MILA TRANI μια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που κινείται μεταξύ Βαρκελώνης και Μιλάνου

Η Mila Trani είναι μία τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που κινείται μεταξύ Βαρκελώνης και Μιλάνου, έχοντας σπουδές σε ποικίλα μουσικά ιδιώματα – από afro-cuban και afro-brazilian, έως ασιατικά (κουρδικά, ινδικά) και βεβαίως μεσογειακά (της ανατολικής Μεσογείου ή μη). Όλα αυτά τα εντάσσει στις συνθέσεις της, οι οποίες αποκτούν έτσι ένα μελετημένο ethnic χρώμα.

Μέσα λοιπόν στο ευρύτερο περιβάλλον της world music εντάσσονται τα τραγούδια της Trani, που αποτελούν αυτό το πιο νέο CD της, το οποίον αποκαλείται “Menta Selvatica” [Segell Microscopi, 2025]. Προτείνοντας, βασικά, πρωτότυπο υλικό, η Trani έχει τον τρόπο να ελκύει με τα κομμάτια της, και γιατί όχι να εντυπωσιάζει κιόλας – αφού πέρα από εκφραστική ερμηνεύτρια, γνωρίζει και πώς να τα «ντύνει» ενορχηστρωτικά, δημιουργώντας άψογα αποτελέσματα.
Φυσικά, προς αυτή την κατεύθυνση την βοηθά το πιο στενό σχήμα, που εδώ την συνοδεύει και που αποτελείται από τους Bartolomeo Barenghi κιθάρα, tiples, Sandrine Robilliard βιολοντσέλο και Martí Hosta κρουστά – με την Trani να τραγουδά, να συνθέτει και να γράφει τους στίχους. Δίπλα σ’ αυτή τη βασική ομάδα προστίθενται τώρα έξτρα μουσικοί σε βιολί, bajo, κοντραμπάσο και νέι (παίζει ο Χρήστος Μπάρμπας, γνωστός και από άλλες ιβηρικές συνεργασίες του), που δημιουργούν τα επιπλέον ηχοχρώματα, που κάθε φορά έχουν ανάγκη τα τραγούδια.
Οπωσδήποτε και τα πλούσια ηχοχρώματα της Ιβηρικής έχουν διακριτό ρόλο εδώ, με το fado να αποτελεί μια ουσιαστική επιρροή, σε tracks όπως το “Sentimento” ή το “Sorella malinconia”, με το όλον άκουσμα να είναι απόλυτα οικείο και στους έλληνες ακροατές, που γνώρισαν τοιούτα ηχοχρώματα από τα χρόνια του ’90.
Επαφή: www.microscopi.cat

MATTHEW MUÑESES / RIZA PRINTUP κάπως σαν φιλιππινέζικη jazz

Παράξενη κυκλοφορία. Ένα ζευγάρι μουσικών με φιλιππινέζικη καταγωγή που ζει στις ΗΠΑ, ο σαξοφωνίστας Matthew Muñeses και η αρπίστρια Riza Printup, προτείνουν ένα άλμπουμ, το οποίο μέσα από ένα ευρύτερο πνεύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και “jazz”.

Το άλμπουμ αυτό έχει τίτλο “Pag-Ibig Ko Vol.1” (σε μία από τις γλώσσες των Φιλιππίνων, την tagalog, που ομιλείται από το 1/4 του πληθυσμού, “pag-ibig ko” σημαίνει «αγάπη μου») και περιλαμβάνει οκτώ tracks, συντεθειμένα από φιλιππινέζους συνθέτες – παλαιότερους και νεότερους. Τα ονόματά τους μπορεί να μην φανερώνουν πολλά, για εμάς τους Έλληνες, όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι αναγκαστικώς, ιδίως αν αναφέρεται κανείς στον José Rizal (1861-1896), που θεωρείται κάτι σαν «εθνικός ήρωας» για τις Φιλιππίνες, ή τον Miguel Velarde Jr. (1913-1986), έναν από τους πιο γνωστούς φιλιππινέζους συνθέτες του 20ου αιώνα, με παρουσία και στον τοπικό κινηματογράφο. Άλλα ονόματα, που συμπεριλαμβάνονται στο άλμπουμ, είναι κι εκείνα των Gabriel de Guzman, Ernani Cuenco, Nicanor Abelardo και Dolores Patero.
Κατ’ αρχάς το γεγονός ότι το “Pag-Ibig Ko Vol.1” (2025) είναι τυπωμένο για την Irabbagast Records, του γνωστού μας φιλιππινεζο-αμερικάνου σαξοφωνίστα Jon Irabagon, σημαίνει κάτι. Ο Irabagon, θέλω να πω, γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις σε σχέση με τη μουσική της προγονικής πατρίδας του, έχοντας τον τρόπο, όλα αυτά, να τα προβάλλει και να τα αναδεικνύει. Καλεί, λοιπόν, τους Muñeses και Printup να προχωρήσουν τις ιδέες τους, παρουσιάζοντας μιαν άλλη όψη κάποιων τραγουδιών αγάπης των Φιλιππίνων, που οπωσδήποτε θα έχουν, άλλα μεγαλύτερη και άλλα μικρότερη, ιστορία.
Το αποτέλεσμα είναι να προκύψει ένα άλμπουμ γλαφυρότατο, μελωδικότατο (οι ενορχηστρώσεις για σαξόφωνο και άρπα είναι υπεύθυνες για την ακροαματική ευφορία), με πραγματικούς συνθετικούς θησαυρούς, όπως είναι τα tracks “Dahil sa iyo” (Miguel Velarde Jr.), “Kundiman ni Rizal” (José Rizal) και “Canto de María Clara” (José Rizal), δίχως να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα.
Επαφή: www.matthewmunesesmusic.com, www.rizaprintup.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 634

2/4/2025
Το "Έγκλημα στο Καβούρι" (1974) του Κώστα Καραγιάννη, με τους Λάκη Κομνηνό και Βαγγέλη Σειληνό στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

2/4/2025
Οι Graham Bond, Dick Heckstall-Smith, Jack Bruce και Ginger Baker θυμίζουν, με τις κινήσεις τους, φιγούρες από την τηλεοπτική διαστημική σειρά με κινούμενες κούκλες Thunderbirds, που βλέπαμε και στην Ελλάδα, σαν παιδιά, στα σέβεντις (προβαλλόταν στην Αγγλία από το ’64). Απίστευτο κλιπ, από την weird κωμωδία του Robert Hartford-Davis “Gonks Go Beat” (1964).
https://www.youtube.com/watch?v=bUwrjbeXK-0

1/4/2025
Την Πρωταπριλιά του 1983, λίγο πριν δώσω πανελλαδικές, είχα παρατήσει τα διαβάσματα (τον Σπανδάγο, τον Κουγιουμτζόπουλο και τους Κορέση-Ντάση) και ήμουν στημένος στην τιβί για να δω τον Σαββόπουλο στο Παλαί ντε Σπορ. Τα Τραπεζάκια Έξω δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη, αλλά είχαμε πληροφορηθεί πως οσονούπω θα βρίσκονταν στα δισκάδικα, και πως στη Θεσσαλονίκη θα ακούγονταν και καινούρια κομμάτια (από το επερχόμενο άλμπουμ). Τον Σαββόπουλο τον είχα δει ήδη δύο φορές live και το γεγονός ότι δεν ήμουν στο Παλαί εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να το αποδώσω, μάλλον, σ’ ένα κακό παιγνίδι της τύχης, αφού λίγες μέρες αργότερα θα ήμασταν για την 5ήμερη της εποχής στη Θεσσαλονίκη! Είχα προσπαθήσει, δε, να την αλλάξω την ημερομηνία της εκδρομής, γιατί κάτι ήμουνα τότε στο 15μελές –δε θυμάμαι τι– αλλά δεν το ‘χα καταφέρει... Πάντως η συναυλία αυτή είναι από τις λίγες, τις ελαχιστότατες, για τις οποίες λέω πως παρότι δεν ήμουν εκεί, κατά βάθος ήμουν...
https://www.youtube.com/watch?v=0YT20rPza8I

1/4/2025
>>Ήτανε ιδιόμορφος. Γιατί... κοιτάξτε να δείτε... παντρεύτηκε με τη Μαρινέλλα και σε δυο χρόνια χώρισαν<<
Και τι έγινε άμα χώρισαν σε δυο χρόνια; Ένα ζευγάρι μπορεί να χωρίσει για χίλιους-δυο λόγους και σ’ ένα μήνα. Και γιατί έφταιγε η «ιδιομορφία» του Στέλιου και όχι της Μαρινέλλας ή και των δυο μαζί; Και γιατί να ήταν η «ιδιομορφία» ο λόγος του χωρισμού και όχι, απλά, το γεγονός πως δεν ταιριάζανε; Ήμασταν παρόντες κι έχουμε γνώμη, για το τι μπορεί να συνέβη ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι; Ή έχουμε πληροφορίες μόνο από το ένα μέτωπο; Γιατί να προσάπτεται στο Στέλιο μια τέτοιου τύπου ρετσινιά, στηριζόμενη, μάλιστα, σ’ έναν αποτυχημένο γάμο; Και τι σημαίνει... αποτυχημένος γάμος; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου;
Ό,τι να ’ναι...
--------------------------------
>>Σπατάλησε τον εαυτό του με την πρώτη του γυναίκα (σ.σ. την τρίτη εννοεί). Έπεσε σε μεθύσια, ναρκωτικά και τον έσωσε η Γκερέκου<<
Είχε ντύσει στα χρυσά ο Τόλης τη Μαρινέλλα και όταν χωρίσανε, τον ρώτησε ο Μάτσας, αν τα πήρε πίσω...
Δηλαδή για κάτσε, με συγχωρείς τώρα... Υπάρχει άντρας που θα κάνει κάποιο δώρο σε μια γυναίκα –μικρό, μεσαίο, μεγάλο, δεν έχει σημασία, ο καθείς και το βαλάντιό του– και μετά, όταν χωρίσουνε, θα πάει να το ζητήσει πίσω; Ρε, σ’ εσάς το λέω, το δώρο να πας να το ζητήσεις πίσω; Ρε τι ακούμε πρωταπριλιάτικα;
Μήπως υπήρχαν κι άλλοι φίλοι και γνωστοί του Τόλη και του τα λέγανε αυτά, και γι’ αυτό το ριξε στα… μεθύσια και τα ναρκωτικά;

1/4/2025
Έχω δει-ακούσει κανα-δυο αφηγήσεις του Μάκη Μάτσα στον άσχετο Πορτοσάλτε και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Το λέω, γιατί δεν υπάρχει πουθενά μια έστω και περίπου χρονολόγηση των όσων ακούς. Λέει ο Μάτσας π.χ. ότι ο Μαχαιρίτσας είχε πιάσει δουλειά στη Μίνως σαν κούριερ, αλλά δεν λέει πότε. Αυτό πρέπει να συνέβη προς το τέλος των σέβεντις ή έστω στην αρχή των έιτις. Αφήνω το γεγονός πως η λέξη κούριερ είναι άστοχη, γιατί δεν την χρησιμοποιούσε κανείς τότε. Διανομέας ήταν η λέξη της εποχής. Τέλος πάντων με τα λίγα με τα λιγότερα ο Μάτσας μας λέει πως ήταν αυτός που ανακάλυψε κατά μίαν έννοια τον Μαχαιρίτσα(!), όταν ο Μαχαιρίτσας δισκογραφούσε ήδη μια δεκαετία, πριν τραγουδήσει για πρώτη φορά στη Μίνως.
Πορτοσάλτε ασχολήσου με το Μητσοτάκη, με τον Αντρουλάκη, και με τους υπολοίπους και άσε τη δισκογραφία για καναν άλλονε. Να βγάλει και κανας άλλος κανα φράγκο, που να ξέρει και πέντε πράματα δηλαδή.
(Και δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου, καθότι δεν έχω καμία όρεξη να συζητάω ούτε στη τιβί, ούτε στο ραδιόφωνο για τέτοια θέματα. Αν έχω να πω κάτι προτιμώ να το γράφω.)
Σας έπιασε η καΐλα τώρα, όλους, με τη δισκογραφία – αφού πρώτα τη θάψατε...

31/3/2025
Κεφάλια ψηλά, στην τσέπη λιανά
σιωπηλή πλειονότης
Στο ράφι τιμές και δόξες παλιές
λαμπρή αρχαιότης
Σφιχτές αγκαλιές, βροχή καρπαζές
στο γύψο νεότης
Yamaha, hot-pants, ασφάλεια και τανκς
πλήρης ισότης
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά
για μια καινούρια μεγάλη Ελλάδα!
Εφάμιλλο του «Σκόνη, πέτρες, λάσπη» και το ίδιο διαχρονικό. Από τα καλύτερα κομμάτια του Πουλικάκου / Εξαδάκτυλου...
https://www.youtube.com/watch?v=aswGv_9gI_o

31/3/2025
"Πειραματόζωο" (1975) του Γιάννη Κοκκόλη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου [LiFO Books, 2024]

29/3/2025
Το είχα βάλει σε σχόλιο, πριν από κάτι βδομάδες, αλλά τώρα το κάνω ποστ. Έτσι θα έπρεπε να γράφονται τα λαϊκά τραγούδια σήμερα. Με τέτοιο drive...
https://www.youtube.com/watch?v=l8NhZ39gHKo

29/3/2025
Πότε θα ξανανοίξει να ξαναπάμε, ν' ακούσουμε καμιά τζαζιά (λέμε τώρα);

28/3/2025
>>Αυτοψία στο Καλλιμάρμαρο διενέργησε η Λίνα Μενδώνη το πρωί της Παρασκευής (28/3), μετά από δημοσίευμα εφημερίδας που έκανε λόγο για «κατασκευή-έκτρωμα» στον χώρο μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο.<<
Περίμενε την εφημερίδα να βγει μπροστά, για να πάρει χαμπάρι τη βαρβαρότητα που συμβαίνει μπροστά από το Στάδιο. Να δω τώρα τι θα κάνει... Θα τους πει να το γκρεμίσουν; Ποιοι έδωσαν άδειες, έστω και προσωρινές, γι’ αυτό το έκτρωμα; Δεκάδες αίθουσες υπάρχουν στην Αθήνα. Τι μαγκιά είναι αυτή να θες να "χτίσεις" μπροστά από το Στάδιο... έστω και για μια ώρα, και να βρίσκεις άτομα που να σου λένε «ναι»;

28/3/2025
Οι συζητήσεις μας με τον Ανδρέα Σταματόπουλο, στον Flash 99,4 της Θεσσαλονίκης, για τις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] και το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024]. Για τις φίλες και τους φίλους, που ενδεχομένως δεν τις έχουν ακούσει...
https://www.youtube.com/watch?v=kquYlelUI_I
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U

27/3/2025
 «Τα σκληρά ναρκωτικά είναι το γουρούνι της κοινότητάς μας. Είναι το όπλο του Ανθρώπου εναντίον μας, μεταμφιεσμένο σαν ένα κομμάτι του περιθωρίου. Το μεγαλύτερο ψέμα που κυκλοφορεί για την ηρωίνη είναι ότι σε σκοτώνει, ότι σου κάνει κακό σαν άτομο, ότι είναι επικίνδυνη. Αυτά είναι μπούρδες. Θα σκοτώσει την κοινότητά μας, την επανάστασή μας, πολύ πριν σκοτώσει μεμονωμένα άτομα».
Julius Lester
https://www.youtube.com/watch?v=x4xxCnvlYUM

27/3/2025
Κάποτε είχα αγοράσει τον δίσκο (LP) μόνο και μόνο γι' αυτή τη φοβερή μοντάδικη-νόρθερν σόουλ διασκευή. Ακούγεται, δε, και στον ελληνικό κινηματογράφο η εκτέλεση, γιατί το Sunny με τους Alan Bown Set είχε κυκλοφορήσει και σε ελληνικό 45άρι...
https://www.youtube.com/watch?v=xbSGQCzPLFQ

26/3/2025
Φοβεροί μουσικοί, παικταράδες, πολύ δεμένο συγκρότημα, αλλά τραγούδια... ό,τι να'ναι. Αυτό το οργανικό τους, πάντως, το γουστάρω πολύ - παρότι είχαν πάρει μπροστά τα σύνθια στη δισκογραφία, αντικαθιστώντας τα κλασικά πληκτροφόρα (χάμοντ, φαρφίζες κ.λπ.). Sunset.
https://www.youtube.com/watch?v=uLP_LpRqTTQ

26/3/2025
"Από Μπουζούκια σε Μπουζούκια" (1962) του Πάνου Κουτρουμπούση στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

25/3/2025
Ο Πετρίδης στα έιτις δεν έβαζε στο ράδιο Henry Cow, Faust και Gong, επειδή τα γούσταρε. Τα έβαζε, επειδή αυτά τα γκρουπ είχανε ηχογραφήσει στη Virgin. Γιατί, αν τα γούσταρε τότε θα έβαζε και Stormy Six, και Samla Mammas Manna, και Univers Zero, και Wha ha ha, και Iconoclasta, και άλλα παρεμφερή...
[Με αφορμή και το προηγούμενο ποστ]

25/3/2025
Ρε Νίκο έδωσες την κόκκινη κάλτσα των Henry Cow, για να πάρεις Queen; Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή διώχνεις την γκρουπάρα, για να πάρεις, τώρα, ό,τι να ’ναι; Δικαιολογείσαι, όμως, γιατί ήσουνα πιτσιρικάς. Και μπράβο, γιατί επανόρθωσες μεγάλος... Από το σημείο που δείχνω στο λινκ...
https://www.youtube.com/watch?v=WRZmbBHcaXI&t=2008s

ΤΑΣΟΣ ΓΚΡΟΥΣ 1970-1974 τραγούδια ενάντια στη δικτατορία

Παράξενος δίσκος. Παράξενο CD-book δηλαδή το «Οι Ρίζες του Κόσμου» [Μετρονόμος, 2024], καθώς περιλαμβάνει τραγούδια του Τάσου Γκρους, που φτιάχτηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, στο διάστημα 1970-74, και τα οποία δισκογραφούνται τώρα για πρώτη φορά. Φυσικά, και εξαιτίας της τότε συγκυρίας, τα τραγούδια δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικού προσανατολισμού – και όντως, δηλαδή, αφού εδώ μελοποιούνται ποιήματα των Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Γιάννη Ρίτσου, Πάμπλο Νερούδα και Ναζίμ Χικμέτ. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έντεχνο άλμπουμ μελοποιημένης ποίησης, που έχει τον τρόπο να υποβάλλει, μεταφέροντας ανεπαίσθητα και όχι φωναχτά τα όποια μηνύματά του. Αν και θα πρέπει να σημειώσω πως «Οι Ρίζες του κόσμου» καλό θα ήταν να ακουσθούν ως προϊόν εκείνων των δύσκολων ετών, και όχι κατ’ ανάγκην ως ένας δίσκος που μπορεί να αφορά (και) τη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.

Κάπως σαν «χρέος», έναντι στη νεότητά του και στους τότε συντρόφους του, αντιλαμβάνομαι αυτή την κυκλοφορία από τον Γκρους, που ολοκληρώνεται με την ερμηνευτική προσφορά του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη και της Αργυρώς Καπαρού (τραγουδά και ο ίδιος ο συνθέτης). Επίσης, ο Καψοκαβάδης είναι εκείνος που έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση των τραγουδιών, δημιουργώντας ένα σεμνό, χαμηλών τόνων και λεπτών αποχρώσεων περιβάλλον, φέρνοντας στη μνήμη μου ηχοχρώματα παλαιότερων δίσκων του Χρήστου Λεοντή.
Παρότι ο Γκρους χρησιμοποιεί, σε κάποιες περιπτώσεις, στίχους που τους έχουμε ακούσει μελοποιημένους και από άλλους συνθέτους (και βασικά αναφέρομαι στην «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Βάρναλη) εντούτοις καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του περιβάλλον πολιτικού τραγουδιού –με κομμάτια σαν τα «Πρόλογος» (Κ. Βάρναλης), «Ο Μιχαλιός» (Κ. Καρυωτάκης), «Κύκλος» (Κ. Βάρναλης), «Νανούρισμα Ι» (Ναζίμ Χικμέτ, μτφ. Γιάννης Ρίτσος), «Το βουνό και το ποτάμι» (Πάμπλο Νερούδα μτφ. Τάσος Γκρους)–, συγκινώντας με την απλότητα και την ουσία της δικής του προσέγγισης.
Επαφή: www.metronomos.gr

SATOKO FUJII TOKYO TRIO το τρίτο άλμπουμ του

Το Satoko Fujii Tokyo Trio είναι ένα νέο σχετικώς σχήμα της ιαπωνίδας πιανίστριας, συνθέτριας και αυτοσχεδιάστριας Satoko Fujii, που ήδη έχει καταγραφεί δύο φορές – σε δύο άλμπουμ, για τα οποία υπάρχουν οι σχετικές reviews στο blog. Το ένα ήταν το “Jet Black” (2023) ηχογραφημένο στις 21 Μαρτίου 2023, στο χώρο Koendori Classics, στην περιοχή Shibuya, του Τόκιο και το άλλο το “Moon on the Lake’ (2021), ηχογραφημένο στο Pit Inn, στην Shinjuku, του Τόκιο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020. Τώρα στρίβει στο player το πιο νέο CD του trio, που αποκαλείται “Dream a Dream” [Libra Records, 2025] και το οποίο είναι γραμμένο σε στούντιο του Παρισιού (Sextan) στις 22 Μαΐου 2024 – εκεί όπου είχε γραφτεί και το “Yama Kawa Umi” (2024) των Satoko Fujii-Natsuki Tamura-Ramón López, για το οποίο επίσης έχουμε πει τα σχετικά στο δισκορυχείον.

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με το πρώτο στούντιο άλμπουμ του Satoko Fujii Trio, το οποίο αποτελούν, πέραν της Fujii, οι Takashi Sugawa (γενν. 1982) μπάσο και Ittetsu Takemura (γενν. 1989) ντραμς. Το σετ αποτελείται από πέντε συνθέσεις της Fujii, που έχουν τίτλους “Second step” (11:34), “Dream a dream” (18:51), “Summer day” (8:53), “Rain drop” (6:30) και “Aruku” (10:39).
Εκείνο, που αντιλαμβάνεσαι από το ξεκίνημα ήδη του δίσκου, τα πρώτα δύο tracks, που διαρκούν σχεδόν μισή ώρα είναι πως υπάρχει μία άνεση του σχήματος να διαχειρίζεται τις αργές ταχύτητες και το ανεπαίσθητο. Οι παύσεις που μοιάζουν και έχουν την διάρκεια των αναπνοών, τα συνεχή γεμίσματα από τα κρουστά και το πιάνο κυρίως, οι μονόλογοι του κοντραμπάσου και βεβαίως το γενικώς «ανεξερεύνητο» είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής της Fujii, που αναπτύσσεται κατά ελαφρά και ήσυχα κύματα, αβίαστα, φυσικά, δίχως να προκαλεί φαινομενικά, δημιουργώντας κυρίως υπαινικτικές καταστάσεις.
Παίξιμο στα πιατίνια ή και στην περιφέρεια του ταμπούρου, κοντραμπάσο με δοξάρι, όπου απαιτείται, προκειμένου το κλίμα να γίνει περισσότερο υποβλητικό, και βεβαίως πιανιστικά σόλο ή παιξίματα γενικώς άλλοτε σχεδόν θωπευτικά και άλλοτε γεμάτα με δυνατό παλμό και εσωτερική ένταση.
Σίγουρα ένα διαφορετικό piano-trio άλμπουμ, απ’ αυτά που δεν ακούς από τα ευρωπαϊκά ή τα αμερικανικά σύνολα.
Επαφή: www.satokofujii.com/

Ελληνική τζαζ: Πέντε πρόσφατα άλμπουμ, με αναφορές από μπλουζ και Χατζιδάκι, μέχρι Βαλκάνια, Herbie Hancock και Νέα Ορλεάνη – ηχογραφήσεις με τους Αντώνη Πλέσσα, Γιάννη Κασέτα, Asterismyth, The Storyville Ragtimers και Local Heroes

Κάθε φορά οι μουσικοί και τα συγκροτήματα της ελληνικής τζαζ μας δείχνουν τι αξίζουν. Άνθρωποι με σπουδές στα καλύτερα μουσικά σχολεία, με ακούσματα, με... χιλιόμετρα live στα χέρια τους, όταν αποφασίζουν να μπούνε στα στούντιο έχουν, πάντα, κάτι πολύ ενδιαφέρον να προτείνουν. Να μια πεντάδα πρόσφατων ελληνικών τζαζ άλμπουμ, που ξεχωρίζουν...

Asterismyth

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/elliniki-tzaz-pente-prosfata-almpoym-me-epirroes-apo-mployz-hatzidaki-balkania-herbie

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΗΣ / ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ / ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΚΑΡΑΚΟΓΛΟΥ τα τραγούδια του νόμου και της τάξης

Ένας συνθέτης με εντεχνολαϊκό τσαγανό, μια πολύ καλή τραγουδίστρια κι ένας καταξιωμένος στιχουργός είναι υπεύθυνοι για το CD-book «Τα Τραγούδια του Νόμου και της Τάξης» [Μετρονόμος, 2024], που περιέχει εννέα τραγούδια, κοινωνικοπολιτικού και πολιτικού γενικώς περιεχομένου. Και οι τρεις δημιουργοί, ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης, ο στιχουργός Φώντας Λάδης και η τραγουδίστρια Πολυξένη Καράκογλου, έχουν την ιστορία της, μικρότερη ή μεγαλύτερη, όμως εδώ εκείνο που μετράει είναι ο συνασπισμός των τριών επιμέρους δυνάμεων, που είναι υπεύθυνος για το τελικό και αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Κατ’ αρχάς, από μουσικής πλευράς, έχουμε έναν συνθέτη, τον Κομπογιάννη, που κινείται με μεγάλη άνεση στο χώρο του κλασικού «έντεχνου», με τις όποιες τζαζ, ροκ ή περί το ροκ προεκτάσεις του, δημιουργώντας μελωδίες που δεν είναι σώνει και καλά προφανείς, ακολουθώντας πορείες μη αναμενόμενες. Το ακούς αυτό σε τραγούδια σαν τα «Οι κροκόδειλοι», «Η εξουσία», «Άμα ανήκεις σε μια τάξη» και «Η ταξική συνείδηση», για να μη πω πως το απολαμβάνεις κιόλας. 

Έπειτα υπάρχουν τα λόγια του Λάδη, που είναι αυτά που είναι. Πολιτικής φύσεως είναι βασικά οι στίχοι, με πολλές μπρεχτικές καταβολές, καθώς καταπιάνονται μ’ έναν μεστό και ουσιαστικό τρόπο με ζητήματα που καίνε, περιγράφοντας με το νυστέρι και διδάσκοντας με το γάντι. 

Και κάπως έτσι έρχεται η Καράκογλου, που παίρνει όλο αυτό το υλικό, μεταφέροντάς το προς εμάς μ’ έναν τρόπο πειστικό και αποφασιστικό.
Σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τραγούδι λοιπόν, που κοιτάζει μπροστά, γνωρίζοντας, ταυτοχρόνως, από πού έρχεται και ποια ακριβώς παράδοση διασώζει και διαιωνίζει.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ πυξιδοθήκη

Στο CD-book «Πυξιδοθήκη» [Μετρονόμος, 2024] συγκεντρώνονται, βασικά, τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω (με μουσικές του Χάρη Γ. Καβαλλιεράτου κυρίως) σε στίχους του Βασίλη Νικολαΐδη. Τα τραγούδια αυτά ερμηνεύονται πρωτίστως από τον Καβαλλιεράτο και την Barbara Sauter και δευτερευόντως από τους Sissi Rada, Βασίλη Νικολαΐδη, Σπύρο Σακκά, Θεοδώρα Μπάκα, Άννα Καραγεωργιάδου, συν την παιδική χορωδία των εκπαιδευτηρίων Γιάννη Τσιαμούλη. Το υλικό δεν είναι ακριβώς καινούριο. Υπάρχουν, βεβαίως, ανάμεσα, και πιο νέα τραγούδια, ηχογραφημένα το 2023-24, αλλά υπάρχουν και τραγούδια παλαιότερα, από τις δεκαετίες του ’80 (σαν το γνωστό “Je reviens toujours” για παράδειγμα), του ’90 κ.λπ. Τα τραγούδια συνολικώς είναι δέκα έξι, με τα πρώτα δύο να έχουν λόγια του Καβαλλιεράτου και με τα επόμενα δεκατέσσερα του Νικολαΐδη.

Τώρα... και το ύφος των τραγουδιών των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω είναι γνωστό, όπως γνωστό είναι και το ύφος των στίχων του Νικολαΐδη, που χοντρικώς χρωστά στην ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα – μια επιρροή που την θεωρώ καθοριστική, χωρίς να είναι η μόνη φυσικά.
Συνολικώς, υπάρχει αυτή η απέριττη, η χειροποίητη αίσθηση, που σου αφήνουν, ως άκουσμα, τα τραγούδια του γκρουπ, τα οποία δανείζονται στοιχεία από την επτανησιακή καντάδα και αρέκια (ως γνωστόν θα πω), μα και από την μπαλάντα των ευρωπαίων κυρίως τροβαδούρων, παλαιότερων ή νεότερων, τα βαλσάκια, κ.λπ., με τα δυτικότροπα μελίσματα να στολίζουν περαιτέρω τα κομμάτια, που σπάνια χάνουν αυτό το κάπως σκωπτικό και παιγνιδιάρικο ύφος τους.
Οπωσδήποτε υπάρχει διάθεση για πρωτοτυπία στα τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, που ορισμένες φορές, όμως, δεν λειτουργεί – εννοώ πως τα τραγούδια κάπου «χάνονται». Δηλαδή η ροή τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κατανοήσεις ούτε το στιχουργικό περιεχόμενο τους σε χρόνο πρώτο, ούτε να τα παρακολουθήσεις μελωδικά – αν και οι στίχοι, εν προκειμένω, είναι καταγραμμένοι στο βιβλίο της έκδοσης οπότε το ένα θέμα λύνεται... Ενδιαφέρουσα έκδοση, δεν υπάρχει θέμα, με ωραίο εξώφυλλο συν τοις άλλοις, και με περιποιημένες εικαστικώς σελίδες.
Επαφή: www.metronomos.gr

YUVAL COHEN QUARTET χειμερινά ποιήματα

Ένα ισραηλινό κουαρτέτο έχουμε επί του προκειμένου, που είναι ηχογραφημένο στα γνωστά μας Studios La Buissonne, τον Σεπτέμβριο του 2023. Πρόκειται για το Yuval Cohen Quartet, το οποίον αποτελούν οι Yuval Cohen σοπράνο σαξόφωνο, μελόντικα, Tom Oren πιάνο, Alon Near κοντραμπάσο και Alon Benjamini ντραμς. Το άλμπουμ του κουαρτέτου αποκαλείται “Winter Poems” [ECM Records / ΑΝ Music, 2025] και περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις του Cohen (ο οποίος είναι αδελφός του τρομπετίστα Avishai Cohen).

Μάλλον λιγότερο γνωστός από τον αδελφό του, ο 52χρονος Yuval αποδεικνύεται εδώ ένας πολύ «ψαγμένος» συνθέτης, με έφεση στη μελωδία. Το δε άλμπουμ του θα μπορούσες να το περιγράψεις με τον αδόκιμο όρο «ποιητική τζαζ», και αυτό δεν θα ήταν λάθος. Το λέω, γιατί ο τρόπος γραφής του Yunal, όπως και το παίξιμό του στο γλυκόλαλο σοπράνο σαξόφωνο, μπορεί να ανακαλεί ή να δημιουργεί ποιητικές εικόνες.
Οι αργές ταχύτητες στην ανάπτυξη των συνθέσεων, η άπλα των μελωδιών και ο τρόπος με τον οποίον αυτές εξελίσσονται, σε συνδυασμό με τις φυσικές και απέριττες συνυπάρξεις των οργάνων (lead και ρυθμικών), και βεβαίως με τη «ζεστή» παραγωγή του Manfred Eicher, δημιουργούν, όλα τούτα, ένα πλαίσιο ενατένισης, ένα μεσογειακό meditation κλίμα, που βρίσκει την τελειότητά του σ’ αυτή τη σειρά των κομματιών, καθώς το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Μνεία στις δύο τελευταίες συνθέσεις του Cohen, τις “The unfolding nature of Iris” και “Helech ruach”, που ολοκληρώνουν το “Winter Poems” με τον καλύτερο τρόπο.

ΣΑΒΒΕΡΙΑ ΜΑΡΓΙΟΛΑ εκ βαθέων

Στο CD-book «Εκ Βαθέων» [Μετρονόμος, 2024] της τραγουδίστριας Σαββέριας Μαργιολά συμπεριλαμβάνονται δέκα «έντεχνα»  κομμάτια, που έχουν μουσικές και στίχους του Παντελή Κυραμαργιού. Το εικαστικό πακέτο είναι όμορφο, καθώς σ’ αυτό δεν διαβάζουμε μόνο τους στίχους των τραγουδιών, μα και κείμενα του Κυραμαργιού, άπαντα διανθισμένα με ωραία παιδικής τεχνοτροπίας σχέδια της CReatures.

Κατ’ αρχάς να σημειώσω, και γιατί όχι να εξάρω τη φωνή της Μαργιολά, που είναι πολύ καλή, «γεμάτη», με δυναμικές και λυρικές ποιότητες, έχοντας σε κάθε περίπτωση έναν τρόπο να κάνει «δικά της» τα τραγούδια.
Ο Κυραμαργιός, ως συνθέτης, είναι βασικά «έντεχνος». Όχι με την έννοια, που είχε  ο όρος στα σίξτις-σέβεντις, αλλά με αυτήν που απέκτησε από τη δεκαετία του ’90 και μετά (με Σωκράτη Μάλαμα-Μελίνα Κανά και λοιπούς). Οι μελωδίες του σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, ενώ και το παίξιμό του με τους ρυθμούς δεν είναι χωρίς ουσία, όταν προκύπτουν τραγούδια σαν το «Τα φώτα σβήσανε» ή το «Απόψε μεθάω». Οι μπαλάντες, λαϊκές ή λιγότερο λαϊκές, είναι επίσης στις προτεραιότητες του Κυραμαργιού – και απ’ αυτό το σύνολο, προσωπικώς, θα διάλεγα τα τραγούδια «Γύρω σου σε τροχιά» και «Μικρό τραγούδι για μεγάλους έρωτες», τα οποία ξεχωρίζω ως τα ωραιότερα του δίσκου. Υπάρχει κι ένα... περιποιημένο ροκ κομμάτι εδώ, το «Ρούχα», που είναι κι αυτό καλό, δίχως, όμως, να δένει και τόσο με τα υπόλοιπα του δίσκου. Βεβαίως, το γεγονός πως όλα αυτά τα κομμάτια τα αποδίδει η Μαργιολά είναι προς όφελος του «Εκ Βαθέων» – ενός άλμπουμ προσεγμένου σε κάθε διάστασή του (και στις ενορχηστρώσεις του εννοώ).
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 633

25/3/2025
Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ, σα να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν-δυο.

Απλώς εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός, μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.

Δεν ξέρω το καλό και τ’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί, μα νοιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ, στο νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.

Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
το μίτο το χρυσό, την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινωταύρου κρατώ.

Του φεύγω απ’ τα δεξιά, μου φεύγει απ’ τα ζερβά
αν με νικήσει να!, αν τον νικήσω, να!
μια τούρτα είν’ η καρδιά, να σβήσω τα κεριά,
να τα χιλιοχρονίσω μαγκιά.

Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
και πίσω κουρνιαχτός, σε μια γωνιά ο Θεός
ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
κι αυτό που τώρα ακούτε, η ηχώ.

https://www.youtube.com/watch?v=EXTxD4WYMNI

24/3/2025
Όταν μου το έστειλε, τον περασμένο Δεκέμβρη, να το ακούσω, για να του πω τη γνώμη μου, του απάντησα... προχώρα και κάνε αυτό που γουστάρεις, δίχως να ρωτάς κανέναν. Μπράβο λοιπόν στον Πάνο Δημητρόπουλο...
https://www.youtube.com/watch?v=AyC9ktydOqE

24/3/2025
Όλο και σε κάποια ταινία βίας και σεξ θα το είχε χώσει ο Μουραμπάς. Εξάλλου ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα της εποχής. Αληθινές μουσικές, εμπνευσμένες και παιγμένες από ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητες, όχι από την τεχνολογία.
https://www.youtube.com/watch?v=69l5TmrCaiY

22/3/2025
Για τους Fruupp πρέπει να είχα πρωτοδιαβάσει, στα early 80s, στην εγκυκλοπαίδεια του Ποπ & Ροκ – δεν ξέρω αν έγραφε και ο Δηματάτης στους «Άγνωστους του Ροκ» γι’ αυτούς. Τα έχω καταχωνιασμένα όλα αυτά και βαριέμαι τώρα να τα ξεθάψω. Δίσκους των Fruupp αγόρασα στα 90s, όταν άκουγα τέτοια συγκροτήματα... με φολκ, μπαρόκ και κλασικές αναφορές. Βορειοϊρλανδοί ήταν οι Fruupp και πρόσφατα πέθανε ο Peter Farrelly, που ήταν τραγουδιστής και μπασίστας τους, ενώ είχε σχεδιάσει και αυτό το ωραίο εξώφυλλο.

[Έχω και τραγούδι στα σχόλια]

21/3/2025
Φουλ της Τζένης...

21/3/2025

O "Εφιάλτης" (1961) του Ερρίκου Ανδρέου, με την Βούλα Χαριλάου και τον Μιχάλη Νικολινάκο, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

20/3/2025

Chango, με George Tacktikos σε κιθάρες, φωνητικά... (1975)
https://www.youtube.com/watch?v=PywNEYCPAxs

19/3/2025
Τεράστιος Dino Valenti...
https://www.youtube.com/watch?v=pIIz08KijWQ

JOHN BALIKOS’ κόσμος

Ο Γιάννης Μπαλίκος (John Balikos) είναι ένας συνθέτης, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog. Θυμόμαστε το άλμπουμ του “John Balikos Trio”, για το οποίο υπάρχει review πίσω στο 2013 και ακόμη το “Rings Around the Moon” από το 2015. H jazz ήταν οπωσδήποτε μία πρώτη βασική αναφορά σ’ εκείνα τα άλμπουμ, ενώ... δεν είμαι σίγουρος, αν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το πιο πρόσφατο “World” [Violins Productions, 2024].

Σ’ αυτό λοιπόν το άλμπουμ, που κυκλοφορεί σ’ ένα περιποιημένο triple folded digipak, ο Μπαλίκος μάς φανερώνει έναν άλλο συνθετικό χαρακτήρα του.
Θέλω να πω πως η μουσική του, εδώ, αποκτά περισσότερα λαϊκά χαρακτηριστικά, καθώς οι όποιες τζαζ αναφορές του ενσωματώνονται σ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε... δυναμική κινηματογραφική μουσική (από την οποία δεν απολείπει ούτε το έπος, μα ούτε και το αίσθημα). Αυτό είναι το μεγάλο περιβάλλον του “World”, εντός του οποίου μπορεί να υπάρχει η jazz, το rock, η «κλασική μουσική», η bossa nova, οι παραδοσιακές επιδράσεις και ό,τι άλλο.
Προς τούτο ο Μπαλίκος είναι υποχρεωμένος να μετέλθει και της τεχνολογίας, προκειμένου να αναπαραστήσει πειστικά το έπος, μα και να χρησιμοποιήσει έξτρα μουσικούς, προκειμένου οι συνθέσεις του να αποδοθούν με τον τρόπο που πρέπει. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει μία ενδεκάδα οργανοπαικτών, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το υλικό τού “World”. Μια πρώτη βασική πεντάδα την αποτελούν ο πιανίστας Δημήτρης Χανιώτης, που κάνει και midi προγραμματισμό, ο Κώστας Μπαλίκος σε κιθάρες, βιολί, ο Φάνης Μπαλίκος σε ντραμς, κρουστά, η Linda Schumann σε τσέλο και ο ίδιος ο Γιάννης Μπαλίκος σε midi πλήκτρα και ενορχηστρώσεις, όμως από ’κει και πέρα υπάρχουν έξι ακόμη πρόσωπα που προσφέρουν επιμέρους βοήθειες σε ακορντεόν (Γιώργος Τσιατσούλης), κλασική κιθάρα (Λευτέρης Χαβουτσάς), κοντραμπάσο (Μάνος Λούτας), νέι (Ido Romano), φλάουτο (Danilo D’Ambrosio) και φωνή (Κατερίνα Κουρή), συμπληρώνοντας την τελική line-up.
Όλα αυτά ίσως να δημιουργούν την εντύπωση πως ο Μπαλίκος συνέθεσε μία «βαριά» μουσική, προκειμένου να περιγράψει τον «Κόσμο» του, όμως, στην πράξη, το “World” είναι ένα άλμπουμ καλαίσθητων και γλαφυρών ήχων (elegant music), που μπορεί να γέρνει και προς το πιο απαιτητικό lounge κατά τόπους, διατηρώντας πάντα την ενότητά του, στο πέρασμα του χρόνου, και βεβαίως τη γοητεία του.
Επαφή: https://johnbalikos.bandcamp.com/album/john-balikosworld

«Ερωτισμός και Πάθος»: μία από τις τέσσερις μόλις ταινίες, στις οποίες εμφανίζεται η «Ευδοκία» Μαρία Βασιλείου – Πρόκειται για την ωραιότερη ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τη δεκαετία του ’70

Κοιτώντας τη φιλμογραφία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τα σέβεντις, δεν δυσκολεύεσαι να τον αποκαλέσεις «βασιλιά» του ελληνικού sexploitation. Εντάξει, μπορεί να διεκδικούν και ορισμένοι ακόμη συνάδελφοί του αυτόν τον τίτλο, αλλά ο Ευστρατιάδης, κατά γενική ομολογία, έκανε τις πιο ακέραιες ταινίες αυτού του στυλ.
Έχω δει όλες τις ταινίες του Ευστρατιάδη από τα σέβεντις και αν με ρωτούσε κάποιος να του πω ποια είναι η καλύτερη, η ωραιότερη και τα λοιπά, θα του έλεγα, κατά πάσα πιθανότητα, την «Ερωτισμός και Πάθος» από το 1974 ή “Girl of Passion”, όπως θα γινόταν γνωστή στο εξωτερικό.

Nίκος Γαλανός και Τούλα Γαλάνη

Η ταινία αυτή ξεχωρίζει για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί έχει ενδιαφέρον σενάριο γραμμένο από τον Όμηρο Ευστρατιάδη (αν και δεν αποκλείεται κάπου να έχει βάλει το χέρι του και ο μόνιμος, τότε, σεναρίστας του Γιάννης Τζιώτης), έχει πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, για το είδος αυτό των ταινιών, με συνεχείς παρεμβολές σκηνών και πλάνων, φανταστικών ή πραγματικών, που προσθέτουν συνεχώς πάνω στη βασική υπόθεση, ώστε να αιτιολογηθούν όσο το δυνατόν αναλυτικότερα οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, έχει πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, πρωτότυπη και μη, καλούς πρωταγωνιστές, αρκετές εξωτερικές λήψεις από την Αθήνα και τα περίχωρα (βασικά η ιστορία εξελίσσεται στο άστυ και όχι σε νησιά, έρημες ακρογιαλιές κ.λπ.), ενώ δεν έχει καθόλου... τουριστικό ενδιαφέρον, δεν σχετίζεται με χίπιδες, παιδιά των λουλουδιών και τα λοιπά, παραμένοντας, καθ’ όλη τη διάρκειά της, σφιχτή, δίχως ιδιαίτερες κοιλιές, και πάντα επικεντρωμένη στο βασικό θέμα της, που δεν είναι άλλο από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, ερωτικές και άλλες, των βασικών ηρώων και ηρωίδων της.
Σπάνια, εννοώ, τα βλέπεις όλα αυτά στις «ρεαλιστικές» ταινίες της εποχής, που τις περισσότερες φορές εξαντλούνται στα γνωστά και τετριμμένα και μαθηματικώς επαναλαμβανόμενα.
Στο «Ερωτισμός και Πάθος» όλα ξεκινούν από το σενάριο, που είναι ελαφρώς περίπλοκο –το λέω, επειδή πρέπει να φθάσει στο τέλος της η ταινία, προκειμένου να εξηγήσεις ορισμένες συμπεριφορές– και μια αναλυτική, όσο να ’ναι, αποτύπωσή του θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη...
Το στόρι
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/erotismos-kai-pathos-mia-apo-tis-tesseris-molis-tainies-stis-opoies-emfanizetai-i

BENJAMIN LACKNER, FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY νέοι δίσκοι στην ECM

BENJAMIN LACKNER: Spindrift [ECM Records, 2025]
Με μικρή προϊστορία στην ECM (ΑΝ Μusic), καθώς εμφανίστηκε εκεί με το άλμπουμ του “Last Decade” το 2022, αλλά με μακριά διαδρομή σε πάλκα και στούντιο, ο γερμανο-αμερικανός πιανίστας και συνθέτης Benjamin Lackner, έχει νέο άλμπουμ στην γερμανική εταιρεία, το οποίον αποκαλείται “Spindrift”. Σ’ αυτό το LP/CD, που είναι ηχογραφημένο στα Studios La Buissonne, τον Μάρτιο του 2024, ο Lackner συνεργάζεται με μία αληθινά σπουδαία τετράδα, την οποία αποτελούν οι Mathias Eick τρομπέτα, Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Linda May Han Oh κοντραμπάσο και Matthieu Chazarenc ντραμς.

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει έως και... σούπερ-γκρουπ αυτό το σχήμα, που καλείται να αποδώσει εννέα συνθέσεις του Lackner και μία του ντράμερ Chazarenc, καθώς τόσο το πνευστό τμήμα, με τους «άσσους» Eick και Turner, όσο και το ρυθμικό φυσικά, με την May Han Oh και τον Chazarenc, αποτελούνται από μουσικούς με σημαίνων παρελθόν, ο καθένας εκ των οποίων «κουβαλά», όπως και να το κάνουμε, μια ιστορία.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης είναι ένα σχήμα, με ποικίλες δυνατότητες, ενταγμένο πλήρως μέσα στο ECM-κλίμα, με την συνύπαρξη τρομπέτας-τενόρου, να παρέχει πολλές ελευθερίες στον Lackner, στην προσπάθειά του να οικοδομήσει αυτά τα ιδιόμορφα περιβάλλοντα, με τις κλασικές-λυρικές άκρες και την ταυτόχρονη συναισθηματική άπλα. Είτε στις πιο γρήγορες στροφές, είτε στις πιο αργές του, το “Spindrift” είναι ένα άλμπουμ ηπίων τόνων, αλλά υψηλών προδιαγραφών.

FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY: Preludes and Songs [ECM Records, 2025]
Ο πιανίστας François Couturier (γενν. 1950) με τον βιολιστή Dominique Pifarély (γενν. 1957) (Γάλλοι αμφότεροι) συνεργάζονται για περισσότερο από 40 χρόνια. Πιο συχνά, βεβαίως, τούτο συμβαίνει μέσα σε ευρύτερα γκρουπ, αλλά δεν λείπουν και τα πιο «στενά» σχήματα (σε τρίο ή ντούο), που φέρνουν τους γάλλους μουσικούς ακόμη πιο κοντά. Στην ECM (AN Music) υπάρχει ένα ιστορικό άλμπουμ τους από το 1998, ονόματι “Poros”, και αυτή η νεότερη συνύπαρξή τους, 27 χρόνια αργότερα, με το “Preludes and Songs”, είναι οπωσδήποτε κάτι το ξεχωριστό.
Ηχογραφημένοι, το 2023, στο Historischer Reitstadel, στο Neumarkt της Γερμανίας, οι Couturier και Pifarély παρουσιάζουν, εδώ, ένα σετ εννέα συνθέσεων, πρωτότυπων και διασκευών, που φανερώνει, οπωσδήποτε, τα ευρύτερα αισθητικά ενδιαφέροντά τους. Το λέω, γιατί, πέρα από τα πρωτότυπα κομμάτια των δύο, στο “Preludes and Songs” υπάρχουν συνθέσεις-τραγούδια των Jacques Brel, George Gershwin, Duke Ellington, στάνταρντ κ.λπ., που προσδίδουν στο άλμπουμ μία, όπως και να το κάνουμε, ελκυστική ποικιλία.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, έχουμε αυτά τα πολύ ωραία πρελούδια, που προσεγγίζουν γνωστές ή πρωτότυπες συνθέσεις μ’ έναν εύπλαστο, λυρικό, αυτοσχεδιαστικό τρόπο, ενώ από την άλλη υπάρχουν τα τραγούδια, που προσθέτουν στην ηχογράφηση και μία ελαφρά ποπ αύρα. Ελεγχόμενη πάντα, καθότι το λεγόμενο «σοβαρό» ένδυμα της μουσικής είναι εκείνο που εδώ κυριαρχεί.

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ το νέο τεύχος #84

O Μετρονόμος, το καλό περιοδικό για το «έντεχνο τραγούδι», συμπληρώνει 84 τεύχη με το παρόν του Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2024. Με 80 σελίδες, με άψογη ασπρόμαυρη εμφάνιση και με τιμή 10 ευρώ, ο Μετρονόμος φιλοδοξεί και το κατορθώνει, με τα συνεχή αφιερώματά του, να δημιουργεί όχι ένα περιοδικό επικαιρικό και αναλώσιμο, μα μία έκδοση αρχείου.

Σ’ αυτό το τεύχος εκείνο που κυριαρχεί είναι το πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή, στιχουργό και συγγραφέα Δημήτρη Χριστοδούλου (1924-1991), που συμβαίνει λόγω της 100ετίας από τη γέννησή του.
Στις 61 σελίδες του αφιερώματος ο Χριστοδούλου προσεγγίζεται και μέσα από τα πολλά και διαφορετικά κείμενα, μα και μέσω του πλούσιου φωτογραφικού υλικού. Ο Θανάσης Συλιβός, που έχει τη συνολική επιμέλεια, έχει κάνει πλατιά και προσεγμένη δουλειά, προσκαλώντας στις σελίδες του περιοδικού του ανθρώπους, που έχουν κάτι ιδιαίτερο να πούνε για τον Χριστοδούλου – σε σχέση με όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας του. Μελετητές της ποίησης, της λογοτεχνίας και του τραγουδιού, μα και προσωπικότητες από το χθες, που συνεργάστηκαν μαζί του (όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μίμης Πλέσσας ή ο Αντώνης Καλογιάννης) μιλούν για ’κείνον, όπως μιλάει και η σύντροφός του Μαρία Κανδρεβιώτου – με τους Δημήτρη Γκιώνη, Θεοδόση Πυλαρινό, Γιάννη Γκούμα, Κώστα Φασουλά, Θανάση Γιώγλου, Γιώργο Π. Τσάμπρα, Σταύρο Γ. Καρτσωνάκη, Δημήτρη Μπαγέρη, Πέτρο Παράσχη κ.ά. να τοποθετούν το έργο του Χριστοδούλου στο κοινωνικοπολιτικό και αισθητικό του πλαίσιο.
Τα δύο κείμενα που ακολουθούν, το ένα για την ιστορική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης «Δόμνα» (γράφει ο Γιάννης Γαλανίδης) και το άλλο για τα πολιτικά ποιήματα του Νίκου Καββαδία (γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς) έρχονται να συμπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο τούτο το ιδιαίτερο τεύχος του Μετρονόμου.
Επαφή: www.metronomos.gr