PAOLO DI SABATINO jazz τύπου bel canto

Γεννημένος το 1970 ο πιανίστας Paolo di Sabatino είναι ένα από τα «αστέρια» της σύγχρονης ιταλικής jazz, έχοντας ηχογραφήσει περισσότερα από 20 προσωπικά CD, συνθέτοντας ακόμη και ποπ τραγούδια για τον Mario Biondi ή την Grazia Di Michele. Στο παρόν, που έχει τίτλο “Trace Elements” [Musica Jazz, 2014], συνεργάζεται με τον εγγλέζο μπασίστα Janek Gwisdala (έχει εμφανιστεί με τους Ronny Jordan, Marcus Miller, Gretchen Parlato… έχοντας και «δικά του» άλμπουμ) και τον 60χρονο πλέον αμερικανό ντράμερ Peter Erskine (με την ιστορία που χάνεται στα χρόνια). Πιάνο-τρίο λοιπόν (αλλά με ηλεκτρικό μπασίστα), στο οποίο συμβάλλουν σε επιμέρους tracks η τραγουδίστρια Kelly Joyce, ένας ακόμη μπασίστας (Pierpaolo Ranieri) και ο αδελφός τού Paolo, ο ντράμερ Glauco Di Sabatino. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά συνθέσεων του Paolo, στις οποίες προστίθενται το “Nature boy” του Eden Ahbez και το “They can’t take that away from me” του George Gershwin ώστε να «κλείσει» το track list.

Το χαρακτηριστικό της jazz του Paolo di Sabatino είναι η αφηγηματικότητα, η οποία στηρίζεται φυσικά στον μελωδικό τρόπο του Ιταλού, στην θέλησή του δηλαδή να περιγράψει συναισθήματα μ’ έναν καταληπτό «γραμμικό» τρόπο. Αυτό δεν φαίνεται μόνο στο πώς αντιμετωπίζει το κλασικό “Nature boy” (έξοχη 7λεπτη version, με πολύ ιδιαίτερη bass line, κάπως «μποσανοβική», και με την κλασική μελωδία να έρχεται και να επανέρχεται, μεταξύ των αυτοσχεδιασμών), αλλά βασικά στις δικές του συνθέσεις, το φερώνυμο “Trace elements” (στο οποίο ο Paolo αφήνει το πιάνο προς χάριν του Fender Rhodes), αλλά και στο “Time for sun”, ένα… φωτεινό τραγούδι χωρίς λόγια. Μα αν κάποιοι θέλουν και τραγούδι με λόγια, τότε δεν μένει παρά ν’ ακούσουν το “Ce que j’aime de toi” με τη φωνή της Kelly Joyce, ένα έξοχο άσμα και κάπως groovy (συμβάλλει οπωσδήποτε ο ήχος hammond) που απογειώνει, ως έσχατο, το άλμπουμ…

Μην λέμε πράγματα, που τα έχουμε ξαναπεί – τα έχω ξαναπεί κι εγώ και πολλοί άλλοι πριν από ’μένα. Ένα μεγάλο κομμάτι της ιταλικής jazz, να μη πω «όλο» και φανώ υπερβολικός, θα ανακαλεί πάντα στ’ αυτιά μας την μεγάλη παράδοση της χώρας στο bel canto. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτό είναι οι Ιταλοί –ευτυχώς!– κι έτσι θα πορευτούν εις τον αιώνα τον άπαντα.

Επαφή: www.paolodisabatino.it