ROSITA SERRANO / ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ: ένα αυτοκινητικό ατύχημα, που τάραξε την Αθήνα το καλοκαίρι του 1951 – οι καλλιτέχνιδες, με την παρέα τους, επέστρεφαν από δεξίωση στην έπαυλη του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστρί

Η Χιλιανή Rosita Serrano (1912-1997) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες φωνές του ελαφρού τραγουδιού του 20ου αιώνα. Βασικά η κορύφωση της καριέρας της σημειώθηκε επί ναζιστικής Γερμανίας στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’30 και στα πρώτα του ’40, όταν έκανε τις τρανές επιτυχίες της με πρώτη όλων την “La paloma” (το τραγούδι που σφράγισε τη διαδρομή της). Πώς είχε βρεθεί, τότε, στη Γερμανία η Serrano; O πατέρας της ήταν διπλωμάτης και η μητέρα της τραγουδίστρια της όπερας, μεταβαίνοντας εκεί μετά από την Πορτογαλία και την Γαλλία.
Η Serrano ήταν σοπράνο κολορατούρα, κι ενώ θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι και στην όπερα, εκείνη προτίμησε το ελαφρό θέατρο, τον κινηματογράφο, τη νύχτα, τα καμπαρέ και τα υπόλοιπα κέντρα διασκέδασης, ρίχνοντας βάρος στο λαϊκό ρεπερτόριο της εποχής (μπορούσε να τραγουδήσει φολκ τραγούδια, φλαμένκο, λάτιν, τάνγκο, ρούμπες, ποπ αμερικάνικα, τζαζ και λάτιν τζαζ κ.λπ.). Είχε ευρεία γκάμα ρεπερτορίου, πέρα από τεράστια φωνή, κομψή και ελκυστική παρουσία, δίνοντας επίσης μεγάλη βαρύτητα στην γκαρνταρόμπα της. Λογικό. Το επέβαλλαν οι απαιτήσεις των σώου της.
Το 1943 κι ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στη Σουηδία η Serrano θα τραγουδήσει σε μια παράσταση υπέρ κάποιων εβραίων προσφύγων (έτσι λέει η wiki), για να κατηγορηθεί, στην πορεία, από το ναζιστικό καθεστώς, ως κατάσκοπος, με αποτέλεσμα να μην επιστρέψει στη Γερμανία – γυρνώντας, πίσω, στην πατρίδα της τη Χιλή. Όταν ηττήθηκαν οι Ναζί και τελείωσε ο πόλεμος, η Serrano θα επέστρεφε ξανά στην Ευρώπη, για να συνεχίσει προφανώς την καριέρα της, από ’κει που την είχε αφήσει, αλλά το κλίμα είχε αλλάξει για ’κείνη. Στην κεντρική Ευρώπη είχαν συνδέσει τη φωνή της με τη ναζιστική εποχή, οπότε τα πρότερα μεγαλεία δεν υπήρχε περίπτωση να αναστηθούν. Θα έπρεπε να κοιτάξει να βρει αλλού δουλειά, σε άλλες χώρες, με κάπως πιο... θολή μνήμη. Μία τέτοια ήταν η Τουρκία, ας πούμε. Μία άλλη ήταν η Ελλάδα.

Η Rosita Serrano το 1946 έρχεται στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, για να εμφανισθεί στο καμπαρέ Argentina στην οδό Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα (πρεμιέρα: ημέρα Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου του ’46). Αυτού του τύπου τα κέντρα, τότε, στην Αθήνα δεν τα είχαν όποιοι κι όποιοι. Είμαστε λίγο μετά από τη λήξη του πολέμου, ουσιαστικά στη χώρα υπάρχει Εμφύλιος, αλλά η νύχτα είναι πάντα νύχτα και έτοιμη να σβήσει το ύποπτο παρελθόν πολλών. Μέσα σ’ αυτό το καθημαγμένο μετα-κατοχικό σκηνικό η Serrano ξαναβαπτίζεται, γίνεται talk of the town, όπως θα το λέγαμε σήμερα –τουλάχιστον εκείνης της Αθήνας που γλεντούσε και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετά απ’ αυτήν–, με τις εμφανίσεις της στην Argentina, υπό την τζαζ ορχήστρα του Μπάμπη Μπερκέτη, να χαλάνε κόσμο.
Και κάπως έτσι η χιλιανή σταρ δεν θα αργήσει να γίνει κομμάτι (και) της εθνικοφρόνου δράσεως και προπαγάνδας της περιόδου, τραγουδώντας, φερ’ ειπείν, πότε για τους «Ακρίτες μας» και πότε για την Ελληνική Μέριμνα – ένα σωματείο, που, ανάμεσα σε άλλα, μάζευε λεφτά για να τα δώσει στους χωροφύλακες, που... αγωνίζονταν στην ύπαιθρο κατά των κομμουνιστών (συναυλία τής Serrano στο Παλλάς, την Κυριακή 24 Νοεμβρίου του ’46 στις 11 το πρωί). 

Και ήταν στο ίδιο εθνικόφρον πλαίσιο, όταν η Serrano θα συνυπάρξει με την Σοφία Βέμπο – που είχε επιστρέψει, και αυτή, στην Ελλάδα από την Αίγυπτο με το αντιτορπιλικό Κρήτη, το Φλεβάρη του ’46, για να χριστεί αμέσως ως η επίσημη τραγουδίστρια της εθνικής αφήγησης (έτσι όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί μετά από τα Δεκεμβριανά).
Οι καιροί ήταν δύσκολοι και η «τραγουδίστρια της νίκης» (έτσι την είχε αποκαλέσει ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης, μετά από την απελευθέρωση) έπρεπε να πιάσει αμέσως δουλειά. Μία από εκείνες τις δράσεις της, λοιπόν, ήταν και η «μεγάλη καλλιτεχνική γιορτή» της 19ης Ιανουαρίου 1947, στο Ρεξ, την οποία είχε υπό την... υψηλήν προστασία της η διάδοχος πριγκίπισσα (ποια ακριβώς ήταν αυτή θα σας γελάσω) και που στόχευε στη βοήθεια των ορφανών παιδιών, των πεσόντων υπέρ πατρίδος (προφανώς στους εθνικούς αγώνες). Τη γιορτή είχαν οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων και επιτροπή που τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνοαμερικανικής Δράσεως. Εκεί είχε εμφανισθεί και η Rosita Serrano.
Εκείνη τη σεζόν, του 1946-47, θα την βγάλει η Serrano κυρίως στην Ελλάδα, μετά θα φύγει για... άλλες πολιτείες (θα φθάσει μέχρι και στις ΗΠΑ, το 1950, για εμφανίσεις στο περιώνυμο, τηλεοπτικό, The Ed Sullivan Show), χωρίς πάντως να μπορέσει να στεριώσει κάπου. Οπότε; Οπότε η Ελλάδα, που ήταν πάντα μια πολύ καλή επιλογή για ’κείνη, θα μπει και πάλι στα σχέδιά της. Πότε έρχεται ξανά η Serrano στη χώρα μας; Τον Ιούλιο του 1951, για εμφανίσεις στη Fantasia της Φωκίωνος Νέγρη. Και είναι τότε όταν θα συμβεί το περιστατικό, το οποίο περιγράφει και ο τίτλος του άρθρου.
Πριν από λίγο καιρό ψάχνοντας κάποιο θέμα για τον «βασιλιά της τζαζ» συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Σπάρτακο (1914-2001) έπεσα σε μία συνέντευξή του, από το 1996, την οποία είχε δώσει στον αείμνηστο Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, για το περιοδικό «Δίφωνο». Σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Σπάρτακος μιλούσε για πολλά, για τη γνωριμία του με την Ρένα Βλαχοπούλου, για τις κοινές περιοδείες τους στο εξωτερικό και βασικά στην Αμερική, και ανάμεσα σε άλλα διάφορα και για την Rosita Serrano. Διαβάστε τι είχε πει:
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/rozita-serano-sofia-bempo-ena-aytokinitiko-atyhima-poy-taraxe-tin-athina-kalokairi

RENÉ LUSSIER / ROBBIE KUSTER improv-rock από ένα προχωρημένο ντούο

Δεν έχουμε την ευκαιρία να γράφουμε συχνά στο δισκορυχείον για πειραματικά ροκ άλμπουμ ή κάπως improv-rock τέλος πάντων, αλλά τώρα έχουμε τη χαρά να το κάνουμε.

Λέμε λοιπόν για το “Fiat Lux” [Circum-Disc / CALQ / Spectacles Bonzai, 2025] των René Lussier κιθάρα, μπάσο, daxophone (παράξενο ξύλινο, ηλεκτρικό πειραματικό όργανο) και Robbie Kuster ντραμς, μουσικό πριόνι, όργανο νυχιών (ένα επίσης ιδιόμορφο όργανο, με κάτι πλήκτρα σαν καρφιά, που τα χτυπάς με τα νύχια), ένα CD εν πάση περιπτώσει εντελώς απρόσμενο, που μπορεί να ανακαλεί ποικίλες στιγμές του περιπετειώδους παρελθόντος. Εξάλλου ο Lussier γιορτάζει, με αυτό, τα 50 χρόνια παρουσίας του στη σκηνή του Κεμπέκ –κάποιοι ίσως να τον ξέρουν από την συμβολή του στους Conventum των 70s, στους Ambiances Magnétiques των 80s ή στους Fred Frith Guitar Quartet των 90s– με τον Kuster (νεότερος αυτός) να του συμπαρίσταται στο αυτό επίπεδο.
Λέμε για ένα άλμπουμ δεκατεσσάρων μικρής και μέσης διάρκειας κομματιών (από 0:25 έως 5:45), που περικλείουν... μεγάλα ποσά ελεύθερης ηλεκτρικής έκφρασης και φαντασίας, και τα οποία καταγράφονται σε ιδιόμορφους συνδυασμούς. Μπορεί οι μουσικοί που ακούγονται στο “Fiat Lux” να είναι μόλις δύο, αλλά στην πράξη ό,τι φθάνει στ’ αυτιά σου μοιάζει ως το αποτέλεσμα μιας πολυμελούς ομάδας, που ξέρει να συνεργάζεται κατά τον τρόπο του πειραματικού χθες.
Οι δύο διασκευές που υπάρχουν στον δίσκο, το “Haven’t been where I left” του Ornette Coleman και το “Biscuit-la-feullile d'érable” του Albert Larrieu (1872-1925) δείχνουν αν θέλετε και τα όρια αυτού του ντουέτου, που δεν παύει να εκπλήσσει με τις εκτός ορίων διαπλοκές του και με τις αναφορές του σε μιαν ευρύτατη γκάμα ηχοχρωμάτων. Εντάξει, το είπαμε, το rock κυριαρχεί εδώ, ως πλαίσο, αλλά στο “Fiat Lux” θ’ ακούσεις και funk, και experimental, και R.I.O., και free-improv, και avant-folk κ.ο.κ., άπαντα προβαλλόμενα με ένταση και δύναμη.
Επαφή: https://renelussier.bandcamp.com/album/fiat-lux-2025

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 660

15/8/2025
Εντάξει, στην Αμερική υπήρχε η δυναστεία του Χόλλυγουντ και έπρεπε κάποιοι κινηματογραφιστές να την αμφισβητήσουν, φτάνοντας στα άκρα, με το να γυρίζουν πειραματικές, ανορθόδοξες, αντι-αφηγηματικές κ.λπ. ταινίες, από πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του ’30 (ή και νωρίτερα) σαν εκείνες του Oskar Fischinger, των αδελφών John & James Whitney, του Harry Smith, του Stan Brakhage, του Len Lye, του Kenneth Anger κ.ά., αλλά στην Ελλάδα, στο τέλος της δεκαετίας του ’60, τι νόημα είχε να μιλάς και να ασχολείσαι με τέτοια θέματα, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος θα άρχιζε να αμφισβητεί δειλά-δειλά τον εαυτό του (έστω και μέσα στο πλαίσιο της αφηγηματικότητας) με την «Αναπαράσταση» του Αγγελόπουλου το 1970;
Και όμως. Η ιστορία δεν προχωράει μόνο με γραμμικές συνέχειες, αλλά και με άλματα (πολλές φορές στο κενό, αλλά άλματα), όταν βρεθούν οι «τρελοί», εκείνοι που θα μιλήσουν πρώτοι απ’ όλους για όσα δεν είχαν μιλήσει όλοι οι άλλοι νωρίτερα, ρίχνοντας τις πρώτες πετρούλες στις λίμνες της μακαριότητας και της ακινησίας. Δονκιχωτικές συμπεριφορές, που περικλείουν όμως γνώση, θάρρος, αποφασιστικότητα, τόλμη και ευθύνη, έννοιες, που, όταν μετατρέπονται σε έργο, αποκτούν άλλη οντότητα.

RIP για τον Θανάση Ρεντζή λοιπόν, που έφυγε χθες από τη ζωή, έναν πρωτοπόρο έλληνα κινηματογραφιστή, που ξεκινάει την ανορθόδοξη κινηματογραφική πορεία του στο τέλος των σίξτις, με το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (που ιδρύει μαζί με τον Δημήτρη Σπέντζο, στην Αθήνα του ’69), βάζοντας το δακτυλικό αποτύπωμά του στο εξώφυλλο του τυπωμένου μανιφέστου.
Ένα φοβερά συμβολικό cover, για την εποχή, που απεικόνιζε μια διάθεση να κινείσαι στις παράπλευρες διαδρομές κάπως σαν καλλιτεχνικά σεσημασμένος.

14/8/2025
Αυτός ο κεφάλας ο γιάννης είναι τάλε κουάλε με την άλλη μεγάλη προσωπικότητα τον κουραδαμαλή του αχ., τον εγκληματία των τεμπών. Θα μπορούσε να ήταν ο κεφάλας στη θέση του, αλλά το rotation στα «τζάκια» τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Τι τα θέλεις, όμως ; Ο ένας κόβει (σκοτώνει τον κόσμο) και ο άλλος ράβει (καίει τη χώρα). Επιτελάρχιδες... όχι αστεία.
[με τον Πελετίδη]

14/8/2025
Μπαίνει ένας κλέφτης στο σπίτι σου. Τι θα κάνεις ; Άλλος θα κάνει ότι κοιμάται, άλλος θα πανικοβληθεί και άλλος θα επιχειρήσει να αναμετρηθεί ως ίσος προς ίσος, για να προστατεύσει την περιουσία του κ.λπ. Δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» εδώ πέρα. Ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει και παίρνει τα ρίσκα του. Αυτό δείχνει η ζωή και η καθημερινότητα.
Το να γράψει κάποιος στα παλιά του τα παπούτσια, τη... μεγάλη εφεύρεση των αγράμματων, το 112, παίζει να είναι και αυτό μια πραγματικότητα. Δηλαδή υπό ποίαν έννοια θα πρέπει όλοι να υπακούσουν στη διαταγή του γόνου, εγκαταλείποντας την περιουσία τους ;
Ο άλλος θέλει να πάρει το ρίσκο να πολεμήσει. Με ποιο δικαίωμα εσύ δεν τον αφήνεις ; Το να υπερασπίσεις το σπίτι σου, την οικογενειακή εστία σου, τους κόπους μιας ζωής ενδεχομένως, δεν είναι λιγότερο σημαντικό από το να υπερασπίσεις την ίδια σου την πατρίδα. Εκτός κι αν μπούνε οι Τούρκοι σε κανα νησί και αυτοί οι τζερεμέδες στείλουν 112 για να εκκενώσει ο κόσμος. Τους έχω και για τέτοιους.
Λοιπόν τι ; Μένεις και πολεμάς. Γιατί έτσι κρίνεις. «Όχι» σου λένε... «σήκω φύγε». Όχι γιατί σε αγαπάνε και πονάνε για σένα μην πάθεις τίποτα (βασικά σε αντιμετωπίζουν μόνο σαν βάρος και αναγκαίο κακό), αλλά για να μην γράψει το κοντέρ καμένους και δεν έχουν πού να κρυφτούν.
Ενώ τώρα, που έχουν γίνει στάχτη και μπούρμπερη τα πάντα, δεν τρέχει τίποτα. Βγαίνουν στα μίντια και το παίζουν και σωτήρες.

14/8/2025
Ψευτοκυβερνάνε virtual, εκ του μακρόθεν, με πλατφόρμες και sms (μια χαρά τα λέει ο Πελετίδης για το 112). Μέχρι εκεί. Στο πεδίο τα έχουν κάνει παντού σκατά, γιατί τα λεφτά έχουν φαγωθεί και τρώγονται συνεχώς από τους διαχρονικούς οπεκεπέδες. Δεν υπάρχει δίφραγκο... ούτε για ταξί, όπως έλεγε και το τραγούδι. Χώρα μπατίρισσα, με κλέφτες ζάπλουτους. Είναι η μεταπολεμική Ελλάδα των μνημονίων, της υποτέλειας και της πλήρους υποταγής στον ενωσικό και ατλαντικό παράγοντα. Xειρότερη και από τη μεταπολεμική Ελλάδα του ’45.

13/8/2025
Αν ψάξουμε να βρούμε τριακόσιους ανθρώπους με λίγες ιδέες, μ' ένα μικρό όραμα, από τις πιο απομακρυσμένες χώρες του κόσμου, από τις ζούγκλες, που να μην ξέρουν κατά πού πέφτει η Ελλάδα, ιθαγενείς από τη Σουμάτρα, το Βόρνεο, τη Νέα Γουινέα, και τους φέρουμε να αντικαταστήσουν τους δικούς μας τριακόσιους, έτσι δοκιμαστικά για κανα χρόνο, είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουν καλύτερα.

KAZE & KOICHI MAKIGAMI με επέκταση στον φωνητικό αυτοσχεδιασμό

Οι Kaze (Christian Pruvost τρομπέτα, φλούγκελχορν, Natsuki Tamura τρομπέτα, φωνή, Satoko Fujii πιάνο, Peter Orins ντραμς) είναι ένα σχήμα, που μας απασχολεί συχνά εδώ στο blog, καθώς έχουμε γράψει για τα περισσότερα από τα CD του, αρχής γενομένης με το “Tornado” του 2013, που ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους (μετά το “Rafale” του 2011). Υπάρχουν δε κείμενα στο blog και για τα άλμπουμ των Kaze με την χειρίστρια των ηλεκτρονικών Ikue Mori, όπως και για το άλμπουμ “June” (2017) των Trouble Kaze (μιας επέκτασης των Kaze, με επιπλέον πιάνο και ντραμς). Άρα οι φίλοι του Δισκορυχείου, που παρακολουθούν τις reviews της πιο προχωρημένης jazz, έχουν σίγουρα μια εικόνα γι’ αυτό το γκρουπ, που δεν παύει να μας τροφοδοτεί με αληθινά συναρπαστικά άλμπουμ.
Αυτά είχαμε σημειώσει λίγο παλαιότερα και τα επαναλαμβάνουμε και τώρα, με αφορμή το πιο νέο άλμπουμ των Kaze, που αποκαλείται “Shishiodoshi” [Circum-Disc / Libra Records, 2025] και στο οποίο συνεργάζονται με τον ιάπωνα τραγουδιστή-βοκαλίστα, φλαουτίστα και τρομπετίστα Koichi Makigami (παλιά καραβάνα και αυτός, καθώς βρίσκεται στη σκηνή από το τέλος των 70s, με το ψαγμένο ποπ σχήμα Hikashu στην αρχή, και με άλλα διάφορα στην πορεία).

Ο Makigami έχει φυσικά και προσωπική δισκογραφία, όπως και συνεργασίες (με Derek Bailey, John Zorn, Phil Minton, Gordon Grdina κ.ά.) και γενικώς αποτελεί μία περίπτωση στο προχωρημένο improv κύκλωμα, κυρίως λόγω της ικανότητάς του στα αλλόκοτα φωνητικά και τους βοκαλισμούς του (στην ιαπωνική), που δεν είναι εύκολο να περιγραφούν με λόγια, και που, σε κάθε περίπτωση, διαφοροποιούν άμεσα τα άλμπουμ στα οποία συμμετέχει. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το “Shishiodoshi” των Kaze.
Στο CD αυτό καταγράφονται μόλις τρία tracks. Το 25λεπτο “Make a change” (σύνθεση του Tamura), το 20λεπτο “Shishiodoshi” (σύνθεση και των πέντε, Kaze + Makigami), συν το 16λεπτο “Inspiration 2” (σύνθεση του Tamura).
Το πρώτο είναι ένα εξωφρενικό κομμάτι, τελείως απονενοημένο στην εξέλιξή του, με παιξίματα στο κόκκινο απ’ όλη την ομάδα και με τον Makigami να παρουσιάζει όλο το «οπλοστάσιό» του στον φωνητικό αυτοσχεδιασμό, δίνοντας μία εξωφρενική παράσταση, αφήνοντας τον ακροατή με... ανοιχτό το στόμα. Έκπληξη; Απορία; Ασυζητητί – μαζί με στιγμές που μπορεί να φέρνουν ακόμη και το γέλιο, αλλά μαζί κι ένας σταθερός θαυμασμός, για όλα όσα βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου. Ο συναγωνισμός του δε (διάβαζε «διάλογος») με την τρομπέτα του Tamura στον άναρθρο λόγο και τα multiphonics, είναι σίγουρα ένα από τα highlights του δίσκου.
Στο δεύτερο φερώνυμο κομμάτι τα πράγματα μοιάζουν (μοιάζουν λέμε) πιο κατασταλαγμένα. Υπάρχει, τέλος πάντων, μία περισσότερο λογικοφανή εξέλιξη έως κάποιο σημείο, αν και υποχθόνια θορυβώδης, με τους Kaze να δημιουργούν ένα υπαινικτικό σκηνικό (με το πιάνο, το φλάουτο και την τρομπετική μελαγχολία να κυριαρχούν), πριν η κατάσταση αρχίσει να αγριεύει, μετά τη μέση και προς το τέλος του track, όταν ο Makigami θα αναλάβει και πάλι τα ηνία.
Τέλος, το “Inspiration 2” ξεκινά με αναπαράσταση ήχων της φύσης, πριν αρχίσει να εξελίσσεται, και αυτό, σε ακόμη μία παράσταση έξω από συμβάσεις και περιγραφές, με εκτεταμένη χρήση κρουστών, μα και εξώκοσμων φωνητικών, πριν από το καταιγιστικό σόλο πιάνο της Fujii και το σύντομο ομαδικό κλείσιμο.
Μοναδικό άκουσμα!
Επαφή: www.satokofujii.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 659

13/8/2025
Τον Απρίλη βγαίνανε όλοι και λέγανε είμαστε έτοιμοι για την αντιπυρική περίοδο. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έλεγε πως είμαστε ικανοποιημένοι για την «ένταξη της χρήσης τεχνολογίας με συστηματικό τρόπο τόσο στην πρόληψη όσο και του γρήγορου εντοπισμού πυρκαγιών».
Τρίχες. Ψέματα όλα. Τίποτα δεν γίνεται από δαύτους. Τα λεφτά τα έχουνε φάει οι διάφοροι οπεκεπέδες κι έχουν μείνει κάτι ψίχουλα για να μοιράζονται από δω κι από κει. Εν τω μεταξύ ρίχνουν συνεχώς την μπάλα στον πολίτη, με τους καθαρισμούς οικοπέδων, τις υποχρεωτικές ασφαλίσεις κ.λπ., μπας και μπορέσουν να περιορίσουν το κακό, μαζί και την οργή του κόσμου, αλλά όλα αποδεικνύονται ένα τίποτα.
Η χώρα καίγεται γιατί στην πράξη δεν λειτουργεί κανένας σχεδιασμός – ούτε πολεοδομικός, ούτε περιβαλλοντικός, ούτε δασικός, ούτε τίποτα. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Έχουν ανακατευτεί δάση με πόλεις, με ταυτόχρονο πολλαπλασιασμό των δραστηριοτήτων στα δάση ή κοντά σ’ αυτά, χωρίς κανένα σχέδιο.
Η συντήρηση του ηλεκτρικού δικτύου προφανώς είναι πλημμελής, δασαρχεία και αγροφυλακές (σε νέες υγιείς βάσεις, και με νέους ανθρώπους, όπως επιτάσσουν οι καιροί) δεν υπάρχουν, άνθρωποι που να ασχολούνται επαγγελματικά με τα θέματα των φωτιών και να απολογούνται για το τι έχουν κάνει και τι όχι επίσης δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα, γιατί είμαστε κράτος της πλάκας που εξελίσσεται σε κατ’ εξοχήν δολοφονικό - το οποίο κράτος ξεπουλήθηκε επί μνημονίων και διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Το έγκλημα των Τσίπρα-Σταθάκη, ας πούμε, με το ξεπούλημα της ΔΕΗ και με την εισβολή των ιδιωτών στο χώρο της ενέργειας δεν είναι άμοιρο της καταστροφής.
Δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα να σωθούμε, αν δεν αλλάξει ο προσανατολισμός. Αν δεν παύσουμε να κοιτάμε μόνο την «ανάπτυξη» και το κέρδος, και αν δεν επενδύσουμε σε... αντι-παραγωγικές δράσεις, χωρίς άμεση απόσβεση και με το «τι θα βάλουμε στην τσέπη μας».
Πέφτουν δισεκατομμύρια για όπλα, φρεγάτες και αεροπλάνα και σε λίγο θα ξεκινήσει και το ακόμη μεγαλύτερο φαγοπότι με τα re-arm Europe και όλες αυτές τις μ@λακίες. Δεν θα περισσεύει ούτε φράγκο για όλα τα υπόλοιπα, θα χρεωθούμε μέχρι τα μπούνια και οι καταστροφές θα είναι συνεχείς. Να υπερασπιστούμε τι με τα re-arm ρε αχρείοι; Μια καμένη πατρίδα;
Η Ελλάδα είναι χώρα μικρή – δεν είναι Σιβηρία. Στις μικρές χώρες οι καταστροφές βγάζουν μάτι και δρουν πολλαπλασιαστικά. Τις βλέπουμε όλοι μπροστά στα μάτια μας και νοιώθουμε τις συνέπειές τους άμεσα. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε από αυτές. Μικρή χώρα σημαίνει όμως και μια φυσική ευκολία στον έλεγχο. Δεν έχουμε να περιφρουρήσουμε τόπους 5πλάσιους και 10πλάσιους από τον δικό μας. Και όμως είναι τέτοια η κατρακύλα και η προδοσία εν τέλει –γιατί έτσι θα πρέπει να το πούμε– που σε κάνουν να νοιώθεις βαθιά ηττημένος. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό.

12/8/2025
Μπορεί να μην υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο νέο βιβλίο μου, όμως ο λόγος του πρωταγωνιστεί σε διάφορα κεφάλαια. Υπάρχουν συνεντεύξεις του εννοώ για την περίοδο του ροκ, με την οποία ασχολείται το βιβλίο, που έχουν κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον και τις οποίες σχολιάζω.
Κάποια στιγμή ο Σιδηρόπουλος, που σπούδαζε στο τέλος των σίξτις στη Θεσσαλονίκη, μιλάει για τη ροκ σκηνή της πόλης και βασικά για τα συγκροτήματα Fratelli και Μακεδονομάχοι, λέγοντας:
«Στη Θεσσαλονίκη είχανε μια φοβερά δυναμική, συμπαγή και σκληρή ροκ εν ρολ σκηνή την εποχή 1965-75. Ροκ σκηνή σήμαινε: όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη Δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή της».

Τι είδους "όχι" για τα ιταλικά τραγούδια υποδήλωνε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Fratelli και για τι σόι σκληρή και αντιδεξιά σκηνή συζητάμε, όταν ένα από τα καλύτερα ροκ συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης (οι Fratelli ξανά), εμφανίζονταν σε χορούς, που διοργάνωνε ο Στρατός, επί χούντας; Αυτά έχουν ενδιαφέρον να σχολιάσεις – και μ’ αυτά την ψάχνει το βιβλίο.
Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

12/8/2025
Έφυγε από τη ζωή χθες, σχεδόν στα 97 της. Έτοιμη μεγάλη τραγουδίστρια ακόμη και από το ανεπίσημο ξεκίνημά της. Την είχαμε δει και στην Αθήνα κάμποσες φορές. Sheila Jordan...
https://www.youtube.com/watch?v=MCTqrUX3vq8&list=PLMnF5cTVDcQOiQEERezitKcNUG56GH7eg&index=6

10/8/2025
Λεπτομέρειες θα μου πείτε, αλλά κάτι τέτοια είναι το αλατοπίπερο στα βιβλία.
Πού κολλάει ο τρανός μεξικανός σκηνοθέτης Carlos Enrique Taboada (1929-1997), πνευματικός πατέρας του Quentin Tarantino και του Guillermo del Toro (εντάξει, αυτοί είχαν πολλούς «πατεράδες», αλλά ο Taboada ήταν από τους βασικούς) σ’ ένα βιβλίο για το ροκ στην Ελλάδα;

Υπάρχει απάντηση στο πρόσφατο βιβλίο μου... και με εκτενή αναφορά στο φοβερό κοινωνικό θρίλερ «El deseo en otoño» από το 1972.

10/8/2025
Και η ταινία έχει ενδιαφέρον, αλλά το βιβλίο (τσέπης) είναι καλύτερο...
Τι επαγγέλματα έκανε ένας νέος, για να επιβιώσει στην αρχή της δεκαετίας του '80; (Τα λέει όλα εδώ, εκτός από πλασιέ βιβλίων - αν και αυτή ήταν δουλειά του ποδαριού, που την κάνανε ήδη από τα late σίξτις). Και πώς από 'κει, o Στέφος, φτάνει να χτυπάει την πόρτα ενός Κολωνακιώτη, που τον λένε... Λίνο; Και πάντως όχι Μπάμπη, Γιάννη, Κώστα κτλ;
Κάθε λέξη έχει βάρος εδώ μέσα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

>>Ο πρώτος καιρός στην πρωτεύουσα στάθηκε δύσκολος. Ήρθε καιρός που έκανε και τρεις δουλειές μαζί. Το πρωί εργάτης σε οικοδομή. Τα απογέματα έκτακτος βοηθός ταξινομητής αλληλογραφίας στο Ταχυδρομείο. Τα βράδια σερβιτόρος της αγγαρείας σε κοσμική ταβέρνα. Κι ακόμα σε πλυντήρια μεγάλων γκαράζ, πλένοντας ακριβά αυτοκίνητα με υπολογίσιμα πουρμπουάρ, ένα φεγγάρι τοιχοκολλητής -ώσπου κάποιο βράδυ, κολλώντας τολμηρές αφίσες χωρίς άδεια, πλάκωσε η αστυνομία και του έσπασε το κεφάλι-, έκτακτος υπάλληλος στο Μινιόν σε περίοδο εορτών, μέχρι και κομπάρσος σε ελληνικές ταινίες, ασχολία που πολύ γρήγορα την παράτησε, γιατί συνήθως έπρεπε να περιμένει ένα και δυο μήνες για να πάρει το μεροκάματο.
Όλα αυτά μέχρι το "μοιραίο εκείνο απόγεμα", που χτύπησε την πόρτα του κυρίου Λίνου Σέφελου, σε μια πολυκατοικία στο Κολωνάκι"<<

Μίλτος Πασχαλίδης, Νάσος Ματράκας, Βασίλης Κορακάκης, Τρύφων Λάζος, Τάσος Γιαννούσης: το ελληνικό τραγούδι είναι εδώ - τα νέα άλμπουμ πέντε αξιοσέβαστων τραγουδοποιών, που κινούνται ανάμεσα στο ροκ, το λαϊκό και το έντεχνο

Γίνονται πράγματα στο ελληνικό τραγούδι, στο πιο κλασικό εννοώ (όχι στην ποπ, στην τζαζ, στα συγκροτήματα κ.λπ.), που συντηρούν ή και επεκτείνουν σε κάποιες περιπτώσεις μια παράδοση δεκαετιών. Οι δίσκοι για τους οποίους γράφω στη συνέχεια είναι από τους ωραιότερους, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες.

ΝΑΣΟΣ ΜΑΤΡΑΚΑΣ: Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ [Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2025]
Ο Νάσος Ματράκας είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς της λίγο παλαιότερης γενιάς, καθώς εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1994, ο οποίος εξακολουθεί να προσφέρει τις γνώσεις του (γύρω από το πώς φτιάχνονται τα αληθινά τραγούδια), τις εμπειρίες και το γούστο του, στη σημερινή καλλιτεχνική πραγματικότητα. Με τέσσερα μόλις άλμπουμ μέσα σε 30 χρόνια, ο Ματράκας φαίνεται πως υπολογίζει πολύ το κάθε νεότερο βήμα του, πριν αποφασίσει να το διανύσει. Αυτή η... χρονοκαθυστέρηση, που μπορεί να οφείλεται σε πολλά (δεν ξέρω) του βγαίνει, σίγουρα, σε καλό.
Το λέω, γιατί και το «Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ» είναι μια δουλειά που κρύβει μέσα της πολύ ψάξιμο, και μαζί τη δόνηση, την τόλμη, την ουσία και τις διαστάσεις μιας τραγουδοποιίας, που έρχεται από πολύ παλιά (από την εποχή του παλαιού Διονύση Σαββόπουλου και του Νικόλα Άσιμου), μοιάζοντας, ώρες-ώρες, τελείως προσωπική και εν τέλει μοναδική. Να το πω με δυο λόγια. Δεν έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούμε συχνά δίσκους σαν το «Ανάδρομο Ψάρι» και αυτό είναι, από μόνο του, απολύτως αξιοσημείωτο.
Οι αναφορές του Ματράκα δεν έχουν όρια – υπό μίαν έννοια. Είναι το ροκ φυσικά πάνω απ’ όλα, αλλά μαζί και το φολκ, δηλαδή το παραδοσιακό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό και το «έντεχνο», ακόμη και ραπάρισμα ακούς στο «Ανάδρομο Ψάρι», δίχως ποτέ όλα τούτα να ακούγονται «δήθεν», όπως συμβαίνει πολλές φορές... και τα τελευταία πολλά χρόνια τις περισσότερες. Θέλω να πω πως οι επιρροές του Ματράκα είναι απολύτως αφομοιωμένες, αφού εκείνο που μένει στο τέλος της ακρόασης δεν είναι οι όποιες επιδράσεις του, αλλά μόνο τα δικά του τραγούδια.
Μάλιστα, ο δίσκος μοιάζει κάπως και με live, υπό την έννοια πως αυτός απογειώνεται σταδιακά, για να πιάσει κορυφή στη δεύτερη πλευρά του, στα τελευταία πέντε τραγούδια, που, χοντρικά, είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο.
Μουσικοί, στίχοι, ερμηνείες... Νάσος Ματράκας, αλλά μαζί και οι Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκη Ξυλούρη και Βασιλική Καρακώστα σε πολύ καλά τραγούδια (όλες αυτές οι παρουσίες στο πρώτο μισό του δίσκου), για να ακολουθήσει η τελείως απογειωτική «β πλευρά» με τα «Ψαχνά χώματα», «Τόσο κοντά τόσο μακρυά» (από τα κορυφαία του δίσκου), «Τρέχουν» και «Στην άλλη πλευρά» (το πιο προχωρημένο άσμα του CD, που αγγίζει ακόμη και το anadolu rock), τα οποία σε αναστατώνουν και σε κυριεύουν μ’ αυτούς τους φαινομενικά τυπικούς συνδυασμούς κιθαρών, τζουράδων, μαντολίνων, πλήκτρων, βιολιών κ.λπ., οι οποίοι εδώ κατακτούν τη μέγιστη δυνατή λειτουργικότητά τους – και όλα αυτά μαζί με στίχους ουσιαστικούς, γειωμένους με την Ιστορία, τους κοινωνικούς αγώνες, την πολιτισμική μαγιά του τόπου, το καταύγασμα της συνείδησης ενός ωραίου Έλληνα, που ξέρει να γλεντά και να μάχεται με όρους ντομπροσύνης.
Παλικαρίσια τραγούδια λοιπόν από τον Ματράκα και τους μουσικούς του (Θύμιος Παπαδόπουλος, Πάνος Τσίκο Κατσικιώτης, Μιχάλης Ορφανίδης, Θανάσης Σοφράς και ένας-ένας όλοι οι υπόλοιποι), που πρέπει οπωσδήποτε να πάνε παραπέρα. (Στο CD-book και οι δέκα ιστορίες, που δένονται ωραία με τα τραγούδια, καθώς είναι της ίδιας λογικής. Ιστορίες από το στρατό, ιστορίες με την Σωτηρία Μπέλλου ή τον Νικόλα Άσιμο, ιστορίες που μπορεί να πηγαίνουν πίσω στο χρόνο, ακόμη και στην εποχή του αντάρτικου, πριν αγγίξουν το σήμερα, μέσα από εξιχνιασμένες και συναισθηματικές διαδρομές).
Επαφή: www.musicmirror.gr
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/miltos-pashalidis-nasos-matrakas-basilis-korakakis-tryfon-lazos-tasos-giannoysis

RICO JONES ένας νέος σαξοφωνίστας με καταγωγή από το Κολοράντο

Νέος σαξοφωνίστας (τενόρο) με καταγωγή από το Κολοράντο, native American (ή ινδιάνικης καταγωγής όπως το λέγαμε παλαιότερα στην Ελλάδα), μα και με latin ρίζες, ο Rico Jones αποτελεί την τελευταία δεκαετία ένα ανερχόμενο τζαζ πρόσωπο. Στο παρόν άλμπουμ του, που αποκαλείται “BloodLines” (2025) και που κυκλοφορεί από τη γνωστή μας GiantStepArts, ο Jones «πιάνεται» ζωντανός, με το κουαρτέτο του, στο κλαμπ Ornithology της Νέας Υόρκης (1 και 2 Ιουνίου του 2024), σ’ ένα σετ πέντε δικών του συνθέσεων, που γράφτηκαν με την επιστασία των Jimmy Katz (ιδρυτής της GiantStepArts) και James Kogan. Πρόκειται, σίγουρα, για μια ηχογράφηση, που δείχνει ποιος είναι ο Jones σήμερα και τι ακριβώς τον απασχολεί, αυτή τη στιγμή, στο jazz circuit.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως δίπλα στον Rico Jones παρατάσσονται τρεις ακόμη μουσικοί, με μεγάλη συνεισφορά στον ήχο του κουαρτέτου. Είναι ο κιθαρίστας Max Light (το ίδιο ανερχόμενος με τον Jones), ο κοντραμπασίστας Joe Martin (γνωστός από πλήθος συνεργασίες και δίσκους με Jon Gordon, Kurt Rosenwinkel, Mark Turner κ.ά.) και ο γνωστότερος όλων, ίσως, ο ντράμερ Nasheet Waits (που μας απασχολεί τακτικά στο blog, καθώς τον συναντάμε σε δίσκους των Andrew Hill, Emile Parisien στην ACT, Florian Weber στην ECM, Lisa Hilton κ.λπ.).
Το σετ ανοίγει με το πενταμερές και ημίωρο “Bloodlines: Suite for the eternal & omnipresent spirit”, που, όπως και να το κάνουμε, κυριαρχεί – και όχι μόνο λόγω της διάρκειάς του. Πρόκειται για μία σουίτα, βεβαίως, στην οποία ο Jones, ορίζει τις πνευματικές διαστάσεις της μουσικής του, με μέσης έντασης σαξοφωνικές ακροβασίες, που κινούνται πέρα από την «κολτρεϊνική» παρακαταθήκη και πιο κοντά στον ήχο του Joe Henderson ας πούμε. Πλατιές μελωδίες, με συνεχείς επανεκκινήσεις, μα και με μια δαιδαλώδη ανάπτυξη, που οπωσδήποτε έχει άλλη ενότητα στο live και άλλη στο CD-player. Παρά ταύτα η ικανότητα και η άνεση του Jones να μοιράζεται το παιγνίδι με τον κιθαρίστα του, που κρατά στα δικά του χέρια, επί ίσοις όροις, την ανάπτυξη των θεμάτων, δίνουν στη σουίτα μία δισυπόστατη όψη, με πολλές εναλλαγές και αναθεωρήσεις, κάνοντάς την «ευκολότερη» στην παρακολούθησή της από το σπίτι. Φυσικά, σ’ ένα τέτοιο γιγαντιαίο track είναι και το ρυθμικό τμήμα, που παίρνει τα δικά του μέρη, σαφώς μικρότερης διάρκειας, ικανά, όμως, κι εκείνα να δώσουν τις απαραίτητες ανάσες στους δύο κύριους σολίστες, και βασικά στον Jones, που επανέρχεται, ξανά και ξανά, με νέες ακαταπόνητες διαθέσεις.
Οι τίτλοι και μόνον των υπολοίπων τεσσάρων κομματιών, δηλαδή των “Judgment and absolution” (καταπληκτικό!), “Across time”, “The moment” και “The voice of God shines brightly on my heart”, λένε και αυτοί για το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται αυτή η ιδιόμορφη spiritual jazz του Rico Jones, που έχει πάντα τον τρόπο να σε κρατά παρόντα και σε επιφυλακή, για όσα συναρπαστικά συμβαίνουν στο δωμάτιό σου.
Επαφή: www.giantsteparts.org

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 658

9/8/2025
Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια και οι πιτσιρικάδες του ’66 να έγιναν κύριοι, αλλά η ψυχή τους δεν τους προδίδει. Ένας ύμνος του garage-punk, με δυνατές Dylan/Byrds αναφορές, πέρα από τη βασική επιρροή από το “Louie Louie”. 

https://www.youtube.com/watch?v=TCd_ze06T-E&list=RDTCd_ze06T-E&start_radio=1

9/8/2025
Το δισκάδικο Pop Eleven των αδελφών Φαληρέα και η ιστορία του, στο πιο νέο βιβλίο μου για το ροκ και το ελληνικό ροκ, που τώρα κυκλοφορεί από το Όγδοο.

8/8/2025
Βασίλης Ντάλλας (1949-1996), ένας από τους μεγαλύτερους μπασίστες του ελληνικού ροκ. Η φωτογραφία αυτή είναι από τον «Κούρο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, όπως και η συνέντευξη στον Τάσο Φαληρέα, την οποία θα διαβάσετε στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. 

Στη συγγραφή του βιβλίου χρησιμοποίησα τρία τεύχη του «Κούρου». Σε μελλοντικά ποστ θα γράψω και για τα υπόλοιπα δύο.

8/8/2025
>>Επειδή η γνωστή τοξικότητα και κακία των πολιτικών μας αντιπάλων δεν σέβεται ούτε τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, ούτε την τραγωδία που βιώνει η οικογένεια Σαμαρά, αναγκάζομαι να διευκρινίσω τα εξής.<<
Υπήρξαν πολιτικοί αντίπαλοι του Γεωργιάδη, που επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν το θάνατο της εν λόγω γυναίκας; Γιατί δεν τους κατονομάζει; Διάβασα συλλυπητήριες δηλώσεις απ’ όλους (τουλάχιστον απ’ αυτούς που έκαναν) και ήταν όλες ok, ανάλογες της περίστασης.
Ερήμην κουβέντες, που στόχο έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων και την εκμετάλλευση ενός τραγικού συμβάντος από τον ίδιο, και όχι από τους... αντιπάλους του.

8/8/2025
Από τα άγραφα. Μπορεί το «Θα σε πάρουμε να φύγουμε» να το τραγουδούσε η Ρένα Βλαχοπούλου στις σκηνές από το 1944, αλλά για πρώτη φορά το είπε σε δίσκο το 1985! 41 χρόνια μετά – αν είναι δυνατόν! Η πρώτη δισκογράφηση στην Ελλάδα πρέπει να είναι από τον άγνωστο, αλλά φοβερό Πάνο Παπαθανασίου (και το Τρίο Μέλοντυ) από το 1959. Η τεράστια σύνθεση του Γιάννη Σπάρτακου ρε φίλε. Το ένα και μοναδικό Greek Bolero...
https://www.youtube.com/watch?v=5rVLw3Q76kM&list=RD5rVLw3Q76kM&start_radio=1

7/8/2025
Τρελά πράγματα συνέβαιναν με τους M.G.C. το 1968. Πρώτα τους βγάζουν στη νεότευκτη τηλεόραση, μετά τους παρουσιάζει η χούντα στα Επίκαιρα (που μεταδίδονταν σε όλους τους κινηματογράφους της χώρας) να παίζουν το ψυχεδελικό “My friend Jack” των Smoke, ως ένα γκρουπ, που διασκέδαζε τον κόσμο την Αποκριά, με τον σπίκερ να λέει το φοβερό... «Μα το ξεφάντωμα περισσότερο αισθητό γινόταν στους δρόμους της Πλάκας, με το μεγάλο το ανώνυμο πλήθος που χαιρόταν ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ (σ.σ. χωρίς αγωνίες το ’68) αυτή τη χρονιά τη θεότρελη Αποκριά» (που σημαίνει πως το ψυχεδελικό ροκ, ελληνικό ή βρετανικό, ήταν τελείως απενοχοποιημένο από το καθεστώς), ενώ μετά ακολουθεί, υποτίθεται, το κυνήγι της... ψυχεδελικής νεολαίας (με τη σύλληψη των Πουλικάκου και Πολύτιμου, για τη γνωστή υπόθεση), όπως και το κάνσελ, που πάλι υποτίθεται ότι τρώνε οι M.G.C. 

Πώς ακριβώς είχαν τα πράματα; Τι στ’ αλήθεια είχε γίνει; Και πώς εξηγούνταν όλα αυτά; Θα βρεις πολλά να διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

6/8/2025
Θες να μάθεις τι συνέβαινε στο Rodeo τις σεζόν 1968-69, 1969-70 και 1970-71; Να αφουγκρασθείς κάτι από το σκηνικό μέσα από το οποίο ξεπήδησαν «Το Περιβόλι του Τρελλού» και ο «Μπάλλος»; Θες να μάθεις ποιοι καλλιτέχνες, συγκροτήματα, τραγουδιστές, και διάφοροι άλλοι τύποι συμμετείχαν στα προγράμματα του Σαββόπουλου; 

Άμα θες να μάθεις αυτά και άλλα πολλά (που γράφονται για πρώτη φορά), θα τα βρεις όλα μαζεμένα στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

5/8/2025
Δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα λαϊκό τραγούδι μ' αυτό το έγκλημα διαρκείας που συντελείται στη Γάζα, από τους ξεφτιλισμένους. Με μισή καρδιά το ποστάρω.
Ψησταριά Κατέχου, συνοικία Χαλκωματά, το τάιζα καλά στο τζουκ μποξ, όταν περίσσευε κανα φράγκο (καμιά δραχμή εννοώ). Fifty years... Γεια σου ρε Στράτο απάνθρωπε!
https://www.youtube.com/watch?v=eqs8oKt-P1k

KEITH JARRETT new Vienna

Όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν... το  2016 ο Keith Jarrett περιόδευσε, για τελευταία φορά, σε Αμερική και Ευρώπη, δίνοντας οκτώ συναυλίες, τρεις στις ΗΠΑ (σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο) και πέντε στην Γηραιά Ήπειρο (σε Βουδαπέστη, Μπορντώ, Βιέννη, Ρώμη και Μόναχο). Είναι γνωστό, επίσης, πως από το 2018 ο μεγάλος αυτός πιανίστας της σύγχρονης μουσικής έχει αποσυρθεί από τα δρώμενα, μετά από τα δύο σοβαρά εγκεφαλικά επεισόδια που υπέστη και που θα του άφηναν, τελικώς, σοβαρά προβλήματα στο αριστερό χέρι του. Έτσι, και με τα σημερινά δεδομένα, ο Keith Jarrett (που πλέον είναι 80 ετών) δεν αναμένεται να ξαναπαίξει πιάνο (τουλάχιστον δημοσίως).
Μένουν λοιπόν οι διάφορες ηχογραφήσεις του από το παρελθόν, με όλων των ειδών τους σχηματισμούς ή σόλο και με μεγάλη ποικιλία αισθητικών υφών και βεβαίως υπάρχουν και τα καινούρια άλμπουμ του, αυτά που κυκλοφορεί η ECM και στα οποία καταγράφονται ανέκδοτες όψεις της πιο σύγχρονης δημιουργίας του.
Έτσι, από την τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία του αμερικανού πιανίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή η ECM έχει τυπώσει μέχρι σήμερα τα άλμπουμ “Bordeaux Concert” (2022), “Budapest Concert” (2020) και “Munich 2016” (2019), ενώ τώρα συμπληρώνει ένα καρέ με το “New Vienna” [ECM Records / AN Music, 2025], δηλαδή με την αποτύπωση του κοντσέρτου του Keith Jarrett, της 9ης Ιουλίου 2016, στην Goldener Saal / Musikverein της αυστριακής πρωτεύουσας. Γιατί “New Vienna”; Μα γιατί υπάρχει και το παλαιότερο “Vienna Concert” [ECM] από το 1992.

Όπως σχεδόν πάντα στην τελευταία αυτή φάση της πιανιστικής εκστρατείας του ο Jarrett εμφανίζεται και στην Βιέννη... δίχως πρόγραμμα. Όλα τα κομμάτια τού άλμπουμ του αποκαλούνται “New Vienna” και χωρίζονται σε εννέα μέρη (από το “Part I” έως το “Part IX”), με το κοντσέρτο να κλείνει, κατά τα καθιερωμένα, μ’ ένα στάνταρντ (εδώ το “Somewhere over the rainbow” του Harold Arlen). Υπάρχει λοιπόν ο χώρος και ο χρόνος προκειμένου ο Jarrett να απλώσει την φαντασία του και βεβαίως την πάντα υψηλή τεχνική του συνθέτοντας και αυτοσχεδιάζοντας επί τόπου. Ποιο κομμάτι του κοντσέρτου είναι «έτοιμο» από πριν και ποιο αναδύεται τη στιγμή της ζωντανής παρουσίασής του και της εγγραφής του είναι παντελώς αδύνατον να το αντιληφθείς. Όπως δεν μπορείς να αντιληφθείς, εννοείται, και το πώς και τι σκέπτεται ο αμερικανός πιανίστας την ώρα κατά την οποίαν ιερουργεί. Γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει, πάντα, με τον Jarrett. Είναι αυτή η απόλυτη ταύτιση ανάμεσα στον πιανίστα και το πιάνο του, η σιγουριά πως ό,τι ακούς είναι εντελώς βιωμένο – καθώς οι μικρές φωνές, που ακούγονται εδώ κι εκεί, λειτουργούν και ως «μεταφράσεις» της συγκέντρωσης και του διανοητικού και σωματικού κόπου του Αμερικανού μπροστά από το πιάνο του. Έτσι, σ’ αυτό το εντελώς μοναδικό και μοναχικό ταξίδι δεν έχεις άλλη διαφυγή εκτός από το να συμμετάσχεις συμπάσχοντας, πριν εκτονωθείς μέσω ενός ιλιγγιώδους χειροκροτήματος.
Αν ο ακροατής του CD ή του 2LP μένει άναυδος με κομμάτια σαν το “Part VII”, που δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το προηγούμενό του κ.ο.κ., αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει το να είσαι παρών σ’ ένα τέτοιο κοντσέρτο. Πολλάκις τυχεροί, λοιπόν, όσοι θα παρευρίσκονταν στην Goldener Saal της Βιέννης, το 2016, αλλά τυχεροί κι εμείς, που μπορούμε τώρα να αφουγκραστούμε κάτι από την ουσία εκείνης της στιγμής.

DINE DONEFF improvised ethnic-jazz σε γερμανική εκκλησία

Το πέμπτο άλμπουμ του κοντραμπασίστα βασικά Dine Doneff  στη δική του εταιρεία neRED music αποκαλείται “Doudoule” (2025) και είναι ζωντανά ηχογραφημένο στην εκκλησία της γερμανικής πόλης Rudolstadt, που βρίσκεται κάπου προς το κέντρο της χώρας. Στο live αυτό είναι παρόντες, πέραν του Doneff που χειρίζεται κοντραμπάσο, κιθάρα, κρουστά και τραγουδά, και οι Tom Arthurs τρομπέτα, Αντώνης Ανισέγκος πιάνο, προετοιμασμένο πιάνο και Σταμάτης Πασόπουλος bayan – ένα κουαρτέτο, με άλλα λόγια, που κινείται στους γνώριμους χώρους της improvised ethnic-jazz. Θέλω να πω πως είναι γνωστός από δεκαετίες ο τρόπος που πορεύεται ο Doneff στο χώρο, κάτι που αποδεικνύεται, φυσικά, και από τις πιο πρόσφατες δουλειές του στην neRED music.

Τα πέντε κομμάτια που καταγράφονται στο “Doudoule”, και που έχουν διάρκειες 7λεπτες, 8λεπτες και 9λεπτες, αποτελούν όλα συνθέσεις του Doneff και σ’ αυτές διακρίνονται ποικίλα γνωρίσματα. Κατ’ αρχάς, και πέρα από το περιρρέον αυτοσχεδιαστικό πλαίσιο, υπάρχει έντονο μελωδικό στοιχείο, με σαφείς υπαινιγμούς στις παραδοσιακές, ας τις πούμε βαλκανικές, μουσικές, το οποίον όμως δεν είναι αυστηρό και προκαθορισμένο. Θέλω να πω πως από παντού αναδύεται αυτή η αντιμετώπιση που προτάσσει ένας μουσικός της jazz πάνω στην παράδοση, μέσω της επέκτασης του βασικού μελωδικού υλικού προς άλλες σφαίρες, περισσότερο εύπλαστες και προσαρμοσμένες στις ανάγκες της στιγμής (ενός live, ας πούμε, σ’ έναν ιερό χώρο).
Κομμάτια όπως το φερώνυμο “Doudoule” (που περνά στη διαδρομή του από διάφορα στάδια, δείχνοντας πώς ένα μελωδικό μοτίβο μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι ελεύθερο, με συνεχείς δημιουργικές συνεισφορές και «γεμίσματα» από την τρομπέτα, το πιάνο, το bayan και το μπάσο), όπως το “Meglen” (που αναδύεται μέσα από ένα σόλο-κοντραμπάσο του Doneff, προτείνοντας μια καταπληκτική μελωδία) ή όπως το υποβλητικό λαμέντο “Rite of passage” (με τον Ανισέγκο να δίνει ένα σπάνιο σόλο στο prepared piano), είναι ικανά να σε ανυψώσουν σαν ακροατή, είτε έχοντας την τύχη να βρίσκεσαι εκεί (κατά τη διάρκεια του live) είτε βρίσκεσαι στο σπίτι σου, απέναντι από τα ηχεία σου, έτοιμος να συναντήσεις μία ακόμη ξεχωριστή μουσική στιγμή, ετοιμασμένη από μοναδικούς οργανοπαίκτες.
Επαφή: www.dinedoneff.com, www.neredmusic.eu

AUTOMATISM, BINGO CROWD progressive και new wave από την Σκανδιναυία

AUTOMATISM: Sörmland [Tonzonen Records, 2025]
Πέντε χρόνια είχαν να κάνουν δίσκο οι Σουηδοί Automatism, μετά από ’κείνο το φοβερό “Immersion” [Tonzonen Records 2020], και να τους τώρα μ’ έναν επόμενο που αποκαλείται “Sörmland”. Βασικά λέμε για ένα «χτυπητό» progressive συγκρότημα, το οποίον, όμως, εδώ το βρίσκουμε κάπως χαλαρό. Θέλω να πω πως το άλμπουμ αυτό δεν συγκρίνεται με το παλαιότερο, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν έχει τη λογική του και τις στιγμές του.

Automatism και σήμερα είναι οι Hans Hjelm κιθάρα, σύνθια, κρουστά, Gustav Nygren κιθάρες, τενόρο σαξόφωνο, κρουστά, Mikael Tuominen μπάσο, σύνθια, ηλεκτρικό πιάνο, κρουστά και Jonas Yrlid ντραμς, κρουστά, όμως το σκεπτικό τους είναι μάλλον διαφορετικό από εκείνο το προ πενταετίας.
Οι συνθέσεις, αν εξαιρέσεις κάπως την εισαγωγική, είναι περισσότερο περιαυτολογικές, δίχως πολλές ιδέες, τεχνικές πιο πολύ και λιγότερο δημιουργικές, εμμένουν στις αργές εξελίξεις και τα επαναληπτικά στοιχεία, έχοντας μία κάπως κινηματογραφική αφήγηση. Μαρτυρά γι’ αυτό όχι μόνο το “Laura Palmer’s theme” (από το “Twin Peaks” των David Lynch και Angelo Badalamenti), αλλά όλο σχεδόν το “Sörmland” – ένας δίσκος ήπιος, ήσυχος, που σίγουρα προσφέρεται για... ροκ ονειροπόληση.
Επαφή: www.tonzonen.de

BINGO CROWD: Manners [Crispin Glover Records, 2025]
Νορβηγοί, με πορεία από τα 00s, οι Bingo Crowd έχουν καινούριο άλμπουμ που αποκαλείται “Manners” και το οποίο διακρίνεται για τον καθαρά british-80s προσανατολισμό του.
Βασικά λέμε για μία τριπλέτα, δηλαδή τους Svein Segtnan, Andreas Elvenes και Eivind Brønstad, που επεκτείνεται σε κάποια tracks με τις παρουσίες δύο ακόμη ατόμων (της Kirsti Huke στα φωνητικά και του Tomas Järmyr στα ντραμς, που έχει περάσει και από τους Motorpsycho). Το “Manners” είναι... ισοσταθμισμένο, με πέντε 3λεπτα-4λεπτα tracks ανά πλευρά (καθότι κυκλοφορεί και σε βινύλιο), έχοντας ωραία, κατανοητή και γενικώς ελκυστική ροή.
Βασικά όσα ακούμε εδώ από τους τρεις Νορβηγούς κινούνται σε μια synth-rock κατεύθυνση, με ευθείες αναφορές στον ήχο της Factory ας πούμε, με τις ωραία επεξεργασμένες μελωδίες, τα ιδιάζοντα «γεμίσματα» από τα πλήκτρα, τις μάλλον συνεσταλμένες κιθάρες και το πολύ χαρακτηριστικό... electro rhythm-section, που προσδίδει στο άκουσμα τα περισσότερα από τα 80s vibes του.
Τα τραγούδια, που είναι αγγλόφωνα, διακρίνονται, επίσης, για την βαριά και κάπως αρχοντική ερμηνεία του τραγουδιστή, που είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το σκοτεινό ύφος – με τα πιο αργά tracks, σαν το “Litljtatlj” να υποβάλλουν με την βραδύτητά τους, και με τα πιο γρήγορα, σαν το “Nature guy” να τείνουν και προς την pop. Υπάρχουν, όμως, και κομμάτια σαν το “Mapmaker’s dream”, που είναι εντυπωσιακά και που δείχνουν, συγχρόνως, τη δουλειά που έχει γίνει στην μείξη από τον Alan Moulder, που έχει δουλέψει για άπειρο κόσμο (U2, The Cure, Nine Inch Nails, My Bloody Valentine, Ride, Lush κ.λπ., κ.λπ.).
Ωραίο άλμπουμ, που θα ενθουσιάσει τους «εϊτάδες» και όποιους άλλους.
Επαφή: https://bingocrowd.bandcamp.com/album/manners