ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 660

15/8/2025
Εντάξει, στην Αμερική υπήρχε η δυναστεία του Χόλλυγουντ και έπρεπε κάποιοι κινηματογραφιστές να την αμφισβητήσουν, φτάνοντας στα άκρα, με το να γυρίζουν πειραματικές, ανορθόδοξες, αντι-αφηγηματικές κ.λπ. ταινίες, από πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του ’30 (ή και νωρίτερα) σαν εκείνες του Oskar Fischinger, των αδελφών John & James Whitney, του Harry Smith, του Stan Brakhage, του Len Lye, του Kenneth Anger κ.ά., αλλά στην Ελλάδα, στο τέλος της δεκαετίας του ’60, τι νόημα είχε να μιλάς και να ασχολείσαι με τέτοια θέματα, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος θα άρχιζε να αμφισβητεί δειλά-δειλά τον εαυτό του (έστω και μέσα στο πλαίσιο της αφηγηματικότητας) με την «Αναπαράσταση» του Αγγελόπουλου το 1970;
Και όμως. Η ιστορία δεν προχωράει μόνο με γραμμικές συνέχειες, αλλά και με άλματα (πολλές φορές στο κενό, αλλά άλματα), όταν βρεθούν οι «τρελοί», εκείνοι που θα μιλήσουν πρώτοι απ’ όλους για όσα δεν είχαν μιλήσει όλοι οι άλλοι νωρίτερα, ρίχνοντας τις πρώτες πετρούλες στις λίμνες της μακαριότητας και της ακινησίας. Δονκιχωτικές συμπεριφορές, που περικλείουν όμως γνώση, θάρρος, αποφασιστικότητα, τόλμη και ευθύνη, έννοιες, που, όταν μετατρέπονται σε έργο, αποκτούν άλλη οντότητα.

RIP για τον Θανάση Ρεντζή λοιπόν, που έφυγε χθες από τη ζωή, έναν πρωτοπόρο έλληνα κινηματογραφιστή, που ξεκινάει την ανορθόδοξη κινηματογραφική πορεία του στο τέλος των σίξτις, με το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (που ιδρύει μαζί με τον Δημήτρη Σπέντζο, στην Αθήνα του ’69), βάζοντας το δακτυλικό αποτύπωμά του στο εξώφυλλο του τυπωμένου μανιφέστου.
Ένα φοβερά συμβολικό cover, για την εποχή, που απεικόνιζε μια διάθεση να κινείσαι στις παράπλευρες διαδρομές κάπως σαν καλλιτεχνικά σεσημασμένος.

14/8/2025
Αυτός ο κεφάλας ο γιάννης είναι τάλε κουάλε με την άλλη μεγάλη προσωπικότητα τον κουραδαμαλή του αχ., τον εγκληματία των τεμπών. Θα μπορούσε να ήταν ο κεφάλας στη θέση του, αλλά το rotation στα «τζάκια» τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Τι τα θέλεις, όμως ; Ο ένας κόβει (σκοτώνει τον κόσμο) και ο άλλος ράβει (καίει τη χώρα). Επιτελάρχιδες... όχι αστεία.
[με τον Πελετίδη]

14/8/2025
Μπαίνει ένας κλέφτης στο σπίτι σου. Τι θα κάνεις ; Άλλος θα κάνει ότι κοιμάται, άλλος θα πανικοβληθεί και άλλος θα επιχειρήσει να αναμετρηθεί ως ίσος προς ίσος, για να προστατεύσει την περιουσία του κ.λπ. Δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» εδώ πέρα. Ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει και παίρνει τα ρίσκα του. Αυτό δείχνει η ζωή και η καθημερινότητα.
Το να γράψει κάποιος στα παλιά του τα παπούτσια, τη... μεγάλη εφεύρεση των αγράμματων, το 112, παίζει να είναι και αυτό μια πραγματικότητα. Δηλαδή υπό ποίαν έννοια θα πρέπει όλοι να υπακούσουν στη διαταγή του γόνου, εγκαταλείποντας την περιουσία τους ;
Ο άλλος θέλει να πάρει το ρίσκο να πολεμήσει. Με ποιο δικαίωμα εσύ δεν τον αφήνεις ; Το να υπερασπίσεις το σπίτι σου, την οικογενειακή εστία σου, τους κόπους μιας ζωής ενδεχομένως, δεν είναι λιγότερο σημαντικό από το να υπερασπίσεις την ίδια σου την πατρίδα. Εκτός κι αν μπούνε οι Τούρκοι σε κανα νησί και αυτοί οι τζερεμέδες στείλουν 112 για να εκκενώσει ο κόσμος. Τους έχω και για τέτοιους.
Λοιπόν τι ; Μένεις και πολεμάς. Γιατί έτσι κρίνεις. «Όχι» σου λένε... «σήκω φύγε». Όχι γιατί σε αγαπάνε και πονάνε για σένα μην πάθεις τίποτα (βασικά σε αντιμετωπίζουν μόνο σαν βάρος και αναγκαίο κακό), αλλά για να μην γράψει το κοντέρ καμένους και δεν έχουν πού να κρυφτούν.
Ενώ τώρα, που έχουν γίνει στάχτη και μπούρμπερη τα πάντα, δεν τρέχει τίποτα. Βγαίνουν στα μίντια και το παίζουν και σωτήρες.

14/8/2025
Ψευτοκυβερνάνε virtual, εκ του μακρόθεν, με πλατφόρμες και sms (μια χαρά τα λέει ο Πελετίδης για το 112). Μέχρι εκεί. Στο πεδίο τα έχουν κάνει παντού σκατά, γιατί τα λεφτά έχουν φαγωθεί και τρώγονται συνεχώς από τους διαχρονικούς οπεκεπέδες. Δεν υπάρχει δίφραγκο... ούτε για ταξί, όπως έλεγε και το τραγούδι. Χώρα μπατίρισσα, με κλέφτες ζάπλουτους. Είναι η μεταπολεμική Ελλάδα των μνημονίων, της υποτέλειας και της πλήρους υποταγής στον ενωσικό και ατλαντικό παράγοντα. Xειρότερη και από τη μεταπολεμική Ελλάδα του ’45.

13/8/2025
Αν ψάξουμε να βρούμε τριακόσιους ανθρώπους με λίγες ιδέες, μ' ένα μικρό όραμα, από τις πιο απομακρυσμένες χώρες του κόσμου, από τις ζούγκλες, που να μην ξέρουν κατά πού πέφτει η Ελλάδα, ιθαγενείς από τη Σουμάτρα, το Βόρνεο, τη Νέα Γουινέα, και τους φέρουμε να αντικαταστήσουν τους δικούς μας τριακόσιους, έτσι δοκιμαστικά για κανα χρόνο, είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουν καλύτερα.