Απερίγραπτου και δυσεύρετου σεβασμού και ακόμη πιο δυσεύρετης ποιότητας tribute στις μουσικές του μάγου των stereo ηχογραφήσεων, του μεξικανού κοσμοπολίτη Juan Garcia Esquivel, ή απλώς Esquivel (1918-2002), εδώ, από μία 23-μελή ομάδα, τον πιανίστα Mr.Ho (άλλως Brian O’Neill) και την... Ορχηστρότικά του. Αναπαρίσταται, έτσι, ένα από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια της space age pop, της καλύτερης ορχηστρικής pop, που χαράκτηκε ποτέ σε δίσκο. Γιατί, περί αυτού πρόκειται· κι εδώ είναι η αξία των “Unforgettable Sounds of Esquivel” [ΤΙΚΙ-001, 2010]. 
Οι μουσικές του Esquivel, και κατ’ επέκτασιν οι επανερμηνείες των υπό τον Mr.Ηο, έχουν το νόημα και τη σημασία που έχουν όχι εξ αιτίας της «δυσκολίας» τους στα πεντάγραμμα, αλλά λόγω του τρόπου που παρουσιάστηκαν αυτές (εκείνες κι ετούτες), του τρόπου δηλαδή που διαχειρίστηκε το… θόρυβό τους ο Esquivel και περαιτέρω ο Mr.Ho (ποτέ ένας ήχος ορχηστρικής ποπ δεν υπήρξε περισσότερο εκκωφαντικός), του τρόπου που ενσωματώθηκαν οι φωνές στο πρωτογενές οργανικό περιβάλλον, μέσω της τότε στερεοφωνικής και σήμερα πολυκάναλης διαδικασίας. Πώς κατάφερε αυτό το αποτέλεσμα ο Esquivel, στα τέλη των fifties, είναι ένα ζήτημα. Σε πιο κανάλι ηχογραφούσε τα «ζου-ζου-ζου» του, τι έβαζε απέναντί τους, πώς ακριβώς έχτιζε τους «τοίχους» και τα «τείχη» – πάνω από τα οποία οι τρομπέτες της… Ιεριχούς, γκρέμιζαν ό,τι είχε απομείνει – είναι κάτι που μένει, και θα μένει, να ερευνηθεί. Τα απίστευτα ηχητικά ντεμαράζ, τα «πρωτόγονα» εξαντλητικής φαντασίας εφέ, τα επικοινωνούντα sections, η κάψα τού αγνού rock n’ roll, η φυσική αγωνία της exotica και το παραμύθι του easy living, έτσι όπως όλα χαρτογραφήθηκαν στην πρώτη μεταπολεμική κοινωνία, εξακολουθεί να βρίσκονται, ως φαίνεται, εν ισχύι. Νοιώστε τη δύναμη του “The Boulevard of Broken Dreams” και του “Frenesi” από την Orchestrotica, όχι γιατί η ζωή κάνει κύκλους (σιγά μην παριμέναμε το… ΔΝΤ, για να ξανακούσουμε Esquivel), αλλά επειδή παραμένει, ευτυχώς, πάντα, ίδια.
Επαφή: www.orchestrotica.com
Οι μουσικές του Esquivel, και κατ’ επέκτασιν οι επανερμηνείες των υπό τον Mr.Ηο, έχουν το νόημα και τη σημασία που έχουν όχι εξ αιτίας της «δυσκολίας» τους στα πεντάγραμμα, αλλά λόγω του τρόπου που παρουσιάστηκαν αυτές (εκείνες κι ετούτες), του τρόπου δηλαδή που διαχειρίστηκε το… θόρυβό τους ο Esquivel και περαιτέρω ο Mr.Ho (ποτέ ένας ήχος ορχηστρικής ποπ δεν υπήρξε περισσότερο εκκωφαντικός), του τρόπου που ενσωματώθηκαν οι φωνές στο πρωτογενές οργανικό περιβάλλον, μέσω της τότε στερεοφωνικής και σήμερα πολυκάναλης διαδικασίας. Πώς κατάφερε αυτό το αποτέλεσμα ο Esquivel, στα τέλη των fifties, είναι ένα ζήτημα. Σε πιο κανάλι ηχογραφούσε τα «ζου-ζου-ζου» του, τι έβαζε απέναντί τους, πώς ακριβώς έχτιζε τους «τοίχους» και τα «τείχη» – πάνω από τα οποία οι τρομπέτες της… Ιεριχούς, γκρέμιζαν ό,τι είχε απομείνει – είναι κάτι που μένει, και θα μένει, να ερευνηθεί. Τα απίστευτα ηχητικά ντεμαράζ, τα «πρωτόγονα» εξαντλητικής φαντασίας εφέ, τα επικοινωνούντα sections, η κάψα τού αγνού rock n’ roll, η φυσική αγωνία της exotica και το παραμύθι του easy living, έτσι όπως όλα χαρτογραφήθηκαν στην πρώτη μεταπολεμική κοινωνία, εξακολουθεί να βρίσκονται, ως φαίνεται, εν ισχύι. Νοιώστε τη δύναμη του “The Boulevard of Broken Dreams” και του “Frenesi” από την Orchestrotica, όχι γιατί η ζωή κάνει κύκλους (σιγά μην παριμέναμε το… ΔΝΤ, για να ξανακούσουμε Esquivel), αλλά επειδή παραμένει, ευτυχώς, πάντα, ίδια.Επαφή: www.orchestrotica.com
πρόσφατα αγόρασα εναν δισκο του morton gould το jungle drums.θα το χαρακτήριζες exotica?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω το συγκεκριμένο άλμπουμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, όμως, να σου πω με σιγουριά. Έχει στοιχεία απ’ όσο θυμάμαι, αλλά είναι κάπως symphonic. Μάλλον όχι. Πρέπει, πάντως, να το ξανακούσω.