ολίγαι συλλογαί… νύχτες πού’ναι…

Eνδιαφέρουσα η περίπτωση της “Cool Piano” [Wagram Music], μιας συλλογής επικεντρωμένης σε σύγχρονα πιανιστικά κομμάτια… και ονόματα. Ας πω κατ’ αρχάς πως δεν έχουμε να κάνουμε με solo piano ακούσματα – αναμενόμενο… υπάρχουν και τραγούδια –, ούτε ακριβώς με cool επιλογές· ένας ασαφής, γενικώς, χαρακτηρισμός, που αποκτά συνείδηση μόνο μέσα από τις επιλογές κάποιου συγκεκριμένου compiler (εδώ, μία Sophie@Wagram). Sebastian Tellier, Yaron Herman, Jamie Cullum, St Germain, Bugge Wesseltoft, Perico Sambeat, Brad Mehldau, Roberto Fonseca, Avishai Cohen, Esbjorn Svensson Trio κ.ά. σε tracks που δένουν μεταξύ τους (γιατί αυτό έχει σημασία), συνήθως «ψυχρά-ψυχρά», αλλά ενίοτε και με «κρυωμένο beat» (Francesco Tristano, e.s.t.). To ωραίον είναι πως με τα ίδια ακριβώς ονόματα θα μπορούσε να δημιουργηθεί κι ένα “Hot Piano” CD, έτσι για την ευγενή κόντρα των μουσικών με τους... εαυτούς τους.
Καλή η ιδέα και στο 2CD “Cool Tributes, The Chill-Out Session”, επίσης της Wagram. Να συκεντρωθούν (από ποιον άραγε;) τραγούδια κλασικά, κατά το μάλλον ή ήττον, τα οποία δίχως να είναι κατ’ ανάγκην cool, να μετατρέπονται σε τέτοια από τους συμπαθείς διασκευαστές. Βεβαίως, μπορεί να μην υπάρχει ουδεμία περίπτωση ν’ αποδεχθείς το “Walk on the wild side” έτσι όπως το καταντούν οι Tok Tok Tok, ούτε να φανταστείς ως reggae το “A whiter shade of pale” (σέβομαι τον Pat Kelly, αλλά…), όμως, από την άλλη, γιατί να μη μετατραπεί σε swing το “Highway to hell” από τους Jazzkantine ή το “Stay’in alive” σε smooth jazz-ballad από την Rachelle Spring; Ξεστράτισα όμως. Για συλλογή πρόκειται…
Το σύνθημα στην “Jazz Manouche Vol.5” – πάλι Wagram Music – το δίνουν ο Django Reinhardt και οι Hot-Club de France (Grappelli, Bianchi κ.λπ.) με το “Charleston” του 1937, για ν’ ακολουθήσει ένας (διπλός) ορυμαγδός από σουινγκάτη gipsy-jazz (compilers είναι οι Caravan Palace), προσαρμοσμένη στις σημερινές ανάγκες της συναισθηματικής θαλπωρής και των χορευτικών δονήσεων. Πολλά τα ονόματα, γνωστά και λιγότερο γνωστά (Oscar Aleman, Jimmy Rosenberg, Bireli Lagrene, Florin Niculescu, Caravan Palace, Moreno Trio, Rosenberg Trio, Yorgui & Marcel Loeffler...), περισσή η δεξιοτεχνία και ακόμη περισσότερο το κέφι και το πάθος των τσιγγάνων ή μη μουσικών, οι οποίοι εξακολουθεί να υποστηρίζουν τούτη τη μούζικα με τις παμπάλαιες ρίζες, ερμηνεύοντάς την κοντά στα παραδιδόμενα πρότυπα, εις πείσμα των τρεχόντων electro-μεταλλαγών. Κεφάλαιο. Εν εξελίξει…
Γνωρίζει να προβάλλει τα του καταλόγου της η γερμανική Network· δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία περί τούτου. Δημιουργεί αυτά τα μακρόστενα πακέτα (κασετίνες), επιμελείται τρίγλωσσα ένθετα (στη γερμανική, αγγλική και γαλλική γλώσσα), χρησιμοποιεί εκφραστικές φωτογραφίες των καλλιτεχνών που ανθολογεί, διαφημίζει στα βιβλιαράκια της άλλες «παραπλήσιες» δουλειές της. Έτσι και στις παρούσες “World Ballads” δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει την ίδια συνταγή. Όσον αφορά στα ονόματα; Τα γνωστά (για όσους γνωρίζουν, βεβαίως, τα της εταιρείας). Ψαραντώνης, Γεωργία Νταγάκη και Πετρο-Λούκας Χαλκιάς από τα πάτρια χωράφια και ακόμη οι γνωστοί μας (και λιγότερο γνωστοί) Bratsch (στο «Ειρηνάκι» του Παναγιώτη Τούντα), Sevda (όχι η Sevda των seventies), Esma Redzepova, Sandy Lopicic Orkestar, Clejani Express, Youssou N’ Dour, Gigi, Djivan Gasparyan, Paulinho Da Viola (άσχετο, προσφάτως βρήκα κι άκουσα το δικό του “Nervos De Aco” από το 1973), Izaline Calister, Magou, Sexteto Mayor, Gypsy Groovz Orchestra… Τι άλλο; Η επιλογή έχει γίνει από τον ιδιοκτήτη της Network Christian Scholze, ενώ πρόκειται για παραγωγή του ’09.

Και μία ελληνική… Δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιλέξεις 15 τραγούδια προερχόμενα από τις χώρες της Μεσογείου, ανεξαρτήτως σκοπού, και αυτό πράττει στην “Mediterranean Voices” [Universal Music Greece] ο Μιχάλης Κουμπιός. Βεβαίως, το γεγονός ότι 10 από τα 15 αφορούν σε ελληνικές παραγωγές (δεν τραγουδούν αναγκαστικώς Έλληνες), δεν ευνοεί προς την κατεύθυνση της έκπληξης (γιατί την «έκπληξη» δεν γίνεται να την αναζητήσεις ούτε στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ούτε στον Γιώργο Νταλάρα, ούτε στην Δήμητρα Γαλάνη, ούτε στην Εστουδιαντίνα…). Εννοώ, πως, σε κάθε περίπτωση, οι συλλογές πρέπει να λειτουργούν (και) προς την κατεύθυνση της «ανακάλυψης» και της «πρότασης» νέων ονομάτων, αλλιώς το νόημα περιορίζεται, εφόσον ανθολογούμε μόνον από τα προφανή.