ΣΩΤΗΡΕΣ

Η κυπριακή Louvana Records από καιρού εις καιρόν μας φιλοδωρεί με πολύ ενδιαφέροντα άλμπουμ κι ένα τέτοιο είναι και το «Σωτήρες», για το οποίον εύχομαι να… δοξαστεί από το συγκρότημα με τον ίδιο τίτλο. Ο Φώτης Σιώτας φωνή, βιολί, κιθάρα (από Ευοί Εαύν, Λαϊκεδέλικα, Επισκέπτες, Sancho 003…), ο Λευτέρης Μουμτζής μπάσο, πλήκτρα, κιθάρες, φωνητικά, drum machine [J. Kriste (Master Of Disguise), Τρίο Τεκκέ, Stelafi…], ο Κώστας Παντέλης κιθάρες (κι αυτός από την ίδια παρέα, με συμμετοχές σε Ξύλινα Σπαθιά κ.λπ.) και ο Βασίλης Μπαχαρίδης ντραμς, κρουστά (Επισκέπτες κ.λπ.) είναι οι τέσσερις Σωτήρες, οι άνθρωποι τέλος πάντων που ευθύνονται, γενικώς, για το ρεπερτόριο του γκρουπ και περαιτέρω για τη διευθέτησή του.

Πώς να περιγράψεις αυτό που ακούς; Δεν είναι εντελώς εύκολο. Φυσικά υπάρχουν αναφορές στο σύγχρονο rock, βεβαίως ανιχνεύονται υπαινιγμοί στην τραγουδοποιία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και μελετημένοι, εγώ θα πω, πειραματισμοί, που βοηθούν το άλμπουμ ν’ ακούγεται απ’ όλους αφ’ ενός, αλλά και από… λιγότερους αφ’ ετέρου. Μέσα σ’ αυτό το σύστημα, το ορθά μελετημένο, εμφιλοχωρεί περαιτέρω η παράδοση (ή μάλλον οι παραδόσεις), αλλά κυρίως η διάθεση των μουσικών να περάσουν σε μιαν όχθη εκεί όπου όλοι θα συνομιλούν με όλους, μέσα από ένα πνεύμα σαρκασμού (της καθημερινής ζωής, που προβάλλει ενίοτε σκληρή και αδυσώπητη), αλλά και μιας διαπεραστικής ιλαρότητας, που φέρνει τη «ζυγαριά» στα ίσια.

Το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον, ιδίως αν έχουμε να κάνουμε με τραγούδια όπως το «Κοστίζει» (με το afro-funk υπόστρωμα, τις σκληρές, αλλά εντέχνως «πίσω» τοποθετημένες κιθάρες, τη φωνή σωστά «μπροστά» και τη φευγάτη κατάληξη), το «Παράδοξο» (με πιο straight-ahead στοιχεία κιθαριστικής ποπ), το εισαγωγικό «Τελώνιο» (με τη βαρβάτη μπασογραμμή, την trad προσήλωση, αλλά και την πληθώρα των παράλληλων breaks), την «Κοκκινοσκουφίτσα» (που αφηγείται μια ιστορία μ’ έναν τρόπο ανατρεπτικό και όσον αφορά στη μουσική εξέλιξη), τη «Λυπημένη νύφη» (που μοιάζει κάπως με το… hit του δίσκου, αλλά «χάνεται» μέσα σ’ ένα σύστημα από εναλλασσόμενα tempi, κάπως σαν κουπλέ-ρεφραίν, και πάντα με προτεταμένη μια σκωπτική διάθεση) και ακόμη το «Βλαχομπαρόκ» (εκεί όπου η ιδιοφυής ταπετσαρία τού Μιχάλη Σιγανίδη, θα μπορούσε να συνομιλεί με τους «ζαππισμούς» των Zoolixo Λίγο).

Δεν είναι το πιο εύκολο άκουσμα το άλμπουμ των Σωτήρων, θα βρει όμως, εδώ, ο ακροατής που την ψάχνει μερικά πολύ ιδιότροπα (και σίγουρα ενδιαφέροντα) τραγούδια.

Επαφή: www.louvanarecords.com