MAZOHA ας τους σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα

Ο Τζίμης Πολιούδης, είτε ως ελληνόφωνος Mazoha είτε ως αγγλόφωνος Vagina Lips, κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα (τα τελευταία χρόνια τέλος πάντων) δίσκους συνεχώς. Και το κάνει με επιτυχία, υπό την έννοια πως όλοι οι δίσκοι του, και οι έτσι και οι αλλιώς, έχουν αληθινό ενδιαφέρον, προτείνοντας πολλά και καλά τραγούδια.
Φαίνεται λοιπόν πως ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται σε δημιουργική έκρηξη, καθώς εμφανίζεται βελτιωμένος σε όλα τα επίπεδα, από δίσκο σε δίσκο – όταν όλοι υπερβαίνουν ένα «άλφα» επίπεδο και όπου ο πιο καινούριος ακούγεται, πάντα, ωραιότερος και ωριμότερος από τον προηγούμενό του.
Χοντρικώς έτσι έχουν τα πράγματα και με το νέο άλμπουμ τού Mazoha, που έχει τίτλο «Ας τους σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα» (2023), που κυκλοφορεί τώρα σε LP (με δεκατρία τραγούδια) και σε CD (με δέκα επτά) από την Inner Ear.

Ακούω το άλμπουμ δύο, τρεις φορές σερί και παρατηρώ, κατ’ αρχάς, ότι σαν δίσκος έχει τρομερή ενότητα. Δεν χάνει στροφές εύκολα, και προσωπικά μετά από δέκα επτά τραγούδια (γιατί ακούω το CD) βρίσκω ελάχιστες στιγμές, που κάπως να χάνουν, ανακόπτοντας εκείνο που εξελίσσεται με ρυθμό κατολίσθησης.
Το «Ας τους σκοτώσουμε όλους...» είναι (ξανά) ένα synth-punk άλμπουμ, χωρίς, όμως, να συνοδοιπορεί με άλλα ανάλογα των 80s.
Το άλμπουμ είναι σημερινό, φτιαγμένο, εννοούμε, με τους σύγχρονους τρόπους ηχογράφησης, remixing και γενικότερα παραγωγής, που δεν αφήνουν (οι τρόποι) κανένα περιθώριο για λάθη και αστοχίες. Τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια, με άλλα λόγια, και μάλιστα τοποθετημένα «στο κόκκινο», χωρίς να υποστέλλεται ποτέ και για κανένα λόγο η εκρηκτικότητα και η, με την σωστή έννοια, θρασύτητα της γενικότερης εκφοράς.
Εν τω μεταξύ δεν είναι μόνον οι μουσικές, οι κιθάρες και τα σύνθια, που κάνουν όλη ή σχεδόν όλη τη δουλειά εδώ, αλλά και τα λόγια, που είναι σημερινά, συνομιλώντας με καταστάσεις τού τώρα που καίνε, όπως και οι ερμηνείες, που καλύπτουν κι αυτές, σφιχτά και αποφασιστικά, το δικό τους μέρος.
Σ’ ένα τόσο ορμητικό άλμπουμ, σαν αυτό που καταθέτει εδώ ο Mazoha, αναρωτιέσαι πού και πώς βρέθηκαν θέσεις, μέσα σ’ αυτό το συνεχές σφυροκόπημα, για να εισχωρήσουν η Nalyssa Green και ο Θωμάς Στρατάκης (Green Was Greener).
Και, όμως, τα δύο τραγούδια στα οποία συμμετέχουν οι παραπάνω, τα «Μελλοντικέ μου εαυτέ» (ο δεύτερος) και «Αποσμητικό» (η πρώτη) είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Όπως και τα «Αρρενωτίποτα», «Το τέλος μιας σχέσης», «24/7», «Κι αν ο κόσμος», “Mike Tyson” και κάποια ακόμη.
Ένα ακόμη άξιο άλμπουμ από τον Mazoha και την μικρή παρέα του (βάζω και τους τεχνικούς ανάμεσα), σίγουρα το καλύτερό του έως σήμερα, που αξίζει να ακουστεί ευρύτερα.
Επαφή: www.innerear.bandcamp.com