GOLD ψυχεδελικές μέρες

Οι Gold είναι Σουηδοί. Σχηματίστηκαν το 1989 και δύο χρόνια αργότερα θα ηχογραφούσαν το πρώτο CD τους, που είχε τίτλο “Magic Power”. Η λέξη “power” αντανακλούσε το είδος του rock, που τους άρεσε να παρουσιάζουν. Βαρύ και σκληρό, που έφερνε στη μνήμη τα παλιά συγκροτήματα του ήχου του Detroit – βασικά τους Third Power (και του δίσκου τους “Believe” στην Vanguard από το 1970), τους Frijid Pink ή ακόμη και τους Frost του κιθαρίστα Dick Wagner (που ήταν κι αυτοί από κει κοντά). Εντάξει και τους Stooges και τους MC5... Δεν έχω ακούσει το πρώτο άλμπουμ των Gold, αλλά αυτό που ακούω τώρα, το δεύτερό τους, που αποκαλείται “Psychedelic Days” (2024), στην έκδοση των Sound Effect / Green Street, εκεί παραπέμπει.

Gold είναι, βασικά, τέσσερις άνθρωποι, οι Per Svensson φωνή, κιθάρες, hammond, Magnus Paulsson κιθάρες, Mårten Eriksson μπάσο και Johan Bomberg ντραμς. Λέμε «βασικά», γιατί στο “Psychedelic Days” ακούγονται επίσης σιτάρ (Rasmus Alkestrand), έξτρα φωνητικά (Nova Wistedt Bomberg) και ακόμη έξτρα κρουστά και θόρυβοι (J. Wall).
Το πιο ψυχεδελικό κομμάτι του δίσκου είναι το σχεδόν 10λεπτο “Golden sea”, που κλείνει την Side A και που διαθέτει και «χάσιμο» γενικώς, και την άπλα για να αναπτύξουν οι Gold ακόμη περισσότερο την φαντασία τους, ενώ φοβεροί «βρώμικοι» δυναμίτες, με απτόητες fuzzy κιθάρες, είναι τα “Pure energy” και “Hard to beat”, που ανοίγουν την Side B.
Το LP θα ολοκληρωθεί με το 8λεπτο “Down by the ocean”, που επίσης εκτείνεται σε ψυχεδελικές διαστάσεις, με παρουσία σιτάρ, ανεβάσματα και κατεβάσματα της έντασης, αλλαγές, ξεσπάσματα (με τραχιές στιγμές, πρωτογενούς βαρύγδουπου hard rock), με τον Per Svensson να υποστηρίζει άψογα το κομμάτι και σε σχέση με τη φωνή.
Ένας πολύ καλός και «πιστός» δίσκος.
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

DANISH STRING QUARTET, YUUKO SHIOKAWA / ANDRÁS SCHIFF το έξοχο folk του δανικού κουαρτέτου εγχόρδων, συν κάτι ακόμη

DANISH STRING QUARTET: Keel Road [ECM New Series / AN Music, 2024]
Μετά από τα πέντε άλμπουμ κάτω από τον τίτλο “Prism” (για τα οποία υπάρχουν αναφορές στο δισκορυχείον), με συνθέσεις των Beethoven, Webern, Bach, Mendelssohn, Bartók, Schnittke και Shostakovich, το Danish String Quartet, δηλαδή οι Rune Tonsgaard Sørensen βιολί, Frederik Øland βιολί, Asbjørn Nørgaard βιόλα και Fredrik Schøyen Sjölin βιολοντσέλο, κάνει μια στροφή στην πορεία του, προτείνοντας κάτι άλλο – αλλά όχι παράδοξο.

Το λέμε, γιατί το νέο “Keel Road”, με το πολύ και καλό φολκλορικό υλικό, αποτελεί συνέχεια του θαυμάσιου αναλόγου “Last Leaf” από το 2017 – κάτι που σημαίνει πως το δανικό αυτό σχήμα θεωρεί το folk και το φολκλορικό τραγούδι ειδικότερα ως μία από τις πολύ βασικές επιρροές του.
Έτσι, στο “Keel Road” το Danish String Quartet διασκευάζει Turlough O'Carolan (τέσσερις συνθέσεις του) και ακόμη παραδοσιακά από την Δανία, την Βρετανία, τις Φερόες Νήσους και την Νορβηγία, προσθέτοντας, ανάμεσα, και μερικά πρωτότυπα του αυτού κλίματος.
Το άκουσμα είναι πρώτης τάξεως και κλάσεως –ώρες-ώρες ξεχνάς πως έχεις να κάνεις μ’ ένα δωματίου combo, και όχι με κάποιο folk-rock σχήμα–, με κομμάτια σαν τα “Regin smiður” (από τις Φαρόες) και “Kjølhalling” (πρωτότυπο του τσελίστα Fredrik Schøyen Sjölin) να ακούγονται εντυπωσιακά και με το άλμπουμ γενικά να «εκθέτει» ποικίλους νέους folkists.
Ηχογράφηση από το Village Recording Studio της Κοπεγχάγης τον Νοέμβριο του 2022.

YUUKO SHIOKAWA / ANDRÁS SCHIFF: Brahms / Schumann [ECM New Series / AN Music, 2024]
Ο γεννημένος στην Βουδαπέστη το 1953, αλλά πολιτογραφημένος Βρετανός, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας András Schiff, αποτελεί ένα από τα μεγάλα ονόματα, σήμερα, της μπαρόκ και της «κλασικής» μουσικής».
Ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο ρόστερ της
Ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο ρόστερ της ECM (πάνω από είκοσι) o Schiff έχει ηχογραφήσει πάμπολλα άλμπουμ εκεί, αποδίδοντας Mozart, Schubert, Janáček, Schumann, Bach, Beethoven κ.ά. Στο δισκορυχείον υπάρχουν μικρές αναφορές στα άλμπουμ του, που κυκλοφόρησαν για λογαριασμό των ECM New Series... 1. András Schiff: J.S. Bach Clavichord (2022), 2. András Schiff / Orchestra of The Age of Enlightenment: Johannes Brahms Piano Concertos (2021) και 3. András Schiff / Jörg Widmann: Johannes Brahms Clarinet Sonatas (2020)... ενώ τώρα θα δώσουμε κάποια στοιχεία για το πιο νέο CD του Schiff εκεί, το “Brahms / Schumann”, στο οποίο συνεργάζεται με την ιαπωνίδα βιολίστρια Yuuko Shiokawa.
Schiff (πιάνο) και Shiokawa (βιολί) αποδίδουν Johannes Brahms (“Violin Sonata No. 1 in G major, op. 78”) και Robert Schumann (“Violin Sonata No. 2 in D minor, op. 121”), ηχογραφημένοι τον Δεκέμβριο του 2015 και τον Ιανουάριο του 2019 αντιστοίχως, στο Auditorio Stelio Molo RSI, του Λουγκάνο. Οι ερμηνείες δεν μπορεί παρά να αντανακλούν την ιστορία και την εμπειρία των δύο οργανοπαικτών, ενώ για τα έργα υπάρχουν αναλυτικές σημειώσεις στο ένθετο, γραμμένες από τον Wolfgang Stähr (σε γερμανικά και αγγλικά), με την έκδοση να τιμά τα υψηλά στάνταρντ των ECM New Series σε κάθε επίπεδο.

THE CRAMPS ένα βιβλίο από τις Εκδόσεις στο Περιθώριο

Ένα βιβλίο για τους Cramps –το γκρουπ που γεφύρωσε 20 χρόνια rock ’n’ roll (Elvis, rockabilly, surf, garage punk, proto punk, glam rock, british punk), μπλέκοντάς το με διάφορες υποκουλτούρες που σχετίζονταν με τα κόμικς, τα αμερικάνικα b-movies των 50s κ.λπ., μεταφέροντάς όλο αυτό το «πακέτο» στα eighties και πέρα απ’ αυτά–, κυκλοφόρησε στο τέλος της περασμένης χρονιάς (Νοέμβριος 2023) από τις Εκδόσεις στο Περιθώριο. Ο τίτλος του; “Stay Sick, Turn Blue!”. Το βιβλίο έχει διαστάσεις 17X23, είναι ελαφρώς μεγαλούτσικο δηλαδή, διαθέτοντας 136 χοντρές σελίδες. Προφανώς επιλέχθηκε τέτοιο πάχος χαρτιού και για αισθητικούς λόγους, αλλά και για πρακτικούς, ώστε να «κάτσουν» πιο καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες, που υπάρχουν στην έκδοση – έγχρωμες και ασπρόμαυρες.

Όπως διαβάζουμε και στην αρχή το βιβλίο δεν θα κυκλοφορούσε –αυτό υπονοείται από τα συμφραζόμενα–, αν δεν υπήρχε διαθέσιμο ένα σώμα φωτογραφιών των Cramps, από τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, στα χρόνια του ’90. Έτσι, οι φωτογραφίες, που θα τραβούσαν οι Δημήτρης Μυλωνάς, Νίκος Κερκινός, Παύλος Φυσάκης (από τις συναυλίες της Αθήνας) και οι Δημήτρης Καντούρης, Παύλος Παπαδόπουλος (από τις εμφανίσεις του γκρουπ στην Θεσσαλονίκη) αποτελούν την πρώτη ύλη του βιβλίου.
Παρά ταύτα το “Stay Sick, Turn Blue!” δεν είναι λεύκωμα, δηλαδή δεν περιέχει μόνο φωτογραφίες και λεζαντοκείμενα, ή εν πάση περιπτώσει μικρά κείμενα, καθώς πρόκειται για μια πλήρη έκδοση, που μπορεί άνετα να προσανατολίσει τους αναγνώστες (και εδώ δεν αναφέρομαι στους fans) σε σχέση με το τι ήταν, στην πράξη, οι Cramps, όχι μόνο σαν ήχος, αλλά και σαν εικόνα, εμφάνιση, αναφορές, σχεδιαστική προσέγγιση των δίσκων, των flyers, των αφισών τους και άλλα πολλά.
Προς τούτο η έκδοση καταφεύγει σε ανθρώπους, θιασώτες βασικά της μουσικής και των τραγουδιών των Cramps, προκειμένου να γραφτεί ό,τι έπρεπε να γραφτεί. Έτσι, ένα βασικό κομμάτι των κειμένων, το μεγαλύτερο δηλαδή, ανήκει στον Θανάση Αντωνίου (δημοσιογράφος και εκδότης του fanzine «Εντροπία»), ο οποίος καταπιάνεται με όλα τα βασικά. Δηλαδή με την ιστορία και με όλα όσα επηρέασαν το γκρουπ του Lux Interior (1946-2009) και της Poison Ivy (γενν. 1953), και βεβαίως με την αναλυτική δισκογραφία των Cramps, όπως και με άλλα ειδικότερα μα πολύ βασικά θέματα του «μύθου» τους, που έχουν να κάνουν με την «ανδρόγυνη αρρενωπότητα» του Lux Interior, τις «θηλυκές παρουσίες» στις κατά καιρούς line-ups τους, την «εμμονή τους με το σεξ», την γραφιστική αισθητική τους (εδώ κυριαρχεί, φυσικά, η σειρά κόμικς “Tales from the Crypt”), το ντύσιμό τους κ.λπ.
Επίσης υπάρχουν ξεχωριστά κείμενα για τα διάφορα μέλη του γκρουπ (Lux Interior, Poison Ivy, Bryan Gregory, Nick Knox, Kid Congo Powers, Miriam Linna), το live άλμπουμ “Smell of Female” (1983), section με φωτογραφίες δίσκων, αφισών, εξωφύλλων περιοδικών κ.λπ. (και ελληνικών ανάμεσα), συν μια σειρά μικρότερων κειμένων, επί του θέματος, γραμμένων από τους Προκόπη Τζιλή, Βασίλη Καμπούρη, Chris B.I. και Alex K. (αμφότεροι από Last Drive), Μπάμπη Λάσκαρι και Γρηγόρη Βάιο, συν μια συνέντευξη της Poison Ivy για το fanzine “The Thing” και άλλα διάφορα.
Νομίζω πως έγινε κατανοητό, για τι ακριβώς συζητάμε...
Επαφή: www.facebook.com/EkdoseisStoPerithorio

ο ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ πέθανε σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια: Η «Επικίνδυνη Ισορροπία» ήταν ο κορυφαίος δίσκος του – ένα διαφορετικό άλμπουμ, που πέρασε απαρατήρητο στην εποχή του πολιτικού τραγουδιού, των «έντεχνων» και των αντάρτικων

Ο Βλάσσης Μπονάτσος, που θα έφευγε από τη ζωή πριν από 20 χρόνια, στις 14 Οκτωβρίου 2004, υπήρξε μια μεγάλη pop icon –βασικά από τη δεκαετία του ’90 και μετά και έως τον πρόωρο θάνατό του– εξαιτίας της παρουσίας του στην ιδιωτική τηλεόραση. Χοντρικά θα έλεγα πως ο Μπονάτσος ήταν ένας ρόκερ στα 70s, ένας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου στα 80s και μια δημοφιλέστατη τηλεοπτική περσόνα από τα 90s και έως το τέλος.
Ως ηθοποιό τον έχω δει λίγο και δεν μπορώ να πω πως με συνάρπαζε (απ’ όσα έχω δει). Βασικά, ο άνθρωπος υποδυόταν τον εαυτό του, εκείνο που ήταν, αλλά το να υποδύεσαι τον εαυτό σου δεν σε καθιστά αυτομάτως και ηθοποιό. Ως τηλεοπτικό αστέρα, δε, τον είχα δει μόνο ως μέλος της κριτικής επιτροπής στο τρίτο «Να η Ευκαιρία» –ένα talent show, που προβαλλόταν από το MEGA στο διάστημα 2001-2003–, καθώς παρακολουθούσα την εκπομπή (τακτικά και όχι ανελλιπώς) λόγω μουσικού ενδιαφέροντος. Από ’κει λοιπόν έχω σχηματίσει την όποια γνώμη έχω, σαν άνθρωπο, για τον Βλάσση Μπονάτσο.
Κοντολογίς, θα έγραφα για έναν πολύ θετικό χαρακτήρα, καλόκαρδο, ακομπλεξάριστο, αληθινά και όχι υποκριτικά άνετο, ανεπιτήδευτο, γνώστη που δεν ενδιαφερόταν να το δείξει, πάντα καλής προαίρεσης – απ’ αυτούς τέλος πάντων, που έβλεπαν το ποτήρι μισογεμάτο, όπως λέμε, και όχι μισοάδειο. Εξέπεμπε μία θετική αύρα αυτός ο άνθρωπος, η οποία συνυπήρχε κάπου-κάπου και με μια αδιόρατη θλίψη, που είχε να κάνει προφανώς με την πάλη που συνέβαινε μέσα του, με τις δικές του αγωνίες και τα ζόρια.
Εν κατακλείδι θα σημείωνα πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο που πάλευε να βρει ένα σημείο επικοινωνίας ανάμεσα στη δημόσια τηλε-εικόνα του και το προσωπικό του βάδισμα – μια... επικίνδυνη ισορροπία οπωσδήποτε. Κι έτσι, όταν κάποια στιγμή αυτά τα δύο θα συμπορεύονταν η ισορροπία θα πήγαινε περίπατο και το ένα (η τηλε-εικόνα) θα κατασπάραζε το άλλο. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω πως, μέσα στα χρόνια, προσωπικά, με ενδιάφερε περισσότερο ο μουσικός Βλάσσης Μπονάτσος – και σχεδόν καθόλου όλες οι υπόλοιπες περσόνες του. Αυτόν παρακολουθούσα και αυτόν πάντα απολάμβανα, επιχειρώντας κάθε φορά να τον «τοποθετήσω» στο ευρύτερο μουσικό περίγραμμα. 

Φυσικά αν μιλάμε για τον Βλάσση Μπονάτσο, σε σχέση με τη μουσική, το πρώτο που έρχεται στο νου όλων μας είναι οι Πελόμα Μποκιού. Είναι ο τρόπος που τραγούδησε ο Μπονάτσος σε κείνο τον δίσκο του 1972 (Lyra), τον κορυφαίο, μάλλον, δίσκο στην ιστορία του ελληνικού ροκ (αν εξαιρέσεις τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου, που ήταν ροκ, μα και πολλά άλλα ταυτοχρόνως). Οι ερμηνείες του σε τραγούδια όπως τα «Πυρετός 42», «Ανατριχίλα», «Το φυλαχτό», «Ύμνος στη ζωή», «Κάποιος πεθαίνει» κ.λπ. (σε κάποια εξ αυτών ο Μπονάτσος ήταν και συν-δημιουργός) είναι ανεπανάληπτες – ερμηνείες που τον τοποθετούν, ασυζητητί, στην κορυφή των τραγουδιστών του ελληνικού ροκ.

Ο Μπονάτσος, ως γνωστόν θα πω(;), δεν είχε ξεκινήσει την πορεία του στο τραγούδι με τους Πελόμα Μποκιού – καθώς από τη δεκαετία του ’60 ήδη συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα. Τα κυριότερα ήταν δύο... Πρώτα οι Darks, την περίοδο 1966-67 και λίγο πιο μετά οι Loubogg – μια τελευταία μορφή τους, χωρίς τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου, με μέλη μόνο ένα από τα πρωταρχικά και όλους τους Darks (βασικά ήταν οι Darks με άλλο όνομα).
Στο ξεκίνημα της φάσης με τους Πελόμα Μποκιού τοποθετείται και η συνύπαρξη του Βλάσση Μπονάτσου με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο περιώνυμο «Κοντσέρτο 70», στο Θέατρο Κοτοπούλη (Rex), στις 29 Μαΐου 1970, εκεί όπου θα τραγουδούσε και η Φλέρυ (Παπαδαντωνάκη) Νταντωνάκη. Μια σχεδόν ροκ συνεργασία.
Η φάση του Βλάσση με τους Πελόμα Μποκιού, από την άνοιξη-καλοκαίρι του ’70 έως και το καλοκαίρι του ’73, είναι σχετικά καλά ντοκουμενταρισμένη, αλλά το μετά παραμένει κάπως σκοτεινό. Εν τάχει... Γύρω στον Σεπτέμβριο του ’73, και μετά την διάλυση των Πελόμα Μποκιού, ο Βλάσσης Μπονάτσος φεύγει από την Ελλάδα. Βρισκόμαστε δύο μήνες πριν από το Πολυτεχνείο και η εποχή αρχίζει να μην σηκώνει το ροκ. Στην Πλάκα κυριαρχούν πλέον τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ, τη σεζόν 1973-74, ο Γιάννης Μαρκόπουλος στη Λήδρα συγκινεί περισσότερο τη νεολαία από τον Διονύση Σαββόπουλο στο Κύτταρο. Το ροκ... ψιλοπεθαίνει.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/epikindyni-isorropia-o-koryfaios-diskos-toy-blassi-mponatsoy

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ δέκα μη προφανή, αλλά σπουδαία τραγούδια του – ελαφρά, τζαζ, ποπ-ροκ, μπαλάντες, ελαφρολαϊκά και έντεχνα, από τα 60s και τα 70s

Τα σπουδαία τραγούδια του Μίμη Πλέσσα είναι δεκάδες. Πολλά δε εξ αυτών δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά, γιατί δεν προέρχονται από τον εμπορικό κινηματογράφο, ούτε από τους επιτυχημένους δίσκους του. Στη δεκαετία του ’70, ας πούμε, και κυρίως μετά το 1973-74 (τελευταίοι μήνες της δικτατορίας-αρχή της μεταπολίτευσης) ο Πλέσσας θα έγραφε πολλά αξιοπρόσεκτα τραγούδια, που, επειδή κινούνταν έξω από το κλίμα της εποχής, θα περνούσαν απαρατήρητα.

Επίσης μεγάλη αξία, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, έχουν και κάποιες δεύτερες εκτελέσεις συνθέσεών του, που επίσης παραμένουν άγνωστες στους πολλούς, προσθέτοντας νέες διαστάσεις στις ήδη γνωστές επιτυχίες του.
Ένας συνδυασμός όλων αυτών των παραμέτρων, μα και άλλων ακόμη, μας οδηγεί στη λίστα που ακολουθεί...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-mi-profani-alla-spoydaia-tragoydia-toy-mimi-plessa

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 606

10/10/2024
Είναι στο τυπογραφείο και σε λίγες μέρες θα είναι στη διάθεσή σας από τα LIFO BOOKS. Ένα βιβλίο με κείμενα για τον «άλλο» ελληνικό κινηματογράφο, τις ταινίες του και τους ανθρώπους του. Είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό το βιβλίο, και θα σας πω το «γιατί» στην πορεία... Κρατείστε, τώρα, αυτή την εξωφυλλάρα στο μυαλό σας και θα τα (ξανα)πούμε σύντομα...

9/10/2024
Νίκος Σπάνιας
(από τον τρίτο τόμο των ποιημάτων της Τρίτης Λεωφόρου, 1971)

BLACKBOX JAZZ MUSIC FESTIVAL vocal edition

BLACKBOX JAZZ MUSIC FESTIVAL, Vocal Edition, 18, 19, 20, 31 Oκτωβρίου & 1 Νοεμβρίου, Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός, Πλατεία Καρύτση
Μπήκε Φθινόπωρο και το BlackBox Jazz Music Festival, η μουσική γιορτή της jazz που έτυχε συγκινητικής υποδοχής τον Φλεβάρη του 2024, είναι προ των πυλών με το νέο του εγχείρημα δίνοντας έμφαση στη φωνή. Συνεχίζοντας να εξερευνά και να ανακατεύει επί σκηνής διαφορετικά ιδιώματα κι εκφάνσεις της jazz μουσικής, το BlackBox Jazz Music Festival: Vocal Edition ρίχνει τους προβολείς του στα φωνητικά, στη φωνή και τη σημασία της, τόσο ως φορέα της μελωδίας και του νοήματος, όσο και ως μουσικό όργανο με άπειρες δυνατότητες κι επιτεύγματα στον χώρο της jazz.
Το BlackBox Jazz Music Festival: Vocal Edition θα διεξαχθεί στη φιλόξενη αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», στην πλατεία Καρύτση και θα φιλοξενήσει καταξιωμένους και ανερχόμενους καλλιτέχνες της jazz σε 10 μοναδικές συναυλίες.

Η αυλαία ανοίγει στις 18 Οκτωβρίου με τη Σαββίνα Γιαννάτου και τον πιανίστα Σπύρο Μάνεση. Η τραγουδίστρια συνδιαλέγεται αυτοσχεδιαστικά με τον πιανίστα, ερμηνεύοντας τραγούδια από την Κάτω Ιταλία, τη Σαρδηνία, την Κορσική, τον Λίβανο, την Ισπανία, την Ελλάδα και τη Βόρειο Αφρική σε διαφορετικές γλώσσες και ιδιώματα. Την ίδια ημέρα θα εμφανιστεί στη σκηνή του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» το “Drums & Voice Jazztronica Duet”, το project της βοκαλίστριας Αγγελικής Τουμπανάκη και του ντράμερ, συνθέτη και sound designer Ηλία Δουμάνη, που με άκρως πειραματική και αυτοσχεδιαστική διάθεση θα μας περάσουν από τον φυσικό ήχο της κρούσης και των βοκαλισμών στην πολυμορφική διάσταση της ηλεκτρονικής μουσικής!
Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου το BlackBox Jazz Music Festival υποδέχεται τη Μαντώ με τους YFG, το μουσικό όχημα του βιρτουόζου μπασίστα, δασκάλου και συνθέτη Γιώργου Φακανά, που θα μας ταξιδέψουν σε fusion ηχητικά τοπία, αλλά και στη μαγεία της κινηματογραφικής μουσικής. Την ίδια ημέρα στη σκηνή θα εμφανιστεί και το κουαρτέτο του  Στάθη Άννινου (Στάθης Άννινος πιάνο, keyboard, ενορχηστρώσεις, Μιχάλης Τσιφτσής κιθάρα, Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο, Θάνος Χατζηαναγνώστου τύμπανα), που με τη σύμπραξη της τραγουδίστριας Κατερίνα Πολέμη θα μας ξεναγήσουν σε «Ήχους Του Κόσμου», μια πολυσυλλεκτική διαδρομή από τον Σαββόπουλο έως τον Villa-Lobos.
Ο πρώτος κύκλος του φεστιβάλ κλείνει την Κυριακή 20 Οκτωβρίου με το σχήμα της Έλλης Πασπαλά (David Lynch σαξόφωνο, φλάουτο, Τάκης Φαραζής πιάνο, Πέτρος Βαρθακούρης κοντραμπάσο, Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης ντραμς), σε jazz standards, που μας ξαναθυμίζει με τη μοναδική φωνή της. Την ίδια βραδιά θα εμφανιστούν ο τραγουδιστής Σπύρος Κλείσσας, μαζί με το τρίο του πιανίστα Γιώργου Τσώλη, σε jazz standards και μικρές εκπλήξεις. Guest star ο κουβανός Jorge Vistel στην τρομπέτα.
Λίγο πριν να εκπνεύσει ο μήνας, την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου, τα φώτα του BlackBox Jazz Music Festival θα ανάψουν και πάλι στη σκηνή, για να βρεθεί κοντά μας η Νάσια Γκόφα με το σχήμα της Jazz Tales (Θωμάς Μητρούσης κιθάρα, Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο, Αναστάσης Γουλιάρης τύμπανα, Στέφανος Κοζάνης πιάνο), για να μας παρουσιάσει, εκτός από το πρόσφατο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ της «Έρκυνα», συνθέσεις από ένα ευρύ μουσικό φάσμα. Θα τη διαδεχτεί στη σκηνή η βραβευμένη τσέχα τραγουδίστρια, συνθέτρια, πολυοργανίστρια και visual artist Milli Janatkova μαζί με τον τσέχο σαξοφωνίστα Štěpán Škoch, με το καινούριο της οπτικοακουστικό εγχείρημα “In Rhythm”, στο οποίο τα φυσικά όργανα, η παράδοση, ο αυτοσχεδιασμός, οι προηχογραφημένες λούπες και η video art  συνδυάζονται υπό την καθοδήγησή της και ακολουθούν την έμπνευση της στιγμής.
Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου θα απολαύσουμε ακόμα δυο μοναδικές συναυλίες: τη βραδιά θα ανοίξει το τρίο του σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα (Κίμων Καρούτζος, κοντραμπάσο, Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης, τύμπανα), με τη φωνή της Αναστασίας Κωνσταντινίδου σε μια παράσταση jazz μουσικής και λόγου: η έμφαση πέφτει στην κληρονομιά του Charlie Parker, συνδυασμένη με ποίηση και αφήγηση. Από την εμφάνισή τους δεν μπορούν να απουσιάζουν συνθέσεις από τον πρώτο δίσκο του τρίο, που μόλις κυκλοφόρησε. Ακολουθεί η εμφάνιση της Ειρήνης Κωνσταντινίδου και του Κουιντέτου της (Μάρκος Χαϊδεμένος πιάνο, Κίμων Καρούτζος κοντραμπάσο, Παναγιώτης Κωστόπουλος τύμπανα, Roman Gomez μπαντονεόν), που θα μας παρουσιάσουν δροσερά τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά της με τίτλο “Nothing To Lose”.
(από το δελτίο Τύπου) 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2024
Σαβίνα Γιαννάτου & Σπύρος Μάνεσης
Αγγελική Τουμπανάκη & Ηλίας Δουμάνης: Drums & Voice Jazztronica Duet
Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2024
Μαντώ & Γιώργος Φακανάς Sextet (YFG)
Στάθης Άννινος Quartet feat. Κατερίνα Πολέμη: Sounds of the World
Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2024
Έλλη Πασπαλά: Elly Loves Jazz
Γιώργος Τσώλης Trio feat. Σπύρος Κλείσσας
Guest star: Jorge Vistel
Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2024
Νάσια Γκόφα and the Jazz Tales
Milli Janatkova & Štěpán Škoch: In Rhythm
Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου 2024
Δημήτρης Τσάκας Trio feat. Αναστασία Κωνσταντινίδου
Ειρήνη Κωνσταντινίδη Quintet
Μεταξύ των σχημάτων υπάρχει μισάωρο διάλειμμα
Εισιτήρια:
https://www.ticketservices.gr/event/blackbox-jazz-music-festival-vocal-edition/?lang=el
Πληροφορίες:
www.blackboxshow.gr | Τηλ: 216 8092969 | info@blackboxshow.com

PARADISE CINEMA, SVANEBORG KARDYB δύο νέα electro-ethnologic πρότζεκτ της Gondwana Records

PARADISE CINEMA: Returning, Dream [Gondwana Records / AN Music, 2024]
Από το ιστορικό LP των Jon Hassell / Brian Eno “Fourth World Vol.1” (1980), μέχρι το “returning, dream” των Paradise Cinema η απόσταση δεν είναι μεγάλη. 

Αν το πρώτο άλμπουμ λειτουργεί σαν «φάρος», το δεύτερο είναι μια πολύ καλή περίπτωση επανεξέτασης της σύγχρονης ηλεκτρονικής, με μινιμαλιστικές ή όχι αναφορές, των ήχων περιβάλλοντος και των ρυθμών του... Τρίτου Κόσμου, όλα ανακατωμένα και επανατοποθετημένα από τον Jack Wyllie (Portico Quartet κ.λπ.), που είναι το βασικό πρόσωπο πίσω από το project Paradise Cinema. Λέμε το «βασικό», γιατί στον δίσκο ακούγονται και οι Khadim Mbaye, Tons Sambe και Laurence Pike σε διάφορα κρουστά (sabar, tama drums, drum kit).
Η εθνο-παραδοσιακότητα, λοιπόν, από τη μια μεριά και η ανάγκη επέκτασής της μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας βρίσκονται στο κέντρο αυτού του δίσκου, που έχει τον τρόπο να σε εκπλήσσει με κομμάτια σαν τα “Tide”, “Crossing”, “nowhere, home” και “night search”, μα και με όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχει σύμπνοια και ενότητα, για να το πούμε αλλιώς, στο “returning, dream”, που το κάνει κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον, από την αρχή έως το τέλος.

SVANEBORG KARDYB: Superkilen [Gondwana Records / AN Music, 2024]
Svaneborg Kardyb είναι ο Nikolaj Svaneborg (wurlitzer, σύνθια, πιάνο) και ο Jonas Kardyb (ντραμς, κρουστά) – δανοί μουσικοί, τους οποίους βοηθούν οι Milo Fitzpatrick σε κοντραμπάσο και Maria Martine Jagd σε βιολί, προκειμένου να φέρουν εις πέρας το άλμπουμ τους “Superkilen”. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Βασικά οι Δανοί είναι επηρεασμένοι από την βορειοευρωπαϊκή jazz (nordic και όποια άλλη) και κάποια πρώτα ονόματα, που μπορεί να έλθουν στον νου σου, ακούγοντάς τους, είναι οι e.s.t., και στις πιο απλές ενοργανικά στιγμές τους, εκεί όπου το πιάνο και λίγα κρουστά κυριαρχούν, ο Jan Johansson.
Γενικώς την μουσική τους θα την χαρακτήριζες... αιθέρια jazz, με αναφορές στις «μουσικές του κόσμου», όσον αφορά τις ρυθμολογίες, άνευ φωνητικών και με στόχευση στο καλό μέσο γούστο.
Τούτο δεν σημαίνει πως το “Superkilen” δεν προσφέρει απαιτητικές στιγμές, σαν το “Vakler” για παράδειγμα, στο οποίο κυριαρχούν τα κρουστά, είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο πλάνο, προσδίδοντας μιαν «αφρικανικότητα» στο άκουσμα – το ίδιο που συμβαίνει και με το “Balancen” εξάλλου, στο οποίο ακούς ήχους που προσιδιάζουν σε balafon. Πολύ δυνατή είναι και η εισαγωγή με το χορευτικότατο “Superkilen” και με το wurlitzer να γκρουβάρει ακαταπαύστως, αλλά δεν είναι χαρακτηριστική όλου του άλμπουμ – που κυλάει, γενικώς, σε χαμηλότερες στάθμες.

LOUIS SCLAVIS / BENJAMIN MOUSSAY, AVISHAI COHEN νέα άλμπουμ στην ECM

LOUIS SCLAVIS / BENJAMIN MOUSSAY: Unfolding [ECM Records / AN Music, 2024]
Η μεγάλη ιστορία του γάλλου κλαρινίστα και μπάσο-κλαρινίστα Louis Sclavis στην ECM και έξω απ’ αυτήν είναι, χονδρικώς, γνωστή. Όμως και ο συμπατριώτης του πιανίστας Benjamin Moussay έχει δημιουργήσει όνομα μέσα από τη γερμανική εταιρεία, όχι μόνον ως συνεργάτης του Sclavis, αλλά και με τα δικά του άλμπουμ, όπως το “Promontoire” (2020) φερ’ ειπείν, για το οποίον υπάρχει review (και) στο blog.

Η πιο νέα συνεργασία του Sclavis με τον Moussay αποκαλείται “Unfolding” και περιλαμβάνει εννέα tracks, για κλαρίνο, μπάσο-κλαρίνο και πιάνο, ηχογραφημένα, τον Μάρτιο του 2024, στα Studios La Buissonne, στην Pernes-les-Fontaines.
Έξι συνθέσεις του Moussay και τρεις του Sclavis, καταγράφονται λοιπόν εδώ, που περιλαμβάνουν σεμνές συνομιλίες, ανάμεσα στους δύο μουσικούς – με το μελωδικό και λυρικό στοιχείο να κυριαρχούν. Μπορείς να το αποκαλέσεις και ευρωπαϊκή τζαζ δωματίου αυτό που ακούς στο “Unfolding”, μία αργά εξελισσόμενη σπονδή, που διαθέτει και αυτοσχεδιαστικά στοιχεία φυσικά (άκου τα “L'étendue” και “Somebody leaves” του Sclavis, λίγο πριν από το τέλος) και που επιβάλλεται με την εσωτερική δύναμή της και με την απτόητα έντονη εξέλιξή της.

AVISHAI COHEN: Ashes to Gold [ECM Records / AN Music, 2024]
Για τον ισραηλινό τρομπετίστα, φλουγκελχορνίστα και φλαουτίστα Avishai Cohen (γιατί υπάρχει και πιανίστας-μπασίστας με το ίδιο ονοματεπώνυμο) έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog. Ο Cohen έχει συνεχείς δίσκους στην ECM τα τελευταία χρόνια – δίσκους που μοιράζεται με τον συμπατριώτη του πιανίστα Yonathan Avishai, αυστηρώς προσωπικούς ή και με ευρύτερα σχήματα και οι οποίοι είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Να πέντε τίτλοι: “Into the Silence” (2016), “Cross my Palm with Silver” (2017), “Playing the Room” (2019), “Big Vicious” (2020) και “Naked Truth” (2022).
Στο πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Ashes to Gold” και που είναι ηχογραφημένο και αυτό (τον Σεπτέμβριο του ’23) στα Studios La Buissonne, ο Cohen συνεργάζεται με τους Yonathan Avishai πιάνο, Barak Mori κοντραμπάσο και Ziv Ravitz ντραμς, παρουσιάζοντας μία δική του σουίτα, την πενταμερή “Ashes to gold”, το “Adagio assai”, από το piano concerto in G major του Maurice Ravel και ακόμη μία σύνθεση της κόρης του Amalia Cohen (την τρίλεπτη “The seventh” εκεί στο τέλος).
Το βασικό σύνθεμα, που είναι η σουίτα, είναι ένα θαυμάσιο τζαζ-ιμπρεσιονιστικό αφήγημα, με ωραιότατο κλείσιμο, και αναφερόμαστε στο πέμπτο και τελευταίο μέρος, που έχει δεκάλεπτη διάρκεια και άρα τον «χώρο», ώστε κάθε μουσικός να δείξει και τις ειδικές (και δικές) του ικανότητες, μα και να αποδείξει πως μόνο μέσω της συνολικότερης λειτουργίας του κουαρτέτου το αποτέλεσμα μπορεί να αγγίξει το «τέλειο». Μεγάλη η συνεισφορά του rhythm section εδώ (και βασικά του ντράμερ Ravitz) και βεβαίως των δύο βασικών σολιστών, του τρομπετίστα Cohen και του πιανίστα Avishai.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 605

9/10/2024
Έφυγε από τη ζωή ο Χάρης Χαλκίτης. Ένας αληθινά σπουδαίος μουσικός της ελληνικής ποπ και του ροκ. Διαβάστε εδώ και ακούστε στα σχόλια...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/02/disco-king.html

8/10/2024
Πολλή σαχλαμάρα ξεβράστηκε από τα μίντια, με το που πέθανε ο Μίμης Πλέσσας – ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες-τραγουδοποιούς από το ’60 και μετά.
Έτσι αντί όλοι να ασχοληθούν με τα τραγούδια του, γνωστά και άγνωστα, με τα αριστουργήματά του, με τους δίσκους του και τις μουσικές του, βάλθηκαν να μας πληροφορήσουν για τις σχέσεις του Πλέσσα με τη φυσική και τη χημεία (ένας φυσικός με μεταπτυχιακό στη χημεία διαβάσαμε), πως αντικείμενο του Μίμη Πλέσσα στη χημεία ήταν η μελέτη της πρωτεΐνης μυελίνης, η μείωση της οποίας σχετίζεται με τη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, πως ο Πλέσσας είχε λέκτορα τον Άλμπερτ Αϊνστάιν κ.λπ.
Το μόνο που δεν μας είπαν ήταν πως ο Πλέσσας είχε συναντηθεί και με τον Οπενχάιμερ και πως του είχε πει πως είχε μετανιώσει (ο Οπενχάιμερ) για την ατομική μπόμπα.
Τι να πει κανείς με την ηλιθιότητα και τον αρχοντοχωριατισμό που δέρνει ορισμένους και ορισμένες.
Λοιπόν μάγκες μου ο Πλέσσας ήταν τεράστιος όχι για τις μυελίνες, και τις φυσικές, και τις χημείες, αλλά γιατί έγραψε αυτό το φοβερό μόλις ενός λεπτού και 20 δευτερολέπτων “Sunshine for your dreams”, για τον Δημήτρη Ταμπόση, που τραγουδάει, και για τους Βαγγέλη Σειλινό και Έρρικα Μπρόγιερ που ξεσκίζονται στο χορό.
Ο Σειληνός, δε, είναι απίστευτος με τη μισή στροφή που κάνει στην αρχή, είναι κάπως σαν να δίνει το σύνθημα για ξεφάντωμα, ενώ με το που ζουμάρει ο φακός στα άσπρα παπούτσια της Μπρόγιερ, που... προσγειώνεται πηδώντας, νοιώθεις σαν να πέταξε κάποιο πουλί! Φοβερή η κίνηση-χορός απ’ όλους και βεβαίως ο τρόπος που έστησε ο Δαλιανίδης αυτό το λεπτό.
Τι θα ήταν όλο αυτό το μονόλεπτο αριστούργημα χωρίς το έξαλλο σέικ του Πλέσσα; Απολύτως τίποτα.
Μνημείο για (ψευτο)χίπιδες και ντιρλαντάδες... και άσε τις φυσικές και τις χημείες να κουρεύονται...
https://www.youtube.com/watch?v=4E8Kf2tvetQ

8/10/2024
Πέθανε ο ολλανδός μεσο-αμυντικο-επιθετικός του Άγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας Johan Neeskens, στα 73 του. Όσοι τον θυμούνται από το μακάριο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 δύσκολα θα ξεχάσουν τα προσόντα του. Σπάνιος παίκτης, που βασικά στήριζε τον Κρόιφ. Ή του άνοιγε δρόμους, ή τον τροφοδοτούσε, ή κάλυπτε τα κενά στο κέντρο, όταν εκείνος επιτιθόταν. Ο Neeskens ήταν φοβερός, γιατί έπαιζε το ίδιο καλά ανασταλτικά και επιθετικά, σημειώνοντας και αρκετά γκολ.

Αυτό το χαρτάκι που βλέπετε το έχω από το 1974. Δεν είμαι συλλέκτης «χαρτακίων», αλλά πολύ θα το ήθελα... Ο Neeskens έχει μόλις σκοράρει στο ματς (του δεύτερου γύρου) Ανατολική Γερμανία-Ολλανδία 0-2 (με γκολ στο έβδομο λεπτό) και πανηγυρίζει, ενώ πίσω του τρέχει ο Κρόιφ.
Το ματς είχε γίνει στις 30 Ιουνίου 1974, στο Parkstadion του Gelsenkirchen (Δυτική Γερμανία), οπότε η σειρά αυτή με χαρτάκια της ΜΕΛΟ, που είχε 300 νούμερα (ανάμεσα και φάσεις από το Παγκόσμιο του ’74), πρέπει να κυκλοφόρησε στην αρχή της μεταπολίτευσης. Θέλω να πω πως 50 χρόνια πριν τα μαζεύαμε αυτά...

8/10/2024
Κοιτάζω, τώρα, την 20άδα με τα ευπώλητα του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, το τελευταίο εξάμηνο, στην κατηγορία «ΤΕΧΝΗ-ΘΕΑΤΡΟ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» και θέλω να κάνω μια-δυο παρατηρήσεις.
Η λίστα περιλαμβάνει πολλά κλασικά ονόματα (Σαίξπηρ, Τσαρούχης, Ίψεν, Μπέκετ, Ντάριο Φο, Αισχύλος, Χατζιδάκις, Μόραλης, Τενεσί Ουίλιαμς), που σημαίνει πως ο κόσμος, στη συγκεκριμένη κατηγορία, εμπιστεύεται, διαχρονικά, το σίγουρο και το υπεράνω κριτικής. Δεν είναι να απορείς. Το κλασικό δεν πεθαίνει ποτέ. Πάντα ένας νεότερος συγγραφέας θα πρέπει να συναγωνιστεί με τα μεγαθήρια (στις συγκεκριμένες κατηγορίες).
Το να καταφέρνουν, τώρα, τρία βιβλία, ένα για το παλιό ελληνικό ροκ και την ποπ, ένα για τον Βασίλη Καρρά (που «εκμεταλλεύεται» πάντως τον πρόσφατο θάνατο ενός επιτυχημένου και αγαπημένου τραγουδιστή) και ένα για τα Διάφανα Κρίνα (ένα αγαπημένο συγκρότημα των 40άρηδων, που είναι ίσως η τελευταία ηλικιακή κατηγορία που αγοράζει πιο μαζικά βιβλία) λέει κάτι.
Πως τα βιβλία που καταπιάνονται με ελληνικά θέματα (σε μουσική, κινηματογράφο, θέατρο, εικαστικά κ.λπ.), πιο ταπεινά και πιο κοντινά στον μέσο αναγνώστη –σ’ εκείνον που έχει «ζήσει» το περιεχόμενό τους, που έχει γνώμη γι’ αυτό, μπορώντας να κρίνει άμεσα τον συγγραφέα–, πάντα θα ενδιαφέρουν, αν έχουν κάτι να πουν, κάνοντας την εκδοτική έκπληξη.

Η λίστα:
1. Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ και ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της 1965-1982 (2η έκδοση αναθεωρημένη) / ΤΡΟΥΣΑΣ ΦΩΝΤΑΣ / Εκδότης: ΟΓΔΟΟ
2. Η κωμωδία των παρεξηγήσεων / SHAKESPEARE WILLIAM/ Εκδότης: GUTENBERG
3. Καλησπέρα και καλή βραδιά / Η βιογραφία του Βασίλη Καρρά / ΚΑΝΟΥΣΗΣ ΘΑΝΟΣ / Εκδότης: ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
4. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ / THE ART OF ACTING / ADLER STELLA / Εκδότης: ΙΝΔΙΚΤΟΣ
5. Μαθήματα ζωγραφικής (χαρτόδετη έκδοση) / Χίος, 1981 / ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ / Εκδότης: ΑΓΡΑ
6. ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ / ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ / IBSEN HENRIK / Εκδότης: GUTENBERG
7. Άπασα / Όλα τα έργα / KANE SARAH / Εκδότης: ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
8. Διάφανα κρίνα / Έγινε η απώλεια συνήθειά μας / ΣΑΡΡΗΣ ΘΑΝΟΣ / Εκδότης: ΟΞΥ
9. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) / HARTNOLL PHYLLIS / Εκδότης: ΥΠΟΔΟΜΗ
10. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ / BECKETT SAMUEL (NOBEL 1969) / Εκδότης: ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ
11. Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ / FO DARIO (NOBEL 1997) / Εκδότης: ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
12. Η ιστορία της τέχνης σε 21 γάτες / GOULD NIA / Εκδότης: ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ
13. Αισχύλος: Ορέστεια 2024 / ΑΙΣΧΥΛΟΣ / Εκδότης: ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
14. Ο καθρέφτης και το μαχαίρι / ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ / Εκδότης: ΙΚΑΡΟΣ
15. ΑΜΛΕΤ / SHAKESPEARE WILLIAM / Εκδότης: GUTENBERG
16. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ) / ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ / Εκδότης: ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
17. Στα φώτα / Η πορεία στο θρυλικό Actors Studio και άλλες ιστορίες ζωής, συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα / ΜΑΝΩΛΙΚΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ / Εκδότης: ΑΡΜΟΣ
18. Τα χρώματα και οι μυστικές ζωές τους / ST. CLAIR KASSIA / Εκδότης: ΠΕΚ (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ)
19. Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ / WILLIAMS TENNESSEE / Εκδότης: ΗΡΙΔΑΝΟΣ
20. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) / GOMBRICH HANS-ERNST / Εκδότης: ΜΙΕΤ (ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ)

7/10/2024
Ο Μίμης Πλέσσας μπροστά στην philicorda, όταν τον είχαμε επισκεφθεί με όλο το team του Jazz & Τζαζ την άνοιξη του 2005.

Το όργανο, παρότι δεν δούλευε, κάτι είχε καεί εξ όσων θυμάμαι, ο μαέστρος το είχε ακόμη τότε στο σπίτι του.
Ο δίσκος του 1965, που είναι πάνω στο όργανο, είναι ο δικός μου. Ο μαέστρος δεν τον είχε στη δισκοθήκη του, αλλά είχε τα tapes, τα οποία είχε ψηφιοποιήσει και περάσει σε CD-R (από το οποίο και θα γινόταν τελικά το μάστερ, για το CD του Jazz & Τζαζ).
Για την ιστορία, και για το πώς προέκυψαν όλα αυτά, δες το προηγούμενο ποστ-κείμενο, που ανέβηκε σήμερα στο LiFO. gr.
(Η φωτογραφία είναι του Στέφανου Σαμακά).

6/10/2024
Γιάννης Πατίλης "Αλλά τώρα, προσέχτε!..." (1973)

5/10/2024
Ένα από τα τελευταία πολύ σπουδαία τραγούδια του Πλέσσα, σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη, που δεν θα το δεις εύκολα στα ποσταρίσματα, ούτε θα το ακούσεις από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα...
https://www.youtube.com/watch?v=D_2vdJ8-jmo

5/10/2024
Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80 τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα από τον ελληνικό κινηματογράφο, και βασικά από τις ταινίες της Finos Films, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο – ως εμπορικό προϊόν. Ελάχιστοι ασχολούνταν με αυτά. Δεν τα άκουγες ούτε στα κέντρα, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε πουθενά. Που λέει ο λόγος δηλαδή. Αραιά και πού έπιανε κάτι τ’ αυτί σου. Ο χαμός έγινε μετά το 1987-88, με το ξεκίνημα της «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης.
Η αναζήτηση ρεπερτορίου, προκειμένου να βρεθούν με 24άωρο πρόγραμμα, από τη μια μέρα στην άλλη, εκατοντάδες ραδιοσταθμοί, δημιούργησε μια πρώτη έκρηξη. Τότε συλήθηκαν και τα επαρχιακά δισκάδικα. Όταν δε η ιδιωτική τηλεόραση θα άρχιζε να προβάλλει κάθε λίγο και λιγάκι και τις σχετικές ταινίες, καμιά 50αριά φορές το μήνα, θα γινόταν το σώσε.
Είμαι σίγουρος, αν και δεν έχω στοιχεία, γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα, πως τα 3/4 των πωλήσεών του «Ο Δρόμος» τα έκανε μετά το 1990, και βασικά μετά την καθιέρωση του CD. Μέχρι τότε αμφιβάλλω αν είχε πουλήσει 150-200.000 αντίτυπα (και πολλά λέω).
Αυτή η φάση εν τω μεταξύ έχει πολλές διαστάσεις, που δεν προλαβαίνω να τις γράψω στο ποστ. Τη βασικότερη θα πω.
Όσο έργο του Πλέσσα, τραγούδια και συνθέσεις, δεν πέρασε από τον μικροαστικό ελληνικό κινηματογράφο αγνοείται, και κανείς δεν ασχολείται με δίσκους τού μαέστρου τύπου «Λουκιανού Νεκρικοί Διάλογοι», «Παράσταση», «Σταθμός 0», «Τα Μόρτικα», «Ουτοπία» και άλλα πολλά, που δεν παύει να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η ιδιωτική ραδιοφωνία και η τηλεόραση έχουν κάνει πολύ μεγάλο κακό στο ελληνικό τραγούδι διαχρονικά –δεν μ’ ενδιαφέρουν τώρα τα άλλα– και αυτό το πιστεύω από χρόνια. Και το κακό είναι πολλών διαστάσεων. Δεν αφορά μόνο τον Πλέσσα και τους (ξεχασμένους) δίσκους του.

SATOKO FUJII QUARTET μετά από χρόνια ξανά σε κίνηση το συναρπαστικό κουαρτέτο

Το κουαρτέτο της ιαπωνίδας πιανίστριας Satoko Fujii ήταν ανενεργό για πολλά χρόνια. Σχηματίστηκε στην αρχή των 00s από τους Natsuki Tamura τρομπέτα, Satoko Fujii πιάνο, Hayakawa Takeharu μπάσο και Tatsuya Yoshida ντραμς (από Ruins, Acid Mothers κ.λπ.), δίνοντας πέντε άλμπουμ στο διάστημα 2001-2007, για να ξανασφίξει τις σχέσεις του μόλις πρόσφατα, τον Απρίλιο του 2024, όταν θα ηχογραφούσε στα Orpheus Recording Studios του Τόκυο το παρόν “Dog Days of Summer” [Libra Records, 2024]. Το σχήμα αυτό είναι ένα από τα πιο... rock της Ιαπωνίδας, και αυτό, οπωσδήποτε, το κάνει διαφορετικό.

Σε χοντρές γραμμές θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και jazz-rock το Satoko Fujii Quartet, μ’ έναν τρόπο ανατρεπτικό όμως – καθότι ό,τι πράττουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί έχει εντός του στοιχεία ανατροπής, είτε σε σχέση με τα παιξίματα, είτε σε σχέση με τις διαμορφώσεις των κομματιών που ποτέ δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Εδώ τα ηλεκτρικά vibes τα προσδίδει βασικά ο Takeharu με το ηλεκτρικό μπάσο του, που μπορεί να το μετατρέπει και σε κιθάρα ενίοτε με τα πεντάλια του – ενώ και η ορμή του rock δεν λείπει από τα χτυπήματα του Yoshida, που πολλές φορές είναι εκείνος που δίνει το σύνθημα για το οργανικό ξεπάστρεμα (άκου ας πούμε το “Metropolitan expressway”).
Το σχήμα παίζει τρομερά πυκνά και συνεκτικά, με τις συνθέσεις (όλες της Fujii) να ακούγονται... πληθωρικές και ογκωδέστατες. Σε όλα τα κομμάτια μπορείς να εντοπίσεις κάποια ροκ στοιχεία, αν και το “Haru wo matsu” (στη θέση 2), με το σόλο μπάσο του Takeharu στην αρχή, την πιανιστική συνέχεια και την εμπλοκή όλου του γκρουπ, μετά το τρίτο λεπτό, συν το σόλο ντραμς στο τέλος είναι χαρακτηριστικό της αντίληψης των Ιαπώνων για την δυνατή ηλεκτρική μουσική.
Ακόμη και το μικρότερο κομμάτι σε διάρκεια, το 5:45 λεπτών “A parcel for you” σε αποζημιώνει, ως ακροατή, με το καμπανωτό μπάσο και το εξουθενωτικό drumming, συν τον πιανιστικό και τρομπετικό ξεσηκωμό, που ετοιμάζουν οι Fujii και Tamura, με το 11λεπτο “Circle dance” να αποτελεί από μόνο του μια δοκιμασία – και για τα woofers των ηχείων μας και για τ’ αυτιά μας. Τεράστιοι μουσικοί σε σπάνιας δύναμης και λειτουργικότητας συνθέσεις.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με δύο 7λεπτα κομμάτια, τα “Low” και “Dog days of summer” – με το πρώτο να μας συστήνει κατά κάποιο τρόπο τους τέσσερις οργανοπαίκτες και με το δεύτερο (και έσχατο) να μας αποτελειώνει μέσα από ένα... jazz-rock παρανάλωμα.
Δίσκος της χρονιάς. Ένας από τους πολύ λίγους τέλος πάντων.
Επαφή: www.satokofujii.com