τρία ελληνικά συγκροτήματα

Η μουσική, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα συνεχίσει να καταγράφεται, να παράγει ντοκουμέντα. Επίσης, αυτή ακριβώς η αποτύπωση θα έχει πάντα (ως φαίνεται) μία απτή μορφή· καθότι, σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα μιλάμε για ντοκουμέντα, αλλά για… λόγια του αέρα. Τα συγκροτήματα κι οι καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής είναι γεγονός πως πρωτοστατούν στη δισκογραφία…

Το 2009 σχηματίστηκαν οι Moa Bones από τον τραγουδιστή, κιθαρίστα, πληκτρονίστα κ.λπ. Δημήτρη Αρώνη. Άλλα μέλη του γκρουπ είναι ο Κυριάκος Μουστάκας πλήκτρα, η Ευαγγελία Ξυνοπούλου φωνή, πιάνο, καλίμπα, ο Βύρων Τσουράπης φωνή, κρουστά, ο Άρης Ζέρβας τσέλο, η Έλλη Δαδήρα κοντραμπάσο, ο Γιώργος Γαϊτάνος βιόλα και ο Κώστας Καριτζής βιολί. Με αυτήν ακριβώς τη σύνθεση, στο διάστημα Οκτώβριος 2009-Φεβρουάριος 2010, το συγκρότημα ηχογραφεί το πρώτο του άλμπουμ, που έχει τίτλο “Aquarelles” [Restless Wind, 2011] και το οποίον περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις (οκτώ τραγούδια, δύο ορχηστρικά). Κινούμενοι σε ηπίους τόνους, στηριγμένοι στην κλασική κιθάρα βασικά και σε λίγα πλήκτρα –από ’κει και πέρα υπάρχουν «γεμίσματα» και από τα υπόλοιπα όργανα, όμως η γενική εντύπωση είναι εκείνη μίας… minimal άποψης– οι Moa Bones δημιουργούν ένα όμορφο, κανονικής διάρκειας CD (34:20), που άλλοτε παραπέμπει στις folk days των sixties και άλλοτε σε πιο σύγχρονα (πάντα folk) ιδιώματα, γειτνιάζοντας ακόμη και με την ακουστική americana. Ενδιαφέρουσα η περίπτωσή τους.

Να, τώρα, ένα συγκρότημα που έχει ήδη διαγράψει τη δική του διαδρομή, έχοντας ήδη ένα άλμπουμ ανάμεσα στα ωραιότερα του τελευταίου καιρού. Για τους Empty Frame και για το “They Think We Are Eskimos” [Legend, 2011] ο λόγος· μία μπάντα κι ένα CD που δεν πρέπει και δεν αξίζει να περάσουν απαρατήρητα. Δεκατρία κομμάτια, 49 λεπτά η διάρκεια και μια ομάδα πέντε, βασικά, μουσικών (συν ένας guest), που μεταφέρουν (για ακόμη μία φορά, ok) έναν πούρο αμερικανικόν αέρα στην εγχώρια σκηνή. Παναγιώτης Φέτσης μπάσο, φωνή, Χρήστος Καλλιμάνης κιθάρες, Ίσις Μουζά τσέλο, Μπάμπης Βασιλειάδης τύμπανα, Αντώνης Βαβαγιάννης πιάνο, κιθάρες, φωνή, μαντολίνο, αλλά κι ένας βιολιστής ως φιλοξενούμενος (Ματθαίος Δακουτρός) είναι τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν στα «ερημικά» ηχοτοπία τους. Support στους Woven Hand και με ποικίλες επιρροές όπως διαβάζω στο site τους (Tom Waits, The Beatles, Nick Cave and The Bad Seeds, Queens Of The Stone Age, Mark Lanegan, Radiohead, Pink Floyd, Andrew Bird, Τhe Tindersticks, Love… – δεν είναι όλοι Αμερικανοί, αλλά δεν έχει σημασία), οι Empty Frame ισορροπούν ανάμεσα στην ακουστική μπαλάντα, στο desert rock με τις twangy κιθάρες, στα μελοδραματικά αινίγματα (τύπου Tindersticks), πασπαλίζοντας ενδιαμέσως με ποικίλα indie, mariachi (κι ας απουσιάζουν οι τρομπέτες), ακόμη και gypsy-rock στοιχεία (“The caravan”). Το αποτέλεσμα σχεδόν πάντα, ή μάλλον πάντα, ή μάλλον σκέτο «πάντα» τους δικαιώνει. Το “They Think We Are Eskimos” περιλαμβάνει εξαιρετικά τραγούδια.

Επαφή: www.emptyframe.net

Από την αθηναϊκή Restless Wind έρχεται και το επόμενο άλμπουμ, που δεν είναι άλλο από το επίσης παρθενικό των The Liarbirds. Το “Allegedly” (2011), που είναι η φυσική συνέχεια δύο παλαιότερων EP του γκρουπ, κινείται (και αυτό) προς εμφανείς sixties κατευθύνσεις, δίχως όμως ανούσια αισθητικά κολλήματα. Οι Liarbirds γουστάρουν την αρμονικώς σχεδιασμένη pop εκείνης της εποχής και πάνω σ’ αυτόν τον καμβά αρχίζει να τοποθετούν τα δικά τους ψιμύθια. Το αποτέλεσμα έχει όλον εκείνο τον… παλιομοδίτικο pop αέρα (με τα πλήκτρα και τα έγχορδα να προσθέτουν σε ενορχηστρωτικό πλούτο) που αναγνωρίζουμε στα γκρουπ της αναβίωσης, συνδυάζοντας προσεγμένα φωνητικά, «ανοιχτές» μελωδίες και ωραίες ρυθμικές ακολουθίες. Ήτοι, έχουμε να κάνουμε με μία παρτίδα εννέα τραγουδιών που συναγωνίζονται σε sunshine επιτεύγματα, με το “Fortune tellers may tell you”, το “Soul keeper” και το “Estuary in me” να σέρνουν το χορό. Liarbirds είναι οι Γιώργος Δημόπουλος φωνή, κιθάρες, Jim Byres φωνή, κιθάρες, Κώστας Συνοδινός πλήκτρα, Άγγελος Κικήρας μπάσο και Κάλλι Νίτσος ντραμς. Δίπλα τους άλλοι οκτώ μουσικοί (κιθάρες, μπάσο, σαξόφωνα, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολιά, τσέλο) δεν πράττουν τίποτ’ άλλο από το να ενδυναμώνουν την pop συνειδητότητα.

Επαφή: www.restlesswind.com