9/10/2025
Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα. Όχι Ηλίας... Τραγουδάρα του Λαβράνου. Για την ερμηνεία τι να πεις...
https://www.youtube.com/watch?v=z53IPKmcp-c&list=RDz53IPKmcp-c&start_radio=1
Δημήτρης Λυμπερόπουλος ο στιχουργός, αείμνηστος φίλος εδώ μέσα. Όχι Ηλίας... Τραγουδάρα του Λαβράνου. Για την ερμηνεία τι να πεις...
https://www.youtube.com/watch?v=z53IPKmcp-c&list=RDz53IPKmcp-c&start_radio=1
9/10/2025
>>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με “ονόματα” πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Ήρθε στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφάλειας και είπε: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα χλαπατζίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».<<
[αυτά τα λέει ο δημοσιογράφος και μάνατζερ Τάσος Ψαλτάκης]
Γράφω πολλά για τους Μακεδονομάχους στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, και μάλιστα σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά υποκεφάλαια (στα "μακεδονομάχοι" και "το ροκ στη Θεσσαλονίκη")
>>(...) Οι Μακεδονομάχοι, ναι, έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με “ονόματα” πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Ήρθε στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφάλειας και είπε: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα χλαπατζίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».<<
[αυτά τα λέει ο δημοσιογράφος και μάνατζερ Τάσος Ψαλτάκης]
Γράφω πολλά για τους Μακεδονομάχους στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, και μάλιστα σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά υποκεφάλαια (στα "μακεδονομάχοι" και "το ροκ στη Θεσσαλονίκη")
8/10/2025
«... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς μεγάλη μου χαρά, αγόρασα πολλά ευρήματα, και θυμάμαι ότι βγαίνοντας αισθανόμουνα ένοχος που είχα πάρει τόσα βιβλία σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές»
Και λίγο πιο μετά στο καφενείο...
«... ζεσταμένος από τα χνώτα, κάθισα στη γωνιούλα μου ξεφυλλίζοντας με βουλιμία όσο και απόλαυση τα “ευρήματα”. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικά απ’ αυτά δεν άξιζαν μια δεκάρα, και τα ’χα βουτήξει στην έξαψη που με κυριεύει πάντοτε όταν βλέπω παλαιά βιβλία, καλοδιατηρημένα σε χαμηλές τιμές. Έβλεπα τώρα ότι ο βιβλιοπώλης –ένας συμπαθητικός, καθαρός και ροδοκόκκινος γεράκος, αλλά με εμπορικά, διαπεραστικά μάτια– ήταν εκείνος που έπρεπε να αισθάνεται ένοχος. Αλλά θα αισθανόταν άραγε ένοχος; Αυτός ήταν ο καημός μου!».
Νίκος Καχτίτσης «Η περιπέτεια ενός βιβλίου» (1965)
«... απελπισμένος με τη φλέγουσα υπόθεση, βγήκα μια βόλτα, που αναπόφευκτα με οδήγησε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς μεγάλη μου χαρά, αγόρασα πολλά ευρήματα, και θυμάμαι ότι βγαίνοντας αισθανόμουνα ένοχος που είχα πάρει τόσα βιβλία σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές»
Και λίγο πιο μετά στο καφενείο...
«... ζεσταμένος από τα χνώτα, κάθισα στη γωνιούλα μου ξεφυλλίζοντας με βουλιμία όσο και απόλαυση τα “ευρήματα”. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικά απ’ αυτά δεν άξιζαν μια δεκάρα, και τα ’χα βουτήξει στην έξαψη που με κυριεύει πάντοτε όταν βλέπω παλαιά βιβλία, καλοδιατηρημένα σε χαμηλές τιμές. Έβλεπα τώρα ότι ο βιβλιοπώλης –ένας συμπαθητικός, καθαρός και ροδοκόκκινος γεράκος, αλλά με εμπορικά, διαπεραστικά μάτια– ήταν εκείνος που έπρεπε να αισθάνεται ένοχος. Αλλά θα αισθανόταν άραγε ένοχος; Αυτός ήταν ο καημός μου!».
Νίκος Καχτίτσης «Η περιπέτεια ενός βιβλίου» (1965)
Προσωπικά βλέπω τον εαυτό μου σ’ αυτές τις σειρές (και άλλοι
φαντάζομαι), αλλά χωρίς τις ενοχές (είτε τις μεν είτε τις δε).
Όμως ο Καχτίτσης έζησε και δημιούργησε με την «ενοχή» να κρέμεται σαν μόνιμη σπάθα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Το λέει ο ίδιος εμφατικά εδώ, και μάλιστα με αφορμή ασήμαντα θέματα – με τα οποία εμείς μάλλον διασκεδάζουμε. Γι΄ αυτό, όμως, υπήρξε μέγας λογοτέχνης, ενώ εμείς δεν είμαστε. Ή μάλλον όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση η «ενοχή» προτάσσεται αμείλικτη σε όλα τα βιβλία του. Ήταν το αίσθημα που θα τον ταλάνιζε σε όλη τη σύντομη ζωή του...
Όμως ο Καχτίτσης έζησε και δημιούργησε με την «ενοχή» να κρέμεται σαν μόνιμη σπάθα, πάνω απ’ το κεφάλι του. Το λέει ο ίδιος εμφατικά εδώ, και μάλιστα με αφορμή ασήμαντα θέματα – με τα οποία εμείς μάλλον διασκεδάζουμε. Γι΄ αυτό, όμως, υπήρξε μέγας λογοτέχνης, ενώ εμείς δεν είμαστε. Ή μάλλον όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση η «ενοχή» προτάσσεται αμείλικτη σε όλα τα βιβλία του. Ήταν το αίσθημα που θα τον ταλάνιζε σε όλη τη σύντομη ζωή του...
8/10/2025
>>Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν στην Πάτρα τυπωνόταν ακόμη και εφημερίδα υπό την ονομασία «Ροκ εντ Ρολλ»(!!) (Έκδοσις της Περιηγητικής Λέσχης Πατρών), όταν τα χοροδιδασκαλεία είχαν ενσωματώσει το ροκ εν ρολ στα μαθήματά τους και όταν στα περίπτερα κυκλοφορούσαν (τέλος ’56-αρχή ’57) τευχίδια «Ροκ-εντ-Ρολ» με τιμή 3 δραχμές, στα οποία περιγράφονταν μέθοδοι εκμάθησης του χορού, άνευ διδασκάλου!<<
>>Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν, όταν στην Πάτρα τυπωνόταν ακόμη και εφημερίδα υπό την ονομασία «Ροκ εντ Ρολλ»(!!) (Έκδοσις της Περιηγητικής Λέσχης Πατρών), όταν τα χοροδιδασκαλεία είχαν ενσωματώσει το ροκ εν ρολ στα μαθήματά τους και όταν στα περίπτερα κυκλοφορούσαν (τέλος ’56-αρχή ’57) τευχίδια «Ροκ-εντ-Ρολ» με τιμή 3 δραχμές, στα οποία περιγράφονταν μέθοδοι εκμάθησης του χορού, άνευ διδασκάλου!<<
Στο "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη
Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα
κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, θα βρεις πολλά να διαβάσεις για το πώς ξεκίνησε το
ροκ εν ρολ στη χώρα, όπως και για την τρέλα που επακολούθησε...
7/10/2025
Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο. Για παλιοσειρές κυρίως είναι το ποστ... το λέω για να το ξέρετε, πριν συνεχίσετε να διαβάζετε.
Πολλοί θα θυμούνται τα φιλμάκια-σφήνες διάρκειας 2-3 δευτερολέπτων το πολύ, που χώριζαν, τα παλιά τα χρόνια, τις διαφημίσεις μεταξύ τους (τώρα δεν ξέρω πώς «πέφτουν» οι διαφημίσεις, γιατί δεν βλέπω τηλεόραση).
Μου έκαναν από παλιά εντύπωση, από τα σέβεντις ήδη, αυτές οι «σφήνες», που ήταν πολύ μπάνικες, και πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως κάθε μία απ’ αυτές αντιπροσώπευε κι ένα συγκεκριμένο διαφημιστικό γραφείο – στο οποίο μπορεί να δούλευαν γνωστοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Βρήκα λοιπόν -ψάχνοντας κάτι για τα παλιά πειραματικά φιλμ- πως αυτή η διαχωριστική «σφήνα, που βλέπετε στη φωτό (και όλοι/όλες θα την αναγνωρίσουν) δεν ήταν τυχαία, καθώς προερχόταν από μια πειραματική, έγχρωμη, μικρού μήκους ταινία, την “Moirage” (1967), ενός μεγάλου πειραματιστή film-maker των σίξτις-σέβεντις, του Stan Vanderbeek.
Ο Vaderbeek δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή – κάθε άλλο θα ’λεγα! Η Ελληνοαμερικανική Ένωση –και αργότερα το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (του Ρεντζή και άλλων) – έπαιζε τέτοιες ταινίες τακτικά (στο πλαίσιο μιας ψυχροπολεμικής λογικής, σχετικής και με την υποτιθέμενη πολιτισμική ανωτερότητα των ΗΠΑ έναντι του eastern bloc), και μάλιστα το 1970-71 ο Vanderbeek θα ερχόταν και στην Αθήνα, για να μιλήσει για τις ταινίες του. (Επίσης να πω πως υπάρχουν και θεωρητικά κείμενα του Vanderbeek δημοσιευμένα σε ελληνικά περιοδικά, που είναι γ@μάτα, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, καθώς ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος).
Λοιπόν, κάποιος έλληνας σκηνοθέτης κάπου θα είδε τότε το “Moirage”, θα του άρεσε αυτό το κινούμενο πολύχρωμο στροβιλίζον εφφέ (που έπαιζε με το φως και τα χρώματα), και αφού θα «τύπωνε» εκεί στο κέντρο του, στην κυκλική μαύρη περιοχή του, δύο αντικριστά σύμβολα, θα αποφάσιζε να το κάνει κάτι σαν ταυτότητα των τηλε-διαφημίσεών του.
Εγώ έτσι νομίζω πως έγιναν τα πράματα και γι’ αυτό ένοιωσα πολύ μάγκας με τούτη την... ασήμαντη ανακάλυψή μου. Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι.
[στο σχόλιο, στο σημείο του βίντεο που έχω επιλέξει, μπορείς να δεις σε real time τη «σφήνα» με τη συνακόλουθη διαφήμιση]
Τις προάλλες ανακάλυψα κάτι και αισθάνθηκα σαν τον... Χριστόφορο Κολόμβο. Για παλιοσειρές κυρίως είναι το ποστ... το λέω για να το ξέρετε, πριν συνεχίσετε να διαβάζετε.
Πολλοί θα θυμούνται τα φιλμάκια-σφήνες διάρκειας 2-3 δευτερολέπτων το πολύ, που χώριζαν, τα παλιά τα χρόνια, τις διαφημίσεις μεταξύ τους (τώρα δεν ξέρω πώς «πέφτουν» οι διαφημίσεις, γιατί δεν βλέπω τηλεόραση).
Μου έκαναν από παλιά εντύπωση, από τα σέβεντις ήδη, αυτές οι «σφήνες», που ήταν πολύ μπάνικες, και πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα πως κάθε μία απ’ αυτές αντιπροσώπευε κι ένα συγκεκριμένο διαφημιστικό γραφείο – στο οποίο μπορεί να δούλευαν γνωστοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Βρήκα λοιπόν -ψάχνοντας κάτι για τα παλιά πειραματικά φιλμ- πως αυτή η διαχωριστική «σφήνα, που βλέπετε στη φωτό (και όλοι/όλες θα την αναγνωρίσουν) δεν ήταν τυχαία, καθώς προερχόταν από μια πειραματική, έγχρωμη, μικρού μήκους ταινία, την “Moirage” (1967), ενός μεγάλου πειραματιστή film-maker των σίξτις-σέβεντις, του Stan Vanderbeek.
Ο Vaderbeek δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα εκείνη την εποχή – κάθε άλλο θα ’λεγα! Η Ελληνοαμερικανική Ένωση –και αργότερα το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (του Ρεντζή και άλλων) – έπαιζε τέτοιες ταινίες τακτικά (στο πλαίσιο μιας ψυχροπολεμικής λογικής, σχετικής και με την υποτιθέμενη πολιτισμική ανωτερότητα των ΗΠΑ έναντι του eastern bloc), και μάλιστα το 1970-71 ο Vanderbeek θα ερχόταν και στην Αθήνα, για να μιλήσει για τις ταινίες του. (Επίσης να πω πως υπάρχουν και θεωρητικά κείμενα του Vanderbeek δημοσιευμένα σε ελληνικά περιοδικά, που είναι γ@μάτα, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, καθώς ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος).
Λοιπόν, κάποιος έλληνας σκηνοθέτης κάπου θα είδε τότε το “Moirage”, θα του άρεσε αυτό το κινούμενο πολύχρωμο στροβιλίζον εφφέ (που έπαιζε με το φως και τα χρώματα), και αφού θα «τύπωνε» εκεί στο κέντρο του, στην κυκλική μαύρη περιοχή του, δύο αντικριστά σύμβολα, θα αποφάσιζε να το κάνει κάτι σαν ταυτότητα των τηλε-διαφημίσεών του.
Εγώ έτσι νομίζω πως έγιναν τα πράματα και γι’ αυτό ένοιωσα πολύ μάγκας με τούτη την... ασήμαντη ανακάλυψή μου. Πλάκα-πλάκα βλέπαμε επί... αιώνες κομμάτι από experimental film του Vanderbeek στην ελληνική τηλεόραση και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι.
[στο σχόλιο, στο σημείο του βίντεο που έχω επιλέξει, μπορείς να δεις σε real time τη «σφήνα» με τη συνακόλουθη διαφήμιση]
7/10/2025
>>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια επί Εμφυλίου, δηλαδή «παράνομο», ώστε να μοιάζουν με «επαναστάτες» εκείνοι που το άκουγαν!! Αυτή την ανιστόρητη αντίληψη την υποστήριξε και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες στο athensvoice. gr [5 Ιουλ. 2017] στο κείμενό του «50 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης», γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Οι νέοι στην Ελλάδα ψηλαφούσαν με αγωνία τον απόηχο του Καλοκαιριού εκείνου (σ.σ. της Αγάπης), κυρίως προσπαθώντας με τη μουσική να νιώσουν την αγάπη – και αυτή όμως έφτανε στη χώρα με δόσεις, δύσκολα, σχεδόν παράνομα. Η χούντα εξέταζε το κάθε τι με καχυποψία, αν και λίγα καταλάβαιναν οι λογοκριτές από όσα έρχονταν εδώ σαν πληροφορίες».
Φυσικά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’67 κυκλοφορούσαν «τα πάντα» και δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση οι λογοκριτές του χουντικού καθεστώτος ν’ ασχοληθούν με ξένα τραγούδια (άλλα τους ενδιέφεραν), απαγορεύοντας την έκδοσή τους στη χώρα μας – καθώς λογοκρισία (αλλαγή ή απαλοιφή στίχου) σε ξένο τραγούδι δεν υπήρχε, εννοείται, περίπτωση να γίνει. Ό,τι έκριναν οι μεγάλες και οι μικρότερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες πως θα μπορούσε να πουλήσει, να έχει κάποιο γκελ στην αγορά, το τύπωναν και το διένεμαν. Οι λογοκριτές, να το ξαναπώ, ασχολούνταν μόνο με τα ελληνικά τραγούδια, και εκείνα έπαιρναν αριθμό λογοκρισίας, όχι τα ξένα.<<
[ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο «το καλοκαίρι της αγάπης», στη σελ.125 του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]
>>Στην Ελλάδα επικρατεί ο μύθος που λέει πως το ροκ το καλοκαίρι του ’67 ήταν κάπως σαν τα αντάρτικα τραγούδια επί Εμφυλίου, δηλαδή «παράνομο», ώστε να μοιάζουν με «επαναστάτες» εκείνοι που το άκουγαν!! Αυτή την ανιστόρητη αντίληψη την υποστήριξε και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες στο athensvoice. gr [5 Ιουλ. 2017] στο κείμενό του «50 χρόνια από το καλοκαίρι της αγάπης», γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Οι νέοι στην Ελλάδα ψηλαφούσαν με αγωνία τον απόηχο του Καλοκαιριού εκείνου (σ.σ. της Αγάπης), κυρίως προσπαθώντας με τη μουσική να νιώσουν την αγάπη – και αυτή όμως έφτανε στη χώρα με δόσεις, δύσκολα, σχεδόν παράνομα. Η χούντα εξέταζε το κάθε τι με καχυποψία, αν και λίγα καταλάβαιναν οι λογοκριτές από όσα έρχονταν εδώ σαν πληροφορίες».
Φυσικά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’67 κυκλοφορούσαν «τα πάντα» και δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση οι λογοκριτές του χουντικού καθεστώτος ν’ ασχοληθούν με ξένα τραγούδια (άλλα τους ενδιέφεραν), απαγορεύοντας την έκδοσή τους στη χώρα μας – καθώς λογοκρισία (αλλαγή ή απαλοιφή στίχου) σε ξένο τραγούδι δεν υπήρχε, εννοείται, περίπτωση να γίνει. Ό,τι έκριναν οι μεγάλες και οι μικρότερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες πως θα μπορούσε να πουλήσει, να έχει κάποιο γκελ στην αγορά, το τύπωναν και το διένεμαν. Οι λογοκριτές, να το ξαναπώ, ασχολούνταν μόνο με τα ελληνικά τραγούδια, και εκείνα έπαιρναν αριθμό λογοκρισίας, όχι τα ξένα.<<
[ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο «το καλοκαίρι της αγάπης», στη σελ.125 του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]
6/10/2025
Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα. Πρόεδρε μη μας αγχώνεις άλλο, γιατί θα γεμίσουμε όλοι έρπητες...
Με το βασανιστήριο της σταγόνας προχωράνε τα πράγματα για το νέο κόμμα Τσίπρα. Πρόεδρε μη μας αγχώνεις άλλο, γιατί θα γεμίσουμε όλοι έρπητες...
5/10/2025
Έτσι εξοικειωνόσουν με το ροκ, από πλευράς εικόνας, ως πιτσιρίκα και πιτσιρικάς, αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κόστιζαν 5 δραχμές, το 1967 σου φαίνονταν ακριβοί. Μ' ένα πενηνταράκι αγόραζες μια γκοφρέτα ΜΕΛΟ, γλυκαινόσουν, κράταγες το χαρτονάκι με τη φωτογραφία, και αν το γύριζες από πίσω διάβαζες και τις επιτυχίες των εικονιζομένων στα αγγλικά. Απλά πράματα...
Έτσι εξοικειωνόσουν με το ροκ, από πλευράς εικόνας, ως πιτσιρίκα και πιτσιρικάς, αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κόστιζαν 5 δραχμές, το 1967 σου φαίνονταν ακριβοί. Μ' ένα πενηνταράκι αγόραζες μια γκοφρέτα ΜΕΛΟ, γλυκαινόσουν, κράταγες το χαρτονάκι με τη φωτογραφία, και αν το γύριζες από πίσω διάβαζες και τις επιτυχίες των εικονιζομένων στα αγγλικά. Απλά πράματα...
3/10/2025
Δεν μας ρίχνουν στα λιοντάρια. Ούτε μας πετάνε απ' τους γκρεμούς. Μας σκοτώνουν με επιείκεια.
Δεν μας ρίχνουν στα λιοντάρια. Ούτε μας πετάνε απ' τους γκρεμούς. Μας σκοτώνουν με επιείκεια.