η επιστροφή του MARK ELF

Ο 65χρονος κιθαρίστας Mark Elf, γεννημένος στο Queens της Νέας Υόρκης, είναι ένας διαχρονικός bop jazzman. Παίζοντας με πολύ μεγάλα ονόματα (Dizzy Gillespie, Benny Golson, Wynton Marsalis…) και ηχογραφώντας με εξ ίσου σημαντικά (Lou Donaldson, Freddie Hubbard, Joe Henderson…), ο Elf έδρασε βασικά μέσα από την μπάντα του Jimmy Heath πριν ξεκινήσει τη δική του προσωπική διαδρομή εκεί προς τα τέλη των 80s. Αναφέρει ο ίδιος στο δίφυλλο του νέου CD του, που έχει τίτλο “Returns 2014” [Jen Bay Records, 2014]: «Έχουν περάσει περίπου 8 χρόνια από την τελευταία ηχογράφησή μου και αυτό το άλμπουμ γράφτηκε, τελικά, ένα χρόνο αργότερα από ’κείνο που αρχικά σχεδιαζόταν. Η καθυστέρησε είχε να κάνει με τον τυφώνα Sandy (σ.σ. Οκτώβριος 2012), που διέλυσε το σπίτι μου και τη γειτονιά μου. Το μόνο καλό πράγμα που προέκυψε από αυτή την θλιβερή ιστορία ήταν η μπαλάντα μου “The Sandy effect”, αφού όπως λέει και μια παλιά παροιμία… όταν η ζωή σου προσφέρει λεμόνια, κάνε εν τέλει λεμονάδα».

Τα δέκα tracks που περιλαμβάνει το νέο άλμπουμ του Mark Elf (συμμετέχουν ακόμη οι David Hazeltine πιάνο, Peter Washington μπάσο, Lewis Nash ντραμς και Steven Kroon κρουστά σ’ ένα κομμάτι) χωρίζονται, χονδρικώς, σε τρία στάνταρντ και επτά πρωτότυπα. Το πρώτο στάνταρντ είναι το “It was so beautiful” των Harry Barris & Arthur Freed, το οποίον ο Elf αναμορφώνει, έχοντας κατά νου την εκτέλεση του Billy Eckstine (όπως σημειώνει ο ίδιος), το δεύτερο είναι το “Time on my hands” των Vincent Youmans & Harold Adamson-Mack Gordon, ένα ωραίο bop (εδώ) επηρεασμένο από μιαν «εικόνα» του Elf, τον σαξοφωνίστα Billy Mitchell, ενώ το τρίτο είναι το “People will say we’re in love” των Rodgers & Hammerstein από το μιούζικαλ “Oklahoma!” του 1943 (με τον Elf να ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες με την άνεση του βιρτουόζου). Γενικώς, το παίξιμο του Mark Elf είναι εκείνο που κυριαρχεί σε όλα τα tracks, με την συνεισφορά του πιανίστα Hazeltine βασικά να κρίνεται ως καθοριστική τόσο στην διάρκεια όσο και στην αξία των (δικών του) soli. Από τις συνθέσεις, τώρα, του Elf υπάρχουν μερικές που βγαίνουν πάνω από τις άλλες – αν και όλες χαρακτηρίζονται από το μεστό και ουσιώδες παίξιμο ενός αναγνωρισμένου κιθαρίστα. Θα ξεχώριζα, όμως, το εισαγωγικό “A little diddy” που ξεκινά και αναπτύσσεται σαν ένα σύγχρονο “Jordu”, το θαυμάσιο mambo “Michellie’s mambo”, το blues “Low blow” που αποδίδεται με βαρύτονη κιθάρα, καθώς και το “The bottom line”, που στηρίζεται στις αλλαγές των ακόρντων του “I got rhythm” του George Gershwin και αποδίδεται (και αυτό) από βαρύτονη κιθάρα.

Επαφή: www.jenbayjazz.com