Είναι ευχάριστο, δηλαδή πολύ ευχάριστο, για να μην πω ότι ξαφνιάζει σε απροσδόκητο βαθμό, να βλέπεις-ακούς έλληνες μουσικούς, οι οποίοι να επιχειρούν να παίξουν τα blues με τον διαστρεβλωμένο τρόπο του Taj Mahal ή του Captain Beefheart. Να υπάρχει, να παρουσιάζεται, ή έστω να αναζητείται μία επέκταση της κλασικής φόρμας, προς την κατεύθυνση της προσωπικής συμπύκνωσης• του τρόπου, με άλλα λόγια, να βγαίνει ο εαυτός σου πάνω από τ’ ακούσματα. Κι εντάξει, για έναν Αμερικανό. Είναι θεμιτό να θέλει να δρασκελίσει το παρελθόν, να ποτίσει το blues δένδρο, εν προκειμένω, με νέο «μολυσμένο» ύδωρ. Για έναν Έλληνα όμως; Και μάλιστα για κάποιον που δεν ζει καν στο κέντρο, αλλά σ’ ένα χωριό-κωμόπολη της Φθιώτιδας, ποια η αιτία να το πράξει; Για τους Small Blues Trap ο λόγος, ένα από τα καλύτερα (που δεν είναι και πολλά) εγχώρια blues σχήματα. Από την πρώτη φορά που τους άκουσα, στο εξαίρετο “Our Trap” του 2005 (ακολούθησαν και άλλα demos, αλλά και «κανονικές» κυκλοφορίες), μου είχε κάνει εντύπωση η διάθεσή τους και βεβαίως η... απόφασή τους (γιατί δεν έμειναν στη διάθεση), να κινηθούν πέραν του αναμενόμενου. Σ’ αυτήν ακριβώς τη διαδρομή, τη στρωμένη με ισχυρό ακουστικό feeling, τοποθετείται και το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου Καραπιπέρη “Fifteen Raindrops In an Ocean of Blues Tales” [Shelter Home Studio], του μουσικού που παίζει κιθάρες, φυσαρμόνικα και τραγουδά στο συγκρότημα. Χειριζόμενος ποικίλες κιθάρες (ακουστική, steel, slide ακουστική, ηλεκτρική) και ακόμη άταστο ακουστικό μπάσο, λίγα πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κρουστά, ο Καραπιπέρης στηριγμένος απολύτως σε δικό του υλικό, παίρνοντας ταυτοχρόνως κάποιες μικρές βοήθειες «απ’ έξω» (Παναγιώτης Δάρας lead ηλεκτρική, Λευτέρης Μπέσιος ηλεκτρικό μπάσο, Σωτήρης Κουρούτης πιάνο, πλήκτρα) συντάσσει έναν blues δεκαπεντάλογο (τραγούδια και instros) ικανό να σε βυθίσει σ’ ένα... βεβαρημένο σύμπαν. Αν η φόρμα επηρεάζει και καθοδηγεί το περιεχόμενο (όταν συμβαίνει...) τότε θα έλεγα πως οι ιστορίες του Καραπιπέρη ακολουθούν μία «έντεχνη» θεματική (με σαφείς αναφορές στην street poetry του Tom Waits), εκεί όπου η νύχτα, οι γυναίκες, τα ποτά, η μοναξιά και η τύχη αδελφοποιούνται. Το αποτέλεσμα – γιατί αυτό έχει σημασία – δεν είναι απλώς συμβατό με ό,τι (σχετικό) ανακαλεί ο καθείς στη μνήμη του, είναι και πειστικό, στο βαθμό κατά τον οποίον η μεταφορά από το επίπεδο της «ιδέας» στο επίπεδο της «πραγματικής ζωής» συντελείται με ανεπαίσθητο τρόπο. Ως γνωστόν η Τέχνη αντιγράφεται, η ζωή... δύσκολο.
Πριν από λίγες μέρες ένα παράξενο βιβλίο έφθασε στα χέρια μου. Έχει τίτλο «15 σταγόνες βροχής σ’ έναν ωκεανό από μπλουζ ιστορίες» και συγγραφέας του είναι ο Δημήτρης Επικούρης, πολιτικός και οικονομικός επιστήμων, με σπουδές στις ΗΠΑ. Το βιβλίο, που τυπώθηκε σε 100 αριθμημένα αντίτυπα, είναι εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο άλμπουμ του Παύλου Καραπιπέρη. Ακούγοντας το “Fifteen Raindrops…” o Επικούρης έγραψε μία… θαλασσινή περιπέτεια, ένα διήγημα, από το οποίο δεν θα μπορούσε ν’ απουσιάζει, φυσικά, το blues σπέρμα. Ένα απόσπασμα… από τη voodoo woman που όλα τα μπορούσε…«Πολλά μπάρκα, πολύ αλμύρα, πολλές εμπειρίες, πολύς καιρός μέσα στη θάλασσα. Ο Αλέξης άλλαζε και ωρίμαζε. Περνούσε ώρες ατελείωτες βυθισμένος στις σκέψεις του. Τα βράδια γλίστραγε στα βάθη του υποσυνείδητού του ψάχνοντας να βρει αυτό που ο Διόνυσος του είχε πει.
Τον ανώτερο εαυτό του…
Με ένα μυστήριο τρόπο, η μουσική του μπλουζ που πια είχε για τα καλά μπει στο πετσί του, κατάφερνε να του ξεκλειδώσει κάθε άγνωστη πτυχή του κόσμου του δικού του αλλά και των άλλων. Όχι μόνο τον βοηθούσε να αναγνωρίζει, να ταξινομεί και να αξιολογεί όλα του τα συναισθήματα αλλά και να διεισδύει αθόρυβα μέσα στις σκέψεις κάθε ανθρώπου που συναντούσε στο διάβα του και να καταφέρνει να τις διαβάζει. Όταν συνειδητοποίησε αυτή τη νέα του ικανότητα, άρχισε να τρομάζει».(...)
Όποιος-α ενδιαφέρεται για το βιβλίο τού Επικούρη (στο οποίο εμπεριέχεται και το CD του Καραπιπέρη), μπορεί να στείλει e-mail εδώ: f.raindrops@yahoo.gr
Ωραίος ο Καραπιπέρης!
ΑπάντησηΔιαγραφή