ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 610

6/11/2024
Τη φωτογραφία μου την έστειλε ο φίλος Θανάσης Ευθυμίου του βιβλιοπωλείου Αναγνώστης από τα Γιάννενα. Δυνατή βιτρίνα!

Το «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024] βρίσκεται πλέον και στην πρωτεύουσα της Ηπείρου, μαζί με το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και μαζί με τα υπόλοιπα μουσικά βιβλία, για κάποια εκ των οποίων (εκείνο για τους Cramps και το The Free Musics) έχω ήδη γράψει κριτικές στο blog, ενώ για τον «εξωτισμό» θα γράψω τις προσεχείς ημέρες. Οι αυτοβιογραφίες, σαν αναγνώστη, δεν με πολυ-ενδιαφέρουν... αν και τον Philip Glass τον εκτιμώ σαν συνθέτη... 

5/11/2024
Όποιος έχει βαδίσει στο δεξιό πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, κατεβαίνοντας προς Σύνταγμα, εκεί μετά τη Ρηγίλλης, κάπου θα δει, αν το μάτι του γυρνάει, μια ταμπελίτσα, η οποία γράφει... εδώ έζησε ο ποιητής Νίκος Φωκάς ή κάτι τέτοιο... 

4/11/2024

Το μεσημέρι άκουγα συνέχεια Quincy Jones, εννοώ δικές του συνθέσεις, από δικούς του δίσκους. Έριξα στο πλατώ, μετά από πολλά χρόνια, και το σάουντρακ από τον «Ενεχυροδανειστή», και το απόλαυσα για ακόμη μια φορά. Πιο μετά άκουσα κάτι φοβερά αβάντ-ροκ από Δανία και Ολλανδία, και τώρα που νύχτωσε για τα καλά τίποτα άλλο δεν μπορεί να με φέρει στα ίσα από ένα γερό λαϊκό – απ’ αυτά της β εθνικής.
«Η ζωή μάς κυβερνάει, και μας πάει όπου πάει / κι αν μας δέρνει μ’ αλυσίδες, καν’ τα στήθια σου ασπίδες».
Τι ωραία λόγια ρε φίλε, και τι υποτιμημένη τραγουδάρα!
https://www.youtube.com/watch?v=rnWFu-uaIDc

4/11/2024
"Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] και "Εφιάλτης" - μία ξεχωριστή προσέγγιση...

[το βιβλίο το προμηθεύεστε από το e-shop της LiFO, από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία και απ' όπου αλλού στην πορεία]

2/11/2024
Το νέο βιβλίο μου "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] και από το e-shop της LiFO και από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία και απ' όπου αλλού στην πορεία...

[από το οπισθόφυλλο του βιβλίου]

1/11/2024
Φωνάρα η Χαρά. Από τις καλύτερες της εποχής, στις επανεκτελέσεις των ρεμπέτικων. Διάφορες, που έκαναν όνομα εκείνα τα χρόνια, ήταν κατώτερές της...
https://www.youtube.com/watch?v=6meLJ-vKj1c

1/11/2024
Το "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] υπάρχει ήδη στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία (για τους φίλους και τις φίλες από την Αθήνα), ενώ σταδιακά, τις επόμενες μέρες. θα υπάρχει παντού.

Φυσικά γράφω και για το Dead End, ανάμεσα, την ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη με τον Udo Kier και την Μπέττυ Αρβανίτη...

1/11/2024
O Enrico Pieranunzi είναι από ’κείνους τους ιταλούς πιανίστες, που επιχείρησαν ήδη από τα χρόνια του ’70 να συνδέσουν την jazz με την «κλασική» (ok, δεν ήταν ο πρώτος), αλλά και με τη «μουσική δωματίου» (άκου π.χ. το LP του στη σειρά Jazz Α Confronto της Horo από το 1975), δημιουργώντας ένα νέο είδος (ας το πούμε έτσι), με σαφή «μεσογειακά» χαρακτηριστικά. Ανοικτές μελωδίες, αρμονικό φινίρισμα, ήπιοι τόνοι, αφηγηματικότητα, ονειροπόληση… μια jazz, εν πάση περιπτώσει, με τονισμένο το ευρωπαϊκό της στοιχείο (και όχι το blues).
Με δεκάδες δίσκους και συνεργασίες (από τον Lee Konitz και τον Chet Baker, μέχρι τον Charlie Haden και τον Ennio Morricone) και με εγγραφές για διάφορα, ιστορικά ιταλικά labels (μεταξύ αυτών η Soul Note, η Philology, η EGEA και η CAM Jazz), ο Pieranunzi έχει τον τρόπο να προτείνει πάντα μια «ευγενή» αντιμετώπιση της jazz, τόσο μέσα από τις συνθέσεις του, όσο και μέσω των αυτοσχεδιασμών του.

Με δεκάδες δίσκους, ως leader, και με πολυάριθμες συνεργασίες, ο Enrico Pieranuzi έρχεται στην Αθήνα με το τρίο του (Luca Bulgarelli κοντραμπάσο, Mauro Beggio ντραμς) για μία κυριολεκτικά και μεταφορικά μοναδική εμφάνιση.
[αύριο στον Παρνασσό]
https://diskoryxeion.blogspot.com/2021/04/enrico-pieranunzi-bert-joris.html

31/10/2024
Να τ’ ακούσουν αυτά παράωρα σε τίποτα halloween πάρτυ, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν...
https://www.youtube.com/watch?v=1II8FtvnunU

31/10/2024
Όταν έγραψα για πρώτη φορά για τον «Φόβο» του Κώστα Μανουσάκη, το 2009, η ταινία δεν είχε την πρωτεύουσα θέση που έχει σήμερα μεταξύ των σινεφίλ. Θέλω να πω πως σημασία δεν έχει μόνο το τι λες, αλλά και πότε το λες... Φυσικά, «Ο Φόβος» δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τις «Cult Όψεις του Ελληνικού κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024].

Το βιβλίο το βρίσκετε εδώ...
https://www.lifoshop.gr/product/cult-opseis-toy-ellinikoy-kinimatografoy/

31/10/2024
To Jazz Fest Black Box συνεχίζεται και ολοκληρώνεται σήμερα Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2024 με Νάσια Γκόφα & The Jazz Tales, συν Milli Janatkova & Štěpán Škoch: In Rhythm και αύριο Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου 2024 με Δημήτρης Τσάκας Trio feat. Αναστασία Κωνσταντινίδου και Ειρήνη Κωνσταντινίδη Quintet. Πάντα στον φιλολογικό σύλλογο "Παρνασσός" και πάντα στις 8:30.

31/10/2024
Η πρώτη έκδοση σε βιβλίο, από το 1976. Θα τα πούμε αναλυτικά κάποια στιγμή... Θανάσης Βαλτινός εν ειρήνη...

THE COMBINARIES PROJECT ft. STATHIS CHOULIARIS, BLUES BASH δύο νέα ελληνικά συγκροτήματα

Από τον ντράμερ Στυλιανό Γαβριηλίδη (Les Skartoi κ.λπ.) έφθασαν στα χέρια μου δύο νέα ηχογραφήματα, για τα οποία γράφω τώρα κάποια λόγια...

THE COMBINARIES PROJECT ft. STATHIS CHOULIARIS: The Sumerian Tablet [Private Pressing, 2024]
Το Combinaries Project είναι ένα prog-fusion σχήμα, το οποίο αποτελούν οι Δημήτρης Αντωνόπουλος ηλεκτρικό μπάσο, Στυλιανός Γαβριηλίδης ντραμς, κρουστά και Στάθης Χούλιαρης ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, κρουστά και ενορχηστρώσεις. Αυτό το σχήμα με την προσθήκη και του Άκη Κασκάνη σε ηλεκτρικό μπάσο σ’ ένα track παραδίδει τώρα ένα 4-tracks CD, ένα EP δηλαδή, «τυλιγμένο» σε ωραία σχεδιασμένο digipak και με αρκετά καλή ηχογράφηση-παραγωγή.
Όπως διαβάζουμε «εντός» εδώ υπάρχει concept (θεωρητικό) και αυτό έχει να κάνει με το βιβλίο του Zecharia Sitchin “The 12th Planet (The Earth Chronicles)”, που έχει (παρα)επιστημονικό και επιστημονικής φαντασίας ενδιαφέρον, και που αναφέρεται σε μία από τις πολλές εκδοχές παρουσίας εξωγήινων στη Γη, τα απώτερα προϊστορικά χρόνια. Δεν θα κρίνω... γιατί σημασία εδώ έχει η μουσική.
Και αυτή είναι πολύ καλή, δηλαδή ενδιαφέρουσα ή και κάτι παραπάνω, μέσα σ’ αυτό το κλίμα που κινείται, και που φέρνει στη μνήμη μου εγγραφές της γνωστής μας MoonJune Records.
Εκεί ανήκει ηχητικώς το “The Sumerian Tablet”, με τις πολύ ωραίες και όχι σώνει και καλά αναμενόμενες συνθέσεις, που και περιπετειώδεις είναι και ωραίο αίσθημα αφήνουν.
Μια πολύ συνετή και ουσιαστική προσπάθεια, λοιπόν, πάνω σ’ ένα μουσικό στυλ, που μπορεί να θεωρείται «τελειωμένο», αλλά τούτο δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν πάντα τα περιθώρια για καλές δουλειές ή και για εκπλήξεις.
(Απαιτείται εδώ, φυσικά, η άμεση ηχογράφηση ενός long play).
Επαφή: https://thecombinariesproject.bandcamp.com/album/the-sumerian-tablet

BLUES BASH: I Believe To My Soul [Private Pressing, 2024]
Μαζί με το CD των Combinaries Project έφθασε στα χέρια μου κι ένα CD-R από κάποια blues πεντάδα, που αποκαλείται Blues Bash. Το δισκάκι έχει τίτλο “I Believe To My Soul”, έχει καταγραμμένα τέσσερα blues tracks, διασκευές βασικά σε τραγούδια των Sonny Boy Williamson, Muddy Waters, Ray Charles κ.ά., τα οποία ηχούν πολύ καλά –πάλι εξαιτίας της εγγραφής τους στο Noise Box της Πάτρας– και για τα οποία δεν θέλω να πω περισσότερα τώρα. Και γιατί... παραδοσιακά δεν γράφω για CD-R στο blog, και γιατί αναμένεται πλήρης δουλειά των Blues Bash, οπότε θα έχουμε, τότε, την ευκαιρία να πούμε περισσότερα.
Να δώσουμε τα ονόματα των μουσικών του σχήματος (Σπύρος Μπάρλας φυσαρμόνικα, τραγούδι, Σταύρος Παναγιωτόπουλος κιθάρα, Σάκης “Gallo” Κασόλης κιθάρα, slide κιθάρα, Αλέξης Μαχαίρας μπάσο και Στυλιανός Γαβριηλίδης ντραμς, τραγούδι), προσθέτοντας, απλώς, πως οι Blues Bash είναι πάρα πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν.

GERMÀ NEGRE, TRÈVOL, MOMI MAIGA δίσκοι από την Καταλονία

GERMÀ NEGRE: Puja Aquí Dalt I Balla [Segell Microscopi, 2024]
Καταλανικό συγκρότημα από την Banyoles της Girona, οι Germà Negre έχουν καινούριο CD, που αποκαλείται “Puja Aquí Dalt I Balla”.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως το συγκρότημα είναι επταμελές, αποτελούμενο εκ των Adrià Estarriola βιολί, μαντολίνο, Adrià Mateos ντραμς, Aleix Pagès μπάσο, συνθεσάιζερ, Ferran Roure σαξόφωνα, Adrià Dilmé φωνή, ακορντεόν, David Mauricio κιθάρα, φωνή και Marc Vall κρουστά, ενώ υπάρχουν και μερικές «βοήθειες» σε άλλα όργανα (η φωνή και η τρομπέτα της Alba Careta κ.λπ.).
Τα τραγούδια των Germà Negre είναι εύθυμα και έχουν πολλές άκρες στην παράδοση, χωρίς να είναι folk με την πιο στενή έννοια. Αυτή η εξωστρέφεια, μα και η χορευτική διάθεση είναι που τα χαρακτηρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη, ενώ και οι επιρροές από άλλα στυλ, σαν το cha-cha-cha, την reggae, το pasodoble κ.λπ., προσδίδει στα κομμάτια τους ακόμη πιο χαρούμενα vibes.
Καταπληκτικό είναι το “Coll d’oca” (με την παρουσία και των Quico el Célio, el Noi i el Mut de Ferreries – σημαντικό σχήμα, με μεγάλη δισκογραφία και με ιδιαίτερη έφεση στην παραδοσιακή μουσική κληρονομιά της νότιας Καταλονίας) και ακόμη το “Fica-li noia”, που διαθέτει εξ ίσου συναρπαστικό χρώμα.
Οι Germà Negre έχουν δείξει μεγάλη προσοχή και στις φωνές, μα και στις οργανικές περιπτύξεις, δίχως ν’ αρνούνται και τα οφέλη των πιο σύγχρονων οργάνων (όπως τα συνθεσάιζερ ας πούμε), που βοηθούν και αυτά στην ολοκλήρωση τούτου του σύνθετου ηχητικού patchwork.

TRÈVOL: Qui omple un estadi no és pas un graller [Segell Microscopi, 2024]
Καινούριο συγκρότημα είναι οι Trèvol, αποτελούμενοι από δύο άντρες και δύο γυναίκες. Πιο συγκεκριμένα μέλη του γκρουπ είναι η Laia Glück τραγούδι, η Léonie Martet flabiol, ταμπουρίνο, ο Bernat Garcés πλήκτρα, φωνή και ο Martí Fleta ντραμς, κρουστά, φωνή.
Το ρεπερτόριο των Trèvol είναι... έντεχνο. Έτσι, από τη μια μεριά υπάρχει το παραδοσιακό στοιχείο, με τα ακουστικά όργανα και τις παλαιού τύπου μελωδίες, ενώ από την άλλη υπάρχουν διάφορα στοιχεία μοντερνισμού, που έχουν να κάνουν και με τις ερμηνείες, και με τις συνθετικές επιρροές και με τις ενοργανώσεις.
Το άλμπουμ ανοίγει μ’ ένα έντονο-χορευτικό ακουστικό κομμάτι, το “Castellanes i basques”, για να συνεχίσει το ίδιο εντυπωσιακά μ’ ένα track που αποκαλείται “Folk&roll” και που είναι περίπου αυτό που λέει ο τίτλος του. Μελωδία σαγηνευτική και ρυθμοί συναρπαστικοί.
Ανάμεσα, όμως, θα συναντήσεις πολλές ιδιαιτερότητες, σπαρμένες εδώ κι εκεί, που δείχνουν πως οι Trèvol το ψάχνουν προς ποικίλες κατευθύνσεις, επιχειρώντας να καινοτομήσουν. Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με το “MIX2X4ENC”, που διαθέτει και σύνθια, και κάτι σαν ηλεκτρική κιθάρα στο background, και «χιπχοπάδικη» εισαγωγή. Και όχι δεν είναι «φτηνά κόλπα» όλα αυτά που μας παρουσιάζουν οι Trèvol – καθώς κινούνται, πάντα, εντός του πλαισίου της παράδοσης, επεμβαίνοντας πάνω σ’ αυτή με φαντασία και με γούστο.

MOMI MAIGA: Kairo [Segell Microscopi, 2024]
Όπως έχουμε ξαναγράψει ο 27χρονος, τώρα, Momi Maiga μπορεί να είναι γεννημένος στην Γκάμπια, αλλά θεωρείται και είναι Σενεγαλέζος. Ο βασικός λόγος είναι ότι σχετίζεται με το γένος των Cissokho, καθώς θείος του ήταν ο Solo Cissokho (1963-2019), ο οποίος και τον μύησε στην kora. Τέλος πάντων από πολύ μικρός ο Maiga δείχνει την κλίση του στη μουσική και κάπως έτσι, το 2015, στα 18 του, ήταν ήδη μέλος της σουηδικής Ale Möller Band. Πιο μετά θα ανακατευθεί και με hip hop σχήματα, θα ταξιδέψει προς διάφορες κατευθύνσεις, θα μαζέψει μουσικές εμπειρίες, για να εγκατασταθεί κάποια στιγμή στην Καταλονία, ηχογραφώντας εκεί τους δίσκους του. Για τον προηγούμενό του, που είχε τίτλο “Nio” (στην γλώσσα των Mandinka σημαίνει «ψυχή»), είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog, ενώ τώρα θα πούμε τα σχετικά για το “Kairo”, το πιο νέο CD του.
Να σημειώσουμε, λοιπόν, πως στο “Kairo”, που δεν είναι το... Κάιρο της Αιγύπτου, αλλά η «ειρήνη» στη γλώσσα των Mandinka, ακούμε τον Momi Maiga σε kora, φωνή, κρουστά, ενώ δίπλα του παρατάσσονται και οι Aleix Tobias ντραμς, κρουστά, Carlos Monfort βιολιά, ηλεκτρικό μπάσο και Marçal Ayats τσέλο. Όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τον ήχο του “Kairo”, ενός πρώτης τάξεως, εν ολίγοις, άλμπουμ, με πολλά ωραία τραγούδια –τραγουδισμένα στην αφρικανική γλώσσα φυσικά–, για τα οποία μαθαίνουμε κάποιες λεπτομέρειες από τα μικρά σημειώματα, στην αγγλική, που υπάρχουν στο triple-folded-digipak. Έτσι, σε σχέση με το έξοχο “Yar” διαβάζουμε:
«Η λέξη αυτή μεταφράζεται σε εκπαίδευση στη γλώσσα wolof. Το τραγούδι εμβαθύνει στην εκπαίδευση των παιδιών, σε παγκόσμιο επίπεδο, ενσωματώνοντας μελωδίες εμπνευσμένες από την εθνική ομάδα Koroboro του Μαλί. Γιορτάζει, επίσης, την πλούσια ποικιλομορφία της μουσικής της Δυτικής Αφρικής, υπογραμμίζοντας πάντα τη σημασία της εκπαίδευσης στην παιδική ηλικία».
Μ’ αυτού του τύπου τα σχόλια είναι αλήθεια πως μπορείς να παρακολουθήσεις καλύτερα την εξέλιξη του δίσκου, απολαμβάνοντας, το ένα μετά το άλλο, τα έξοχα κομμάτια του “Kairo”.
Επαφή: www.microscopi.cat

QUINCY JONES : Έφυγε από τη ζωή ένας σούπερμαν της μουσικής – Ο Αμερικανός παραγωγός, συνθέτης, ενορχηστρωτής και τρομπετίστας σφράγισε με την προσφορά του το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα

Σήμερα πληροφορήθηκε ο κόσμος την απώλεια ενός κορυφαίου μουσικανθρώπου, του Quincy Jones. Γεννημένος στο Σικάγο, το 1933, ο Jones θα έφευγε από τη ζωή 91 χρόνια αργότερα, στο σπίτι του στο Λος Άντζελες. Μέσα στις ενεργές μουσικές δεκαετίες του ο Jones θα κατάφερνε τόσα πολλά όσο ελάχιστοι άλλοι της εποχής του – και όχι μόνον αφροαμερικανοί, γιατί εκεί υπήρξε πρωτοπόρος και ασυναγώνιστος, και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές για την φυλή, όπως ήταν οι δεκαετίες του ’50 και του ’60. 

Ανάμεσα στα πολύ βασικά, που αξίζει κάποιος να θυμάται για τον Quincy Jones, ιδίως από τις παλαιές δεκαετίες, είναι εκείνα που έχουν να κάνουν και με το συνθετικό-ενορχηστρωτικό έργο του, όπως και μ’ εκείνο του παραγωγού, καθώς δουλεύει με Frank Sinatra, Count Basie. Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Peggy Lee και πάμπολλους άλλους και άλλες, ευρισκόμενος πίσω και από πολύ μεγάλες επιτυχίες της εποχής (πάντα ως παραγωγός), σαν το “It’s my party” (1963) της Lesley Gore.
Ο Jones δουλεύει χωρίς σταματημό για την δισκογραφία, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συνδυάζοντας την τζαζ με κάθε μορφή της ποπ, που θα εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Είναι ανακατεμένος δηλαδή σε δουλειές που προβάλλουν την τζαζ μαζί με το lounge, την μποσανόβα, τον ήχο των ποπ-ροκ συγκροτημάτων, τη σόουλ, το φανκ, την ντίσκο κ.λπ. Σε κάθε μορφή της μαύρης μουσικής, και ευρύτερα της ποπ, είναι εκεί για να απλώσει τον δικό του λόγο και τον δικό του ήχο.
Σαν συνθέτης για το σινεμά διακρίνεται ήδη από την εποχή του “The Pawnbroker” (Ο Ενεχυροδανειστής) (1964), της περίφημης ταινίας του Sidney Lumet, με τον Rod Steiger, ενώ κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ταινίες σαν το κατασκοπικό “The Deadly Affair” (1967) ξανά του Lumet, το δράμα “In the Heat of the Night” (1967) του Norman Jewison, το περιώνυμο “In Cold Blood” (Εν Ψυχρώ) (1967) του Richard Brooks, από την νουβέλα του Truman Capote, το γουέστερν «Το Χρυσάφι του Μακένα» (1969) του J. Lee Thompson, την δραματική-κομεντί “Bob & Carol & Ted & Alice” (1969) του Paul Mazursky, που είχε ιδιαίτερη σημασία και μέσα στο χώρο της αντικουλτούρας, το περίφημο “The Getaway” (1972) του Sam Peckinpah ή ακόμη και το “The Color Purple” (1985) του Steven Spielberg – ταινίες με άλλα λόγια, για τις οποίες ο Quincy Jones θα έγραφε σπουδαία και αξιομνημόνευτα σάουντρακ. Ακόμη και η μουσική του στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Roots” (1977), που θα την βλέπαμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ή η παραγωγή του για το “The Wiz” (1978), με Diana Ross, Michael Jackson και τόσα άλλα...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/quincy-jones-1933-2024-enas-soyperman-tis-moysikis

Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα και ο Ian Dury στην εκπομπή «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι», το 1986 – Ο Διονύσης Σαββόπουλος, οι αδελφοί Φαληρέα και η ταινία «Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι»

Στο μέσο της δεκαετίας του ’80, στο χώρο της λαϊκής διασκέδασης κυριαρχούν Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα, το συγκρότημα των Βαγγέλη Δεληκούρα κιθάρα, Χρήστου Παπαδόπουλου μπουζούκι, Αργύρη Παπαγεωργίου κιθάρα, Λάμπρου Καρελά ακορντεόν και Παναγιώτη Μανωλάκου μπουζούκι (ο μόνος που δεν βρίσκεται στη ζωή). Σχεδόν όλοι τραγουδούσαν. Τα Παιδιά έχουν μετακομίσει από το Χάραμα της Πάτρας στην Αθήνα, καθότι η ζήτηση είναι τεράστια μετά την ασύλληπτη εμπορική επιτυχία του πρώτου δίσκου τους «Αφιερωμένο Εξαιρετικά» [Αδελφοί Φαληρέα, 1983] κι έχοντας σαν μόνιμο στέκι τους το κέντρο Αχαρνών 77, γνωστό και ως Πανόραμα (πρώην Τζίμης ο Χονδρός), είναι έτοιμα για νέες κατακτήσεις.
«Αχαρνών 77» θα λεγόταν και το τρίτο άλμπουμ των Παιδιών, από το 1985, που περιείχε δικά τους τραγούδια αυτή τη φορά («Πίκρανες το φαντάρο», «Οι μπύρες», «Φέρε και μια φίλη σου μαζί», «Όμως εγώ είμαι τρελός» κ.λπ.), τα οποία θα γίνονταν το ίδιο μεγάλες επιτυχίες με τις επανεκτελέσεις των δύο πρώτων LP, με την κοσμοσυρροή στην Αχαρνών 77 να συνεχίζεται – και με το νέο άλμπουμ «Απόψε Πάλι» (1986) να στηρίζει, και αυτό, την πολύ δυνατή σχέση τους με τον κόσμο. Οι δύο επιτυχίες του δίσκου, «Ο Αλέφαντος (Όταν με κατηγορούν)» και «Ο Ορχομενός (Ήρθαν κάτι φίλοι μου)», το μαρτυρούν.

Τη νέα σεζόν 1986-87 Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα είναι πάντα στην Αχαρνών 77, σ’ ένα πρόγραμμα μαζί με τον Σταμάτη Κόκοτα, την Γιούλη Τσίρου, τους Μάριο Μηλιάδη & Σταύρο Δημόπουλο και ακόμη με τον γίγαντα του δημοτικού και λαϊκού κλαρίνου Βασίλη Σαλέα. Μπορεί μια κάμψη στην επικοινωνία των δίσκων τους με τα μεγάλη πλήθη να είναι κάπου εμφανής, όμως σαν μουσικοί οι ίδιοι εξελίσσονται όλο και περισσότερο, διατηρώντας, πάντα, αυτόν τον... ημι-επαγγελματικό ήχο, που τους είχε κάνει τεράστιους στην Πάτρα, στο φοιτητικό κύκλωμα πρώτα-πρώτα.
Αυτή τη φάση του γκρουπ θα κατέγραφε ο δίσκος τους «Μια Βραδιά με τα Παιδιά απ’ την Πάτρα / Ζωντανή ηχογράφηση από το Πανόραμα “Αχαρνών 77”», που μπορεί να βγήκε στο τέλος του 1989 –όταν το συγκρότημα είχε πρόσκαιρα διαλυθεί–, αλλά ήταν ηχογραφημένος την Αποκριά του ’86.
Αν και η ηχογράφηση είναι ερασιτεχνική και δεν συνέβη για να μετασχηματιστεί σε δίσκο με σκοπό το κέρδος (ασχέτως αν αυτό θα συνέβαινε τρία χρόνια αργότερα), στο βάθος της αποτυπώνει αυτό τον τόσο χαρακτηριστικό ζωντανό ήχο των Παιδιών, όπως και τις δεξιοτεχνικές ικανότητές τους στα παιξίματα, με τα τραβηγμένα ορχηστρικά μέρη όπου απαιτείτο (άκου, ας πούμε, το κλασικό «Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα).
Εκείνη την εποχή, τέλος ’86-αρχή ’87, ένας σκηνοθέτης του λαϊκού σινεμά, που κινιόταν έξω από τις μανιέρες των βαθιών ψυχολογικών ενδοσκοπήσεων και των ποιητικών πλάνων του «νέου ελληνικού κινηματογράφου» (ΝΕΚ), ο Βασίλης Μπουντούρης, ξεκινά την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, που είχε τίτλο «Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι». Στην ταινία πρωταγωνιστούσε ένας πολύ σπουδαίος άγγλος τραγουδοποιός, και ηθοποιός φυσικά, ο Ian Dury. Μαζί, βεβαίως, έπαιζαν και έλληνες συνάδελφοί του, όπως η Λυδία Λένωση, ο Μανώλης Δεστούνης κ.ά., όμως το γεγονός πως ο Dury κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός ακροβάτη στην Ελλάδα του ’50, ήταν κάτι αναπάντεχο για όσους τον ξέραμε από την παρουσία του στο βρετανικό pub rock των mid-70s (Kilburn & The High Roads) και αργότερα στο new wave (Ian Dury and The Blockheads).

Ο Dury, που είχε γεννηθεί το 1942 και που θα πέθαινε 58 χρόνια αργότερα, το 2000, ήταν χτυπημένος, στην παιδική ηλικία του, από πολιομυελίτιδα, η οποία θα του άφηνε σοβαρή αναπηρία στην αριστερή πλευρά του σώματός του. Παρά ταύτα ο ίδιος δεν θα το έβαζε κάτω, όπως λέμε, καθώς μέσω της Τέχνης (αρχικά της ζωγραφικής και εν συνεχεία της μουσικής) θα εξωτερίκευε όλα εκείνα που σκεπτόταν και τον απασχολούσαν, τα οποία, «ντυμένα» με το ιδιότυπο, όσο και καυστικό χιούμορ του, θα γινόντουσαν στην πορεία καταπληκτικά τραγούδια, είτε από τον ίδιο είτε μέσω των συγκροτημάτων του, των Blockheads βασικά – ανάμεσά τους τα “Sex & drugs & rock & roll” (1977), “Sweet Gene Vincent” (1977), “What a waste” (1978), “Hit me with your rhythm stick” (1978), “Wake up and make love with me” (1978), “Reasons to be cheerful, part 3” (1979), “Spasticus autisticus” (1981) και άλλα διάφορα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ta-paidia-ap-tin-patra-kai-o-ian-dury-stin-ekpompi-zito-elliniko-tragoydi-1986