ο BARIŞ MANÇO υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ροκ στην Τουρκία – από τους τραγουδοποιούς που έστησαν το anadolu rock, σε μια διαδρομή που άγγιξε τα 40 χρόνια

Για τον Barış Manço είχα γράψει για πρώτη φορά στο περιοδικό «Jazz & Τζαζ» τον Ιούνιο του 2001, σε μιαν εποχή όπου το όνομά του ήταν άγνωστο στην Ελλάδα (για να μην πω τελείως άγνωστο). Αφορμή ήταν μια πολύ καλή συλλογή με επανεκτελέσεις των ωραιότερων τραγουδιών του, που είχε πέσει τότε στα χέρια μου και που είχε τίτλο “Mançologi 1943-”.
Βασικά επρόκειτο για ένα διπλό CD, που είχε κυκλοφορήσει στην Τουρκία στις αρχές του 1999, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, πλήρως ενδεικτικό του τραγουδοποιητικού ταλέντου του Barış Manço, στο οποίο περιλαμβάνονταν μεγάλες στιγμές της διαδρομής του ανάμεσα στα χρόνια 1963 και 1998.
Δυστυχώς, ο πλήρης τίτλος του CD θα συμπληρωνόταν λίγο καιρό αργότερα, καθώς ο Barış Manço θα πέθαινε από καρδιακή προσβολή την 1η Φεβρουαρίου 1999, στα 56 χρόνια του, σε μια φάση της καλλιτεχνικής του πορείας, γεμάτη από πλατιά αναγνώριση και συνεχείς επιτυχίες. Το λέμε, γιατί για την απώλειά του θα θρηνούσε ολόκληρη η Τουρκία –κάτι σαν εθνική κηδεία– με το όνομά του να δίνεται, τιμητικά, σε δύο δρόμους της Κωνσταντινούπολης, σε πέντε πάρκα, σε δύο κέντρα νεότητας, σε μία γέφυρα, ακόμη και σ’ ένα πλεούμενο στον Μαρμαρά...

Ο Barış Manço είχε γεννηθεί το 1943 στην Κωνσταντινούπολη, με την διαδρομή του στα μουσικά πράγματα να ξεκινά στο τέλος της δεκαετίας του ’50, όταν πήγαινε στο Γυμνάσιο ακόμη.
Το 1962 ο Barış Manço παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην δισκογραφία, μέσα στην τρέλα του twist, με τα κομμάτια “Twistin USA”, “Τhe twist” και “Let’s twist again”, σκορπώντας τα πρώτα vibes στην τούρκικη νεολαία της εποχής – και ήταν τότε (1963), όταν θα έπαιρνε υποτροφία, για να σπουδάσει Καλές Τέχνες στην Βασιλική Ακαδημία του Βελγίου.
Εκεί ο Barış Manço θα τραγουδήσει με την περίφημη ορχήστρα του Jacques Denjean (που είχε συνοδεύσει τον Johnny Hallyday, την Νάνα Μούσχουρη, την Françoise Hardy κ.ά.), ηχογραφώντας με το βελγικό γκρουπ Les Mistigris και γνωρίζοντας επιτυχία τόσο στο Βέλγιο όσο, κυρίως, στην Τουρκία – στην οποία θα επέστρεφε σχηματίζοντας μια άλλη μπάντα, τους Kaygısızlar και ηχογραφώντας μαζί τους διάφορα φοβερά κομμάτια. Ανάμεσά τους την πολύ ωραία μπαλάντα “Kol düğmeleri” (1967), το εντυπωσιακό γκαραζοψυχεδελικό “Trip (To a fair)” (1968), το πιο moody “Bebek” (1968), το πιο psych “ Boğaziçi” (1968) κ.λπ. 
Προς το τέλος της δεκαετίας του ’60, πάντα πρωτοπόρος, ο Barış Manço θα μπει ακόμη πιο βαθιά στο ροκ, ηχογραφώντας κομματάρες όπως το “Derule” (1970), βάζοντας μαζί με τους Moğollar, τους Cem Karaca & Apaşlar, τους Beybonlar, τους Bunalımlar, τον Erkin Koray, τον Edip Akbayram και μερικούς ακόμη τις βάσεις εκείνου του στυλ, που θα ονομαζόταν anadolu rock. Παρένθεση. Όλα αυτά τα ονόματα τα είχαμε πληροφορηθεί τότε (στις αρχές των 00s), βασικά, μέσω της ολλανδικής συλλογής “Turkish Delights” [Grey Past Records, 2001], που κυκλοφορούσε στα αθηναϊκά δισκάδικα και που ήταν πλημμυρισμένη με «αριστουργήματα» των παραπάνω, μα ακόμη και από κομμάτια των Selçuk Alagöz, Mavi Işıklar, Cahit Oben, Haramiler κ.ά. Κλείνει η παρένθεση.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-baris-manco-ypirxe-ena-apo-ta-megalytera-onomata-toy-rok-stin-toyrkia