ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ φυγή

Η «Φυγή» [Μετρονόμος, 2014] είναι το δεύτερο άλμπουμ του τραγουδοποιού Γιώργου Καγιαλίκου που φτάνει στα χέρια μου – είχε προηγηθεί το πολύ καλό «Εννέα Κρυμμένα Τραγούδια» [Orion Music, 2011]. Ο Καγιαλίκος είναι μελωδός. Κάτι καθόλου προφανές, θα έλεγα, στις μέρες μας. Μαζί, δε, με τον Δημήτρη Μαραμή και τον Θέμη Καραμουρατίδη νομίζω πως αποτελούν μια τριάδα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει (και το κάνει) το ελληνικό τραγούδι του παρόντος και του μέλλοντος. Εννοώ, το ελληνικό τραγούδι «του συνθέτη», με την έννοια που είχε εκείνος και εκείνο (το τραγούδι) στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 (κυρίως). Φυσικά, οι τρεις αυτοί τραγουδοποιοί έχουν επιμέρους διαφορές –ο Καγιαλίκος, ας πούμε, γράφει στίχους, τους οποίους και τραγουδά συχνά– και γι’ αυτό θα ήταν παράτολμο, ίσως, να τους αποκαλέσουμε «γενιά» με κοινές επιδιώξεις και οράματα. Παρά ταύτα το τραγούδι τους συχνότατα αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα πνεύμα «χατζιδακισμού», κάτι που, εν τέλει, αποτελεί και το μόνο προφανές κοινό γνώρισμά τους.

Γράφει στο ένθετο ο Καγιαλίκος: «Σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες κοινωνικά εποχές επιμένω να γράφω λυρικά τραγούδια, έχοντας πάντα μέσα μου τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου που έλεγε πως στη βάρβαρη εποχή που ζούμε, η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να σώσουμε τον ρομαντισμό και την τρυφερότητά μας». Είχε δίκιο ο Μίσσιος, ένας άνθρωπος που πέρασε πολλά και που επιθύμησε να απολάβει, στα πιο πρόσφατα χρόνια της ζωής του, όσα στερήθηκε (και δεν εννοώ τα υλικά αγαθά) ενόσω ήταν νέος, όμως... με τους νεότερους από εμάς τι ακριβώς συμβαίνει; Υπάρχει, άραγε, τόσο συσσωρευμένο βάρος, ικανό να συμπιέζει πόθους και αισθήματα, ώστε να καθίσταται επιτακτική η ψυχική εκτόνωση, η «αποθεραπεία» μέσω του λυρισμού και της ρομάντζας; Μπορεί. Μάλλον. Επί του προκειμένου όμως... 

Στα τραγούδια του Καγιαλίκου διακρίνεται συχνά ένας αισθητισμός, κινούμενος στα όρια του συμβολισμού («Ένα δέντρο μία πέτρα αγαπούσε»), ενώ άλλοτε αναπτύσσονται, πάντα διακριτικώς, περισσότερο «καθημερινές» καταστάσεις («Νυχτερινή σκοπιά») κινούμενες στο ίδιο ανεπαίσθητο και αδιόρατο πλαίσιο. Ναι, είναι η «ευγένεια» το διαρκές χαρακτηριστικό της τραγουδοποιίας του Καγιαλίκου (όπως έχουμε τονίσει και παλαιότερα), ο τρόπος αντιμετώπισης των ποικίλων καταστάσεων με γνώμονα τις «λεπτές» και αβίαστες αφηγήσεις – την πραότητα. Παρά ταύτα, οι χαμηλοί τόνοι δεν εμποδίζουν την ανάπτυξη δυναμικών, εσωτερικώς, τραγουδιών, όπως ας πούμε το φερώνυμο με τον τίτλο του CD («Η φυγή») σε στίχους Δημήτρη Αναγνωστόπουλου με τη φωνή του Γιάννη Λεκόπουλου, ή ακόμη και το «Στη λήθη των μαρμάρων» με την αγέραστη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Στο άλμπουμ τραγουδούν, περαιτέρω, ο Δώρος Δημοσθένους, η Λίλιαν Τσατσαρώνη και ο ίδιος ο συνθέτης, αποδίδοντας το πιο μακρύ στο χρόνο (5:17) όπως κι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ (το «Αυτή η μουσική», που είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη Το νούμερο 31328).

Επαφή: www.kagialikos.gr