CICCADA μικρή κουβέντα

Οι Ciccada είναι ένα από τα ελάχιστα ελληνικά συγκροτήματα που κινούνται στο χώρο του progressive folk και rock. Με αφορμή την κυκλοφορία σε 2LP, με 4 bonus tracks, από την ελληνική Missing Vinyl του άλμπουμ τους “A Child in the Mirror” (είχε πρωτοβγεί, πέρυσι, σε CD από την ιταλική Fading), συζητώ με τον φλαουτίστα, keyboard player και συνθέτη του γκρουπ Νικόλα Νικολόπουλο. Ας ξεκινήσω από τα βασικά. Πότε σχηματίστηκαν οι Ciccada, από ποιους και ποιοι συμμετέχουν σήμερα στο γκρουπ;
Όλα ξεκίνησαν την άνοιξη του 2005. Είχα γνωρίσει τον Γιώργο (σ.σ. Μούχος – o κιθαρίστας) λίγα χρόνια πριν. Κάποια στιγμή μου έφερε ένα-δυο κομμάτια του και μου άρεσαν. Αρχίσαμε λοιπόν σιγά-σιγά να προβάρουμε, και λίγο μετά ήρθε η Ευαγγελία (Kοζώνη – η φωνή των Ciccada). Αυτός υπήρξε ο πυρήνας του σχήματος για 4 χρόνια. Το 2009 ο Όμηρος (Κομνηνός – ο μπασίστας) και ο Χρήστος (Ζελελίδης – ο ντράμερ) έγιναν το rhythm-section του γκρουπ. Φέτος, για να υποστηρίξουμε το CD μας, πλαισιωνόμαστε από μερικούς ακόμα μουσικούς σε όργανα όπως πιάνο, βιολοντσέλο, τρομπέτα, κλαρινέτο.
Ο χώρος των Ciccada είναι το progressive rock και folk. Πώς δομούνται οι συνθέσεις σας; Υπάρχουν κάποια θέματα στην αρχή; Μετά μπαίνουν τα σόλι; Υπάρχουν αυτοσχεδιασμοί; Υπάρχουν πράγματα που προκύπτουν στις πρόβες;
Η μουσική γράφεται έως τώρα από εμένα και τον Γιώργο. Κάποια μέρη προέκυψαν όντως από πρόβες. Αλλά τις περισσότερες φορές φέρνουμε κομμάτια, έτοιμα για να παιχτούν. Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι δημιουργικές επεμβάσεις του ενός στις συνθέσεις του άλλου. Σόλι υπάρχουν πολλά, σαν μέρη της μουσικής δομής, όχι όμως αυτοσχεδιασμοί, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου μειονέκτημα. Παίζουμε ροκ μουσική δωματίου!
Τι ακριβώς βρίσκουν οι Ciccada σ’ αυτόν τον ήχο, που έχει 40 χρόνια ιστορία; Πόσο σύγχρονος μπορεί να είναι; Πόσο μπορεί να ξεφύγει από τις παρακαταθήκες, ώστε να πάει παρακάτω;
Θα συμφωνήσω ότι ο ήχος μας παραπέμπει στον ήχο των progressive συγκροτημάτων των 70s. Όμως οι επιρροές έχουν φιλτραριστεί καλά μέσα μας και η μουσική που βγαίνει είναι αυθεντική και ειλικρινής. Είναι καρπός δουλειάς και μελέτης πολλών ετών και συνοψίζει τις εμπειρίες και τα ακούσματα του καθενός από εμάς. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο σύγχρονη και συναρπαστική από πολλές «μοντέρνες» δημιουργίες του σήμερα.
Τo άλμπουμ βγήκε στην Ιταλία σε CD (και πριν από λίγο καιρό στην Ελλάδα σε 2LP). Πώς είναι τα πράγματα στο χώρο του progressive rock και folk στο εξωτερικό; Στην Ιταλία, ας πούμε…
Έξω γίνονται πολλά και ωραία πράγματα. Το progressive rock διανύει περίοδο αναγέννησης τα τελευταία 20 χρόνια. Υπάρχουν σκηνές σε διάφορες χώρες με αξιόλογα συγκροτήματα και ενημερωμένο κοινό, μικρά και μεγάλα φεστιβάλ, labels,περιοδικά και άλλα. Οι Ιταλοί ειδικά, έχουν τρομερή παράδοση και αγάπη στο είδος. Διαθέτουν και σήμερα πολλούς αξιόλογους μουσικούς και σχήματα: να αναφέρω ενδεικτικά τους Watch, DFA, Garamont, Yugen, Paolo Botta. Επίσης η AltrOck/Fading είναι μια ποιοτική και ανερχόμενη δισκογραφική εταιρεία που υποστηρίζει σθεναρά το εγχώριο και όχι μόνο, progressive γίγνεσθαι.
Τo άλμπουμ έχει και ελληνικά στοιχεία. Όχι μόνο γιατί υπάρχουν δύο τραγούδια στη γλώσσα μας, αλλά και λόγω ηχοχρωμάτων. Πόσο εύκολο είναι όλα αυτά να ταιριάξουν στο progressive κλίμα;
Μια προοδευτική μουσική συνήθως ενσωματώνει διαφορετικά ιδιώματα σ’ έναν ήχο. Έτσι λοιπόν το ελληνικό στοιχείο κάνει αισθητή την παρουσία του στο “A Child in the mirror”. Εντελώς αυθόρμητα...
Ακούγοντάς σας, ανακάλεσα στη μνήμη μου γκρουπ όπως οι Gryphon, οι Spirogyra, οι Strawbs ακόμη και οι Yes (στα κιθαριστικά μέρη). Να υποθέσω ότι ακούτε τέτοια μουσική; Αν ναι, πείτε μου μερικούς αγαπημένους σας δίσκους…
Ωχ, δύσκολη ερώτηση. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς… Ωραία, θα πω μερικούς δίσκους, που ίσως «επηρέασαν» τον ήχο των Ciccada. Gryphon “Midnight Mushrooms”, Strawbs “Grave New World”, Renaissance “Turn of the Cards”, Jethro Tull “Thick as a Brick”, Gentle Giant “In a Glass House”, Camel “The Snow Goose”, Curved Air “Phantasmagoria”, Alan Stivel “Live at Olympia”…
Υπάρχει progressive σκηνή στην Ελλάδα; Πως είναι τα πράγματα από πλευράς συναυλιών, χώρων;
Υπάρχει κάποιο κοινό, αλλά απ’ όσο ξέρω δεν γίνεται σχεδόν τίποτα συναυλιακά, οπότε όλοι ανατρέχουν «κατ’ οίκον» στο ένδοξο παρελθόν. Είναι ελάχιστοι οι μουσικοί που παίζουν με γνώση και αφοσίωση αυτή το στυλ. αλλά δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που να ενδιαφέρονται να την προωθήσουν. Εμείς και κανα-δυο άλλα σχήματα πάμε να φτιάξουμε κάτι σοβαρό στην Ελλάδα, ενώνοντας το δυναμικό μας. Θα ήθελα να υπάρξουν κάποια στιγμή progressive festivals και στη χώρα μας...
Στην ηχογράφηση πήραν μέρος και ιταλοί μουσικοί. Πώς ήταν η συνεργασία;
Εξαιρετική! Είχαμε την τύχη να συμπράξουμε με μερικούς από τους καλύτερους ιταλούς μουσικούς, που ασχολούνται με το progressive. Μεταξύ άλλων, τον Alberto De Grandis, τον έξοχο ντράμερ των DFA από την Βερόνα και τον Paolo Botta, τον κημπορντίστα των Yugen.
Σχέδια για το μέλλον;
Για την χρονιά που διανύουμε κύριος στόχος είναι να προωθήσουμε με συναυλίες το CD μας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτό τον καιρό κυκλοφορεί από την ελληνική VEA Music σε διπλό βινύλιο το “A Child in the Μirror”. Ο Νίκος Βουκούτης υπήρξε εξαίρετος συνεργάτης και ένθερμος υποστηρικτής της μουσικής μας με λόγια και έργα και του οφείλουμε πολλά στο θέμα της προώθησης της δουλειάς μας. Επίσης, προσεχώς, θα κυκλοφορήσει από τη γαλλική δισκογραφική Musea ενα τετραπλό compilation CD με θέμα το «Δεκαήμερο», τις Μεσαιωνικές ιστορίες του Βοκκάκιου, όπου 33 συγκροτήματα – μεταξύ των οποίων και οι Ciccada – μελοποιούν ορισμένες απ’ αυτές.

Εμφανίσεις των Ciccada:
17/6, Πάτρα, Αίθριο Παλιού Δημοτικού Νοσοκομείου
25/6, Δισκοπωλείο Music Works, Αγίας Λαύρας 74 (και 25ης Μαρτίου) Πετρούπολη, ώρα έναρξης 9:30