ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΣ ερωτικά σκιρτήματα για μαγνητοταινία

Η μοιχεία είναι μία παλαιά και ξεχασμένη (στο μυαλό των περισσοτέρων) ιστορία της κοινωνικής ζωής, την οποίαν ενταφίασε, μια και καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1982. Έως τότε αποτελούσε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, με συνέπειες νομικές και άλλες – με «ρετσινιές» εννοώ που δυνάστευαν τους ανθρώπους, μοιχούς ή «κερατάδες», απατημένες ή μοιχαλίδες, για χρόνια.

Ο Νίκος Κακαουνάκης (1938-2009), ο οποίος στα χρόνια του ’60 υπήρξε δικαστικός συντάκτης της εφημερίδας Το Βήμα, μεγάλωσε επαγγελματικώς μέσα στα δικαστήρια, παρακολουθώντας (προφανώς) πάμπολλες περιπτώσεις μοιχείας. Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας, το 1969 για την ακρίβεια, τυπώνει ένα βιβλίο (σε δική του ανεξάρτητη έκδοση), στο οποίο ανθολογεί ποικίλες περιπτώσεις μοιχείας, γράφοντας με σοβαρό και όχι με ευτράπελο τρόπο. Τώρα, αν μερικά γεγονότα ήταν από τη φύση τους ευτράπελα, τούτο δεν είναι αρκετό ώστε να καταχωριστεί το βιβλίο του στα… ευθυμογραφήματα. Απλώς, ο δαιμόνιος ρεπόρτερ με το να εξασφαλίσει κάποια σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου (στο εξώφυλλο και τις σελίδες) τοποθετούσε το Μοιχεία α λα… ελληνικά στην ίδια «κλάση» με τα βιβλία του Φρέντυ Γερμανού, του Δημήτρη Ψαθά και των υπολοίπων. Μάστορας στο μάρκετιν ο Κακαουνάκης… από τότε.

Από τα διάφορα «περίεργα» που αναπτύσσονται στις 207 σελίδες μικρού σχήματος του βιβλίου επιλέγω ένα κομμάτι από το section Η μοιχεία και το μαγνητόφωνο – και τούτο γιατί το μαγνητόφωνο, όπως ήδη γνωρίζουμε από την κλασική ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα Ο Ζηλιαρόγατος (1956), αποτελούσε μέσον για την τεκμηρίωση του «κερατώματος» (ασχέτως αν για την δικαιοσύνη τα πράγματα δεν ήταν, πάντα, τόσο απλά). Ο Κακαουνάκης εξετάζει διάφορες περιπτώσεις χρήσης του μαγνητοφώνου, αλλά απέχει παρασάγγας από το να χειριστεί το θέμα όπως ας πούμε ο… William S. Burroughs στο The Ticket That Exploded. Παρά ταύτα το ενδιαφέρον δεν χάνεται… 

«Η τελευταία λέξη της μόδας μεταξύ των απατημένων συζύγων είναι να εμφανίζονται στα δικαστήρια εφοδιασμένοι με ένα μαγνητόφωνο τεσσάρων εγγραφών στο χέρι και πέντε μαγνητοταινίες συνολικής διάρκειας δέκα ωρών στο άλλο, προκειμένου να πείσουν τους δικαστές ότι το “ακροάσθαι κρείττον εστί του οράν!”. 

Το μαγνητόφωνο, λοιπόν, από τον Ιούλιο περίπου του 1969 βρίσκεται στην υπηρεσία των απατημένων συζύγων. Ο Άρειος Πάγος, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, αποφάσισε ότι οι «μαγνητοφωνημένες απιστίες» είναι λόγος διαζυγίου και αποδεικνύουν το αδίκημα της μοιχείας. 

Το μαγνητόφωνο έχει εισβάλει βέβαια στα δικαστήρια από πολλά χρόνια και επανειλημμένως στις αίθουσες της Θέμιδος προσκομίσθηκαν μαγνητοταινίες και επιχειρήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο να αποδειχθή του λόγου το αληθές – ιδίως σε περιπτώσεις μοιχείας. Δημιουργήθηκε λοιπόν το πρόβλημα αν πρέπει να γίνονται δεκτές σαν αποδεικτικά στοιχεία οι μαγνητοταινίες. Και το 1962 ο Άρειος Πάγος είχε ασχοληθή με το θέμα αυτό και με την υπ’ αριθμόν 85 απόφασή του είχε αποδεχθή την αποδεικτική ισχύ του μαγνητοφώνου. Αλλά το μαγνητόφωνο γινόταν μέχρι σήμερα δεκτό μόνο ως στοιχείο υπερασπίσεως. Δηλαδή ένας κατηγορούμενος –ή κατηγορουμένη– είχε δικαίωμα να αποδείξη την αθωότητά του χρησιμοποιώντας μαγνητοταινία. Δεν είχε όμως δικαίωμα να αποδείξει με το μαγνητόφωνο τους ισχυρισμούς του ο μηνυτής. 

Ο Άρειος Πάγος δέχθηκε ήδη την αποδεικτική ισχύ του μαγνητοφώνου για τις περιπτώσεις μοιχείας. Και τώρα τι θα συμβή; Θα… εκλείψουν τα περιστατικά μοιχείας ή θα αυξηθούν οι περιπτώσεις αυτές που έρχονται στη δημοσιότητα;».

Ας δούμε μια χαρακτηριστική πείπτωση…

Προσοχή στην ηχογράφηση 

Υπάρχουν περιπτώσεις καχυπόπτων συζύγων που καταφεύγουν στα μαγνητόφωνα για να αποδείξουν ότι η γυναίκα τους τους απατά, αλλά τελικά κάθονται οι ίδιοι στο εδώλιο για συκοφαντική δυσφήμιση.

Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω περίπτωση, κατά τη διάρκεια της οποίας προσκομίσθηκαν στο δικαστήριο ένα σωρό ταινίες, τόσο για να αποδείξη ο μηνυτής ότι η γυναίκα του τον απατούσε, όσο και για να υπερασπισθή τον εαυτό του. 

Ακούσθηκαν κατά τη δίκη μεν μερικά τραυλίσματα, κάτι αναστεναγμοί και κρότοι από περαστικά μοτοποδήλατα και αυτοκίνητα, το τρέξιμο του νερού στο νεροχύτη, κλάματα παιδιών, ένα «καλημέρα» της συζύγου του κατηγορουμένου προς τον υποτιθέμενο εραστή της, αλλά πλέον ου. Εξ ου και το δικαστήριον κατεδίκασε τον σύζυγο σε πετάμενη φυλάκιση για συκοφαντική δυσφήμιση της γυναίκας του. 

Αξίζει όμως να ξαναγυρίσουμε στον κατηγορούμενο. 

Είχε οργανώσει στο σπίτι του ολόκληρο στούντιο ηχοληψίας που θα το ζήλευε και το ΕΙΡ. Εν πρώτοις το μαγνητόφωνο ήταν εγκατεστημένο στο επάνω πάτωμα του σπιτιού του, όπου έμενε η αδελφή του. Ένα καλώδιο ξεκινούσε από το παράθυρο της κουνιάδας, κατέβαινε στο χωλ της νύφης, διέσχιζε το σαλόνι και κατέληγε στην κρεβατοκάμαρα του ζεύγους σ’ ένα μικρόφωνο, με κεφαλή τόσο μεγάλη όσο και η κεφαλή ενός καρφιού. Το μικρόφωνο αυτό συνέλαβε όλα τα φοβερά και τρομερά πράγματα που… δεν ακούσθηκαν στο δικαστήριο. 

Αλλά επειδή ο κατηγορούμενος, όπως έλεγε, ήταν Κρητικός και δεν επέτρεπε να διασύρεται η τιμή του, «πήρε μπάλλα» τη γειτονιά με το μαγνητόφωνο και αφού το εγκαθιστούσε, μαζί με το μεγάφωνο, το έβαζε μπροστά και εξηγούσε στους παρισταμένους που άκουγαν με ανοικτό το στόμα: 

«Στο σημείο αυτό είναι με τον φίλο της… Να! Προσέξτε αυτό το τρίξιμο… Τι σας λέει αυτός ο αναστεναγμός;». 

Ώσπου είδε και απόειδε η γυναίκα του και τον έστειλε στο δικαστήριο μαζί με το μαγνητόφωνο, που κατεδίκασε τόσο τον ίδιο, όσο και την καινοτόμο, στον τομέα των συζυγικών παραπτωμάτων, μέθοδόν του. 

Δεν προσφέρει λοιπόν, όπως είπαμε, το μαγνητόφωνο και πολλές υπηρεσίες στους απατημένους. Εκτός από αυτές τις δυσκολίες που είδαμε, ακόμα χρειάζεται και τρομερή ψυχραιμία για να μπορέση κανείς σε τέτοιες στιγμές να το χρησιμοποιήση.

Σκέφτομαι πως αν τύχαινε ποτέ να έπεφταν στα χέρια μας (στα χέρια των παραγωγών εννοώ) ελληνικές ερωτικές original μαγνητοταινίες (όχι οι ψευτο-σινεματικές καταστάσεις) θα ωχριούσε μπροστά τους η “Belinda” του Σουηδού Tom Zacharias, μα ακόμη και ο «Πυρετός» της Μαρίας Κώνστα…