Πρόκειται για το άλμπουμ των Chris Dahlgren & Lexicon “Mystic Maze” [jw 088, 2010], στο οποίο συμμετέχουν οι Αντώνης Ανισέγκος πιάνο, wurlitzer, sampler, φωνή, Chris Dahlgren κοντραμπάσο, αφήγηση, Eric Schaefer ντραμς, κρουστά, Gebhard Ullmann σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο και Christian Weidner άλτο. Το concept, εδώ είναι ένα από τα πιο περίεργα, από τα πιο απρόσμενα, που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Η jazz του άλμπουμ, η προχωρημένη jazz του άλμπουμ, παίρνει γραμμή από τις… αρνητικές, κατά βάση, κριτικές, που γράφτηκαν κάποια στιγμή (προ αμνημονεύτων ετών) για τον Bela Bartok στον Cincinnati Enquirer (1928), στον Observer (1923), στο Musical America (1928) και αλλαχού. Ο Dahlgren διαβάζει, ή μάλλον… απαγγέλει τις κριτικές – τις οποίες αναλαμβάνουν οι μουσικοί (με πρώτους τους Ανισέγκο και Ullmann) να τις οριοθετήσουν ηχητικώς –, έχοντας ως γνώμονα τη ψυχολογική διάθεση, που εκείνες δημιουργούν. Ας πω, λοιπόν, ότι υπάρχει ο θυμός, το χιούμορ, η ειρωνεία, κι από ’κει και κάτω ο μετασχηματισμός όλων προς μίαν jazz του καιρού μας.
Στο “Promordial Soup” [jw 096, 2010] του τουμπίστα Carl Ludwig Hubsch συναντάμε ένα από τα πιο ανέλπιστα settings σε jazz άλμπουμ. Τούμπα, τρομπέτα (Axel Dorner), κλαρινέτο (Frank Gratkowski) και ντραμς (Michael Griener). Ούτε κοντραμπάσο (υπάρχει βεβαίως η τούμπα), ούτε πιάνο, ούτε κιθάρες, ούτε σαξόφωνα… Παρά ταύτα εκείνο που έχει σημασία, και το οποίο «μετράει» στο τελικό άθροισμα, είναι η εφευρετικότητα της τούμπας στην παραγωγή κάθε τύπου ηχοχρωμάτων (εκπλήξεις να τις πούμε καλύτερα, που λειτουργούν άψογα μέσα σ’ ένα ελεύθερο πλαίσιο). Παίρνοντας γραμμή από τους τρανούς του… πνευστού μπάσου, τον Howard Johnson, τον Bob Stewart και τον Michel Godard, o Hubsch παραδίδει ένα λεξιλόγιο ακουστικών εφέ, το οποίο (λεξιλόγιο) δεν υποβιβάζει καθόλου – απεναντίας – τη συνολικότερη jazz συνείδηση.
Όταν ακόμη και οι World Saxophone Quartet (WSQ) ονοματίζουν ένα δίσκο τους, τον τελευταίο, “Yes We Can” [jw 098, 2010], αντιλαμβανόμαστε όλοι τι ελπίδες είχαν επενδυθεί (κυρίως από τον μαύρο πληθυσμό των ΗΠΑ) στην εκλογή τού Barack Obama. Εν πάση περιπτώσει… Το άλμπουμ, που είναι ηχογραφημένο στο Βερολίνο, τον Μάρτιο του 2009 (όταν τα επινίκια ήταν ακόμη νωπά), εμφανίζει τους Hamiet Bluiett βαρύτονο, κλαρινέτο, Kidd Jordan άλτο, David Murray τενόρο, μπάσο κλαρίνο και James Carter τενόρο, σοπράνο, σ’ ένα σετ αντάξιο της φήμης τους. Εκείνο, δηλαδή, που κάνει εντύπωση και στο παρόν CD των WSQ είναι η αισθητική πληρότητα που εμφανίζουν, για ακόμη μία φορά, ως σχήμα (σαξοφώνων). Η μουσική τους, πλούσια και πολυδιάστατη, αντανακλά τις λαϊκές πτυχές της jazz-avant, εκεί όπου ο μελωδικός διάκοσμος (“The river Niger”) δεν θεωρείται ταμπού κι η διατήρηση των αρμονικών κανόνων δεν θεωρείται προδοσία. Το αποτέλεσμα στις συνθέσεις “God of pain” και “Hattie wall” είναι πέραν πάσης (υψηλής) προσδοκίας.
Στην παράλληλη Morgenland, η JazzWerkstatt προσφέρει το άλμπουμ των Marula “In All” [ml 7003, 2010]. Δύο Αφρικανοί, ο Ιβοριανός Aly Keita balafon και ο Μαροκινός Majid Bekkas ούτι, gembri, φωνή, και δύο Γερμανοί, ο Uwe Kropinski ακουστικές κιθάρες, φωνή και ο Michael Heupel φλάουτα, ενώνουν συνειδήσεις και παραδόσεις σ’ ένα άλμπουμ, από ’κείνα που οι Αφρικανοί τα έχουν στο αίμα τους και οι Τεύτονες στο μυαλό τους. Τα τέσσερα μεγάλης διάρκειας θέματα (18, 9, 14 και 11 λεπτών), διαμορφωμένα επί τόπου και από τους τέσσερις μουσικούς, είναι παράγωγα μιας οργανοπαικτικής βιρτουοζιτέ, η οποία ποτέ δεν αποβαίνει εις βάρος της ουσίας· ενδεικτικά, δηλαδή, του κλίματος πνευματικής επικοινωνίας που οφείλει να διέπει κάθε ομάδα, που αποφασίζει να κινηθεί προς την κατεύθυνση συγκερασμού των ποικίλων παραδόσεων.
Επαφή: www.records-cd.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου