NEPAL DEATH μια psych band από την Σουηδία

Οι Σουηδοί Nepal Death είναι μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από την Σουηδία, την οποία δεν είναι εύκολο να την αποκρυπτογραφήσεις. Φερ’ ειπείν, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσοι και ποιοι μουσικοί την αποτελούν, καθώς στην ηχογράφηση του πιο πρόσφατου LP τους παίρνουν μέρος δυο-τρεις δεκάδες άτομα. Υπάρχουν κάποια βασικά πρόσωπα, που τα συναντάς σε αρκετά από τα δεκατέσσερα tracks του πιο πρόσφατου άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Pilgrims and Psychonauts” [Kali Psyche Records / Sound Effect Records, 2025], όπως είναι ο τραγουδιστής Anders Hallberg και ο κιθαρίστας Bo Pettersson, όμως το θέμα παραμένει.

Το ύφος των Nepal Death δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις. Σε μια πρώτη φάση μοιάζει να είναι οι Hawkwind μια βασική επιρροή, αλλά πολύ γρήγορα στο «κόλπο» των Σουηδών μπαίνουν πολλά. Κατ’ αρχάς υπάρχει ένα up-tempo στα περισσότερα κομμάτια, με το ρυθμικό τμήμα να είναι τοποθετημένο πολύ μπροστά δίνοντας τον τόνο. Από ’κει και πέρα υπάρχουν οι διάφορες στρώσεις με τις φωνές, τα πλήκτρα και τα ηλεκτρονικά, τα indian vibes, τις mantras (να μην γράψω τις μάντρες) και ό,τι άλλο, που προσδίδουν στις συνθέσεις των Nepal Death μία trance λειτουργικότητα. Φυσικά, οι κιθάρες, τα όργανα και τα σύνθια είναι εκείνα που καθορίζουν εν πολλοίς τον ήχο του “Pilgrims and Psychonauts”, που, σε κάθε περίπτωση, είναι πληθωρικότατος και με συνεχή «γεμίσματα» από space vibes, που δημιουργούν ένα διαρκές «τέντωμα». Όπως γράφουν και οι ίδιοι στη σελίδα τους στο discogs: «Φανταστείτε τον Charles Manson και τον Anton LaVey να συνεργάζονται με μια μπάντα fake μελών της σέχτας Hare Krishna, η οποία (μπάντα) κατευθύνεται με ταχύτητα προς το Κατμαντού, μ’ ένα ετοιμόρροπο λεωφορείο VW κατά μήκος του σκονισμένου Hippie Trail το 1966». Πολλά τουριστικά fake εδώ... αλλά ok. Ο δίσκος είναι καλός και αυτό έχει σημασία.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/pilgrims-and-psychonauts-the-hippie-trail-revisited

η ΜΑΡΙΑ ΦΙΡΛΙΓΚΟΥ μελοποιεί Κώστα Καρυωτάκη

Η Μαρία Φιρλίγκου είναι μια νέα συνθέτρια-πιανίστρια, με ευρύτερες σπουδές, που τώρα εμφανίζεται στη δισκογραφία μ’ ένα πρώτο, φιλόδοξο, ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αποκαλείται «Κάνε τον Πόνο σου Άρπα» [Ιδιωτική Έκδοση, 2025] και στηρίζεται, στιχουργικά, στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου τα δέκα έχουν λόγια του Καρυωτάκη, ενώ τα υπόλοιπα δύο αποτελούν μεταφράσεις του Καρυωτάκη σε ένα ποίημα του Heinrich Heine και σε ένα της Anna de Noailles. Η Φιρλίγκου συνθέτει, τραγουδά, παίζει πιάνο και επιπλέον ενορχηστρώνει (κυρίως με ψηφιακά όργανα), ηχογραφεί, κάνει μείξη και mastering. Στον δίσκο της, με άλλα λόγια, έχει τον πλήρη έλεγχο σχεδόν σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας του και της τεχνικής παραγωγής του, αν και «βοήθειες» υπάρχουν – κυρίως σε φωνητικά και σε ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα track.

Οπωσδήποτε το άλμπουμ της Φιρλίγκου έχει ενδιαφέρον – σε μια πρώτη φάση. Ως ανεξάρτητη παραγωγή έχει βεβαίως τα ζητήματά της, αλλά σαν προσπάθεια συνολικά διαθέτει και θετικά σημεία. Βασικά, επειδή αρκετές από τις μελοποιήσεις της Φιρλίγκου δείχνουν ικανότητες στην μελωδική και αρμονική αποτύπωση, ενώ και η φωνή της είναι πολύ καλή (αν και ακούγεται κάπως «άγαρμπη», λόγω της παραγωγής).
Η δική μου γνώμη είναι πως η Φιρλίγκου έχασε μια ευκαιρία να κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, και αιτία είναι η... σύμπτυξη των καταστάσεων. Σ’ ένα επαγγελματικό στούντιο, με κανονικά όργανα και με άνθρωπο με κάποιες γνώσεις στην παραγωγή το σύνολο σίγουρο θα ήταν αρτιότερο.
Επίσης, νομίζω πως στη βάση που δούλεψε η Φιρλίγκου (στη βάση μιας σπιτικής παραγωγής) το πέρασμα των μελωδιών της στο πιάνο (μόνο στο πιάνο) θα απέδιδε πιστότερα και πειστικότερα τη δουλειά της. Τα ψηφιακά και τα ηλεκτρονικά δεν βοηθούν – άσε που παραπέμπουν κάπως σε Λένα Πλάτωνος και αυτό δεν είναι ευνοϊκό.
Θα τα ξεπεράσω, όμως, όλα αυτά και θα πω πως παραπάνω από τα μισά τραγούδια τού «Κάνε τον Πόνο σου Άρπα» είναι καλά ή και πολύ καλά, δίχως κάποιο να φαντάζει μικρό ή λίγο. Δηλαδή η πρώτη μουσική ύλη έχει βάθος, οι συνθέσεις ρέουν, ενώ και η φωνή, όταν δεν περνάει από κάποιες περιοχές που φέρνουν στη μνήμη την Σαβίνα Γιαννάτου, είναι επαρκέστατη γι’ αυτό το είδος του τραγουδιού, της μελοποιημένης ποίησης εννοώ. Η Φιρλίγκου εξάλλου είναι σοβαρή τραγουδίστρια, δεν είναι... περίπου τραγουδίστρια.
Νομίζω πως στην επόμενη δουλειά της η Μαρία Φιρλίγκου θα πρέπει να πατήσει ακόμη πιο γερά στα δικά της πόδια. Ό,τι έχει ακούσει και ό,τι την έχει επηρεάσει καλώς το έχει ακούσει και την έχει επηρεάσει, αλλά, τώρα, όλα αυτά πρέπει να μπούνε στο χρονοντούλαπο. Να προχωρήσει μπροστά, άφοβα και ανεπηρέαστα. Τραγούδια σαν τα «Πες, η αγάπη τι έχει γίνει», «Οι αγάπες», «Θέλω να φύγω πια από δω», «Οι σκιές», «Μα η αγάπη μου δεν πεθαίνει» κ.λπ. δείχνουν πως έχει τα προσόντα να το πράξει.
Επαφή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100054038150543&locale=el_GR

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 675

15/10/2025
 «... χτίζουν τη νέα τάξη από τα υλικά κατεδαφίσεως...»
Αντώνης Λαυραντώνης

Ο Λαυραντώνης (1926-2023) υπήρξε ένας από του πιο ανεξιχνίαστους διανοούμενους της αριστεράς, καθώς άφησε ελάχιστα γραπτά κείμενα (προτιμούσε μάλλον τον σωκρατικό λόγο). Το βασικό και ανατρεπτικό πιστεύω του συνοψιζόταν στο ότι επαναστατική μπορεί να είναι μόνον η δράση των καταπιεσμένων μαζών και πως η «επαναστατική ιδεολογία» είναι δείγμα υποχώρησης και προσαρμογής, καθώς εύκολα μπορεί αυτή να συμφιλιωθεί με τις απαιτήσεις του συστήματος. Το μοναδικό βιβλίο του Λαυραντώνη κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα και περιλαμβάνει μεταφρασμένο στα αγγλικά ένα κείμενό του από το 1964.

14/10/2025
Επειδή όλοι μπορεί να συμπεριφερθήκαμε σα ρεμάλια, κάποια στιγμή στη ζωή μας, πενθούμε απόψε για το χαμό του Άλκη Γιαννακά...

14/10/2025
Για τον μεγάλο τραγουδιστή των Blue Birds και των Idols (για μένα υπήρξε κορυφαίος), τον Γιώργο Πετρίδη, θα βρεις πολλά να διαβάσεις στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60...." [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

Μόνο και μόνο να τον προσέξεις με τι αίσθημα, ορμή και ερμηνευτικό θράσος τραγουδάει το "Τρικυμία στην καρδιά μου" φτάνει. Να μη μιλήσω για "Indian reservation" κτλ.

13/10/2025
Στις 3 Μαρτίου 1970 κυκλοφορεί το δέκατο τεύχος του περιοδικού ποικίλης ύλης «Ψυχαγωγία» με εξώφυλλο... Hair! Διαβάζουμε: «Οι Τρίχες “Είδα στο Λονδίνο την πολύκροτη παράσταση”». Ποιος ήταν εκείνος που είχε δει το “Hair” και που θα έγραφε αναλυτικά γι’ αυτό; Ήταν ο Γιάννης Πετρίτσης (δημοσιογράφος τότε και λίγο αργότερα τραγουδοποιός).

Το κείμενο του Πετρίτση στην «Ψυχαγωγία» θα έπεφτε τότε στα χέρια του Μίκη Θεοδωράκη, όταν βρισκόταν ακόμη στο στρατόπεδο του Ωρωπού. Ο Θεοδωράκης εντυπωσιάζεται από το κείμενο του Πετρίτση και γράφει ένα δικό του απαντώντας στον συντάκτη της «Ψυχαγωγίας» και συμπληρώνοντάς τον, το οποίο συμπεριλαμβάνει στο ιστορικό βιβλίο του «Μουσική για τις Μάζες» [Ολκός, 1972]. (Να σημειώσω επίσης πως ο Θεοδωράκης είχε δει το “Hair” στη Νέα Υόρκη και μιλούσε γι’ αυτό από το 1970 – π.χ. στο γαλλικό “Pop Music”).
Για όλα αυτά θα διαβάσεις πάμπολλες λεπτομέρειες στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

12/10/2025
>>Τέλος τα «τσαντίρια» στο Σύνταγμα -Μητσοτάκης: Η φύλαξη και συντήρηση του Αγνώστου Στρατιώτη περνά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας<<

[με κάτι τέτοια ηδονίζονται...]

11/10/2025
Το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] τελείωσε (και βεβαίως σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό). Είναι εξαντλημένο στον εκδότη εννοώ.
Η Πολιτεία πούλησε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα γιατί θεώρησε το βιβλίο πως ήταν δεύτερη έκδοση (όπως και ήταν) δίνοντάς το από την αρχή με έκπτωση 20%, αλλά πλέον δεν έχει άλλα αντίτυπα (γιατί δεν έχει άλλα το Όγδοο για να της δώσει).

Τούτο σημαίνει πως σε κυκλοφορία υπάρχουν αυτή τη στιγμή μόνον όσα αντίτυπα βρίσκονται ήδη στα βιβλιοπωλεία (λίγα υποθέτω). Το λέω για να το γνωρίζουν αυτό οι φίλοι και οι φίλες, που δεν έχουν αγοράσει ακόμη το βιβλίο και που ενδιαφέρονται να το προμηθευτούν, πριν χαθεί εντελώς από την κανονική αγορά (καθότι μετά θα υπάρχει μόνο στα second hands, με ό,τι σημαίνει αυτό).

10/10/2025
Proxy βράβευση. Κατά βάση βραβεύτηκε η αμερικάνικη κτηνώδης "προστασία".
[πρόεδρε μην κλαις - δικό σου είναι το βραβείο, έστω και δι' αντιπροσώπου]

10/10/2025
Δηλαδή αυτός που μαχόταν τον κομμουνισμό 60 χρόνια, άκουγε ροκ και επέτρεψε την προβολή του "Γούντστοκ" (Three Days of Peace and Music) δεν άξιζε να πάρει νόμπελ ειρήνης ; (γέλιο) Κι αυτός δικό τους παιδί ήταν... [τα χάλια τους]

10/10/2025
>>Μετά τον Αύγουστο του ’65 η τρέλα της yanka είχε οπωσδήποτε υποχωρήσει, παρότι όλη εκείνη την περίοδο φαίνεται πως επωφελήθηκαν ή επιχείρησαν να επωφεληθούν πολλοί (και πολλές εταιρείες), αφού, εκτός των Forminx και των Juniors, γιάνκες ηχογράφησαν οι Charms («Yanka» στην Popular – το εμφανίζουν ως traditional και δεν ήταν μακριά από την αλήθεια), οι Γαλαξίες («Γιάνκα για μικρά παιδιά» σε ετικέτα Polydor και ROL), ο Tony Pinelli με την Athinea Orchestra («Rosalie yanka» και «Yiovanka yanka» στην Lyra), οι Πατρινοί Spiders («Penguin, jenka» στην Polydor), οι Dragon’s («Acropolis yanka» στην RCA Victor), οι Sea-Gulls («Safari jenka» στην Pan-Vox), οι Orchestre Aris-Alba («Nicolassa yanka» στην RCA Victor), ο Τίνο Ανδροκλής και οι Σολίστες του («Παίξε γιάνκα» στην Simonetta), αλλά και συνθέτες όπως ο Μίμης Πλέσσας, με την «Greek jenka» του στην Lyra (ακούγεται στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια» και χορεύεται από τους Αλέκο Τζανετάκο-Κατερίνα Γώγου) και ο Γεράσιμος Λαβράνος. Αλλά, εδώ, αξίζει να σταθούμε κάπως παραπάνω... <<

Στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις πολλά για την τρέλα της yanka, που δεν θα τα βρεις αλλού...

αναγνώστες και αναγνώστριες για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου (ΙΙI)

Dimitrios Kambakos 

Babis Moulakakis 

Φώντα καλησπέρα! Εδώ πήρα το νέο βιβλίο, κ το κύτταρο ! Καλή επιτυχία καλοταξιδο,! αν είμαι αθηνα θα έρθω να πω ένα γεια, σιγουρα! Οκ κ πολιτεία το έχουν σε καλό σημείο
Δεν θα το έκρινα ούτε από τις λέξεις, ούτε από τις σελίδες, ούτε από την ποιότητα της έκδοσης. Το βιβλίο του Φώντα Τρούσα είναι Σπάνιο πόνημα με απίστευτες και άγνωστες πληροφορίες και αποκόμματα εποχής. Σε αυτή την Έρευνα και τη Συλλογή υλικού που μας προσφέρει, τι τιμή να βάλει κανείς;;; Ανεκτίμητο! 

Giorgos Katsampas

Tasos Giannousis

Καλή συννεφιασμένη μας Κυριακή, φίλες & φίλοι. 

Apostolos Papaeconomou
Και τα 3 αγορασμένα από την στιγμή της κυκλοφορίας τους. Αναζητείται ελεύθερος χρόνος για να διαβαστούν…

Andreas Knps 

αναγνώστες και αναγνώστριες για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου (ΙΙ) 

https://diskoryxeion.blogspot.com/2025/08/blog-post_25.html 

αναγνώστες και αναγνώστριες για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου (Ι) 

https://diskoryxeion.blogspot.com/2025/08/blog-post.html

RAPHAËL PANNIER QUARTET / KHADIM NIANG & SABAR GROUP ζωντανοί στο Saint-Louis της Σενεγάλης

Το “Live in Saint Louis, Senegal” [miel music, 2025] του κουαρτέτου του γάλλου ντράμερ Raphaël Pannier και του συγκροτήματος του σενεγαλέζου percussion player (χειρίζεται sabar) Khadim Niang θα κυκλοφορήσει επισήμως στις 7 Νοεμβρίου από το label miel music του Miguel Zenón. Λέμε για την αποτύπωση ενός πυρακτωμένου, ενός διονυσιακού live, που συνέβη στο Saint Louis Jazz Festival, στο Saint-Louis της Σενεγάλης, στις 19 Μαΐου 2024, από αυτή την μοναδική συνεργασία ενός δυτικού, ας το πούμε έτσι, κουαρτέτου (Raphaël Pannier project leader, ντραμς, ενορχηστρώσεις, Yosvany Terry άλτο σαξόφωνο, shekere, Thomas Encho πιάνο, rhodes, François Moutin κοντραμπάσο, ηλεκτρικό μπάσο) και του 8μελούς σχήματος παραδοσιακών σενεγαλέζικων κρουστών (Sabar group) υπό τον Khadim Niang. Βασικά στο ούλτρα περιποιημένο αυτό digipak (με το 32σέλιδο booklet) καταγράφονται έξι κομμάτια από το live των δύο σχημάτων στο Saint-Louis, ενώ ένα (το υπ’ αριθμόν 3) είναι ηχογραφημένο σ’ ένα στούντιο της πόλης τέσσερις μέρες νωρίτερα. 

Το track list (και του CD και του live προφανώς) φαίνεται πως είναι φτιαγμένο από την αρχή για να εντυπωσιάζει. Για συναυλία πρόκειται εξάλλου και άρα είναι συμβατές οι επιλογές από “Lonely woman”, “Take five” και “Naima”, οι οποίες, μαζί με τα υπόλοιπα τέσσερα tracks, προσφέρουν σ’ αυτό το 12μελές (κοινό) σχήμα τη δυνατότητα να δημιουργήσει και να ενθουσιάσει. Το λέμε, γιατί αυτά που ακούγονται στο “Live in Saint Louis, Senegal” είναι άκρως εντυπωσιακά, και δεν αναφέρομαι μόνο στις ηφαιστειακές διασκευές στις συνθέσεις του Ornette Coleman, του Paul Desmond και του John Coltrane, αλλά και στα υπόλοιπα πρωτότυπα tracks, στα οποία ο κρουστός ορυμαγδός είναι άνευ προηγουμένου (ακούς, για παράδειγμα, το 8λεπτο... χειροβολητό, κατά το ποδοβολητό, “Hommage to Doudou N’Diaye Rose” και αμέσως αντιλαμβάνεσαι). Κομμάτια, δε, σαν το 11λεπτο “Sine saloum”, στο οποίο ευθυγραμμίζονται και οι δώδεκα μουσικοί, είναι απλώς μαγικά – και βασικά θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όλοι εμείς, επειδή αυτό το καταπληκτικό live ηχογραφήθηκε και άρα μπορούμε να το απολαμβάνουμε ό,τι ώρα θέλουμε, όπου θέλουμε.
Επαφή: www.raphaelpannier.com

στο Protagon για το νέο βιβλίο μου

Το να γράψουν στο Protagon για το νέο βιβλίο μου είναι ένα από τα άγραφα.
Το λέω, πρώτον, γιατί εκεί οι άνθρωποι έγραψαν μόνοι τους, χωρίς απολύτως καμία συνεννόηση μαζί μου ή με τον εκδοτικό οίκο (κάτι εντελώς σπάνιο στις μέρες μας στα μεγάλα σάιτ), και δεύτερον, γιατί, εγώ δεν έχω κανενός είδους σχέση με το Protagon, ούτε επαγγελματική, ούτε... ερασιτεχνική και φυσικά, ούτε ιδεολογική.

Επειδή όμως το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...» [Όγδοο, 2025] είναι μία επιστημονική δουλειά, που αντιμετωπίζει τα θέματα της κουλτούρας, της κοινωνίας και της πολιτικής δίχως κολλήματα, λέγοντας τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη για την δεξιά, την ακροδεξιά, την αριστερά, την ακρο-αριστερά, τη χούντα κ.τλ., οι άνθρωποι, εκεί, φαίνεται πως το εκτίμησαν αυτό – και γι’ αυτό από εμένα τους αξίζει ένα μπράβο. Τους ευχαριστώ λοιπόν για όσα λένε για το βιβλίο μου, και γι’ αυτή την καθαρή στάση τους.
Δεν υπάρχει πιο σημαντικό από να μιλάνε, για σένα, με καλά λόγια οι «εχθροί» σου.
Στο λινκ...
https://www.protagon.gr/themata/oi-beatles-sti-skiatho-o-zak-brel-sta-asteria-tis-glyfadas-44343234552?fbclid=IwY2xjawNZ3TtleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFFZnFMWndlMDY2OU1CY2RBAR69wSVsQAyUgz893rKHjW0ypKNaNomrh7hpHXAlpmdUnekJqpuERsgN2yWn3w_aem_Gt-mRuPJgR3qCJJqjevEIw

ΣAKHΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ένας κλασικός ελαφρός τραγουδιστής, με ιδιαίτερη πορεία στα σίξτις – πρόσφατα κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του υπό τον τίτλο «Αποθήκη Αναμνήσεων»

Το ελαφρό τραγούδι της δεκαετίας του ’60 δεν είναι... ελαφρό πράγμα. Εννοώ πως το κοινωνικό αντίκρισμά του υπήρξε σημαντικό και συμβατό με όλες τις εξελίξεις στην τέχνη του τραγουδιού και τη διασκέδαση, αντανακλώντας τους προβληματισμούς της εποχής.
Χοντρικά, θα έλεγα πως το ελαφρό τραγούδι είναι τέτοιο έως το 1964-65, μετά επιχειρεί να γίνει κάπως πιο «μοντέρνο», ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην πολιτισμική θύελλα της beatlemania και της μετατροπής της κυρίαρχης διασκέδασης από... μεσόκοπη σε νεανική, ενώ μετά από την επιβολή της δικτατορίας θα μετατρεπόταν σταδιακά σε ελαφρολαϊκό, αποκτώντας πολύ μεγάλο εμπορικό κύρος και συχνά καλλιτεχνικό.
Δεν μπορείς να δεις το ελαφρό τραγούδι, στα σίξτις, έξω από αυτές τις πολύ βασικές παραμέτρους – κι ένας τραγουδιστής όπως ο αείμνηστος Σάκης Παπανικολάου (1933-2022) αποτελεί, με το ρεπερτόριό του, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της διολίσθησης και μετεξέλιξης του ελαφρού από φάση σε φάση. Με αφορμή ένα μάλλον ανέλπιστο βιβλίο, που κυκλοφόρησε εσχάτως από το Όγδοο, την αυτοβιογραφία του Παπανικολάου υπό τον τίτλο «Αποθήκη Αναμνήσεων» επικεντρωνόμαστε τώρα στον άξιο αυτόν ερμηνευτή.

Οι νεότεροι φαν του ελληνικού τραγουδιού μπορεί να μην γνωρίζουν πολλά για την περίπτωση του Παπανικολάου, αλλά για τους πιο μεγάλους το όνομά του σίγουρα σημαίνει πολλά – καθώς αυτό είναι στενά συνδεμένο με τη διασκέδαση του ’60, τα φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, τον κινηματογράφο και βεβαίως με την ανάλογη δισκογραφία. Ο Σάκης Παπανικολάου θα έφευγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 89 χρόνια του, στις 4 Ιανουαρίου 2022, με το βιβλίο να το παραδίδουν προς έκδοση οι γιοι του, ο Φώτης και ο Νίκος. Όπως γράφουν οι ίδιοι στον πρόλογο:
«Είδε πολλά, έζησε πολλά και άκουσε πολλά. Και πάντα ευχαριστούσε τον Θεό για αυτό. Δεν ένιωσε ποτέ το πατρικό χάδι, αφού ορφάνεψε λίγους μήνες πριν έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο. Έζησε τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στην Πάτρα, όπου μεγάλωσε με τις τόσες κακουχίες, που πάντα θυμόταν μέχρι το τέλος. Τα ξεπέρασε όμως, με τη βοήθεια, την αγάπη και το μυαλό της μάνας του, Διονυσίας, που δεν δίστασε να προτάξει τα στήθη της μπροστά στο όπλο του κατακτητή, για να προστατεύσει εκείνον και τον αδελφό του. Τι εικόνα κι αυτή για ένα παιδί εννέα ετών. Και δεν ήταν η μόνη... Μέσα από τα χρόνια αυτά, αλλά και τα επόμενα που ακολούθησαν, επίσης δύσκολα, άνοιξε τα φτερά του, ανδρώθηκε και πέτυχε πολλά. Υπήρξε εξαιρετικός μαθητής, σπουδαίος αθλητής(...). Αυτό όμως που τον κέρδισε τελικά ήταν το μεγαλύτερο από τα ταλέντα του, το τραγούδι, που αγαπούσε από μικρό παιδί και δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς αυτό, και που τον ακολούθησε μέχρι το τέλος».
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως ο Παπανικολάου ήταν κι ένας πολύ καλός γραφιάς-αφηγητής (πέρα από ερμηνευτής). Η γλώσσα του είναι στρωτή, ρέει με άνεση, και βασικά είναι ουσιαστικός σ’ αυτά που αφηγείται, δίχως να πλατειάζει. Βεβαίως το βιβλίο είναι κάπως ετεροβαρές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ύφος του συγγραφέα. Τι εννοώ με το «ετεροβαρές»; Πως το «Μέρος 1 / Παιδικά και Νεανικά Χρόνια» απλώνεται σε 124 σελίδες (21-145), ενώ το «Μέρος 2 / Μια διαδρομή στην Οδό των Ήχων και των Εικόνων», που αναφέρεται στην καριέρα τού τραγουδιστή-τραγουδοποιού, μόλις σε 50 (149-189).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/sakis-papanikolaoy-enas-klasikos-elafros-tragoydistis-me-idiaiteri-poreia-sta-sixtis

ΠΑΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ πληγή έμπνευσης

Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας καλός σύγχρονος τραγουδοποιός, της παλιάς σχολής όμως (για καλό το λέω αυτό). Εννοώ πως συνεχίζει να γράφει τραγούδια –με τον κλασικό τρόπο, εκείνον που γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες– και όχι... κάτι σαν τραγούδια ή... κάτι από τραγούδια. Εν τω μεταξύ είναι αυτό που λέμε ολοκληρωμένος τραγουδοποιός, γράφοντας μουσικές και λόγια, που πολλές φορές τα αποδίδει ο ίδιος με τον δικό του τρόπο. Ακούγοντας την καινούρια δουλειά του, που αποκαλείται «Πληγή Έμπνευσης» και που κυκλοφορεί τώρα σε δίσκο βινυλίου από το Όγδοο (250 αριθμημένα αντίτυπα) θέλω να πω μερικά λόγια.

Το βασικό είναι πως ο Βλάχος πρέπει να επιμείνει στο θέμα του στίχου. Δεν αρκεί μόνο το να λες «σωστά» πράγματα, θα πρέπει αυτά να είναι και με τέτοιο τρόπο διατυπωμένα, από τεχνικής πλευράς, ώστε να μην χάσκουν. Ο Βλάχος πρέπει να επιμείνει στην εύρεση καλύτερων διατυπώσεων, καταλληλότερων λέξεων, αποφυγής ευκολιών και εντυπωσιασμών κτλ, ασχολούμενος ακόμη πιο πολύ με το μέτρημα του κάθε στίχου του. Επίσης έχω τη γνώμη πως οι στίχοι του μακρηγορούν, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Με κοντύτερους στίχους έχω τη γνώμη πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Το τρίλεπτο τραγούδι πρέπει να είναι το ανώτερο όριο. Από ’κει και πέρα τόσο συνθετικώς όσο και ερμηνευτικώς, ο Βλάχος στέκεται σε καλό επίπεδο. Βεβαίως, εδώ δεν τραγουδά μόνος του, καθώς συμβάλλουν με τις φωνές τους και οι Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώργος Νταλάρας, Νεφέλη Φασούλη, Φοίβος Δεληβοριάς και Μίλτος Πασχαλίδης – και είναι αυτές πολλές και πολύ διακεκριμένες συμμετοχές, οι οποίες δείχνουν πως το όνομά του μετράει στο χώρο.
Χοντρικά θα έλεγα πως τα περισσότερα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου του είναι χαραγμένα στην πρώτη πλευρά, με τον Νταλάρα να λέει μάλλον το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του LP, τον «Μαραθώνιο» (μουσική: Πάνος Βλάχος, στίχοι: Φραντζέσκα Τασσοπούλου-Πάνος Βλάχος), ενώ το ίδιο ενδιαφέροντα είναι το «Κακό μου εγώ» (μουσική: Αλέξανδρος Κούρος-Πάνος Βλάχος, στίχοι: Πάνος Βλάχος) (εδώ σε συν-τραγούδισμα με την Φασούλη) και το «Δεδομένο» (στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Πάνος Βλάχος). Επίσης, από την δεύτερη πλευρά θα ξεχώριζα κατ’ αρχάς την «Ομπρέλα» (μουσική: Κώστας Παρίσης, στίχοι-ερμηνεία: Πάνος Βλάχος) και αμέσως μετά την «Πυξίδα» (μουσική: Πάνος Βλάχος, στίχοι-συνερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης).
Η ηχογράφηση, η μίξη, το mastering και η ενορχήστρωση από τον Κώστα Παρίση είναι επίσης «σωστές» και «σωστά», με τον ήχο να κινείται σ’ αυτήν την προσφιλή από τις μάζες κατεύθυνση της ροκ μπαλάντας, την οποία άφησε ορφανή, μετά το φευγιό του, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1/Pligi_Empneusis

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 674

9/10/2025
Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα. Όχι Ηλίας... Τραγουδάρα του Λαβράνου. Για την ερμηνεία τι να πεις...
https://www.youtube.com/watch?v=z53IPKmcp-c&list=RDz53IPKmcp-c&start_radio=1

9/10/2025
>>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με “ονόματα” πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Ήρθε στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφάλειας και είπε: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα χλαπατζίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».<<
[αυτά τα λέει ο δημοσιογράφος και μάνατζερ Τάσος Ψαλτάκης]

Γράφω πολλά για τους Μακεδονομάχους στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, και μάλιστα σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά υποκεφάλαια (στα "μακεδονομάχοι" και "το ροκ στη Θεσσαλονίκη")

8/10/2025
 «... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς μεγάλη μου χαρά, αγόρασα πολλά ευρήματα, και θυμάμαι ότι βγαίνοντας αισθανόμουνα ένοχος που είχα πάρει τόσα βιβλία σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές»
Και λίγο πιο μετά στο καφενείο...
«... ζεσταμένος από τα χνώτα, κάθισα στη γωνιούλα μου ξεφυλλίζοντας με βουλιμία όσο και απόλαυση τα “ευρήματα”. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικά απ’ αυτά δεν άξιζαν μια δεκάρα, και τα ’χα βουτήξει στην έξαψη που με κυριεύει πάντοτε όταν βλέπω παλαιά βιβλία, καλοδιατηρημένα σε χαμηλές τιμές. Έβλεπα τώρα ότι ο βιβλιοπώλης –ένας συμπαθητικός, καθαρός και ροδοκόκκινος γεράκος, αλλά με εμπορικά, διαπεραστικά μάτια– ήταν εκείνος που έπρεπε να αισθάνεται ένοχος. Αλλά θα αισθανόταν άραγε ένοχος; Αυτός ήταν ο καημός μου!».
Νίκος Καχτίτσης «Η περιπέτεια ενός βιβλίου» (1965)

Προσωπικά βλέπω τον εαυτό μου σ’ αυτές τις σειρές (και άλλοι φαντάζομαι), αλλά χωρίς τις ενοχές (είτε τις μεν είτε τις δε).
Όμως ο Καχτίτσης έζησε και δημιούργησε με την «ενοχή» να κρέμεται σαν μόνιμη σπάθα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Το λέει ο ίδιος εμφατικά εδώ, και μάλιστα με αφορμή ασήμαντα θέματα – με τα οποία εμείς μάλλον διασκεδάζουμε. Γι΄ αυτό, όμως, υπήρξε μέγας λογοτέχνης, ενώ εμείς δεν είμαστε. Ή μάλλον όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση η «ενοχή» προτάσσεται αμείλικτη σε όλα τα βιβλία του. Ήταν το αίσθημα που θα τον ταλάνιζε σε όλη τη σύντομη ζωή του...

8/10/2025
>>Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν στην Πάτρα τυπωνόταν ακόμη και εφημερίδα υπό την ονομασία «Ροκ εντ Ρολλ»(!!) (Έκδοσις της Περιηγητικής Λέσχης Πατρών), όταν τα χοροδιδασκαλεία είχαν ενσωματώσει το ροκ εν ρολ στα μαθήματά τους και όταν στα περίπτερα κυκλοφορούσαν (τέλος ’56-αρχή ’57) τευχίδια «Ροκ-εντ-Ρολ» με τιμή 3 δραχμές, στα οποία περιγράφονταν μέθοδοι εκμάθησης του χορού, άνευ διδασκάλου!<< 

Στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, θα βρεις πολλά να διαβάσεις για το πώς ξεκίνησε το ροκ εν ρολ στη χώρα, όπως και για την τρέλα που επακολούθησε...

7/10/2025
Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο. Για παλιοσειρές κυρίως είναι το ποστ... το λέω για να το ξέρετε, πριν συνεχίσετε να διαβάζετε.
Πολλοί θα θυμούνται τα φιλμάκια-σφήνες διάρκειας 2-3 δευτερολέπτων το πολύ, που χώριζαν, τα παλιά τα χρόνια, τις διαφημίσεις μεταξύ τους (τώρα δεν ξέρω πώς «πέφτουν» οι διαφημίσεις, γιατί δεν βλέπω τηλεόραση).
Μου έκαναν από παλιά εντύπωση, από τα σέβεντις ήδη, αυτές οι «σφήνες», που ήταν πολύ μπάνικες, και πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως κάθε μία απ’ αυτές αντιπροσώπευε κι ένα συγκεκριμένο διαφημιστικό γραφείο – στο οποίο μπορεί να δούλευαν γνωστοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Βρήκα λοιπόν -ψάχνοντας κάτι για τα παλιά πειραματικά φιλμ- πως αυτή η διαχωριστική «σφήνα, που βλέπετε στη φωτό (και όλοι/όλες θα την αναγνωρίσουν) δεν ήταν τυχαία, καθώς προερχόταν από μια πειραματική, έγχρωμη, μικρού μήκους ταινία, την “Moirage” (1967), ενός μεγάλου πειραματιστή film-maker των σίξτις-σέβεντις, του Stan Vanderbeek.

Ο Vaderbeek δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή – κάθε άλλο θα ’λεγα! Η Ελληνοαμερικανική Ένωση –και αργότερα το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (του Ρεντζή και άλλων) – έπαιζε τέτοιες ταινίες τακτικά (στο πλαίσιο μιας ψυχροπολεμικής λογικής, σχετικής και με την υποτιθέμενη πολιτισμική ανωτερότητα των ΗΠΑ έναντι του eastern bloc), και μάλιστα το 1970-71 ο Vanderbeek θα ερχόταν και στην Αθήνα, για να μιλήσει για τις ταινίες του. (Επίσης να πω πως υπάρχουν και θεωρητικά κείμενα του Vanderbeek δημοσιευμένα σε ελληνικά περιοδικά, που είναι γ@μάτα, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, καθώς ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος).
Λοιπόν, κάποιος έλληνας σκηνοθέτης κάπου θα είδε τότε το “Moirage”, θα του άρεσε αυτό το κινούμενο πολύχρωμο στροβιλίζον εφφέ (που έπαιζε με το φως και τα χρώματα), και αφού θα «τύπωνε» εκεί στο κέντρο του, στην κυκλική μαύρη περιοχή του, δύο αντικριστά σύμβολα, θα αποφάσιζε να το κάνει κάτι σαν ταυτότητα των τηλε-διαφημίσεών του.
Εγώ έτσι νομίζω πως έγιναν τα πράματα και γι’ αυτό ένοιωσα πολύ μάγκας με τούτη την... ασήμαντη ανακάλυψή μου. Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι.
[στο σχόλιο, στο σημείο του βίντεο που έχω επιλέξει, μπορείς να δεις σε real time τη «σφήνα» με τη συνακόλουθη διαφήμιση]

7/10/2025
>>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια επί Εμφυλίου, δηλαδή «παράνομο», ώστε να μοιάζουν με «επαναστάτες» εκείνοι που το άκουγαν!! Αυτή την ανιστόρητη αντίληψη την υποστήριξε και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες στο athensvoice. gr [5 Ιουλ. 2017] στο κείμενό του «50 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης», γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Οι νέοι στην Ελλάδα ψηλαφούσαν με αγωνία τον απόηχο του Καλοκαιριού εκείνου (σ.σ. της Αγάπης), κυρίως προσπαθώντας με τη μουσική να νιώσουν την αγάπη – και αυτή όμως έφτανε στη χώρα με δόσεις, δύσκολα, σχεδόν παράνομα. Η χούντα εξέταζε το κάθε τι με καχυποψία, αν και λίγα καταλάβαιναν οι λογοκριτές από όσα έρχονταν εδώ σαν πληροφορίες».
Φυσικά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’67 κυκλοφορούσαν «τα πάντα» και δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση οι λογοκριτές του χουντικού καθεστώτος ν’ ασχοληθούν με ξένα τραγούδια (άλλα τους ενδιέφεραν), απαγορεύοντας την έκδοσή τους στη χώρα μας – καθώς λογοκρισία (αλλαγή ή απαλοιφή στίχου) σε ξένο τραγούδι δεν υπήρχε, εννοείται, περίπτωση να γίνει. Ό,τι έκριναν οι μεγάλες και οι μικρότερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες πως θα μπορούσε να πουλήσει, να έχει κάποιο γκελ στην αγορά, το τύπωναν και το διένεμαν. Οι λογοκριτές, να το ξαναπώ, ασχολούνταν μόνο με τα ελληνικά τραγούδια, και εκείνα έπαιρναν αριθμό λογοκρισίας, όχι τα ξένα.<<

[ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο «το καλοκαίρι της αγάπης», στη σελ.125 του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]

6/10/2025
Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα. Πρόεδρε μη μας αγχώνεις άλλο, γιατί θα γεμίσουμε όλοι έρπητες...

5/10/2025
Έτσι εξοικειωνόσουν με το ροκ, από πλευράς εικόνας, ως πιτσιρίκα και πιτσιρικάς, αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κόστιζαν 5 δραχμές, το 1967 σου φαίνονταν ακριβοί. Μ' ένα πενηνταράκι αγόραζες μια γκοφρέτα ΜΕΛΟ, γλυκαινόσουν, κράταγες το χαρτονάκι με τη φωτογραφία, και αν το γύριζες από πίσω διάβαζες και τις επιτυχίες των εικονιζομένων στα αγγλικά. Απλά πράματα...

3/10/2025
Δεν μας ρίχνουν στα λιοντάρια. Ούτε μας πετάνε απ' τους γκρεμούς. Μας σκοτώνουν με επιείκεια.

OSCAR LINDBERGET QUINTET, TRØEN / ARNESEN QUARTET δύο σύγχρονα τζαζ σχήματα της νορβηγικής σκηνής

OSCAR LINDBERGET QUINTET: Hymn to a Friend [Losen Records, 2025]
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του σαξοφωνίστα (τενόρο, άλτο, σοπράνο) Oskar Lindberget, για το οποίο γράφουμε στο blog, έχει τίτλο “Hymn to a Friend”. 

Στο CD αυτό ο Lindberget συνεργάζεται με καλούς μουσικούς της νορβηγικής σκηνής, όπως είναι οι Øystein Folkedal πιάνο, fender rhodes, wurlitzer, clavinet, arp, Markus Kaardal κιθάρες, Håkon Huldt-Nystrøm κοντραμπάσο και Tobias Rønnevig ντραμς. Οι Kaardal και Lindberget είχαν βρεθεί και στο φοβερό prog άλμπουμ του πρώτου που είχε τίτλο “Kaarma” (2024), αν και επί του προκειμένου έχουμε κάτι διαφορετικό.
Στο “Hymn to a Friend” καταγράφονται δέκα συνθέσεις του Lindberget και μία του πιανίστα Folkedal, κι εκείνο που θα πρέπει κάποιος να σημειώσει από την αρχή είναι πως εδώ έχουμε έναν τύπο σύγχρονης ευρωπαϊκής jazz, με διάφορες, όμως, επιμέρους αναφορές – ας πούμε παραδοσιακές. Εννοώ πως σε κομμάτια σαν τα “Gulleborg” και “Duo (Breathe)” αντιλαμβάνεσαι κάτι από το κλίμα των δίσκων του Jan Johansson. Υπάρχουν, όμως, εδώ και άλλες σεμνά ηλεκτρικές, contemporary επιρροές, που δίνουν βάρος τόσο στην ομαδική κατάδειξη, όσο και στις ενδιάμεσες σολιστικές προσεγγίσεις, που σε κάθε περίπτωση είναι σύντομες και ουσιαστικές, όταν αλλού (“Bela ivanderland”) εκείνο που κυριαρχεί είναι το ευφρόσυνο, swinging κλίμα και αλλού οι απελεύθεροι λυρικοί τόνοι (“Hymn to a friend”).
Ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, στο οποίο προσδίδει κάποια ιδιαίτερα ηχητικά χαρακτηριστικά και η κιμπορντική ποικιλία.

TRØEN / ARNESEN QUARTET: New Paintings of Jazz [Losen Records, 2025]
Το Trøen / Arnesen Quartet μας είχε απασχολήσει και παλαιότερα, μέσω του άλμπουμ του “Tread Lightly” [Losen Records, 2021]. Εκεί είχαμε σημειώσει πως ο πιανίστας Dag Arnesen είναι παλιά τζαζ «καραβάνα», έχοντας εμφανίσεις με Carla Bley, Joe Henderson, Elvin Jones κ.ά. και βεβαίως την ανάλογη δισκογραφία, και πως η Elisabeth Lid Trøen ήταν/είναι μια νεαρή σαξοφωνίστρια-φλαουτίστρια, με πολύ μέλλον εμπρός της. Κομμάτι εκείνου του μέλλοντος είναι το σημερινό παρόν – ήτοι το νέο άλμπουμ του Trøen / Arnesen Quartet, που αποκαλείται “New Paintings of Jazz”. Στο εν λόγω CD καταγράφονται εννέα συνθέσεις της Trøen, τις οποίες αποδίδει ένα σοβαρό κουαρτέτο αποτελούμενο από τους Elisabeth Lid Trøen τενόρο, σοπράνο, φλάουτο, Dag Arnesen πιάνο, Ole Marius Sandberg μπάσο και Sigurd Steinkopf ντραμς.
Η Trøen συνθέτει για το σχήμα της. Μπορεί εκείνη να είναι co-leader, αλλά το παιγνίδι μοιράζεται προς όλους και εξίσου. Και τούτο αποδεικνύεται από την διαρκή και ενεργή παρουσία του rhythm section, που βρίσκεται πάντα εκεί όπου πρέπει – ακόμη και όταν αναλαμβάνει τις δικές του πρωτοβουλίες. Οι συνθέσεις της Trøen μπορεί να ακούγονται κάπως προφανείς, αλλά στην πράξη είναι ιδιαίτερες, καθώς διαθέτουν μελωδικά προτερήματα και συνετή αρμονική ανάλυση, που τις κάνει τραβηχτικές προς το μέσο αυτί. Είναι πλούσιες όσον αφορά την εξέλιξή τους, καθώς οι περισσότερες έχουν μεσαίες και μεγάλες διάρκειες, κάτι που σημαίνει πως υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος για όλου του τύπου τις συνομιλίες, με τον Arnesen να αποδεικνύεται ένας το ίδιο με την Trøen κεντρικός performer, δίνοντας τη δική του «παράσταση» σε κομμάτια όπως το 9λεπτο “Interlude for A” (που συνολικά είναι καταπληκτικό).
Και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πλήρες και ουσιαστικό άλμπουμ, που δείχνει, για μιαν ακόμη φορά, το βάθος της σύγχρονης jazz νορβηγικής σκηνής.
Επαφή (και για τα δύο CD): www.losenrecords.no

JUSSI REIJONEN σόλο ακουστική κιθάρα σ’ έναν folk δίσκο άλλης εποχής

Για τον φινλανδό κιθαρίστα Jussi Reijonen έχουμε ξαναγράψει στο blog. Ο Reijonen έχει μείνει για χρόνια σε διαφορετικές χώρες της Ανατολής και του Νότου (Ιορδανία, Τανζανία, Ομάν, Λίβανος), ενώ τώρα ζει και εργάζεται στην Αμερική. Έχει κάνει έναν πρώτο προσωπικό δίσκο, τον “Un” το 2013, έναν δεύτερο, το “Three Seconds / Kolme Toista” το 2022 (υπάρχει review στο blog), ενώ τώρα έχουμε στο player το πιο πρόσφατο CD του, που είναι σόλο, και που αποκαλείται “sayr: salt / thirst” [unmusic, 2025]. Επίσης να πούμε πως ο Reijonen ακούγεται σε δίσκους της ελβετίδας τραγουδοποιού Gabriela Martina (για δύο απ’ αυτούς υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον), οπότε κι εκείνο το... “For Gabriela, for reasons only you and I will ever know”, που διαβάζουμε στο μέσα μέρος triple folded digipak, του πιο νέου δίσκου του, έχει τη δική του σημασία.

Στο “sayr: salt / thirst” καταγράφονται δύο συνθέσεις του Reijonen, η τετραμερής “salt” και η επταμερής “thirst”. Και οι δύο είναι ακουστικές, και οι δύο αποδίδονται μόνον από τον Reijonen, ο οποίος χειρίζεται μία παλαιά Gibson LG-2 steel string acoustic guitar, που ακούγεται «κανόνι».
Στο μέσα μέρος του cover ο Reijonen αναφέρει μία προς μία τις επιρροές του, κι έτσι μας βγάζει από τον κόπο να τις μαντέψουμε εμείς. Διαβάζεις λοιπόν εκεί για: Lightnin’ Hopkins, Ali Farka Touré, Paco de Lucía, Fairuz, Umm Kalthum, Camarón de la Isla, Hamza El Din, Riad al Sunbaty (αιγύπτιος συνθέτης), Farid al Atrash, Munir Bashir (άραβας βιρτουόζος στο ούτι) και Mahmud Guinia (μαροκινός/gnawa χειριστής του guembri). Από αυτά τα ονόματα και μόνον αντιλαμβάνεσαι αμέσως τις προσλαμβάνουσες του Reijonen, που σχετίζονται βεβαίως με την Ανατολή (στη οποία έχει ζήσει κιόλας, όπως προείπαμε) και αν σ’ αυτές συμπεριλάβεις ένα σίξτις άρωμα, που φέρνει στη μνήμη ανάλογες εγγραφές της Vanguard ας πούμε ή της Takoma, αμέσως αντιλαμβάνεσαι τον «κόσμο» που οικοδομεί με τις συνθέσεις του ο Φινλανδός – συνθέσεις, που έχουν τον τρόπο να σε ταξιδεύουν... ψυχεδελικώ τω τρόπω, μ’ αυτές τις ελικοειδείς μελωδίες τους, τις οποίες ακούς σαν υπνωτισμένος. Βασικά, αυτές σε υπνωτίζουν με τον τρόπο διάρθρωσής τους, τον βαθύ ακατέργαστο ήχο τους, και το σκοτεινό feeling τους, που φωλιάζει κατ’ ευθείαν στην ψυχή σου.
Δεν είναι, βεβαίως, μόνον οι επιρροές του Jussi Reijonen εδώ, είναι βασικά οι συνθέσεις και οι αυτοσχεδιασμοί του, για να πούμε του λόγου το αληθές, και ο τρόπος επίσης που παίζει και ηχογραφεί, ικανά όλα τούτα να διαμορφώσουν ένα κλίμα κάπως αρχαϊκού «ταξιδιού», σε τόπους και κόσμους μαγικούς (τουλάχιστον όσον αφορά τις μουσικές παραδόσεις τους). Σπουδαίο άλμπουμ!
Επαφή: www.jussireijonen.com

TOC & JEAN-LUC GUIONNET δυνατή experimental rock συνεργασία

Γαλλική υπόθεση είναι αυτό το έξτρα ενδιαφέρον άλμπουμ, που, ηχητικά, μας πηγαίνει πίσω στα 70s, στις μεγάλες στιγμές του γαλλικού experimental rock. Στο “Quelques idées d’un vert incolore dormant furieusement” [Circum-Disc, 2025], που αποτελείται μόνον από το 33λεπτο φερώνυμο track, συμπράττουν οι TOC (δηλαδή οι Jérémie Ternoy fender rhodes, piano bass, Ivann Cruz κιθάρες, Peter Orins ντραμς) με τον σαξοφωνίστα Jean-Luc Guionnet. Άρα έχουμε μια τετράδα, με όλα τα βασικά όργανα στο πεδίο της μάχης, που καλείται να αποδώσει ένα κατά το μάλλον ή ήττον αυτοσχεδιαστικό υλικό.

Οι TOC είναι σχήμα με 15ετή παρουσία στο χώρο, και παλαιότερα είχαμε γράψει για το πολύ καλό άλμπουμ τους “Will Never Play these Songs Again” [Circum-Disc, 2018], ενώ και για τον Guionnet θα βρείτε στοιχεία στο blog, καθώς έχουμε αναφερθεί στον δίσκο του “Plafond de Verre” [BeCoq, 2020] (μια συνεργασία του με τον πληκτρονίστα Lunar Error). Λέμε λοιπόν για πεπειραμένους πειραματιστές, που εδώ «πιάνονται» ζωντανοί, σε κάποιο χώρο στην Lille, στις 11 Μαρτίου του 2024.
Το άλμπουμ, όπως προείπα, αποτελείται από ένα μόνο γιγαντιαίο track, που, χοντρικώς, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Εννοούμε πως η έντασή του, ο παλμός και η δύναμή του είναι εκείνα που πρωταγωνιστούν, σχεδόν σε όλη την εξέλιξή του – που πυροδοτείται μέσα από συνεχή και μεγάλου όγκου ομαδικά παιξίματα, δημιουργώντας μια κατάσταση παραναλώματος. Εντάξει, το εντελώς τεντωμένο στα όριά του τέλος είναι εκείνο που κλέβει τις εντυπώσεις, αλλά τούτο προδιαγράφεται από την αρχή του track, όταν οι τέσσερις οργανοπαίκτες φροντίζουν να κάνουν σαφείς τις διαθέσεις τους.
Σκληρή, με συνεχή γεμίσματα, παθιασμένη και πυρετική μουσική, που δεν υποκύπτει σε ευκολίες, ούτε και σε καθώς πρέπει συνταγές. Ηλεκτρική ασυζητητί, με συνεχή πυκνώματα και απανωτές επικαλύψεις, έχει τον τρόπο να σε φέρνει σε μια φάση αποκαλυπτικής έκστασης, καθώς την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα (ιδίως από τη μέση και μετά).
Επαφή: www.circum-disc.com

το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...» στην εφημερίδα «Εποχή»

>>Υπάρχει ζωντάνια και αφηγηματικότητα στις εμβριθείς αναλύσεις του συγγραφέα: το βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο σε φανατικούς μουσικόφιλους, αλλά σε όσους ενδιαφέρονται συνολικά για τη μελέτη των κοινωνικών φαινομένων στην Ελλάδα. Ειδικά για την περίοδο που εξετάζει, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ακρίβεια στα δισκογραφικά στοιχεία και στις βιβλιογραφικές παραπομπές, θεωρώ ότι η μελέτη του Φώντα Τρούσα θα αποτελέσει έργο αναφοράς.<<

[Ευχαριστώ πολύ την εφημερίδα Η Εποχή και βεβαίως τον Θανάση Μήνα, για όσα γράφουν για το νέο βιβλίο μου]

Διαβάζεις εδώ: https://epohi.gr/articles/stin-epochi-ton-juniors-toy-mpalloy-kai-toy-exadachtyloy/

MARK SHERMAN ένας bop διαγωνισμός, με εκλεκτούς καλεσμένους

Ο Mark Sherman δεν είναι τυχαίος βιμπραφωνίστας. Υπάρχει στη σκηνή εδώ και δεκαετίες, ενώ πρωτοηχογράφησε προσωπικό LP το 1980. Οι εμφανίσεις του στο τζαζ πάλκο και τη δισκογραφία είναι αμέτρητες – και όσον αφορά το δικό μας blog έχουμε γράψει άλλη μια φορά για άλμπουμ του Sherman (για το “The L.A. Sessions” στην Miles High, από το 2012), ενώ κάμποσες φορές τον έχουμε συναντήσει και σε ηχογραφήσεις άλλων (Laura Perlman, Tim Hegarty, Project Them κ.ά.). Η πιο πρόσφατη δισκογραφική εμφάνιση του Sherman γίνεται, και αυτή, στην δική του Miles High Records, αποκαλείται “Bop Contest” (2025) και είναι αυτό που υποδηλοί ο τίτλος της... ένας bop διαγωνισμός, με εκλεκτούς καλεσμένους. Που είναι ποιοι; Λέμε ονόματα λοιπόν: Donald Vega πιάνο, Joe Magnarelli τρομπέτα, Ron Carter μπάσο και Carl Allen ντραμς. Οι μουσικοί αυτοί (και δεν συζητάμε για τον ογκόλιθο Ron Carter) έχουν τεράστιες εμπειρίες και αυτό φαίνεται στο πώς αντιμετωπίζουν το υλικό του “Bop Contest”, που είναι έτσι επιλεγμένο και διαμορφωμένο ώστε να συναρπάζει.

Μόλις επτά κομμάτια καταγράφονται εδώ, με διάρκειες μεταξύ πέντε και επτά λεπτών (άρα έχουμε ένα πλήρως ελεγχόμενο, από πάσης απόψεως, σετ), τα οποία είναι είτε πρωτότυπα (δύο συνθέσεις του Sherman) είτε διασκευές – ανάμεσά τους δύο στάνταρντ, το “111-44” του Oliver Nelson και τα “Bremond’s blues” και “Martha’s prize” του Cedar Walton.
Απ’ αυτές και μόνον τις αναφορές όλοι οι φίλοι της jazz, που μας διαβάζουν, αμέσως αντιλαμβάνονται πως το hard bop έχει εδώ το πάνω χέρι – και όντως δηλαδή, αφού κάθε κομμάτι αυτού του δίσκου γκρουβάρει με συνεχή και ακαταπόνητη ορμή, λες και πρόκειται για live. Εννοούμε πως οι πέντε μουσικοί είναι απολύτως συντονισμένοι σ’ αυτό που κάνουν, δίνοντας προτεραιότητα στην χορευτικότητα και την κίνηση, χαλαρώνοντας μόνον κατά τόπους και βασικά στο τελευταίο κομμάτι του CD, το “Skylark” των Johnny Mercer & Hoagy Carmichael. Όλα τα προηγούμενα tracks είναι φλογερά και παθιασμένα, με κέφι διαρκές και με παιξίματα για σεμινάριο.
Μεγάλοι μουσικοί, που έχουν εντρυφήσει από τα γεννοφάσκια τους στην παράδοσή τους, έχοντας την ικανότητα να την μεταφέρουν ακέραιη και ανέπαφη στις μέρες μας.
Επαφή: www.mileshighrecords.com