DARRELL KATZ με έμπνευση τον Αϊνστάιν

Όπως είχα γράψει και παλαιότερα… η Jazz Composers Alliance Orchestra (JCAO) δεν είναι νεοφερμένη ορχήστρα. Περιφέρεται στην ανατολική μεριά των ΗΠΑ από 30ετίας, έχοντας στο παλμαρέ της συνεργασίες με τους Julius Hemphill, Sam Rivers και Oliver Lake. Ο Darrell Katz είναι από ’κείνα τα χρόνια ενορχηστρωτής, διευθυντής και παραγωγός της, κατορθώνοντας απ’ ό,τι φαίνεται και στο παρόν “Why Do You Ride?” [Leo, 2014] να συντηρήσει μία εικοσαμελή ομάδα, η οποία περιλαμβάνει όλα τα… κλασικά όργανα, και ακόμη τούμπα, βιμπράφωνο, ηλεκτρικές κιθάρες, φλάουτο και φωνή (Rebecca Shrimpton). Τα μέλη της δεν είναι τυχαίοι μουσικοί (κανείς δεν είναι τυχαίος δηλαδή), αλλά ορισμένα έχουν πιο φανερή ιστορία και πορεία (π.χ. ο αλτίστας Alan Chase έχει παίξει με τον Rashied Ali και τον John Zorn, ο επίσης αλτίστας Jim Hobbs προέρχεται από το Fully Celebrated Trio, ο reedman Phil Scarff από το indo-jazz quintet Natraj κ.λπ., κ.λπ.). Το αποτέλεσμα όλης αυτής της… διαπλοκής είναι για ακόμη μία φορά εντυπωσιακό. Η ορχήστρα τα δίνει όλα στο πιο καινούριο project της, που αυτή τη φορά περιστρέφεται γύρω από την (καθημερινή) σκέψη του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;

O Darrell Katz, που διευθύνει την JCAO, ενώ παίζει και κιθάρα στο εισαγωγικό φερώνυμο track, έχει κατά νου μερικά τσιτάτα που αποδίδονται ή αφορούν στον Αϊνστάιν, τσιτάτα καθημερινού-φιλοσοφικού περιεχομένου (όχι αναγκαστικώς επιστημονικά εννοώ) και εμπνεόμενος απ’ αυτά ορίζει ένα έργο «μπιγκ-μπαντικής» jazz, με σύγχρονο κάλυμμα. Μερικές από αυτές τις φράσεις «κλειδιά» είναι και οι ακόλουθες: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Τέταρτος θα γίνει σίγουρα με ξύλα και με πέτρες», «Εκείνα που μετράνε δεν μπορεί να μετρηθούν και όλα εκείνα που μπορεί να μετρηθούν δεν μπορεί και να μετράνε», «Η μόνη απόδραση από τις δυσκολίες της ζωής είναι η μουσική και οι γάτες», «Η ζωή είναι σαν το ποδήλατο, για να είσαι σε ισορροπία θα πρέπει να κινείσαι», «Η αγάπη είναι μεγαλύτερος δάσκαλος από το καθήκον»… Αυτά και άλλα δημιουργούν ένα υπόβαθρο εννοιολογικό και κατ’ επέκταση στιχουργικό, πάνω στο οποίο θα «πατήσει» η JCAO (ηχογράφηση από τις 18-19 Ιουνίου 2013 στο Allston της Μασαχουσέτης) προβάροντας μία σειρά συνθέσεων (άπασες του Katz, πλην της τελευταίας – πρόκειται για το “Monk’s mood” του Thelonious Monk), ικανές να δημιουργήσουν «έντεχνα» τζαζ περιβάλλοντα. Εννοώ πως οι συνθέσεις του Katz περιλαμβάνουν ολοκληρωμένες ενορχηστρωτικές και αισθητικές αντιλήψεις, που άλλοτε μπορεί να ανακαλούν στοιχεία τής… Ellington-ιας δυναμικής (άκου το εισαγωγικό “Why do you ride?”, όπως και το έσχατο “Monk’s mood” ας πούμε) και άλλοτε να ακούγονται κοντά στην περισσότερο αυθόρμητη και πειραματική «μπιγκμπαντική» τζαζ των sixties. Καθοριστική συμβολή στο συνολικό αποτέλεσμα έχει, οπωσδήποτε, και η ερμηνεύτρια Rebecca Shrimpton, η παρουσία της οποίας προσφέρει στο άκουσμα μία κάποια δημοφιλή νότα, χωρίς, φυσικά, ο τρόπος που αποδίδει τα παράξενα στιχάκια να σχετίζεται με τυπικές ερμηνευτικές συνταγές. Γενικώς, ένα… out πνεύμα ανιχνεύεται στο “Why Do You Ride?”, ένα σύνθετο έργο που συνδυάζει τα ασυνδύαστα… Αποστασιοποιημένες, αλλά και soulful καταστάσεις (για να το πω με απλά λόγια).

Επαφή: www.leorecords.com