Ω

Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που είχα βρει σ’ ένα δισκάδικο που δεν υπάρχει πια (ακριβώς κάτω από τους Διόσκουρους στο Μοναστηράκι) το τρίτο (νομίζω) άλμπουμ των Ούγγρων Omega, το “Éjszakai Országút” [Qualiton SLPX 17414] από το 1970. Το είχα αγοράσει, πρώτον, γιατί είχα ήδη άλμπουμ τους και τους «γνώριζα» (έτσι νόμιζα…), δεύτερον γιατί μου είχε κάνει εντύπωση το εξώφυλλο με την… biomechanoid τεχνοτροπία α λα H.R. Giger και φυσικά, γιατί το συγκεκριμένο LP ήταν πάμφθηνο. Ας πω λοιπόν από την αρχή πως το εν λόγω άλμπουμ είναι ένα αθάνατο διαμάντι του progressive rock, ένα από τα σπάνια εκείνα έργα, που τ’ ακούς (όποτε τ’ ακούς) και παθαίνεις πλάκα. Κορυφαίο! Εκτιμούσα, πάντα, τους Omega και ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανόητους που τους έθαβαν (στην Ελλάδα) στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80 – όταν κυκλοφορούσαν κι εδώ κάποια διεθνή τους άλμπουμ από την Music Box, όπως το “Gammapolis” ή το “Time Robber” – λες και ήταν απαγορευτικό ή ανεπίτρεπτο το ν’ ακούει κανείς… Nektar και Damned μαζί. Στο “Éjszakai Országút”, που ήταν γεμάτο από εξαιρετικές συνθέσεις (τι να πρωτοθυμηθώ;), έπαιζαν οι János Kóbor φωνή, Gábor Presser πλήκτρα, βιμπράφωνο, György Molnár κιθάρες, Tamás Mihály μπάσο, τσέλο, László Benkő τρομπέτα, φλάουτο και József Laux ντραμς, κρουστά. Και κάτι ακόμη. Οι Omega κλείνουν οσονούπω 50 χρόνια ζωής, αφού πρέπει να υπάρχουν ανελλιπώς από το 1962! Από το “Éjszakai Országút” διαλέγω το “Oh, jöjj!” (ένα απίστευτο heavy, γενικώς, track, σε στίχους της Anna Adamis), επειδή, κατά ένα μάλλον παράδοξο τρόπο, μου θύμισε ένα τραγούδι από το έσχατο LP “Done So Wrong” των Αμερικανών Flying Eyes, για τους οποίους θα γράψω στο άμεσο μέλλον.