ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ήταν ο κινητήριος μοχλός της Ano Kato Records – οι παραγωγές του άλλαξαν το τοπίο του ελληνικού ροκ και της τζαζ, στις δεκαετίες του ’80 και του ’90

Ο χαμός του Γιώργου Τσακαλίδη (μάθαμε για το θάνατό του στις 21 Ιουλίου) σφραγίζει οπωσδήποτε μια μεγάλη εποχή της ανεξάρτητης δισκογραφικής παραγωγής στη Θεσσαλονίκη πρώτα-πρώτα, και κατ’ επέκτασιν στη χώρα.
Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 ήταν καθοριστικό, για τη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού δισκογραφικού τοπίου.
Οι μεγάλες εταιρείες, όπως η Columbia, που δεν ήταν στην καλύτερη φάση της, η MINOS, η PolyGram και από κοντά η Lyra και η Music-box, νέμονταν το συντριπτικά μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, ενώ πάσχιζαν για κάτι καλύτερο, μέσα στο πνεύμα της δικής τους ανεξαρτησίας, οι λαϊκές ετικέτες του «ήχου της Ομόνοιας», η εταιρεία των Αδελφών Φαληρέα και κάποιες ακόμη. Μέσα σ’ αυτό το πλέγμα τα ρεύματα του ροκ και της τζαζ ήταν από ριγμένα έως ανύπαρκτα.
Τα major labels, λοιπόν, ούτε ήθελαν, ούτε μπορούσαν να καλύψουν όλο εκείνο που έβραζε στο νεανικό κομμάτι της μουσικής καθημερινότητας, που με καινούριο δυναμικό, ιδέες, όρεξη και όνειρα έμπαινε φουριόζο στα έιτις – μετά από τη «σιωπή», που είχε κάπως αναγκαστικά επιβληθεί (λογικό έως ενός σημείου) στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Μουσικά περιοδικά, ραδιόφωνο, λιγότερο η τηλεόραση και οι εφημερίδες, και βασικά τα δισκάδικα, με τις αθρόες εισαγωγές δίσκων από το εξωτερικό, διαμορφώνουν τις νέες τάσεις, τις οποίες αδυνατεί να αναδείξει στην πληρότητά τους η mainstream δισκοπαραγωγή.
Έτσι είναι διαμορφωμένο το κλίμα, και μέσα σ’ αυτό μπαίνουν οι πρώτες ανεξάρτητες εταιρείες (του ροκ, του πανκ, του new wave και της τζαζ), προκειμένου να αρθρώσουν τη δική τους άποψη. Εκεί ακριβώς εντάσσεται και ο Γιώργος Τσακαλίδης με την Ano Kato Records.
H Ano Kato δεν ήταν η πρώτη ανεξάρτητη εταιρεία της Θεσσαλονίκης, αφού είχαν προηγηθεί, βασικά, η Σειρά Αυτοσχεδιασμός του Σάκη Παπαδημητρίου και φίλων (ξεκίνησε το 1979 και τύπωνε δίσκους και κασέτες αυτοσχεδιαστικής τζαζ) και η CVR του Χρήστου Βατσέρη, που από το 1983 είχε ξεκινήσει να καταγράφει την πιο synth pop και new wave σκηνή της πόλης. Όμως, όταν το 1984 μπαίνει μπροστά η Ano Kato τίποτα δεν θα παρέμενε ίδιο στο χώρο τού ανεξάρτητου ελληνικού ροκ και της τζαζ, τα επόμενα 30 χρόνια.
Θα πρέπει να το τονίσουμε αυτό. Πως στο παρελθόν, μα και σήμερα ακόμη, δεκάδες ανεξάρτητες προσπάθειες επιχείρησαν και επιχειρούν να μεταφέρουν την «άλλη άποψη», αλλά εκείνο που μετράει τελικά, περισσότερο απ’ όλα, είναι η διάρκεια. Να είσαι πάντα παρών με σημαντικές προτάσεις, δίχως να ξεφουσκώνεις.
Ξεκίνησαν πολλοί, εννοούμε, με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά μετά από ένα-δυο-τρία χρόνια έβαζαν λουκέτο. Λίγοι ανεξάρτητοι παραγωγοί, ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, θα κατόρθωναν να διατρέξουν τις δεκαετίες, με πάντα καινούριες αξιόλογες ιδέες και προτάσεις, και ο Γιώργος Τσακαλίδης ήταν σίγουρα ένας απ’ αυτούς. Οι περί τις 100 παραγωγές του το αποδεικνύουν. Ας δώσουμε, όμως, κι ένα συγκριτικό νούμερο...
Η Creep Records, η αθηναϊκή εταιρεία του new wave κ.λπ., που θεωρείται σήμερα «θρυλική», πόσες παραγωγές έδωσε στα τέσσερα-πέντε χρόνια των 80s, όταν ήταν ενεργή (αφήνουμε την πενιχρή συνεργασία της με την FM Records στα 90s); Είκοσι μία. Δεν είναι λίγες, αλλά δεν μπορεί να συγκριθούν με τις περίπου 100 της Ano Kato Records. Αυτό εννοούμε.

Γιώργος Τσακαλίδης - φωτό: Ναταλία Κουρεμένου

Βασικά το πράγμα ξεκινάει από τον Γιώργο Τσακαλίδη (τον «Τσάκαλο», όπως τον έλεγαν οι φίλοι του), που ήταν ανοιχτό μυαλό και που δεν το έβαζε εύκολα κάτω. Και που προσπαθούσε να τονώσει την αγάπη του για τη μουσική, μέσα από ποικίλες δικές του πρωτοβουλίες και δράσεις.
Γιατί ο Τσακαλίδης δεν ήταν μόνον η Ano Kato Records, ήταν και τα μπαρ-κλαμπ που θα λειτουργούσε στη Θεσσαλονίκη, όπως το Παραρλάμα το 1986 μαζί με τον Νίκο Στεφανίδη (αυτή η φανταστική λέξη από το διήγημα με τον ίδιο τίτλο του Δημοσθένη Βουτυρά) και βεβαίως η Υδρόγειος (που πρέπει να μπαίνει μπροστά στις αρχές του 1999), ενώ δεν πρέπει να λησμονηθεί το δισκάδικο Bebop music, μα ακόμη και οι εκδόσεις βιβλίων, οι συναυλίες και ό,τι άλλο... Και είναι όλα αυτά μαζί, που θα σχημάτιζαν το προφίλ τού Γιώργου Τσακαλίδη, ο οποίος τώρα θα μετατραπεί (και όχι άδικα) σε «μύθο».
Ο Τσακαλίδης ήταν ροκάς, αλλά με ανοιχτό πνεύμα, όχι κολλημένος. Είχε διαμορφώσει, εννοούμε, το αισθητήριό του μέσα από το ροκ, αλλά μπορούσε να αντιληφθεί οτιδήποτε σημαντικό στη μουσική, απ’ όπου και να προερχόταν αυτό.
Και κάπως έτσι ξεκινά την εταιρεία του με τους Blues Gang, του Ηλία Ζάικου και του Σωτήρη Ζήση, το 1984, βγάζοντας έναν από τους καλύτερους δίσκους electric blues, που θα κυκλοφορούσαν ποτέ στη χώρα, το “Dig It!”. Δεν ήταν, όμως, μόνον ο Ζάικος και η παρέα του, ούτε ήταν μόνο το άψογο ρεπερτόριο (πρωτότυπα και διασκευές) των Blues Gang. Βασικά ήταν η δουλειά που είχε κάνει ο Νίκος Παπάζογλου στο στούντιο Αγροτικόν, ως μηχανικός ήχου. Από ’κει θα ξεκινούσαν όλα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-giorgos-tsakalidis-poy-efyge-prosfata-apo-ti-zoi-itan-o-kinitirios-mohlos-tis-ano