SHE TAMES CHAOS το νέο συγκρότημα/ άλμπουμ της Εύης Χασαπίδου-Watson

Καινούριο συγκρότημα είναι οι She Tames Chaos ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, οι She Tames Chaos είναι το καινούριο συγκρότημα της Εύης Χασαπίδου-Watson (της παλαιάς τραγουδίστριας των No Man’s Land, των Echo Tattoo κ.λπ.). Η Χασαπίδου κάνει από καιρού εις καιρόν τις εμφανίσεις της στη δισκογραφία, αλλά εδώ, στην περίπτωση του “Oh Fair Father Where Art Thou?” [G.O.D. Records, 2016], έχουμε κάτι περισσότερο συνολικό και ολοκληρωμένο – ώστε να μπορεί να βγουν και κάποια γενικότερα συμπεράσματα.

Τα τραγούδια της Χασαπίδου είναι γερά δομημένα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ξεκινώντας από την πρώτη πλευρά θα έλεγα πως ξεχωρίζουν, αρχικώς, για την απλότητά τους. Φυσικά, πάντα θα στηρίζονται στη φωνή της, στην ωραιότερη γυναικεία ροκ φωνή που ακούστηκε ποτέ στον τόπο μας (δεν μπορώ να θυμηθώ, τώρα τουλάχιστον, πού αλλού μπορεί να εντοπίζονται το βάθος και η εκφραστικότητα τής Χασαπίδου), βεβαίως στους απλούς, κατανοητούς και καθημερινούς στίχους της, μα ακόμη, εδώ, και στην πολύ καλή μπάντα που βρίσκεται στο background, στους She Tames Chaos, δηλαδή στον Robert Sin κιθάρες, τον Διονύση Στεφανόπουλo ντραμς, τον Νίκο Καμπουρούδη μπάσο, τον Τεό Καράμπαλη πλήκτρα και τον Αλφόνσο Μιγδάνη κιθάρες.

Πάνω, λοιπόν, σε δυνατές κιθαριστικές βάσεις (όχι δυνατά κιθαριστικά παιξίματα) αναπτύσσονται τα κομμάτια (γράφονται προφανώς στις ακουστικές), τα οποία, στην πορεία γεμίζουν όχι μόνο από τη φωνή, αλλά και από το σεμνό-λειτουργικό παίξιμο του γκρουπ, καθώς και από την «βαθειά» ηχογράφηση-παραγωγή, που δίνει ένα haunted ηχόχρωμα στις συνθέσεις. Ξεχωρίζω λοιπόν από την Side A, και ως χαρακτηριστικό αν θέλετε της πλευράς, το “Toyland” (με τους γλυκούς και ανθρώπινους στίχους… “son of mine/ take me to your world/ make me smile/ like a little girl/ bending the rules/ and having my way/ but most of all living for today”) και ακόμη το “Dagger” – μ’ αρέσει έτσι όπως εξελίσσεται από ακουστική σε ηλεκτρική μπαλάντα, που «γεμίζει» σιγά-σιγά. Γενικώς τα τραγούδια της Χασαπίδου (σχεδόν όλα είναι αποκλειστικώς δικά της) είναι μπαλάντες στη βάση τους (ας τις πούμε folk), που, στην πορεία, αποκτούν περισσότερα ηλεκτρικά χρώματα (χωρίς να γίνονται progressive ή… ψυχεδελικά).

Αυτά για την πρώτη πλευρά, καθώς στη δεύτερη το πράγμα αλλάζει.

Το “Birthday”, ας πούμε, που ανοίγει την Side B μού θύμισε στην αρχή τον τρόπο αφήγησης της μεγάλης νορβηγίδας jazz-woman Karin Krog. Βεβαίως στην πορεία το κομμάτι μεταπίπτει σε κάτι περισσότερο «ψυχεδελικό» (σίγουρα πρόκειται για το ωραιότερο τραγούδι του LP), με πολύ ωραίες και κάπως «υποχθόνιες» κιθάρες, πλήκτρα, και βεβαίως με τα φωνητικά να σκίζουν. Ισχυρά credits και στο έσχατο track το “Supernatural” (μη νομίσετε, εφτά κομμάτια έχει το άλμπουμ), που χαρακτηρίζεται από μια κάπως ελεγειακή διαδρομή, οδεύοντας προς ένα δραματικό και απότομο κρεσέντο.

Άψογη η έκδοση της G.O.D. (300 αντίτυπα) με πολύ ωραίο εξώφυλλο και ένθετο με στίχους.

Επαφή: www.godrecords.blogspot.com