ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ Άφοβοι-Έφηβοι

Μπορεί ως φόρμα, ως γενική ιδέα, το νέο άλμπουμ του Μανώλη Γαλιάτσου υπό τον τίτλο «Άφοβοι-Έφηβοι» [Largo/ Soundforge, 2010] να μην απέχει πολύ από το «Ημερολόγιο: Largo» (2007) και τις «Θάλασσες των Μικρών Λάμψεων» (2009) απέχει, όμως, εν σχέσει μ’ εκείνα, ως ηχητική (από αισθητικής πλευράς δηλαδή) και βεβαίως ως concept, ως θέμα. Πρόκειται, φυσικά, για ένα ακόμη (το τρίτο στη σειρά) καθ’ ολοκληρίαν μουσικό CD τού καλού συνθέτη, το οποίον επιχειρεί να μετατρέψει σε ήχο ένα συγκεκριμένο πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον. Βασικά, ό,τι ακολούθησε το φόνο του μαθητή Γρηγορόπουλου, με την ταυτόχρονη νεανική εξέγερση και το περιβάλλον καταστροφής που αυτομάτως διαμορφώθηκε («σπασμένες βιτρίνες, φλεγόμενοι κάδοι σκουπιδιών και η διαπεραστική μυρωδιά των χημικών που τρυπώνει παντού», όπως χαρακτηριστικώς λέει ο ίδιος ο Γαλιάτσος).Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ιδιότυπο ρέκβιεμ, μιαν απόπειρα να περιγραφεί μουσικώς – για να το πω κάπως απλά – το ξεπούλημα των νεανικών επιθυμιών, η προσεδάφιση της νεότητας στην αδυσώπητη πραγματικότητα, η μάταιη προσπάθεια να περισωθεί ο διάλογος και οι περιλάλητες… δημοκρατικές διαδικασίες. Όπως είχα γράψει και πριν από κάποιο καιρό, με αφορμή το «Κουστουμάκι» του (The) Boy… το soundtrack της οργής – τελεία – θα είναι κενό και θα βρωμάει αιθάλη. Αυτή η αιθάλη είναι που γδέρνει τα πνευμόνια του Γαλιάτσου, οδηγώντας τον στο παρόν ηχητικό αποκύημα.
Στο «Άφοβοι-Έφηβοι» επιχειρείται κάτι, που δεν είναι σύνηθες στην Ελλάδα. Τουλάχιστον στο κομμάτι εκείνος της μουσικής δημιουργίας, που επιθυμεί να γειτνιάζει με την pop σημαντική· τον δρόμο ούτως ειπείν και όχι το σαλόνι. Ο Γαλιάτσος, αποπειράται με τη μουσική του (avant, electronic, τον Morricone, τον Παπαθανασίου…) να δώσει σχήμα και μορφή σ’ ένα είδος νεανικής παραφοράς, που αγγίζει τα όρια της απελπισίας. Από την «Εισαγωγή» έως το «Τέλος της νεότητας», εκείνο το οποίον παρακολουθούμε είναι η πλημμυρίδα μιας θάλασσας ολέθρου, πάνω στην οποίαν επιπλέουν, σπασμένες, κάποιες από τις «σανίδες» της συντροφικότητας [«Έχετε ένα τσιγάρο; (Μετά τη μάχη)»].

Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Τα λόγια… πολιτικάντικα κομπολόγια, διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Ό,τι απομένει επαφίεται και μόνο στην επιμονή τού Οστινάτο...