Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

PERIGEO ιταλικό progressive fusion

Τι είναι περισσότερο σύνηθες; Μουσικοί της jazz να επανδρώνουν στην πορεία rock γκρουπ ή το αντίστροφο; Σχεδόν πάντα ένα πρώτο ενδιαφέρον είναι δεδομένο, ιδίως στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες το παρελθόν των μουσικών συνομιλεί με το (εκάστοτε) παρόν τους, σπρώχνοντάς τους σε αληθινά δημιουργικές καταστάσεις. Τους Perigeo έχω στο νου μου γράφοντας τούτο, ένα συγκρότημα που απέκτησε τεράστια φήμη στην Ιταλία των seventies (παίζοντας το δικό του fusion, που είχε άκρες όμως και σ’ εκείνο των δεύτερων Soft Machine), κατορθώνοντας να γίνουν γνωστοί ακόμη και στην Αμερική.
Αναμφισβήτητα γκρουπ της εποχής του, οι Perigeo σχηματίστηκαν στη Ρώμη το 1971 από τους Franco D'Andrea πιάνο, Giovanni Tommaso μπάσο, Bruno Biriaco ντραμς, Tony Sidney κιθάρα και Claudio Fasoli σαξόφωνα. Απ’ αυτούς οι Franco D'Andrea και Giovanni Tommaso ήταν ήδη αναγνωρισμένοι μουσικοί, έχοντας ηχογραφήσει το 1964 ακόμη και με τον (άγνωστο τότε) Gato Barbieri (αναφέρομαι στο LPNight in Fonorama”, στην τετράδα του οποίου συμμετείχε και ο Franco Ambrosetti), με τον D'Andrea να οδηγεί από τα τέλη των sixties ένα ακόμη σχήμα, το Modern Art Trio (ηχογράφησαν ένα πολύ καλό LP στην Vedette το 1970). Δίπλα του ο μπασίστας Bruno Tommaso (ξάδελφος τού Giovanni Tommaso), καθώς και ο ντράμερ/τρομπετίστας Franco Tonani. Τέλος πάντων… Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Perigeo ήταν έτοιμοι να γράψουν ένα πρώτο άλμπουμ το 1972 –έχοντας την jazz και το rock σε ίσες πλέον αποστάσεις–, το κλασικό για την ιταλική σκηνή “Azimut” [RCA], με τον Tommaso να χειρίζεται όχι μόνο κοντραμπάσο και bass-guitar, αλλά και να τραγουδά, και βεβαίως τον Sidney να ροκάρει πολλές φορές αγρίως. 
Την επόμενη χρονιά (1973) οι Perigeo ετοιμάζουν την καλύτερη μάλλον δουλειά τους, το έξοχο LPAbbiamo Tutti un Blues da Piangere”. Πρόκειται για τον πιο βαθιά συναισθηματικό δίσκο τους και την ίδια στιγμή τον πιο πειραματικό, με ωραία δουλειά από τον Tommaso στο moog synthesizer και τον Fasoli στο σοπράνο. Ο συνδυασμός έχει σημασία εδώ, όπως αποτυπώνεται στο έσχατο και κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ “Vento, pioggia e sole”.
Το “Genealogia” [RCA, 1974] απεδείχθη το πιο δημοφιλές LP τους στην Ιταλία κι εκείνο που θα τους έκανε την ίδιαν ώρα περισσότερο γνωστούς στο εξωτερικό. Κάτι που θα συμβεί περαιτέρω μετά τον ερχομό του περκασιονίστα Toni Esposito και την ηχογράφηση του “La Valle dei Tempi” [RCA, 1975], το οποίο θα κυκλοφορούσε και στην Αμερική. Το τελευταίο καλό τους άλμπουμ “Non è Poi Così Lontano” [RCA, 1976], αντανακλά τα γνωστά αισθητικά προβλήματα του jazz-rock, εκεί προς τα μέσα των seventies, παρ’ όλη τη θερμή υποδοχή που είχε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού (γνωστό εκεί και ως “Fata Morgana”).
Οι Perigeo θα επανεμφανισθούν στις αρχές του ’80 πια, αν και κανείς δεν θέλει αυτό να το θυμάται. Όλοι θέλουν να θυμούνται, όμως, τον Franco D'Andrea και τις τζαζ ηχογραφήσεις του στα καλύτερα ιταλικά labels της εποχής [Red Record, Splasc(h), Philology κ.λπ.]…

18 σχόλια:

  1. Φωντα καλημερα.Τι μουσικαρες ειχαν οι Ιταλοι ρε φιλε στα sixties και κυριως στα seventies!!ποσο ποιοτητα και ψαξιμο!Απο proggressive,jazz-rock,electropsych,μεχρι κλασικο blues.Οι μπαντες παρα πολλες και με διαφορετικο ηχο τοπικα(αλλοι ηχοι στην Ρωμη οπως οι Perigeo ,αλλα στο Μιλανο κ.λπ.)Η πλακα ειναι οτι εδω και δεκαετιες επωνυμοι και ανωνυμοι ντοπιοι μεγαλοροκαδες στο ακουσμα ιταλικου ροκ σου απαντουσαν"ιταλικο ροκ κατι σαν αλβανος τουριστας,ασε ρε με τους φλωρους".καλημερα και παλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γιάννη.
      Τη δεκαετία του ’60 οι Έλληνες γνώριζαν καλά το ιταλικό rock (μέχρι και 45άρια των Uragani, των Ribelli, του Mr. Anima και των Quelli κυκλοφορούσαν σε ελληνικές εκτυπώσεις, για να μην πούμε για Rokes και Rocky Roberts). Στα seventies οι εταιρείες «έσπρωξαν» περισσότερο τα LP των αγγλοαμερικανικών γκρουπ, αφού υπήρχε υστέρηση, με το Italian progressive –αν εξαιρέσεις τα λίγα μεγάλα ονόματα (PFM, Le Orme κ.λπ.)– να μην έχει καμμία εμπορική ανταπόκριση όχι μόνο στην Ελλάδα, μα ακόμη και στην Ιταλία.
      Πάντως είναι αδικαιολόγητες (οι ελληνικές εταιρείες) επειδή δεν είχαν πάρει χαμπάρι ούτε τους Area και τον Demetrio Stratos (για να μην πω και τους Stormy Six)… οι οποίοι είχαν επιτυχία στην Ιταλία, ενώ θα πουλούσαν κιόλας στην Ελλάδα κατά τη Μεταπολίτευση (μέσα στο γενικότερο «θεοδωρακικό» κλίμα).

      Διαγραφή
  2. Φωντα συμφωνω μαζι σου.Στα sixties τα ιταλικα "γεγεδικα" ειχαν μεγαλη απηχηση στο νεανικο κοινο,αφου τα περισσοτερα εξ'αυτων διασκευασθηκαν κιολας απο ντοπιους καλλιτεχνες.Στα seventies οταν οι ηχοι αρχιζουν να γινονται πιο πολυπλοκοι και να ξεφευγουν θεωρω οτι οι Ιταλοι ηταν απο τους ποιο καλους δεκτες και πομπους σε αυτες τις μουσικες,δινοντας πραγματικα παρα πολυ καλα και δυσκολα αλμπουμ(Να σημειωσω εδω το In Cauda Semper Stat Venenum των Jacula το 1969,προπομπο gothic και doom metal),οπως και τα πολλα καλα αλμπουμ συμφωνικου ροκ(μπροσταρηδες οι Il Balletto di Bronzo) απο αρκετες μπαντες εφαμιλλα του γερμανικου κινηματος.Το μονο ασχημο του Ιταλικου αντεργκρουντ ειναι οτι κινηθηκε σε παρα πολυ αντιεμπορικα επιπεδα απο ολους τους εμπλεκομενους(εταιρειες,μουσικους δημοσιογραφους,κριτικους κ.λ.π).Παρα ταυτα με το περασμα των χρονων και την ευκολια αναζητησης μουσικων πηγων,εδω πεισματικα καποιοι αρνουνταν να αποδεχθουν καθετι που δεν ηταν αγγλοαμερικανικο και δεν εκανε βαβουροθορυβο.Υγ.Σαν το πρωτο αλμπουμ των le orme(Ad gloriam' 68) δεν μπορεσαν να γραψουν ακομα και σοβαροι ελληνες ροκαδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποια μαζεμένα στοιχεία για το ιταλικό progressive υπάρχουν και σ’ αυτό το κείμενο – για όποιον ενδιαφέρεται…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/10/avant.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kαι κατι τελευταιο με τους γειτονες.Ειχαν απιστευτες παραγωγες στις ηχογραφησεις.Απο προσωπικη εμπειρια ακομα και τα πειρατικα βινυλια και cd(λογω τις σπανιοτητας των περισσοτερων δισκων) "σκοτωνουν" απο ηχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη σ’ αυτό δεν θα συμφωνήσω και τόσο. Από τα ορίτζιναλ 70s ιταλικά prog που έχω ακούσει (κι έχω ακούσει κάμποσα) θα έλεγα πως οι παραγωγές τους είναι μάλλον απογοητευτικές. Οι Ιάπωνες ήταν εκείνοι που τα έφτιαξαν και τα ανέδειξαν, όπως έπρεπε, στα 80s και στα 90s.

      Διαγραφή
    2. Να σου πω την αληθεια original ιταλικα δεν εχω με εξαιρεση το δευτερο των Il Balletto di Bronzo(Ys-Polydor 1972),αλλα ουτε και εχω ακουσει απο αλλους.Εχω ομως αρκετες κοπιες πειρατικες(επι τροχαδην τα 2 πρωτα circus 2000,το πρωτο le orme,το Sirio 2222,τους Black spirit απο την εγγλεζικη kissing spell,τους Ι raminghi-il lungo cammino dei raminghi απο το'73,τους Αnalogy φυσικα,κ.α)Απο αυτη την εμπειρια μου ακουγοντας κρινω στους περισσοτερους δισκους καθαρες και δυνατες παραγωγες.υ.γ(παλι προβλημα με το open id γι'αυτο το στελνω ανωνυμα.πυ θα παει θα διορθωθει.ΓΙΑΝΝΗΣ.

      Διαγραφή
    3. Ok Γιάννη. Κάποιες επανεκδόσεις (ακόμη και της Akarma) είναι καλές… Επίσης αρκετά καλές είναι εκείνες που έβγαλε τα τελευταία χρόνια η ιταλική SonyBMG (για βινύλια μιλάμε πάντα).
      Ας πουν και άλλοι τη γνώμη τους (αν ξέρουν) για τα original Italian prog LPs των seventies, όπως και για τις ιαπωνικές επανεκδόσεις βινυλίου στη Seven Seas ή την Crime…

      Διαγραφή
  5. της sony οι επανεκδόσεις είναι χάλια,για παράδειγμα των
    museo rosenbach
    γενικώς όλες οι επανεκδόσεις των ιταλών δεν ακούγονται,γεμάτα σκρατς και θόρυβο,μακριά από ιταλικά βινύλια
    όσον αφορά τους area ο άσιμος είχε κυκλοφορήσει μια κασσέτα τους,όποιος θυμάται τις πειρατικές με διάφορα ξένα γκρουπ
    επίσης υπάρχει μνεία γι'αυτούς στην χιονάτη του κοτρώνη τον μάρτη του '80
    Ανώνυμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να πω…
      Αυτές οι reissues που πήρα εγώ (τα πρώτα του Fabrizio De André ας πούμε, ή το πρώτο του Alberto Radius) παίζουν μια χαρά. Museo Rosenbach μόνο γιαπωνέζικο…

      Η κασέτα του Άσιμου ήταν αντιγραφή από το LP-συλλογή “Area ’70” που είχε κυκλοφορήσει το 1980 στη φθηνή σειρά “Successo”, η οποία εισαγόταν στην Ελλάδα. Τη θυμάμαι την κασέτα γι’ αυτό στο λέω.

      Ένας από τους πρώτους που έγραψαν στην Ελλάδα για τους Area πρέπει να ήταν ο Γιώργος Λεωτσάκος εκεί γύρω στο ’78 στην «Πρωινή Ελευθεροτυπία». Το συγκεκριμένο τεύχος της «Χιονάτης» δεν το έχω. Στη «Μουσική» τον Ιούνιο του ’80 (τεύχος 31) υπάρχει άρθρο για τους Area-Demetrio Stratos από κάποιους Κώστα Φώφολο και Σπύρο Καλογήρου. Αργότερα έγραψαν κι άλλοι…

      Διαγραφή
    2. >>Η κασέτα του Άσιμου ήταν αντιγραφή από το LP-συλλογή “Area ’70” που είχε κυκλοφορήσει το 1980 στη φθηνή σειρά “Successo”, η οποία εισαγόταν στην Ελλάδα. Τη θυμάμαι την κασέτα γι’ αυτό στο λέω<<

      Μπορεί και να μην τη θυμάμαι καλά… Αν όχι το “Area ’70”, τότε σίγουρα το “Are(A)zione”.

      Διαγραφή
  6. είναι το εγχρωμο τεύχος με το manga εξώφυλλο της χιονάτης,το τεύχος 2-3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Area είχε παίξει ο Πετρίδης στην εκπομπή του -το Gerontocrazia- αρκετά νωρίς -πριν το δημοσίευμα της "Μουσικής" -πιθανόν με αφορμή τον θάνατο του Stratos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι λες; Είχε μεταδώσει Area ο Πετρίδης; Εκπλήσσομαι. Θα ήθελα να ήξερα, που λέει ο λόγος, τι είχε βάλει πριν (καμμιά Δόμνα Σαμίου…) και τι μετά (κανα «Ξεχασμένο πηγάδι»)…

      Διαγραφή
  8. Μάλλον παρασκευή, στο ροκ κλαμπ το έβαλε.Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο πέραν του ότι αμέσως μετά ήθελα να βρω δίσκο δικό τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έμαθα τους Area στα πρώτα χρόνια των 80s. Ήταν μια κασέτα με το “Gli dei se ne vanno…” δανεική (και εν συνεχεία αντιγραμμένη) από φίλο, ο αδελφός του οποίου (μεγαλύτερος από εμάς) σπούδαζε στα seventies Ιατρική στο Παλέρμο.

      Έγραψα πρώτη φορά για τους Area στο «Jazz & Tζαζ» τον Απρίλιο του 1998 (τεύχος 61). Διάβασα ξανά τώρα εκείνο το κείμενο (μετά από 16+ χρόνια δηλαδή) και το βρήκα μια χαρά. Μ’ ένα μικρό «χτένισμα» και λίγες προσθήκες είναι έτοιμο προς αναδημοσίευση. Μακάρι να βρω το κουράγιο, κάποια στιγμή, να το χτυπήσω στο word… το λέω γιατί είναι μεγάλο.
      Βρήκα, δε, ενδιαφέροντα και σήμερα (το σημειώνω, γιατί δεν το θυμόμουν) τον συσχετισμό που είχα επιχειρήσει τότε μεταξύ των στίχων του “Maledetti” και κάποιων απόψεων του Νίκου Πουλαντζά, που σχετίζονταν με την αμφισβήτηση της «λενινιστικής» άποψης για την πρωτοκαθεδρία του κόμματος στην καθημερινή ζωή.

      Διαγραφή
  9. Osanna-palepoli τι τεραστια δισκαρα ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή