KEN SCHAPHORST BIG BAND

Συνθέτης, bandleader, τρομπετίστας και ακόμη δάσκαλος στο New England Conservatory, o Ken Schaphorst προτείνει με το “How to Say Goodbye” [JCA Recordings, 2016] ένα ωραίο άλμπουμ «μπιγκμπαντικής» τζαζ, αποδίδοντας, κατά πρώτον, φόρο τιμής σε δύο μουσικούς που τον επηρέασαν στην πορεία της ζωής του, τον επίσης τρομπετίστα και διακεκριμένο δάσκαλο, Herb Pomeroy και ακόμη στον θρύλο του τρομπονιού Bob Brookmeyer. Παρότι, εδώ, ο Schaphorst δεν διασκευάζει συνθέσεις ούτε του ενός ούτε του άλλου εντούτοις τα δικά του παιξίματα στην τρομπέτα, όπως και οι ενορχηστρώσεις του στα πνευστά, δεν μπορεί παρά να αναφέρονται σ’ εκείνους. (Δεν είναι τυχαίο, ας πούμε, πως η μπάντα του διαθέτει τέσσερις τρομπονίστες, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στις περισσότερες των συνθέσεων).

Το άλμπουμ, και πρέπει να το σημειώσουμε αυτό από την αρχή, ευτυχεί να έχει παικταράδες. Κοινώς, έπαθα μια μικρή πλάκα διαβάζοντας τα ονόματα των οργανοπαικτών τής big band, αφού ανάμεσά τους συναντά κανείς τους DonnyMcCaslin & Chris Cheek τενόρο, τον Brian Landrus βαρύτονο και μπάσο κλαρίνο, τον Michael Thomas άλτο, σοπράνο και κλαρινέτο, τον Uri Caine πιάνο, τoν Matt Wilson ντραμς κ.ά. Όλα αυτά τα first class ονόματα (με τις σημαντικές συνεργασίες και τις προσωπικές δισκογραφίες) λύνουν και δένουν στο “How to Say Goodbye”, προσφέροντας ώριμες στιγμές τζαζ γούστου.

Όλες οι συνθέσεις, κάνοντας αρχή από την φερώνυμη 8λεπτη εισαγωγική, δείχνουν (φυσικά θα πω) την παιδεία και τη γνώση της τζαζ ιστορίας τού Schaphorst, ο οποίος εμφανίζει ένα έξοχο deep-rooted υλικό, συχνά με επεκτάσεις προς τις μουσικές του κόσμου. Προς αυτό μαρτυρούν κομμάτια όπως το “Amnesia” (ένα συναρπαστικό μελωδικό track με υπαινιγμούς από Astor Piazzolla, ή και Gato Barbieri αν θέλετε, με το άλτο να αντικαθιστά επαξίως το μπαντονεόν) ή το “Mbira 2” με τις afro ρυθμολογίες και κυρίως με το μαγικό σκόρπισμά τους μέσα στο κυρίως τζαζ σώμα.

Μία άλλη σύνθεση του Ken Schaphorst που χρήζει προσοχής είναι η 6λεπτη “Take back the country”, στην οποίαν οι επιρροές από Bob Brookmeyer είναι πιο εμφανείς από κάθε άλλη φορά. Μία απλή, ωραία και κάπως folky μελωδία μετασχηματίζεται συν τω χρόνω σε κάτι σουινγκάτο, με έξοχα breaks από τις πνευστές συστάδες (σαξόφωνα, τρομπέτες, τρομπόνια).

Επιστημονικό άλμπουμ το “How to Say Goodbye”, το οποίον όμως δεν χάνει ποτέ το στόχο του. Να προσφέρει απολαυστικές τζαζ στιγμές.

Επαφή: www.necmusic.edu