o Μίμης Πλέσσας στο SOPOT 65

Το λέει κι η Wikipedia. Το Sopot International Song Festival είναι το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ στην Πολωνία, μαζί με το National Festival of Polish Song στο Opole, και ένας από τους μεγαλύτερους ετήσιους διαγωνισμούς τραγουδιού στην Ευρώπη. Από τότε που συνέβη για πρώτη φορά, το 1961 και μέχρι σήμερα (με κάποια ενδιάμεσα κενά, στα διαστήματα 1981-83 και 1999-2004) παρήλασαν από τη σκηνή του εκατοντάδες ονόματα, ανάμεσα στα οποία, σε περίοπτη θέση, βρίσκονταν και τα ελληνικά. Η χώρα μας κατέκτησε 1η θέση το 1962 με το καταπληκτικό «Τι κρίμα» των Μίμη Πλέσσα - Κώστα Κινδύνη (ερμηνεύτρια η Γιοβάννα), 1η θέση το 1964 με το “Σ' ευχαριστώ καρδιά μου” του Τάκη Μωράκη (τραγούδησε η Νάντια Κωνσταντοπούλου) και μερικές ακόμη δεύτερες και τρίτες (κυρίως στα sixties).Η διοργάνωση του ’65 δεν ήταν λιγότερο σημαντική από τις υπόλοιπες. Απεναντίας, συμμετείχαν σ’ αυτή μεγάλα (για τις χώρες τους) ονόματα του «ελαφρού τραγουδιού» (ασχέτως των jazzy επεκτάσεών του). Από το site http://is.gd/jELW3, που δεν είναι απολύτως εμπιστεύσιμο, μαθαίνουμε πως πήραν μέρος 28 χώρες συνολικώς, οκτώ εκ των οποίων συμμετείχαν και στο σχετικό 10ιντσο LP της Muza/ Polskie Nagrania [L 0461], που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά.
Το άλμπουμ ανοίγει με την «Ευρυδίκη» του Μίμη Πλέσσα (δεν αναφέρεται o έλληνας στιχουργός), το οποίον αποδίδει η Νίκη Καμπά (στη φωτογραφία). Πολύ καλό τραγούδι. Πήρε, εξάλλου, τη δεύτερη(;) θέση. Ο Αλγερινός Mahieddine Bentir, ένας καθ’ όλα «μοντέρνος» όσο και επιτυχημένος ερμηνευτής της εποχής, τραγουδά το (καθόλου oriental) “Ma djatni bria”. Το πρώτο βραβείο πήγε στην Καναδή Monique Leyrac, για το “La chanson retrouvee”. Ωραίο τραγούδι. Όχι καλύτερο από την «Ευρυδίκη»· αλλά η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να κερδίζει κάθε χρόνο. Ο σοβιετικός crooner Edward Chill ή Eduard Khil με το “Raz, tolko lisz raz” καταλαμβάνει 4η θέση, κλείνοντας την πρώτη πλευρά. Η δεύτερη ανοίγει με την Jean Turner (ΗΠΑ) και το “It’s rain or blizzard”. Το τραγούδι ήταν πολύ καλό και η 5η θέση το αδίκησε. Η Turner ήταν τότε στην μπάντα του Stan Kenton. Ο Βούλγαρος (crooner και αυτός) Georgi Kordov με την «Ελεγεία του φθινοπώρου» προσφέρει ένα τυπικό «ελαφρό» κομμάτι της εποχής (τύπου Gilbert Becaud), ενώ η Αυστραλή Patsy Ann Noble, που διαγωνίστηκε για την Μεγάλη Βρετανία, με το “This is love” δίνει το πιο «σουινγκάτο» τραγούδι της διοργάνωσης (βγήκε τρίτο). Το άλμπουμ θα κλείσει με το “Rakkauden taika” (έκτο) από τον Φινλανδό Lasse Martenson, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε περάσει και από την Eurovision.
Κάτι άλλο; Ναι. Την διεύθυνση της Orkiestra Polskiego Radia είχε ο Andrzej Kurylewicz (1932-2007), top μαέστρος κ.λπ. της polish jazz – το LP του “Go Right” και κυρίως το “10+8”, με το εξώφυλλο-έμβλημα της τοπικής δισκογραφίας, θεωρούνται και είναι must have – όπως και ο Stefan Rachon (1906-2001), κυρίαρχη φιγούρα της πολωνικής ενορχήστρωσης.

Υ.Γ. Στο πολωνικό λήμμα της Wikipedia, που αναφέρεται πιο πάνω, φαίνεται η Νίκη Καμπά να τραγουδά κάποιο...“Kathe limani kai kaymos”, κατακτώντας δεύτερη θέση. Τραγούδι με τέτοιο τίτλο υπάρχει μόνο στο όνομα του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα – το πασίγνωστο με τον Πάνο Γαβαλά και τη Ρία Κούρτη, από το 1963. Να προτάθηκε ένα ήδη επιτυχημένο τραγούδι στην Ελλάδα στο πολωνικό φεστιβάλ, δύο χρόνια αργότερα; Και αν ναι, γιατί στο LP δεν ανθολογήθηκε αυτό, αλλά η «Ευρυδίκη» των Gaertner-Rzemieniecka-Wojciechowski/ Plessas; Τι ρόλο παίζουν τα «ξένα» ονόματα στα credits και γιατί δεν αναφέρεται το όνομα του έλληνα στιχουργού, αφού το τραγούδι ερμηνεύεται στη γλώσσα μας; Υπήρχε περίπτωση να είχαν σταλεί στο Sopot δύο διαφορετικά τραγούδια;
Δεν γνωρίζω πόσο εύκολο είναι να απαντηθούν τα ερωτήματα.