SARA SCHOENBECK τζαζ ντουέτα, με το ένα όργανο να είναι το φαγκότο

Όπως έχουμε ξαναγράψει η Pyroclastic Records είναι μία σχετικώς καινούρια εταιρεία, που ιδρύθηκε το 2016 από την πιανίστρια Kris Davis. Στο blog υπάρχουν διαθέσιμες reviews για επτά κυκλοφορίες της (“Accelerate Every Voice” του Cory Smythe, “Slipknots through a Looking Glass” του Eric Revis, “Seven Storey Mountain VI” τού Nate Wooley, “How to Turn the Moon” των Angelica Sanchez & Marilyn Crispell, “Compass Confusion” των Junk Magic, “The Weight of Light” του Benoît Delbecq και “Searching for the Disappeared Hour” των Sylvie Courvoisier & Mary Halvorson), ενώ για μιαν επόμενη, και άκρως ουσιαστική, θα γράψουμε τώρα.
Λέμε για το φερώνυμο CD (2021) τής φαγκοτίστριας ή μπασουνίστριας Sara Schoenbeck, μιας μουσικού που βρίσκεται στην σκηνή για περισσότερο από δύο δεκαετίες, έχοντας συμμετάσχει σε πολλούς και διάφορους σχηματισμούς (The Vinny Golia Large Ensemble, Build An Ark κ.ά.), διαθέτοντας φυσικά και κάποια προσωπική δισκογραφία.

Το “Sara Schoenbeck”, πάντως, φαίνεται πως είναι το πλέον αυστηρό προσωπικό άλμπουμ της (καθώς στην ράχη τού CD υπάρχει μόνον το όνομά της), ένα άλμπουμ που φανερώνει, πρώτα-πρώτα, πόσο «μετράει» η ίδια, ως παρουσία, στον χώρο.
Το γεγονός λοιπόν πως σ’ αυτό η Sara Schoenbeck συνεργάζεται, αναλόγως το track, με τους Roscoe Mitchell (σοπράνο σαξόφωνο), Mark Dresser (μπάσο), Wayne Horvitz (πιάνο, ηλεκτρονικά), Nels Cline (κιθάρες), Peggy Lee (τσέλο), Nicole Mitchell (φλάουτο), Harris Eisenstadt (ντραμς), Mat Mitchell (πιάνο) και Robin Holcomb (πιάνο, φωνή), αναδεικνύει το «βάρος» που έχει ως μουσικός, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια, με συγκεκριμένες αισθητικές προδιαγραφές, στο contemporary, πάντα, πλαίσιο.
Εδώ, στο “Sara Schoenbeck”, ακούμε ντουέτα της – ντουέτα με φαγκότο, συν κάποιο άλλο όργανο (ή όργανα, σε μια-δυο περιπτώσεις, αλλά πάντα ντουέτα).
Για κάθε ένα από αυτά τα tracks η Schoenbeck γράφει τα σχετικά στο triple folded all-paper sleeve τού CD της, ενθυμούμενη τις γνωριμίες της με τους εκάστοτε μουσικούς, και περιγράφοντες την αισθητική εξέλιξή τους (των tracks εννοούμε).
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του άλμπουμ της είναι το “Lullaby” (διασκευή στην σύνθεση των Low, από το παρθενικό άλμπουμ τους, του 1994), με φαγκότο, συν ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο (από τον Nels Cline). Οι δυο τους, Schoenbeck και Cline, συναντήθηκαν στο Vinny Golia Large Ensemble, στα τέλη των 90s, και αργότερα (2016) σε προσωπικό δίσκο του Cline για την Blue Note. Η συνεργασία τους εδώ διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που μπορούν να οδηγήσουν εκείνο που «οικοδομούν» να ακούγεται σαν αριστούργημα.
Roscoe Mitchell και Sara Schoenbeck έχουν βρεθεί διάφορες φορές σε πάλκα και δισκογραφία. Για παράδειγμα, η Schoenbeck συμμετείχε στην εγγραφή του “Cutouts for Woodwind Quintet” από το άλμπουμ των Roscoe Mitchell With Ostravska Banda “Performing Distant Radio Transmission Also Nonaah Trio, Cutouts For Woodwind Quintet And 8.8.88” [Wide Hive Records, 2019]. Εδώ, οι δύο μουσικοί, κάπως σε ρόλους δασκάλου και μαθήτριας, επικοινωνούν διαισθητικώς, σ’ ένα improv track, από ’κείνα που τονώνουν την διαπροσωπική επαφή (είτε στο στούντιο είτε πάνω στη σκηνή).
Εντυπωσιακή είναι, επίσης, η επικοινωνία της Sara Schoenbeck με τον πιανίστα Wayne Horvitz στο αυτοσχεδιαστικό “Anaphoria”, με φαγκότο, πιάνο και «χαμηλά» ηλεκτρονικά, με το επίσης αυτοσχεδιαστικό “Suspend a bridge” με φαγκότο και τσέλο (από την Peggy Lee) εκεί προς το τέλος, που ηχεί κοντά σε improv-rock περιβάλλοντα, με χρήση multiphonics, επίσης να ξεχωρίζει.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί μ’ έναν μάλλον ανέλπιστο τρόπο. Μ’ ένα τραγούδι, για φαγκότο και πιάνο, με την Robin Holcomb να μαγεύει, σε συνδυασμό με τον μαγικό, ούτως ή άλλως, ήχο του φαγκότου.
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com, www.saraschoenbeck.com

BIBΛΙΑ που λάβαμε τον τελευταίο καιρό – σύντομες παρουσιάσεις

JAMES PATTERSON, CASEY SHERMAN & DAVE WEDGE: Οι Τελευταίες Μέρες του Τζον Λένον [Εκδόσεις δίχτυ, Αθήνα Οκτώβριος 2021]
O Αμερικανός James Patterson (γενν. το 1947) είναι πασίγνωστος συγγραφέας και στην Ελλάδα –και πολύ επιτυχημένος παγκοσμίως– μιας και κυκλοφορούν, στα καθ’ ημάς, δεκάδες βιβλία του από διάφορους εκδοτικούς οίκους (Ψυχογιός, Ωκεανίδα, Μεταίχμιο, Bell κ.λπ.). Τα αστυνομικά μυθιστορήματα και οι νουβέλες είναι ίσως το πιο αγαπημένο του είδος και... αστυνομικό είναι και το παρόν βιβλίο, που αναφέρεται στον John Lennon, από την μια μεριά, και στον δολοφόνο του Mark David Chapman, από την άλλη.

Εδώ ο Patterson ανακατεύει πραγματικότητα με μυθοπλασία, προσφέροντας ένα ιστορικού τύπου, ψυχολογικό, αστυνομικό ανάγνωσμα, απευθυνόμενος στον πολύ κόσμο. Στα εκατομμύρια των αναγνωστών του δηλαδή.
Δεν ξέρω αν έχει μουσικό ενδιαφέρον το βιβλίο –νομίζω πως όχι–, αλλά λογοτεχνικό σίγουρα έχει. Ορίστε και τι αναγράφεται στο back cover του:
«Ο James Patterson ξεδιπλώνει την ιστορία της δολοφονίας της μεγαλύτερης προσωπικότητας στην ιστορία της μουσικής με τη δύναμη της πλοκής ενός αληθινού εγκλήματος
Το καλοκαίρι του 1980, μια δεκαετία μετά τη διάλυση των Beatles, ο Τζον Λένον είχε υπογράψει με νέα δισκογραφική εταιρεία. Ήταν έτοιμος να πειραματιστεί με τη μουσική και για πρώτη φορά μετά από χρόνια να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ. Με ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, το “Imagine”, είχε αποδείξει ήδη πως μπορεί να σταθεί μόνος στην κορυφή και ετοιμαζόταν να επιστρέψει πάλι εκεί.
Ένας επικίνδυνος και εμμονικός θαυμαστής
Από την ημέρα που ο Τζον Λένον έφυγε από τους Beatles και ακολούθησε σόλο καριέρα και μια ζωή με την Γιόκο Όνο στη Νέα Υόρκη ο Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν προετοίμαζε τη δολοφονία του ήρωά του. Ήταν πεπεισμένος ότι ο Λένον είχε σπαταλήσει το ταλέντο του και είχε παραπλανήσει τους οπαδούς του με τα μηνύματά του για την ελπίδα και την ειρήνη. Τον Δεκέμβριο του 1980, ο Τσάπμαν επιβιβάστηκε σε μια πτήση από τη Χαβάη και πήγε στη Νέα Υόρκη με ένα όπλο στις αποσκευές του. Δεν επέστρεψε ποτέ ξανά σπίτι του.
Η πλοκή είναι πιστή, αληθινή, σχεδόν κινηματογραφική (...)
Ο Patterson μας βάζει στο μυαλό του δολοφόνου, τού παραληρηματικού Τσάπμαν, μέσω των κεφαλαίων που τρέχουν παράλληλα με την ιστορία της ζωής του Τζον Λένον με τους Beatles και μετά από αυτούς. Βήμα-βήμα μας φανερώνει κάθε σκέψη του, κάθε γεγονός, μέχρι να βρει το θάρρος να τραβήξει τη σκανδάλη και να σκοτώσει τον Τζον Λένον. – GQ»
Επαφή: εκδόσεις δίχτυ, τηλ. 211 1829748

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: Ταινίες Ψυχών [Εκδόσεις Ιστίο, Οκτώβριος 2021]
Πρόκειται για μία ιδιωτική έκδοση, που αφορά στους φανατικούς σινεφίλ. Από φανατικό σινεφίλ είναι, εξάλλου, γραμμένο το βιβλίο, τον Νίκο Παππά... «εμπνευστή και δημιουργό της ομάδας Σινεφίλ στο facebook (140.000 χιλιάδων μελών)» (όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο).
Βεβαίως όσοι δεν έχουν facebook, και αγαπούν τον κινηματογράφο, ίσως να ξέρουν τον συγγραφέα και από τα προηγούμενα κινηματογραφικά βιβλία του, καθώς το «Ταινίες Ψυχών» δεν είναι το πρώτο, μα το πέμπτο του (οι τίτλοι των προηγούμενων τεσσάρων είναι: «Σινεφίλ», «Σινεφίλ 2: Ζωή σαν Έργο Τέχνης», «Σινεφίλ 3: Τίτλοι Τέλους» και «Σινεμά της Ελεύθερης Ζωής»).
Ο Ν. Παππάς γράφει, με απλή και κατανοητή γλώσσα, εντυπώσεις και κρίσεις, για μια σειρά από ταινίες, που έχει δει, και που του άρεσαν προφανώς, διαλέγοντας απ’ όλες σχεδόν τις δεκαετίες του κινηματογράφου – καθώς εδώ θα βρεις κείμενα για ταινίες από το 1918 («Το Γαλάζιο Πουλί» του Maurice Tourneur), έως και το 2020 («Τα Θραύσματα μιας Γυναίκας» του Kornél Mundruczó, «Το Κοινωνικό Δίλημμα» του Jeff Orlowski, «Μαθήματα Περσικών» του Vadim Perelman κ.ά.).
Υπάρχουν κείμενα για περισσότερες από 35 ταινίες (σ’ ένα βιβλίο 130 σελίδων), που είναι σχεδόν όλες ξένες. Υπάρχουν, όμως και μια-δυο σκηνοθετημένες από Έλληνες... Να μην πούμε ποιες...
Επαφή: nikos_m_pappas@yahoo.gr

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ: Απόδοση επτά θεατρικών έργων σε πεζά από τον Τάσο Λειβαδίτη [Μετρονόμος, Αθήνα Μάιος 2021]
Στις αρχές του χρόνου (31 Ιαν. 2021) είχαμε γράψει, στο LiFO.gr, ένα κείμενο σχετικό με το βιβλίο «Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς, Ντοστογιέφσκι / Τολστόι / Παστερνάκ / Λέρμοντοφ: Συνοπτική απόδοση των αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη», που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το 2008 και που τον Νοέμβριο του 2020 είχε τυπωθεί ξανά από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Σ’ εκείνο το κείμενο, που αξίζει να το (ξανα)δείτε εδώ https://www.lifo.gr/culture/vivlio/o-poiitis-tasos-leibaditis-diaskeyazei-rosoys-klasikoys-syggrafeis-gia-fantazio-epi, εξηγούμε πώς, με ποιον τρόπο, και κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες, ο μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) διασκεύασε, σε σύντομα κείμενα, για να δημοσιευθούν στο περιοδικό ποικίλης ύλης ΦΑΝΤΑΖΙΟ, πολυσέλιδα κλασικά λογοτεχνήματα της ρωσικής σχολής, κάνοντάς τα προσβάσιμα σε όλον τον κόσμο.
Η ίδια... ιστορία επαναλαμβάνεται, πάντα στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ, και για τα αθάνατα θεατρικά του William Shakespeare. Έτσι λοιπόν ο Τάσος Λειβαδίτης διασκευάζει, ευσύνοπτα, τα έργα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Οθέλος», «Ο Έμπορος της Βενετίας», «Ριχάρδος Γ», «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», «Όπως σας αρέσει» και «Τρικυμία», προκειμένου να δώσει στο αναγνωστικό κοινό ενός λαϊκού περιοδικού την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τοιούτα αριστουργήματα.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο θα πρέπει να έχει βιώσει, νοιώσει και οικειοποιηθεί το πρωτότυπο κείμενο ο διασκευαστής, ώστε να μπορέσει να αποδώσει όχι μόνο το νόημα των πρωτότυπων κειμένων, αλλά και κάποιες πολύ σημαντικές λεπτομέρειές τους, χωρίς παράλληλα να «αδικήσει» τον υψηλό δημιουργό.
Ένα απίστευτης δυσκολίας έργο, που φέρει ξανά εις πέρας ο Τάσος Λειβαδίτης.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΟΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΤΣΙΑΝΗ: Αβεβαιότητα σε τρεις χρόνους [Εκδόσεις οίκοι, Θεσσαλονίκη 2021]
Το δημιουργικό ντούο από την Θεσσαλονίκη, ο Θανάσης Χονδρός και η Αλεξάνδρα Κατσιάνη, που μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο blog, με δίσκους και εκδόσεις του, έχει έτοιμο, εδώ και κάποιους μήνες, το πιο καινούριο βιβλίο του, που περιέχει διηγήματά του. Οι τίτλοι τους είναι: «2007. Δεν μπορείς να κάνει το ίδιο ταξίδι δύο φορές», «2011. Στο φως όλα χάνουν το σχήμα τους» και «2017. Γέφυρες».
Παρότι έχει περάσει καιρός από τότε που έλαβα το βιβλίο, δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη χρόνο για να το διαβάσω. Γνωστοποιώ λοιπόν, απλώς, την παρουσία του και παραπέμπω για τα περαιτέρω σ’ ένα ωραίο κείμενο του Χάρη Συμβουλίδη, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ... http://www.mic.gr/book/thanasis-hondros-alexandra-katsiani-avevaiotita-se-treis-hronoys.
Επαφή: oikoi2310@gmail.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 416

5/12/2021
Ένα «σαν σήμερα» με νόημα, 40 χρόνια πριν...

«H συνεισφορά του Cornelius Cardew εκτιμάται εκ νέου όχι μόνον από τη γενιά των μουσικών, των καλλιτεχνών και των πολιτικών ακτιβιστών που συμμετείχαν στο κίνημα, για να ανοίξουν νέους δρόμους, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, αλλά και από τη σημερινή γενιά. Σε όλους αυτούς ανήκει η μεγαλύτερη κληρονομιά του Cardew, το να συμβαδίζεις δηλαδή με τις απαιτήσεις της εποχής, έξω από κάθε δογματική αντιμετώπιση της πραγματικότητας ή περιορισμούς στο ανθρώπινο πνεύμα, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Sandra L. Smith (2011)
[πρώην ηγέτιδα του Communist Party of Canada (Marxist–Leninist)]

5/12/2021
>>Η Ζάμπια κατέγραψε τα πρώτα κρούσματα της παραλλαγής Όμικρον<<
>>Τα τρία κρούσματα είναι: ένας άνδρας που ζει στα περίχωρα της πρωτεύουσας Λουζάκα, ο οποίος ταξίδεψε πρόσφατα στο εξωτερικό και έχει εκδηλώσει ήπια συμπτώματα, ένας άνδρας στη συνοικία Τσιμπόμπο…<<
Η κατάσταση έχει αποκτήσει γελοίες διαστάσεις. Φοβερές πληροφορίες διαβάζεις πλέον στα ελληνικά μίντια, καθώς μαθαίνουμε πως στη συνοικία Τσιμπόμπο της Λουζάκα κάποιος κόλλησε όμικρον! (γέλιο)
Δεν ξέρω για ποιους λόγους μπορεί ο καθένας να ξέρει την Ζάμπια, εγώ πάντως την ξέρω σίγουρα για την φοβερή Zamrock σκηνή στα σέβεντις, με Witch, Amanaz, Peace, Ngozi Family κ.λπ. Ωραίους δίσκους –καρασπάνιους στις ορίτζιναλ κόπιες– που μας γνώρισε η γερμανική Shadoks, κυρίως, την περασμένη 20ετία.
https://www.youtube.com/watch?v=GjUOYLJ8IYI

4/12/2021
Είμαστε έτοιμοι γι' αύριο; Εδώ με τον αείμνηστο Γιάννη Τότσικα (τον πρωταγωνιστή της Αναπαράστασης του Αγγελόπουλου κ.λπ.)...

3/12/2021
Αυτές τις μέρες θα βρίσκεται στην Aθήνα και θα εμφανιστεί στην Στέγη (Τectonics Athens ’21) η νεοζηλανδo-αμερικάνα πειραματίστρια Annea Lockwood (ή Anna, όπως γραφόταν παλιά).
Δεν είμαι σίγουρος αν έχει ποτέ γραφτεί κάτι στην Ελλάδα για την Lockwood (που πλέον είναι 82 ετών), πέραν εκείνων που είχα σημειώσει κάποτε σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο του δισκορυχείου. Αυτό το κομμάτι μεταφέρω τώρα εδώ...
[Η χρονιά όμως εκείνη (το 1969) σημαδεύτηκε από την έκδοση του πρώτου του δίσκου “War Between Fats and Thins” –τα είπαμε στην αρχή του κειμένου– στον οποίον συμμετείχε και η Anna Lockwood, ως μέλος της Harvey Matusow’s Jew’s Harp Band.
Η Lockwood είχε ξεκινήσει ενεργά τις δραστηριότητές της δύο χρόνια νωρίτερα και στο διάστημα 1967-69, πάντα στο Λονδίνο, παρουσίαζε την παράστασή της “The Glass Concert”, με τους ήχους να προέρχονται, όπως γράφει και ο Roger Sutherland στο βιβλίο του “New Perspectives in Music” [εκδ. Sun Tavern Fields, London 1994], από όργανα φτιαγμένα από γυαλί.
«Πολλά απ’ αυτά ήταν ‘σκουπίδια’ από επιστημονικά εργαστήρια ή ό,τι τέλος πάντων διασωζόταν από βιομηχανίες πατωμάτων. Το σετ για το Glass Concert 2 αποτελείτο από φύλλα μικρο-γυαλιού, που χρησιμοποιούνται στα slides ηλεκτρονικών μικροσκοπίων, 20 γυάλινες ράβδους, διάφορα κυλινδρικά δοχεία, bottle tree, δένδρα δηλαδή, τα οποία στα κλαδιά τους είχαν περασμένα μπουκάλια, ένα ενυδρείο, τζάμια παραθύρων βουτηγμένα μέσα σε νερό και σωλήνες από micro glass».
Μια ιδέα παίρνεις και από τους τίτλους του LP “Glass World of Anna Lockwood” [Tangent TGS 104] από το 1970 –“Micro glass shaken”, “Glass rod vibrating”, “Wine glass”, “Glass bulb”, “Glissandi”, “Spinning discs”, “Micro glass on goblet”, “Micro glass along pane”, “Bottle tree showered with fragments”–, αλλά κανονικά πρέπει ν’ ακούσεις
Παραλλήλως όμως οι Lockwood και Matusow συνεργάζονται και σε άλλες παραστάσεις και όχι μόνον επί βρετανικού εδάφους, όπως φαίνεται και από το σουηδικό LP “6, Stockholm 1970, Text-Sound-Compositions” [Sveriges Radio RELP 1102], στο οποίο συμμετέχουν με το δεκαπεντάλεπτο “End” ηχογραφημένο για το σουηδικό ραδιόφωνο.
Είναι η εποχή κατά την οποίαν το ζεύγος Matusow-Lockwood σχηματίζει ένα ακόμη γκρουπ, τους Naked Software (όπως διαβάζω και στο 3σέλιδο άρθρο τού Charles Alverson “I Led Twelve Lives, Adventures of Comrade Harvey Matusow, Hustler Supreme”, που δημοσιεύτηκε στο Rolling Stone, Issue No.115, 17/8/1972). Μέλη των Naked Software ήταν εκτός των Matusow και Lockwood, οι John Lifton, Hugh Davies (από την Music Improvisation Company) και Howard Rees.]
Τα λέμε αυτά, επειδή περνάνε καλλιτέχνες από τα μέρη μας με τεράστια ιστορία, χωρίς να τους παίρνει κανένας χαμπάρι... Εντάξει... ελάχιστοι...

[στη φωτό είναι η Harvey Matusow’s Jew’s Harp Band – η Annea Lockwood είναι η δεύτερη από αριστερά]
[στα σχόλια υπάρχει και λινκ με όλο το LP “Glass World of Anna Lockwood” στην βρετανική Tangent από το 1970]

3/12/2021
Γελοία άτομα διακόπτουν παράσταση, γιατί δεν τους αρέσει το περιεχόμενό της. Θεωρούν τα πάντα δικά τους, ότι παντού είναι ο χώρος τους και ότι οπουδήποτε μπορούν να επιβάλλουν τη δικιά τους γλοιώδη ατζέντα. Φυσικά η αυταρχικότητα της δεξιάς, του τύπου είμαι ο γ@μάω και ό,τι γουστάρω κάνω, τους δίνει αυτόν τον «αέρα».

2/12/2021
Θρυλικό αντιπολεμικό, ανάμεσα σε άλλα, ποίημα του Adrian Henri, που το ραπάρει ο ίδιος μπροστά από τους υπόλοιπους Liverpool Scene, το 1968...
https://www.youtube.com/watch?v=GpWpwxAhURs

2/12/2021
Σκηνοθεσία Ηλίας Μυλωνάκος. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία...

2/12/2021
Δεν έχουν όριο στο ψέμα, στην παραπλάνηση και την παραπληροφόρηση. Τι να πιστέψεις πλέον από τοιούτα χαμερπή άτομα;
>>Τελευταίο επίτευγμα του πρωθυπουργού ήταν το προσυνέδριο της ΝΔ, όπου παρουσίασε σαν παράδειγμα brain gain (η επιστροφή των νέων Ελλήνων που αναζήτησαν επαγγελματικές ευκαιρίες στο εξωτερικό) έναν 25χρονο μηχανικό που σπούδασε στην Ατλάντα αλλά επέστρεψε στη χώρα και βρήκε καλή θέση σε μεγάλο εργοστάσιο στα Γιάννενα. Ωστόσο αυτό που βολικά παρέλειψε να αναφέρει ο πρωθυπουργός είναι ότι ο νεαρός είναι γιος του ιδιοκτήτη της εταιρείας!<<

1/12/2021

Ρίχνει στ' αυτιά στους Jaywalkers (σιγά το συγκρότημα τώρα), αλλά ο δίσκος των Jaywalkers κάνει 200-300 ευρώ, ενώ των Blue Light πενταροδεκάρες... Ευτυχώς.
https://www.youtube.com/watch?v=oozOumBsaM4

1/12/2021
Πέθανε ένας σημαντικός αμερικανός πειραματιστής, ο Alvin Lucier, στα 90 του. Το μοναδικό LP του Lucier που έχω είναι αυτό το ιστορικό του στην Cramps, από το 1976. Εκεί στη δεύτερη πλευρά υπάρχει το “Bird and Person Dyning” ένα εκπληκτικό track, που είναι δύσκολο να το περιγράψω. Δηλαδή δεν είμαι σίγουρος 100% τι ακριβώς έκανε εκεί ο Lucier.

Σίγουρα υπάρχει μαγνητοταινία με field recording από κελαηδήματα πουλιών. Από ’κει και πέρα τι άλλο υπάρχει; Μία καλωδιωμένη περφόρμερ, μικρόφωνα, ενισχυτές και ηχεία.
Ο ήχος των πουλιών συλλαμβάνεται από τα μικρόφωνα και καθώς η περφόρμερ κινείται μεταξύ των ηχείων, με την παραμικρή κίνηση του κεφαλιού της προκαλεί αλλαγές στα timbre των κελαηδημάτων και στην ένταση της ανάδρασης.
Ο βασικός προβληματισμός εδώ του Alvin Lucier συνδέεται με την διαρκή κινητικότητα της περφόρμερ. Όχι μόνο ο χρόνος, αλλά και ο χώρος είναι άμεσα συνδεμένος με το παραγόμενο (ηχητικό) αποτέλεσμα. Τα πάντα είναι εν κινήσει και κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί το έργο ως κάτι σταθερό και δεδομένο.
(ο Alvin Lucier είχε έρθει και στην Αθήνα, στην documenta, το 2017)
https://www.youtube.com/watch?v=nPmgrXqan0w

1/12/2021
Billy Bo και Τζελσομίνα, στις αρχές των 80s...
(έχουμε και ηχητικό από την ίδια εποχή στα σχόλια)

27/11/2021

Julian’s Treatment: “Strange things”…
https://www.youtube.com/watch?v=pO6O9ls1ePU

ROSEY BLUE το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της ελληνίδας τραγουδοποιού

Το “Swans” [Inner Ear, 2021] είναι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της τραγουδοποιού Rosey Blue, που έχει κάποια παρουσία στη σκηνή τα τελευταία χρόνια, και που τώρα εμφανίζεται μ’ ένα παράξενο κάπως long-play, κάπως δισυπόστατο, με americana (διάβαζε country-rock), indie και psych-folk αναφορές, που άλλοτε συνδυάζονται «σωστά» και που άλλοτε σε αφήνουν κάπως μετέωρο... Και λέμε πάντα για την ταυτότητα που μπορεί να κομίζει ένα άλμπουμ, συνολικώς, και όχι γι’ αυτά καθ’ αυτά τα tracks, που μπορεί να είναι «μια χαρά», άμα τ’ ακούσεις και τα εξετάσεις κατά μόνας.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως, εμείς που γράφουμε τις δισκοκριτικές, λέμε πως ο καλλιτέχνης «βιάστηκε», πως θα έπρεπε να επιμείνει περισσότερο στο να βρει το «σωστό» και το «πλήρες» υλικό, χωρίς να προχωρήσει σε... γεμίσματα με κομμάτια που να μην «κολλάνε» μεταξύ τους.

Η πρώτη, λοιπόν, πλευρά του άλμπουμ τής Rosey Blue είναι πολύ καλή, εξαιρετική θα την λέγαμε, με τα πέντε tracks να ακούγονται το ένα καλύτερο του άλλου.
Λέμε για την εισαγωγή “Interlude” («βαρύ» οργανικό, με έγχορδα και με folk-neo classical χαρακτηριστικά), το “The emperor” (πολύ καλό τραγούδι, κάπως μυστικιστικό, αργό και τελετουργικό, με folk-rock προεκτάσεις), το “The fool” (που είναι στηριγμένο σε μιαν απλή μελωδία, έχοντας ήπια συνοδεία, μ’ ένα ξεπέταγμα στο ρεφρέν και ωραίο σόλο από ηλεκτρική κιθάρα), το “The lovers” (με την ακουστική εισαγωγή, την country-rock κατεύθυνση και την στιβαρή ερμηνεία) και τέλος το “The hanged man” (ft. Moa Bones), μια πολύ ωραία μπαλάντα με τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν και με τα έγχορδα να προσθέτουν σε συναίσθημα. Αυτό το τελευταίο τραγούδι, που είναι, ίσως, το ωραιότερο του δίσκου, είναι σύνθεση-στίχοι του Jef Maarawi, ενώ όλα τα υπόλοιπα ανήκαν στην Rosey Blue.
H δεύτερη πλευρά έχει καταγραμμένα τέσσερα tracks, με το πρώτο να τιτλοφορείται “The moon” ft. Panos Birbas (μουσική-στίχοι: Sotiris Pepelas & Rosey Blue). Το ροκ όργανο, τα έγχορδα, η τρομπέτα, το αργό τέμπο, η βαλς μελωδία και η ωραία ερμηνεία χαρακτηρίζουν αυτό το τραγούδι, που επίσης είναι ένα από τα ωραιότερα του LP.
Τώρα, από ’κει κάτω, στα υπόλοιπα τρία κομμάτια το “Swans” χάνει, εμείς θα υποστηρίξουμε, τον προσανατολισμό του.
Το επόμενο και φερώνυμο track (μουσική Βασίλης Νησσόπουλος, λόγια Rosey Blue) είναι ελληνόφωνο, αλλά δεν είναι τραγούδι – είναι απαγγελία. Θυμηθείτε το «Μωρό μου», από τον γνωστό δίσκο του Δ. Πουλικάκου. Περίεργη επιλογή, που «κόβει» την ενότητα του δίσκου στη μέση. Όπως άλλου τύπου, indie-rock, είναι και το “The tower”, που ακολουθεί και που δεν έχει ούτε folk, ούτε americana στοιχεία, διαφοροποιούμενο σφόδρα από τα tracks της πρώτης πλευράς (και από το B1).
Τέλος, το κλείσιμο με το εξάλεπτο “The world” επίσης είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, που δεν συνάδει με κανένα από τα προηγούμενα tracks. Σαν κομμάτι μπορεί να έχει ενδιαφέρον και μάλιστα αρκετό (δεν πρόκειται για τραγούδι, αλλά για instro κατά βάση, με κάπως haunted vocals, λογικής... ψυχεδελικής), αλλά θα το βλέπαμε να «δουλεύει» καλύτερα σε LP άλλου προσανατολισμού, πιο πειραματικού κ.λπ.
Έχουμε, άρα, κάποιες ενστάσεις για το “Swans” ως σύνολο, παρότι στο άλμπουμ δεν υπάρχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι (αν τα δεις μεμονωμένα).
Η Rosey Blue είναι στο τραγούδι, ερμηνεύοντας πολύ καλά, ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης παίζει κιθάρες, ο Βασίλης Νησσόπουλος μπάσο, ο Ορέστης Μπενέκας πλήκτρα και ο Ashley Hallinan ντραμς. Από ’κει κάτω υπάρχουν guests σε φωνητικά, βιολί, τσέλο, βιόλα, κοντραμπάσο, τρομπέτα, ακουστική κιθάρα και strings, που δίνουν στο “Swans” τα πιο ειδικά, ανά περίπτωση, ηχοχρώματά του.
Επαφή: www.inner-ear.gr

τα 20 καλύτερα άλμπουμ του Ελληνικού Ροκ από την δεκαετία του ’80 – δίσκοι που έγραψαν ιστορία, εξακολουθώντας, 30 και 40 χρόνια αργότερα, να συναρπάζουν

Το να καταρτίσει κάποιος, ο οποιοσδήποτε –φαν, μουσικόφιλος, μουσικοκριτικός ή όποιος άλλος–, μία λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του Ελληνικού Ροκ από την δεκαετία του ’80 είναι εύκολο. Το πράγμα αρχίζει να δυσκολεύει, όταν αρχίσεις να βάζεις περιορισμούς στις επιλογές σου. Όσο το νούμερο των επιλογών μικραίνει, τόσο πιο πολύ οι επιλογές δυσκολεύουν. Το να φτιάξεις μια λίστα με 50 άλμπουμ είναι πανεύκολο. Το να φτιάξεις, όμως, μια λίστα με 20 επιλογές είναι πιο δύσκολο. Ακόμη πιο δύσκολο είναι, βέβαια, το να διαλέξεις μια δεκάδα...
Στις λίστες, σε όλες τις λίστες (μουσικές, κινηματογραφικές κ.λπ.), η μαγκιά, που προεξοφλεί και το αληθινά ενδιαφέρον, είναι η αφαίρεση, όχι η πρόσθεση. Όσο λιγότερες είναι οι επιλογές τόσο περισσότερο προσεγγίζει κάποιος την ουσία, το τι είναι αληθινά «σημαντικό», «απαραίτητο» κ.λπ., αλλιώς το πράγμα ξεχειλώνει, μοιάζοντας κάποιες φορές με δημoσιοσχεσίτικη αγγαρεία. Να βάλω κι εκείνο, να βάλω και τ’ άλλο, να μην δυσαρεστήσω τους τάδε ή τους δείνα, επειδή τυγχάνει να τους γνωρίζω (να γνωρίζω μέλη συγκροτημάτων εννοούμε), να έχω όλα τα στυλ, να αντιπροσωπεύονται όλες οι εταιρείες κ.λπ.
Κάτω από τέτοια σκεπτικά οι λίστες χάνουν το νόημά τους και μετατρέπονται σε τυχαίους και αδιάφορους πίνακες με ονόματα.

Εμείς, εδώ, πέρα από την 20άδα (ένα λογικό νούμερο, που συναρτάται με τις μερικές εκατοντάδες δίσκων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηριστούν ως «ροκ» και που κυκλοφόρησαν στα έιτις), βάλαμε και μερικούς ακόμη περιορισμούς.
Όλες οι επιλογές να αφορούν σε συγκροτήματα, και όχι σε μεμονωμένους καλλιτέχνες (κι αυτό, επειδή το συγκρότημα αποτελεί τον προμαχώνα της ροκ συνείδησης) και επίσης όλα τα ονόματα να πρωτοεμφανίστηκαν, με ηχογραφήσεις τους, στην δεκαετία του ’80.
Επίσης να πούμε πως κάτω από την γενική ταμπέλα Ελληνικό Ροκ, τοποθετούμε κάθε μοντέρνα «συγκροτηματική» έκφραση, εντάσσοντας σ’ αυτή την ευρεία κατηγορία και το ελληνικό πανκ, και το ελληνικό new wave, και το ελληνικό electro κ.λπ.
Μπορεί σ’ αυτό να μην συμφωνούν πολλοί, αλλά έχουμε την γνώμη πως οι επιμέρους ταμπέλες πολλές φορές χρησιμοποιούνται είτε για να περιθωριοποιήσουν κάτι, αποκόπτοντάς το από την ιστορική συνέχεια, είτε, ακόμη χειρότερα, για να το απορρίψουν.
Μία ταμπέλα λοιπόν (Ελληνικό Ροκ) και 20 επιλογές με αληθινά σπουδαίους δίσκους, σε χρονολογική σειρά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ta-20-kalytera-almpoym-toy-ellinikoy-rok-apo-tin-dekaetia-toy-80

το «μυστήριο τραίνο» των WHERESWILDER

Τρίτο άλμπουμ για τους Whereswilder, μετά το “Yearling” (2014) και το “Hotshot” (2017), για το οποίον υπάρχει review στο δισκορυχείον. “Movement in Place” [United We Fly, 2021] είναι ο τίτλος του και συμμετέχουν σ’ αυτό οι Γιάννης Ράλλης φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, Βασίλης Νισόπουλος φωνή, μπάσο, πλήκτρα, Αλέκος Βουλγαράκης κιθάρες και Μανώλης Γιαννίκιος ντραμς, κρουστά (ίδια line-up με το προηγούμενο LP τους), έχοντας ως πρόσθετες «βοήθειες» μουσικούς που χειρίζονται, κατά τόπους, τσέλο, βιολί, τρομπέτα, σαξόφωνο και τρομπόνι. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια, όλα συντεθειμένα από το γκρουπ.

«Μυστήριο τραίνο» οι Whereswilder. «Μυστήριοι» ήταν εξάλλου και στο “Hotshot” του ’17. Το σύνολο είναι περισσότερο «αμερικάνικο» από ηχητικής πλευράς, αλλά τα φωνητικά και οι αρμονίες είναι βασικά «βρετανικές», με «μπητλικές» επιρροές έως και T. Rex-ικές. Το περί “T. Rex” κολλάει περαιτέρω και με την φωνή – κάτι που το έχουμε ξαναγράψει και το γράφουμε και τώρα.
Αυτός λοιπόν ο συνδυασμός των αμερικάνικων μουσικών passages και των βρετανικού τύπου φωνητικών είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα των Whereswilder – κάτι που, όπως και να το κάνουμε, μπερδεύει σε πρώτη φάση και ενδεχομένως να σαστίζει, αλλά ok. Σιγά-σιγά το (ξανα)αποδέχεσαι και πηγαίνεις παρακάτω...
Και παρακάτω συναντάς, στ’ αλήθεια, μερικά πολύ καλά τραγούδια και βεβαίως μια μπάντα σίγουρη για τον εαυτό της, με γερά παιξίματα, λιτά και ουσιαστικά, με πολύ συγκεκριμένες και σύντομες σολιστικές παρεμβάσεις, η οποία κατορθώνει τελικώς να σε κερδίσει με την πίστη της σ’ έναν ήχο... παλιοκαιρινό, σωστά εκσυγχρονισμένο και άψογα τοποθετημένο στο τώρα.
Γιατί, πέρα από τις τραγουδοποιητικές ικανότητες του γκρουπ, που διαφαίνονται στα πρώτου επιπέδου “No lover”, “Dog a bone”, “I am evil” και “Make up your mind” –αν και αδικούμε κάποια εξ ίσου ωραία κομμάτια σαν το “Hold up ας πούμε, που «καντρίζει», όπως «καντρίζουν» (εκ του country) και άλλα tracks– εκείνο που, επίσης, μετράει πολύ είναι η άψογη ηχογράφηση-παραγωγή, που δίνει στο “Movement in Place”, αυτά τα πολύ σημερινά vibes που έχει.
Προσόν και πλεονέκτημα αυτό, όταν θέλεις να περιδιαβαίνεις στο χθες χωρίς ματαιοδοξίες και κολλήματα.
Επαφή: www.unitedwefly.com

WADADA LEO SMITH τα 80α γενέθλια του σημαντικού τρομπετίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή εορτάζονται με δύο νέα άλμπουμ του, στην φινλανδική TUM Records

Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1941 στην Leland του Μισισιπή, ο σημαντικότατος τρομπετίστας, συνθέτης και αυτοσχεδιαστής της jazz Wadada Leo Smith κλείνει τώρα τα 80 χρόνια του. Γι’ αυτό τον λόγο η εταιρεία με την οποία συνεργάζεται στενά την τελευταία δεκαετία, η φινλανδική TUM Records, έχει έτοιμες νέες δουλειές του για να τον τιμήσει. Έως τώρα, και αν μετρήσαμε σωστά, ο Wadada Leo Smith είχε δέκα άλμπουμ στην TUM, για τα εννέα εκ των οποίων υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον. Έχουμε γράψει λοιπόν τα σχετικά κείμενα για τα:
Wadada Leo Smith: “Trumpet” (2021), Wadada Leo Smith with Milford Graves and Bill Laswell: Sacred Ceremonies (2021), Wadada Leo Smith: “Rosa Parks: Pure Love” (2018), Wadada Leo Smith: “Solo: Reflections and Meditations on Monk” (2017), Wadada Leo Smith: “Najwa” (2017), Wadada Leo Smith: “The Great Lakes Suites” (2014), Wadada Leo Smith & TUMO: “Occupy the World” (2013), Wadada Leo Smith & Louis Moholo-Moholo: “Ancestors” (2012) και Wadada Leo Smith’s Mbira: “Dark Lady of the Sonnets” (2011), ενώ μας έχει «ξεφύγει» το άλμπουμ των Wadada Leo Smith & John Lindberg: “Celestial Weather” (2015).
Τώρα, σ’ αυτή την λίστα, έρχονται να προστεθούν δύο ακόμη δουλειές, με πρωταγωνιστή τον Wadada Leo Smith και την τρομπέτα του, για τις οποίες γράφουμε αναλυτικότερα στην συνέχεια...

WADADA LEO SMITH, JACK DE JOHNETTE & VIJAY IYER: A Love Sonnet for Billie Holiday [TUM Records, 2021]
Σε δύο από τα ήδη ηχογραφημένα άλμπουμ του στην TUM ο Wadada Leo Smith αναφέρεται στην Billie Holiday: στο προσωπικό του “Najwa” (2017) έχει κομμάτι με τίτλο “The empress, Lady Day: In a rainbow garden, with yellow-gold hot springs, surrounded by exotic plants and flowers”, ενώ το CD των Wadada Leo Smith’s Mbira: “Dark Lady of the Sonnets” (2011) είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην θρυλική τραγουδίστρια της jazz, καθώς “Dark lady of the sonnets” ήταν ο τίτλος ενός ποιήματος που είχε γράψει ο LeRoi Jones (Amiri Baraka) το 1962 αφιερωμένο στην Billie Holiday (υπάρχει στο βιβλίο του “Black Music” του 1968).
Τώρα ένα νέο άλμπουμ είναι έτοιμο, επίσης αφιερωμένο στην Billie Holiday, που τιτλοφορείται “A Love Sonnet for Billie Holiday” και το οποίον υπογράφουν οι Wadada Leo Smith τρομπέτα, Vijay Iyer πιάνο, fender rhodes, hammond-b-3, ηλεκτρονικά και Jack DeJohnette ντραμς, κρουστά.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως εδώ έχουμε ένα σούπερ-γκρουπ, τρεις πρώτης κλάσης μουσικούς δηλαδή, που συνευρίσκονται (και οι τρεις μαζί) για πρώτη φορά, συμμετέχοντας, επίσης και οι τρεις, στο συνθετικό υλικό – ένα υλικό, που καταγράφηκε σ’ ένα session της 22ας Νοεμβρίου 2016, στο Avatar Studios της Νέας Υόρκης.
To 12λεπτο εισαγωγικό “Billie Holiday: A love sonnet” είναι σύνθεση του Wadada Leo Smith. Διαθέτει εκτεταμένη (περί τα τέσσερα λεπτά) κρουστή εισαγωγή από τον DeJohnette, ηπίων τόνων γενικώς, με λίγα δυναμικά «γεμίσματα», με την τρομπέτα και το πιάνο να «εισβάλλουν» στην αφήγηση, που κατά βάση έχει blues χαρακτηριστικά. Το κομμάτι αναπτύσσεται αργά, περίτεχνα θα λέγαμε, εμφανίζοντας μιαν ένταση προς τα τελευταία λεπτά του, με διακεκαυμένο ομαδικό παίξιμο, από την τριάδα, λίγο πριν από το ήπιο, ξανά, κλείσιμο.
Το 9λεπτο “Deep time no.1” του Vijay Iyer είναι κάτι άλλο. Η εισαγωγή θυμίζει black music των αρχών του ’70, spiritual jazz δηλαδή, εκεί όπου το fender rhodes έχει πρωτεύοντα ρόλο, μαζί με τα tapes από λόγο του Malcolm X. Κι εδώ η ανάπτυξη είναι αργή, σ’ ένα track με breaks από σύνθια και γενικότερο deep feeling, που εξελίσσεται και ακούγεται συναρπαστικό μέχρι το τελικό ντραμιστικό σόλο.
Το επόμενο track είναι το “The A.D. opera: A long vision with imagination, creativity and fire, a dance opera (For Anthony Davis”) του Wadada Leo Smith και είναι το πιο μακρύ στο χρόνο, του CD, αφού διαρκεί 18 λεπτά. Η σύνθεση αυτή χωρίζεται σε δύο περίπου 9λεπτα τμήματα, στα οποία χοντρικώς το πρώτο είναι το ακουστικό, ενώ το δεύτερο το ηλεκτρικό. Και στα δύο όμως η θρηνητική blues διάσταση φαίνεται να κυριαρχεί, με την τρομπέτα του Smith να υποκαθιστά την φωνή της Holiday. Υπάρχει αυτή η διάσταση, δηλαδή, στο ακρόαμα – και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαία, ούτε εύκολο να την προσεγγίσεις ως οργανοπαίκτης. Αργή μπαλάντα γενικώς, μ’ ένα γρήγορο πιανιστικό passage προς το τέλος, που τοποθετεί την σύνθεση κάπου αλλού. Όχι τυχαίως αφιερωμένη σ’ έναν ιστορικό συνεργάτη του Wadada Leo Smith από την εποχή των New Dalta Ahkri (mid-70s), τον πιανίστα Anthony Davis.
Προτελευταίο track το 14λεπτο “Song for world forgiveness” του Jack DeJohnette. Κι αυτό αργό, κι αυτό μπαλάντα, πολύ κοντά σαν αίσθηση στον τρόπο που τραγουδούσε η Billie Holiday, είναι σίγουρο πως αποδίδει (και τούτο) έναν ακόμη ιδιαίτερο φόρο τιμής στην Lady Day, με εντυπωσιακά παιξίματα απ’ όλους και κυρίως από τον Vijay Iyer.
To CD θα ολοκληρωθεί με το 4λεπτο progressive jazz “Rocket”, που είναι σύνθεση και των τριών (Smith, DeJohnette και Iyer), με τον Iyer να χειρίζεται hammond και που σαν κομμάτι ορίζει ένα άλλο περιβάλλον, που θα άξιζε να διερευνηθεί περισσότερο απ’ αυτήν την φοβερή τριπλέτα – αν υποθέσουμε πως θα μπορούσε να ξανα-συντονιστεί, κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον.

WADADA LEO SMITH’S GREAT LAKES QUARTET: The Chicago Symphonies [TUM Records, 2021]
Το box-set “The Chicago Symphonies” περιέχει τέσσερα CD, που αντιστοιχούν σε τέσσερις «συμφωνίες» του Wadada Leo Smith. Οι τίτλοι τους, και σε παρένθεση οι διάρκειές τους, είναι: “Gold Symphony – No.1” (39:48), “Diamond Symphony – No.2” (36:38), “Pearl Symphony – No.3” (38:45) και “Sapphire Symphony – No.4; The Presidents and Their Vision for America” (49:13).
Οι τρεις πρώτες «συμφωνίες» εκτελούνται από το κουαρτέτο Wadada Leo Smith τρομπέτα, φλούγκελχορν, Henry Threadgill άλτο σαξόφωνο, φλάουτο, μπάσο φλάουτο, John Lindberg κοντραμπάσο, Jack DeJohnette ντραμς, ενώ στην τελευταία «συμφωνία» ακούγονται οι Smith, Lindberg, DeJohnette, μαζί με τον άλτο-σοπράνο σαξοφωνίστα Jonathon Haffner (στη θέση του Henry Threadgill). Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Wadada Leo Smith, στο πολυσέλιδο και πολύχρωμο booklet:
«Η ιδέα μιας συμφωνίας, συντεθειμένη για ένα σεξτέτο, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τον Don Cherry στην κλασική ηχογράφησή του “Symphony for improvisers” το 1966. Έχω διευρύνει αυτήν την ιδέα, για να συμπεριλάβω την κοινωνική, πολιτική και ψυχολογική δυναμική στην δημιουργική μουσική. Οι “Chicago Symphonies” έχουν σκοπό να απεικονίσουν και να διατηρήσουν την δυναμική όσο και μοναδική πολιτιστική συνεισφορά των ανθρώπων από τις μεσοδυτικές Πολιτείες, που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της αμερικανικής κοινωνίας».
Να πούμε περαιτέρω πως το σχήμα Wadada Leo Smith’s Great Lakes Quartet είναι το ίδιο σχήμα, που συμμετείχε και στο διπλό CD “The Great Lakes Suites” [TUM, 2014] –λέμε δηλαδή για τους Smith, Threadgill, Lindberg και DeJohnette– και πως οι ηχογραφήσεις των τριών πρώτων συμφωνιών προέρχονται από τον Μάρτιο του 2015 (Avatar Studios, NYC), ενώ η ηχογράφηση της τετάρτης συνέβη τον Ιούνιο του 2018 (γι’ αυτό διαφοροποιείται και η line-up), στα NPR Studios, στο Catskills της Νέας Υόρκης.
Τι άλλο να πούμε τώρα, εδώ, για να περιγράψουμε την μουσική ενός τέτοιου δισκογραφικού opus; Σίγουρα η αποστολή μας δεν είναι εύκολη, όπως το ίδιο σίγουρο είναι πως ό,τι ακούγεται εδώ είναι υψηλής αισθητικής και κοινωνικής αξίας – υπό την έννοια πως ο Wadada Leo Smith δεν είναι ένας απλός jazzman ή έστω improviser, αλλά μια συνολική και ολοκληρωμένη προσωπικότητα με συγκεκριμένες κοινωνικές και φυλετικές αναφορές.
Από τους τίτλους και μόνον των κομματιών που καταγράφονται εδώ –το λέμε, επειδή κάθε «συμφωνία» απαρτίζεται από τέσσερα ή πέντε μέρη– είναι φανερό πως ο Smith προβαίνει σ’ ένα προσκλητήριο ατόμων-προσωπικοτήτων και όχι μόνον από τον μουσικό χώρο, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται με τις 12 μεσοδυτικές Πολιτείες (Illinois, Indiana, Iowa, Kansas, Michigan, Minnesota, Missouri, Nebraska, North Dakota, Ohio, South Dakota, Wisconsin).
Και κάπως έτσι τα διάφορα movements ονοματίζονται... “Light fields and circles: Anima Claudine Myers; voices”, “The rare air songs in sonic forms and metrical folding: Henry Threadgill, Steve McCall and Fred Hopkins”, “Heliocentric Sun Ra’s energy and particles of light”, “Barack Hussein Obama: the 44th President of The United States of America” κ.λπ.
Μουσικές; Όλες συντεθειμένες από τον Wadada Leo Smith, αστείρευτα εμπνευσμένες, πολυδιάστατες, άλλοτε λυρικές, ελεγειακές ή και παθιασμένες, και άλλοτε περισσότερο δυναμικές και «επαναστατικές», με γνώμονα πάντα την δημιουργική πρόκληση, την ανάγκη για επικοινωνία και βεβαίως την πνευματική εγρήγορση.
Έπεται και συνέχεια, μέσα στο 2022, με νέα Wadada Leo Smith-πακέτα από την TUM Records.
Επαφή: www.tumrecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 415

27/11/2021
Κάποτε στο blog γράφαμε φοβερά πράγματα. Τσακωνόμασταν με στυλ και έπεφτε και γέλιο... Τώρα πού τέτοια τύχη...
>>Ο λευκοθόρυβος υποστηρίζει πως τα eighties ήταν μια εποχή απελπισίας για τα «παιδιά της γενιάς» μας, επειδή υπήρχαν κάποιοι σαν κι εμένα –έτσι λέει– που είχαν άποψη για το τι έπρεπε ν’ ακούμε και πώς έπρεπε να ντυνόμαστε και να συμπεριφερόμαστε. Ο άνθρωπος έχει κόψει την αλυσίδα. Μαζέψτε τον πριν είναι αργά. Εγώ να πω σε κάποιον πώς να ντυθεί ή να συμπεριφερθεί;
Κάποτε, βεβαίως, ένας γνωστός με ρώτησε… «Φώντα ακούω rock n’ roll. Nα βιάσω ή να σκοτώσω;». Και του είπα: πρόσεξε μην κάνεις καμμιά μαλακία, γιατί τώρα που πέθανε ο Νίκος Νικολαΐδης ο μόνος που θα σε κάνει ήρωα θα είναι ο λευκοθόρυβος στο επόμενο διήγημά του. Ο άνθρωπος απελπίστηκε μετά από την απάντησή μου, αποφάσισε να κόψει μια για πάντα το rock n’ roll κι εξαφανίστηκε στο Κατμαντού. Τώρα είναι μοναχός σ’ ένα ινδουιστικό μοναστήρι. Έσωσα μια ψυχή…<<

27/11/2021
Ορισμένοι νομίζουν ότι το πρώτο μουσικό περιοδικό στην Ελλάδα ήταν το Ποπ & Ροκ. Ok, κάποιοι έχουν ακούσει και περί των Μοντέρνων Ρυθμών στα σίξτις, αλλά όλοι αυτοί θα πρέπει να ξέρουν πως μουσικά περιοδικά έβγαιναν στην Ελλάδα ακόμη και στην Κατοχή (1942), όπως αυτό που βλέπετε, και βεβαίως και πριν απ' αυτήν...

26/11/2021
EXEIΣ ΦΟΒΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ;
«Λιοφαγωμένα πλαδοκύρτικα / αφουγκρασμένα τ’ απόγευμα που χάνω / χωρίς τα ξόμπλια που ανάρτησα / σε σφυρί ιδρωμένο / το μωρό που κυλιέται σαν παιδί / χυμοκάνουλες με σταγόνες τεντωμένων κεριών - πορτοκαλί αγαλμάτων»... Χωρίς Περιδέραιο “Ganuma De Linarus”…
https://www.youtube.com/watch?v=u0VXwaQ0HLY

26/11/2021
>>Πλεύρης για μετάλλαξη της Μποτσουάνα: Θα πάμε και εμείς σε σκληρή γραμμή<<
Ο κουρ@δόμαγκας, που έσπασε το... άβατο των Εξαρχείων στις 6 το πρωί, για να μην τον... γδάρουν οι Απάτσι, το παίζει «σκληρός» στην Μποτσουάνα. Αν ήτανε να κάνει το ίδιο, πέρσι, για την Κίνα, θα είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Και αυτός, και οι πάτρωνές του.

26/11/2021
Γιάννης Βογιατζής (ο τραγουδιστής): «Tο “αδέλφια μου αλήτες πουλιά”, μ’ έβγαλε και χουντικό. Ο Γιάννης ο Καψής στα Νέα είχε πει ότι ήμουνα χουντικός, επειδή είπα το “αδέλφια μου αλήτες πουλιά” το ’71».
Και πέφτει ξερός, χθες, ο Χατζηλάουλάου, καθότι του γλυκού νερού και τ' ακούει όλα αυτά για πρώτη φορά...
>>Στ. Παττακός: Ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής μας αγαπούσε πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα το λέει, “πού είσαι Παπαδόπουλε”.<<

26/11/2021
Αυτή η Ρένα Μόρφη έχει βαλθεί να καταστρέψει ό,τι βάζει στο στόμα της. Δεν ξέρω ποιος της είπε ότι μπορεί να τραγουδάει «τα πάντα», αλλά αυτός που της το είπε την πήρε στο λαιμό του. Δεν πιστεύω, δηλαδή, ότι από μόνη της κινούμενη λέει όλα αυτά που λέει – εκτός και αν έχουν πάρει τα μυαλά της τόσο πολύ αέρα, ώστε πλέον να τρέχει ασυγκράτητα, προς πάσα κατεύθυνση. Το τελευταίο που έσφαξε ήταν το “Blue moon”. Δεν φθάνει που έχει διαλύσει Ζαμπέτα, Καλδάρα κ.λπ., τώρα τα έβαλε και με Rodgers & Hart…

26/11/2021
Όταν μιλάτε για την Μποτσουάνα πρώτα να πλένετε το στόμα σας. Ζούμε σε χώρα τρισχειρότερη...
>>Το τελευταίο επιβεβαιώνει και η οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια: η Μποτσουάνα βρίσκεται στις πρώτες 30 μη διεφθαρμένες χώρες, ενώ εμείς στην 80ή θέση.<<
>>Στην πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την ανταγωνιστικότητα, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 81η θέση. Παρότι αναβαθμισμένη κατά 10 θέσεις, δεν είναι έκπληξη ότι παραμένει ουραγός στην Ε.Ε. και σε χειρότερη θέση από χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, όπως η Μποτσουάνα (74η) ή η Ρουάντα (62η).<<

25/11/2021
Από την παγωμένη στέπη. Σταύρος Ζώρας «Σ’ ευχαριστώ»...
https://www.youtube.com/watch?v=YIEweWUikdI

25/11/2021
Ευτυχώς που υπάρχει και ο (Κύπριος) Τάσος Τρύφωνος και βλέπουμε καμιά τηλεοπτική καλλιτεχνική συνέντευξη της προκοπής, γιατί αν περιμέναμε από τους δικούς μας... σκέτος πάτος.
[Γενικά βλέπω στο youtube διάφορα από κυπριακή τηλεόραση, παλιά και καινούρια, και μου αρέσουν πολλά].

25/11/2021
Από 26 έως 29 Νοεμβρίου ο Κώστας Χατζής θα εμφανίζεται στο Half Note, αλλά η είδηση δεν είναι αυτή. Η είδηση είναι πως στο σχήμα που θα τον συνοδεύει θα συμμετέχει και ο Ρήγας Σαριτζιώτης (σε φλάουτο, σαξόφωνο).
Ρήγας Σαριτζιώτης σημαίνει ο πιο θαυμαστός έλληνας σαξοφωνίστας των σίξτις, καθώς τον συναντάμε να σολάρει και να γεμίζει σε δεκάδες ποπ, ροκ, και τζαζ ηχογραφήσεις της εποχής... Θυμάμαι το σόλο που τραβάει στον "Αλέξη" των Olympians και αρρωσταίνω...
https://www.youtube.com/watch?v=hFcAcbbDvUw

24/11/2021
Ερώτηση στην Άννα Διαμαντοπούλου: Γιατί δεν φρόντισες να φέρεις πίσω τα κλεμμένα των ευρωπαίων ολιγαρχών και των ντόπιων ευρωδούλων τους και να τα μοιράσεις στον κόσμο, ώστε να μπορούνε όλοι να πληρώσουν το εικοσάρι;
Απεναντίας συνέβαλες, με τις πολιτικές που υλοποίησες, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους και στην φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, οπότε δεν δικαιούσαι να κάνεις τέτοιου τύπου ερωτήσεις γιατί απλώς γελοιοποιείσαι...

>>Το 28,9% των Ελλήνων στο όριο της φτώχειας. Το 49,5% των μη φτωχών νοικοκυριών δηλώνει οικονομική δυσκολία να καλύψει έκτακτες αναγκαίες δαπάνες ύψους περίπου 395 ευρώ.<<

24/11/2021
Κόπτεται ο νανογιλέκος για τους άνεργους του Σερβετάλη, που απέλυε μόνος του υγειονομικούς (ο νανογιλέκος) το 2013-14, σκούζοντας πως ήταν δική του επιλογή και πως δεν γούσταρε να του τρώει τη δόξα η τρόικα.

Να μιλήσουν οι συνάδελφοι του ηθοποιού να μιλήσουν, να μιλήσει ο απλός κόσμος να μιλήσει, και να πει τη γνώμη του για το θέμα, αλλά να πουλάνε «ευαισθησίες» τα πολιτικά καθάρματα, που κατέστρεψαν την χώρα, οδηγώντας την ανεργία στα ύψη (ακόμη εκεί παραμένει), κλείνοντας τα σπίτια χιλιάδων οικογενειών, σπρώχνοντας ανθρώπους σε αυτοκτονίες, καρκίνους κλπ. είναι άνω ποταμών.

23/11/2021
Κωστής Χρήστου «Ένα πρωί»...
https://www.youtube.com/watch?v=Cek_VZL5KlA

23/11/2021
Πολιτεύεται στα χνάρια του Γεωργαλά...

«Έχει διαπιστωθεί πως όσο πιο χοντρό είναι το εξαπολυμένο ψέμα τόσο περισσότερο "πιάνει". Αιτία αυτού του φαινομένου είναι ότι το αφελές κοινό “σκέπτεται”: “Δεν θα τολμούσαν να πουν ένα τέτοιο βαρύ πράγμα, αν δεν ήταν αλήθεια”».
Γεώργιος Γεωργαλάς «Η Προπαγάνδα / Μεθοδική και Τεχνική της Αγωγής των Μαζών» [Εκδόσεις Γεωργιάδης, 1967]