο πιο... καβαφικό τραγούδι της Γρηάς,,,
https://www.youtube.com/watch?v=VsJBn0HvLr4&list=RDVsJBn0HvLr4&start_radio=1

15/7/2025
>>Καταλαβαίνεις από τις πρώτες σελίδες την ιδιαιτερότητα αυτού του βιβλίου και τον συγκροτημένο τρόπο που ο Τρούσας προσεγγίζει το υλικό του με τις έτσι κι αλλιώς πολύτιμες πληροφορίες του σχολιάζοντας στοιχεία, γεγονότα, αναρίθμητα ανέκδοτα και ξεχωριστής σημασίας περιστατικά που παραθέτει και καταλήγοντας στα συμπεράσματα που θέλει. Εδώ άλλωστε έχει βαρύνοντα ρόλο ο όρος που εισάγει ο συγγραφέας για τη ματιά του σε αυτό το βιβλίο: «μια αντι-ανάγνωση».<<
Ευχαριστώ πολύ τον Γιάννη Μουγγολιά, για όσα γράφει για το νέο βιβλίο μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] στο σάιτ Ο Αναγνώστης...
https://www.oanagnostis.gr/6-vivlia-gia-ti-moysiki-kai-toys-moysikoys-toy-gianni-moyggolia/

15/7/2025
«Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη / πίσω απ' το λευκό πανί, μέσα απ' το κιβούρι...»
«Ο Καραγκιόζης με τους Μπητλς».Αν ήμουνα 10χρονος το 1965 σίγουρα θα το ανέβαζα στο αυτοσχέδιο θέατρο σκιών της γειτονιάς μου.

Μόνο στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις γι' αυτά...

14/7/2025
Για τον Μπαγκλαντεσιανό Rocky Shahan, που είχε διαγωνιστεί με τη σημαία του Πακιστάν, στην 5η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τον Ιούλιο του 1972, είχα πρωτογράψει στο δισκορυχείον το 2010.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, δεκαπλασιάζω εκείνο το αρχικό κείμενο, αφιερώνοντας ένα ολόκληρο υποκεφάλαιο στο νέο βιβλίο μου σ’ αυτόν τον περίφημο folk-rock τραγουδοποιό, που αναστάτωσε την πρωτεύουσα, με την εμφάνισή του στο Καλλιμάρμαρο, με τα τραγούδια του (άκου στα σχόλια), τις ηχογραφήσεις του, τις συνεντεύξεις του στα ελληνικά μίντια (στις οποίες μιλάει ακόμη και για έλληνες καλλιτέχνες, που πρόλαβε να δει ζωντανά στις μέρες της παραμονής του στην Αθήνα) κτλ.
Είναι ένα μυθικό πρόσωπο ο Rocky Shahan για το χώρο του ροκ στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια των σέβεντις και όσα γράφω στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού σε βιβλία ή στο διαδίκτυο. Ο άνθρωπος δεν έχει καν λήμμα στην Wikipedia...
[αυτές οι μορφές είναι που δίνουν «άλλη» διάσταση στο βιβλίο]

14/7/2025
>>Μητσοτάκης για τα 33 χρόνια από τη δολοφονία του Αξαρλιάν: «Τον θυμόμαστε πάντα, η Δημοκρατία δεν ξεχνά»<<
Εντάξει για τον δύσμοιρο Αξαρλιάν, τον θυμούνται, μια φορά το χρόνο, για τους γνωστούς επικοινωνιακούς λόγους. Εμένα μου προξενεί απορία πώς και δεν θυμούνται ακόμη τον Μπάμπαλη και τον Μάλλιο. Πώς και δεν τους έχουν ανακηρύξει σε οσιομάρτυρες της Κόκκινης Προβιάς...

14/7/2025
>>ΟΠΕΚΕΠΕ: Εξεταστική από το 1998 έως σήμερα προτείνει η ΝΔ<<
Μια χαρά το ακούω. Πολύ σύντομα, επί πρωθυπουργίας εγγονού Κυριάκου, θα έχουμε χειροπιαστά αποτελέσματα.

14/7/2025
Δεν χρειάζεται να αποδώσω εγώ γνωστά εύσημα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο – τα έχει λάβει από τους επαΐοντες, που έχουν επιλέξει τον «Θίασό» του ως μία από τις σημαντικότερες, παγκόσμιες, ταινίες όλων των εποχών, το μαρτυρούν τα πάμπολλα ελληνικά και διεθνή κινηματογραφικά βραβεία του.
Εγώ, και στον τομέα που μ’ ενδιαφέρει, θα πω πως ο Αγγελόπουλος είναι ο κορυφαίος έλληνας ποπ σκηνοθέτης. Και γιατί καταπιάνεται τόσο νωρίς (1965-66) σε μια ταινία με τους Forminx, αλλά κυρίως γιατί κατορθώνει να γυρίσει και να προβάλλει στα πιο δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, το 1968, την «Εκπομπή» του, που ανατέμνει το δήθεν αθώο περιβάλλον της ελληνικής ποπ, προβαίνοντας σε μία εκτός ορίων κριτική – όταν όλοι τότε (μουσικογραφιάδες, ραδιοφωνατζήδες κ.λπ.) είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους.

Η «Εκπομπή» τιμάται στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] σ’ ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, στο οποίο αναλύονται όλα όσα σχετίζονται με την ταινία και με την παράλληλη ποπ πραγματικότητα...

13/7/2025
Ξέρω κι άλλα τέτοια επικίνδυνα μπαρ και φαγάδικα, που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια με τραπεζοκαθίσματα, που βρίσκονται σε κατηφόρες, και που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί μια μηχανή ή ένα αυτοκίνητο να ξεφύγει και να τα πάρει όλα παραμάζωμα.
Παίρνουν άδειες όλοι αυτοί εν τω μεταξύ και βγάζουν τραπέζια σε τέτοια σημεία. Δεν φταίνε οι ίδιοι... φταίνε οι διάφοροι, που πάνε και κάθονται, νομίζοντας πως τους κάνουν και χάρη (αν τους βρουν τραπέζι).
Εν τω μεταξύ πολλοί έχουν απαλλοτριώσει με το έτσι θέλω και δημόσιο χώρο, μετατρέποντάς τον σε ιδιωτικό πάρκιν, προκειμένου να έρθει το μπος με το μαύρο τζιπ, για να καταλάβει τη θέση.
Όλοι και όλα αυτά μαζί μια τεράστια αμαρτία, που μας κάθεται στο στομάχι, σε όλους εμάς της... περιπατητικής σχολής. Χώρα μπάχαλο.
Για το δέντρο λυπάμαι πιο πολύ, που θέλει χρόνια για να ξαναγίνει...

ένα βιβλίο για το ποδόσφαιρο κι ένα μυθιστόρημα φαντασίας από το Όγδοο

ΓΚΟΛ! / Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για το ποδόσφαιρο! [Όγδοο, 2025]
Ένα μεγάλου σχήματος βιβλίο, με σκληρό (hardback) εξώφυλλο, που αφορά το ποδόσφαιρο κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο. Το βιβλίο έχει διαστάσεις 22 Χ 28 και 144 πολύχρωμες σελίδες, με σχέδια και φωτογραφίες, αποτελώντας μεταφορά στα ελληνικά μιας επιτυχημένης βρετανικής έκδοσης από το 2017 (επιτυχημένης, επειδή η ελληνική έκδοση προέρχεται από την τέταρτη αγγλική του 2024).
Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι πέντε, τα ακόλουθα: «Ένα όμορφο παιχνίδι», «Πώς παίζεται το ποδόσφαιρο», «Ένα ομαδικό παιχνίδι», «Ποδοσφαιρικοί σύλλογοι» και «Τουρνουά και τρόπαια».
Αυτά τα κεφάλαια τώρα, αποτελούνται από άλλα μικρότερα, που αφορούν την ιστορία του ποδοσφαίρου, δηλαδή τη γέννηση και την εξάπλωσή του από το μέσο του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, ενώ μέρος του βιβλίου, στο πλαίσιο της νέας συμπερίληψης, έχει να κάνει και με το γυναικείο ποδόσφαιρο.

Αναλύονται, περαιτέρω, με σύντομες, καθαρές και απεικονιστικές περιγραφές, οι κανόνες του παιγνιδιού, ο αγωνιστικός χώρος, η ανατομία της μπάλας, γίνεται λόγος για τους διαιτητές και τους βοηθούς τους (επόπτες), για τα οφσάιντ, τα φάουλ, τα πέναλτι, τα κόρνερ, την τεχνολογία και την βιοϊατρική στο ποδόσφαιρο, ακόμη για το πώς επιτυγχάνεται η πάσα, η ντρίμπλα, το σουτ, η κεφαλιά, το τάκλιν κ.λπ., στην πορεία μπαίνουν ζητήματα για την στρατηγική του παιγνιδιού (τι σημαίνει να αμύνεσαι, να κινείσαι στον μεσαίο χώρο, πώς αντιμετωπίζονται οι στημένες φάσεις σε άμυνα και επίθεση), μαθαίνουμε πώς συγκροτούνται οι ομάδες (και από ποιους) και βεβαίως γίνεται μια γερή αναφορά στα Παγκόσμια Κύπελλα ανδρών και γυναικών, στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, στο UEFA Champions League και άλλα τινά. Όλα γραμμένα με απλά και κατανοητά λόγια, και με μια σειρά φωτογραφιών και σχεδίων που αποσαφηνίζουν όλα εκείνα που «λένε» τα κείμενα.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/Goal

DAVID ATKINSON: Ο Χρονοδρόμος [Όγδοο, 2025]
Ο David Atkinson είναι βρετανός συγγραφέας, με έδρα το Εδιμβούργο και «Ο Χρονοδρόμος» (Future Proof) είναι το πέμπτο μυθιστόρημά του, το οποίο μεταφράζεται τώρα στα ελληνικά από τον Βαγγέλη Κορωνάκη και κυκλοφορεί από το Όγδοο. Όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Τι θα έκανες αν μπορούσες να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο και να αλλάξεις τη ζωή σου; Ποια λάθη θα διόρθωνες; Ποιες αποφάσεις θα άλλαζες; Ο Σαμ Χάρις, ένας αποτυχημένος σαραντάρης, κατά τη διάρκεια μιας πειραματικής γονιδιακής θεραπείας που πάει τελείως στραβά, επιστρέφει στα νεανικά του χρόνια και προσπαθεί να αλλάξει την πορεία της κατεστραμμένης του ζωής. Θα του εξασφαλίσουν οι αλλαγές που θα επιχειρήσει, στο παρελθόν του, ένα καλύτερο παρόν και μέλλον; Και πώς θα επηρεάσουν τη ζωή των γύρω του; Ένα συναρπαστικό, απρόσμενο και διασκεδαστικό μυθιστόρημα για τις αποφάσεις που σημαδεύουν τη ζωή μας, όσα μετανιώνουμε που κάναμε ή δεν κάναμε στο παρελθόν, και τις δεύτερες ευκαιρίες. Μια ιστορία γεμάτη αγάπη, δράμα, χιούμορ, ανατροπές και ένα πρωτότυπο μουσικό soundtrack».
Το βιβλίο έχει Βραβείο Page Turner-Writing 2022, ενώ έχει υπάρξει και Amazon best seller σε επτά κατηγορίες, με πάνω από 2.300 πεντάστερες κριτικές.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/Xronodromos

FRED HERSCH / DREW GRESS / JOEY BARON η τρίτη εμφάνιση του πιανίστα Fred Hersch στην ECM

Η τρίτη εμφάνιση του πιανίστα Fred Hersch στην ECM –μετά από το σόλο πιάνο του “Silent, Listening”, το 2024 και τη συνεργασία του με τον Enrico Rava στο “The Song Is You”, το 2022– είναι αυτή που ανέμενε κάθε jazz fan. Μια piano-trio ηχογράφηση δηλαδή, μια αποτύπωση με το σχήμα με το οποίο διαπρέπει, εδώ και δεκαετίες, ο αμερικανός πιανίστας. Και όντως, έτσι συμβαίνει, αφού το πιο πρόσφατο άλμπουμ τού Hersch για τη γερμανική εταιρεία, το “The Surrounding Green” [ECM Records / AN Music, 2025], ολοκληρώνεται με τις παρουσίες-συνεισφορές των Drew Gress στο κοντραμπάσο και Joey Baron στα ντραμς. Μπορεί οι τρεις μουσικοί να μην έχουν βρεθεί ξανά στην δισκογραφία (μ’ ένα πρώτο ψάξιμο αυτό διαπίστωσα), όμως οι Gress και Baron αποτελούν συνεργάτες του Hersch εδώ και πολλά χρόνια (δεκαετίες δηλαδή), το οποίον σημαίνει πως η «χημεία» που υπάρχει ανάμεσά τους είναι, οπωσδήποτε, δεδομένη.

Ηχογραφημένοι, λοιπόν, στο γνωστό μας Auditorio Stelio Molo RSI του Λουγκάνο, τον Μάιο του 2024, οι Hersch, Gress και Baron προβαίνουν εδώ σ’ ένα απολύτως πυκνό και λειτουργικό σετ, που καταγράφει, σε αδρές γραμμές, κάτι (κάτι σημαντικό) από την 100χρονη ιστορία της jazz. Το λέμε τούτο, επειδή αυτοί οι τρεις άνθρωποι, και μέσα από μόλις επτά κομμάτια (τρία πρωτότυπα του Hersch και τέσσερις διασκευές), κατορθώνουν να περιγράψουν ένα συνολικό αισθητικό δεδομένο μ’ έναν απολύτως ευφυή τρόπο.
Και οι τέσσερις versions, στα “Law years” του Ornette Coleman, “Palhaço” του Egberto Gismonti, “Embraceable you” του George Gershwin και “First song” του Charlie Haden, όπως και τα τρία πρωτότυπα του Hersch, το λυρικό-ρομαντικό “Plainsong”, το άκρατο μελωδικό “The surrounding green” και το υπέροχο latin “Anticipation”, εναλλάσσονται μ’ έναν τρόπο που απογειώνει το σετ και βεβαίως τον ακροατή – που απλώς παρακολουθεί, κάπως σαν υπνωτισμένος, αυτό το μουσικό τζαζ ταξίδι, που διαπερνά στάνταρντ, πρωτοπορία και υψηλή λαϊκότητα μέσα από την συναισθηματική υπερένταση και τα καταπληκτικά παιξίματα.
Ένα απολύτως καίριο και απολαυστικό άλμπουμ!

THE LOTUS MATTER ένα καινούριο αθηναϊκό ροκ γκρουπ

Οι Lotus Matter είναι ένα καινούριο αθηναϊκό ροκ γκρουπ, με κάπως παράξενη... συγκρότηση. Στη βασική τετράδα του, κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει ντράμερ, καθώς αυτό αποτελείται από τους Constantinos Nyktas κιθάρες, φωνή, Giorgos Petsangourakis κιθάρες, Aggelos Bracholli πλήκτρα, φωνή και Panagiotis Vekiloglou μπάσο, φωνή. Φυσικά, στους additional performers συναντάμε ντράμερ (Lazaros Papageorgiou), ενώ υπάρχει επίσης έξτρα τραγουδίστρια (Katerina Charalampopoulou), τρομπετίστας (Kostas Trakadas), χειριστής γκάιντας (Konstantinos Lazos) και ακόμη κουαρτέτο εγχόρδων (δύο βιόλες, βιολί, τσέλο), που ακούγεται στο lead track “In limbo”.

Οι Lotus Matter είναι οπωσδήποτε ένα κάπως ασυνήθιστο σχήμα. Χοντρικά, μπορείς να τους αποκαλέσεις neo-progressive, με πολλά μελωδικά στοιχεία στις συνθέσεις του, που παραπέμπουν (και) προς τον ήχο των παλαιών και καταξιωμένων Barclay James Harvest, συνδυάζοντας επίσης art rock, folk rock και hard rock στοιχεία.
Αν οι φωνές δίνουν μια γραμμή σε σχέση και με το γενικότερο άκουσμα, τότε θα χαρακτηρίζαμε τους Lotus Matter ως ένα κατ’ εξοχήν mellow γκρουπ, με στιβαρό ρυθμικό background και περφεξιονιστικά παιξίματα – όπως μαρτυρούν διάφορα tracks του “In Limbo Pt.1” [Sound Effect Records, 2025], όπως το εισαγωγικό “In limbo” για παράδειγμα, που ακούγεται κάπως σαν avant jazz μπαλάντα, με τα έγχορδα να κυριαρχούν. Φυσικά, και το 17λεπτο “Run.rest.return.” είναι ένα από τα κομμάτια που κυριαρχούν εδώ, και λόγω της διάρκειάς του φυσικά, μα και λόγω του όγκου του. Το κομμάτι αυτό εξελίσσεται δυναμικά, διαθέτοντας επικά φωνητικά, περνώντας προφανώς και από πιο χαμηλής έντασης περιοχές – με τις κιθάρες να κάνουν πολύ καλή δουλειά στο background, γεμίζοντας το χώρο, δίχως να τον εξουσιάζουν, ενώ και οι προσθήκες από τα keyboards, την τρομπέτα και το μπάσο-ντραμς είναι άπασες προσεκτικές και μελετημένες.
Γενικώς, μελετημένο είναι κάθε μέτρο του “In Limbo Pt.1”, ενός άλμπουμ που έχει τον τρόπο να σε κερδίζει, σαν ακροατή, σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα, όντας προϊόν ενός νέου και αξιόλογου συγκροτήματος, που για το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να μας δείξει πως δουλεύει.
Επαφή: https://thelotusmatter.bandcamp.com/album/in-limbo-pt-1, https://www.soundeffect-records.gr/in-limbo-pt-1

ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ dreamy pop με ελληνικό στίχο

Οι Μονόκερως είναι ένα συγκρότημα-πρότζεκτ, μέλη του οποίου είναι ο μπασίστας Νίκος Κόλλιας, που γράφει και τις μουσικές των τραγουδιών του πρόσφατου φερώνυμου δίσκου τους [Veego Records, 2025] και ακόμη οι Κωστής Χριστοδούλου πιάνο, σύνθια, Δημήτρης Σιάμπος κιθάρες και Σεραφείμ Γιαννακόπουλος ντραμς. Ο Γιαννακόπουλος έχει γράψει και στίχους σε δύο τραγούδια, ενώ στα υπόλοιπα έξι στιχουργός είναι ο Νίκος Βεργέτης. Αυτή η βασική ομάδα συμπληρώνεται, τώρα, από μία δεύτερη, που έχει πάρει πάνω της σχεδόν όλες τις φωνές. Έχουμε λοιπόν και τους/τις Χριστίνα Χριστοδούλου, Ειρήνη Αραμπατζή, Moa Bones, Ελένη Αράπογλου, Κώστα Σιδηροκαστρίτη, Sophie Lies και Φώτη Σιώτα, που συμπληρώνουν την line-up του σχήματος.

Τους Μονόκερως, χοντρικά, θα τους χαρακτηρίζαμε pop, και ειδικότερα dreamy pop, και το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να ταιριάξουν, στο συγκεκριμένο υποείδος, λόγια ελληνικά είναι κάτι (αυτό) που τους τιμά. Πόσο μάλλον όταν τα λόγια, τα περισσότερα λόγια είναι καλά και όχι αυτά τα διάφορα δήθεν και κακογραμμένα που ακούμε σε πολλά άλμπουμ της σύγχρονης ελληνικής ποπ. Επίσης να πω πως ο Βεργέτης είναι πολύ καλύτερος στιχουργός από τον Γιαννακόπουλο – και ευτυχώς, δηλαδή, αφού τα έξι από τα οκτώ τραγούδια έχουν δικά του λόγια. Τώρα, το πώς γίνεται το ωραιότερο συνολικά τραγούδι του δίσκου, ή έστω ένα από τα 2-3 ωραιότερα, να έχει στίχους του Γιαννακόπουλου (και αναφέρομαι στο «Μωβ», που τραγουδά η Αραμπατζή) εμένα δεν με παραξενεύει. Υπό την έννοια πως το σύνολο είναι κάτι που διαθέτει μιαν αυτοδυναμία, δίχως να εξαρτάται πάντα από τα επιμέρους. Φερ’ ειπείν μέτριοι κατά μόνας μουσικοί, μπορεί, όταν συνεργάζονται να δημιουργούν κάτι πολύ παραπάνω από τις ικανότητες του καθενός ξεχωριστά. Έτσι λειτουργούν, συχνά, οι ομάδες και στο... ποδόσφαιρο και στη μουσική.
Η δική μου γνώμη είναι πως το dreamy style δεν πολύ-ταιριάζει στους Μονόκερως. Βασικά πιστεύω πως αν τα τραγούδια τους είχαν μια πιο κοινή (διάβαζε και παλαιική) αντιμετώπιση αυτά θα ακούγονταν καλύτερα. Εν πάση περιπτώσει το dreamy εξακολουθεί να «παίζει» ως διέξοδος και στο σύγχρονο ποπ περιβάλλον οπότε δεν γεννάται θέμα. Οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν κάτι που να συμβαδίζει με την εποχή και, βεβαίως, δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις γι’ αυτό.
Ακόμη να πω πως τα ακουστικά parts προσφέρουν άλλη χάρη στα κομμάτια (στο «Σβήνουν οι μνήμες» ας πούμε), ενώ πολύ καλό τραγούδι είναι και το «Θα ’ρθουν καλύτερες στιγμές», που έχει ακουστική εισαγωγή, πολύ καλούς στίχους από τον Βεργέτη, ωραία μουσική από τον Κόλλια και ερμηνεία (όχι και τόσο dreamy) από τον Φώτη Σιώτα.
Γενικώς θα έγραφα για ένα ενθαρρυντικό ντεμπούτο και για ένα καλό άλμπουμ (ή και πολύ καλό κατά τόπους) από τους Μονόκερως, οι οποίοι αξίζει να το παλέψουν κι άλλο και να μην τα παρατήσουν.
Επαφή: https://veegorecords.bandcamp.com/album/monokeros